Once Upon A Time (speeltopic) ~3 - Speeltopics

Link naar 1: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177516

Link naar 2: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177597&page=20

Het was een mooie dag in storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

[ bericht aangepast op 11 mei 2016 - 7:39 ]

Jens Potter

"Hoe oud was je dan 4 jaar geleden?"

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Jens Potter

"Gewoon. Ik was toen 16. In welke school zat je?"

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Graham

Met mijn koffie in de hand liep ik langs alle kamers. Even bleef ik stilstaan voor Ruby's kamer. Ik moest moed bij elkaar rapen om naar binnen te gaan. Toen ik naar binnen liep zag ik alle draden en apparatuur dat was aangesloten op Ruby. Ik haalde mij hand door haar haar en kuste haar op haar voorhoofd. "Ow Ruby, het spijt me zo. Ik heb weer gefaald." De vraag was of Ruby me kon horen, maar gewoon dat niet kon reageren voelde wel goed. "Ik ben zo stom geweest." Eindelijk kon ik mijn emoties uiten zonder iemand het merkte. "Een happy end is voor ons niet weggelegd of..." ik had moeite met het eruit te brengen. "Of tenminste niet met elkaar." ik greep Ruby's handen vast. "Begrijp me niet verkeerd. Ik vecht voor jou, voor ons samen, maar ik verlies dit gevecht..."

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Ik hoorde iemand de kamer binnenkomen, de geur van koffie dreef mijn neus in. Ik voelde een hand door mijn haar en zachte lippen die mijn voorhoofd kusten. "Ow Ruby, het spijt me zo. Ik heb weer gefaald." Nee Graham zeg dat niet. Ik wilde hem troosten, maar er gebeurde niets. Stom lichaam, dacht ik wanhopig. "Ik ben zo stom geweest." Ik hoorde hoe zijn stem brak. "Een happy end is voor ons niet weggelegd of... Of tenminste niet met elkaar." Hij pakte mijn handen. Begrijp me niet verkeerd. Ik vecht voor jou, voor ons samen, maar ik verlies dit gevecht..." Hij klonk wanhopig, of hij wilde opgeven. Dit verliezen wij niet wilde ik uitschreeuwen, ik wilde alles doen om het hem duidelijk te maken dat het niet zijn schuld was. Ik kon hem niet troosten, niet boos worden dat hij dit zei en zelfs niet huilen. Ik moest een uitweg zien te vinden uit dit kille zwarte gat.

When you believe your dreams come true

Graham

Ik bleef maar heen en weer lopen in de kamer waar Ruby lag. Af en toe liep ik haar kant op om te kijken of ze al wakker was. Het was een wanhopige actie van mij. Ik nam een laatste slok van mijn koffie en gooide het bekertje weg in de prullenbak naast de deur. Ik ging op de bed rand zitten en drukte mijn lippen opnieuw tegen haar voorhoofd. "Kon je maar iets van een teken geven." Ik veegde een traan weg. "Hoelang hebben we van elkaar kunnen genieten?" vroeg ik met een klein glimlachje. "Als er geen problemen waren dan waren Lisa, Jens, Ava of Ellie bij ons in de beurt. En dan zijn we eindelijk alleen..." Ik stond op van het bed en liep naar het raam toe. "Ik mis het gevoel van vroeger." vroeger was het gevoel heerlijk. Er was geen gevoel. Regina had mijn hart en maakte mijn gevoelens. Op dit moment zou ik het zo graag terug willen.

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Ik hoorde Graham heen en weer lopen door de kamer. Ga alsjeblieft zitten riep ik in mijn gedachten, hij kon mij toch niet horen. Even later kwam hij op mijn bedrand zitten. Weer voelde ik zijn lippen op mijn voorhoofd. Een gevoel van warmte en geluk overspoelde mij. Wat wilde ik hem nu graag terugzoenen. "Kon je maar iets van een teken geven." Als het kon had ik het gedaan, dacht ik sarcastisch. "Hoelang hebben we van elkaar kunnen genieten? Als er geen problemen waren dan waren Lisa, Jens, Ava of Ellie bij ons in de beurt. En dan zijn we eindelijk alleen..." Het was waar, we hadden nog maar pas wat en we hebben er geen seconde echt met z'n tweeën van kunnen genieten. Graham stond op. "Ik mis het gevoel van vroeger." Ik was verbaast. Vroeger had hij geen hart, hoe kun je daar nou terug naar verlangen? De tijd dat ik geen hart had was oke, maar het gevoel dat ik terug kreeg toen ik mijn hart weer had. Dat was onbeschrijfelijk, daarmee nam ik de gevoelens van pijn en verdriet voor lief. Het gevoel van geluk en liefde wilde ik nooit meer verliezen. Ik wilde mijn hand naar hem reiken en hem knuffelen. Het enige dat ik voor elkaar kreeg was mijn vinger een centimeter verschuiven. Maar het was een eerste stap!

When you believe your dreams come true

Graham

Ik draaide me terug om naar Ruby. "Je zal me wel niet begrijpen." Een lange tijd had ik zonder gevoelens geleefd en nu opeens had ik ze weer. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Zag ik het nou goed? Ik zou zweren dat ik Ruby's vinger zag bewegen. Ik rende terug naar het bed greep Ruby vast en schudde haar zachtjes door elkaar. "Ruby, Ruby? Ruby!" ik schreeuwde steeds harder haar naam. Ik plofte neer op randje van het bed. "Ik had het mezelf ingebeeld. Stomme gevoelens."

Do I look like Mother Teresa?

Doctor Whale

Ik was bijgekomen van Graham's woedeaanval. Het was maar een simpele vraag die ik stelde, voor de wetenschap was het belangrijk om Ruby te onderzoeken. Ik liep mijn controlerondje door de gangen. Bij Ruby's kamer liep ik naar binnen, ik zag Graham op haar bedrand zitten. Hij schudde haar door elkaar en begon steeds harder haar naam te schreeuwen. 'Hé, hé, hé, wil je van haar afblijven.' Riep ik. Ik liep snel naar hem toe en trok hem van Ruby weg. 'Snap je dan niet dat ze rust moet hebben, dit helpt zeker niet wat je nu aan het doen bent.' zei ik op een dreigende toon. 'Ik wil dat je nu uit deze kamer vertrekt, voor het herstel van mevrouw Lucas.' Ik duwde Graham de kamer uit.


Ruby

"Je zal me wel niet begrijpen." zei hij gepijnigd. Blijkbaar had hij mijn beweging gezien, want hij rende naar mij toe. Hij greep mij vast en begon mij door elkaar te schudden. "Ruby, Ruby? Ruby!" Hij schreeuwde steeds harder, steeds wanhopiger. Hoe graag ik wilde, ik kon niet reageren. Ik hoorde nog iemand binnenkomen. 'Hé, hé, hé, wil je van haar afblijven.' Het was dus doctor Whale. Graham plofte neer op mijn bed "Ik had het mezelf ingebeeld. Stomme gevoelens." Ik hoorde beide mannen ruzie maken en kort daarna verlieten zij mijn kamer. Fijn nu was ik weer alleen. Ik probeerde mij te ontspannen, na een tijdje voelde ik dat mijn hele lichaam ontspannen was, ik droomde half weg. Ik had jeuk aan mijn arm en krabde er kort even aan. Meteen was ik klaar wakker, ik sperde mijn ogen wijd open. Ik kon mij weer bewegen, mijn lichaam was weer onder mijn gezag. Ik kon wel juichen van blijdschap. Meteen wilde ik opstaan, maar merkte dat ik een infuus in had en nog een aantal draden. Snel trok ik deze los. Voorzichtig schoof ik mijn benen over de rand van het bed en landde op de ijskoude ziekenhuis vloer. Ik zag dat ik lelijke witte ziekenhuis kleren droeg, maar het kon mij niets schelen. Ik moest opzoek naar Graham, of Regina, of allebei. Voorzichtig liep ik de gang op, ik zag niemand dus glipt snel naar de hoofdgang. Al snel zag ik waar ik was en kon ik de kamer van Regina vinden. Ik hoopte dat ik hier ook Graham kon vinden. Snel liep ik de kamer binnen.

When you believe your dreams come true

Graham

'Hé, hé, hé, wil je van haar afblijven.' riep iemand die de kamer binnen kwam. Het was Whale die me bij Ruby vandaan trok. 'Snap je dan niet dat ze rust moet hebben, dit helpt zeker niet wat je nu aan het doen bent.' zei hij. 'Ik wil dat je nu uit deze kamer vertrekt, voor het herstel van mevrouw Lucas.' Terwijl hij mij probeerde de kamer uit de duwen verzette ik me. "Ze komt bij klootzak! Ik moet daar ze zijn! En het is mevrouw Mills!" Ik had het gevecht niet gewonnen met Whale en liep kwaad het ziekenhuis uit. In mijn auto op het parkeerterrein bleef ik zitten.

Regina

Ik hoorde wat geschreeuw in een kamer verderop. Ik moest gelijk aan Graham denken die ergens een probleem van maakte. "Arme pup." Ik besloot om maar weer te gaan slapen, maar op dat moment kwam Ruby de kamer binnen. Ik schoot overeind en in plaats van Ruby riep ik:"Au!"

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Au!" schreeuwde Regina toen ze overeind schoot. Ik grinnikte 'Leuke begroeting.' Ik nam plaats op het bed van Regina, de vloer was veel te koud. Ik keek de kamer rond en zag dat Graham er niet was, daarom was ik een klein beetje teleurgesteld. Snel verzette ik mijn gedachten. 'Hoe is het met de patiënt? vroeg ik Regina. Ze had overduidelijk nog last van haar ribben. Ik rilde, het ziekenhuis schort was nou niet bepaald warm. Gelukkig waren het grote bedden, dus ik kroop naast Regina onder de warme dekens.

When you believe your dreams come true

Regina

'Leuke begroeting.' grinnikte Ruby. Ze nam naast me plaats onder de dekens. 'Hoe is het met de patiënt? vroeg ze me. Nouja vergeleken met jou gaat het mij nu super slecht. Ik hoorde dat je in een coma lag. Moet jij niet aan het infuus ofzo?"

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Nouja vergeleken met jou gaat het mij nu super slecht. Ik hoorde dat je in een coma lag. Moet jij niet aan het infuus ofzo?" vroeg Regina. 'Ja vreselijk was dat.' mompelde ik. 'Ik kon alles horen, voelen, ruiken. Maar ik kon mij niet bewegen of geluid maken.' Ik kreeg een rilling als ik er aan terug dacht. Voor de zekerheid controleerde ik of ik mij nog kon bewegen. 'Ik doe niet aan infusen.' zei ik nors. Stiekem was ik bang voor naalden en al die vieze ziekenhuis slangetjes. Bovendien vond ik ze nergens voor nodig, ik mankeerde toch niks meer.

When you believe your dreams come true

Regina

 'Ja vreselijk was dat.' mompelde Ruby. 'Ik kon alles horen, voelen, ruiken. Maar ik kon mij niet bewegen of geluid maken.' Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht 'Ik doe niet aan infusen.' zei ze nors. "En Graham zat naast je en heeft je al zijn gevoelens verteld. Zonder dat hij dacht jij het kon horen, nietwaar?" Wat klonk dit toch romantisch


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

Do I look like Mother Teresa?