George Weasley – 5th year Gryffindor – beater
Campbell richtte zich naar het raam toe en ik nam plaats op de bed naast die van hem, met nog mijn bloederige hand op mijn knie.
‘Soms vraag ik me af wat beter is.’ fluisterde hij zachtjes terwijl hij uit het raam keek.
‘Soms wil ik zo graag de bezem loslaten wanneer ik de hoogste punt bereikt heb. Soms wil ik gewoon uit het raam springen of mezelf neersteken met een mes voordat zij mijn lot beslissen. Iedere keer doe ik geen van alle. Iedere keer gehoorzaam ik ze en laat ik het mes liggen terwijl ik iedere messensteek kan voelen rond mijn hart. Niemand kent de werkelijke ik. Ze zien alleen wat ze willen zien. Een zwerkbalspeler met een hoop roem. Verder weten ze helemaal niks over mij. Net zoals ik niet weet wie ik ben of wat ik ben.’ Hij zweeg even wat mij bang maakte: wilde hij nou echt dood? Ik keek naar mijn voeten en concentreerde op het geklop van mijn hart.
‘Wat denk jij wat er gebeurd, George? Wat denk jij dat er gebeurd als ik nu uit het raam spring en sterf.’
Ik keek verbaasd op na zijn woorden en schudde met mijn hoofd. Waarom denkt hij aan dit? Waarom vraagt hij aan dit? Hoe moet ik dit beantwoorden? Ik zuchtte. Na wat er met Karkarov, Campbell en mij was gebeurd een paar minuten geleden, was ik bang om naast Campbell te zitten. Dus bleef ik zitten op de bed, waar er een meter tussen staat tot aan zijn bed.
‘Campbell, ik.. ik denk dat je eerst al de mensen pijn gaat doen die om je geven. Ook al weet je het zelf niet, er zijn zulke personen. Net als mij en Fred. Draco kan er zo nodig ook bij.’ Ik stop even. Oh god dit is zo moeilijk voor mij. Mijn mond open trekken bij deze onderwerp was al moeilijk, laat staan er woorden uit mijn mond laten rollen.
‘Karkarov en de anderen gaan zich niet aan ergeren geloof ik. Maar ik denk dat ze dan een ander slachtoffer gaan zoeken om hun klusjes te laten opknappen.’ Even hoopte ik dat ik dat niet zei en dat Campbell te diep in zijn gedachtes was gezonken waardoor hij dit niet hoorde, en praatte gauw weer verder.
‘als, als je dat doet, ik zweer het je ik spring gewoon achter je aan tot poging je te gaan redden, wat natuurlijk onmogelijk is.’ Ik zweeg even.
‘we moeten naar Perkamentus gaan, Campbell. Geloof me, die oude man kan je van al je problemen bevrijden. Je weet dat Perkamentus de enige persoon is waar vol – sorry, je-weet-wel-wie bang voor is.’ Fluisterde ik dan en even bewoog ik met mijn niet-verwonde hand om naar zijn hand te grabbelen, maar toen kwam Karkarov zijn gezicht in beeld en trok ik mijn arm spijtig weer weg.
‘als je, als je ooit zo iets van plan bent om te doen, weet dan alles een einde heeft. En geen een einde leid tot zelfmoord.’ En omdat ik hem nu geen kus kon geven, wierp ik hem een klein glimlach toe.
George is nu echt wel bang voor Karkarov en dat komt ook door jou :')
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••
post bijna klaar.