RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:

Beste lezer, Als u deze brief in handen hebt, bent u bij deze uitgenodigd mee te werken aan één van onze experimenten. Wij doen op dit moment onderzoek naar het verband tussen nachtrust en werkgerichte productiviteit. Het experiment zal minimaal een week duren, alle dagen die erbij komen zullen extra worden vergoed. Dit alles hoeft u vanzelfsprekend niet voor niets te doen. U ontvangt aan het begin €1500,- en hetzelfde bedrag aan het einde van het experiment. Natuurlijk wordt ook voor de nodige levensmiddelen gezorgd. Bent u bereid mee te werken aan dit experiment, mail mij dan via: ClementineChevalier@XMail.com. Met vriendelijke groeten Clementine Chevalier Hoofd Chevalier Experimenten

Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic


Rollentopic

Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:

Beste lezer,

het is fijn om te horen dat u bereidt bent mee te werken aan het eerdergenoemde project. Pak uw koffers in met alles wat u de komende tijd nodig denkt te hebben. Zoals ik al zei hoeft u zich over voeding geen zorgen te maken, daar wordt voor gezorgd. U allen wordt verwacht klaar te staan op het station van Utrecht, dit leek mij een goede plek om jullie af te halen. U dient daar op 24 mei 2016 om 8.45 aanwezig te zijn. Daar wordt u opgehaald door een busje en naar het juiste adres gebracht, wees voorbereid op een lange rit neem iets mee om u te amuseren tijdens de reis. Bent u niet op tijd aanwezig dan vertrekken wij zonder u. Ik hoop u te zien!

Met vriendelijke groet
Clementine Chevalier
Hoofd Chevalier Experimenten

Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:14 ]

---

chaos makes the muse

Anna Hope van der Loo.

'Eigenlijl ben ik hier niet per se voor het geld. Ik ben vooral op de vlucht voor mijn ouders. Niks ernstigs hoor, ik was ze helemaal zat. Het lijken wel twee uit de kluiten gewassen kleuters.' Zeg ik met een grijns. Ik zie Romy verbaasd kijken maar dan verschijnt er een lach op haar gezicht.

---

chaos makes the muse

Hij had nog nooit zo snel geknikt in zijn hele leven. Anna begreep hem. Vrije tijd, hij had er nu al behoefte aan. Dan kon hij weer iets op papier zetten, al wist hij nog niet zeker wat hij precies zou gaan tekenen. Deze plek wekte nou niet echt inspiratie op
‘En jij? Allebei voor het geld, of is er een diepere redenering?’ vroeg Romy. Ze leek de tegenpool van Anna. Veel vrijer en stads. Het soort dat je rond zag lopen in steden als New York. Maar ook met haar was hij het eens. Hij wilde naar binnen, zien wat hem te wachten stond.
'Ook voor geld, net als de meeste denk ik,' antwoordde hij. 'Ik kan het goed gebruiken als ik naar de kunstacademie wil.'


.

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo
'Wow de kunstacademie? Kan jij zo goed tekenen dan? Dat wil ik best zien.' Het floept eruit voor ik er erg in heb. Meteen stel ik afzijdig en kijk beschaamd naar de vloer. Ik wil niet opdringerig overkomen. Dat is gewoon ontzettend fout. Toch probeer ik hem vragend aan te kijken hopend dat mijn wangen niet zo rood zijn als ze voelen. Ik voel ze gloeien. Natuurlijl zijn ze rood. Kan niet anders.

---

chaos makes the muse

‘‘Wauw, de kunstacademie.’’ Ze floot en knikte. ‘‘Impressive.’’ Anna vroeg of ze tekeningen mocht zien, maar het leek alsof ze spijt had van haar vraag. Romy besloot haar bij te staan. ‘‘Ik ook wel hoor! Als je dat niet erg vind natuurlijk.’’ Albert en Anna leken verschillend, maar ook heel gelijk ergens. Zij had haar gelijke nog niet gevonden, en zou die ook niet snel vinden dacht ze. Ze zocht naar Ryan, met wie ze op een kamer zat, maar kon hem niet zo snel vinden tussen de mensen.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 22:17 ]

---

tya

- Aangezien Randall niet antwoordt en ik toch iets wil zeggen -

Ik ga bij het groepje van Romy staan. 'Hallo, jullie twee. Ik ben Ryan... Dat weten jullie denk ik al. En ik ken jullie namen ook, natuurlijk. Ik wil niet opdringerig overkomen, maar wie gaat er hier naar de kunstacademie? Mijn vader schildert namelijk en ik maak soms ook wel eens een schilderijtje.' Ik glimlach naar iedereen in het groepje. Ze staren me aan. Heb ik teveel gezegd ofzo?

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 22:25 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Hij wreef in zijn nek, hij wilde niet opschepperig overkomen. Maar het feit dat Anna en Romy er zoveel belangstelling in hadden vond hij al heel leuk. 'Nou, ja, een beetje. Ik ken mensen die veel beter zijn dan ik.’
Hij haalde zijn tekenblok uit zijn rugtas en bladerde naar de tekening waar hij het meest trots op was. Hij kon natuurlijk niet iets laten zien dat er niet uitzag. Het was een realistische schets van zijn zus op haar trouwdag. Deze zou hij ook in zijn portfolio zou stoppen als hij naar de academie zou gaan. Hij was er best trots op, al zou hij dat niet snel toegeven.
‘Dit is mijn zus, maar het is niet veel bijzonders,’ hij hield het blok iets omlaag, zodat Anna, Romy en Ryan die bij hen kwam staan, het goed konden zien. ‘Ze had weken van te voren gevraagd of ik haar wil tekenen, dit was op haar trouwdag.’

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 22:20 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

'Wow, het is prachtig.' Ik bekijk de tekening. Het is net of de vrouw, die zijn zus is, zo eruit kan stappen. De details het is gewoon perfect. 'Je hoeft niet zo bescheiden te doen hoor.' Zeg ik met een glimlach tegen Albert terwijl ik zijn blik gevangen probeer te houden. Ik denk dat we qua karakter redelijk overeen komen. Rustig,bescheiden en een beetje socially awkward. Dat kan ik natuurlijk allemaal fout hebben. Ik glimlach opnieuw naar hem en richt me dan weer op de tekening. Ik kijk naar haar gezicht. Zelfs op de tekening kun je zien dat ze op elkaar lijken.

---

chaos makes the muse

'Niets bijzonders? Man, dit is geweldig!' zei ik. Ik realiseerde me dat ik iets te hard praatte. 'Oh, eh, nou, sorry. Je staat niet graag in de spotlight met je tekeningen, of wel?' vroeg ik. 'Je zus heeft maar geluk dat ik haar broer niet ben. Dan zou ze meer op een trol lijken. Maar dit, dit is realistisch! Dat kan ik niet in mijn schilderijen.' Ik nam een handvol chips uit mijn rugzak.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 22:31 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Ryan was er inmiddels wel bij komen staan. Hij was schattig, en zou over 5 jaar waarschijnlijk een jongen zijn waar ze op zou kunnen vallen, maar nu niet. Ze grinnikte om haar eigen gedachtes en bewonderde Alberts tekeningen. Ze waren prachtig. ‘‘Wauw, Albert. Deze zijn fantastisch! Als we hieruit komen, mag je mij tekenen.’’ Grijnsde ze en bekeek de tekening van zijn zus nog eens goed. Ze hadden gelijkenis in hun gezichten, zo leek het tenminste op de tekening. Als zijn zus getrouwd was... betekende dat dat hij een laatkomertje was. Of dat zijn zus gewoon vroeg getrouwd was. Ze besloot eens haar mond te houden over bepaalde controversiele opmerkingen, en vroeg in plaats daarvan: ‘‘Hey, Albert, dit vraag ik me al een tijdje af. Ben je van hier? Je naam is zo... anders dan anders. Hier is hij niet echt meer in de mode, als je snapt wat ik bedoel.’’ Wie weet waren zijn ouders gewoon old-fashioned, en daar was niks mis mee, maar ze was gewoon nieuwsgierig. Ze haalde het elastiekje uit haar haren en boog voorover om ze los te schudden. Haar haar was, naast haar Louis Vuitton tas, ook iets waar ze ontzettend trots op was. En ze zorgde er dan ook goed voor, daarom hoopte ze dat er goede douches waren.

---

tya

'Wauw, bedankt!' hij glimlachte van oor tot oor en ruimde zijn blok op, voor zijn gezicht de kans kreeg om rood te worden van al die complimentjes. 'Ik oefen ook elke dag, al ben ik bang daar tijdens dit experiment minder tijd voor ga hebben.'
‘Hey, Albert, dit vraag ik me al een tijdje af. Ben je van hier? Je naam is zo... anders dan anders. Hier is hij niet echt meer in de mode, als je snapt wat ik bedoel,' zei Romy die haar volle haarbos naar voren gooide.
Hij had kunnen verwachten dat zo'n opmerking zou komen. Zelf was hij er weinig mee bezig, maar zo nu en dan was er iemand die het opmerkte. 'Mijn vader komt uit Noorwegen, daar hoor je zulke namen regelmatig.'

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 22:37 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

'En heb je ooit in Noorwegen gewoond? Of ben je hier geboren?' vraag ik nieuwsgierig. 'En jij, Romy? Ik durf te wedden dat jij Italiaans bent. Raad maar eens wat voor bloed ik heb.' zeg ik allemaal tegelijk.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 22:46 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Noorwegen, interessant. Ze was eens in Oslo geweest met school vijf dagen, een fascinerende stad en een aparte taal. Ze wilde vragen of hij er gewoond had, maar Ryan was haar voor. Ze grinnikte om zijn vraag en knikte. ‘‘Ja, je hebt gelijk. Mijn ouders zijn Italiaans, maar ik ben in België geboren. We gaan wel ieder jaar naar Italië, we hebben een vakantiehuis in Fregene. Dat ligt in de buurt van Rome, maar dan aan het strand.’’ Vertelde ze en droomde even weg over de zomers die ze daar spendeerden. Haar ouders hadden haar en haar zusje tweetalig opgevoed, niet alleen omdat ze zelf de taal niet zo goed spraken toen ze hier kwamen, maar ook omdat ze vonden dat een tweede taal altijd handig was. Ze keek naar Ryan, maar kon het niet per se plaatsen. ‘‘Iets aziatisch, kan dat?’’ Dit was het verste dat ze ging komen, Azië interesseerde haar wel maar ze had moeite met bepaalde landen en hun uiterlijken uit elkaar te houden. ‘‘En voordat je het vraagt, ja ik spreek Italiaans, en nee ik ga niks zeggen nu.’’ Grijnzend beet ze op haar lip en wees naar de ingang. ‘‘Zullen we naar binnen gaan? Ik ben benieuwd wat er te vinden is.’’

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:00 ]

---

tya

Anna Hope van der Loo

'Ja goed idee.' Ik ril even. Het begint nu toch best wel koud te worden. Met zijn vieren lopen we naar binnen. Ik kijk de zaal rond. De sfeer is heel anders dan je aan de buitenkant zou zeggen. Er ligt een stenen witte vloer met daarop een groot tapijt met meerdere kleuren. Er staan wat tafeltjes en een soort balie. Ik zie de gang die waarschijnlijk naar de gang met de kamers lijkt. Ik kijk naar Romy, ze lijkt zich helemaal op haar gemak te voelen. Ze kan met iedereen een gesprek voeren. Bewonderingswaardig.

---

chaos makes the muse

‘Nee, mijn moeder is gewoon Nederlands, ik woon hier al mijn hele leven,’ legde hij uit. ‘Al gaan we wel elk jaar naar Noorwegen op familiebezoek.’
Hij keek nieuwsgierig naar Romy. Ryan had gelijk, zij had ook iets buitenlands over zich heen. Volle lippen en iets een tintje over haar huid, ze was aantrekkelijk. Grieks misschien, of Spaans. Toen ze antwoordde dat ze Italiaans was, was hij niet verbaasd.
Ook Ryan had iets anders dan Nederlands in zich. Aziatisch, zoals Romy zei, dat moest wel.
Hij keek terug naar Anna, zij leek helemaal Nederlands. Niets meer en niets minder. Donkerblond haar, mooie groene ogen. Ze had een leuke uitstraling.
Hij schrok uit zijn gedachten op toen Romy voorstelde om naar binnen te gaan. Met een verstevigde grip om zijn rugzak volgde hij het drietal het gebouw in.
Het decor was luxe, meteen was het duidelijk dat de mensen hier veel geld hadden. Hij voelde zich haast schuldig dat hij de witte vloer met zijn oude sneakers besmeurden. 'Dit is zo erg nog niet!'

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 22:58 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

'Goedzo. Japan.' grijns ik. 'Ja, laten we naar binnen gaan! Zien we de kamers. Als het al geen cel is.' probeer ik te grappen, maar ik kan het me nog wel voorstellen als het gewoon echt zo is. Deze plek is al net zo ridiculous als mijn katten. 'Had je nou echt gedacht dat ik je ging vrzgen om wat in het Italiaans te zeggen? Nou, dat heb je juist. Hoe zeg je 'Ryan is knap'?'

Iedereen gaat veel te snel :c laten we het erop houden dat deze reactie vóór die van Anna en Albert geplaatst is.

[ bericht aangepast op 25 mei 2016 - 6:44 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?