RPG || Imprisoned with evil heroism || Speeltopic 1 - Speeltopics

Het is het jaar 2153 en de bekende superhelden zijn samen met hun verhalen en het geloof in hen ten onder gegaan. Echter, een speciaal taskforce van de Amerikaanse overheid heeft hun krachten altijd bewaard in een ondergronds lab niet ver van het dorpje Spellburn voor noodgevallen.
Midden in de nacht is er iets misgegaan met de machines die deze krachten gevangen moesten houden en zijn ze vrijgekomen. Ze hebben meteen een nieuwe gastheer of gastvrouw gezocht bij de dichtstbijzijnde mensen: allerlei bewoners, jong en oud, uit Spellburn. De overheid heeft snel gehandeld. Alle onaangetaste mensen zijn dezelfde nacht nog uit het dorp verwijderd, terwijl de besmette mensen in een diepe (kunstmatige) slaap waren en er is een grote elektrische koepel over het dorp gezet om hen binnen te houden voor nog onbepaalde tijd.

De RPG begint in de ochtend: het moment waarop de geïnfecteerde mensen met hun nieuwe superkrachten wakker worden, merken dat al hun familie, vrienden, buren en collega’s weg zijn en ze opgesloten zitten in het kleine dorpje, met weinig voorzieningen en andere mensen met superkrachten. Wie zullen zich aansluiten bij de helden? En wie bij de schurken? En zullen ze onder de koepel vandaan ontnappen, of zijn ze gedoemd te sterven aan een voedseltekort?


Personages:
- Naam/Geslacht || Superheld waarvan hij/zij de krachten heeft || Leeftijd || Pagina in het rollentopic • Eigenaar personage

- Amilia Elizabeth Rosefield || Danny Phantom || 25 || 1.2 • Rider
- Azalea Lillian Moss || Poison Ivy || 26 || 1.8 • Gaikotsu
- Vanessa Meghan Sunfield || Mystique || 19 || 1.7 • PeterParker
- Novalynn Katharina Ivanov || Storm || 19 || 1.9 • Enface
- Salome DuRhalis || Mastermind || 27 || 1.11 • Fairytalest t/m 2 juli (vaak) afwezig
- Amora Lee Scarlett || Lady Deathstrike || 18 || 1.11 • Carmenta
- Teresa Emma Hyde || Lorelei || 27 || 1.13 • Tolkien
- Lexim Aflex || Beast Boy || 15 || 1.3 • Lazulis
- Seth Dillard || Magneto || 20 || 1.2 • Eichen
- Milan Jackson || Hawkeye || 29 || 1.6 • Rhyme
- Nathaniel Phelix || Wolverine || 22 || 1.3 • Eloquentiae
- Jack Joshua Longfield || Azazel || 27 || 1.4 • Magnus
- David Austin Queen || Wolfsbane || 20 || 1.7 • xthevampire
- Lance Drake Marshall || Bucky/The Winter Soldier || 30 || 1.11 • Bourne
- Eduardo Axello Castillo || Gambit || 29 || 1.18 • Fairytalest t/m 2 juli (vaak) afwezig

Regels:
#Er geldt een minimum van 200 woorden*
#Mary Sue’s/Gary Stu’s zijn ten strengste verboden
#Naamveranderingen doorgeven
#Houd het realistisch
#Het is verboden personages van anderen te besturen
#Je mag nooit iemand zonder toestemming vermoorden
#Gebruik ABN
#Vermeld boven je post altijd minimaal de naam van je personage
#Probeer mannen en vrouwen een beetje gelijk te houden.
#Je reservering komt te vervallen na 4 dagen, tenzij je contact houdt met mij
#Probeer minimaal 1 keer in de week te reageren en anders mij wel op de hoogte te houden van je afwezigheid
#16+ is toegestaan, maar houd het netjes
#Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs ivbm drukte
#OOC tussen haakjes () {} []
#Geen OOC ruzies, IC mag wel, dus vat dat niet persoonlijk op
#Originaliteit wordt zeer op prijs gesteld

*Wanneer je weet lange tijd even niet te kunnen reageren, is het toegestaan een korte post te schrijven, waardoor je tegenspeler niet meer vast zit aan jouw personage. Dit is echter de enige juiste reden om een korte post te schrijven.

Begin: De afgelopen nacht is het ongeluk gebeurd en zijn alle bewoners van Spellburn door de overheid in slaap gehouden. De koepel is geplaatst en alle mensen die niet zijn geïnfecteerd zijn verwijderd uit het dorp. Het is nu maandag ochtend tien uur en nu kunnen alle overgebleven bewoners weer wakker worden, want het middel van de overheid is uitgewerkt. Alle communicatiemiddelen zijn uitgeschakeld. Dit betekend dat telefoon, sms-diensten en internet zijn uitgeschakeld. De elektriciteit doet het nog wel. Ook water en gas is niet afgesloten. Door de koepel is het onmogelijk om het dorp te verlaten. Dit betekend dus ook dat contact met de buitenwereld niet mogelijk is.
Op je mobiel, die dus verder vrij weinig kan op het moment, kan je een berichtje vinden van SPECIAL TASKFORCE ZERO waar niet heel veel bijzonders instaat:
Geachte inwoner van Spellburn,
In verband met de uitbraak van een mogelijk gevaarlijk en makkelijk overdraagbaar virus, zijn jullie tijdelijk afgesloten van de buitenwereld. We doen er alles aan het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Blijf vooral kalm en raak niet in paniek. Tot nog toe zijn wij ervan overtuigd dat u niet in levensgevaar verkeerd. De nog niet besmette mensen zijn uit het dorp verwijderd en dus gewoon veilig. Wij raden u niet aan te trachten het dorp te verlaten.
We houden contact.

Het dorp: Het is een redelijk dorpje met een school, kerk, twee supermarkten, slager, groenteboer, bakker, bibliotheek, allerlei winkeltjes, een aantal barren en restaurantjes, politiebureau, een kleine ziekenpost voor noodgevallen, een plaatselijke brandweer en een muziekschool. (Mis je nog iets, zeg het dan). In dit soort dorpen is niet heel veel veranderd wat betreft technologie, behalve dat alle energie groene energie is, auto's allemaal op waterstof rijden en apparaten ook wel wat simpele ontwikkelingen hebben doorgemaakt.

Let op: Superhelden zijn voor de meeste mensen tegenwoordig onbekend. De krachten en afkomst dus ook. Aangezien het internet niet werkt, zijn alleen de oude boeken, stripboeken, schijfjes genaamd DVD's, kranten, tv-gidsen, etc. bronnen waarvandaan je kan halen van wie je de krachten hebt en mogelijk hoe je ze kan leren beheersen. Deze zijn natuurlijk te vinden in de bibliotheek. Boekenwormen die hier vaker hun tijd doorbrengen, kunnen natuurlijk al wel dingen over de superhelden weten, maar de kennis is niet alledaags! Denk dus goed na of je personage dit soort informatie zou opzoeken in zijn voorgaande jaren.

Het weer: Er waait een fris ochtendwindje en het is nu zo'n 15 graden, hoewel de gevoelstemperatuur iets lager ligt. Het is redelijk helder met af en toe een wit wolkje voor de zon. De verwachting is dat het de hele dag droog blijft en de maximum temperatuur rond de 19 graden zal liggen.

Have Fun!

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 15:32 ]

---

Happy Birthday my Potter!

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Teresa Emma Hyde.
27 • Lorelei

Het zachte geluid van haar gsm die een nieuw bericht binnen kreeg, deed Reese wakker worden. Ze kreunde even half slapend en staarde vermoeid naar het plafond. Haar haren staken alle kanten uit en waaierden zich uit op het kussen onder haar hoofd.
Nee, ze had niet echt zin om te gaan werken vandaag. Haar maand opgravingen doen was net voorbij en nu mocht ze weer voor die irritante kinderen geschiedenislessen gaan staan declameren, terwijl niemand de moeite deed om naar haar te luisteren.
Eén van Reese's voeten raakten de koude vloer en de tweede volgde al snel. Ze wreef in haar ogen en rekte zich uit toen ze op stond en in haar lange nachthemd naar beneden liep, haar gsm volledig vergetend.
Nadat ze bijna een tas op de grond had laten vallen, had ze dan toch haar thee kunnen zetten en zich aan tafel kunnen laten neerploffen. Ze had bijna niet geslapen vannacht. Het had zo vreemd gevoeld, alsof er iets stond te gebeuren. En wat nog vreemder was, was hoe het haar de hele nacht had wakker gehouden.
Een simpele croissant was niet meer wat ze at deze morgen, en nadat ze haar eenzame ontbijt had afgeruimd, liep ze opnieuw naar boven om zich om te kleden. Pas toen herinnerde zich haar gsm weer.
Reese liep haar kamer binnen om verse kleren uit de kast te halen en zag het ding op haar nachtkastje liggen. Die veel te dure iPhone die ze amper gebruikte, maar ze moest toegeven dat ze nieuwsgierig was naar het bericht, al had ze nog steeds dat beklemmende gevoel dat er iets stond te gebeuren.

Geachte inwoner van Spellburn,
In verband met de uitbraak van een mogelijk gevaarlijk en makkelijk overdraagbaar virus, zijn jullie tijdelijk afgesloten van de buitenwereld. We doen er alles aan het probleem zo snel mogelijk op te lossen. Blijf vooral kalm en raak niet in paniek. Tot nog toe zijn wij ervan overtuigd dat u niet in levensgevaar verkeerd. De nog niet besmette mensen zijn uit het dorp verwijderd en dus gewoon veilig. Wij raden u niet aan te trachten het dorp te verlaten.
We houden contact.

Reese's wenkbrauwen ontmoetten elkaar in een bedenkelijke frons. De afzender was onbekend voor haar. Special Task Force Zero. Was dit een grap? Ze rolde even met haar ogen en besloot er niet verder aan te denken, al werd dat irritante voorgevoel steeds zwaarder drukkend...

Zo'n kwartier later stond ze aan de ingang van de school. Het was al iets van halfnegen, maar het was er doodstil en de deur was op slot. Dan toch...? Wat is er aan de hand? Reese zocht haar eigen sleutel in haar handtas en ging het gebouw binnen. Het was er net zo stil als voor de deur. Ze draaide zich nog eens om. Een rilling kroop over haar ruggengraad. Het anders zo bedrijvige Spellburn, zag er nu koud, eenzaam en leeg uit in de ochtendzon. Wat was er in godsnaam aan de hand?
Veel nut leek het niet te hebben om te blijven zitten en wachten voor de deur van het schoolgebouw, dus Reese klom maar in haar auto en ging terug naar huis, maar toen ze de bibliotheek passeerde, stopte ze. Er zat een meisje op de trappen. Als ze het goed had was haar naam iets van Nova.
Reese wilde antwoorden. Ze stapte uit haar auto, sloot hem en liep op het meisje af.
"Hé," riep ze, terwijl ze dichterbij kwam, "Nova, toch?" vroeg ze voor de zekerheid. "Weet jij waarom de stad zo verlaten is? Wat is er aan de hand?" Reese had niet eens door dat haar stem plotseling een heel stuk meer autoritair en krachtiger klonk dan anders, alsof ze mensen stond te commanderen.

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 0:04 ]

---

help

"Nee, alleen van het virus en dat we geen contact mogen met de buitenwereld, waarschijnlijk zijn daarom onze mobieltjes zo goed als nutteloos." Opgelucht haalde ik adem. Natuurlijk had ik - in het geval dat het wel belangrijk was - wel een manier gevonden, want waar een wil is, is een weg. Maar toch voelde het alsof er een zorg minder was. "Het zou toch niet dodelijk zijn toch? Dat virus?" vroeg hij me. Josh keek me aan en even wist ik niet hoe ik moest reageren. Ze hadden tenslotte gezegd dat we tot nu toe niet in levensgevaar waren.
'Ik weet het niet, maar we kunnen nu alleen maar ervan uitgaan gaan Special Taskforce ofzo de waarheid spreekt. Ze zeiden in het bericht dat we tot nu toe veilig zijn. Op dit moment zouden ze niet tegen ons liegen, wij zijn hier tenslotte opgesloten. Wat kunnen we tegen hen doen?' De plekken tussen mijn vingers begonnen te steken, alsof er iets doorheen probeerde te drukken. Ik stak ze in mijn broekzakken en balde mijn handen tot vuisten. Ergens wilde ik Josh heel graag geruststellen, maar ik wist het niet. We wisten allemaal even weinig over de situatie. 'Wat is het plan? Wat gaan we doen? We kunnen de koepel bekijken of naar andere mensen zoeken?'

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Lexim Aflex[//Beast boy/b]
Ik vloog vooruit en hoorde de motor achter me rijden. Zelf schoot ik omhoog en bekeek het dorp van bovenaf en zocht naar een plek waar mensen zouden zijn. Ik ging steeds hoger en hoger en uiteindelijk stoote ik mijn kop ergens tegenaan en voelde me wat duizelig worden.
Ik hoorde iemand fluiten en schoot naar beneden waar David stond 'Volgens mij zijn wij niet de enige, Lexim,' zei hij en ik vloog naarhet enorme gat in de muur. Natuurlijk was voor mij alles tien keer groter dan dat ik mens was. ik ging op een van de rotsblokken zitten. 'Het moet wel een enorm beest zijn geweest die dit heeft veroorzaakt,' piepte ik en vloog weer op, waarbij ik me terug veranderde en dit keer op mijn voeten belande, in plaats van op mijn gezicht.
'Wie denk je dat it heeft veroorzaakt?' vroeg ik aan David. Ineens schoot ik me iets te binnen.
'Ik weet dat ik me in een vogel kan veranderen door die virus, maar jij hebt ook een virus opgelopen, wat kan jij dan?' vroeg ik aan hem, aangezien ik een soort hoe noemde ze personen die in iets konden veranderen, ik had het ooit gezien op een film toen ik bij Azalea was. Shape shifters waren het, maar dan bleef me weer iets niet duidelijk. Zou ik me kunnen veranderen in andere dieren of mensen. 'Ik moet Azalea vinden,' zei ik en keek om me heen, alleen ik wist niet welke kant ik op moest.
'Misschien vinden we vanaf daar wel weer mensen,' ging ik weer verder en liep naar David toe.

---

Vampire + Servant = Servamp

Lexim zakt neer op één van de vele losgeslagen rotsblokken en bekijkt het gat. 'Het moet wel een enorm beest zijn geweest die dit heeft veroorzaakt,' piept Lexim met zijn vogeltjes stem en hij vliegt weer op, waarna hij zich weer veranderd in een menselijke gedaante en op zijn voeten beland. Hij krijgt het transformeren onder controle. 'Wie denk je dat dit heeft veroorzaakt?' vraagt hij nu met een normale stem. Ik bekijk het gat met een twijfelende blik. 'Misschien een mens dat net als jouw kan transformeren in een groot beest? Maar het ziet er eerder naar uit dat hier iets is ontploft...' Ik haal even mijn hand langs de met roet besmeurde muur en knik als instemming op mijn laatste suggestie. 'Ik weet dat ik me in een vogel kan veranderen door dat virus, maar jij hebt ook een virus opgelopen, wat kan jij dan?' Lexim kijkt mij vragend aan. Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb echt geen idee, het enige wat ik tot nu toe heb gemerkt is dat ik wat sterker ben geworden. Volgens mij zie ik ook wat beter... Ik kan de gehele omgeving super scherp zien en mijn gehoor is ook wat verbeterd,' voeg ik er nog aan toe. 'Ik moet Azalea vinden,' zegt Lexim, waarna hij om zich heen kijkt. 'Misschien vinden we vanaf daar wel weer mensen,' ging Lexim verder en hij kwam op mij af lopen. Ik knik en stap weer op mijn motor. 'Waar ging die Azalea vaak naar toe?' vraag ik, terwijl ik de klep van mijn zwarte motorhelm weer dicht doe. 'Vlieg je weer of stap je achterop?' Vragend kijk ik naar Lexim.

---

"Always be yourself. Unless you can be a pirate - then always be a pirate." ~ Jack Sparrow

Nadat onze lieve man in hun midden de hele situatie zojuist, heel lief had uitgelegd had Azalea hem een klap tegen zijn achterhoofd verkocht en hem een lieve: "Let op je woorden." toegeworpen. Ondanks dat ze hem had gewaarschuwd, bleek dit niet voor haar te gelden. "Well, what a surprise. Catwoman mag uitkijken, Scar." Amora rolde met haar ogen en aangezien ze probeerde te kalmeren snauwde ze simpel: "Pas. op." Niet dat ze haar lieve vriendin wat aan zou doen, Azalea was de laatste persoon die ze wat aan zou doen. Maar dat betekende niet dat de bedreiging minder gevaarlijk had geklonken. Al zou ze Azalea misschien niks aan doen, dit zou geen vrijkaartje voor Ace zijn als hij zo door zou gaan. Toch kon ze ergens in Azalea's ogen spijt zien en dat liet haar weer kalmeren.
Toen haar klauwen zich weer deels terugtrokken liep Azalea haar kant op. Ze liep op een rustig tempo en toen ze haar breikte sloeg ze sussend haar armen om Amora heen. De omhelzing voelde goed en kalmeerde haar.
"Alles komt uiteindelijk wel goed, schat. En anders zullen ze daar spijt van krijgen, nietwaar? Zullen we nu onze gedachten verzetten – dan hoeven we er niet langer aan te denken. Het heeft geen zin om langer erover te mokken." Ik glimlachte, "Laten we het over mannen hebben." vervolgde Azalea en de ruimte werd gevuld door een heldere lach. "Dat klinkt goed." Azalea had een blik op Ace geworpen wat haar nog even deed grinniken, maar toen Azalea de ruimte begon te inspecteren en ineens de ruimte verliet begon ze weer onrustig te worden. "Wat is er Lea?" Ze wilde achter haar de kamer verlaten, maar de opmerking die haar moest sussen van Ace liet haar even wachten. 'Geen zorgen Morera, je bent niet de enige, neem dat maar van mij aan,' Ik draaide me naar hem om en keek hem fronsend aan. "Morera.." Haar stem klonk sceptisch en aangezien ze niet zeker wist of ze het goed had gehoord. Toch begon ze te lachen en mompelde een klein bedankje. Morera was nieuw en ze bewonderde zijn originaliteit.
"Belleza?" had hij geroepen en dat herinnerde me weer aan het geen wat ze zou doen. "Ehh, Belleza, jouw bed is toch de andere kant op?" "Misschien wil ze je ergens anders naar toe lokken." Had Amora gezegd en wiebelde grijnzend met haar wenkbrauwen. "Wie weet waar ze vandaag in voor is, het is toch een bijzondere dag. Misschien wil ze het vieren achter bij de containers."
Zonder hem nog aan te kijken was ze richting de achteringang van het pand gelopen. "Hey, misschien moet je dat stuk niet alleen achterlaten. Wie weet wat er met hem gebeurd." Ze versnelde haar loopje, maar toen ze weer bij Azalea aankwam stopte ze. "Wat is er aan de hand?"
Amora's gevoel zei dat het niet bepaald goed was en bijna automatisch sloeg ze haar klauwen weer uit. "Moet ik gebruik maken van mijn nieuwe speeltjes? Wie weet wat ik nog meer kan." Ze liet haar blik over de ruimte bekijken, ze stond nog net in de achteringang. Haar stemming was meteen weer overgeslagen, niet dat iets haar meer liet verbazen op dit moment. Maar het verontruste haar wel dat de infectie zo veel effect op haar had.

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 23:51 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jack Joshua Longfield || Azazel || 27

Toen ik naast Salome was gaan staan zag ik Seth behoedzaam een stap opzij naar de andere kant op zetten. Ja, ik voel me welkom.
Na de vraag van Salome zag ik het gezicht van Seth veranderen, alsof hij gestoken werd door een bij. In zijn oog.
"What the fuck Salome, wat bedoel je?" Zijn mond was open gaan staan van verbazing, iets waar ik om moest grinniken. "Ik heb geen superkracht! Doe even normaal. Je bent toch geen klein kind meer?" Na deze woorden schoot mijn wenkbrauw omhoog, grapje zeker.
Geïrriteerd schopte ihij tegen een steentje aan. Een paar seconden later praatte hij weer verder. "Ik denk dat we gewoon allemaal aan het hallucineren zijn door het virus. Ja, dat is het. Dus doe niet zo belachelijk, dan kunnen we samen wachten tot we hier eindelijk uit mogen, want ik heb geen zin in dit kinderachtige spel."
Ik wou iets zeggen maar Salome was me net voor. Ze begon te lachen.
"Kinderachtig spel? Jij bent degene die alles aan het ontkennen is. Dit is geen illusie Seth, als het er een was had ik het wel geweten," zei ze enigszins snauwend. Ze wees vervolgens naar mijn staart. "Het is toch verwonderlijk dat we alle drie een staart hallucineren, alle drie onder een lege koepel zitten en als toevoeging ook alle drie weten dat we niet dromen." Een hand ging door haar haren heen. "Als dit virus een illusie veroorzaakt zouden we allemaal wat anders moeten zien, een virus reageert namelijk bij iedereen anders. Neem bijvoorbeeld een ziekte zoals de pest: over het algemeen waren de symptomen hetzelfde, maar: bij iedereen verschilde de incubatietijd en sommigen hadden er zelfs geen last van. Bovendien, als dit werkelijk zo'n hoog ontwikkeld virus is zoals ik heb gehoord, wat het niet eens is, dan zou het zich snel aan moeten passen. Dus laat me je de wake-up call geven: We zitten écht onder een koepel, hebben écht superkrachten of gaves of hoe de fuck je het ook wil noemen en zitten dus écht in de problemen." Sloot ze verhit af. Ik keek even met opgetrokken wenkbrauw naar haar maar moest toegeven dat ze wel gelijk had. Toen keek ik weer naar Seth en hief mijn staart enigszins onhandig omhoog, de volgende seconde stak ik hem in mijn arm. Een pijnsteek trok door mijn arm heen en mijn gezicht vertrok, maar ik bleef hem aankijken.
"Die pijn is echt, als het een illusie zou zijn dan zou het geen pijn doen," zei ik tegen hem om mijn blik vervolgens op mijn arm te richten. Mijn mond viel echter bijna open toen ik zag hoe mijn wond snel heelde. Binnen een paar seconden zag ik de wond die er eerder zat niet meer.
"The fuck," schold ik om vervolgens mijn staart weer te heffen en hem deze keer nog dieper in mijn huid te steken. De pijn die het met zich meebracht probeerde ik te negeren, maar ik kon het niet laten om mijn gezicht te vertrekken van de pijn.
Ik bleef naar de wond kijken en zag hoe die al snel weer helemaal geheeld was. Toen keek ik naar de andere twee. "What the hell?"

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Azalea Lilith Moss.
'Wat is er Lea?' Had ze nog gehoord van Scar afkomend, maar als verdovend liep ze door – zonder antwoord. 'Ehh, Belleza, jouw bed is toch de andere kant op?' Ook hierop had ze niet op geantwoord en had ze de deur geopend, naar de steeg die zich achter de restaurant begaf. Een enorme verbrandgeur kwam haar kant op waaien. 'Belleza?' Klonk er vervolgens van Ace.
      Ook al was de temperatuur zo'n 15 graden en bracht een zachte windbries haar lange, bruine haren in beweging – had ze nog dat akelige gevoel. Het akelige gevoel dat er iets mis was, maar ze wist niet wat het was – daar probeerde ze achter te komen.
      'Hey, misschien moet je dat stuk niet alleen achterlaten. Wie weet wat er met hem gebeurd.' Ze hoorde een versnellend loopje vanachter haar en ze stopte toen ze de steeg uit was gelopen. In afgrijzen keek ze op – naar wat ze zag in de lucht. Scar stond naast haar. 'Wat is er aan de hand?' Het was van Scar afkomstig, maar nog had ze niets gezegd. 'Moet ik gebruik maken van mijn nieuwe speeltjes? Wie weet wat ik nog meer kan.'

      Ze zag dikke rookwolken van ver boven de gebouwen uitkomen. Ze was inderdaad de verkeerde kant uitgelopen, zoals Ace had gezegd, maar ze zocht naar datgeen wat haar een onbehaaglijk gevoel gaf. Alsof er iets goed mis was en nu zag ze het – haar huis stond in brand. Dat vond ze nog geen eens het ergste. Het was haar tuin – haar tuin was groter dan haar hele huis bij elkaar en dat was juist hetgeen waar zij zich druk om maakte. De planten en bloemen, ze schreeuwden naar haar met doodsangst. Zonder dat ze hier verder over drukmaakte hoe het kwam dat ze dit kon horen, greep ze naar haar hart en krimpte ze iets in elkaar.
      "Help me, oh, mijn schatjes." Kwam er met een kwellende stem uit haar mond.
'Belleza?' Klonk er van Ace.
      "Oh, Ace, Scar, help me. Breng me naar mijn baby's." In afgrijzen keek ze toe naar de dikke wolken. In staat haar blik er vanaf te rukken, keek ze rond in de straat voor vervoer.
"Ik moet er naartoe, snel. Ik moet er snel naartoe." Zei ze duidelijk van streek. De planten waren nog niet in gevaar, want het vuur was niet bij hun aangekomen maar het zat er wel aan te komen. Duidelijk van streek, kneep Azalea haar handen fijn. Het wegdek scheurde open en dikke wortels kwamen tevoorschijn. Slierten omarmden zich om de benen van Azalea en hielpen haar omhoog om te kijken hoe erg het was. Ze voelde de pijn en ze kromp weer ineen. Het was begonnen, ze waren er.
      "Schiet op," zei ze met een pijniging in haar stem.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Novalynn Katherina Ivanov
Het eerste teken van leven dat ik vernam was de donkerharige vrouw die me riep. Echt verrast was ik niet, door de stilte die er in het dorpje heerste had ik haar auto al horen aankomen. "Nova, toch?" vroeg ze, waarop ik bevestigend knikte. Ik moest er nog steeds aan wennen dat in dit kleine dorp iedereen elkaar wel kende, ondanks dat ik hier nog niet zo heel lang woonde. Een frons trok over mijn voorhoofd heen, "En jij bent Terese toch?" twijfelde ik. Het onthouden van namen en data was niet helemaal mijn ding.
"Weet jij waarom de stad zo verlaten is? Wat is er aan de hand?". De woorden die ze gesproken had klonken autoritair en trokken in de richting van dominant, niet helemaal de toon waarop ik graag werd aangesproken. Om het gevoel een beetje te verminderen stond ik op zodat we ons op dezelfde hoogte bevonden, daarbij was het wel zo beleefd. Ik schudde mijn hoofd, "Ik neem aan dat je het sms'je gelezen hebt?"' vroeg ik. "Dat is ook alles wat ik weet. Je zou toch zeggen dat ze iets wat meer informatie zouden geven, gewoon uit beleefdheid voor het feit dat we worden opgesloten en geïsoleerd" mompelde ik cynisch. Ach toch geruststellend om te weten dat we buiten levensgevaar waren, dachten ze dan.
Ik had het smsje minstens 5 keer gelezen maar veel wijzer werd ik er niet van. Wat voor soort virus het was stond niet vermeld en de tijdsduur van isolatie ook niet. De gigantische hoeveelheid boeken die ik tot mijn beschikking had bleken op dit moment dus compleet nutteloos. En ik maar denken dat in tijden van crisis kennis mijn beste wapen zou zijn..
Al bij al klonk nog steeds als een soort slechte film die ik maar al te graag uit wilde zetten.
Ik haalde een hand door mijn bruine haren heen en richtte mijn aandacht terug op de jonge vrouw voor me, "Heb jij nog andere gezien?".

Seth Dillard • Magneto
Salome lacht om mijn reactie en omdat ik niet nog bozer durf te worden kijk ik zwijgend naar de grond. Het is niet erg leuk om geïntimideerd te worden door een meisje, en al helemaal niet als het je eigen nicht is. Ik ben het echter wel gewend, want mijn twee zussen deden niets anders dan dat.
'Kinderachtig spel? Jij bent degene die alles aan het ontkennen is. Dit is geen illusie Seth, als het er een was had ik het wel geweten,' zegt Salome. Ik kijk op als ze zegt dat ze het anders wel had geweten. Waarom had zij het wel geweten? Ik frons, geïrriteerd omdat ik het idee heb dat ze nu gewoon op zit te scheppen.
Salome wijst nu naar Jack's staart en noemt een aantal dingen die erop wijzen dat we niet aan het hallucineren zijn. Ergens moet ik haar gelijk geven, maar koppig als ik ben blijf ik nog net zo ongelovig naar haar staren.
'We zitten écht onder een koepel, hebben écht superkrachten of gaves of hoe de fuck je het ook wil noemen en zitten dus écht in de problemen.' Salome sluit haar speech af en ik blijf staren. Dan kijkt Jack me plotseling aan terwijl hij de punt van zijn staart in zijn arm laat steken. Mijn ogen worden groot en ik voel mee met Jack's pijn. Is hij nu al gek geworden?
'Die pijn is echt, als het een illusie zou zijn dan zou het geen pijn doen.' Dan kijkt Jack ineens geschokt naar zijn arm. Mijn ogen glijden ook naar de plek waar eerder een wond had gezeten, maar die is verdwenen.
'The fuck,' zei Jack en ik fluisterde hetzelfde. Jack laat de staartpunt nog een keer in zijn arm verdwijnen en precies hetzelfde gebeurt weer. 'What the hell?'
De nieuwe informatie die ik plotseling weer in mijn hoofd moet opslaan maakt me duizelig en ik leun tegen de deurpost aan om niet om te vallen. Salome's speech en Jack's wond hebben me van mening doen veranderen: Er is echt iets met ons aan de hand. En met die gedachte herinner ik me plotseling het rare voorval met de zwevende lepel.
'Ik denk dat ik misschien weet wat mijn superkracht is.' Ik steek mijn hand uit naar het steentje dat ik een paar minuten eerder weggeschopt had en probeer me compleet te focussen. Er gebeurt echter niets en ik doe beschaamd mijn handen weer achter mijn rug. 'Of toch niet.'

Salome DuRhalis
Verslagen stond ik toe te kijken hoe de huid van Satanboy weer genas. Waarom zat ik nou weer met een duffe kracht als hallucinaties opgescheept? Ik kon niks doen dat iemand bijbleef, ja, ik kon iemand een trauma bezorgen en ik kon iemand zijn slaap afpakken. Ik kon praktisch alles wat mijn verbeelding mij toeliet, maar alsnog was het niet echt. Mijn gave was het beoefenen van levensechte leugens die iedereen geloofde ook al stonden we opeens op de maan. 'Ik denk dat ik weet wat mijn superkracht is,' zei Seth vervolgens aarzelend, hij wendde zich tot een steentje en stak zijn handen uit, zich duidelijk concentrerend. Ik keek naar het steentje, maar er gebeurde niks. 'Of toch niet,' zei hij, duidelijk teleurgesteld. 'Telepathie?' deed ik een gokje. Zelfs dat was beter dan mijn gave. Ik schopte tegen een steentje aan. 'Het komt wel mooiboy, het begrijpen van de beste gaven duurt het langst,' zei ik met een scheve glimlach. De stilte werd doorbroken door mijn maag die extreem luid begon te protesteren uit het niets. 'Heb jij misschien wat te eten in huis trouwens? Mijn maag is nogal van streek dankzij de kunstmatige slaap waarin 'ie heeft verkeerd,' zei ik, een poging makend om het zo subtiel mogelijk te laten klinken. Volgens mij was het niet gelukt. 'Of anders de buren, nu de huizen zo goed als leeg zijn,' vulde ik aan.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Eduardo Axello Castillo
Ik had me nooit kunnen bedenken dat het zó moeilijk zou zijn om een simpele wip te krijgen. Ergens vroeg ik me af of het heel onbeschoft was om door te lopen om iemand anders te zoeken. Toen schoot het mij te binnen dat we onder een koepel zaten en haar beste vriendin nu extra puntige nagels had. Ik boog me over Azalea heen terwijl ze nog net niet aan het creperen was van de pijn. Ze ijlde iets over haar baby's en dat we op moesten schieten. Ik zocht in alle gaten van mijn brein om na te gaan of ik ooit te onvoorzichtig was geweest en dit een aankondiging was dat ik vader was geworden, maar ik kon me niks herinneren. Was er nog een man in het spel? Het moest mij niet zoveel uitmaken gezien er van mijn kant meer dan één extra vrouw in het spel was, maar ergens deed het zeer. Ze kneep haar handen fijn en terwijl ze dat deed scheurde het wegdek open met het gemak waarmee je een papier versnipperde en kropen er modderige boomwortels richting Azalea's benen. Misschien moest ik in gaan zetten op een vluggertje in de douche, het zag er nogal ranzig uit. Ik volgde haar blik en zag iets verderop inderdaad rook. Waar rook is, is vuur. Langzaam begon het mij te dagen. Azalea had altijd wel iets met planten, dus zou het logisch zijn als haar gave ook iets in die richting had. Naast het feit dat ze groen was zat ze momenteel liever met smerige boomwortels te knuffelen dan met mij. Het was tijd dat ik mijn plek terug ging verdienen. 'Morera, kalmeer jij haar? Dan ga ik alvast vooruit,' nog voordat ik antwoord kreeg, was ik al opgesprongen en trok een sprintje naar Azalea's huis. Het was alsof ik een oneindige voorraad aan energie bezat. Ik sprong met een veel te behendige sprong voor mijn doen over het hek heen. Ik keek achterom naar het best wel hoge hek, dat voelde onwijs goed. Ik moest me beheersen om niet nogmaals over het hek te springen. Onder geen enkel beding dat ik dat kon voor mijn gave. Ik draaide me om en keek naar de vlammenzee. 'Howly fuck, hoe is dit gebeurd?' mompelde ik. Ik keek om mij heen, opzoek naar een waterbron. En hoewel het te verwachten was in het echte leven, zat de kraan natuurlijk aan de andere kant van de tuin. Daar kon ik nooit bijkomen. Ik keek naar het vuur dat aan de bladeren van de plantjes likte en ze een voor een wilde verschroeien. Het was even alsof ik Azalea's pijn kon voelen. Wilde ik ooit nog in aanmerking komen moest ik actie ondernemen. Ik dacht aan de rode waterpaal die letterlijk aan de andere kant van het hek stond. Ik wreef in mijn handen, dit ging nog leuk worden. Ik greep een stuk van het hek vast en liet mijn energie erop los terwijl ik van achteren de hitte al voelde dreigen. In mijn hoofd begon ik al voorstellingen te maken van manieren waarop Azalea me kon bedanken. Het hek verbrijzelde zichzelf met een knal die nog niks was vergeleken met de knal die de muur van het politiebureau maakte. Ik stapte door het gat en keek naar het rode ding, me afvragend hoe dit werkte. Maar met het vuur op mijn hielen leek mijn brein wel een gesmolten ijsje waarin ik opzoek moest gaan naar ook maar iets wat enigszins logisch was. Ik greep de dop vast en blies hem uit een reflex op. Het water spoot eruit alsof de brandweer zojuist twee kranen tegelijk had opengedraaid. Ik klom weer door het gat heen en keek naar het water dat het vuur al enigszins had gedoofd, maar verder dan een rechte straal kwam het niet. Ik sprong over de straal heen naar het tuinhuisje. Natuurlijk moest er ook een slot op zitten. Ik geloofde dat ik Azalea straks mocht helpen met het herstellen van alle schade die ik zojuist had aangericht. Ik blies het slot op en greep naar een grote schop. De oppervlakte van het blad was perfect om het water te sturen. Ik stak het blad tegen de waterstraal aan zodat de straal omboog en zo het vuur doofde. Toen de laatste vlam was gedoofd zakte ik tevreden op de grond. De ooit prachtige tuin van Azalea was nu werkelijk niet om aan te zien, verschroeide, verzopen plantjes, een half opgeblazen tuinhuisje en een immens gat in het hek waar nog steeds liters water doorheen stroomden. Het water zorgde er bijna voor dat het een zwembad was. Bij het zien van de hoeveelheid water ging er echter een volgend lichtje branden. Azalea ging ook niet blij zijn als ik haar planten ging verzuipen. Ik klom weer naar buiten en keek naar de waterpaal. Hoe kon ik dat ding afsluiten? Ik keek naar de plek waar een draaiknop hoorde te zitten. Natuurlijk had ik die eraf moeten exploderen. Ik greep naar mijn doorweekte haar en dacht na. Hoe erg kon een situatie uit de hand lopen? Ik pakte de kraan beet en stopte al mijn energie erin waarmee de rode paal de lucht in vloog. De hoeveelheid water schoot nu niet meer Azalea's tuin in, maar recht de lucht in. De kans was groot dat ik hiermee behoorlijk wat water verspilde wat we allemaal wel konden gebruiken in de koepel. Ik legde me erbij neer dat ik de meest vreselijke superheld was die men kon wensen. Ik was van top tot teen doorweekt, had bijna een halve straat verzopen, had wat dingen opgeblazen. Maar hé, het vuur was uit. Ik liep dichter naar de straal toe en opende mijn mond om wat te drinken, dan was tenminste niet al het water verspild.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Teresa Emma Hyde.
27 • Lorelei

Het meisje knikte bevestigend, waarna ze fronste. "En jij bent Terese, toch?" vroeg ze.
"Teresa," verbeterde Reese haar ongeïnteresseerd. "Maar noem me maar Reese." Daarna vroeg ze of Nova wist waarom de stad zo verlaten was, wat er aan de hand was. Nova schudde haar hoofd en ze stond op, zodat Reese niet meer op haar neer keek, al voelde ze zich nog steeds een stuk groter dan het negentienjarige meisje.
"Ik neem aan dat je het sms'je hebt gelezen?" vroeg ze. "Dat is ook alles wat ik weet. Je zou toch zeggen dat ze iets wat meer informatie zouden geven, gewoon uit beleefdheid voor het feit dat we worden opgesloten en geïsoleerd." Het cynisme was duidelijk in haar stem te horen. Reese haalde verveeld haar schouders op. Ze hoorde wat lawaai in de verte en draaide haar hoofd even.
"Heb jij nog anderen gezien?" Reese keek Nova opnieuw aan. Ze schudde haar hoofd.
"Nee, de school is ook al helemaal verlaten. Ik heb echt geen idee wat er aan de hand is," mompelde ze. En toen werd het lawaai luider. "Wat gebeurt er daar toch?" zei ze, eerder tegen zichzelf dan tegen Nova die voor haar stond. Ze liep een stukje bij het meisje vandaan en wierp een blik in de zijstraat, bij het kruispunt een paar meter verderop. Een lichte brandgeur kroop Reese's neusgaten in, maar ze zag nergens vuur of rook. Ze zag wel hoe er een waterpaaltje leek te zijn ontploft. Wat anders kon zo'n grote druk veroorzaken dat het water recht omhoog de hemel in spoot? Reese draaide zich terug naar Nova, die een stukje verderop stond, en fronste haar wenkbrauwen vragend. Daarna liep ze richting de bron van het lawaai en het water, wat een heel stuk verder bleek te zijn dan ze had verwacht.
Toen ze dichter genaderd was, kon ze Eduardo onderscheiden en haar wenkbrauwen fronsten zich nog dieper. Ze liep op hem af, en vreemd genoeg ging het eerste dat ze zei niet over het feit dat hij blijkbaar vandalisme had gepleegd door een waterpaal te doen exploderen. Hoe hij dat had gedaan, had Reese geen idee van. Reese zuchtte en keek hem een tikkeltje geïrriteerd en arrogant aan.
"Moet jij niet in het politiekantoor zitten?"

---

help

Lance Drake Marshall

Amilia lijkt me een beetje sprakeloos aan te kijken, wat best ongewoon voor haar is want ze heeft tegen mij wel altijd iets te vertellen. Ze ontwaakt dan en richt haar aandacht op mij.
"Ik zou je over je arm niet teveel zorgen maken," zegt ze een soort van gerust stellend. "Eerder om het feit dat we zijn opgesloten onder het mom dat we zijn geïnfecteerd met één of ander virus dat dit soort dingen dan zou moeten veroorzaken. Oftewel, we worden opgesloten en voorgelogen. Die arm is alleen maar handig als we uit proberen te breken," gaat ze verder en haalt haar schouders op alsof het een kleinigheid is die niet echt opvalt. "Maar raak maar even niks meer aan ermee, voor je de rest van het huis stuk maakt." Ik lach en het klinkt licht hysterisch als je het cynische er uit zou halen. Maar dan schiet er me iets te binnen en loop naar de deur die dicht is. Ik open het ding en laat het op in het geval dat ik het te hard zou dichtslaan.
"Hoe ben jij eigenlijk in godsnaam binnen geraakt? Ik kan me niet herinneren dat ik je ooit een sleutel heb gegeven. Of ik moest eens compleet van de kaart zijn geweest." zeg ik en knijp mijn ogen samen. Iets klopt hier niet en het wordt al helemaal een freakshow als er ook nog eens een ander figuur mijn appartement komt binnenvallen.
"Hey, ik ben Vanessa en ik dacht, ik kom hier om te vragen aan iemand wat er aan de hand is met ons allemaal." legt ze uit. Ik hou mijn hoofd schuin en sluit mijn ogen. Ik voel dat ik horendol word van al die mysteries en ik leg, onbewust, de duim en wijsvinger van de stalen arm op mijn neusbrug.
"Wel, ik voel mezelf helemaal een freakshow," zeg ik sarcastisch tegen het meisje. Ik weet van mezelf dat ik sowieso al geen fijn gezelschap ben, laat staan in zulke situaties. "En ik vraag me nog steeds af hoe Amilia naar binnen is geraakt, want hoe het er uitziet voor mij is dat ze door de deur is gevallen..."

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Jack Joshua Longfield || Azazel || 27

Ik liet de nieuwe informatie even inzinken, maar het verbaasde me niet heel veel meer. Eerder was ik er nu nieuwsgierig naar van hoeveel ik zou kunnen verdragen, hoe dicht ik bij de dood zou kunnen zijn. Dat zou echter iets zijn om later uit de vinden, later vandaag.
"Ik denk dat ik weet wat mijn superkracht is," zei Seth vervolgens aarzelend, hij wendde zich tot een steentje en stak zijn handen uit, zich duidelijk concentrerend. Ik richtte mijn aandacht op hem en toen op het steentje, maar ik zag niks gebeuren. "Of toch niet," zei hij teleurgesteld.
"Je komt er nog wel achter wat je kracht is," zei ik vriendelijk tegen hem en glimlachte. Iets waar ik niet tegen kon is mensen teleurgesteld te zien, ook al kende ik ze niet. Of vroegen ze wát ik was, en niet wie ik was.
"Telepathie?" Zei Salome en ze schopte tegen een steentje aan. "Het komt wel mooiboy, het begrijpen van de beste gaven duurt het langst," zei ze met een scheve glimlach. De stilte werd doorbroken door een maag die extreem luid begon te protesteren, en het was de mijne niet. "Heb jij misschien wat te eten in huis trouwens? Mijn maag is nogal van streek dankzij de kunstmatige slaap waarin 'ie heeft verkeerd," zei ze. "Of anders de buren, nu de huizen zo goed als leeg zijn," vulde ze aan. Op dat moment begon mijn maag ook. Ik had vanaf gisteravond niet meer gegeten en ik dacht niet dat ik het nog heel lang op lege maag vol ging houden. Als ik honger had werd ik meestal chagrijnig.
Schuldig keek ik de jongen tegen me over vragend aan.
"Voor mij ook?"
Ondertussen hief ik mijn staart weer, waar ik al wat handiger mee om kon gaan, en begon wat sneetjes in mijn hand te maken die al gelijk weer heelden en zo weer door.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki