200 | RPG Speeltopic | Heartbeat Island [16+] - Speeltopics

B A C K G R O U N D —— In een toekomst, enkele jaren hier vandaan blijkt dat wat wetenschappers al jaren "de verwarming van de aarde" noemen, waarheid blijkt te zijn. Er kwam nieuw land bij, gezien de zeelevels daalden, wat betekende dat er meer ruimte was voor de groeiende mensenmassa. Echter met de komst van meerdere mensen, komen er ook steeds meer rotte eieren bij natuurlijk. Het volk dat de criminele kant opgaat stijgt steeds meer, waardoor de terugkomst van strafkolonies ook weer opbloeit. Dit werd een plek waar het uitschot terecht kon, zodat de gevangenissen meer ruimte hadden voor de nieuwe zaken. Ondanks dat de wereld wat moderner is geworden, lijkt alles op het eiland eerder op een primitieve levensstijl. Er is geen technologie te vinden, iets waar zelfs de bewakers mee moeten leven. Zelfs in hun barakken is er niets te vinden, zelfs geen telefoon. Tenminste, dat hoort niet te zijn, maar er zitten altijd wel wat rebellen tussen, zelfs onder de bewakers. De gevangenen kunnen er dus wel aan komen, maar het is heel zelden. En mocht het naar buiten komen dan je zoiets bezit, reken er maar op dat je leven vanaf dat moment in gevaar komt, gezien roddels maar al te snel rondgaan en er altijd wel iemand geneigd is je leven te nemen zonder vragen te stellen.

—— S T O R Y Zoals verwacht, nemen wij gevangenen op ons, als je ze dat nog kan noemen. Technisch gezien zijn ze vrijer dan in een gevangenis, al zitten ze vast op het eiland vol criminelen, als het ware. Dit zijn de gevaarlijke personen die ze niet meer de mensheid in kunnen gooien, maar ook niet langer in simpele cellen kunnen houden. De personen die iets toe gaan voegen aan de toekomst, door hard te werken om het eiland acceptabel te maken voor de mensheid. Hun manier van leven is onmenselijk te noemen, met teveel mensen in één ruimte, geen privacy bij het douchen en waar je het eten liever ontwijkt dan eet, ondanks dat je in een vreselijke hitte moet gaan werken. Niet alleen de zelfmoordpercentages zijn omhoog gegaan, maar ook zeker de moordpercentages. Het is echter niet alsof iemand hier ook maar wat om geeft, waardoor het genegeerd wordt en mensen ermee weg kunnen komen. De bewakers zijn er alleen maar voor het publieke oog, en natuurlijk houden ze het in de gaten of er iemand ontsnapt, maar buiten dat wordt er voor alles een oogje of twee dichtgehouden.       De bewakers zijn in de meeste gevallen degene die dingen uitspoken en de gevangenen uitdagen door streken uit te halen, en als dat niet werkt dwingen ze de gevangenen wel.

J O B S —— Op dit moment heeft de opruiming van het strand de prioriteit gekregen op het eiland, het ligt hier namelijk vol met puin en stenen van elke grote — die in zijn geheel moeten verdwijnen. Het is alweer de derde locatie, en deze is pas een week van start gegaan. Gezien het eiland onder water heeft gestaan zullen er zeker ook wat vreemde dingen gevonden kunnen worden die in de zee verdwenen is. Het grootste probleem echter is het grote schip dat er te vinden is, en wat veel moeite zal kosten te laten verdwijnen. Deze is te vinden op het midden van het eiland, en moet uit elkaar gehaald worden voordat deze als afgerond bestempeld kan worden. Als je ongeluk hebt ben je onderdeel van de crew die de nieuwe barakken moet bouwen, waarbij er meer bewakers te vinden zijn dan gevangenen, waardoor je oprecht in gevaar bent voor je leven. De bewakers zijn gevaarlijker dan de gevangenen in de meeste gevallen, en hebben nogal wat sadistische plannen in hun hoofd dankzij de verveling die er rondgaat zonder enige vorm van technologie en normaal menselijk contact.

—— R O L E S Qua rollen wil ik je alle vrijheid geven, al is er toch niet al teveel qua opties. De rollen die ik zo even kan opnoemen, die er zeker zijn: Oude gevangenen, nieuwe gevangenen, bewakers (ex-navy seals etc), dokters (er is hier ook geen technologie, houdt daar rekening mee), gevangenisdirecteur. Er zijn opties voor mannen en vrouwen op alles, gezien het een gemixte gevangenis is. Ook iedere afkomst is mogelijk, gezien ze mensen uit alle landen aannemen (zowel als baan als gevangene). Mannen | 7 King Stone | 49 | 25 maanden| Prisoner | Internest | 1—1 Devon Ainsworth | 38 | 0 maanden| Prisoner | Salaryman | 1—2 Jackson Thorpe | 27 | 25 maanden | Prisoner | Djablo | 1—3 Cian Ó hEaghra | 31 | 13 maanden | Doctor| KIaus | 1—2 Gérard Leloux | 36 | 6 maanden | Guard| Salaryman | 1—4 Sean Adams | 42 | 25 maanden | Guard| L_Linda | 1—3 Ray Williamson | 35 | 20 maanden | Warden | LittleRomana | pagina Vrouwen | 7 Mimmi Ceder | 25 | 1 maand | Prisoner | Internest | 1—1 Marilou Maes | 29 | 24 maanden | Guard | Balloo | 1—2 Poppy Wilson| 26 | 0 maanden | Prisoner | L_Linda | 1—2 Luciana Santiago | 28| maanden aanwezig | Psychologist | Djablo| 1—3 Lillianna Sales | 25 | 0 maanden | Prisoner | LittleRomana | 1—4 Zuri |35 | 25 maanden | Prisoner| Klaus | 1—4 Nerine Reed | 32 | 12 maanden | Guard |Bullock | 1—5 Ortal Shine | 34 | 0 maanden | Guard | Internest | 1—5 NPC Winnie Mattox | Assistent Warden / Co-Head guard | 1—3 (moet nog aangepast worden) Han Joon-Ho | Co-Head guard | 1—3

D A Y —— O5.OO • douches gaan aan voor een uur Stel je vooral voor dat er te weinig douches zijn voor het aantal gevangenen dat er te vinden is, waardoor dat uur misschien lang klinkt, maar zeker niet is — de kans is dan ook groot dat je geen douche hebt. De douches blijven lopen, en het warme water is vaak binnen een kwartier al op. In sommige gevallen "vergeten" de bewakers de douches ook nog eens aan te zetten, waardoor er een nog kortere tijd voor is. O6.OO • ontbijten Het ontbijt stelt vaak helemaal niets voor, en is letterlijk het minimale. In de meeste gevallen is het een stukje brood, ei op een of andere manier, wat yoghurt, klein bakje muesli en water. Veel afwijking is er niet van, en als ze geluk hebben smaakt het nog redelijk vers. O7.OO • start werkdienst Op dit moment is de tocht naar de locatie zo'n half uur, wat een zware tocht is waar de bewakers je echt op je hielen zitten als je te traag loopt. De weg is ruw, vol met stenen en er is zelfs een tocht door wat dieper water, waarbij je je werkspullen boven je hoofd moet tillen. Je moet zelf inderdaad elke dag je materialen heen en weer sjouwen. Dat is al zeker iets van tien kilo in een waardeloze rugzak Eenmaal bij het werk aangekomen krijg je geen opdrachten, gezien alles duidelijk moet zijn. 1O.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. 13.OO • lunchpauze van 30 minuten Er wordt hier wat lunch voorgeschoteld, maar veel is het niet. Op een kar komt er wat eten aan dat warm had moeten zijn, maar aardig koud hier aangekomen is. Meestal is het iets van soep of een minimale vorm van pasta, en bij pech is het enkel pasta. 16.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. Op hele warme dagen mogen de gevangenen een duik nemen in het water in groepen van twintig. 19.OO • klaar met werkdienst + teruglopen In de meeste gevallen wordt er echter langer doorgewerkt, al staat dat nergens genoteerd. Maar volgens het normale schema is het tot deze tijd, en hebben ze weer te terugtocht van een half uur lang, die ditmaal vaker drie kwartier duurt, en waar er soms wel eens iemand verdwijnt in de stroming van het water waar ze doorheen moeten, vooral na een warme en lange dag. 2O.OO • avondeten Het avondeten is nooit heel bijzonder, of smakelijk, maar zeker wel de beste maaltijd van de dag. Hier is het elke dag wel wat anders, en kun je in de meeste gevallen wel beseffen wat er precies voor je op het dienblad ligt. Taco's lijkt zo'n tweemaal per week op het menu te staan, en verder is het vaak wat vlees, rijst (of noodles, aardappelen, pasta etc) en een goede portie groenten. Als toetje is er altijd een stuk fruit, maar of deze vers is blijft maar weer de vraag. 22.OO • lichten uit Er verwacht echter niet dat je in je bed ligt, of dat je stil bent. Vergeet niet, dat het de bewakers niets kan schelen of er een ruzie of gevecht komt, en dat er op dat vlak geen regels in gebruik zijn waar mensen zich aan houden. —— R U L E S 1. Prisoners must remain silent during rest periods, after lights out, during meals and whenever they are outside during work hours. 2. Prisoners must eat at meal times, and only at meal times. 3. Prisoners must participate in all prison activities. 4. Prisoners must keep their space clean at all times. Beds must be made and personal effects must be neat and orderly; floor must be spotless. 5. Prisoners must not move, tamper with, deface or damage walls, ceiling, windows, doors, or any prison property. 6. Prisoners may never operate cell lighting. 7. Prisoners must address each other by number only. 8. Prisoners must always address the guards as "Mr. Correctional Officer," and the warden as "Mr. Chief Correctional Officer." 9. Prisoners must never refer to their condition as an "experiment" or a "simulation." They are stuck here. 10. Prisoners will be allowed 5 minutes in the lavatory. No prisoner will be allowed to return to the lavatory within 1 hour after a scheduled lavatory period. 11. Smoking is a privilege. Smoking will be allowed after meals or at the discretion of the guards. Prisoners must never smoke in the building. Abuse of the smoking privilege will result in permanent revocation of the smoking privilege. 12. Mail is a privilege. All mail flowing in and out of the prison will be inspected and censored. 13. All prisoners in the building will stand whenever the Warden, the Prison Superintendent or any other visitors arrive on the premises. Prisoners will await an order to be seated and resume activities. 14. Prisoners must obey all orders issued by guards at all times. A guard's order supersedes any written order. The Warden's order supersedes both the guards' order and the written rules. Orders of the Superintendent of Prisoners are supreme. 15. Prisoners must report all rule violations to the guards. 16. Prisoners have to be at the allocated locations at the allocated times for duties. 17. Every prisoner is equal, don't expect any special treatments. 18. Failure to obey any of the above rules may result in punishment. Al houden de meeste bewakers zich er sowieso niet eens aan. Sowieso krijgt niemand ooit post, maar volgens de regels moeten ze het in hun regels zetten. En sigaretten zijn er al helemaal niet te vinden. P U N I S H M E N T S —— Opruimen en schoonmaken In plaats van hard werken moet je voor een bepaalde tijd de barakken schoonmaken, en daarbij de douches, toiletten, keuken en zelfs de slaapruimte. Natuurlijk is dit onder toezicht van een bewaker, die letterlijk op je neus zit, waardoor je geen vrijheid hebt iets uit te halen en je kan straffen als je iets niet doet of wilt doen. The hole Dit is letterlijk een gat in de grond, met de felle zon op je, zonder eten en drinken. Je bent omringt door zand en als je pech hebt gehad heeft het geregend, waardoor je vastzit in een modderpoel. Hier zit je altijd alleen, gezien er meerdere holes zijn, waardoor je echt in je eentje gek kan worden. Minder vrijheid Natuurlijk is er al geen vrijheid te vinden, maar dit slaat puur op de werkdiensten. Wanneer je even pauze behoort te hebben vallen de bewakers je lastig, of moet je zelfs doorwerken. Persoonlijke voorwerpen worden in beslag genomen Als gevangene heb je uiteraard niet veel persoonlijke voorwerpen, maar zo nu en dan vindt je iets dat ooit onder water heeft gelegen, waardoor ze je dit kunnen ontnemen (iets dat je eigenlijk niet eens had mogen bezitten). In heftigere gevallen gaat het over kledingstukken, al zijn schoenen erg geliefd om je te ontnemen. Voor de dames is het vaak de blouse die ze afpakken voor een bepaalde tijd. The real punishment Je moet de barakken van de bewakers schoonmaken, al ben je daar totaal niet veilig, gezien de bewakers alle vrijheid hebben en kunnen doen met je wat ze maar willen. Zieke spelletjes of het dwingen van handelingen zijn veelvoorkomende gebeurtenissen. Ben je een aantrekkelijke dame? Dan ben je zeker niet veilig. En als er meerdere gevangenen zijn, dan zijn de bewakers al snel geneigd een soort van fight club ervan te maken.

—— L O C A T I O N De locatie van het eiland ligt in de Indische zee, al ligt deze niet zozeer in de buurt van een ander eiland, voor ieders veiligheid is het een eiland ver van alles vandaan. Als je een locatie moest geven waar het dichtbij ligt, dan is het Australië. Op de meeste dagen is het er erg warm, en haast niet uit te houden door de felle zon. En wanneer het regent, dan is er ook echt een stortregen dat zelfs enkele dagen kan volhouden. Het is er maar zelden echt koud, al heeft het wel één maand per jaar waar het wat frisser is. Qua dieren leeft er niet al teveel buiten gevaarlijke spinnen en slangen na. Er is ook een speciale soort vogel te vinden, eentje die erg zeldzaam is op andere delen van de wereld. Deze zijn met de bomen meegekomen die ze op het eiland geplant hebben.

1 = barakken voor gevangenen. 2 = werklocatie voor nu 3 = barakken voor bewakers 4 = bouw nieuwe barakken beiden

E X T R A —— Bij binnenkomst per boot worden de gevangenen gestript, grondig nagekeken op contraband, vervolgens schoongespoten door een felle stroom water en wordt hen uiteindelijk een "welkomstpakket" gegeven met je gevangenisnummer, met daarin dit; — Kleding; 2 paar naadloos ondergoed, roze outfit, wit hemd voor eronder en 1 paar zwarte instapschoenen. — Douche set; shampoo, zeepblok, spons. — Verzorging; tandenborstel, tandenpasta, bot scheermes. — Ter vermaak; kladblok, potlood. — Voor het bed; wit laken, wit dun dekbed en dun kussen + kussensloop.

[ bericht aangepast op 2 okt 2019 - 20:10 ]

---

• • •

" You can't buy happiness "

Ze werd de boot op gesleurd, maar ze werkte zo goed zij kon mee waardoor het niet zo hardhandig was als anderen gelukkig. Of meer dat sommige het zichzelf moeilijk leken te maken waardoor het dan extra pijn kon doen. Graag vermeed zij de pijn, maar ergens wist zij vrijwel zeker dat het moeilijk ging worden. Zij had dingen op haar naam staan die gewoon zodanig erg bleken te zijn dat er was besloten om haar hierheen te sturen, Heartbeat Island. Haar voeten werden vastgemaakt en dat voelde toch wel beangstigend. Nu had ze al enkele kleine maanden in de gevangenis gezeten, maar dit voelde nu al anders, waarom dat zo was wist ze nog niet te plaatsen. Een voorgevoel waarschijnlijk. Wijselijk hield zij in elk geval haar mond maar gewoon tijdens het hele gebeuren. Anderen deden dit niet, wat toch voor wat rake woorden reeds zorgde.       Zodra zij aankwamen werden zij van de bood gehaald. Een man die eerder ook al opstandig had gedaan ging als eerste. Hij zag er eng uit, ergens zeker knap te noemen, maar eng, ze wilde niet graag veel met hem te maken gaan krijgen hier. En als dat hier al heen moest, hoe zou het dan zitten met de reeds aanwezigen? Al snel genoeg was zij ook op het stand te vinden en keek zij wat om haar heen om de boel te verkennen, ze was nu eenmaal nieuwsgierig. Haar blik keek wat naar beneden toen een vrouwelijke bewaker voor haar neus stond en wat naar haar keek, gelukkig liep zij redelijk snel door, maar het voelde niet fijn. Ze was nu eenmaal een groot crimineel in hun ogen, misschien moest ze zich dan ook wat harder opstellen. Echter voelde zij zich totaal niet op haar gemak op dit moment, ze wist niet wat er ging komen en hierdoor wist ze niet wat haar het beste zou doen. Ze wilde gewoon zo min mogelijk problemen hebben, veroorzaken al helemaal.       Zodra de vrouwelijke bewaker begon te praten, moest de blonde enge man weer eens daartegenin gaan. Zij zag de man naast hem iets zeggen, maar wist niet wat, maar vast iets om hem te kalmeren. Dat zou ook wel beter zijn voor hem, maar het was zijn keuze. Nadat de vrouw hem de mond had proberen te snoeren, wat haar zeker de mond had doen snoeren, ging hij er toch nog eens op in. Enkele tellen later werd hij echter, op zijn commando, losgemaakt. Wacht even, wat nu? Haar ogen knipperde meerdere keren terwijl zij keek nar dit tafereel. Hij begon te praten, zijn toon eigenlijk hetzelfde en hij kwam nog steeds eng over, enger wellicht zelfs. De man was een bewaker hier? Hij.. hij.. wat? Ze kon haar gedachten er nauwelijks omheen binden, waarom zou iemand zoiets doen? Je vast laten binden, tegen je mede-bewakers in gaan, en dan nog eens alles wat hij zei. Het ging haar bijna voorbij, het woord eng beschreef hem op dit moment echt prima. Eng en gestoord wellicht, ze wist het niet goed te brengen, ze werd er niet goed van in elk geval. Waar was zij toch in terecht gekomen?!       De blonde man was al snel weg, wat haar dan toch beter liet voelen. Echter zou was alles wat hij gezegd had nu gaan gebeuren, was inhield dat zij zo naakt zou staan voor de anderen aanwezige. Ze voelde haar lichaam rillen, maar probeerde hier niks van te laten merken. Althans, ze probeerde haar situatie niet erger te maken door gewoon te luisteren. Want een ander deed dit niet en die kreeg hier flink voor betaald, Lillianna had er niet eens naar kunnen kijken, zij hield zich dan ook stil en deed wat er verlangd werd van haar. Al snel stond zij hierdoor naakt en was zij één van de eerste die door het hele gebeuren heen werd gehaald, gelukkig had zij niks aan smokkelwaar. Het water deed pijn, maar ze nam het zoals het was, zij gingen haar enkel pijnigen als ze iets zou zeggen en daardoor durfde ze niet eens echt een pijnlijk geluid te laten horen. Lillianna beet dan ook op haar lip om niks te laten horen. Haar huid was dan ook gevoelig, waardoor zij haar lip per ongeluk kapot beet. Dat had ook niet gehoeven, waarschijnlijk ook de zenuwen die meehielpen aan het feit dat zij te hard door hard gebeten. Zij pakte haar welkomstpakket aan en haalde even iets dieper adem, haar armen trilde en ze beet even op de binnenkant van haar lip om zichzelf te herpakken. Toch ging haar trillen niet geheel weg, ze was bang. Dit probeerde zij niet van haar af te laten lezen, maar mocht je nu in haar ogen kijken, dan zou je er zeker een hint van op kunnen sporen.       Lillianna kleedde zich zo snel zij kon aan, geheel ongemakkelijk over het naakt zijn. Ze herinnerde zich dat de man waar de blonde bewaker eerder bij stond hun rond zou leiden, dan moest ze zo hem maar opzoeken. Snel trok zij haar haren nog even goed en zuchtte zij. Eenmaal klaar pakte zij de rest van het pakket en ging opzoek naar de man waar die bewaker net bij stond. Haar hoofd keek rond en zodra zij hem vond liep zij wat ongemakkelijk zijn richting uit. Lilliana haar lippen drukte zich even op elkaar, oké je kan dit. Je moet wel trouwens, of je wil of niet. "H-Hallo" zei ze en kuchte even om haar zwakke hallo te ondersteunen, alsof haar keel gewoon vol slijm had gezeten. Dit moest je toch echt beter gaan doen, bedacht zij in zichzelf. Ze keek even naar de sigaret die de man had, na wat er net gezegd was, vond zij het toch wat raar dat hij er één had. Haar nieuwsgierigheid nam het van haar over "Hoe komt u daaraan, moest al het smokkelwaar niet weg?". Lillianna was beleefd, hij was duidelijk een stuk ouder en daarom zei zij dan ook vanzelf netjes u. Zodra zij het vroeg slikte zij haar keel zo rustig als zij kon toen zij doorhad dat ze het ging doen. Toch probeerde ze hem nu wat regelrechter aan te kijken, de nieuwsgierigheid, en bangheid, proberende te verbergen.

---

‘Welkom op Heartbeat Island, dit is alles behalve een gevangenis te noemen, Devon.’ Daar was zijn antwoord. Devon fronste licht. Een kleine zucht van King baarde hem onrust. Zijn hele houding leek bijna een verborgen soort medeleven te koesteren.
Het antwoord op zijn volgende vraag kwam snel.
‘Dat was de warden,’ zei King met een zucht. Devon voelde zijn gezicht wit weg trekken. ‘De chef?’ vroeg hij, oprecht gechoqueerd. Waarom was hij als gevangene gekleed?
‘Ik heb hem een malloot genoemd. Isoleercel?’ Hij zei het zacht. Hij hoopte op enkel een waarschuwing. Wat had Devon een hekel aan de isoleercel.
En was roze de standaard kleur voor gevangenen? Hij merkte King’s warrige haar op en de serieuze blik op zijn gezicht. Die man had een knipbeurt nodig en gauw. Wat voor leven dit was; het had zijn sporen achter gelaten.
Een vrouwelijke gevangene onderbrak zijn gedachtegang met geschreeuw. Devon was niet bekend met vrouwen in zijn omgeving, behalve dan de cipiers. Hij vroeg zich af hoe de complexen eruit zagen, aangezien hij nog geen muur en geen hek had gezien.
King drukte hem op het hart om vooral naar de cipiers te luisteren en noemde het eiland ‘onmenselijk’. Hij voegde toe dat privacy nagenoeg niet bestond.
De vrouw schreeuwde opnieuw, ditmaal ging het over het onder mannen omkleden. Een cipier kwam op haar af, waarna ze de man op een kopstoot trakteerde. Devon’s mondhoek krulde licht op. Ze werd echter hardhandig tegen de grond gewerkt door twee anderen en met wapenstokken geslagen, waarna een vrouwelijke bewaker het idee opperde haar naar de directeur te sturen.
Hij wendde zich weer tot King. ‘Waar moet ik voor oppassen? Wat zijn de straffen?’ Hoe moet ik overleven?
Jarenlang had hij een relatief veilig leven geleid in de gevangenis, verscholen achter de rug van iemand anders. Nu stond hij er alleen voor. Hoe angstaanjagend dat ook mocht zijn; hij verkoos dat boven het leven dat hij leidde.
‘Blondie, misschien is het verstandig te luisteren,’ zei King tegen de gevangene die inmiddels overeind gehesen was. Ze werd door een bewaker meegenomen.
Devon keek naar King’s haar.
‘Hebben ze geen kapper hier? Regel een schaar en ik fiks het voor je.’ Hij zei het met een bescheiden glimlachje. Hij had dit in voorgaande jaren vaak genoeg gedaan en durfde zichzelf een redelijke bajeskapper te noemen. ‘In ruil voor vijf peuken en wat vloei,’ zei hij doelend op het pakje sigaretten waarvan hij wist dat King die bij zich had.

Nadat King naar de vrouwelijke bewaker was gegaan, keerde zij zich tot de nieuwelingen: ‘Opschieten, er staat nog veel op de planning, waaronder ontbijt!’ Aangespoord door de bewakers begonnen een paar zich te ontkleden. Devon voegde zich bij de groep. Hij draaide zich van de vrouwen in het gezelschap weg en trok zijn oranje shirt uit.
‘Wat schattig. Geloof me; binnen nu en drie dagen sta je zonder gêne poedelnaakt tussen dit gezelschap te douchen. Mannen en vrouwen.’ Devon schrok van de stem achter zich. Het was die vrouwelijke bewaker weer.
Vrouwen? Bedoelt ze nu dat- ‘Opschieten. We hebben niet de hele dag.’ Ze trok een paar witte handschoenen over haar vingers. Hij deed wat ze vroeg, hoe ongemakkelijk en beschaamd hij zich ook voelde in het openbaar. Devon zou echter zweren dat ze de visitatie onnodig zat te rekken. Toen ze klaar was gaf ze hem een tik op de kont. ‘Klaar.’
Hij wist niet hoe gauw hij zich richting de waterspuit begaf en zich daarna aankleedde. Hij werd plots door een bewaker ruw bij zijn arm gegrepen.
‘Jij bent die maagd of niet soms? Shit, en ik hoopte op een lekker wijf. Wat een domper.’ Maagd? Als in- ‘Typisch wat voor Ray om niet te zeggen of het een man of een vrouw is,’ zei zijn collega. ‘Dat kan hem niks bommen, hij pakt wie hij wil pakken. Ik krijg zo een fles Bourbon, Leloux’ riem en flink wat cash.’ Devon fronste, duwde het gevoel van opkomend paniek naar een achterkamer van zijn hoofd. Het was moeilijk.
De bewaker trok aan zijn arm terwijl zijn collega’s de gevangenen optrommelden voor het ontbijt.
‘Nou zeg het! Ben jij het? We komen er linksom of rechtsom toch wel achter.’ Devon beet op zijn tong. Die gasten waren geschift. Met een kwade blik beantwoordde hij zijn vraag. ‘Waarom bel je mijn vriendin niet op en vraag je het haar niet?’ ‘Shit.’ Ze duwden hem weg, waarna de twee hem plots met rust lieten.

Met het welkomstpakket in zijn handen begaf hij zich weer richting King. Hij was in het gezelschap van een vrouwelijke gevangene die een zeer nette maar onzeker voorkomen had. Een sigaret danste op King’s mondhoek toen hij sprak, vol in het zicht van de bewakers. Devon ving wat op over King’s sigaretten en eerlijk; hij was nieuwsgierig naar hoe het kon dat geen enkele bewaker zijn waar in beslag nam.
King. Je bent toch geen rat?
Hij wendde zich dan tot de eveneens nieuwe gevangene. ‘Je zat bij mij op de boot, dus we zijn hier beiden nieuw en kwetsbaar. Ze zitten..’ Hij aarzelde even, ‘ze zitten te wedden op maagden. We zijn veiliger als we maatjes zijn. Ik ben Devon. Ik zat in Folsom, Californië. Johnny Cash,’ zei hij tegen haar met een glimlachje. ‘Jij?’

[ bericht aangepast op 26 aug 2019 - 15:57 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Mijn hele lichaam deed pijn toen de cipiers mij weer overeind trokken. De gevangene die ons zou rondleiden – King – zei nog: “Blondie, misschien is het verstandig te luisteren.” Hij keek me aan, maar ik negeerde dat aangezien de cipier voor mij verscheen, die Gérard bleek te heten. “Mijn excuses,” zei hij op zachte toon. Ik keek de man venijnig aan en zag dat ik hem nog goed geraakt had, gezien er wat restjes bloed nog onder zijn neus zaten. Mooi zo. Het feit dat hij zijn excuses maakte, gaf mij weer een goed gevoel. Misschien dat hij toch voor zijn baan vreesde als als ik mijn beklag zou doen bij de directeur. “Ik had me niet zo te buiten moeten gaan. Mijn reactie was ongepast. Ik zal de visitatie uitvoeren buiten het zicht van de mannen en je pakket meenemen. Daarna zal ik je naar Ray Williamson brengen. Hij is de directeur hier.” Ik knikte tevreden, al was ik het er nog steeds niet mee eens dat híj de visitatie zou uitvoeren. Mannen mochten dat toch niet bij vrouwen doen? Toch had ik weinig tot niets te klagen. Hij nam mij mee naar een struikgewas, deed de hand- en enkelboeien af waarna ik mij moest uitkleden. Hij fouilleerde grondig, maar met respect merkte ik algauw op. “Dit zijn je kleding en schoenen, douchespullen, tandenborstel en tandpasta en een scheermes. Een tekenblok, potlood en beddengoed. Ik zal je het terrein laten zien, waarna we naar de directeur gaan. Daar kun je formeel een klacht indienen.” Ik wilde mijn hand al ophouden om het stapeltje kleding aan te nemen, maar in plaats daarvan pakte Gérard me bij mijn arm. “Hé!,” zei ik verontwaardigd, en probeerde me van hem los te trekken. “Ik heb me aan mijn woord gehouden. Nu jij,” was zijn antwoord. Ik staarde hem sprakeloos aan. Dit kon hij niet menen toch?! Maar hij meende het wel. Voor ik iets kon uithalen, draaide hij niet al te zachtzinnig mijn polsen achter mijn rug en sloot ze bij elkaar met de handboeien. Niks werkte bij hem. Ik stribbelde tegen, schreeuwde, protesteerde, probeerde me los te trekken. Het enige waar dat in resulteerde was een ruk aan de handboeien, waardoor hij dwong mij met hem mee te lopen. We stonden nog net niet stil bij elke plant of boom van het eiland, terwijl ik steeds weer probeerde om me los te trekken. Wat konden mij die klote bomen schelen?! Ik wilde mijn outfit terug! Dat schreeuwde ik ook tegen hem, maar werd genegeerd. We kwamen op een open plek, waar meerdere barakken stonden en waar nog een aantal cipiers waren. Een beangstigend gevoel stak de kop op, samen met vernedering terwijl de cipiers zonder enige gene hun ogen over mijn naakte lichaam lieten gaan. Ze joelden en floten, boden Gérard sigaretten aan, geld, het overnemen van diensten… Alles eigenlijk, om maar even alleen te zijn met… Ik slikte… Mij. Het lukte zelfs één van de cipiers mijn billen te aaien, en tranen sprongen in mijn ogen – al wist ik ze binnen te houden. “Haar wil ik,” zei hij. Ik probeerde me los te rukken, maar de ijzersterke greep van Gérard liet niet los. “Deze is voor de directeur, dus afblijven,” was Gérards antwoord. Ze kwamen bij een kamer aan. “Ik weet zeker dat hij zeer aandachtig zal luisteren naar wat je te zeggen hebt,” vervolgde Gérard tegen mij, alvorens hij op de deur klopte. Wat had ik die vent graag nog een kopstoot gegeven. Er werd echter niet opengedaan. “Het ziet ernaar uit dat onze tour nog niet voorbij is.” Hij trok mij mee de barak door. Legde uit waar de bewakers douchten en hun gemeenschappelijke ruimtes waren, vroeg zelfs of ik schaak speelde… Verderop stond een man in pak waarvan ik vermoedde dat dat de directeur zou zijn. “Je gaat hier zoveel problemen mee krijgen,” zei ik op zachte maar triomfantelijke toon. “Er is iemand die je wil spreken,” zei Gérard tegen de man en duwde mij naar voren, iets wat ik eigenlijk liever niet wilde. “Deze jongedame is niet echt te spreken over haar behandeling bij aankomst zojuist.” Daarop knikte ik driftig en begon snel te praten, of klagen eigenlijk, voor Gérard er zijn eigen draai aan kon geven.       “Het begon al meteen toen we van de boot kwamen. Ik moest me omkleden bij de mannen, en toen ik dat niet wilde begon hij me aan te randen en bedreigen. Twee cipiers sloegen me. En toen werd ik door hem gefouilleerd.” Ter verduidelijking gaf ik een knikje naar Gérard. “En hij weigert me mijn kleding te geven.” Het verhaal kwam er een beetje onduidelijk uit, had ik al snel door. Maar ik wist zeker dat de directeur de belangrijkste punten er wel uit op kon maken.

--

[ bericht aangepast op 25 aug 2019 - 11:50 ]

M I M M I " p a n d o r a" C E D E R "Hang out with people who have goals as big as yours." Prisoner | 25 years | 1 month Outfit; very pink. | Hair; in a ponytail. Sean | Outside

Op een redelijk vriendelijke toon had Zuri haar beantwoord, wat haar ergens wel wist te verbazen. 'Morgen, Mimmi.' Het was niet alsof de dames ooit een woordenwisseling hadden gehad, maar toch was het soms vreemd om een sterke dame als haar tegenover je te hebben, die dan ook nog eens redelijk vriendelijk met je kon praten, vooral tijdens vroege ochtenden.       Al gauw beantwoordde Zuri haar vraag dan ook met betrekking tot de nieuwelingen. 'Ja, dus hopelijk houden die de bewakers even bezig zodat wij het even iets rustiger krijgen. Nieuw speelgoed is altijd leuker.' Het ging even door haar hoofd heen dat ze dit waarschijnlijk vorige maand ook gezegd had over haar als nieuweling, al kon Mimmi daar geen harde gevoelens over hebben. Zuri was hier al veel langer dan haar geweest, en had waarschijnlijk die mentaliteit geadopteerd om haarzelf te verdedigen. Hoe kon ze dat kwalijk nemen? Maar dat nieuw speelgoed leuker was had ze wel gevoeld inderdaad. Misschien dat nieuwelingen wel wat meer rust zouden gaan bieden, hoe slecht dat ook klonk.       Al gauw kwam Sean echter roet in het eten gooien, door Mimmi's plannen geheel te blokkeren om even te douchen op zo'n warme dag. Uit frustratie had ze zichzelf nog even wat willen verdedigen, maar al gauw besefte ze zich dat dat geen nut had, en dat haar energieniveau alweer te snel aan het zakken was. Top.       Zo sadistisch als hij was had hij al tweemaal zijn sigaret tegen haar arm gedrukt, nadat ze met haar rug hardhandig tegen de muur aan gegooid had. De vragen met betrekking tot het horloge ontweek ze zo goed als mogelijk, maar ze vroeg zich af hoe lang ze dit vol kon houden. Hij leek oprecht haast te hebben, waardoor alle handelingen sneller achter elkaar kwamen, en zijn ongeduld nog groter was dan normaal. 'Tsja, dat zou ik ook graag willen weten. Ten slotte heb je dat ook helemaal niet nodig. Wij bepalen hier hoe en wat.'       Opnieuw drukte er een sigaret in haar arm, ditmaal wat langer, waardoor ze haar arm ditmaal gehaast wegtrok, voor zover dat lukte. Haar elleboog kwam echter tegen de muur achter haar, waardoor ze haar arm gauw zo ver mogelijk van hem vandaan hield, voor zover dat uiteraard mogelijk was. Toch wist Mimmi nog even wat felheid te laten zien, en vroeg ze om bewijs. Grappig, want dat was wel het laatste dat de bewakers hier echt nodig hadden. Ze kozen een slachtoffer en gingen ervoor. Ditmaal had Sean echter goed gekozen. 'Ik zeg dat jij het bent, omdat ik dat horloge verdomme kwijt ben sinds ons laatste gezellige onderonsje. Mijn geduld raakt op, Mimmi. Jij weet net zo goed als ik dat we hier heel lang mee door kunnen gaan, en dat ik nog veel meer leuks weet. En wat die laatste opmerking betreft….' Ze zag er nog eentje aankomen, maar al gauw zette hij de sigaret weer tussen zijn lippen, waardoor er toch een lichte vorm van paniek in haar ogen begon te groeien. Wat nu weer?       Toen zijn hand zich tot een vuist vormde slikte Mimmi dan ook, maar al gauw voelde ze een stoot in haar maag, waardoor ze kreunend dubbelklapte, en haar armen om haarzelf heen leegde in een vlaag van pijn. Tranen sprongen weer in haar ogen, maar gezien ze naar beneden keek viel het niet zozeer op. 'Fuck!' Voordat er echter nog iets kon gebeuren trok hij haar alweer overeind en duwde hij haar opnieuw tegen de muur aan, wat ervoor zorgde dat de lucht in haar longen in één klap haar lichaam verliet. Een gepijnigde kreun schoot er echter al gauw achteraan. Zijn arm had zijn weg gemaakt naar haar hals, waardoor ze zowat gedwongen werd hem aan te staren. De dreigende uitdrukking erop was dan ook zeker niet te missen. 'Dus, waar is dat fucking horloge?!' Mimmi's hartslag had nieuwe niveaus bereikt sinds ze Heartbeat Island bereikt had, en in sommige gevallen hoopte ze ergens dat het zijn toppunt zou bereiken. Niet dat haar dood ook maar enig effect op iemand zou hebben, dus ze was er niemand mee tot last. Toch was ze en vechter, en nu ze zo dichtbij hem stond besloot ze dan toch voor een knietje te gaan, maar ze hoorde echter net Han langslopen en Sean doodleuk begroeten. Mimmi zette haar rechterbeen dan ook weer op de grond, maar haalde haar ogen niet weg van die van Sean.       Ook Han leek het drukker te hebben, waardoor die er alweer gauw vandoor ging. Mimmi's blik was niet eens op de man gevallen, ze had enkel zijn stem herkent. 'Sean, ik heb hem niet. Ik meen het.' Ze deed haar best zo fel mogelijk te klinken, maar ze kon zelf ook wel horen hoe hees haar stem had geklonken na de stomp in haar maag. Fuck, wat deed dat pijn. Nu maar hopen dat hij geen ribben te pakken had gehad, al moest ze bekennen dat haar ademhaling toch wel even zwaarder was geworden. Betere gedachte: Nu maar hopen dat hij haar ribben niet teveel bezeerd had. Tot dusver had ze de dokter nog niet op willen zoeken, en gekneusde ribben zouden daar zeker geen reden tot zijn.       'Dit is het niet waard,' siste ze hem vervolgens toe, overladen door woede door de groeiende pijn. 'Onder mijn bed.' Mimmi legde haar achterhoofd even tegen de muur achter haar, en ademde even diep uit. Ze betrapte haarzelf er maar al te vaak op haar adem in te houden in het bijzijn van Sean. De wispelturigheid van de man, gepaard met zijn brute agressie, zorgde er altijd voor dat ze erg nerveus wist te worden. Hij had haar al een breed scala aan harde "straffen" had laten zien, maar toch kwam hij keer op keer met wat nieuws. Had zijn creativiteit geen einde? Natuurlijk was Mimmi niet dom, en had ze zeker gehoord van hardere aanpakken — waaronder die van hun warden — waardoor ze zichzelf ergens nog wel gelukkig moest prijzen. 'Mag ik gaan? Ontsteken wonden maken geen goede werker.' De kans dat ze nog een douche kon nemen zat er hopelijk nog in.

Devon leek net zo verbaasd te zijn zoals King toentertijd was geweest. 'De chef?' King knikte dan ook ter indicatie dat ze op dezelfde lijn zaten, wat kon hij anders? Ray viel niet in één simpel gesprek uit te leggen, en al helemaal zijn streken niet die hij uitspookte.       'Ik heb hem een malloot genoemd. Isoleercel?' King schudde zijn hoofd. 'Ik betwijfel het. Ray heeft vaak... andere plannen. Hier noemen ze het trouwens The Hole, en het is nog erger dan je denkt. Maar als je echt aan zijn verkeerde kant staat... wens je daarnaar.' Misschien moest hij hem niet zozeer bang maken, maar King zag het als een waarschuwing. Eentje die hij Devon wel gunde. Hij had immers nooit problemen gehad met de man, en nadat hij hem eens geholpen had had hij ergens wel het idee dat hij hem had kunnen vertrouwen. Natuurlijk waren de tijden, en daarbij omstandigheden veranderd, maar Devon leek niet veel veranderd. Het gaf King dan ook een nostalgisch gevoel.       'Waar moet ik voor oppassen? Wat zijn de straffen?' Devon was natuurlijk wat angstig geworden naar de mogelijkheden, maar King was oprecht niet van plan hem te lang op te houden. 'Doe wat ze willen, simpel. Je wilt niet in hun vizier stappen. Ik licht je wel in de komende dagen, hou je gedeisd.' Vervolgens riep King nog wat naar de blonde dame, maar die werd al gauw weggesleurd.       'Hebben ze geen kapper hier? Regel een schaar en ik fiks het voor je,' King's mondhoeken krulden op in een magere glimlach. Vertrouwde Devon. 'In ruil voor vijf peuken en wat vloei.' Vernieuwde Devon. King knikte echter. 'Vier peuken en je hebt een deal.' Dat kon hij wel missen, al had hij niet zozeer zo'n grote behoefte aan een knipbeurt, maar het werd wel eens nodig, waardoor hij maar in moest stemmen. Toch was het aan hem om Devon even te testen of hij in zou stemmen met net wat minder. Hij had het bij iedereen gedaan, niemand stond daarboven of eronder. King stond zelf met een peuk in zijn mond, terwijl hij er alles aan deed zich niet te focussen op te nieuwelingen. Ze zouden hem zelf wel opzoeken, dat deden ze immers altijd. De eerste die zich bij hem voegde was een slanke, aantrekkelijke dame die blijkbaar in het bezit was van een zachte stem. Ze oogde veel te lieflijk om op Heartbeat Island te belanden, maar King had wel beter geleerd dan zijn mening te baseren op iemands uiterlijk. 'H-Hallo.' Er klonk al gauw een kuchje achteraan, waardoor King haar toch aankeek.       Haar blik leek op de sigaret af te gaan. 'Hoe komt u daaraan, moest al het smokkelwaar niet weg?' Ditmaal trokken zijn mondhoeken net wat verder op, haast in zijn charmante glimlach, al kende hij geen andere. 'Dat ga je snel leren, jongedame. Rook je?' King was wel zo vriendelijk te delen, mocht dat het geval zijn. Hij zou toch weer een nieuwe lading krijgen van Ray, dus had niets te klagen. Om zijn woorden kracht bij te zetten haalde hij het pakje tevoorschijn en hield hij het haar kant uitnodigend uit. Het leek erop alsof ze het kon gebruiken. De beleefdheid waarmee ze sprak mocht ergens best beloond worden. Ze oogde alleen veel te fragiel, wat erg geliefd zou gaan worden. Langzaam vonden haar ogen de zijne, en merkte hij al gauw een mix aan emoties op. Arm ding. De woorden gleden door zijn hoofd heen in pure verwarring.       Devon voegde zich er ook al gauw bij, en King merkte zijn blik op de sigaret op. King hield dus maar braafjes zijn pakje op hem gericht. 'Dat is dan één van de drie.' King maakte er haast een grap van door even te grijnzen. Misschien moest hij ditmaal wel degene zijn die iedereen weer wat kalmeerde, gezien ze die andere dame goed aangepakt hadden.       Al gauw begon Devon met de andere dame te praten, maar King begon het op te vallen dat alle gevangenen zich bij hem gevoegd hadden, waardoor hij zijn blik op Winnie wierp en haar een knikje gaf. 'Nu iedereen zijn spullen heeft... laten we starten met de, tja, rondleiding?'       Op een rustig tempo begon King dan ook te lopen, terwijl hij zo nu en dan een hijs nam. 'Er is — zoals jullie zien — weinig beveiliging, wat puur is omdat je hier vastzit. Het is een eiland, waar geen uitweg van is. Ze vinden je altijd, geloof me, mensen hebben het geprobeerd en dat eindigde niet goed.       King maakte zijn weg richting de barakken, en wandelde met hen naar binnen. 'Zoals jullie zien is alles hier erg duidelijk, op de bedden staan jullie nummers geschreven, en als het goed is zal het ontbijt er zo zijn. Verwacht niet meer dan je vorige gevangenis, want het is waarschijnlijk nog slechter dan je je geliefde huisdier zou voeren.' King merkte op dat er nog wat mensen voor de douches stonden, en dat de luiken voor het eten nog niet open waren. De geur hing er echter al, waardoor het niet lang zou duren. 'De douches zijn daar.' King wees even naar naar de rij die er nog stond.       'Ik zal jullie eerst maar jullie bedden laten zien,' hij greep naar de post-it van de dichtbijzijnde persoon, en las het nummer. King wandelde rustig richting het bed, en zei dat het hier was. Al gauw volgde de rest dan ook, één voor één. Hij kende de nummers van de bedden na twee jaar wel degelijk goed genoeg.

K I N G " a m a z o n " S T O N E "Smile even when you aren't happy — it's how you fit in." Prisoner | 49 years | 25 months Outfit; very pink | Hair; messy, needs a haircut New load of prisoners & Ray | Outside

---

• • •

---

“Lekker bezig, Sean!” Het was Han die doodleuk die opmerking maakte, toen hij voorbij liep en stak even zijn hand op. Sean grijnsde en knikte ter begroeting, omdat hij met zijn handen Mimmi beet hield. Hij richtte zich weer op de gevangene. “Sean, ik heb hem niet. Ik meen het,” zei Mimmi. Aan haar hese stem hoorde Sean dat hij haar goed had geraakt, en met een beetje mazzel had hij toch wel één of meerdere ribben bij de dame gekneusd. Toch vielen die verwondingen behoorlijk mee, gezien hij vorige slachtoffers weleens erger verwond had. “Dit is het niet waard,” siste ze toen, en Sean was aardig tevreden over zijn record, al was hij nog lang niet klaar met haar. “Onder mijn bed.” Mimmi leunde met haar hoofd tegen de muur en Sean hoorde haar uitademen. “Kijk, dat was het enige wat ik wilde weten. Moest dat nou zo lang duren?,” vroeg Sean liefjes, al stond zijn blik nog steeds dreigend. Hij hield haar tegen de muur gedrukt, toen Mimmi vroeg: “Mag ik gaan? Ontsteken wonden maken geen goede werker.” Daar kon hij de dame geen ongelijk ingeven, al gold dat uiteraard niet hier op Heartbeat Island. Het interesseerde hem werkelijk waar helemaal niks hoe zwaargewond de gevangenen hier waren. Zolang ze niet buiten westen waren en nog konden lopen liet hij ze gewoon doorwerken. Hij boog zich naar haar toe en fluisterde in haar oor: “We gaan nu eerst kijken hoe laat het is.” Een gemene grijns brak door op zijn gezicht. “Die douche kun je wel vergeten. Dat doen we vanavond wel.” Toen greep hij Mimmi bij haar haren en trok haar hardhandig mee de barak in. Eenmaal bij haar bed trapte hij haar op de grond, en hield zijn hand op voor zijn horloge. “Vanavond kom ik je halen,” vervolgde hij dreigend, nadat hij zijn horloge eenmaal terug had. “Na je werk.” Hij trapte haar nogmaals, en liep toen met grote passen weg. Sean had niet verwacht dat hij ooit nog eens een vrouw als Luciana zou tegenkomen, en zeker niet op dit godvergeten eiland. Dit was iets dat hij echt nodig had. Iets waardoor hij niet helemaal veranderde in een doorgedraaide psychopaat die alleen nog maar wilde martelen en verkrachten. Hij was dan ook blij dat Luciana die kant van hem niet zag, anders was ze sowieso op hem afgeknapt. Sean wist onderhand aardig goed hoe hij haar kon verleiden en wat haar gevoelige kant was. Nadat hij dan ook zijn shirt had uitgetrokken, drukte hij haar tegen zich aan. Haar gezicht hield hij liefdevol in zijn handen en toen… Toen ging de deur open.       Fuck! Fuck, fuck fuck! Waarom werden ze uitgerekend nu gestoord?! Dit had Sean absoluut niet verwacht en abrupt liet hij Luciana los. “Ik kan hier zeker nee tegen zeggen Sean. Tenzij je het niet erg vindt dat ik hieraan mee ga doen,” zei Ray nadat hij binnen was gekomen. Fuck! Waarom was het uitgerekend Ray?! Moest Ray zich niet nog een tijdje met de nieuwelingen bezighouden? Maar aangezien Ray hier stond, was dat dus blijkbaar niet het geval. “Je krijgt betaalt om te werken, als je seks wil kan dat met een gevangene. Het zou mij niet schelen wat je met hun doet, maar hier krijg je niet voor betaalt.” Ray leunde tegen de deurpost, en richtte zich tot Luciana. “Ik was van plan om mijn gesprek te houden Luciana, maar deze maand verdien je het niet eens om te proberen iets uit mijn mond te halen.” Hij keek hen beide aan en vervolgde: “Ga je werk doen, beide, nu.” Sean protesteerde niet, in de wetenschap dat dat het alleen maar erger zou maken. Hij trok zijn shirt terug aan, en wierp een zijdelingse blik op Luciana maar ze ontweek zijn blik – wat hij wel kon begrijpen. Ray kon het hierbij laten, maar hij kon hen er ook voor straffen. Vanuit zijn ooghoeken zag Sean hoe Ray zich van de deurpost afzette. Terwijl Sean zijn wapenriem terug omdeed wierp hij een verontschuldigde blik op Luciana en zijn lippen vormde een geluidloze “Sorry.” Zonder er verder nog woorden aan vuil te maken verliet hij het kantoor.

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Daar stond hij dan in de deuropening te kijken naar wat zich voor hem afspeelde. Nu vond hij het niet erg om het lichaam van Sean te zien, de man had een goed lichaam om naar te kijken. Echter was hij minder blij gezien hij hier niets vanaf had geweten en zijn plan was geweest om een gesprek met Luciana te houden. Hij betaalde ze toch echt niet om dit soort zaken te doen, wat hij ze dan ook had gezegd. Nadat hij echter had gezegd om weer aan het werk te gaan, wat hij richting beide had gezegd, trok iets anders zijn aandacht. Zijn wat autoritaire blik viel van de twee binnen om naar wie zijn aandacht trok. Het was de stem van Gérard die hem aangaf dat er iemand was die met hem wilde spreken. De stem van de man herkende hij zonder problemen, van meerdere bewakers en sommige gevangenen trouwens wel.       Zijn blik viel vrijwel meteen op een naakt, blond, jong dametje. Gezien zij naakt was, vielen zijn ogen zeer kort over haar heen. Hierna gingen zijn ogen richting Gérard, omdat hij sprak en Ray keek toch wel snel iemand aan terwijl zij spraken. Wat was je aan het uitspoken Gérard, zag er leuk uit wel though. Al snel kreeg hij echter te horen wat er gaande was terwijl Gérard het meisje naar voren had geduwd, al was het vrij duidelijk dat hij het over deze dame had. Tenzij, hij stiekem zichzelf ermee bedoelde. Deze gedachten deden hem een zeer klein, wat glimlachje rond zijn lippen trekken, welke hij kon weerhouden een sluw grijnsje te worden, terwijl zijn ogen weer even terug gleden naar het dametje. Gérard zei ondertussen dat zij niet te spreken was over haar behandeling bij aankomst zojuist. Ochjee, wat een zielig dametje hebben we dan toch. Zijn glimlachje zakte weer naar een neutrale blik ondertussen.       Het dametje, die echt geen vrolijke blik had, knikte daarop en begon meteen te ratelen. Hij deed zijn best om niet weg te kijken van alles wat ze zei, want hij hoorde enkel hoe zij klaagde om niks. Het kind moest zich omkleden waar mannen bij zijn, moest iedereen. Zij werd bedreigd en volgens haar aangerand toen zij dat niet wilde doen, werd iedereen indien ze niet meewerkte dus moest ze blij zijn dat ze niet gewoon verkracht werd waar de anderen bij stonden. Twee bewakers hadden haar in elkaar geslagen en daarna werd zij door hem, waarop zij duidelijk maakte dat het om Gérard ging, gefouilleerd. Wees dan heel blij dat hij het deed kind, hij is toch echt één van de rustigere hier. Een ander had je niet naar de directeur gebracht, maar zelf onder handen genomen. Ergens wilde hij daar ook meteen mee terug komen, maar hij ging haar hem niet laten happen met zo een gemakkelijke terugkomst. Ze voegde uiteindelijk ook nog toe, dat de man haar kleding niet terug wilde geven. Dat was een heel verhaal, op aparte wijze gezegd. Ze moest echter blij zijn dat dit het enkel was, ze ging de harde waarheid nog wel eens inzien. Eens? Misschien niet eens, misschien gewoon binnenkort. Een plannetje kroop hem al omhoog.       "Ik begrijp het" sprak hij vervolgens terwijl zijn blik op Poppy gericht was geweest. Zijn ogen gingen vervolgens naar Gérard, die zijn gepaste afstand had, nog wel. Hij keek kort even naar binnen, meer om Luciana een blik te geven dat hij zo terug zou komen, waardoor hij zag dat Sean zich ondertussen weer had aangekleed en klaar was om weg te gaan. Ray liep vervolgens naar Gérard toe, totdat hij nog maar enkele centimeters van de man vandaan stond zelfs. Een hand plaatste zich op Gérard's schouder en hij boog zich naar hem toe. Zijn mond kwam vlak naast hem en hij begon te fluisteren in Gérard zijn oor. Zacht genoeg dat zelfs dat kind het niet zou verstaan. "Ik wil dat je haar naar mijn kantoor brengt, vastbind en dan kan je doorgaan met je dag. Als zij nog vast zit zodra ik tijd heb voor haar, dan mag je zeker een beloning verwachten " zei hij, waarna hij een tweetal seconde stil viel en zijn stem vervolgens weer liet horen, wat dieper van toon ditmaal "A handsome one, if you will". Ondanks dat Gérard goed zijn emoties altijd wel wist te bewaren, waren bepaalde dingen hem toch wel opgevallen hier en daar. Zeker als hij de man een blik gaf of weer eens een keer aanraakte, zoals nu. Het was niks bijzonders op zich, maar toch leek het soms echt wat met de man te doen. Hij was niet dom natuurlijk, Ray was zelf bi en wist heus hoe en wat. Niet dat hij snel echt voor iemand viel, maar dan nog wist hij wel hoe het voelde om iemand te willen op bepaalde manieren. En Gérard had dat tegenover hem, hoe dat zo gekomen was moest je hem niet vragen. Ray deed zich niet snel anders voor dan hij was, met uitzonderingen natuurlijk daargelaten. Tegenover zijn bewakers speelde hij echter niet zo snel een spelletje wanneer het ging om zijn sadistische, gemene en heerszuchtige trekken. Als je het al trekken kon noemen, het zat in hem gebrand. En he loved it.       Nadat hij het tegen Gérard had gezegd, greep Ray naar zijn sleutels en stak deze in de broek van Gérard. Hierbij gleden zijn vingers soepel wat over de stof van zijn outfit, iets hoger dan de zak, om ze zo in zijn zak te kunnen laten glijden. Zijn hoofd kwam wat van hem af en hij keek met een wat intensere blik naar hem terwijl hij dat deed. Hij moest immers binnen kunnen komen om het meisje af te droppen. Hierna stapte hij weer een klein stapje terug en keek naar het kind. Ja, hij noemde haar kind omdat ze zich zo gedroeg. "Hij zal je meenemen naar mijn kantoor, daar zal je echter even moeten wachten om dit gesprek verder voort te zetten. Ik heb hier eerst nog iets af te handelen" sprak hij haar vervolgens aan met weer een normale, maar toch ook zeker weer wat autoritaire toon. Als zij echt zo graag een klacht wilde indienen, dan zou zij moeten wachten. Althans, indienen, ze moest blij zijn dat hij dit al aan had weten te horen. Hij zou wel wat leuks bedenken met haar, maar eerst had hij Luciana om zich nog even op te focussen en daarom moest dit kind maar even wachten in zijn kantoor. Gezien hij wel wist dat Gérard hoe dan ook zijn gegeven opdracht wel zou gaan behandelen, liep hij terug naar het kantoortje van Luciana. Indien het kind dan ook nog wel wat toe te voegen had, moest zij daar maar mee komen wanneer hij daar tijd voor had en dat was niet nu. Hij liep met zijn, bijna altijd wel, autoritaire loop terug bij haar naar binnen en gezien Sean reeds weg was nu, wat waarschijnlijk dan ook tijdens zijn gesprekje met Gérard en dat kind was geweest, sloot hij de deur en liep hij door naar Luciana. "Sinds wanneer vindt mevrouw het leuk om zulke gedaagde spelletjes te spelen?" vroeg hij terwijl hij vlak achter haar tot stilstand kwam. Hij hief een hand op en liet deze door haar haar gaan, het boeide hem ook vrij weinig of ze dit nu leuk, vervelend, irritant of wat dan ook vond.       Toch was hij het al snel beu, waardoor zijn hand zakte en deze uiteindelijk op het bureau terecht kwam. "Vind je het leuk om met je werk te spelen?" vroeg hij terwijl zijn bovenlichaam nu steeds verder daalde totdat zijn mond vlak langs haar hoofd was. "Ik namelijk wel" zei hij vervolgens op lage, duistere toon. "Vraag mij af hoe leuk je het vindt, leuk genoeg om je werk op het spel te zetten?" vroeg hij, gevolgd door een stilte van wellicht maar zo een 2 a 3 seconde. "Want to try it out?" vroeg hij vervolgens nog altijd op diezelfde toon. Zoals zij nu bezig was, was zij toch al bezig met dit spelletje. Hij was nog altijd de warden en ondanks dat zij hier met redenen zat, kon hij altijd vragen om een anderen indien hij vond dat zij haar werk niet serieus nam of niet goed/voldoende deed. Nu deed zij op zich haar werk wel zoals hoorde, maar hier gebruik van maken, waarom niet. Sowieso zou hij het alsnog doen indien hij het nodig vond, dus echt meteen dreigen was het half wel en half niet. Hij had eerder wel mensen weggestuurd, dus ze kon beter oppassen met dit spelletje wat zij aan het spelen was met Sean. Zeker nu hij zich ermee bemoeide.

---

" You can't buy happiness "

Ze stond nu bij een man, die voor haar toch meer overkwam als 'King' van alle namen die zij gehoord had eerder. Sowieso, iemand bij een nummer aanspreken? Dan sprak zij nog liever geen 'namen' uit en probeerde haar weg daaromheen dan te werken. Haar blik viel echter al snel op de sigaret en hierdoor vroeg zij meteen over hoe hij daaraan kwam, omdat het smokkelwaar weg had gemoeten. Ze sprak hem beleefd aan, iets dat gewoon in haar zat en geheel vanzelf gebeurde. De man zijn mondhoeken trokken iets verder omhoog, ze zou zijn glimlach nu wel charmant noemen eigenlijk. Maar ze was wat te bang en gefocust op andere dingen, vele dingen, om daar nu echt geheel bij stil te kunnen staan. Hij gaf aan dat zij het snel zou leren, iets wat ze, helaas, wel geloofde. Hij vroeg of zij rookte, iets wat zij wel eens had gedaan, maar al jaren niet meer. Sowieso was het toen ook maar voor enkele keren en al snel had zij het weer aan de kant gezet. Ze keek even naar hoe hij een pakje haar kant op liet komen en haar ogen keken ernaar. Enorm snel gingen gedachten verder door haar hoofd, waardoor zij uiteindelijk één sigaret eruit trok. "Dankuwel" sprak zij weer beleefd uit. Hij zou vast wel weten indien zij dit niet bij haar mocht dragen, dus nam zij het aan. Ze wist heus dat als zij het niet deed, de kans nihil was dat het ooit weer gebeurde, zo een aanbod. En wellicht, zou de nicotine ervan haar wel eens goed kunnen doen.       Zij keerde zich nu iets om, gezien zij hoorde hoe iemand erbij was gekomen. Haar ogen vielen op de man met het donkere langere haar en een behoorlijke baard. King had ondertussen het pakje sigaretten ook naar Devon gericht gehad, om te zeggen dat het één van de drie was. Dit begreep ze niet zo zeer, maar ze had ze eerder wel al bij elkaar gezien, dus ze hadden vast iets besproken eerder. Die keer had King ook meer een grijns dan een glimlach op zijn gezicht gehad. Het uiterlijk van de man die zich had toegevoegd, gaf haar de indruk dat hij wat intimiderend over kon komen, al kwam hij dat nu toch ergens niet zo zeer. Zeker toen hij begon te spreken viel dat eigenlijk weg voor haar, gezien hij aankwam met het woord 'kwetsbaar'. Even aarzelde hij tijdens het praten, maar zij bleef geduldig wachten op wat hij haar te zeggen had. Vervolgens kwam hij aan met dat zij zaten te wedden op maagden, haar wenkbrauw schoot meteen wat in paniek omhoog. Ze voelde haar hart, die al lekker bezig was door alles, nog harder kloppen. Ze waren wat nu aan het doen? Het koste haar veel om niet meteen rond te gaan kijken in paniek of zij het al op haar hadden gemunt. Toch wist zij haar kalmte redelijk te bewaren, of kalmte, ze wist verder dan haar wenkbrauw die omhoog had geschoten zich staande te houden op die manier. Hij gaf vervolgens aan dat ze sterker zouden zijn indien zij maatjes zouden zijn, waarna hij zich voorstelde. De man heette schijnbaar Devon en hij gaf aan waar hij vandaan kwam. Een glimlachje was zelfs bij hem te vinden, waardoor zij eigenlijk vanzelf een glimlach toonde. Hij vroeg nu naar haar, wat logisch was, maar zij moest haar gedachten eerst weer even erbij terug halen. Deze waren nog half bezig over het gedoe met de maagden. "Lana, aangenaam kennis te maken met u, Devon" sprak zij weer uit beleefdheid. Ze sprak zijn naam, ondanks de regels, maar ergens had zij het gevoel dat het geen probleem was. Ze hoorde anderen het ook doen, was het een grap ofzo? Ze wist echt niet waar zij in beland was. Toch focuste ze zich weer terug op Devon. Het had hem goed geleken indien zij maatjes zouden zijn en zij wist vrijwel zeker er wat te kunnen gebruiken hier. Ze had ze ook gehad in haar vorige gevangenis, maar dat leek nu al veel leuker te zijn geweest dan dit. "Het lijkt mij zeker geen slecht plan om samen wat sterker te staan" gaf zij dan ook aan op dat stukje over de maatjes. Nu was zij niet zo zeker wat zij voor hem kon betekenen. Ze kon zich niet enorm weren, fysiek sowieso. En vaak genoeg dacht ze mentaal ook een stuk zwakker te zijn dan zij was. Toch, ze stond hier nog altijd recht en wist nog altijd haar redelijk te houden ondanks alles. Ze wist ook wel zeker dat ze zich wat meer moest vermannen dan dit, maar hoe ze dat nu voor elkaar moest gaan krijgen en wat het beste ging werken, daar was zij nog geheel niet zeker van. Redelijk snel begon King te praten en aan zijn rondleiding. Lillianna volgde hem en luisterde echt aandachtig, waarschijnlijk iets te, maar dat was gewoon weer een stukje beleefdheid van haar wat niet snel wegtrok. Hij gaf aan dat er niet zoveel beveiliging was, maar dat je niets hoefde te proberen, ze vonden je wel. En ze geloofde hem zonder erover na te denken. Als je al zag wat de directeur hier deed, wat moest zij dan denken om te kunnen ontsnappen. Ze zagen waarschijnlijk door elk van je plannen heen anyway. Heerlijke gedachten om te hebben zo vroeg in de ochtend en terwijl je dus net bent aangekomen. Al was zij niet zo zeer van plan om te proberen te ontsnappen, dan toch. De geur van het eten was al te ruiken, maar King had al aangegeven dat je hier niet veel van moest verwachten. En door de geur toch al had zij het idee dat het nog erger was dan King het beschreef. Hij ging over tot de douches en haar blik viel die kant dan ook even op, waar nog altijd een rij stond met mensen. Haar ogen knipperde even terwijl ze alles naar binnen nam van wat zij zag en King zei.       De man zei nu dat hij eerst de bedden zou laten zien. Waarop hij iemand naar de post-it van iemand greep en naar het nummer keek. Hij wandelde verder en gaf aan waar de persoon sliep. De rest volgde ook en zij keek hem even aan terwijl hij die van haar noemde. "Dankuwel" zei ze weer eens beleefd zodra hij haar het had aangewezen. "We.. Slapen dus samen?" vroeg zij, al was het redelijk duidelijk. Het beangstigde haar wat, maar ze ging er niet op in door erover te klagen of zeuren, het was gewoon een vraag die zij eigenlijk onnodig stelde. Het was ook van haar gezicht wat af te lezen dat zij geen antwoord verwachtte aangezien zij die wel wist. Dom was ze dan ook weer niet als iets zo een beetje op een zilveren schaal werd voorgeschoteld. Al was deze schaal zeker niet van zilver geweest. Ze zag wel dat zij en Devon redelijk dicht bij elkaar lagen. Dit gaf haar ergens een goed gevoel, al kon schijn altijd nog maar bedriegen. Ze wist nog altijd niet wie er naast haar lag en vlak om haar heen. Het deed haar op de binnenkant van haar lip bijten, in de hoop dat het niet opviel. Want op je lip bijten zou wel erg opvallen hier. Al snel keerde zij zich weer tot King, ze was eigenlijk te bang om te vragen naar wat er verder volgde. En ze wilde niet onbeleefd zijn door zijn verdere rondleiding te verstoren. Dus kwam zij enkel wat meer naar hem toe, ergens voelde zij zich rond hem reeds veilig, waarom moest je haar niet vragen. Gewoon een bepaalde uitstraling die hij had, toch richting haar dan wel en ook wel richting Devon, kende de twee elkaar? Leek het wel wat op. "Kent u Devon?" vroeg zij nog voor zij nadacht, maar was het echt zo een foute vraag? Wellicht dat ze gewoon wat te gewoontjes dingen vroeg, ze wist het op het moment allemaal niet zo zeker wat nu handig was en wat niet. Toch was ze altijd weer beleefd gebleven in haar manier van vragen.

---

Het moment dat de deur van zijn kamer open ging was hij al meteen wakker maar hij was er inmiddels in getraind om stil te blijven liggen, met zijn ogen dicht, alsof hij lag te slapen. Zijn ademhaling wist hij ook redelijk onder controle te houden terwijl hij luisterde naar de voetstappen. Geen man zo te horen en aangezien Mimmi hem nu al twee weken 's ochtends lastig viel, ging hij er al meteen van uit dat het de blondine was. Het matras voelde hij wat inzakken.       ''Jax...'' Een geïrriteerde brom rolde uit zijn keel terwijl hij stil bleef liggen en zijn ogen nog altijd gesloten hield. Het volgende moment voelde hij iets haast kietelend langs zijn huid gaan. Automatisch haalde hij uit maar hij raakte niet meer dan een handdoek, waardoor hij een gefrustreerde zucht liet. Moest ze hem nu echt zo vervelen? Kon ze niet een ander vervelen?       'Douchetijd. Ik hou een plekje voor je vrij.'' Hij gromde lichtjes en zuchtte diep. 'Zolang dat maar bij jou onder de douche is,' mompelde hij toen. Samen met haar douchen? Daar zei hij geen nee tegen.       Het had eventjes geduurd voordat hij zich uit bed had gehesen nadat Mimmi verdwenen was. Hij had nu eenmaal wat meer opstart tijd nodig en dan nog had hij een bloedhekel aan de ochtenden. Je kon hem beter de eerste paar uur met rust laten of niet vervelen - al kon hij het van Mimmi wel beter hebben dan van anderen. Hij kon er zelf zijn vinger niet op leggen en vond het ergens frustrerend dat hij zich haast verantwoordelijk voor het blondje voelde. Anderzijds, het was een manier om de dag mee door te komen.       Met tegenzin had hij zijn spullen verzameld en was hij vertrokken richting de douches. Hij fronste echter lichtjes toen hij Mimmi niet zag in de rij en ook niet bij de douches zelf - al werd er wat geprotesteerd toen hij zich langs de rij wurmde om te kijken. Vreemd. Hij draaide zich om en begon richting haar barak te lopen. Halverwege de gang bleef hij echter staan en fronsend keek hij toe hoe Sean weg liep van de barak van Mimmi, de andere kant op dan hem dus gelukkig werd hij niet gezien - voor het geval hij nog op zijn donder zou krijgen ook. Hij kon al wel raden wat er gebeurd was en waarom Mimmi niet bij de douches was. Die klootzak kon haar ook gewoon niet met rust laten.       Al enigszins gefrustreerd ademde hij diep in door zijn neus terwijl hij de barak in liep. Zijn ogen vielen al snel op het blondje en hij zuchtte diep, afkeurend zijn hoofd schuddend. 'Wat heb je nu weer uitgespookt?' mompelde hij terwijl hij op haar af liep. Dat de bewakers hem toetakelden kon hem dan nog niet eens iets schelen - van Mimmi moesten ze af blijven. Hij kon haar wel goed beschermen tegen de andere gevangenen maar tegen de guards was een ander verhaal en daar baalde hij oprecht van. Vooral omdat hij door zijn luiheid veel later uit bed was gegaan, anders had hij zich meteen kunnen bemoeien toen Sean haar meenam.       Hij hurkte voor haar neer en bestudeerde haar. 'Was het heel erg?' Hij vroeg niet eens of ze oké was, dat was zo'n beetje de stomste vraag op het eiland die je kon stellen aan iemand en aan de plekjes op haar armen zag hij ook al wel dat ze niet oké was.

---

Waarom moest hun moment verpest worden en waarom moest dan ook nog diegene die het verpestte, precies Ray zijn? Ze kon wel door de grond zakken van schaamte. Niet jegens Sean maar in het algemeen - Ray was al niet de vriendelijkste en ze kreeg hem al met moeite hier. Ze wist nooit of ze er blij mee moest zijn als hij haar en de gesprekken ontweek of niet maar in alle eerlijkheid werd ze toch wat nerveus van hem.       Toch was Luciana ergens blij dat het nu gebeurde - nu enkel Sean zijn shirt uit had. Het zou nog erger zijn geweest als er meer kledingstukken uit waren en ze al verder in hun handelingen waren. Dát zou pas gênant zijn. Ze wilde niet eens weten hoe Ray dan had gereageerd.       Ze wierp nog een blik op Sean toen Ray zich van de deurpost af duwde en ze merkte de verontschuldigende blik en de geluidloze 'sorry' wel op. Als antwoord schudde ze enkel haar hoofd. Dit was niet alleen zijn schuld. Zij was hier net zo schuldig aan en toen ze hier aan begon had ze moeten weten dat dit één van de gevolgen kon zijn - en dan was het nog maar de vraag wat Ray van plan was. Dat hij het hierbij zou laten rusten leek haar sterk maar ze hoopte het oprecht.       Ze hoorde echter stemmen in de hal waardoor Ray afgeleid leek te zijn en haar een blik wierp die haar genoeg vertelde - hij was nog niet klaar met haar. Moeizaam slikte ze terwijl ze zich ondertussen in haar bureaustoel had laten zakken. Ze deed haar best om zich weer te focussen op de papieren die voor haar neus lagen maar dat lukte niet echt.       Slechts enkele minuten later hoorde ze de voetstappen van Ray weer. Met enorme tegenzin keek ze toe hoe hij de deur sloot en op haar af liep. In tegenstelling tot Sean zojuist, bleef Ray achter haar staan. Haar ogen richtten zich automatisch op de papieren die voor haar neus lagen.       ''Sinds wanneer vindt mevrouw het leuk om zulke gedaagde spelletjes te spelen?'' Ze beet op haar lip toen ze zijn hand door haar haren voelde gaan. Als Sean het deed was het fijn, voor nu bezorgde het haar enkel een ongemakkelijk gevoel en een onaangename rilling die door haar ruggengraat trok.       ''Vind je het leuk om met je werk te spelen? Ik namelijk wel. Vraag mij af hoe leuk je het vindt, leuk genoeg om je werk op het spel te zetten? Want tro try it out?'' Ondertussen was hij langs haar komen hangen, zijn hand op het bureau en zijn mond vlakbij haar oor. De toon waarmee hij sprak beviel haar ook totaal niet. Zacht nam ze haar onderlip tussen haar tanden terwijl ze haar hoofd schudde.       'Het zal niet meer gebeuren,' zei ze zacht terwijl ze haar ogen focuste op het papierwerk - al was het maar om haar aandacht af te leiden van de aanwezigheid van de man, die nu wel érg dichtbij stond. Ze kon zijn ademhaling horen en dat maakte haar nog nerveuzer. Het voordeel van haar werk was wel dat ze er redelijk in getraind was om haar nervositeit te verbergen - je kon immers moeilijk laten zien aan gevangenen dat je het spannend vond om ze te ondervragen - maar ze vroeg zich af of Ray niet meer ervaring had in het doorzien van een dergelijk masker.       'Het spijt me echt, ik weet niet wat ik dacht. Ik beloof dat het niet meer zal gebeuren als ik hier nog mag blijven,' Het kwam er meer smekend uit dan ze bedoeld had en ze schraapte haar keel lichtjes aangezien haar stem over leek te slaan. Ze haatte het, het maakte veel te duidelijk dat zijn aanwezigheid iets met haar deed - al was het niet in positieve zin.

M I M M I " p a n d o r a" C E D E R "Hang out with people who have goals as big as yours." Prisoner | 25 years | 1 month Outfit; very pink. | Hair; in a ponytail. Jax » Sean » Jax | Outside » By her bed

Zoals gewoonlijk had Jax geen al te geweldige reactie in de ochtend. Al moest ze bekennen dat het vaak wel vermakelijk was voor haar persoonlijk. Zo klonk er een brom toen ze zijn naam zei, en bij het kietelen met de handdoek greep hij uiteraard naar de stof in plaats van naar haar. Dit had een gefrustreerde zucht hoorbaar gemaakt, waardoor ze kort grijnsde. Als je op Heartbeat Island zat moest je wel vermaak zien te vinden, en haar ochtenvermaak was Jax plagen, en misschien ook wel een beetje zijn grens opzoeken.       Al gauw vertelde ze hem dat het douchetijd was, en ze voor hem een plaatsje zou bewaren. Ze was hem dankbaar voor alles dat hij deed, dus dit waren kleine dingen die ze terug kon geven. 'Zolang dat maar bij jou onder de douche is.' Een brede grijns was op haar gezicht verschenen. 'Dan moet je wel wat vroeger je bed uitkomen.' De grijns, of eerder uitdaging, was ook zeker in haar stem te horen. Mimmi zou ergens ook de shit die Sean met haar deed willen laten verdwijnen door de aanraking van een ander, dus zo verkeerd oogde het idee niet eens. Ze wist alleen niet in hoeverre alles nog zou lukken.       Toch liet Mimmi hem met rust om zijn trage ochtendritueel te starten. 'Kijk, dat was het enige wat ik wilde weten. Moest dat nou zo lang duren?' de lieflijke wijze waarop hij sprak, ging maar hard in tegen de dreigende blik die nog altijd op zijn gezicht te vinden was. Mimmi moest dan ook oprecht haar best doen om haar mond dicht te houden, waarbij haar nieuwste techniek geworden was dat ze haar onderlip wat harder tussen haar tanden had genomen en er druk uitoefende.       Vervolgens zei Mimmi maar gauw dat ze geen goede werker zou maken in deze toestand, terwijl ze hintte naar een douche. Natuurlijk had ze niet verwacht dat hij haar direct los zou laten, en haar juist met genoegen weg zou sturen, ze was aardig realistisch op dat vlak. In plaats van daar echt een reactie op te geven, wat ze ook wel had verwacht, kwam hij dichterbij en fluisterde hij wat in haar oor. 'We gaan nu eerst kijken hoe laat het is.' Een rilling gleed langs haar ruggengraat, waardoor ze haar ogen even sloot. 'Die douche kun je wel vergeten. Dat doen we vanavond wel.' Haar ogen waren direct open gegaan bij het horen van "we".       Sean greep haar bij haar haren vast, en leidde haar zo weer de barak in. Eenmaal binnen, vlakbij haar bed, trapte hij haar op de grond, waar ze haarzelf gelukkig nog wat voor kon opvangen. Op haar handen en knieën wist ze nog net te belanden, voordat haar gezicht de grond raakte. Ze greep maar naar het horloge, gezien haar ribben echt niet meer konden verdragen. Ze gaf hem het horloge aan, en keek kort zijn kant op, maar toen ze zag dat hij weer iets ging zeggen keek ze weg van hem.       'Vanavond kom ik je halen,' Mimmi deed haar best woorden in te slikken, al sprongen de tranen al in haar ogen bij het idee alleen al. Evenals de zure smaak die in haar keel te vinden was, wat haar een benauwd gevoel wist te geven. Mimmi was inmiddels op haar knieen gaan zitten, en deed een poging haarzelf omhoog te houden aan haar bed, maar dat leek voor Sean te positieve vooruitgang te zijn. 'Na je werk.' De woorden werden gevolgd door een trap tegen haar ribben aan, waardoor ze weer even in elkaar door vak de pijn, en zacht wat jammerde. Zowel haar arm als ribben leken op hetzelfde niveau te zitten van pijn. Vooral waar hij wat dieper was gegaan met zijn sigaret. Fuck.       Nou waren voetstappen niet heel vreemd in een ruimte vol met gevangenen, maar er klonken bekende voetstappen. Haar blik was naar de voeten gegleden, en maakte traag hun weg omhoog, waarbij ze inderdaad Jax opmerkte. 'Wat heb je nu weer uitgespookt?' Ze trok haar wenkbrauw op. 'Heeft Sean echt een reden nodig?' Ze zuchtte echter al gauw, en legde even een hand op haar ribben. 'Maar het was een spelletje van Han ditmaal. Het heette "steel Sean's horloge, want anders..."'       Moeizaam, en met wat zacht gekreun was Mimmi als het ware tegen haar rug aan gaan zitten. Ze legde haar hand weer even tegen haar borst aan, vooral gezien er een scherpe pijn doorheen was gegleden bij het bewegen. 'Fuck. Mijn ribben.' Naar haar arm durfde ze niet eens te kijken.       Jax hurkte zich al gauw bij haar neer, waardoor ze hem even aankeek. 'Was het heel erg?' Mimmi sloeg even haar ogen neer, en haalde vervolgens zo nonchalant mogelijk haar schouders op. Gezien er weer een pijnlijke scheut door haar torso gleed, vertrok haar gezicht al gauw van de pijn. 'Laten we het erop houden dat hij erger heeft gedaan.' Mimmi hief toch haar shirt wat op om te zien hoe haar ribben eruit zagen, en merkte al gauw een beginnende blauwe plek op, wat toch zeker wel moest betekenen dat er meer gaande was, al drukte ze dat gevoel weg toen ze haar shirt weer liet zakken.       Mimmi deed haar best om hun gemoedsrust maar wat te verbeteren. 'Die douche heb je nog tegemoet van me...' Een mager glimlachje speelde dan ook rond haar lippen, al had ze natuurlijk nog in haar achterhoofd dat Sean nog niet klaar met haar was voor vandaag. Dit besloot ze maar niet zomaar met Jax te delen, gezien hij overduidelijk zijn best al deed haar zo goed mogelijk te beschermen. Het was vreemd dat hij soms zo'n grote klootzak kon zijn, maar toch zo zorgzaam na zo'n gebeurtenis. Het gaf haar het idee dat hij zich schuldig voelde, wat ze niet erger wilde maken. Het vreemde aan hun gehele relatie was toch wel geweest dat ze op de een of andere manier zijn aanrakingen kon accepteren, zelfs als Sean haar geforceerd had op bepaalde handelingen. Het was fijn om zo iemand te hebben, vooral gezien ze niet gauw mensen vertrouwde.       Mimmi greep Jax' hand stevig vast. 'Nou, help me overeind, anders sta ik nog niet voordat het eten geserveerd wordt.' Ditmaal forceerde ze een lichte grijns. Fake it till you make it, right? 'Misschien dat ik de wonden nog wat kan schoonmaken op zijn minst.' Ze had echt geen behoefte aan een ontsteking of iets dergelijks. Ze liet zich overeind helpen door Jax, wat ook aardig moeizaam ging. Top.       Gezien ze wat dichter bij hem had gestaan besloot ze maar voor een flauwe grap te gaan. 'Hmm... Jax... zo te ruiken heb jij niet eens een douche genomen, was je zo laat je bed uit?' Ze rook hem niet eens, maar het bood als een goede ijsbreker. Ze maakte hem hiermee hopelijk ook duidelijk dat het helemaal niet zijn schuld was, of dat ze hem erop aankeek. Zo was hij nou eenmaal, en haar laatste bedoeling was ook echt geweest dat Jax ook nog eens in de problemen gekomen was.

---

• • •

---

Terwijl hij inmiddels schoon en aangekleed was, bleven King’s woorden in zijn gedachten ronddwalen. Het maakte hem angstiger dan hij had gewild.
Een voorbeeld was het feit dat de chef daadwerkelijk een flink aandeel had in het straffen van gevangenen. Hij zat jaren in de bak en had nog nooit een directeur gezien. Wat waren die plannen van de chef waar King het over had? In de gevangenis waar hij zat kwamen straffen vaak neer op de ontzegging van bepaalde privileges, een waarschuwing of inderdaad de isoleercel. Devon had besloten elk woord van advies wat King hem zojuist gaf op de voordeur van zijn brein te branden.
Op het advies om zich vooral gedeisd te houden had hij braaf geknikt. Devon was geen vechter en geen herrietrapper. Door het leven dat hij al die jaren kende had hij geleerd om beter te weten dan toe te geven aan dat soort rebellie. Het werd vaak genoeg uit hem geslagen, of.. Hij schudde de gedachte weg. In King's advies kon hij zich zeer makkelijk schikken.
Het betekende echter niet dat hij niet sterk was. Met zijn laatste partner had hij de meest gelijkwaardige verhouding tot nu toe. Waar anderen hem verboden om intensief te sporten, waren Devon en deze man regelmatig samen aan het bankdrukken. Het gaf hem hoop, zelfvertrouwen en kracht. En al die drie dingen had hij nu meer dan ooit hard nodig.
Naar King toe was Devon akkoord gegaan met vier peuken en vloei (dat laatste benadrukte hij nog maar eens, omdat dit essentieel was voor zijn nood-joint).

King gaf helaas geen eenduidig antwoord over hoe hij precies aan de sigaretten kwam. Zijn blik was haar de nerveuze dame gegleden, toen hij ineens een sigaret aangeboden kreeg met de mededeling ‘dat is dan een van de drie.’ ‘Vier,’ corrigeerde Devon met een kleine glimlach en sloeg vriendelijk af.
‘Ik ga ze vast later nodig hebben.’ Hij rookte zelden en alleen tijdens stressmomenten. King’s introductie van de bewakers en de straffen was summier, maar uitgebreid genoeg voor Devon om te weten dat hij die nood-joint een keer nodig zou hebben. De jongedame naast hem nam de sigaret wel aan. Hij nam haar kort in zich op. Sinds wanneer waren vrouwen zo mooi geworden? Of was zijn blik vertroebeld omdat hij de afgelopen jaren alleen maar met besnorde potten te maken had?
De dame stelde zich ook voor: ‘Lana, aangenaam kennis te maken met u, Devon.’
U?
Devon liet bijna zijn pakket vallen, zo overdonderd was hij door die ene letter. Niemand had hem in meer dan tien jaar ooit met ‘u’ aangesproken. Het warmde zijn hart op onverwachte wijze.
‘Aangenaam, Lana,’ mompelde hij. ‘Het lijkt mij zeker geen slecht plan om samen wat sterker te staan,’ antwoordde ze op zijn vraag. Zijn mondhoeken krulden licht omhoog bij wijze van antwoord. Toen verviel zijn gezicht in een wat serieuzere uitdrukking. Lana verschilde niet veel van hem toen hij net de gevangenis betrad. Die kwetsbaarheid, wanhoop en angst was gekmakend. En hij kende het allemaal. Met indringende ogen zocht hij haar blik.
Hij wilde haar geruststellen, het liefst op een subtiele manier waardoor ze-
‘Ik ben geen verkrachter.’
Het pakket plofte op het strand. Fuck.
‘Uh.. rondleiding,’ perste Devon dan uit zijn lippen, griste zijn pakket van het strand en volgde gauw King. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.

Terwijl King sprak over het gebrek aan beveiliging nam Devon de omgeving in zich op. Het was heet en vochtig en hij constateerde gauw dat een gebrek aan water een grote zorg zou zijn als ze hier zware arbeid zouden verrichten. Zijn haar plakte al in slierten langs zijn gezicht terwijl hij net was gedoucht.
Hij liet zijn blik over de medegevangenen en de bewakers glijden. De nonchalance en de geamuseerde commentaren die de laatste groep gaven als een gevangene over een kei viel gaven Devon een onbehaaglijk gevoel.
Wat hij echter in de barakken zag overtrof zijn slechtste verwachtingen. Wat smerig. Als eerst landde zijn blik op een bruine vlek op de grond. Opgedroogd bloed?
King wees hen op de nummers van de bedden en maakte duidelijk dat het eten niet echt appetijtelijk zou zijn. Als de geur die hij opving het ontbijt zou betekenen, dan mochten ze hier wel een andere kok aanstellen. Hij trok een grijnsje om zijn eigen humor.
‘De douches zijn daar,’ zei hij en gaf een knikje richting de douches. Het moment dat Devon echter die kant op keek, draaide hij gauw zijn blik terug uit opkomende schaamte. Hij herinnerde zich de woorden van de cipier, maar schoof ze aan de kant.
Dan wees King hen naar de bedden en koppelde de nummers van de nieuwe gevangenen (dat Devon was op zijn pakket geschreven) aan de bednummers.
Hij kwam vlakbij Lana terecht, iets waar hij best dankbaar om was. Toch dwaalde hij af naar nutteloze zorgen, zoals zijn twijfels over of hij nu wel of niet zijn shirt moest aanhouden bij het slapen. De temperaturen logen er niet om, maar hij bevond zich hier wel met vrouwen in de barak.
Devon stelde het dilemma uit en begon zijn bed zo secuur op te maken dat het bijna deed denken aan een hotelsuite. Hij vouwde zijn handdoek op de manier die hij wilde en legde deze op de plastic verpakking van zijn pakket op de grond onder zijn bed. Hij was benieuwd wie er boven hem sliep.

Hij wendde zich dan tot King en kon het niet laten om die ene prangende vraag te stellen: 'Hoe kunnen we deze barak schoon houden?'

[ bericht aangepast op 28 aug 2019 - 20:43 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

De blonde jongedame aarzelde geen moment en deed meteen haar beklag over haar behandeling hier. Gérard hoefde niet eens naar Ray te kijken om te kunnen voorspellen wat zijn blik zou zijn. Ondanks de kopstoot en de valse beschuldiging van aanranding voelde hij een vlaag medeleven opkomen. Hij bewaarde zijn afstand en onderbrak niet.
‘Ik begrijp het,’ antwoordde Ray en Gérard keek op. Niets in zijn stem verried wat hij van plan was. Hij schonk vervolgens een blik naar binnen, waardoor Gérard zich realiseerde dat ze hier niet alleen waren. Des te meer reden om zijn professionaliteit te bewaren.
Dan stapte Ray ineens op Gérard af en stopte zo dichtbij dat hij zijn lichaamswarmte voelde. Hij rook Ray’s cologne en de geur van het nieuwe pak. Gérard had een zwak voor mannen in pak. Waarom was Ray ineens zo dichtbij? Gérard had al die maanden zo zijn best gedaan om zijn aantrekking tot deze man te verbergen, te ontkennen en zijn gepaste afstand te bewaren. Maar het had geen zin.
Hij draaide zijn hoofd wat weg om maar iets van afstand te kunnen bewaren. Het was zinloos, omdat elke vezel en spier in zijn lijf niks liever wilde dan zo dicht mogelijk bij Ray zijn.
Waarom hem?!

Hij voelde ineens Ray’s hand op zijn schouder. Gérard’s lijf rilde kort en hij durfde er zijn maandsalaris op te wedden dat Ray de plotseling hapering van zijn adem hoorde. Dan was er ineens de warmte van zijn gezicht en de lucht van zijn adem vlakbij Gérard’s oor.
‘Ik wil dat je haar naar mijn kantoor brengt, vastbindt en dan kan je doorgaan met je dag. Als zij nog vast zit zodra ik tijd heb voor haar, dan mag je zeker een beloning verwachten.’ Zijn hart bonkte. Hij gaf een zwak knikje, niet in staat om ook maar een fatsoenlijk woord te zeggen. ‘A handsome one, if you will,’ voegde Ray toe met een diepere stem. Gérard’s adem stokte. Kort, nog geen seconde verraadde zijn blik pure paniek voor hij gauw zijn ogen neersloeg naar de grond.
Hij weet het.
Gérard kon niet langer ontkennen dat deze man elke spier en elke vezel van zijn lijf in lichterlaaie zette.
Dan hoorde hij het geluid van bungelende sleutels. Hij voelde Ray’s vingertoppen langs zijn heup glijden en zijn blik die zich door Gérard heen boorde. Een zweetdruppel gleed langs zijn voorhoofd naar beneden. Hij kon niet meer wegkijken. Hij kon zich niet meer afwenden. Zijn hand bevond zich opeens op die van Ray bij zijn broekzak. Het moment dat hij zich dit realiseerde, trok hij gauw zijn ledemaat terug en stapte naar achteren.
‘Hij zal je meenemen naar mijn kantoor, daar zal je echter even moeten wachten om dit gesprek verder voort te zetten. Ik heb hier eerst nog iets af te handelen,’ zei hij voor hij weer naar Luciana’s kantoor ging.
Gérard kon niet meer dan hopen dat deze gevangene niks opviel aan zijn gedrag.
‘We gaan,’ zei hij en nam de jonge vrouw mee naar Ray’s kantoor.

‘Ga zitten,’ zei hij en zette haar zonder af te wachten neer op de stoel. Zonder blikken of blozen begon hij met het vastbinden van de jonge vrouw, een proces waarin hij eigenlijk best goed was. Hij had een paar knopen geleerd van een neefje dat bij de padvinders zat. Nooit in zijn levensdagen had hij kunnen vermoeden dat hij die kunde voor deze praktijken zou gebruiken.
Gérard nam haar lijf in zich op, maar in plaats van de wellustigheid of perversie die zijn collega’s zouden tonen stond zijn blik serieus. Hij wendde zich af en liep naar de lade van Ray’s bureau, om daar een schaar uit te halen. Hij pakte haar lange blonde lokken en draaide deze in een staart.
‘Onthou: van alle bewakers hier ben ik de meest milde. Dus dit..’ Hij knipte de lokken af en toonde haar prachtige lange haar in zijn hand. 'Is niks.' Hij stond op met het haar in zijn hand en liep richting de deur. Dan stopte hij. Gérard slaakte een zachte, nauwelijks hoorbare zucht. Hij was al mild genoeg.
‘Vraag om het schoonmaken van de barakken van de gevangenen. Als hij niet akkoord gaat; vraag om the hole. Zeg dat het je spijt, ga niet met hem ruziemaken en waag niet bij hem te doen wat je bij mij deed. Als hij vraagt hoe je dit weet, zeg je dat een gevangene dat zei. Van mij weet je niks.’
Gérard nam het risico door dit met haar te delen. Hij kon enkel hopen dat Ray wat genade toonde voor deze nieuweling als hij straks terugkwam. Maar wie hield hij nu voor de gek?

[ bericht aangepast op 28 aug 2019 - 20:23 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Sean baalde er oprecht van dat hij en Luciana werden gestoord. En vooral dat die persoon Ray was. Hij wist wat Ray voor type was en dat zijn houding naar de gevangenen toe nog erger was dan dat van de meeste cipiers bij elkaar. Toch wist Sean dat Ray er niet voor zou terugdeinzen om dit ook bij zijn cipiers uit te spoken, zeker als de directeur er een geldige reden voor zag. Zoals het betrappen van Sean en Luciana. Hij moest er niet aan denken wat voor gevolgen dit zou hebben.       Sean wierp een blik op zijn terug verworven horloge. Het was inmiddels na zevenen, maar toch besloot hij eerst langs Cian te gaan voor hij zich naar de werkplek zou begeven. Een beetje drugs zou hem kalmeren en wie weet waren er nog leuke nieuwelingen op wie zich daarna kon afreageren. Of Mimmi, al wilde hij haar toch enigszins sparen voor wat hij in de avond voor haar in petto had. Sean liep door de barakken heen richting de ziekenboeg, en trof Cian aan in zijn kantoor. “Hey doc,” zei Sean, nadat hij op de deur had geklopt en binnenstapte. De dokter zat over een stapel dossiers heen gebogen, waarvan Sean vermoedde dat die tot de nieuwelingen toebehoorde. Hij grijnsde en knikte naar de dossiers. “De nieuwelingen zeker?,” vroeg Sean vermakelijk. “Zit er nog wat tussen?” Hij wist dat Cian erg op de ‘privacy van zijn patiënten’ was, maar eerlijk gezegd liet het hem dat koud. Het was altijd handig om wat geheimen te ontrafelen van de gevangenen en zeker als hij dit tegen hen kon gebruiken.

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Luciana keerde zich niet om zodra hij achter haar stil kwam te staan, al was dat ook wel weer zoals hij het op dit moment wel wilde. Al snel vroeg hij sinds wanneer zij het leuk vond om zulke gedaagde spellen te spelen en al snel volgde één van zijn handen die door haar haren ging. Snel genoeg vroeg hij enkele dingen aan haar, omdat hij het zeker wel leuk vond om met zijn werk te spelen. Dit gaf hij dan ook aan bij haar. Iets dat ze al langer dan vandaag wist, iedereen kende de verhalen. Daar hoefde je haar werk niet eens voor te hebben. Hij vroeg ook of zij het wilde proberen, om haar werk op het spel te zetten. Dit had hij vlak langs haar oor gedaan en zijn hand stond op tafel ondertussen. Zijn blik ging iets maar naar haar toe, waardoor hem opviel dat zij op haar lip beet. Zij schudde vervolgens echter haar hoofd. Echter wist hij al reeds hierdoor dat hij effect had op haar.       Het zou niet meer gebeuren, was hetgeen wat uit haar mond kwam. Dit gebeurde zacht en zij keek nog altijd naar haar papierwerk op de tafel. Zijn mond was nog altijd dichtbij haar te vinden en zodra hij uitademde kwam dit dan ook tegen haar huid aan. Hij bleef zonder iets te zeggen naar haar kijken op die manier, haar peilende. Daar kwam al meer. Ze zei spijt te hebben, niet te weten wat zij dacht en beloofde dat het niet meer zou gebeuren. Indien zij hier nog mocht blijven, heh, het knaagde aan haar. Haar hele toon was zelfs wat meer smekend te noemen. Zij schraapte echter haar keel, maar daar ging zij hem mooi niet mee laten denken dat het kwam door slijm. Nu wist zij vast wat zijn werk hiervoor was en dat hij de waarheid uit mensen haalde, op elke mogelijke manier. Hierdoor zag hij sneller aan hoe mensen zich voelde, hij had het immers allemaal gezien. Boosheid, vechtlust, angst, paniek en ga zo verder. Ook opluchting wanneer zij dachten dat hij klaar was met ze, om daarna nog een trap na te krijgen.       Hij ging weer iets van haar weg en zijn ogen gleden naar het papier voor haar neus. Het stukje waar zij al even op probeerde te focussen, hoever haar dat lukte betwijfelde hij wel. "Oh, ik vind het wel leuk waar je mee bezig bent. Leuke informatie" gaf hij aan op vrij neutrale toon, al dan wel nog zacht gezien hij dichtbij haar was. Dat zij de papieren van een gevangenen nu zo liet liggen, was niet zijn fout. En dat hij hierdoor weer eens wat meer wist van iemand, tja, ook niet zijn fout. Hij vond het wel leuk dat ze het geheel vergeten bleek te zijn wat hij deed met informatie zodra hij het kon vinden en krijgen. En hij kreeg al aardig wat informatie. De meeste probeerde nog verdere informatie dan ook zo ver mogelijk uit zijn buurt te houden. Het was verder ook voor Ray niet zo gek om soms op iets heel anders over te stappen. Het kon je het gevoel geven dat het allemaal wel oké was, zolang je hem nog niet voldoende kende althans. Kende je hem voldoende, dan wist je nu ook wel dat je vooralsnog in de grootste problemen kon zitten. En wanneer die kwamen, was altijd maar de vraag. Zou hij er meteen voor gaan? Zou hij wachten? Zou hij zo erg zijn om het dubbel en dwars aan je te geven? Wat ging hij geven? Allerlei vragen die men kon hebben en niemand wist het antwoord 100% zeker. En eerlijk? Hij soms ook niet, soms had hij een plan en paste hij deze midden in het gebeuren opeens aan om iemand weer geheel in de war te schoppen. Als hij echter opeens dacht dat iets anders meer effect zou hebben, hoeveel effect hetgeen wat hij al deed dan ook had, dan deed hij het.       Op dit moment gingen zijn gedachten even uit naar wat anderen, dit terwijl zijn hoofd weer meer richting Luciana kantelde. Hij had nog veel te doen. Gérard die waarschijnlijk zijn taak wel goed zou volbrengen en wie hij dus een bezoekje zou gaan geven later vandaag, de man had erg leuk gereageerd eerder. Het was geen grote reactie, zoals altijd, maar meer dan zat voor hem. Sean die hij ook nog even wilde spreken hierover. Zijn antwoorden en wat zij zo zou gaan doen verder, zou voor hem -voorlopig- wijs genoeg maken over wat hij ging doen hiermee en King had hij vanavond ook nog op bezoek. En daar moest hij ook nog maar even over twijfelen wat hij precies nog met de man ging doen. Zou hij hem laten gaan voor een dag of niet. Dit zou allemaal nog maar liggen aan hoe anderen ook op hem zouden reageren. Voor nu had hij het idee hem eens te geven wat hij wilde en verder te laten, tenzij hij meer wilde misschien. Toch, als iets hem uiteindelijk niet voldoende zinde, was hij zeker iemand die dan zijn fun bij een ander vandaan haalde totdat hij wist wat hij eraan ging doen. Al wist hij dat soms ook razend snel. En nu hij toch nadacht, er waren nog twee mensen op zijn lijst. Dat meisje waar hij zo heen moest, die als het goed is nu naakt in zijn kantoor zou zitten. En dan nog de man die hem voor malloot had uitgemaakt. Ook daar moest hij nog eens even mee babbelen, of meer, wie weet. Zoveel te doen, zoveel keuzes en hij had alle tijd van de wereld. Als iets vandaag niet kwam, dan was morgen een nieuwe dag om al zijn speelgoed uit te testen. Het leverde een kleine grijns op zijn gezicht op.       Zijn lippen raakte haar huid op nieuw aan na zijn gedachtegang. "Je klinkt wel leuk als je smeekt trouwens. Probeer het nog eens, misschien met wat meer... flair?" zei hij vervolgens in lage toon en met zijn lippen kwam hij soms tegen haar huid aan tijdens het spreken. Hij was wel benieuwd wat zij ging doen hiermee. Soms was iets kleins zeggen en zien wat iemand daarvan maakte heel leuk. En ja, sommige mensen gingen enorm ver om hun werk te behouden of om niet door Ray zijn martelmolen te hoeven. Zijn aandacht trekken was soms enorm makkelijk, maar had je het? Hield het dan ook goed vast, want hij zou je zonder pardon alsnog door zijn martelmolen halen. Tenzij hij tegen die tijd nieuwe speeltjes had om uit te testen, nieuwe speeltjes hebben test subjecten nodig. Waar hij zoveel afspraken al had staan, was ook deze dame goed bezig om haarzelf een enkeltje Rayland te krijgen. Of misschien een dubbele reis, soms was mensen bij elkaar voegen ook enorm leuk. Zie je wel? Veel te veel leuke opties die door zijn hoofd dwarrelde en die ervoor zorgde dat zijn grijns iets groter werd.

[ bericht aangepast op 29 aug 2019 - 22:36 ]

---

''Heeft Sean echt een reden nodig?'' Nee, dat had hij niet maar op de één of andere manier wist hij zeker dat ze iets uit had gespookt. ''Maar het was een spelletje van Han ditmaal. Het heette ''steel Sean's horloge, want anders...'' Hij vernauwde zijn ogen en schudde zijn hoofd. Was ze nu echt zó dom geweest? Hij liet enkel een afkeurend geluid horen. Waarom zou je een bewaker nog meer reden geven om iets uit te spoken als hij dat normaal ook al deed zonder reden? Oké, Jax lokte regelmatig zelf ook iets uit maar hij had haar toch wat hoger ingeschat dan dat.       ''Fuck. Mijn ribben.'' Het viel hem op hoe ze inderdaad niet bepaald comfortabel leek te zijn. Moest hij nu echt nog de bezorgde uit gaan hangen ook? Ze was toch zelf wel verstandig genoeg om de dokter op te zoeken voor haar ribben? Het antwoord was waarschijnlijk nee, waardoor hij de lucht via zijn neus uit blies. Hij haatte het om de zorgzame rol op zich te moeten nemen - hij voelde zich daar kwetsbaar door.       ''Laten we het erop houden dat hij erger heeft gedaan.'' Ze trok haar shirt omhoog en liet ook hem daardoor de gekleurde ribben zien zodra hij gehurkt voor haar had plaatsgenomen. ''Die douche heb je nog tegemoet van me...'' Dat was eerlijk gezegd het laatste waar hij aan dacht op het moment waardoor hij enkel een kort knikje gaf.       Even trok hij een wenkbrauw op toen ze zijn hand stevig vast greep. ''Nou, help me overeind, anders sta ik nog niet voordat het eten geserveerd wordt.'' Hij knikte langzaam en kwam overeind, waarbij hij haar mee overeind trok. ''Misschien dat ik de wonden nog wat kan schoonmaken op zijn minst.'' Hij probeerde wel voorzichtig haar overeind te trekken en het niet sneller dan haar tempo te doen - maar hij was nu eenmaal niet gewend om wat voorzichtig te doen in zijn handelingen.       ''Hmmm... Jax... zo te ruiken heb jij niet eens een douche genomen, was je zo laat je bed uit?'' Geïrriteerd wierp hij haar een blik toe. Normaal had hij haar een duw gegeven maar hij besefte zich nog net op tijd dat ze al genoeg last van haar ribben had.       'Oké, fine, ik wilde het je besparen maar na zo'n opmerking verdien je wel een doktersbezoekje.' Hij duwde haar deze keer wel voor zich uit - maar niet hard genoeg om haar pijn te doen. 'Ik wil geen 'nee' horen.' zei hij al voor ze kon protesteren - want in dat geval zou hij haar gewoon optillen en meenemen. Of meesleuren.       'Ik weet ook wel dat hij niks aan je ribben kan doen maar misschien kan hij je wel rust geven of pijnstillers.' En nouja, hij kon vaststellen of de ribben gebroken waren of niet want als dat wel zo was dan was ze verder van huis. Plus, de wondjes konden meteen goed schoongemaakt worden.

---

---

Het feit dat zijn ademhaling tegen haar huid te voelen was bezorgde haar rillingen en kippenvel - en dan niet op de positieve manier. Bovendien maakte het haar nog vele malen nerveuzer dan ze al was maar dat probeerde ze zo goed mogelijk te verbergen. Eindelijk leek hij wat meer afstand te nemen nadat ze hem had gezegd dat het haar speet en het niet meer zou gebeuren.       ''Oh, ik vind het wel leuk waar je mee bezig bent. Leuke informatie.'' Ze voelde hoe haar wangen warm werden en snel veegde ze de papieren bij elkaar en duwde ze die in het mapje van Jax. Fuck. Ze hoopte maar dat ze Jax daarmee niet te ver in de problemen had gebracht. Om eerlijk te zijn had ze enkel haar aandacht op de papieren willen focussen maar niet bedacht dat Ray de papieren ook kon lezen - en dat dus ook daadwerkelijk zou doen. Eigenlijk had ze het idee gehad dat de man toch te druk met haar zou zijn om een boodschap te hebben aan de papieren. Dat was dus niet het geval.       Ineens raakten zijn lippen haar huid weer aan waardoor de kippenvel weer erger werd en er opnieuw een rilling door haar lichaam trok - deze wel iets zichtbaar. Ze vervloekte zichzelf, al was dit eerder te wijten aan nervositeit dan dat ze het fijn zou vinden zoals wanneer Sean het bij haar zou doen.       ''Je klinkt wel leuk als je smeekt trouwens. Probeer het nog eens, misschien met wat meer... flair?'' De lage toon in combinatie met zijn lippen die haar huid af en toe aanraakten maar het maakte het allemaal zoveel erger. Ze haalde wat dieper adem en sloot haar ogen voor een paar seconden om zich te herstellen. Nee, ze was niet van plan om de spelletjes mee te spelen met hem. Daar had hij zijn gevangenen voor.       'Ray, ik weet niet wat je wil maar ik ga je niet smeken om mijn baan te behouden. Ik heb je al gezegd dat het me spijt en het niet weer zal gebeuren - meer kan ik niet doen en als dat niet genoeg is, dan stuur je me maar weg,' Ze had hier oprecht geen zin in en hoewel ze hier echt niet wilde - het idee alleen al dat Sean dan niemand meer had om mee te praten en wie wist wat er dan van hem terecht kwam - hoopte ze dat ze met die woorden hem toch weg kon jagen. Ze was namelijk ook niet van plan om zich als één of ander speeltje te laten gebruiken om haar baantje hier te kunnen behouden. Misschien zou het ook beter zijn als ze hier weg ging - op het achterlaten van Sean na. Voor haarzelf zou het uiteindelijk vast beter zijn maar eerlijk gezegd verwachtte ze niet dat het zo ver zou komen - anders had hij haar wel meteen gezegd dat ze ontslagen was, toch?