RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:

Beste lezer, Als u deze brief in handen hebt, bent u bij deze uitgenodigd mee te werken aan één van onze experimenten. Wij doen op dit moment onderzoek naar het verband tussen nachtrust en werkgerichte productiviteit. Het experiment zal minimaal een week duren, alle dagen die erbij komen zullen extra worden vergoed. Dit alles hoeft u vanzelfsprekend niet voor niets te doen. U ontvangt aan het begin €1500,- en hetzelfde bedrag aan het einde van het experiment. Natuurlijk wordt ook voor de nodige levensmiddelen gezorgd. Bent u bereid mee te werken aan dit experiment, mail mij dan via: ClementineChevalier@XMail.com. Met vriendelijke groeten Clementine Chevalier Hoofd Chevalier Experimenten

Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic


Rollentopic

Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:

Beste lezer,

het is fijn om te horen dat u bereidt bent mee te werken aan het eerdergenoemde project. Pak uw koffers in met alles wat u de komende tijd nodig denkt te hebben. Zoals ik al zei hoeft u zich over voeding geen zorgen te maken, daar wordt voor gezorgd. U allen wordt verwacht klaar te staan op het station van Utrecht, dit leek mij een goede plek om jullie af te halen. U dient daar op 24 mei 2016 om 8.45 aanwezig te zijn. Daar wordt u opgehaald door een busje en naar het juiste adres gebracht, wees voorbereid op een lange rit neem iets mee om u te amuseren tijdens de reis. Bent u niet op tijd aanwezig dan vertrekken wij zonder u. Ik hoop u te zien!

Met vriendelijke groet
Clementine Chevalier
Hoofd Chevalier Experimenten

Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:14 ]

---

chaos makes the muse

Clementine Chevalier.

'Lieve mensen, ik heet jullie allen van harte welkom. Jonathan zal jullie naar jullie kamers leiden. Jullie kregen daarna ruim de tijd om je koffers uit te pakken en de omgeving te verkennen. Ik wil geen wisselingen in groepen en ik wil jullie even wat vertellen. In de slaapkamers wordt geen rommel gemaakt, worden geen feestjes gegeven en niemand gaat met elkaar naar bed. De badkamer: iedereen krijgt de kans een keer per dag te douchen niet langer dan 10 minuten. De rest van de regels zal jullie later worden verteld.' Ik sluit af met een glimlach en loop dan weg.

---

chaos makes the muse

Ze bedacht zich dat ze midden in een multiculturele groep zat, dat vond ze wel leuk. Ryan was Japans, dat paste wel ja. Anna leek zich nog niet zo op haar gemak te voelen, dus ging ze naast haar lopen. ‘‘Als je wil, kun je vragen of je op mijn kamer mag? Dan zit je met een meisje, en zit ik ook niet alleen met twee jongens.’’ Ze schonk haar haar meest gulle glimlach en bekeek het interieur. Het was duur, dat was zeker. Duur en... steriel, bijna. Veel wit, geen kleur. Ryan's opmerking deed haar lachen en ze richtte zich op hem. ‘‘Ryan è bello, ma troppo giovane per me.’’ Ze werd onderbroken door Clementine, wiens stem galmde door het hele gebouw. ‘‘Oké, geen wissel dus.’’ Fluisterde ze naar Anna en stak nonchalant haar hand op. ‘‘Pardon, mevrouw Chevalier, is de douchetijd onderhandelbaar? Het kost me namelijk al tien minuten om mijn haren uit te spoelen.’’ Glimlachte ze en wees op haar hoofd. Wie weet was Clementine zo slecht nog niet. Vertaling van het Italiaans: Ryan is knap, maar te jong voor mij

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:07 ]

---

tya

- Ik moet me helaas offline melden -

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Daar was zijn eerste probleem, zijn kamer was altijd een georganiseerde rotzooi geweest. Hij had Clementine vriendelijk gevonden, maar toen er zoveel regels naar zijn hoofd werden geslingerd begon hij dat te betwijfelen. Met haar bijna witte haar leek ze net op een bitter sneeuwkoningin, die wenste dat alles volgens haar plan werd uitgevoerd. Het was immers haar grauwe koninkrijk en zij bepaalde wat daar gebeurde. Hij dwong zijn gedachten een halt toe, misschien viel het wel mee.
Toen Romy vroeg naar hoe makkelijk de douchetijden werden genomen moest hij met al zijn kracht pogen om niet te lachen. Hij perste zijn lippen op elkaar en een gesmoorde 'Pff,' kwam naar buiten.
Hij keek naar Anna en grijnsde. ‘Ik vraag me af wat er gebeurt als je haar wet overtreed.’

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:20 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo
Ik grijns terug naar Albert. Met de groep strompelen we achter de man die Jonathan werd genoemd aan. Het was aardig wat Romy had aangeboden, maar ik weet niet zeker of ik er op in aas gegaan. Ik loop kamer twee binnen en zie dat het best klein is,er staan drie bedden, twee eenpersoons en een twijfelaar. Ik loop naar een eenpersoons omdat ik niet hebnerig over wil komen. Ik zoe dat Albert ook binnenkomt. 'Het lijkt net een vijfsterren hotel.' Zeg ik sarcastisch met een glimlach.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:24 ]

---

chaos makes the muse

Dat was een tegenvaller, er was hier minder ruimte dan hij had verwacht. De mensen hier leken zo rijk te zijn, maar toch hadden ze geen geld vrij kunnen maken voor een goede slaapplaats. Hij gooide zijn tas naast het andere eenpersoonsbed, dat plekje was van hem.
'Het lijkt net een vijfsterren hotel,' spotte Anna.
'Ja, ze hebben zich wel uitgesloofd,' hij liet zich op het bed vallen. Vreemd genoeg was hij niet zo moe als dat hij had verwacht.. Hij wilde te graag rondkijken, deze plek was mysterieus. Zijn oog viel op de twijfelaar. Raven zou dat bed wel willen hebben, maar hij was er nog niet. Hij keek naar Anna. 'Wil jij dat grote bed niet? Als enig meisje in deze kamer heb je daar wat mij betreft recht op.'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Ik lach om de opmerking van Albert. 'Vind je dat? Ik weet niet of Bran dat met je eens is.' Ondanks dat ik twijfelde pakte ik mijn tas en liep naar de overkant van de kamer waar Albert staat. Ik leg mijn tas op de twijfelaar en kijk naar Albert. 'Heb je nog meer tekeningen bij je?' Vroeg ik en het bloed stijgt opnieuw naar mijn wangen. Dit vele praten was nieuw voor me, maar het ging me redelijk af. Zeker tegen Albert. Ik vind het jammer dat ook Bran in deze kamer is ingedeeld, er bestaan leukere personen. Maar ja, misschien heb ik juist niet veel last van hem.

[ bericht aangepast op 24 mei 2016 - 23:41 ]

---

chaos makes the muse

Romy was als enige meteen naar haar kamer gegaan, zo te zien was het grootste bed voor haar. Grijnzend plofte ze neer en sloot har ogen. Ze dacht aan de nieuwe indrukken van vandaag, en de vreemde informatie die ze hadden gekregen. Eventjes dacht ze aan Ryan, die ze waarschijnlijk nog een paar keer van zich af moest duwen deze periode, en Albert en Anna. Beiden hadden ze zo'n lieve ogen, een welkom gezicht. Het was iets wat ze niet vaak kon vinden in anderen, maar zij hadden het allebei. Daarom hadden ze elkaar ook gevonden, waarschijnlijk. Ze kleedde zich om en trok iets gemakkelijks aan. Het was een semi-herfstweertje buiten dus dat vroeg om comfort. Ze plantte wat spullen op haar bed om het duidelijk te laten wezen dat dat háár bed was, en pakte haar geschiedenisboek mee naar het terrasje wat ze had gespot aan het einde van de gang. Ze sms'te haar vrienden en familie dat ze goed was aangekomen, en zette haar telefoon weer op stil. Maar ze kon zich niet concentreren. Gedachten over vandaag spookten door haar hoofd, en ze had ergens het gevoel alsof er iets mis was. Maar dat schudde ze snel weg, misschien was ze gewoon een beetje geintimideerd door Raven. Ze schudde grijnzend haar hoofd. Raven... wie noemt zichzelf Raven? Desondanks was hij... interessant. Maar wat kletste ze nou, totaal niet haar type. Ze had een jongen nodig die pakken droeg en veel geld wilde verdienen later, net zoals zij. Iemand die gedreven en ambitieus was. Niet iemand die met een kater in een bus naar een ‘‘éasy job’’ vertrok.

[ bericht aangepast op 25 mei 2016 - 0:01 ]

---

tya

Ik had nog een tijdje naar Randall gezocht, maar hij was nergens te bekennen. Romy was onmiddellijk naar onze kamer gegaan, misschien was hij daar wel gewoon ook. Ik kom Jonathan tegen.
'Hè! zegt hij. 'Jij moet ook op je kamer zijn! Niet ronddwalen! Kom mee!' beveelt hij. Er is vast iets wat niemand mag zien, denk ik. Dit lijkt wel cliché horrorfilm of zoiets. Als ik bij de kamerdeuren ben, denk ik: Kamer 4 en ik loop naar binnen. Onmiddellijk zie ik dat Romy het grote bed, een twijfelaar, al heeft ingepikt. 'Ach, wat een lief gebaar van je. Maar ja, ladies first zeker?'

[ bericht aangepast op 25 mei 2016 - 7:33 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Clementine Chevalier

Ik hoor mijn eigen hakken klikken op de betegelde vloer als ik langs de openstaande deuren loop. Zo te zien zitten de meesten al op hun kamer. Ze zullen de kamers wel tegen vinden vallen na het zien van de dure binnenkomst zaal. Ik haal mijn schouders op en grijns. Ik zie dat Jonathan hier en daar nog wat jongens en meiden vandaan plukt en ook hen naar hun kamer stuurt. Omdat de deuren toch nog openstaan roep ik terwijl ik langsloop nog wat regels naar binnen. 'Regels voor het eten: jullie eten wat de pot schaft, of je het nu lekker vindt of niet. Ontbijt is om half acht, lunch om half een en avondeten om zes uur. Ben je niet op tijd dan heb je pech en zul je moet wachten op de volgende maaltijd of iets uit de automaat in zaal halen. Zoals ik al zei krijgt iedereen elke dag 10 minuten de tijd om schoon en fris voor de dag te komen. Je badkamer grenst zich aan jullie kamer en ja, er zitten drie timers op van elk tien minuten.' Ik besef dat het voor nu wel weer even genoeg is, ze moeten niet gelijk denken dat dit de hel is.

---

chaos makes the muse

Julia Lisa Dragon

Ik liep naar mijn kamer, ik zat met Sil en Jonas in een kamer. Sil kende ik wel en ik vond haar ook aardig. Maar ik heb geen idee wie Jonas is. Ik liep binnen in de kamer, Sil en Jonas waren er nog niet. Ik pakte niet het grootste bed maar een van de twee kleinere. Ik ging liggen op bed gooide mijn rugzak op de grond. Daar bleef ik liggen totdat er iemand binnen kwam. Waarom doen hun er nou zo lang over? Ze kunnen wel een beetje opschieten. Die regels die slaan ook niet echt ergens op. Je moet perse op tijd zijn als we gaan eten ander heb je niks.

Jonas Lynch

Ik las mijn brief nog eens door, terwijl ik naar de kamergang ging:
Kamer 1: Julia Lisa Dragon, Sil James en Jonas Lynch.
Ik kende ze gelukkig al een beetje. Ik ontweek Jonathan, ik vond hem best eng. Ik was blijkbaar niet de eerste op mijn kamer. Ik vond dat ik als enigste jongen wel in de twijfelaar mocht liggen. "Geen bezwaar?" Vraagde ik aan Julia. Ik legde mijn zak al op het bed en sprong er zelf ook op. Ik nam mijn gsm en zocht Julia en Silly op via Instagram. Dan kon ik ze bereiken... Julia was dus al binnen en dan zei ik maar: "Hey Julia, alles goed?"

[ bericht aangepast op 25 mei 2016 - 13:06 ]

Net iets later dan de anderen liep ook Raven naar binnen. Hij had eerst het gebouw zelf iets beter in zich opgenomen en ergens beviel het hem niet wat hij had gezien. Ja, hij had als het goed was gelijk over de hele staat van het gebouw, maar ergens deed het hem aan een gevangenis denken. Hij had al meerdere camera's gespot en hij wist zeker dat er ook nog wel een aantal verborgen waren. Waarschijnlijk was dat gewoon onderdeel van het experiment, maar comfortabel voelde hij zich er niet bij. Bij die vrouw trouwens ook niet. Dat er veel regels waren, verbaasde hem totaal niet en daar had hij ook niet zoveel problemen mee, maar er was iets in haar uitstraling wat hem enorm tegenstond. Hij was op tijd bij zijn kamer om Anna te horen zeggen dat het 'net een vijfsterrenhotel was' en om Alberts aanbod te horen dat zij de twijfelaar zou nemen. Hij bleef even verscholen staan om de uitkomst te zien en het viel hem zeker niet tegen. Zelfs nu al scheen hij zo'n indruk gemaakt te hebben dat ze rekening met hem ging houden over het verdelen van de bedden. Het maakte hem om heel eerlijk te zijn weinig uit. Als je al wel eens weken in een - gebruikte - varkensstal hebt geslapen, leer je vanzelf om een gewoon bed te waarderen, hoe smal hij ook is. Dat was het moment dat hij uitkoos om ook de kamer te betreden. "Ach, zo erg is dese kamer toch niet te noemen?" antwoordde hij Anna's eerdere opmerking over het vijfsterren hotel en hij dumpte zijn koffer naast het overgebleven eenpersoonsbed. Zijn gitaar zette hij wat voorzichtiger weg. Hij wist ook wel dat hij daarmee eigenlijk zei hun verdere conversatie ook gehoord te hebben, en dat was eigenlijk ook precies de bedoeling. “Heroes don’t exist and even if they did I wouldn’t be one of them”

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Anna Hope van der Loo

'Zo erg is het hiet toch niet?' Hoor ik Bran zeggen. Betrapt zet ik een paar stappen terug naar mijn bed. Hij lijkt het niet erg te vinden dat hij het eenpersoonsbed heeft. Even wil ik voorstellen dat hij het grote bed mag. Ik bijt op mijn lip. 'Het is tenminste schoon.' Mompel ik naar Bran. Ik zie dat hij de koffer met zijn gitaar erin voorzichtig neerzet, hij zal er wel trots op zijn. Ik open mijn eigen koffer en begin er wat spullen uit te halen. Ik kijk zoekend de kamer rond. Er staat een rek waar je kleding aan kan hangen met wat kledinghangers eraan. Ik pak wat van mijn kleding en probeer het allemaal op vier hangertjes te hangen zodat er ook nog plek overblijft voor Bran en Albert. Mijn schoenen zet ik eronder en loop dan terug naar mijn bed. De overige spullen in mijn koffer: een toilettas, ondergoed en pyjama's. Laat ik samen met het eten zitten.

[ bericht aangepast op 25 mei 2016 - 9:20 ]

---

chaos makes the muse

Toen Anna vroeg of hij meer tekeningen bij zich had greep hij al naar zijn tas. Maar hij vergat dit compleet toen Raven binnenkwam. De jongen was zo'n aparte verschijning en zoog meteen alle aandacht in de ruimte naar hem toe. Albert had nog nooit zo iemand in zijn dorp gezien, hij vond het wel intrigerend. Anna leek er een beetje van te schrikken.
'Ach, zo erg is deze kamer toch niet te noemen?' Raven zette zijn koffer op het eenpersoonsbed neer, zonder te zeuren. Misschien had Albert hem verkeerd ingeschat. Maar hoe wist de jongen dat Anna en hijzelf niet tevreden waren met de kamer? Hij keek even naar Anna die haar kleding sorteerde. Zelf liet hij het nog even in zijn tas zitten, zo heel veel had hij toch niet mee. Hij wende zich weer tot Raven en grijnsde.
'Wel vergeleken met de zaal waar we binnenkwamen. Luistervink gespeeld?' zijn oog viel op de gitaar die veel rustiger werd neergezet, gaaf. 'Hee, ben je een muzikant?'

[ bericht aangepast op 25 mei 2016 - 13:26 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •