Toen Ellie en Mosh uit haar zicht waren verdwenen, voelde Marije zich plotseling heel alleen en naakt, zowel in letterlijke als figuurlijke zin. Ze sloeg haar armen om haar lichaam en voelde een rilling langs haar ruggengraat glijden, waarvan ze niet wist of dat kwam doordat het water toch wel fris was of door de situatie waarin ze zich bevond. Waarom was ze in hemelsnaam gaan naaktzwemmen? Wat had ze gedacht? Ze was in haar leven niet vaak aangeschoten of dronken geweest, maar blijkbaar liet alcohol haar maar gekke dingen doen waar ze later spijt van kreeg. Ze wist nu dat Mosh haar naakt had gezien, al leek hij geen interesse in haar te tonen - logisch, want Ellie's lichaam was veel mooier dan het hare. Ellie had geen rare vetkwabben op haar buik en net boven haar heup; Ellie was hartstikke slank en daardoor veel mooier dan Marije.
Ze dacht niet vaak over haar lichaam na, maar in dit soort situaties - al had ze natuurlijk nog nooit in een vergelijkbare situatie gezeten - voelde ze zich nooit op haar gemak. Ze had er niet over nagedacht toen ze haar kleding nog aanhad, maar nu haar buik - en haar borsten - zichtbaar waren voor alle anderen, werd ze er weer mee geconfronteerd, zeker als ze zichzelf vergeleek met de meeste mensen om haar heen. Niet dat er mensen naar haar keken. Het voelde een beetje dubbel: aan de ene kant wilde ze absoluut niet dat iemand haar lichaam nu zou bekijken, maar aan de andere kant werd haar zelfvertrouwen gekrenkt dat er wel naar de andere lichamen gekeken werd.
Ze keek naar het strand en zag dat er nog genoeg mensen daar zaten. Toch voelde ze er niks voor om daar nog bij te gaan zitten, nadat ze half dronken had aangekondigd hoe graag ze wilde skinnydippen. Ze liep daarom vlug maar onopvallend het water uit, kleedde zich snel aan en liep met een grote boog om de rest heen het strand af. Uit haar tent haalde ze een handdoek, haar nachthemd en haar toilettas en daarna liep ze naar het toiletgebouw, waar ze onder een douche stapte. Pas na een paar minuten merkte ze dat haar tranen over het gezicht liepen, al kon ze niet uitleggen waarom. Ze had het allemaal best wel goed voor elkaar, ze was nu op vakantie met haar vrienden én haar familie en eigenlijk kon ze niet bedenken waar ze over kon klagen. Haar imperfecte lichaam? Mocht ze daar over klagen? Nee. Ilse had nog altijd littekens op haar gezicht en lichaam van de brand van zoveel jaren geleden; haar andere vriendinnen waren er nog veel erger aan toe. Laat staan Cyrith, die mentaal volledig gebroken was. Ze stelde zich aan en ze voelde zich schuldig tegenover de rest dat zij zo weinig had om zich druk over te maken, en zich toch druk maakte. Het was de alcohol; die maakte haar nu emotioneel. Ze zette de douche uit, droogde zich af met haar handdoek en deed haar pyjama aan. Daarna liep ze terug naar haar tent. Volledig in gedachten had ze niet door dat één van de tenten vlakbij de hare vastgemaakt was met scheerlijnen en ze wist zich, door haar trage reactievermogen, nog maar net op te vangen met haar armen, maar daarbij liet ze wel haar toilettas en handdoek vallen. De hele inhoud van haar toilettas lag verspreid over het gras. Ze zuchtte diep en zakte door haar knieën om haar spullen op te rapen.
[ bericht aangepast op 26 aug 2016 - 15:00 ]
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
