Speeltopic • Masquerade — 300 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

18 feb 2015 - 19:03

Keynes 5267

Met het naderende Valentijnsdag organiseert
Newton’s High School een gemaskerd bal voor alle leerlingen van de bovenbouw. Valentijnsdag – een commercieel gebeuren volgens velen mensen, maar ook een dag waarop mensen bij elkaar komen en extra aandacht schenken aan degenen waarvan ze houden.
Om ook nog de dates een verassing te laten zijn hebben een paar leerlingen van verschillende klassen “stelletjes” mogen maken. Omdat dit niet werd gecontroleerd door de leraren zijn sommigen niet erg serieus gekoppeld. Of blijkt het bekende “opposites attract” echt waar te zijn? Om twaalf uur moet iedereen zichzelf onthullen door zijn of haar masker af te doen.

••••

Sommige mensen die aan elkaar zijn gekopppeld zullen elkaar haten maar weten op het bal natuurlijk niet met wie ze aan het dansen zijn. Ligt de lijn tussen haat en liefde dicht bij elkaar? Of toch niet? Andere mensen zullen wel serieus gekoppeld zijn en ontmoeten iemand die goed bij hen past, misschien wel té goed. Maar de grote vraag blijft nog steeds: is het echt waar dat op Valentijnsdag meer mensen bij elkaar komen dan op normale dagen?

“I no longer believed in the idea of soul mates, or love at first sight. But I was beginning to believe that a very few times in your life, if you were lucky, you might meet someone who was exactly right for you. Not because he was perfect, or because you were, but because your combined flaws were arranged in a way that allowed two separate beings to hinge together.”

Jongens —
• Kay Valerio Boston • CrowIey
• Xavier Breyon Monray • Marrish
• Becket Richardson • Sand
• Jordan Lorenc • Michonne
• Brandon Hamilton • Maseo
• Tobias Matthew Harris • Syntax

Meisjes — VOL
• Sun-Hee Ryang • Cathedrals
• Hadewych October Caldridge • Repair
• Megaera Phoebe Nicolas • Freer
• Isabella Hamilton • Maseo
• Ivogen Kendra Langley • Sabaism
• Eleonore Adriana Vellicio • Syntax

Invullijst —
Naam:
Leeftijd:
Nationaliteit:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Eventuele relaties:
Extra:

Regels —
Driehonderd woorden per post, minimaal!
Geen ruzie OOC.
Geduldig met elkaar omgaan.
Topics worden uitsluitend geopend door mij, CrowIey.
Schrijf posts in ABN.
Minstens één keer per week reageren.
Geen personages van anderen besturen.

PRAATTOPIC

KOPPELS

Becket Richardson — Isabella Hamilton
Kay Valerio Boston — Hadewych October Caldridge
Xavier Breyon Monray — Eleonore Adriana Vellicio
Jordan Lorenc — Megaera Phoebe Nicolas
Brandon Hamilton — Sun-Hee Ryang
Tobias Matthew Harris — Ivogen Kendra Langley

HET BEGIN —
Iedereen is aangekomen op Newton’s High School. Iedereen moet zich melden bij de leraren, hun naam zeggen en zodoende worden ze naar hun ‘partner’ gebracht, als die er al is. De leerlingen mogen pas om twaalf uur onthullen wie ze echt zijn. Tot die tijd moeten ze hun maskers ophouden.

[ bericht aangepast op 23 feb 2015 - 19:44 ]

18 feb 2015 - 19:06

Armadillo 9080

Mijn topics. (:

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

18 feb 2015 - 19:07

reguluswife 37248

Marrish schreef:
Mijn topics. (:

To the stars who listen — and the dreams that are answered

18 feb 2015 - 19:08

Perseid 8184

Marrish schreef:
Mijn topics. (:

Feel the fire, but do not succumb to it.

18 feb 2015 - 19:10

Midsommar 5235

Marrish schreef:
Mijn topics. (:

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

18 feb 2015 - 19:13

Thunderfvck 54310

Marrish schreef:
Mijn topics. (:

Your make-up is terrible

18 feb 2015 - 19:16

Altschmerz 7758

Marrish schreef:
Mijn topics. (:

•

18 feb 2015 - 19:19

Phylaca 2673

Marrish schreef:
Mijn topics. (:

"Satan's friendship reaches to the prison door."

18 feb 2015 - 19:21

Bardugo 2912

Marrish schreef:
Mijn topics. (:

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

18 feb 2015 - 19:33

Bardugo 2912

ELÉONORE "ELLE" ADRIANA VELICCIO ~ JURK
"Hate the people you love. Love the people you hate."

Ik stapte de auto van mijn vader uit en ik bedankte hem, evenals dat ik hem groette, waarna ik richting de ingang van de school liep. Ik gaf een kort duwtje tegen de deur, en deze ging op een krakende wijze open. Wanneer ik naar binnen was gelopen zwaaide de deur met een klap dicht, gezien de wind woest waaide vanavond en deze de deur blijkbaar met zich meetrok. Ik loop door de lege gangen en mijn hakken maakten een tikkend geluid op de glimmende tegels. Naar mijn idee waren deze geboend voor vanavond, gezien ik ze nog nooit zo schoon heb gezien. Mijn weerspiegeling was te zien in de tegels, en ik kreeg een kleine glimlach op mijn gezicht bij het zien van mijn jurk. Mijn vader had hem voor me uitgekozen en ik was er dolgelukkig meegeweest. Hij was simpel, maar toch wonderschoon.
Ook had mijn vader een bijpassend masker gekocht, en de hakken had ik van mijn moeder geleend. Mijn moeder had deze gedragen op haar trouwdag, de dag dat ze met ringen werd verbonden met mijn vader, in Venetië. Mijn glimlach wordt alsmaar breder, gezien vele herinneringen van Venetië omhoog komen drijven. Ik heb er geweldige tijden gekend, en baalde als een stekker bij het horen van mijn vader zijn nieuws dat we naar Amerika moesten verhuizen, per direct. De vlucht naar Amerika had veel turbulentie opgelopen, en zowel ik als mijn moeder hadden het kotszakje dat in het vakje van de stoelen voor ons was inbegrepen hard nodig die vlucht.
Wanneer ik eindelijk bij de kamer waar de leraren zich vaak bevinden ben aangekomen, klop ik op de deur en open ik deze. Ook deze deur gaat krakend open, wat mij lichte kriebels geeft. Ik heb er nooit van gehouden om 's avonds niet thuis te zijn. Mijn oude vertrouwde thuis had ik vanavond in moeten wisselen met mijn school, inclusief krakende deuren en wel.
Een docent die ik zelf nog nooit heb gehad stapt op me af en pakt me bij mijn arm. "Je ziet er beeldschoon uit, mevrouw Veliccio." Ik kreeg de kriebels van zijn zware stem. Het was net alsof ik werd gekidnapt en ik het felle daglicht nooit meer met eige ogen zou kunnen zien. Hij leidde me naar een kamertje en liet mij op een stoel zitten. "Wanneer jouw partner is aangekomen zal ik het hier komen melden, en zullen jullie samen naar de zaal kunnen gaan," informeerde de oude man mij. Hij sloot de deur achter zich en liet mij alleen achter in het kamertje, samen met het flikkerende lampje dat aan het plafond was vastgemaakt.

[ bericht aangepast op 18 feb 2015 - 19:34 ]
I don't know if life is greater than death — but love was more than either

18 feb 2015 - 19:53

Siwicki 2883

My topics. c:

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

18 feb 2015 - 21:28

Keynes 5267

Kay Valerio Boston

“I will bruise your lips, and scar your knees and love you too hard. I will destroy you in the most beautiful way possible. And when I leave, you will finally understand, why storms are named after people.”

Ik lach zachtjes wanneer de krullen van Mary in mijn nek kietelen. Lachend zet ik haar terug op de grond waarna het meisje begint te roepen om een rematch. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en ren snel weg. Ik moet me nog omkleden voor het gemaskerde bal en als ik niet opschiet kom ik te laat. Ik ren gehaast naar mijn kamer om me daar binnen een paar minuten in mijn pak te hijsen. Als alles goed en wel zit — inclusief mijn haar, verlaat ik mijn kamer om mijn verschijning te laten zien aan mijn ouders én toevallig mijn opa, die vandaag mee at. “Zo, Kay, je ziet er verdomd gelikt uit,” roept mijn opa meteen. Grijnzend sla ik hem op zijn schouder om hem daarna te bedanken. Mijn moeder trekt me in een knuffel en fluistert in mijn oor hoe trots ze is op haar zoon. Een opmerking die zorgt voor een glimlach op mijn lippen. Vervolgens komt mijn pa naar me toe. “Je kan wel zien dat je die knappe looks van mij hebt,” lacht hij, waarna ook hij me in een knuffel trekt. Mijn pa die nu de leeftijd van achtendertig heeft bereikt ziet er nog goed uit voor zijn leeftijd — en hij heeft gelijk; we lijken inderdaad op elkaar. Qua uiterlijk dan, mentaal zijn we heel anders. Mijn vader heeft een oude ziel. Verkiest alles boven de moderne tijd en zijn diepste wens is waarschijnlijk om terug in de tijd te reizen. Zelfs op dit moment humt hij liedjes van Elvis Presley — een man die op meerdere posters in ons huis te vinden is.
“Het wordt laat, Kay, je moet gaan,” zegt mijn moeder. Ik geef haar een kus op haar wang waarna ik het huis verlaat en in mijn auto stap. Binnen een paar minuten ben ik op school gearriveert. Voordat ik mijn auto verlaat doe ik nog snel het zwarte masker op dat perfect met mijn zwarte pak matcht. Een beetje zenuwachtig stap ik de auto uit, maar die zenuwen verdwijnen algauw wanneer de frisse avondlucht mijn gezicht streelt. Ik kijk naar het versierde gebouw waar ik normaal zo’n hekel aan heb, nu valt dat wel mee. Ik ben wel benieuwd wat er deze avond gaat gebeuren.
“Meneer Boston.” Als het niet mijn favoriete leraar was geweest dan had ik het waarschijnlijk niet geraden wie het was. Ik grijns lichtelijk. “Meneer Navarro,” lach ik. Hij tilt verontwaardigt een stukje van zijn masker op. “Is het zo makkelijk te raden? Of komt het doordat filosofie het enige vak is waar je op let?” Grapht hij, al zit er wel een kern van waarheid in. Hij leidt me naar een kamer waar ik op mijn partner moet wachten en in tegenstelling tot de rest van de school is deze kamer niet echt versiert. Ongeduldig ga ik op de stoel zitten en check ik nog even of mijn masker wel goed opzit.

[ bericht aangepast op 18 feb 2015 - 21:29 ]

19 feb 2015 - 12:03

Altschmerz 7758

Becket • Beck / Becks • Richardson

“Becks — hoe kan je in godsnaam denken dat er een jongdame voor je gaat vallen als je er zo uit ziet? Serieus. . . Dat we hier thuis de afspraak hanteren dat je niet in handen komt te vallen van de politie, dan ga je er toch niet meteen van uit dat ik drank en drugs goed kan keuren?! Heb je dan totaal geen verstand? Natuurlijk kan je de lijst met bijwerkingen niet lezen, maar je kan toch wel even nadenken?”
Met een harde klap laat ik de voordeur in het slot vallen: dat ze me een preek startte te geven over mijn drank en drugsgebruik kon ik begrijpen, maar dat ze mijn dyslexie er bij moest halen ging me veel te ver. Hopelijk kon mijn jongere broertje het vanavond uit houden met mijn moeder, en mocht dat niet zo zijn: wist ik dat hij tevens een andere plaats zou gaan zoeken om zijn plezier te halen. Hoogstwaarschijnlijk was mijn moeder vanavond toch niet thuis: ze had haar rode jurk aan, wat betekende dat ze weer een nieuwe vriend over de vloer zou gaan krijgen.
Het enige voordeel van mijn moeders vele liefdes was dat er een van de velen ooit een pak had laten liggen, waardoor ik in ieder geval fatsoenlijk voor de dag zou komen op het Valentijnsbal. Waarom ik er überhaupt heen ging, vroeg ik mezelf nog steeds af. Maar eigenlijk was het heel simpel: het aanmeldingsformulier dat we in de klas hadden gekregen, had ik bijna niet kunnen lezen en daarom had ik mijn naam maar ingevuld zoals alle andere personen. Daarom liep ik nu in een zwart maatpak — dat me eigenlijk vrij goed past: compleet met witte blouse, zwarte stropdas en zwarte broek en colbert. Het enige dat er niet bij hoorde op dit moment, waren mijn bloedrode afgetrapte All Stars.
Wanneer ik de ingang van de school in zicht krijg, neem ik plaats tegen de muur naast de school. Al snel komen er verschillende personen met maskers voorbij, waardoor ik snel mijn gezicht afwend. Wanneer er een van de gemaskerde personen voor me stopt — met een los masker in zijn hand — steek ik mijn hand in de zak van mijn jasje en haal er een klein zakje uit. Mijn laatste XTC pil moest ik afgeven voor een stom masker omdat ik anders het bal niet binnen zou gaan komen. Snel wisselen we de producten uit en laat ik het zwarte masker met zilveren versiersels over mijn gezicht glijden. Nu was het enkel en alleen wachten op Xavier, aangezien ik nooit ofte nimmer zelf daar naar binnen zou gaan.

•

19 feb 2015 - 20:58

Perseid 8184

Hadewych October Caldrigde

'Hade —— Doll'

• Mijn moeders vingers glijden vakkundig en volledig op elkaar afgestemd door mijn lichte, van nature rommelende lokken. Ik staar naar mijn handen, die losjes in mijn schoot gevouwen liggen, en bedenk me hoe ik er uit zal zien als ik eindelijk klaar ben. Normaal besteed ik minimale verzorging en opdoffing aan mijn uiterlijk — maar zelfs mijn moeder heeft er mee ingestemd dat vanavond speciaal is. Een uitzondering op mijn ''geen make-up''—verbod.
‘Min vakre datter.’ Ik voel mijn mondhoeken de hoogte in rijzen onder haar trotse woorden. Als enig kind heb ik altijd de volle aandacht van mijn ouders meegekregen — maar het horen van hun goedkeuring zorgt iedere keer opnieuw voor een geweldig gevoel. ‘Je zou het vaker moeten opsteken, Hadewych.’ Ik hum instemmend, hoewel ik het absoluut niet van plan zal zijn. Ik houd ervan om het los te dragen: veilig, bekend. Mijn moeder is de enige persoon die me bij mijn volledige voornaam noemt. Zelfs mijn vader gebruikt simpelweg Hade — omdat iedere Amerikaan elke keer weer nieuwsgierig is naar de on—Engelse naam. Ik denk dat mijn moeder graag een stukje Europa wilde vasthouden toen ze instemde om in Florida te gaan wonen, waar mijn vader al een huis had gekocht. Niet dat het me heeft geholpen in mijn kindertijd: ik was altijd dat meisje met die rare naam.
‘Is het al klaar? Ik bedoel. . . Het is maar een avondje op school.’ Ongeduldig begin ik aan de zoom van mijn jurk te pulken. De witte jurk is lang, sierlijk. Strak, met dik kant aan de zijkanten en boven het decolleté. Aan de onderkant loopt hij uit in een split. Ik stond versteld toen mijn moeder hem uit een etalage haalde. Het is niet iets dat ik zou kiezen — maar als ik eerlijk ben, voel ik me prachtig sinds ik hem heb aangetrokken.
‘Helemaal klaar om harten te veroveren,’ lacht de vrouw achter me plagerig als ze haar handen eindelijk terug trekt en de spiegel van haar kaptafel naar ons toedraait. In de eerste instantie weet ik niet goed wat ik moet zeggen. Mijn haar is zo glanzend en krullerig. In een kunstwerk bovenop mijn hoofd gedrapeerd, met speelse stukjes die langs mijn gezicht naar beneden vallen. Mijn witte huid is even kleurloos als altijd — op de perzikkleurige blos na — en mijn lippen zijn zo intens rood dat ik me afvraag of ze ieder moment in vlammen kunnen uitbarsten. Het opvallendste, echter, blijken mijn ogen. De donkere omlijsting benadrukt de mix van ijsblauw en pastelgroen en weten me voor een moment sprakeloos te maken.
‘En?’ Mijn moeder plaatst haar slanke vingers met een brede glimlach op mijn schouder, me dwingend een kleine ronde te draaien. Ik herken mezelf bijna niet. . .
‘Het is prachtig. Echt. . . Onmogelijk.’ Ik frons terwijl mijn vingertoppen de details op het lijfje van de jurk volgen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn moeder iets naar me uitsteken. Een wit, glitterend masker met fijn kant rondom de ogen.
‘Schiet maar op, jongedame. Je weet dat je vader je om één uur thuis wil hebben.’ Hoewel haar blauwe ogen waarschuwend staan, is haar glimlach mild op het moment dat ik het masker aanpak en haar een halfslachtige, bedankende knuffel schenk.
Ik voel me zenuwachtig, opgelaten en opgepompt met energie als ik mijn eigen opel corsa bereik en mijn korte weg naar school afleg. De parkeerplaats is al aardig volgestroomd als ik na enige aarzeling het masker over mijn gezicht schuif. Na een laatste blik in de achteruitkijkspiegel, open ik het portier en word ik verwelkomd door de frisse avondbries.
Mijn hakken klikken aanwezig als ik over het asfalt naar de groots geopende entree van de school loop. Mijn jurk wappert rond mijn benen terwijl mijn ogen onderzoekend over de prachtig aangeklede mensen dwalen. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik me vrijwillig heb ingeschreven om op random wijze aan iemand gekoppeld te worden. Opwellingen pakken nooit goed uit in mijn geval. Maar ik ben van plan iedereen te laten weten dat ik niet alleen mooi ben in intelligentie. Ze zullen me niet herkennen. Dat weet ik zeker.
Er rolt een beverige zucht over mijn lippen als ik mezelf in beweging dwing: niet heel zeker over hoe het nu verder moet.
‘Mevrouw Caldridgde?’ Ik kijk verbaasd op als ik meneer Navarro in het verschiet krijg. Hij glimlacht breeduit als ik reageer op zijn vraag met een stroef knikje. Tot zover het ''niet herkennen''—gedeelte. ‘Het spijt me, ik zag je uit de welbekende corsa stappen. Er wacht iemand op je in de ruimte aan het einde van de hal.’ Mijn leraar filosofie schenkt me een knipoog voor hij zich naar de volgende persoon beweegt. Ik ontspan me zover als dat lukt, voor ik met vastberaden tred naar de aangewezen ruimte been. Uit beleefdheid klop ik tweemaal op de houten deur, voor ik hem nieuwsgierig open.

Feel the fire, but do not succumb to it.

19 feb 2015 - 21:04

Thunderfvck 54310

Jordan Lorenc

Natte zweethandjes, al de hele dag. Al de hele week, maar nu bereikt het toch wel een toppunt. Ik ben zo zenuwachtig dat ik onderweg alleen maar met mijn handen kan wringen. Zoveel gedachten schieten door mijn hoofd, maar ik kan er niet echt over nadenken. Waarom doe ik dit ook alweer? Oh, ja. Het is niet zo dat ik mezelf opgegeven heb, maar ik heb er wel in toegestemd. Maar dit is toch helemaal niks voor mij! Ik ben geen sociaal persoon en over het algemeen heb ik niks met meisjes.
Ik heb een smoking gehuurd, of beter gezegd, mijn moeder heeft een smoking voor me gehuurd. Ik ben nou niet echt up-to-date over deze dingen en volgens mij weet zij er meer over, dus hoop ik maar dat ik er niet compleet belachelijk uit ga zien. Hij is gewoon zwart, met een witte blouse en zonder das. Volgens mijn moeder moest ik zelfs het eerste knoopje open laten, maar ik heb het idee dat het me niet staat. Mijn moeder is toch echt bevooroordeeld, dus geloof ik haar niet helemaal.
Nu ben ik onderweg naar het Valentijnsbal en veeg ik mijn handen constant af aan mijn zwarte broek. Als de auto voor de school stopt, schuif ik het veel te opzichte, zwart met witte masker over mijn gezicht heen zodat ik niet te herkennen ben. Of dat zou zo moeten, maar volgens mij herkent iedereen mijn lange, slungelige postuur wel. Mijn bruine haar zit vandaag echter strak naar achteren gekamd waardoor ik heel anders oog dan normaal. Ik stap snel de auto uit en hoop iemand te herkennen, maar dat is natuurlijk hulpeloos met al die maskers.
Als ik in de school ben, word ik getracht mijn naam te onthullen aan een leraar die bij een tafeltje staat, waarna hij goedkeurend knikt en me naar een kamertje leidt waar ik moet wachten op mijn geheime date. Ik blijf mijn handen aan mijn broek afvegen, nerveus als ik ben. Ik probeer mezelf te vertellen dat ik vanavond heel iemand anders kan zijn als ik wil, maar ik weet niet of dat me wel zal lukken.

[ bericht aangepast op 19 feb 2015 - 21:04 ]
Your make-up is terrible

19 feb 2015 - 23:11

Phylaca 2673

Ivogen — Ivy — Kendra Langley

Met een klein, zacht kwastje bracht ik de donkere oogschaduw op m'n ooglid aan — gezien m'n moeder danslerares was geweest en daarnaast optredens in de dans organiseerde, had ze mij geleerd hoe je je kan sminken voor een perfecte uitvoering. Inmiddels heb ik er een voordeel aan, alhoewel het voor me velenmaler leuker zou zijn geweest — is ze erbij geweest op dit moment. Een zucht rolde over m'n nog ongesminkte lippen, nadat ik verder ging aan de 'smokey eyes.' Het make-up wat ik nu droeg, verschilde van mijn gewoonlijke make-up — iets wat me een ander mens deed lijken, zeker met het masker zou ik niet te makkelijk herkenbaar zijn. Met een kalm gebaar legde ik m'n oogkwast neer en pakte de donkerrode lippenstift, die een mooie wijnrode kleur had — donker en passend bij m'n ogen. Zorgvuldig werkte ik de contouren van m'n lippen bij, voordat ik de laatste speld in m'n kapsel drukte. Ik had mezelf voorzien van een vissengraatvlecht, echter had ik daarvoor m'n haren in lokken gedraaid — waardoor er enkele lokjes langs m'n wangen vielen. Ik wierp een laaste blik in de spiegel, voor ik het zwarte maskertje in m'n handen nam —
het was overzien van zwart kant en aan de uiteinden zaten enkele lovertjes. Uiteindelijk wist ik nog een blik in de spiegel te werpen — waar ik mezelf haast niet herkende in de bordeauxrode jurk.

•••

Nadat ik mezelf in de kleine Volkswagen Polo gepropt had, met m'n enkellang jurk — nam ik de kortste weg naar school. De parkeerplaats leek steeds voller te worden, waardoor ik de oude auto in een parkeerplaats schuur. Vluchtig zette ik het maskertje op, en stapte uit de auto,
ontvangen door de milde avond. Eenmaal in de school, wordt ik na een apart kamertje gebracht — waar ik zal moeten wachten.

[ bericht aangepast op 23 feb 2015 - 17:23 ]
"Satan's friendship reaches to the prison door."

Index RPG Actieve Topics Zoek