George Weasley
Ze schudde haar hoofd en nam naast mij plaats om een arm om mij heen te slaan waardoor ik haar even een blik gunde.
‘Niet verdrietig zijn; George. Niemand wilt je dood- het is een opluchting. Moet je voorstellen hoe mijn leven zou worden. Fred zou eeuwig depressief worden en misschien zelfmoord plegen en dan blijf ik over met Percy en Ron.’
Ik perste een glimlach tevoorschijn hoewel ik er zelf geen zin in had voordat ze mij sichter naar zich toe trok.
‘Mam heeft vast al op de klok gezien dat de wijzer op ‘Gewond’ staat dus het kost slechts tijd dat ze hier is, om je vervolgens te vertellen dat je de toernooi niet in mag stormen als je geen kampioen bent. Iets wat die jongen- Nathaniel Saunders ook niet had moeten doen.’
‘Oh; George- ik kon mijn oren niet geloven toen Fred met Viktor praatte. Je leeft.’
Ergens dacht ik dat het mam was, zpu te ironisch zijn denk ik, maar het was Angelique. Ik keek weg toen ze Ginny vam mij weg duwde waardoor ze op het grond belandde.
'Zoals je het ziet.' Murmelde ik dan en keek terug naar Angelique. Eigenlijk wil ik nu niemamd zien. Niemand, maar ook echt geen een ziel op een na, en diegene is dan wel..
'George!'
Geschrokken keek ik weer naar de deur waar ik mijn spiegelbeeld zag staan. Oh; maak er maar twee zielen van. Hii duwde, merlin dank u wel, Angelique weg om, verbazingwekkend genoeg, me in een knuffel te trekken. Iedereen dacht echt dat ik dood was. Wellicht als ze er achter komen dat ik Saunders heb gedood gaan ze willen dat ik beter dood bleef.
'Ik dacht dat je dood was en Campbell ook en nu is hij met het schip mee terug naar Klammfels en ik probeerde hem te vertellen dat je niet dood was maar toen vertelde Viktor Kruml hem dat je wel dood bent en nu denkt Campbell nog steeds dat je dood bent.'
Hij liet me los en met een identieke blik staarde hij naar mij waardoor ik weg keek en naar mijn handen begon te staren. En het laatste wat ik hoorde was: 'Het spijt me, ik probeerde het echt.' Voordat er een nieuwe: 'George!' Vanaf het deuropening kwam, maar deze keer een andere stem die ik herkende als die van Ralf die gauw vervolgd werd door drie andere Georges. Dat was ook het moment waarin Madama Pleister als een stier tussen ons in kwam staan.
'Oké, iedereen die geen familie is wil ik nu gauw weg hebben, deze jongen heeft rust nodig!' En met dat duwde ze de vijf leerlingen die geen oranje haren hadden weg, inclusief Ralf.
'Dankjewel, Fred. Dat je er alsnog aan dacht.' Murmelde ik uiteindelijk en keek hem even aan.
'Dat waardeer ik echt.'
Met een kleime zucht keek ik weer terug naar mijn handen en schudde wat met mijn hoofd.
'Iedereen-iedereen denkt dat ik dood ben. Maar Nathaniel is dood. Dood door mij.' Murmelde ik dan zachtjes.
'Of Campbell denkt of ik dood ben of niet scheelt denk ik niet zo veel meer. Hij zou me alsnog dood willen hebben als hij dit te horen krijgt.'
Na deze poet komt mama molly binnen vallen dis bereiden jullie je maar voor ^-^
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••
]
