[RPG — 3OO] Davenport Private School • Speeltopic - Speeltopics

      Candace overweegt een laatste poging te verrichten tot het bij elkaar rapen van haar zelfgemaakte mess — maar Beau is haar voor. Haar snikken sterven langzaam weg terwijl hij druk in de weer is met het inrollen van haar naakte huid, waarbij het haar voor het eerst raakt dat zij niet degene is die voor een ander zorgt.
      ‘Nou, Candy liefje — stop nu eens met huilen.’
Candy kan onmogelijk wegkijken omwille van de manier waarop hij haar gevangen heeft genomen, veilig weggestopt in een deken. De tranen plakken aan haar wimpers en rollen in restjes van haar wangen, maar het snotteren is gestopt. Waar huilt ze nu eigenlijk om? Haar blik blijft gepikeerd hangen op Beau — welke ondanks hun volledige voorgeschiedenis en het feit dat hij haar zojuist heeft afgewezen — zijn eigen versie van troosten aan het uitvoeren is.
      ‘God, je wordt er niet knapper op als je huilt.’
Candy haalt haar neus op als hij ietwat te hardhandig haar gezicht probeert droog te vegen, waarna ze het niet kan laten kort met haar kijkers te rollen. Beau Sinclair en zijn gevoel voor humor.
      Niet lang daarna, dwalen zijn vingertoppen vrijpostig omlaag. Dwalend bij haar keel — waardoor haar ogen ongewillig even naar zijn kaak schieten. Het is blauw als zijn boxershort en een prachtige slag geweest — maar trots is ze er niet op.
      ‘Nu je armen mooi gevangen zitten in deze deken. . .’
Hij maakt zijn zin niet af, woorden welke er voor zorgen dat haar wenkbrauwen naar elkaar toe krullen in een frons, gevolgd door een kleine aanraking van zijn mond. Moeizaam worstelend weet Candy de deken iets te laten verlossen waardoor ze één van haar armen naar buiten kan steken, aarzelend in de lucht houdend tot ze deze toch over zijn donker gekleurde kaaklijn legt. Zijn lippen smaken naar zout en champagne en troost.
      Misschien is hij knettergek geworden van de speed en is de drank haar toch iets te zwaar gevallen — misschien is dat een logische verklaring waar ze vrede mee kan vinden nu haar hart bijna buiten haar ribben bonst en lichaam niets anders wil dan Beau's aanrakingen. Ze zucht tegen zijn onderlip, haar ogen nog altijd gesloten, de tijd voor gezond verstand voorbij. Ze wil zijn perfecte haar voelen onder haar handpalm en door haar vingers laten glijden terwijl de tijd langzaam verder tikt.
      Woorden zouden het moment verpesten, dus houdt ze haar ingewikkelde gedachtes voor zich. Het maakt niet uit wat hij denkt of voelt of wil — in dit kleine moment dat ze met hem deelt willen ze het zelfde en dat is het enige dat telt: hetgeen dat er voor zorgt dat ze haar lippen nogmaals met de zijne verbind. Nu wil ze gewoon bij hem zijn.