Ik zag vorige week iets over een BBL-opleiding Pedagogisch medewerker en hoewel ik eerder op de opleiding heb gezeten, weet ik niet of ik dat nu nog wil. Overigens ben ik wel aan het overwegen om weer te gaan studeren, want momenteel heb ik het een beetje gehad met solliciteren of tenminste met wat er wordt aangeboden en waar ik aan voldoe qua eisen en wat ik zelf wil. Ik heb gewoon het gevoel dat ik voor mezelf teveel eisen stel aan een mogelijke baan en tegelijkertijd ook weer niet. Want ik wil het liefst zo min mogelijk in de avonduren en in het weekend werken. En bijna bij elke vacature vragen ze ervaring en dat snap ik echt, maar soms is het gewoon even irritant als je geen ervaring hebt. Als ze het niet vragen dan solliciteer ik en dan hebben ze meestal kandidaten die wel ervaring hebben. Ik begrijp echt dat ze dan liever met die mensen verder gaan, maar voor mij is het dan wel zuur. Ik wil gewoon een baan waar ik elke week een paar dagen kan werken, want meeste bedrijven werken met nul uren contracten en waar ik leuke/aardige collega's heb. Het frustreert me gewoon enorm dat ik graag wil werken, maar ik zo het gevoel heb dat ik me eigen tegenwerk door de eisen die ik stel. Terwijl ik ook gewoon weet dat ik dat met een reden doe, want bij PostNL werkte ik ook liever niet in de avonduren en/of in het weekend. Ik heb het wel een paar keer gedaan in het weekend voor een dagje, maar daardoor weet ik ook dat ik dat waarschijnlijk niet elke week trek.
Daarnaast weet ik ook niet of weer studeren een handig idee is. Omdat ik nog steeds last heb van uitstelgedrag, aangezien ik naar de dokter wil voor mijn teen en de vlekken op mijn armen & rug. Heb ik al een afspraak gemaakt? Nee. Maar als ik het dan met mama erover heb is het van, je moet even langsgaan en niet bellen. Je moet het wel voor die tijd doen anders zijn ze met pauze. Lief dat je het zegt, maar laat me bellen dan als ze om bepaalde tijden pauze hebben want ik weet niet of het lukt om voor de pauzetijd erheen te gaan. Van dat soort dingen baal ik dan ook en ik weet dat ik mezelf een schop onder mijn reet moet geven met dit soort dingen, maar het lukt soms gewoon niet. Terwijl het wel nodig is, want het gaat niet echt lekker met die teen.
Daarbij raak ik soms ook geïrriteerd van mama tijdens het sporten, ik weet het, ze kan waarschijnlijk niet voor 100% mee doen. Maar als ik zou stoppen tijdens het roeien dan krijg ik waarschijnlijk commentaar op dus bewust/onbewust irriteert het me. Ook irriteer ik me nog steeds dat ze wil dat ik op een weegschaal ga staan, ik wil het niet en als ik het doe gaat ze toch alleen maar lullige opmerkingen maken over mijn gewicht. Waar ik absoluut geen zin in heb, want lullige opmerkingen maken over mijn gewicht kan ik zelf ook wel en ik heb die opmerkingen al zo vaak gehoord. Net zoals: "Maar je bent zo'n jonge meid" wat een soort opmerking lijkt te zijn van dit moet je kunnen want je bent nog jong en hebt nog geen ongemakken. Ik kan me zo irriteren aan die opmerking.
En als kers op de fucking taart, het is bijna december. De tijd van gezelligheid, terwijl ik nauwelijks vrienden/vriendinnen heb en voor mijn gevoel dat in die maand nog even extra benadrukt word. Want in films zie je altijd dat de hoofdpersoon een beste vriend(in) heeft, op youtube komt het ook regelmatig langs en soms ook in reclames. Iedereen heeft het gezellig of in ieder geval lijkt het zo en rond deze periode en in de lente/zomermaanden valt het me gewoon zwaar. Ik wil er ook gewoon op uit en leuke dingen doen met vrienden/vriendinnen. En het lijkt alsof iedereen behalve ik dat wel kan doen en dan vraag ik me toch regelmatig af wat ik dan in godsnaam verkeerd doe. Of ik had "vriendinnen" die ik alleen op school of de opleiding zag, maar daarbuiten niet echt. En soms liep het ook gewoon stuk. Maar ik vond het gewoon naar als iemand op school wel van alles samen wilde doen, maar buiten school niet echt. Was ik dan minder leuk buiten school/opleiding om of was het gewoon om een maatje te hebben op school/opleiding? Soms was er wel contact daarbuiten en ging het alsnog stroef. En ik weet dat er geen vriendschap binnen twee weken op bloeit, maar op een gegeven moment was ik er dan ook wel klaar mee. Als iemand alleen maar iets kan zeggen over een ding, waar ik vervolgens met een oplossing kom, omdat ik denk dat hetgene is wat die persoon wil en er dan niks mee doet dan snap ik het niet meer. Het lijkt wel alsof het voor een bepaalde tijd goed gaat en dat gewoon misloopt. En dan denk ik, zal het dan iedere keer aan mij liggen? Ik bedoel, communicatie hoort van twee kanten te komen toch? Dus als iets niet lekker loopt voor diegene zijn/haar gevoel, dan kan die persoon dat toch zeggen? Het is niet alsof ik gedachten kan lezen.
Oftewel ik ben gewoon over meerdere dingen gefrustreert, ik moest het even kwijt, ik weet nog niet hoe ik tot een oplossing ga komen en ik wil graag een oplossing bedenken.
Physics is awesome