200 | RPG Speeltopic | Heartbeat Island [16+] - Speeltopics

B A C K G R O U N D —— In een toekomst, enkele jaren hier vandaan blijkt dat wat wetenschappers al jaren "de verwarming van de aarde" noemen, waarheid blijkt te zijn. Er kwam nieuw land bij, gezien de zeelevels daalden, wat betekende dat er meer ruimte was voor de groeiende mensenmassa. Echter met de komst van meerdere mensen, komen er ook steeds meer rotte eieren bij natuurlijk. Het volk dat de criminele kant opgaat stijgt steeds meer, waardoor de terugkomst van strafkolonies ook weer opbloeit. Dit werd een plek waar het uitschot terecht kon, zodat de gevangenissen meer ruimte hadden voor de nieuwe zaken. Ondanks dat de wereld wat moderner is geworden, lijkt alles op het eiland eerder op een primitieve levensstijl. Er is geen technologie te vinden, iets waar zelfs de bewakers mee moeten leven. Zelfs in hun barakken is er niets te vinden, zelfs geen telefoon. Tenminste, dat hoort niet te zijn, maar er zitten altijd wel wat rebellen tussen, zelfs onder de bewakers. De gevangenen kunnen er dus wel aan komen, maar het is heel zelden. En mocht het naar buiten komen dan je zoiets bezit, reken er maar op dat je leven vanaf dat moment in gevaar komt, gezien roddels maar al te snel rondgaan en er altijd wel iemand geneigd is je leven te nemen zonder vragen te stellen.

—— S T O R Y Zoals verwacht, nemen wij gevangenen op ons, als je ze dat nog kan noemen. Technisch gezien zijn ze vrijer dan in een gevangenis, al zitten ze vast op het eiland vol criminelen, als het ware. Dit zijn de gevaarlijke personen die ze niet meer de mensheid in kunnen gooien, maar ook niet langer in simpele cellen kunnen houden. De personen die iets toe gaan voegen aan de toekomst, door hard te werken om het eiland acceptabel te maken voor de mensheid. Hun manier van leven is onmenselijk te noemen, met teveel mensen in één ruimte, geen privacy bij het douchen en waar je het eten liever ontwijkt dan eet, ondanks dat je in een vreselijke hitte moet gaan werken. Niet alleen de zelfmoordpercentages zijn omhoog gegaan, maar ook zeker de moordpercentages. Het is echter niet alsof iemand hier ook maar wat om geeft, waardoor het genegeerd wordt en mensen ermee weg kunnen komen. De bewakers zijn er alleen maar voor het publieke oog, en natuurlijk houden ze het in de gaten of er iemand ontsnapt, maar buiten dat wordt er voor alles een oogje of twee dichtgehouden.       De bewakers zijn in de meeste gevallen degene die dingen uitspoken en de gevangenen uitdagen door streken uit te halen, en als dat niet werkt dwingen ze de gevangenen wel.

J O B S —— Op dit moment heeft de opruiming van het strand de prioriteit gekregen op het eiland, het ligt hier namelijk vol met puin en stenen van elke grote — die in zijn geheel moeten verdwijnen. Het is alweer de derde locatie, en deze is pas een week van start gegaan. Gezien het eiland onder water heeft gestaan zullen er zeker ook wat vreemde dingen gevonden kunnen worden die in de zee verdwenen is. Het grootste probleem echter is het grote schip dat er te vinden is, en wat veel moeite zal kosten te laten verdwijnen. Deze is te vinden op het midden van het eiland, en moet uit elkaar gehaald worden voordat deze als afgerond bestempeld kan worden. Als je ongeluk hebt ben je onderdeel van de crew die de nieuwe barakken moet bouwen, waarbij er meer bewakers te vinden zijn dan gevangenen, waardoor je oprecht in gevaar bent voor je leven. De bewakers zijn gevaarlijker dan de gevangenen in de meeste gevallen, en hebben nogal wat sadistische plannen in hun hoofd dankzij de verveling die er rondgaat zonder enige vorm van technologie en normaal menselijk contact.

—— R O L E S Qua rollen wil ik je alle vrijheid geven, al is er toch niet al teveel qua opties. De rollen die ik zo even kan opnoemen, die er zeker zijn: Oude gevangenen, nieuwe gevangenen, bewakers (ex-navy seals etc), dokters (er is hier ook geen technologie, houdt daar rekening mee), gevangenisdirecteur. Er zijn opties voor mannen en vrouwen op alles, gezien het een gemixte gevangenis is. Ook iedere afkomst is mogelijk, gezien ze mensen uit alle landen aannemen (zowel als baan als gevangene). Mannen | 7 King Stone | 49 | 25 maanden| Prisoner | Internest | 1—1 Devon Ainsworth | 38 | 0 maanden| Prisoner | Salaryman | 1—2 Jackson Thorpe | 27 | 25 maanden | Prisoner | Djablo | 1—3 Cian Ó hEaghra | 31 | 13 maanden | Doctor| KIaus | 1—2 Gérard Leloux | 36 | 6 maanden | Guard| Salaryman | 1—4 Sean Adams | 42 | 25 maanden | Guard| L_Linda | 1—3 Ray Williamson | 35 | 20 maanden | Warden | LittleRomana | pagina Vrouwen | 7 Mimmi Ceder | 25 | 1 maand | Prisoner | Internest | 1—1 Marilou Maes | 29 | 24 maanden | Guard | Balloo | 1—2 Poppy Wilson| 26 | 0 maanden | Prisoner | L_Linda | 1—2 Luciana Santiago | 28| maanden aanwezig | Psychologist | Djablo| 1—3 Lillianna Sales | 25 | 0 maanden | Prisoner | LittleRomana | 1—4 Zuri |35 | 25 maanden | Prisoner| Klaus | 1—4 Nerine Reed | 32 | 12 maanden | Guard |Bullock | 1—5 Ortal Shine | 34 | 0 maanden | Guard | Internest | 1—5 NPC Winnie Mattox | Assistent Warden / Co-Head guard | 1—3 (moet nog aangepast worden) Han Joon-Ho | Co-Head guard | 1—3

D A Y —— O5.OO • douches gaan aan voor een uur Stel je vooral voor dat er te weinig douches zijn voor het aantal gevangenen dat er te vinden is, waardoor dat uur misschien lang klinkt, maar zeker niet is — de kans is dan ook groot dat je geen douche hebt. De douches blijven lopen, en het warme water is vaak binnen een kwartier al op. In sommige gevallen "vergeten" de bewakers de douches ook nog eens aan te zetten, waardoor er een nog kortere tijd voor is. O6.OO • ontbijten Het ontbijt stelt vaak helemaal niets voor, en is letterlijk het minimale. In de meeste gevallen is het een stukje brood, ei op een of andere manier, wat yoghurt, klein bakje muesli en water. Veel afwijking is er niet van, en als ze geluk hebben smaakt het nog redelijk vers. O7.OO • start werkdienst Op dit moment is de tocht naar de locatie zo'n half uur, wat een zware tocht is waar de bewakers je echt op je hielen zitten als je te traag loopt. De weg is ruw, vol met stenen en er is zelfs een tocht door wat dieper water, waarbij je je werkspullen boven je hoofd moet tillen. Je moet zelf inderdaad elke dag je materialen heen en weer sjouwen. Dat is al zeker iets van tien kilo in een waardeloze rugzak Eenmaal bij het werk aangekomen krijg je geen opdrachten, gezien alles duidelijk moet zijn. 1O.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. 13.OO • lunchpauze van 30 minuten Er wordt hier wat lunch voorgeschoteld, maar veel is het niet. Op een kar komt er wat eten aan dat warm had moeten zijn, maar aardig koud hier aangekomen is. Meestal is het iets van soep of een minimale vorm van pasta, en bij pech is het enkel pasta. 16.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. Op hele warme dagen mogen de gevangenen een duik nemen in het water in groepen van twintig. 19.OO • klaar met werkdienst + teruglopen In de meeste gevallen wordt er echter langer doorgewerkt, al staat dat nergens genoteerd. Maar volgens het normale schema is het tot deze tijd, en hebben ze weer te terugtocht van een half uur lang, die ditmaal vaker drie kwartier duurt, en waar er soms wel eens iemand verdwijnt in de stroming van het water waar ze doorheen moeten, vooral na een warme en lange dag. 2O.OO • avondeten Het avondeten is nooit heel bijzonder, of smakelijk, maar zeker wel de beste maaltijd van de dag. Hier is het elke dag wel wat anders, en kun je in de meeste gevallen wel beseffen wat er precies voor je op het dienblad ligt. Taco's lijkt zo'n tweemaal per week op het menu te staan, en verder is het vaak wat vlees, rijst (of noodles, aardappelen, pasta etc) en een goede portie groenten. Als toetje is er altijd een stuk fruit, maar of deze vers is blijft maar weer de vraag. 22.OO • lichten uit Er verwacht echter niet dat je in je bed ligt, of dat je stil bent. Vergeet niet, dat het de bewakers niets kan schelen of er een ruzie of gevecht komt, en dat er op dat vlak geen regels in gebruik zijn waar mensen zich aan houden. —— R U L E S 1. Prisoners must remain silent during rest periods, after lights out, during meals and whenever they are outside during work hours. 2. Prisoners must eat at meal times, and only at meal times. 3. Prisoners must participate in all prison activities. 4. Prisoners must keep their space clean at all times. Beds must be made and personal effects must be neat and orderly; floor must be spotless. 5. Prisoners must not move, tamper with, deface or damage walls, ceiling, windows, doors, or any prison property. 6. Prisoners may never operate cell lighting. 7. Prisoners must address each other by number only. 8. Prisoners must always address the guards as "Mr. Correctional Officer," and the warden as "Mr. Chief Correctional Officer." 9. Prisoners must never refer to their condition as an "experiment" or a "simulation." They are stuck here. 10. Prisoners will be allowed 5 minutes in the lavatory. No prisoner will be allowed to return to the lavatory within 1 hour after a scheduled lavatory period. 11. Smoking is a privilege. Smoking will be allowed after meals or at the discretion of the guards. Prisoners must never smoke in the building. Abuse of the smoking privilege will result in permanent revocation of the smoking privilege. 12. Mail is a privilege. All mail flowing in and out of the prison will be inspected and censored. 13. All prisoners in the building will stand whenever the Warden, the Prison Superintendent or any other visitors arrive on the premises. Prisoners will await an order to be seated and resume activities. 14. Prisoners must obey all orders issued by guards at all times. A guard's order supersedes any written order. The Warden's order supersedes both the guards' order and the written rules. Orders of the Superintendent of Prisoners are supreme. 15. Prisoners must report all rule violations to the guards. 16. Prisoners have to be at the allocated locations at the allocated times for duties. 17. Every prisoner is equal, don't expect any special treatments. 18. Failure to obey any of the above rules may result in punishment. Al houden de meeste bewakers zich er sowieso niet eens aan. Sowieso krijgt niemand ooit post, maar volgens de regels moeten ze het in hun regels zetten. En sigaretten zijn er al helemaal niet te vinden. P U N I S H M E N T S —— Opruimen en schoonmaken In plaats van hard werken moet je voor een bepaalde tijd de barakken schoonmaken, en daarbij de douches, toiletten, keuken en zelfs de slaapruimte. Natuurlijk is dit onder toezicht van een bewaker, die letterlijk op je neus zit, waardoor je geen vrijheid hebt iets uit te halen en je kan straffen als je iets niet doet of wilt doen. The hole Dit is letterlijk een gat in de grond, met de felle zon op je, zonder eten en drinken. Je bent omringt door zand en als je pech hebt gehad heeft het geregend, waardoor je vastzit in een modderpoel. Hier zit je altijd alleen, gezien er meerdere holes zijn, waardoor je echt in je eentje gek kan worden. Minder vrijheid Natuurlijk is er al geen vrijheid te vinden, maar dit slaat puur op de werkdiensten. Wanneer je even pauze behoort te hebben vallen de bewakers je lastig, of moet je zelfs doorwerken. Persoonlijke voorwerpen worden in beslag genomen Als gevangene heb je uiteraard niet veel persoonlijke voorwerpen, maar zo nu en dan vindt je iets dat ooit onder water heeft gelegen, waardoor ze je dit kunnen ontnemen (iets dat je eigenlijk niet eens had mogen bezitten). In heftigere gevallen gaat het over kledingstukken, al zijn schoenen erg geliefd om je te ontnemen. Voor de dames is het vaak de blouse die ze afpakken voor een bepaalde tijd. The real punishment Je moet de barakken van de bewakers schoonmaken, al ben je daar totaal niet veilig, gezien de bewakers alle vrijheid hebben en kunnen doen met je wat ze maar willen. Zieke spelletjes of het dwingen van handelingen zijn veelvoorkomende gebeurtenissen. Ben je een aantrekkelijke dame? Dan ben je zeker niet veilig. En als er meerdere gevangenen zijn, dan zijn de bewakers al snel geneigd een soort van fight club ervan te maken.

—— L O C A T I O N De locatie van het eiland ligt in de Indische zee, al ligt deze niet zozeer in de buurt van een ander eiland, voor ieders veiligheid is het een eiland ver van alles vandaan. Als je een locatie moest geven waar het dichtbij ligt, dan is het Australië. Op de meeste dagen is het er erg warm, en haast niet uit te houden door de felle zon. En wanneer het regent, dan is er ook echt een stortregen dat zelfs enkele dagen kan volhouden. Het is er maar zelden echt koud, al heeft het wel één maand per jaar waar het wat frisser is. Qua dieren leeft er niet al teveel buiten gevaarlijke spinnen en slangen na. Er is ook een speciale soort vogel te vinden, eentje die erg zeldzaam is op andere delen van de wereld. Deze zijn met de bomen meegekomen die ze op het eiland geplant hebben.

1 = barakken voor gevangenen. 2 = werklocatie voor nu 3 = barakken voor bewakers 4 = bouw nieuwe barakken beiden

E X T R A —— Bij binnenkomst per boot worden de gevangenen gestript, grondig nagekeken op contraband, vervolgens schoongespoten door een felle stroom water en wordt hen uiteindelijk een "welkomstpakket" gegeven met je gevangenisnummer, met daarin dit; — Kleding; 2 paar naadloos ondergoed, roze outfit, wit hemd voor eronder en 1 paar zwarte instapschoenen. — Douche set; shampoo, zeepblok, spons. — Verzorging; tandenborstel, tandenpasta, bot scheermes. — Ter vermaak; kladblok, potlood. — Voor het bed; wit laken, wit dun dekbed en dun kussen + kussensloop.

[ bericht aangepast op 2 okt 2019 - 20:10 ]

---

• • •

M I M M I " p a n d o r a" C E D E R "Hang out with people who have goals as big as yours." Prisoner | 25 years | 1 month Outfit; very pink. | Hair; in a ponytail. Jax | Her bed

Jax liet een afkeurend geluidje horen, waardoor Mimmi toch even haar wenkbrauwen optrok. Hij maakte er verder geen woorden aan vuil, maar dat betekende niet dat Mimmi er klaar mee was. 'Ik heb toch liever Sean dan Han achter me aan.' Han leek toch duizendmaal zieker te zijn, plus hij was een van de hoofdbewakers, wat betekende dat hij nog meer rechten had. Waarschijnlijk moest ze zich nog gelukkig prijzen met Sean, al voelde het zeker niet zo op dit moment.       Zoals ze gewend was van Jax bleef het stil van zijn kant, wat ervoor zorgde dat Mimmi het idee kreeg dat ze zich aanstelde, ondanks dat haar wonden wat anders zeiden. Nou had ze het tussen hen al wat willen verbeteren door een grapje te maken over zijn eerdere opmerking, maar ook dat leek niet goed te vallen. Niet dat ze eigenlijk anders verwachtte.       Ze greep zijn hand vervolgens vast en zei hem haar overeind te helpen, wat hij netjes deed. Het ging niet geheel zonder kreunen, maar uiteindelijk stond ze stabiel genoeg om even fatsoenlijk te proberen te ademen, wat natuurlijk weer ontzettend veel pijn deed. Toch hield ze zich staande, en wist ze zelfs door de pijn heen haar rug wat te rechten. Jax had ook net iets te hard gedaan, maar daar keek ze hem verder niet op aan. Hij hielp haar immers al genoeg.       Haar opmerking met betrekking tot een douche leek hem niet goed te vallen, dat duidde de geïrriteerde grijns wel aan. Zelf trok ze even haar wenkbrauw op. Ze had nog nooit zo'n persoon als hem ontmoet, het fascineerde haar evenveel als het haar deed irriteren. 'Oké, fine, ik wilde het je besparen maar na zo'n opmerking verdien je wel een doktersbezoekje.' Jax duwde haar wat vooruit, maar ze wist zich staande te houden, zich geheel beseffende dat het lang niet al zijn kracht was. Mimmi keek dan ook even om met een opgetrokken wenkbrauw. 'Ik wil geen 'nee' horen.'       Ze wilde er net tegenin gaan, maar hij sprak alweer. 'Ik weet ook wel dat hij niks aan je ribben kan doen maar misschien kan hij je wel rust geven of pijnstillers.' Mimmi fronste nu. 'Nee. Ik wil gewoon ontbijten eigenlijk. Ik heb geen zin in die klotedokter, hij kan toch geen fuck doen. En rust? Sean heeft al een gezellige date staan voor vanavond, ik wil daar niet de hele dag mee in mijn hoofd zitten terwijl ik in een bed lig.' De toon in haar stem klonk feller, en ze wist dat ze tegen de verkeerde bezig was. Jax had niets anders gedaan dan haar helpen, het was oneerlijk vanuit haar. Mimmi begon dan ook weg te lopen van Jax, wetende dat als ze samen zouden blijven het een ruzie zou worden.       Voordat ze ook maar drie stappen had genomen besefte ze zich dat ze zijn hulp wel nodig had. 'Heb je nog wat van die alcoholdoekjes? Ik doe het zelf wel.' Haar toon was dan ook hoorbaar wat zachter, gezien ze echt niets tegen Jax had. Het was soms die knorrigheid van hem, al wist ze dat hij haar wilde helpen. Ze had hulp nodig, dat was zeker, maar niet van de dokter. 'En het spijt me.' Mimmi was er niet vies van te bekennen als ze fout zat, en om een grotere ruzie te ontlopen besloot ze dat dit het juiste moment was. 'Ik wil gewoon mijn dag verder afronden en dit proberen te vergeten. Dat begrijp je wel, toch? Als het echt erger wordt beloof ik Cian op te gaan zoeken, goed?' Ze wisten beide dat dit het beste was dat Mimmi kon beloven.       Vanuit haar ooghoek zag ze de nieuwelingen aankomen, en kort liet ze haar ogen even over hen heen glijden. Ze fronste even, en merkte op hoe zowat de gehele gevangenis hen aan zat te staren. New meat huh? Ze wist maar al te goed hoe dat voelde. 'Nieuwe prooien. Ik ben benieuwd.' Mimmi liet haar ogen even naar Jax glijden. 'Dus... alcoholdoekjes, alsjeblieft?' Ze deed een poging tot een glimlachje, waarbij ze zijn arm even aanraakte en vervolgens haar weg richting zijn bed maakte. Mocht hij die doekjes niet meer hebben dan had hij vast wel wat anders.

Devon sloeg de sigaret af, maar moest ervoor nog even benadrukken dat ze op vier uitgekomen waren. Dit leverde vanuit King een korte, magere grijns op. Nog altijd even alert. De meesten op Heartbeat Island namen al genoegen met één, al had je een deal voor tien gesloten. Nu maar hopen dat Devon het vechten tegen... alles... langer volhield dan zijn voorgangers. 'Vier.' King besloot het toch maar even te herhalen, puur om Devon te laten weten dat het goed zat. Al was hij er ook zeker niet vies van een vriend wat extra's te gunnen. Nou, dat was een leugen. Dat had hij nooit gedaan. Maar het sprankje hoop dat was gekomen met de komst van Devon, voelde aangenaam. Ook al gunde hij niemand deze shitshow, maar dat King egoïstische trekjes had was iedereen wel bekend inmiddels. Hij had zo jarenlang zijn ogen gesloten voor praktijken in de gevangenis. Zelfs zijn leven ervoor zorgde dat je wel aan jezelf moest denken.       '‘Ik ga ze vast later nodig hebben,' King keek weer even naar Devon en gaf een knikje. 'Ik zal je spul straks geven.'       De jongedame trok een sigaret uit het pakje, die hij vervolgens dan ook weer opborg. Hij had er geen behoefte aan om het iedereen even doodleuk aan te bieden. 'Dankuwel.' King gaf haar dan ook een knikje. De bewakers die met hen mee zouden lopen had hij in zijn broekzak zitten, geen van hen zou een opmerking durven maken, en als ze dat wel deden had King genoeg om mee te dreigen. Dat wisten de mannen. Hij zag ze wel op een bepaalde manier naar hem kijken. Ze stuurden altijd de lieverdjes mee met de rondleidingen en dergelijke, puur als imago. Ze konden natuurlijk niet zomaar een gevangene alleen laten lopen met een stel nieuwelingen? King greep naar een luciferdoosje en stak er eentje aan voor de jongedame, waarna hij haar sigaret aanstak en de lucifer richting de zee gooide.       De twee stelden zich voor, waar King dan ook even naar luisterde. In ieder geval naar de naam van de jongedame. Daarbij kreeg hij ook het nieuws mee dat ze aan het wedden waren op maagden, waardoor zijn blik over het nieuwe groepje gleed, en waarbij hij de nieuwe dame even voor zich haalde. Al gauw kwamen deze aan bij Devon en Lana, en ergens was het niet moeilijk om te weten wie het was geweest — al wist King ook maar al te goed dat iemand je kon verrassen. Haar reactie zei hem echter wat anders. Devon had blijkbaar al een maatje gevonden, wat hem verraste dat hij het gezocht had in een dame als Lana, maar hem hoorde je er niet tegenin gaan.       Devon zei vervolgens enkele woorden die King even wat verward naar hem lieten kijken. De oudere man kon dan ook niet anders dan letterlijk een hand tegen zijn voorhoofd aan te leggen en kort met zijn hoofd te schudden. Toch wisten zijn mondhoeken wat op te krullen. Was het zo vreemd dat het hem wat had weten te vermaken? King hoorde Devon ook maar beginnen over de rondleiding, waardoor hij deze ook maar begon. No better time then now, right? King had de rondleiding gedaan, al was er oprecht niet veel te zeggen. Alles sprak in principe wel voor zich. De barakken waren duidelijk, en gezien de groep in één barak te vinden was, hoefde hij er maar eentje te laten zien. Dat privacy niet bestond hier waren ze vast en zeker al snel gewend aan. Niet veel later kwamen ze dan ook aan bij de bedden, en wees hij iedereen hun bed aan. Hij was toch wel gewend dat de meesten hem op kwamen zoeken voor het eten. Het was haast een traditie geworden. 'Dankuwel. We.. Slapen dus samen?' King keerde zich tot Lana nadat ze die vraag stelde, en knikte vervolgens, ondanks dat haar gezicht duidelijk zei dat ze het antwoord al wist. 'Privacy is niet echt meer een bestaande factor in ons leven.' King dacht even na. 'Wat de meeste doen voor toch maar een beetje privacy is hun lakens, of extra kleding ophangen onder het matras van hun bovenbuur, zodat je toch een soort gordijn creëert.' Nu zou ze dat waarschijnlijk zo snel mogelijk gaan beseffen, maar een tip kon geen kwaad.       Devon en Lana leken bedden bij elkaar te hebben, en zelfs King sliep niet ver van hen vandaan. Lana kwam echter wat meer zijn kant op, 'Kent u Devon? King keek even haar kant op, en knikte vervolgens. 'Vorige gevangenis. Hij is een van de goede.' Natuurlijk zou hij haar niet doodleuk gaan vertellen over hoe Devon in de gevangenis leefde, en aan hem was ook zeker af te lezen dat er enige verandering was gekomen, waardoor hij het braaf voor zich hield. Van ieder ander wist hij het immers ook niet, en iedereen had zo zijn technieken. King kon zichzelf al jaren dat niet meer een van de goede noemen, zelfs niet voordat hij de gevangenis betrad.       'En maak je geen zorgen, ik hou ook wel een oogje in het zeil voor je. Mijn bed is daar,' King wees dan ook naar zijn bed, wat echt niet ver van dat van hen verwijderd was. Hij sliep zelf wat meer in de hoek, op het onderste bed. 'En klop gerust aan.' King twijfelde even over zijn volgende woorden. 'En één tip. Hoe verfrissend het ook is om weer eens met u aangesproken te worden, het zal je hier niet ver brengen. Ze kijken dwars door je heen.' King hoopte hiermee dat hij haar hiermee op de correcte wijze aanmoedigde, maar ook liet weten dat hij al besefte dat zij de maagd was. Om aan te duiden dat hij er niets mee van plan was trok hij zijn mondhoeken weer lichtjes op in een magere, charmante glimlach. 'Stay strong.' Hij legde kort even een hand op haar schouder. 'De rest van de rondleiding zal vooral met betrekking tot ons werk gaan. We hebben zo ontbijt, en ik raad aan goed te eten, want het werk is zwaar.' Ergens was het natuurlijk ook een uitnodiging om bij hem te zitten, maar dat was niet iets dat hij anderen opdrong.       Met luid gepiep schoten de luiken voor het eten open, waar King niet eens van opkeek. Zijn ogen gleden eerder richting de douche, waar luid gevloek vandaan kwam. De douches waren dus uit, en het eten lekker op tijd. Dat kwam goed uit. King keerde zich tot Devon en Lana, en knikte dan ook met zijn hoofd richting de luiken, waar ze eten begonnen te serveren. Zelf wandelde hij er rustig heen, geheel de ruzie negerend die er bij de douches was ontstaan. Waarschijnlijk waren de douches te laat aangegaan, en had niet iedereen de tijd gehad, wat altijd voor wat frustraties zorgde. Het was een gewoonte.       King sloot zich aan in de rij, en wachtte geduldig tot hij een dienblad in zijn handen geduwd kreeg. Hij schonk de dame erachter een charmante glimlach, waarna hij rustig wegwandelde en plaatsnam aan een van de ronde, ijzeren picknicktafels die er gestaan had. Na één blik op het dienblad geworpen te hebben begon hij maar aan de slob die er er lag, die hij met zijn lepel opschepte.

K I N G " a m a z o n " S T O N E "Smile even when you aren't happy — it's how you fit in." Prisoner | 49 years | 25 months Outfit; very pink | Hair; messy, needs a haircut Devon & Lana » Alone | At a table

---

• • •

---

Het was mij niet ontgaan dat de blik van de directeur even over mij heen gleed, en ik was oprecht verbaasd dat hij niks zei over mijn naakte lichaam. Was dat normaal hier ofzo? Er verscheen zelfs een klein grijnsje op zijn gezicht, terwijl zijn blik van mij naar de cipier ging. Toch weerhield het mij er niet van mijn beklag te doen en ik vertelde hem wat er was gebeurt. Zijn blik leek haast... Verveeld. Ik kon er niks anders van maken. “Ik begrijp het,” was het antwoord, en ik staarde de man haast ongelovig aan. Hij begreep het?! Dat was wel het minste wat ik had verwacht. Hoorde deze cipier nu niet op staande voet ontslagen te worden? Voor ik er echter iets van kon zeggen, stapte de directeur op Gérard af. Ik merkte op hoe Gérard veranderde, en toen ik wat beter bekeek dacht ik te begrijpen waarom. Zijn lichaam was gespannen, wat hiervoor absoluut niet het geval was en waarschijnlijk was de aanwezigheis van de directeur, en dan voornamelijk zo dichtbij, de oorzaak. De directeur fluisterde iets in Gérards oor, waarna er nog een korte interactie was tussen de twee. Ik zag dat Gérard zich nu hoogst ongemakkelijk voelde, maar van de directeur kreeg ik geen hoogte. Speelde hij een spelletje of was hij serieus?       Vervolgens stapte de directeur naar achter, en sprak tegen mij. “Hij zal je meenemen naar mijn kantoor, daar zal je echter even moeten wachten om dit gesprek verder voort te zetten. Ik heb hier eerst nog iets af te handelen,” zei hij daarna tegen mij, op een meer autoritaire toon. De autoritaire toon gaf mij weer wat zekerheid, hoewel ik de hele situatie maar vreemd vond gaan. Toch knikte ik maar. “Oké,” stemde ik toe, al voelde het niet alsof ik echt een andere keuze had. “We gaan,” zei Gérard vervolgens tegen mij. Hij pakte me bij mijn arm en trok me mee terug door de barakken, waarna hij één van de deuren opende en mij mee naar binnen trok. “Ga zitten,” zei Gérard, maar blijkbaar was die opmerking alleen formaliteit en zonder op antwoord van mij te wachten werd ik al in één van de stoelen gezet. Opnieuw wist hij me te verbazen, door mij doodleuk vast te binden. “Laat dat!,” reageerde ik fel, maar Gérard was al naar het bureau gelopen en haalde uit één van de lades een schaar. Met een achterdochtige maar behoedzame blik hield ik de cipier in de gaten, maar hij liep terug naar mij en draaide mijn haren bij elkaar. “Wat ga je doen?,” vroeg ik behoedzaam, maar Gérard sprak al: “Onthou: van alle bewakers hier ben ik de meest milde. Dus dit...” De tranen sprongen al in mijn ogen, nog voor Gérard de schaar in mijn haren had gezet. Het afmaken van zijn zin - “Is niks.” - viel tegelijk met mijn scheldwoord. “Klootzak!” Ik had heel veel zin om hem nog een kopstoot te geven nadat hij míjn haar in zíjn handen liet zien. Nieuwe tranen, vooral van vernedering, sprongen in mijn ogen maar driftig knipperde ik ze weg. Gérard was echter al naar de deur gelopen, toen hij opnieuw sprak.       "Vraag om het schoonmaken van de barakken van de gevangenen. Als hij niet akkoord gaat; vraag om the hole. Zeg dat het je spijt, ga niet met hem ruziemaken en waag niet bij hem te doen wat je bij mij deed. Als hij vraagt hoe je dit weet, zeg je dat een gevangene dat zei. Van mij weet je niks.” Ik snoof. “Vergeet het maar,” zei ik dwars. “Je bent verliefd op hem hé?,” flapte ik er toen onwillekeurig uit en wierp Gérard een onderzoekende blik toe. “Ik zag je reactie net wel, toen hij te dichtbij je kwam. Hij is zeker geen homo?” Ik was even stil, zodat hij die woorden op zich in kon laten werken. Toen ging ik verder: “Als je mij los maakt en me mijn kleding teruggeeft, zeg ik niets tegen hem. Anders vertel ik hem alles.”

[ bericht aangepast op 4 sep 2019 - 16:08 ]

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • You know I can't and won't tell you that. • Sean

---

Ik was hier en daar vast wat aandachtspunten voor mezelf in de dossiers aan het schrijven, toen ik een klop op de deur hoorde, gevolgd door voetstappen. Automatisch sloeg ik het dossier waar ik mee bezig was dicht en keek op. Zowel de gevangenen, als de staf, hoefde niet te weten wat hier stond. Ze zouden er alleen maar misbruik van maken. Dat had ik al meteen door gehad. Ik wilde niet dat mijn patiënten, hoe kwaadaardig ze misschien ook waren, door mijn toedoen werden gepakt op hun medische problemen en zwaktes. "Dat klopt en het zijn allemaal individuen met een eigen geschiedenis." sprak ik zo rustig mogelijk, maar wel met een beetje afkeur in mijn stem. Ik kon er niet tegen dat mannen zoals Sean, die hier toch al lang rondliepen, het elke keer weer probeerden. Ik sprak mijn mond niet voorbij, en ik vond het oprecht een belediging en vrij respectloos dat ze het bleven vragen. Al was respect iets wat er maar weinig hier hadden. Ik maakte een net stapeltje van de dossiers en sloeg mijn handen ineen. "Dus, waaraan verdien ik dit bezoek? Of vind je het zo gezellig hier in een lege ziekenboeg?" Hij was hier bijna zeker niet voor de gezelligheid, want wie kwam daarvoor bij een dokter? Er waren twee redenen waarom bewakers hier kwamen. Ofwel ze waren gewond, en ik zag geen verwondingen zo op het eerste gezicht, of ze wilden drugs. Er waren er maar weinig die echt langs kwamen voor een gesprek, of ook maar om te vragen hoe het ging. Dat was wel jammer, want ik hield wel van wat gezelligheid, maar dat was nu eenmaal een van de dingen die ik had opgegeven voor deze baan. Had ik spijt, misschien een beetje, maar dan hadden de mensen hier nog altijd geen medische hulp en had ik dit hele avontuur gemist. Een vakantie of vrije dag af en toe zou alleen wel fijn zijn, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hier mogelijke patiënten zonder zorg achter te laten.

---

Bowties were never Cooler

---

Gérard was geen rasechte sadist, nooit geweest ook. Daarom had hij niet uitgehaald, zelfs op het moment dat zij hem ‘klootzak’ noemde.
Maar het bleek toch wel heel lastig te zijn om deze nieuwe gevangene niet ervan langs te geven toen ze opnieuw haar keel opzette. Was het haar nu nog niet duidelijk dat dit protest haar nu niks zou opleveren behalve meer straf? Hij had haar nota bene zelfs geholpen. Wat dankbaarheid was hier op z’n plaats geweest. Maar Gérard had beter moeten weten: van criminelen was niks te verwachten.
‘Je realiseert je toch wel dat-’ ‘Je bent verliefd op hem hé?’ Gérard viel stil.
‘Ik zag je reactie net wel, toen hij te dichtbij je kwam. Hij is zeker geen homo?’ Hij wist ogenblikkelijk dat ze het over Ray had. Was zijn houding zo makkelijk te lezen? Zijn voorkomen was rustig en beheerst, maar zelfs daar leek een grens aan te zitten. Het maakte hem wat onrustig, dat zelfs dit jonge ding zag hoe hij op Ray reageerde. Had de rest van de bewakers wat gezien? De gevangenen? Luciana? Luciana vreesde hij misschien nog het meest, omdat ze in haar functie erg doortastend was.
Zijn blik gleed weer haar kant op, het zoveelste bewijs dat vrouwenlijven hem weinig deden. Ze had zich gelukkig moeten prijzen met hem. Gérard was een van de weinige cipiers hier die zonder perverse intenties een vrouw naakt aan een stoel kon vastbinden. Niet dat dit de situatie voor de gevangene wat beter maakte. Bovendien was haar naïviteit bijna lachwekkend. Verliefd? Hij had het woord niet eens in zijn gedachten durven noemen, laat staan kunnen verwachten dat iemand het hardop uitsprak. Het woord was absoluut niet geschikt voor de situatie. Liefde, voor Ray? Was het überhaupt mogelijk om zo’n ziek iemand lief te hebben? Gérard’s blik gleed weer even naar de grond.
Hij dacht aan zijn mentaal verzwakte vrouw en zijn zoontje. Voor hen voelde hij liefde. Hij stuurde hen brieven en een aanzienlijk deel van zijn salaris wanneer hij kon, had een foto van hen in zijn kamer. Hij miste het om die jongen in zijn armen te houden, die glunderende oogjes te zien wanneer hij zijn wang tegen die van Gérard wreef en ‘schuurpapier!’ riep. Maar zij bevonden zich in een andere wereld.

In deze wereld had Gérard de walging die hij tegenover zichzelf voelde vanwege het verraad naar hen toe inmiddels aan de kant geschoven. Ray belichaamde een kant van hemzelf die hij altijd had ontkend, miskend. En elk moment dat hij binnen handbereik kwam, voedde het zijn verlangen. Aantrekkingskracht vond hij meer passend, maar zelfs dat omvatte niet de wanhoop gepaard met het begeerte dat hij voelde. Ray kon vrijwel alles met hem doen, of andersom. Dit kantoor was het decor van zoveel verborgen perverse fantasieën dat Gérard zich op dat gebied makkelijk aan zijn collega’s kon meten. Hij sprak ze alleen niet uit. Pas als hij alleen op zijn kamer in bed lag of onder de douche stond rekende hij af met alle opwinding die zijn lijf opbouwde.
Nu realiseerde hij zich veel te laat dat zijn ogen door die gedachten open en bloot een enorme kwetsbaarheid hadden laten zien, want de dame zette zonder genade haar volgende stap: ‘Als je mij los maakt en me mijn kleding teruggeeft, zeg ik niets tegen hem. Anders vertel ik hem alles.’ Zijn blik landde weer op haar terwijl hij zijn normale houding weer aannam.
‘Zo’n klein meisje met zulke grote woorden. Eerst beschuldig je me ten overstaande van de directeur van aanranding en klaarblijkelijk ben je ook nog in de waan dat ik verliefd ben op de man. Ik zal me door niemand laten chanteren en al helemaal niet crimineel.’ Het woord ‘verliefd’ voelde gek op zijn tong. Hij hurkte neer, zodat hij zich op ooghoogte met haar bevond. Hij keek haar aan met een heldere blik.
‘Beeld je niks in, gevangene. Dit is geen schattige romcom. Als je mijn advies niet ter harte neemt, zul je er gauw achterkomen wat de directeur met mensen zoals jij doet, vrouwen en mannen. Hij is minder genadig dan ik.’
Gérard liep op haar af en besloot dat die touwen wel wat strakker konden. Hij legde de pluk haar neer en verstevigde de knopen op zo’n manier dat het gegarandeerd tot striemen zou leiden. Ze had het er zelf naar gemaakt. De volgende zinnen sprak hij uit met een zeer subtiele ondertoon van leedvermaak om zijn eigen situatie. Deze gevangene wist het. Ray wist het. Wat zou er nu gebeuren?
‘Stel je zegt hem wat je zag. Wat denk je wat hij zou zeggen? Zou hij me een berisping geven? Zou hij me ontslaan?’ Hij legde een hand op haar schouder. ‘Of…’ Hij liet een beladen stilte vallen, waarna hij opstond met de pluk haar in zijn hand.
‘Volg mijn advies,’ zei hij. 'En wees me dankbaar; ik heb je een dienst bewezen.'

---

No growth of the heart is ever a waste

---

‘Kent u Devon?’ Lana’s vraag aan King trok zijn aandacht, maar hij vreesde al gauw zijn antwoord. ‘Vorige gevangenis. Hij is een van de goede.’ In gedachten dankte Devon hem voor zijn discretie. Zijn overlevingstactiek van toen was niet iets om trots op te zijn. Daarom zou hij nu veranderen.
Terwijl hij de omgeving in zich opnam, volgde hij hun gesprek. Het was een gewoonte geworden; in de gevangenis kon je geen ogen en oren genoeg hebben. King had Lana al gauw afgeraden mensen met ‘u’ aan te spreken en adviseerde haar om goed te eten. Devon besloot het laatste wat King zei ook ter harte te nemen terwijl hij hem volgde. Met zijn ogen maakte hij een gebaar naar Lana als teken dat ze bij hem kon gaan zitten als ze wilde. Zijn communicatie met vrouwen was belabberd en ver ondermaats. Het feit dat zijn gedachten Lana en die blonde onwillekeurig aan het uitkleden waren, hielp hier ook niet aan mee.

Het ontbijt was niet meer dan een grijzige smurrie dat ergens in de verte leek op havermout. Hij kreeg er water en een beker melk bij, waarna hij aan King’s tafel plaatsnam. Hij had Lana al een blik toegestuurd ten teken dat ze bij hem kon gaan zitten als ze dat wilde.
‘Ruilen tegen water?’ Vroeg hij aan niemand in het bijzonder terwijl hij de melk op tafel zette. Hij nam een voorzichtige hap van de smurrie en kwam er gauw tot zijn grote spijt achter dat hier ook melk in zat. Hij keek naar de andere dienbladen terwijl hij zijn maag zacht van onvrede voelde borrelen.
Shit.
Er was niks anders. Het was of dit, of halverwege de dag onwel worden door een lage bloedsuikerspiegel. Hij waagde de gok. Zonder blikken of blozen werkte hij het spul in recordtempo naar binnen en holde vervolgens zo gauw hij kon naar de wc’s toen zijn maag begon op te spelen. ‘Hey niet rennen!’ riep een cipier nog. Devon kreeg gauw genoeg spijt van zijn beslissing: de misselijkheid werd erger, tezamen met de onrust.
Toen hij terugkwam vroeg hij King gauw: ‘Is hier aan iets te komen zonder melk? Ik vertrouw die gasten niet.’ Hij wees met zijn ogen naar de cipiers terwijl zijn hand onder de tafel op zijn borrelende maag rustte. In deze staat zou hij zich niet kunnen verdedigen, een gedachte die hem paniek bezorgde.
Devon greep naar zijn water in een poging de onrust en misselijkheid te sussen, maar nog voor hij een slok kon nemen trok zijn maag zich plots hard samen. Hij sloeg een hand voor zijn mond en zette alles op alles om een braakreflex te onderdrukken.
Nee, niet nu!
‘Hey!’ riep een bewaker, die duidelijk door had dat er wat aan de hand was. Devon stond wankelend op met een hand op zijn maag en een ander voor zijn mond. Opnieuw strompelde hij richting de wc’s, maar hij werd tot zijn gruwel ineens van achter vastgegrepen.
‘Waar denk jij mee bezig te zijn?’ Devon slikte wrang en dwong zich tot praten. ‘Ik moet-’ Dan klapte hij ineens voorover door een harde stoot tegen zijn maag, waarna hij meteen overgaf. ‘Fuck! Mijn laarzen! Vuile smeerlap!’ Hij had de kans niet om te kijken, of hij werd genadeloos neergeknuppeld en in elkaar geschopt door twee bewakers. ‘Stop! Stop!’ schreeuwde Devon instinctief met hese stem terwijl hij zich probeerde te verweren. Het had geen zin. Een bewaker raakte hem vol op zijn neus en een ander plantte zijn laars zo hard op zijn rug dat hij het voelde kraken.
Toen ze het zat waren trok een van hen zijn bebloede hoofd aan zijn haar omhoog en maakte een korte taxatie van de schade.
‘Ziekenboeg,’ zei hij en trok Devon ruw omhoog, waarna hij hem de ruimte uit sleepte.

‘Dokter O Heaghra, zou u zo vriendelijk willen zijn naar deze nieuwe te kijken? Hij begon ineens over te geven in de eetzaal.’ En vervolgens: ‘goeiemorgen Sean. Jij ook hier.’ Devon kon nauwelijks staan en werd overeind gehouden door de bewaker die hem eerder neersloeg. Het was duidelijk dat zijn andere verwondingen niets met het overgeven te maken hadden en hij beet op zijn tong om te pijn in zijn rug te dempen. Shit, wat deed dat zeer. Wat had hij gedaan dat die eikels zo kwaad maakte?
Devon’s blik landde op de dokter die zich achter een bureau met een stapel documenten stond. Hij zag ‘D. Ainsworth’ op een ervan staan. Hoeveel wisten ze? Hij keek naar de andere cipier die kennelijk Sean heette en naar de papieren zat te loeren. Devon werd nog misselijker. Zijn roze shirt zat onder spetters bloed. De bewaker bij hem greep hem ineens hard beet en trok hem dichter naar de dokter toe. Hij kreunde door de pijn.
‘Waarom moest je zo nodig over mijn laars kotsen, eikel? Was het eten niet naar wens?’
‘Ik heb.. niks,’ mompelde Devon tegen de dokter terwijl een druppel bloed uit zijn neus naar beneden gleed. Al kon hij nauwelijks staan, zijn laatste herinnering aan de ziekenboeg en de absoluut niet sympathieke dokter destijds maakten hem angstig. ‘Bullshit. Je rende al eerder naar de wc’s. Zeg het hem of ik sla het uit je.’ Devon had de tijd niet om zich te verbazen over zijn openlijke bedreigingen in het gezelschap van de dokter, of hij werd nog ruwer vastgegrepen. Hij vreesde dat een volgende aframmeling hem zijn bewustzijn zou kosten. Hij hoestte plots bloed in zijn hand en voelde een golf duizeligheid opkomen. In een reflex greep hij met zijn bebloede hand naar het eerste het beste waar hij houvast kon vinden.
‘…Melk,’ bekende hij. Zijn stem was schor.
Hij hoestte nogmaals, maar deze keer was hij niet vlug genoeg en zag hij geen keus dan alles wat vastzat in zijn keel eruit te proesten terwijl hij wanhopig probeerde niet om te vallen. Devon keek op toen hij op adem was gekomen. Hij realiseerde zich dat het uniformshirt waar hij zojuist bloed op had gehoest en met zijn smerige hand had vastgegrepen aan de bewaker toebehoorde die vlakbij de dokter stond - Sean.
Hij begon al hoofdschuddend als een malloot te grijnzen, zich beseffend dat hij nu zeer waarschijnlijk gigantisch in de penarie zat.
‘Fuck dit. Ik haat melk.’

[ bericht aangepast op 6 sep 2019 - 20:15 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Zodra hij zei het wel leuk te vinden waar zij mee bezig was, dat het wel leuke informatie had ook, haalde zij de papieren snel weg. Te laat though, hij had letterlijk al wat leuke informatie gelezen over Jax no less. De man had een zwak voor Mimmi schijnbaar, dat was zeker iets wat hij zou onthouden. Zo een sterke man de grond in werken was leuk en het was hem in het verleden al eens gelukt om hem door zijn leuke treiterijen had gehaald. Met deze nieuwe informatie, kon hij vast en zeker iets. Hem boos maken, sowieso, al was de man niet moeilijk boos te krijgen. Echter, dit zou een heel ander level van boosheid naar boven halen. Voor nu, even terug focussen op Luciana voor er weer eens tientallen ideeën rond gaan spoken.       Ze had wel leuk gesmeekt eerder, daar maakte hij dan ook een opmerking over. Uiteindelijk zelfs dat ze het nogmaals moest doen, met wat meer flair. Zijn mond raakte ondertussen haar huid wel eens aan, personal space? Never heard of that. Al snel hoorde hij haar wat dieper ademhalen en hij wachtte af op wat zij ging doen. Echter, zei ze dat ze niet wist wat hij wilde en dat zij niet ging smeken om haar baan te behouden. Zij had reeds gezegd spijt te hebben en dat het niet meer zou gebeuren. Als dat niet genoeg was, dan moest hij haar maar wegsturen. Is dat zo nu? Gedurfd, brutaal zelfs wellicht. Zijn linkermondhoek krulde wat op, het zag ernaar uit dat hij weer eens genoeg leukigheid had. Zij wilde wellicht niet smeken, maar we zouden nog zien hoe ver zij wel zou willen gaan. Nee was iets wat Ray nou niet echt aannam.       Hij kwam wat verder overeind, maar stopte bij haar oor toen zijn mond precies op die hoogte was. Eerst haalde hij vervolgens wat dieper adem en liet dat los in een iets langere zucht. "Ik zal wel eens kijken wat Sean te zeggen heeft hierop, eens zien of hij wel in staat is om te smeken voor zijn werk of.. dat van jou" zei hij. Hij beet hierna op de schelp van haar oor, terwijl de hand op het bureau haar stevig vastgreep hij haar schouders, al dan meer bij haar nek. Zijn andere hand volgde aan de andere kant om haar zittende te houden. "Stoute oren moeten worden gestraft, de ander komt nog wel een keer aan de beurt" zei hij, met dreigende en gemeende ondertoon.       "Ik heb vandaag nog meer te doen en voor nu, jij ook. Voor nu.. nog wel.." zei hij wat onheilspellend terwijl hij omhoog kwam, haar schouders/nek nog altijd stevig vasthoudende. Waarschijnlijk meer pijnlijk dan echt stevig zelfs. Ze was een poppetje, zou hij haar kunnen breken als hij voldoende kracht zet? Sowieso als hij zijn best deed, zou hij zeker wat kunnen breken. Zeker bij zo een poppetje als Luciana. Bij de gedachte drukte hij nog net iets harder, maar vervolgens liet hij los om zijn weg uit haar kantoor te gaan maken. Want serieus, hij had nog genoeg te doen vandaag, leuke busy dag op deze manier. Entertainment was overal te bekennen vandaag. Het zorgde voor een half vrolijke, onheilsspellende, kleine scheve grijns op zijn gezicht. Zijn hoofd schudde zelfs wat heen en weer op een geamuseerde manier, alsof hij muziek aan het luisteren was.

---

'Ik heb toch liever Sean dan Han achter me aan.' Hij besloot er niet op in te gaan. Hij betwijfelde namelijk of Han ook erger was dan Ray - de man die hem steeds uit leek te kiezen als slachtoffer. Jax was alleen niet het type om dat op te brengen en al helemaal niet om te klagen, dus hield hij ook nu zijn mond. Daarbij was het ook eventjes geleden dat Ray hem had lastiggevallen - maar dat maakte hem enkel zenuwachtiger.       Hij had haar voor zich uit geduwd met de mededeling dat ze nu wel een doktersbezoekje verdiende door haar opmerking. Het leverde hem een opgetrokken wenkbrauw op maar hij was haar al voor door te zeggen dat hij geen nee wilde horen van haar.       'Nee. Ik wil gewoon ontbijten eigenlijk. Ik heb geen zin in die klotedokter, hij kan toch geen fuck doen. En rust? Sean heeft al een gezellige date staan voor vanavond, ik wil daar niet de hele dag mee in mijn hoofd zitten terwijl ik in een bed lig.'' Ze klonk fel en dat raakte bij hem meteen verkeerde snaar, waardoor hij zijn kaken op elkaar klemde. Hoewel ze weg liep van hem maakte hij geen enkele aanstalten om haar te volgen, zichzelf afvragend of hij zich wel in kon houden als ze nu nog verder tegen hem in zou gaan. Helaas bleef ze veel te snel alweer staan en hij wenste dat ze door liep.       'Heb je nog wat van die alcoholdoekjes? Ik doe het zelf wel.' Het klonk zachter maar het kon hem nu niet meer kalmeren. Zijn kaken hield hij nog altijd op elkaar geklemd om niks eruit te gooien waar hij later spijt van zou krijgen. 'En het spijt me. Ik wil gewoon mijn dag verder afronden en dit proberen te vergeten. Dat begrijp je wel, toch? Als het echt erger wordt beloof ik Cian op te gaan zoeken, goed?' Hij snoof geïrriteerd en schudde zijn hoofd langzaam maar nog voor hij een antwoord kon geven - was ze alweer afgeleid net zoals iedereen door de komst van de nieuwe groep.       'Nieuwe prooien. Ik ben benieuwd. Dus... alcoholdoekjes, alsjeblieft?' Het was maar goed dat ze meteen weg liep na het aanraken van zijn arm - anders had hij waarschijnlijk haar hand weggeslagen. Hij keek haar na maar liep dan toch met tegenzin achter haar aan. Eenmaal bij zijn bed aangekomen graaide hij onder het matras - de meest cliché verstopplek die er bestond waarschijnlijk maar het werkte. Hij gooide de verpakking met de doekjes haar kant op. Zijn gezicht was compleet vertrokken in zijn welbekende norse uitdrukking en ook in zijn ogen was weinig emotie meer te bespeuren - enkel zijn ijsblauwe ogen die door alles leken te dringen met zijn koude blik.       ''Ga naar Cian, ga niet naar Cian, het kan me geen fuck schelen wat je doet.'' Gromde hij geïrriteerd tegen de blondine. ''Jouw probleem maar kom niet uithuilen bij me als je toch niet wil luisteren. Ik ben je vader niet.'' Hij nam niet eens de moeite om haar een kwade blik toe te werpen - dat was beneden zijn niveau - voor hij ervandoor ging. Dat ontbijt kon hem gestolen worden - voor nu wilde hij enkel zijn woede en frustratie uiten en dankzij Mimmi had hij daar een doel voor. Misschien niet de slimste zet om achter één van de bewakers aan te gaan maar het zou hem een rotzorg zijn wat zijn straf daarvoor was. Als hij geen reden veroorzaakte om hem af te straffen dan verzonnen ze die wel.       Al snel verliet hij dan ook verwoed de ruimte, op zoek naar zijn slachtoffer. Eenmaal in de gangen verhoogde hij zijn tempo en liep hij stug door, zijn gezicht sprak waarschijnlijk boekdelen; hij was op oorlogspad. Toen hij echter een hoek om sloeg en Ray zag, vertraagde automatisch zijn looppas iets. Hij was echter niet van plan zich daardoor tegen te laten houden en waarschijnlijk was Ray toch te druk, waardoor hij stug doorliep en de man zo goed mogelijk negeerde.

---

---

Luciana wist niet zo goed of ze meteen spijt moest hebben van haar woorden of trots op zichzelf moest zijn dat ze niet over zich heen liet lopen. Waarschijnlijk was het dom en zou ze hier later nog wel spijt van gaan krijgen. Ray kwam weer wat verder omhoog maar stopte toen zijn mond zich weer naast haar oor bevond. Even dacht ze dat hij weer wat ging zeggen maar dat deed hij niet meteen - in eerste instantie ademde hij behoorlijk diep uit tegen haar oor aan, waardoor automatisch weer een rilling door haar lichaam trok. Kon hij daar niet mee ophouden? Het was enorm frustrerend.       ''Ik zal wel eens kijken wat Sean te zeggen heeft hierop, eens zien of hij wel in staat is om te smeken voor zijn werk of.. dat van jou.'' Ze kromp iets in elkaar en maakte een verontwaardigd geluidje toen hij in haar oorschelp beet en zijn hand haar stevig vastgreep bij haar schouders - maar eerder in de buurt van haar nek dan haar schouder. Ze slikte moeizaam om enige reactie verder in te houden. Nog voor ze overeind kon komen had zijn andere hand haar ook vast.       ''Stoute oren moeten worden gestraft, de ander komt nog wel een keer aan de beurt.'' Het was de manier waarop hij sprak die ze niet vertrouwde en haar trots de grond in stampte. ''Ik heb vandaag nog meer te doen en voor nu, jij ook. Voor nu.. nog wel.. '' Ze bleef nog altijd wat in elkaar gekrompen zitten toen hij wat overeind kwam en zelfs nog harder drukte. Nee, als ze eerlijk moest zijn had ze nou niet bepaalde en grote pijngrens.       Nog altijd staarde ze naar haar bureau toen hij haar eindelijk los had gelaten en ze hem weg hoorde lopen. Ze wachtte tot de deur dicht viel voor ze haar adem los liet en ze voorzichtig haar rug wat rechtte. Nog altijd voelde het alsof hij haar schouders stevig vast had en ze vreesde dat ze dat nog wel even zou gaan voelen. Moeizaam slikte ze om de tranen terug te dringen. Stel je niet zo aan, het had veel erger af kunnen lopen. Ze kon enkel hopen dat Sean er niet de dupe van werd maar anderzijds zag ze Ray er niet voor aan om haar te sparen en vervolgens Sean nog harder aan te pakken.

---

“Dat klopt en het zijn allemaal individuen met een eigen geschiedenis,” sprak Cian, al noemde Sean hem toch liever doc. Sean zuchtte. Echt een opmerking voor hem en om zich te bekommeren om de privacy van de gevangenen, iets wat ze totaal niet hadden op dit eiland. En zeker niet met een directeur als Ray. Voor hem kon je niks geheim houden, dat zag je al bij Sean zelf en Luciana. Ray kwam overal achter en zoniet, dan martelde hij je wel tot hij er alsnog achterkwam. “Dus, waaraan verdien ik dit bezoek? Of vind je het zo gezellig hier in een lege ziekenboeg?” Sean nam plaats in één van de twee stoelen tegenover Cian’s bureau, en kon het niet laten hem een minachtende blik toe te werpen. “Drugs, natuurlijk,” antwoordde Sean op een toon die aan moest geven dat dat toch wel duidelijk moest zijn. Waarom zou hij anders hier komen? Hij was in ieder geval niet zo ver heen dat hij de patiënten op de ziekenboeg zou lastig vallen. Hoewel... Een duivelse grijns verscheen op zijn gezicht, maar hij nam algauw weer een pokerface aan. “Wat heb je voor me in de aanbieding, doc?,” vroeg Sean toen.       Eén van zijn collega’s kwam de ziekenboeg binnen en sleepte een gevangene met zich mee. Zijn gezicht zag er niet uit, zat onder het het bloed. “Dokter O Heaghra, zou u zo vriendelijk willen zijn naar deze nieuwe te kijken? Hij begon ineens over te heben in de eetzaal.” Sean was overeind gekomen en liep naar de cipier en zijn gevangene toe, die nauwelijks op zijn eigen benen leek te staan. “Goeiemorgen Sean. Jij ook hier.” Sean grijnsde, en knikte. “Jep. Je bent al lekker op dreef. Wat heeft hij je geflikt?” De cipier trok de gevangene mee naar het bureau, waardoor de laatste kreunde. “Waarom moest je zo nodig over mijn laars kotsen, eikel? Was het eten niet naar wens?” Sean leunde tegen de muur aan en liet zijn collega zijn gang gaan, terwijl hij vol leedvermaak toekeek. De gevangene mompelde een ontkenning, waarop de cipier snauwde: “Bullshit. Zeg het hem of ik sla het uit je.” De gevangene hoestte en Sean deed een stap naar voren om zijn antwoord te horen. “Melk.” Sean trok zijn wenkbrauwen op. Die vent maakte nu toch een geintje? Sean grijnsde, maar die grijns verdween bliksemsnel toen de gevangene opnieuwe proestte. De inhoud kwam regelrecht op zijn uniformshirt terecht, dat al vuil was geworden doordat de gevangene zich aan hem vastgegrepen had. Een spiertje bij Seans oog begon te trillen, en het was oprecht jammer dat hij nog geen drugs had gebruikt. Voor de gevangene dan. En zijn reactie maakte het er niet beter op. Hij grijnsde als een idioot, en Sean hoorde hem zeggen. “Fuck dit. Ik haat melk.” Dreigend zette Sean een stap naar voren en trok de gevangene aan zijn bebloede shirt omhoog, tot zijn gezicht op gelijke hoogte was met dan van Sean. “Fuck dit?,” siste hij en hij was blij dat hij zijn woede op iemand af kon reageren met een geldig excuus. Al had je op dit eiland absoluut geen geldig excuus nodig om iemand pijn te laten doen. “Ik zal je eens laten zien wat erger is dan alleen die klote melk van je!” Hij wist dat zijn vuistslagen behoorlijk hard aankwamen - iets dat hij had geleerd op zijn Seals trainingen - en ook de wapenstok had behoorlijk wat effect, maar daar haalde Sean op dat moment geen voldoening uit. Zeker niet na die stomme grijns op het gezicht van de nieuweling. Daarom duwde hij de gevangene ruw tegen de muur, en trok zijn taser erbij. Kort hield hij het apparaatje tegen de nek van de gevangene, zodat een stroomstoot door zijn lichaam schoot. En vervolgens herhaalde hij dat nog een keer. “Zo,” zei Sean venijnig. “Haat je die melk nog steeds zo erg, of zuip je dat spul niet meer als je er toch niet tegenkan?!” Opnieuw drukte hij de taser tegen Devons nek, maar gebruikte het niet. Nog niet - in afwachting van zijn antwoord.

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • What the fuck do you think you're doing in MY sickbay?! • Sean & Devon

---

Sean wilde drugs hebben, hoe kon het ook anders? Hij ging wat minachtend in een van mijn stoelen zitten. Ik rolde nog net niet met mijn ogen en trok mijn lade open waarin ik restjes medicatie bewaarde om bewakers mee af te poeieren. "Ketamine, Diazepam, Amphetamine, Valpromide, Lidocaine, en Pravastatin, Clozapine, Vicodin, Prozac, Adapin, Remeron, en Tramadol." Het was een hele lijst, maar ik had geen grote voorraad van de geneesmiddelen. Ik had het lijstje nt afgewerkt toen er een bewaker binnenkwam, die een gevangene sleepte. Ik herkende hem niet, dus ik gokte dat het een nieuweling was. Ik stond op, legde de dossiers in mijn bureaula die ik sloot met een slotje, en wilde naar de patient lopen, maar ver kwam ik niet. De bewaker sleurde de man, die er beroerd uitzag, naar me toe. Ik was wel bekend met de bruutheid van de bewakers hier, maar ik hield er nog altijd niet van als ze dat hier lieten zien. De man was erg ruw met hem, en ik had het gevoel dat het alleen averecht werkte. Al snel kwam toch de waarheid boven: De man had een lactose intolerantie, of misschien zelfs een allergie. De man liep half te stikken en had Sean vastgepakt om overeind te blijven, maar dit had ook zijn shirt besmeurd. Shit, dit ging niet goed aflopen, en nog wel hier. Sean nam nu namelijk de controle over van de andere bewaker. Normaal bemoeide ik me er niet mee, want ik wilde zelf niet het mikpunt worden van hun woede, maar ze moesten niet voor mijn neus te ver gaan. Sean duwde de man tegen de muur en toen zag ik zijn taser tevoorschijn komen. Intussen stond de andere bewaker zichtbaar te genieten. "Wegwezen hier. Je hebt je taak vervult." siste ik naar de man, die met tegenzin afdroop. Dat was 1. Ik draaide me toen weer naar Sean, net op het moment toen hij zijn taser op de gevangene zette. Ik zag de reactie. Straks stikte de man nog in zijn eigen braaksel als dit verkeerd getimed werd. Dit was genoeg. Dat Sean dit in zijn eigen tijd uitspookte, prima, maar niet in mijn ziekenboeg. Voor hij het een tweede keer kon doen, plaatste ik een hand op Sean's borst en een op die van de gevangene. Ik duwde ze ruw uit elkaar. "Genoeg." Mijn stem was abnormaal luid en dwingend. "Gevangenen martelen doe je maar lekker buiten. Niet in mijn ziekenboeg." beet ik hem toe. "Ik zal hem oplappen en jij kan intussen beter je shirt gaan wisselen. Je weet hoe Ray daarover denkt, en hoe hij denkt over het feit dat je iemand van zijn werk houd." Ik wilde die man gewoon weg hebben. Als hij nog drugs wilde, kwam hij later maar terug. Ze wisten dat de patiënten bij mij eerst kwamen, hoe belachelijk ze dat ook mochten vinden. Ik hoopte maar dat hij ook echt zou gaan. Ik had geen zin in een stroomstoot, of een vuistgevecht. Al speelde ik niet eerlijk, en die verhalen gingen hopelijk ook de ronde. Zo wisten er in elk geval twee bewakers dat een gevecht in de ziekenboeg kon eindigen met hen bewusteloos in de gang. Gelukkig kwam het er niet vaak van, maar als het moest, verdedigde ik me. Ik keek Sean recht aan en wachtte tot hij weg zou gaan, en ik mijn werk kon doen. Hopelijk kon ik de man weer op de been krijgen voor de middag, maar zijn reactie was wel erg heftig, dus ik wilde wel zeker zijn dat er niets anders speelde. Mijn blik bleef op Sean gericht, ik vertrouwde hem namelijk echt niet, zeker niet nu hij boos was en ook nog een taser in zijn handen had. Ik had dat ding moeten afpakken, maar dat was achteraf altijd makkelijk praten. Ik was nu al blij dat hij de man niet meer tegen de muur drukte en mogelijk zijn dood zou veroorzaken. Ik had al veel gezien hier, maar er was nog niemand dood gegaan in mijn ziekenboeg, en dat wilde ik graag zo houden.

---

Bowties were never Cooler

---

Nog voordat ik uitgesproken had, wist ik al dat Gérard niet in ging op mijn zogenaamde eis. Ik had mijn woorden beter moeten kiezen, zorgvuldiger. Hem eerst moeten confronteren met zijn gevoelens, alvorens ik de aanval inzette. Maar daar was het nu te laat voor. Toch was dit iets wat ik niet zou vergeten. Je wist maar nooit wanneer het alsnog van pas zou komen... Zijn blik richtte zich weer op mij en ik vermoedde dat hij zojuist aan de directeur dacht, maar met mijn eis weer in de werkelijkheid werd gebracht. Toch zag ik niks wat op nervositeit leek en Gérard begon te spreken. “Zo’n klein meisje met zulke grote woorden. Eerst beschuldig je me ten overstaande van de directeur van aanranding en klaarblijkelijk ben je ook nog in de waan dat ik verliefd ben op de man. Ik zal me door niemand laten chanteren en al helemaal niet crimineel.” Ik snoof, terwijl Gérard zich op gelijke hoogte met mij bracht. “Beschuldig?,” vroeg ik verontwaardigd. “Man, het is de waarheid! Daar waren die cipiers en die vrouw getuige van! En er waren nog eens ik weet niet hoeveel andere gevangenen bij!” Maar Gérard ging verder. “Beeld je niks in, gevangene. Dit is geen schattige romcom. Als je mijn advies niet ter harte neemt, zul je er gauw achterkomen wat de directeur met mensen zoals jij doet, vrouwen en mannen. Hij is minder genadig dan ik.” Gérard maakte de touwen, die mijn onderarmen aan de stoelleuningen gebonden hielden, strakker vast. “Fuck!,” gooide ik eruit. Net was er al geen beweging in te krijgen, maar nu al helemaal niet meer. Bovendien sneed het touw behoorlijk in mij polsen, maar ik was niet van plan om te klagen. De directeur zou zelf zien hoe ik erbij zat. Hij kwam overeind, en vervolgde: “Stel je zegt hem wat je zag. Wat denk je wat hij zou zeggen? Zou hij me een berisping geven? Zou hij me ontslaan?” Hij legde een hand op mijn schouder en eindigde: “Of…” Hij viel stil, en kwam overeind terwijl ik hem fronsend aankeek. Of wat? Ik kon zo snel even geen antwoord bedenken, maar Gérard zei: “Volg mijn advies. En wees me dankbaar; ik heb je een dienst bewezen.” Een sarcastische lach ontsnapte uit mijn mond. “Ík moet jóú dankbaar zijn?,” vroeg ik en kon de irritatie niet helemaal weglaten uit mijn stem. “Waarvoor in godsnaam? Dat je mijn eerste dag hier al meteen tot een hel heb gemaakt?!” Boos keek ik de cipier aan. “Daar pas ik voor, als je het niet heel erg vind. Ik...” Maar ik viel stil doordat er op de deur werd geklopt, die vrijwel meteen openging en waarna een mannenstem vervolgde: “Heb je even, Ray? We moeten...” De man, met een Aziatisch uiterlijk, viel stil en ik zag zijn blik van Gérard naar mij gaan en weer terug. Ik slikte, al wist ik niet goed waarom, al kwam het misschien door de onaangename blik die op zijn gezicht verscheen. “Nee maar, Gérard,” sprak de man op een zachte toon, maar desondanks wel duidelijk hoorbaar. “Dit had ik nooit achter jou gezocht.” Hij sloot de deur achter zich dicht, en stond in een paar passen voor mij. Ik zag de opwinding over zijn gezicht flitsen terwijl hij mij van top tot teen opnam, waardoor ik een huivering niet kon onderdrukken. “Knap gezichtje,” sprak de man tegen Gérard. Hij streelde met zijn hand langs mijn gezicht, net als Gérard eerder had gedaan. Maar dit keer durfde ik geen kopstoot te geven. Dus wende ik mij gezicht af. “Nieuweling zeker?,” vroeg de man aan Gérard. “Wat heeft ze gedaan?”

" You can't buy happiness "

Zij hadden even een onderling argumentje over de sigaretten, maar daar hield zij zich buiten en zei zij niks op. Dat was tussen de twee mannen. Devon had zij wel netjes aangesproken toen hij zich had voorgesteld. De manier waarop zij dat, vanzelf, had gedaan leek hem even te verassen. Zij gaf hem dan ook een knikje toen hij zei dat het aangenaam was om haar te leren kennen. Nu was het echt niet zo enorm aangenaam om iemand zo te leren kennen, maar het was aardig van hem om te zeggen.Ze zei dat het zeker handig kon zijn om maatjes te worden, waarop zijn mondhoeken ietsje omhoog krulde. Echter, het volgende moment was zijn gezicht juist wat serieus, was er iets? Een doordringende blik keek haar aan en ze wist even niet wat ze nu moest gaan verwachten van hem. Het volgende moment zei hij geen verkrachter te zijn, oké, die had zij echt niet aan zien komen. Hijzelf schijnbaar ook niet, gezien hij zijn pakket op de grond liet vallen. Een zachte blik viel even op haar gezicht, waarna deze wat omsloeg in dankbaarheid. Ze begreep wel wat hij ermee bedoelde, al had hij het zo duidelijk niet gepland te brengen. Snel ging hij over op de rondleiding, wat King dan ook startte. Toch liep ze snel even naar Devon toe "Thanks" zei ze snel, waarna zij hem een stukje voorbij liep om de rondleiding van King te volgen. Ze waren door gegaan tot de rondleiding en zo waren zij uiteindelijk bij de slaapplekken aangekomen. King had iedereens bed laten zien en ze dankte hem ervoor. Hierna vroeg zij echter een vraag waar zij het antwoord reeds op wist. King gaf aan dat privacy iets was dat hier niet bekend stond, daar kwam het in elk geval op neer. Wel sprak hij over lakens en dergelijke, om zo toch een lichte privacy te verkrijgen tijdens het slapen. Hierop keek zij hem even dankbaar aan en gaf een knikje ter teken dat zij het begreep. Ze was even teveel bezig met alle informatie om echt goed na te denken voor een antwoord, al hoopte zij dat haar dankbare blik genoeg had gezegd. Want dankbaar voor de ideeën was zij wel.       Zij scheen dichtbij Devon te liggen, dat wel en daar was zij ook wel blij mee. Ze keek ook even naar Devon, die zijn bed enorm netjes aan het maken was. Zij vroeg zich toch even af hoeveel nut dat ging brengen als zij alles zo zag. Toch keerde zij zich snel genoeg weer tot King en vroeg of zij de man kende. Zo leek het namelijk wel te zijn. De man knikte en zei dat ze elkaar kende vanuit een vorige gevangenis, waarop zij even een langere knik gaf. Ze kende hun achtergrond niet, was hier ergens wel nieuwsgierig naar, maar wist dat het niet netjes was om daar zomaar naar te vragen. Hij zei dat Devon één van de goede was, nu geloofde zij dat ook wel. Zijn houding naar haar toe was tot nu aan toe enkel goed geweest en na de opmerking van eerder dacht zij ook wel dat het allemaal oprecht was. Al had iedereen een edge, het kon zo zijn dat hij een andere kant had die enorm erg was. Je wist het nooit zeker.       King gaf aan een oogje in het zeil te houden en wees naar zijn bed. Ook hij sliep niet ver van haar vandaan, waardoor een zachte glimlach toch even op ahar lippen verscheen. Al wendde zij haar blik snel naar beneden om haar expressie weer onder controle te nemen waardoor een neutralere blik weer op haar gezicht kwam. Hij zei dat ze gerust aan kon kloppen, maar zodra zij haar gezicht omhoog wilde halen om hem te danken, kwam hij met iets heel anders. De man zei een tip te hebben en wees haar op hoe zij hem had aangesproken met u. Hij zei dat het verfrissend was geweest, maar dat het haar niet ver zal brengen hier. Haar blik kwam bij dat stuk omhoog en zij keek hem aan, haar blik zo neutraal mogelijk, maar haar ogen toch net iets teveel zeggende. Hij sloot af met dat zij dwars door haar heen zouden kijken en dit liet haar ogen een plek zoeken om op te rusten, maar die kon ze niet vinden. Al bleef het wel in de buurt van zijn gezicht, nek, neus, iets dat net naast hem was. Wat moest ze hierop nu zeggen? Ze wist sterker te moeten worden, maar dit sloeg haar eigenlijk even omver. Lillianna was intelligent genoeg om te begrijpen wat hij haar hier duidelijk probeerde te maken. Moest zij nu bang zijn? Was hij iemand die hier misbruik van zou maken? Hij oogde niet zo tot nu toe, maar schijn kon bedriegen. Moest ze sterker uit de hoek komen wellicht? Echter, kreeg hij een charmant glimlachje op zijn gezicht, welke haar al snel weer wat kalmeerde in haar gedachten. Ook liet het haar ogen eindelijk rusten op die van hem terwijl hij een hand op haar schouder had gelegd. De stay strong deed haar dan toch weer terug denken en vrijwel zeker weten dat hij niet slecht was. Wat gedachten je soms wel niet aan konden doen, ze moest zich eens gaan vermannen. Zo kwam ze er niet. Al dat 'what if' ging niet helpen, al was het niet te gek dat dit even kwam nu zij hier was. King sprak vervolgens nog over eten en dat ze goed moest eten ivm dat het werk zwaar was. Goed, stay strong indeed Lana. Op de één of andere manier leek het haar dan ook echt wat te doen. Haar houding werd net iets anders en zij knikte naar hem. "Thanks for the advice King" zei ze vervolgens, zijn naam deze keer dan gebruikende. Het was beleefd om iemands naam te gebruiken, maar niet over de top zoals het gebruik van de u, om het even zo te zeggen. Vervolgens hoorde zij Devon nog iets vragen over schoon houden, maar omdat de luiken open gingen werd dat eigenlijk vergeten door iedereen en ook door haarzelf. De geur werd wat sterker en het was echt niet zo fijn eigenlijk. Ze had de blik van Devon gezien, welke haar uitnodigend had aangekeken om bij hem te komen zitten. Ook King was daarin wel uitnodigend geweest op een manier. Zij besloot dat dan ook maar te doen, gezien zij niemands kende en zij niet zo snel wist bij wie zij nu wel of niet aan kon gaan schuiven. En haar kennende, zou ze dan net iemand pakken die niet zo leuk zou zijn. Nee, daar was zij nog niet klaar voor. Ze was zeker genoeg mensen te gaan leren kennen, goed en kwaad, maar een zo rustig mogelijke opbouw was beter. Dit kon ze wel, het stukje 'bang' moest wat weggeschoven gaan worden. Hoe je het wendde of keerde, ze zat hier nu en moest hier het beste van gaan maken. Goedschiks of wat minder plezierig, het moest wel. Nadat ze eten had, al kon je het geen eten noemen, was zij dan ook bij de twee mannen komen zitten. Echter, zag zij hoe Devon op dat moment melk achterover sloeg en daarna wegrende.       Haar blik ging naar het goedje, well, alles of niks. Eten of hongerlijden en de bewakers op je dak krijgen waar je dan al helemaal niets tegen kan doen, mentaal ook niet. Eten it is. Ze begon er dan ook aan en lekker? Nee alles behalve. Toch wist ze het binnen te houden en keek zij ondertussen toe hoe en wat Devon aan het doen was. Met hem ging het ook alles behalve lekker. Hij had wat aan King gevraagd, maar zag hoe hij opnieuw weg liep richting de wc's, maar deze keer werd hij vastgepakt. Het duurde niet lang voor hij op zijn neus werd geraakt, dit liet je meteen goed zien hoe het hier kon gaan. En ze had het idee, dat dit nog niks was. Waar zij hoopte dat het niet waar was, wist zij dat het waarschijnklik zeker zo zou zijn. Zeker na hoe King al waarschuwingen had gegeven. Uiteindelijk werd Devon meegenomen, welke behoorlijk bebloed was geworden van de rake klap. Ze voelde voor hem, maar zich ermee bemoeien was een te stomme zet en daarom bleef zij wijselijk eten en zitten.       Ze kreeg het met moeite weg, maar ze was zeker dat dit ging wennen. En dan niet op de goede manier. Toch was ze wel al blij dat ze wat at voor zij aan het werk moesten gaan en als het echt zo zwaar zou zijn al helemaal. Ze begon te denken over enkele dingen, welke haar met vragen achterliet. "Wat zijn de slechtste straffen om te krijgen?" vroeg zij standvastig aan King, ze moest het weten. Mocht er dan wat gebeuren met haar, zou zij proberen om een andere straf te verkrijgen. "En is de warden echt zo erg als ik mij voorstel?" vroeg zij, ergens toch wat zachter omdat ze niet wilde dat iemand hoorde dat zij dit vroeg, het ging immers wel over de warden. Vervolgens en gaf hem een korte blik die zei dat zij van erge dingen uit ging. Dingen zoals iemand finaal in elkaar slaan en dan daarbovenop nog een straf geven bijvoorbeeld. Dat het erger was, dat wist zij niet natuurlijk. Toch probeerde zij wel echt te zien hoe de man zonder pardon iemand de ziekenboeg in zou weten te krijgen, maar de manier was een raadsel. Voor haar zou genoeg zeggen indien het antwoord ja was, want de bewakers leken er sowieso wel wat van te kunnen.

---

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Warning: Licht geweld Luciana had niet meer gereageerd op iets wat hij had gezegd. Waarschijnlijk zou ze denken dat dit de beste oplossing was, maar hij was hier nog niet klaar mee. Dit zou zij ook zeker te weten gaan komen op de één of andere manier. Sowieso was hij echt van plan om Sean eens even aan de kraag te gaan trekken. Zomaar met andere werknemers bezig gaan? Nee, daar waren de gevangenen voor. Zei hij hier nu iets egoïstisch? Ergens wel. Wellicht dat hij het wilde weten, al betwijfelde hij zelf of hij het goed zou keuren. Je weet maar nooit echter waar hij mee zou komen, op geen enkel vlak. Hij was uit haar kantoor gestapt en was nu van plan om dat naakte meisje eens op te gaan zoeken in zijn kantoor. Ondertussen was zijn brein al bezig om plannen te maken met Sean en een vervolg met Luciana.       Hij keek even ergens naar binnen en hoorde daar wat dingen vallen. "Had je dat net gezien? Sean was genadeloos tegen de blondie" sprak één man. "Zal mij inks verbazen als die al tig keer ribben gebroken heeft op die manier " mompelde een ander. Het gesprek ging door, maar hij was dit soort zaken gewend te horen over Sean. Hij liep dan ook door, maar zag vervolgens Jax lopen. Zijn blik vernauwde een seconde, meer om wat hij had gelezen over de man. In eerste instantie was hij van plan om Jax met rust te laten, aangezien hij andere dingen te doen had. Echter, viel het hem al snel op dat Jax niet blij was. En niet blij, leek enorm zacht uitegdrukt, zo zacht dat het niet eens paste bij wat hij zag.       Jax liep door en Ray deed dit in eerste instantie ook, totdat hij begon na te denken over wat hij zojuist had gehoord. Blondie? Mimmi was blond. Sean had het gedaan? Hij had hem vaker gezien met die blondie. Jax had een zwak voor haar, oh, dit was leuk om te weten zoals hij al had gedacht. Dat hij echter zo snel gebruik kon gaan maken hiervan, had hij niet verwacht. Niet dat je hem hoorde, een gemene speelse grijns kwam zijn lippen op zetten. Echter was Jax hem net gepasseerd in de hal. Hij stopte met lopen en keerde zich terug om naar de jongen, die stug doorliep. In een razend tempo bedacht zijn brein een plan en ook hoe deze uit te voeren.       Al snel stapte hij naar Jax en pakte de man vervolgens in een houtgreep vast, waarbij hij zijn nek met één arm vast had en met zijn andere hand had hij één van Jax zijn polsen vast gegrepen en achter zijn rug vast vast. "Hi Jax, hoe gaat het vandaag? Onlangs enige blondjes in pijn gezien toevallig?" vroeg hij op speelse maar duistere toon. Hij wilde hiermee laten weten iets te weten over zijn relatie met Mimmi. Ondertussen had hij de man tegen de muur aan gewerkt, zijn borst tegen de muur aan en zijn eigen lichaam wat tegen dat van hem, zodat hij niet veel tegen hem kon doen. Zeker gezien hij hem ook nog altijd in een houtgreep vasthield. Zijn kracht werd wat groter rondom de pols die hij vast had, puur om hem te alten weten dat hij hem zonder pardon zou breken indien hij probeerde los te komen op dit punt. "Ik heb een deal voor je" zei hij vervolgens op mysterieuze en duivelse toon. Zijn mond kwam naar de oor van Jax toe "Hoe klinkt het om Sean toe te mogen takelen, zonder daar enige straf voor te krijgen?" zei hij vervolgens op lage toon, ondanks dat het een vraag was, kwam het er niet geheel zo uit. Opdracht? Daar ging het wel meer heen. Jax was zeker niet zwak te noemen, Sean ook niet, dus wat daaruit ging komen was hij wel benieuwd naar. Echter, was het prefect voor hem. Zo kreeg Sean op zijn kloten immers. Hij moest nog maar kijken wat hij hier verder mee ging doen, voor nu was dit sowieso al prefect.       Hij liet Jax weer los na dat gezegd te hebben, op een wat duwende manier. Ook nam hij wat afstand terwijl hij zei "Als iemand anders je erop aanpakt zal ik je persoonlijk bevrijden". Nu wist hij zelf al dat dit wat inhield, wat wist hij nog niet, maar iets. Toch, dit woord zou hij zich wel aan houden. En hij zal dus echt hem zelf vrij komen maken, maar of hij hem dan netjes naar zijn slaapplek zou brengen, dat wist hij nog zo zeker niet. Nu was het echter wel tijd om gewoon echt naar die andere blonde in zijn kantoor te gaan. Beter begreep Jax dan ook wat hij hem hier zojuist had aangeboden, want hij mocht Sean nu sowieso wat aandoen met zijn toestemming.

---

Waarschuwing: geweld/paniek

Zijn fatalistische grijns was van korte duur. De bewaker had Devon nu ruw bij zijn shirt gegrepen en sprak hem vol woede toe: ‘Fuck dit?’ Devon zag het vuur en de haat in zijn ogen en kon enkel hopen op een vorm van genade. ‘Ik zal je eens laten zien wat erger is dan alleen die klote melk van je!’ Ineens werd alle lucht uit zijn longen geslagen. Devon slaakte een geluidloze kreet, waarna hij met een duizelend hoofd op de grond viel. Het was nog niet voorbij. ‘Niet doen! Niet-arghh!’ De bewaker sloeg en trapte op hem in met zoveel kracht dat hij iets in zijn elleboog voelde scheuren. Hij werd geraakt op zijn dij, op zijn hoofd waardoor hij met zijn slaap hard op de grond klapte. Zijn rug deed zoveel pijn waardoor hij het uitschreeuwde terwijl hij opgekruld en hulpeloos op de grond lag. Sean gaf Devon er hard van langs met de wapenstok en sloeg hem op zijn schouderblad, hoofd, rug en bovenbenen terwijl hij met fikse schoppen voorkwam dat hij zich kon omdraaien.
'Stop! Stop!' De volgende trap raakte hem hard op het hoofd. Hij voelde een tand wiebelen terwijl het bloed uit zijn mond en neus op de grond drupte. Maar hij zag niet meer dan een chaotische waas waar ineens flitsen van het verleden doorheen priemden. Dat gepaard met de genadeloze aframmeling van nu gooide hem rechtstreeks in een paniekaanval die hij niet meer kon stoppen. Zijn ademhaling versnelde.
‘Nee. NEE!’ schreeuwde hij terwijl hij hapte naar lucht. Zijn geschreeuw leek niet eens meer naar de bewaker gericht te zijn, zoveel moeite had hij om het verleden en het heden te onderscheiden. Hij wist niet meer wat erger was.
Devon probeerde weg te kruipen maar kwam niet ver, want Sean had hem nu ruw overeind getrokken en tegen een muur gesmeten. Hij kreunde door een pijnscheut in zijn rug. En ineens was Sean dichtbij. Te dichtbij.
Sean had zijn arm op zijn nek gezet en Devon hapte naar lucht. Hij zag een druppel bloed op Sean's arm landen. Hij slikte.
‘Nee,’ fluisterde hij smekend en met pure angst in zijn stem terwijl hij terug gezogen werd in een verleden dat hij zo wanhopig probeerde te vergeten. Hij vreesde dat ook Sean de paniek zag. Hij voelde iets tegen zijn nek.
‘AARGH!’ Dan zag Devon ineens aderen opflitsen en een scherpe pijn dreunde dwars door zijn hele lijf heen. Devon’s ogen vertroebelden, losten op in een grijzig beeld terwijl zijn lijf ineenzakte als drilpudding. Hij had de kans niet om Sean te smeken toen hij nogmaals het geluid van elektriciteit hoorde dat zich dwars door zijn lijf sneed. Zijn lijf schokte opnieuw en trok zich heftig samen en het beeld werd ineens zwart voor zijn ogen. ‘Zo.’ Sean’s stem trok hem terug de werkelijkheid in. Opnieuw zat Devon gevangen tussen de muur en Sean die zijn gewicht gebruikte om hem vast te zetten. Hij kon de man ruiken, zo dichtbij was hij. Hij walgde ervan. Devon voelde nu paniek opkomen. Sean ramde de taser nogmaals tegen zijn nek en sloot daarbij tijdelijk zijn luchtpijp af.
‘Haat je die melk nog steeds zo erg, of zuip je dat spul niet meer als je er toch niet tegenkan?!’ ‘Laat me los,’ smeekte Devon, wiens lijf nu begon te trillen. De vraag drong niet eens door. Hij probeerde zich los te wurmen terwijl de angst over zijn gezicht verspreidde, angst die zich nu niet meer op de taser had gericht. Hij was te zwak, te uitgeput en Sean had hem precies waar hij hem hebben wilde. Devon zat muurvast. ‘Alsjeblieft. Alsjeblieft.’ Tranen gleden over zijn wangen, vermengden zich met het bloed bij zijn mondhoeken. De herinnering aan de vernedering en schaamte van toen was te sterk.
Hij haatte het om zwak te zijn.
Hij haatte het als een man zo dichtbij hem kwam dat hij hem kon ruiken.
Hij haatte het als iemand aan hem zat.
Hij haatte het om te smeken en te huilen.
En hij haatte het dat hij sinds die dag geen fucking steek was veranderd!

‘Genoeg.’ Devon voelde een zet tegen zijn borst. Hij kneep zijn ogen dicht, maar de verwachte klap bleef uit. Toen hij durfde te kijken stond de dokter ineens tussenbeide. Hij liet in niet mis te verstane termen duidelijk horen dat de bewaker dit gedrag hier niet mocht vertonen. Hij kon het niet geloven. Devon keek naar de dokter terwijl hij op adem kwam. Het trillen minderde, maar zijn lijf deed nog steeds zo'n pijn dat het hem verbaasde dat hij leefde. Er ontstond een beladen stilte toen de dokter wachtte totdat de bewaker zou vertrekken. De realisatie kwam dat deze man zojuist waarschijnlijk zijn leven had gered. Een vreemd schuldgevoel kwam ineens opborrelen.
Devon slikte. Zijn blik bleef even hangen op het bloed op de grond.
Hij dwong zijn lichaam in beweging terwijl hij voorzichtig richting het bureau strompelde. Hij vond steun bij de muur en pakte uit een transparante ladekast iets wat leek op steriele doekjes. Eerst veegde hij zijn gezicht af.
‘Smerig.’ Met dat woord zakte hij op zijn knieën en begon de vloer met indrukwekkende precisie schoon te maken. Hij negeerde de pijn. Dit was zijn variant van een verontschuldiging.

[ bericht aangepast op 7 sep 2019 - 20:29 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

-

[ bericht aangepast op 9 sep 2019 - 16:46 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Waarschuwing: geweld Hoewel hij ergens nog wel degelijk de hoop had dat Ray hem gewoon liet gaan, bleek dat al snel een droom te zijn. Hij hoorde de voetstappen achter zich en hoewel hij automatisch zijn eigen tempo wilde versnellen - deed hij dat niet, wetende dat hij er toch niet onder uit zou komen. Ineens had iemand hem in de houdgreep vast, zijn linkerarm op zijn rug gedraaid.       ''Hi Jax, hoe gaat het vandaag? Onlangs enige blondjes in pijn gezien toevallig?'' Een zachte grom ontsnapte uit zijn keel toen hij ruw tegen de muur werd gewerkt waardoor hij al snel klem stond tussen Ray en de muur. Fuck. Wijselijk hield hij zich echter stil - hij had de waarschuwende druk op zijn pols niet eens nodig om hem te waarschuwen dat Ray zonder pardon zijn botten zou breken.       ''Ik heb een deal voor je. Hoe klinkt het om Sean toe te mogen takelen, zonder daar enige straf voor te krijgen?'' Een diepe frons verscheen op zijn gezicht. Wat? Nog altijd klemde hij zijn kaken op elkaar toen hij los werd gelaten en draaide hij zich langzaam om.       ''Als iemand anders je erop aanpakt zal ik je persoonlijk bevrijden.'' Argwanend bestudeerde hij de man voor zijn neus, die hem een vrijbrief gaf om Sean toe te takelen. Was dit een grap? Nee, daar deed hij niet aan en eerlijk gezegd wilde Jax deze kans niet verpesten door iets stoms te vragen. Hij knikte langzaam.       'Sounds good,' mompelde hij enkel, waarna hij er zo snel als hij kon vandoor ging. Meer woorden maakte hij niet vuil; het verpesten was het laatste wat hij wilde. Het duurde eventjes voordat hij de man die hij zocht ook daadwerkelijk gevonden had. Jax had echter geluk voor de verandering; Sean liep van hem weg door de hal en er was niemand direct te bekennen, waardoor hij ook niet meteen door iemand van Sean getrokken zou worden. Stilletjes snelde hij naar de man toe. Van alles spookte door zijn hoofd maar hij duwde het allemaal aan de kant. Hij moest zijn frustratie en agressie ergens op uiten.       Eenmaal aangekomen bij Sean gaf hij een harde trap in zijn knieholte, misschien wat laf en het kon erg verkeerd uitkomen als hij net de verkeerde plek raakte maar dat was niet iets waar hij zich nu druk om maakte. Meteen greep Jax naar de haren van de bewaker en sloeg zijn hoofd tegen de muur aan.       'Dag Sean,' gromde hij terwijl hij de man nog een duw na gaf. 'Vind je het nu echt zo leuk om vrouwen te verkrachten? Voel je je dan 'de man' ofzo?' Opnieuw haalde Jax uit, al was het deze keer met zijn vuisten en liet hij het niet bij één klap. Hij ging ook voor meerdere plekken; het gezicht en de maag van Sean. Als hij maar zoveel mogelijk schade aan kon richten.

M I M M I " p a n d o r a" C E D E R "Hang out with people who have goals as big as yours." Prisoner | 25 years | 1 month Outfit; very pink. | Hair; in a ponytail. Zuri | at a table

Jax was weer in standje klootzak geschoten, maar ze besloot nog maar wel om die alcoholdoekjes te vragen. Hij beet haar nog toe dat het hem niets kon schelen of ze naar de dokter ging of niet. Ze klemde zelf verstandig haar kaken op elkaar om geen woorden uit te spreken die haar terug zouden pakken hierop, maar ze kon het moeilijk accepteren dat hij zo tegen haar sprak. Niemand deed dat. Jax en zijn belachelijke moodswings. Verschrikkelijk. Toch beschermde hij haar, wat ze voor lief nam.       Ze keek naar de doekjes in haar hand terwijl hij er vandoor ging. Onder haar adem door vervloekte ze hem toch kort, ze was nou eenmaal een vechter en dat was haar manier om toch iets van een eigen mening te behouden in deze shitshow. Ze liet zich traag op het bed zakken van Jax en begon haar arm wat schoon te deppen met de half uitgedroogde doekjes. Mimmi's gezicht vertrok van de pijn, waarbij ze een gepijnigd geluid binnen wist te houden. Opnieuw vulden haar ogen zich met tranen, al knipperde ze deze gehaast weg. Verdomme, Mimmi, wees eens sterker. 'Fuck.'       'Ja, dat zou ik best eens willen doen,' gehaast keerde ze zich tot de stem die het blijkbaar nodig vond te antwoorden op haar random vervloeking. Een van de gevangenen die ze nooit echt gesproken had zette een stap naar haar toe, waardoor ze op wilde staan. Ze wist zich dan ook net omhoog te drukken, voordat een hand tegen haar borst haar weer omlaag drukte op het bed. Ze was nog altijd in een zittende positie te vinden, waardoor ze zich nog wat veiliger voelde. Op haar gezicht was inmiddels een kwade blik verschenen, waarmee ze de vies ogende man aanstaarde. Mimmi herkende hem direct. Hij was als de dood voor Jax, dat was altijd zo aan hem af te lezen. 'Dat zou ik niet doen als ik jou was.' Het was een simpele waarschuwing, die ze op een aardig neutrale toon uit had gesproken.       'Hmm...' begon de andere gevangene, die zijn lippen af likte. 'Jax is er nu niet, en volgens mij is hij niet al te blij met je.' Hij drukte haar achterover op het bed, waar ze nog net een kreun van pijn voor kon weerhouden. Zijn hand gleed over haar buik heen, en maakte zijn weg naar boven. Deze handeling zorgde er echter voor dat haar lichaam wat in elkaar dook doordat zijn aanraking niet bepaald zacht was geweest, en haar ribben had weten te raken. Om hem te straffen besloot ze hem een knietje te geven, waardoor hij opsprong en even naar zijn geslacht greep, terwijl er vervloekingen richting haar over zijn lippen rolde. 'Klootzak.' Moeizaam, doch met een redelijke snelheid wist Mimmi haarzelf overeind te duwen, en maakte ze haar weg zijn kant op. Ze stopte vlak voor de man, die tot haar geluk niet veel groter dan haar was. 'Raak me nooit meer aan. Dit is niet het laatste dat je gaat voelen. Om het nog erger te maken gaf ze hem dan ook een vuist, recht op zijn jukbeen.       Nadat ze weggelopen was van de man durfde ze voor het eerst even uit te ademen. In de tussentijd had ze meegekregen dat het luik open was, waardoor ze haar weg daar maar gauw heen maakte. Die doekjes van Jax konden echt kapot vallen. Als die man Jax zijn uitval meegemaakt had dan zouden anderen dat ook gedaan hebben. Wat moeizaam kwam ze aan, en pakte ze een dienblad aan, waarbij ze haar vuist een blik gunde gezien de bijtende pijn — bebloede knokkels, heerlijk. Het eten zag er zoals altijd weer ranzig uit, maar er was geen andere keus. Mimmi merkte Zuri weer op, en maakte haar weg naar haar toe. 'Zuri, kan ik bij jou zitten?'       Zelf nam Mimmi al gauw plaats aan de tafel waar Zuri altijd zat, en staarde eerst even enkele tellen naar het eten, waarna ze haar blik op Zuri richtte. 'Bedankt dat je er niet tussen sprong of zo. Het had het niet beter gemaakt.' Ze doelde natuurlijk op Sean's eerdere aanval op haar. Nu vond ze Zuri niet iemand die haarzelf op zou offeren of iets dergelijks, maar het was netjes om te laten weten dat het hoe dan ook gewaardeerd werd.       'Was de douche nog op tijd aangegaan?' met een vragende blik keek Mimmi even naar Zuri, voor ze zich weer op het eten richtte. Ze stopte maar een hap van iets willekeurigs dat erop te vinden was in haar mond, en kauwde wat ongeïnteresseerd. Ze vroeg zichzelf serieus even af hoe ze zo zou kunnen werken. Misschien moest ze Cian toch maar eens opzoeken. Was het echter zo vreemd dat ze door wilde gaan? Dat ze niet wilde denken aan de pijn? Al was het er constant, gezien ademhalen oprecht pijn deed, en haar borstkas daarom op en neer schoot als een bezetene.       Met haar plastic lepel begon Mimmi het eten wat op en neer te schuiven, terwijl ze haar best deed haarzelf sterk te houden. Op dagen als dit, waar ze voor zeven uur al dit op haar dak had gekregen, ging het nou eenmaal wat moeilijker. Ze snoof haar neus even op om opkomende tranen te laten verdwijnen, en rechtte toch lichtjes haar rug wat, zo ver het handelbaar was met alle pijn in haar lijf. Haar blik gleed nogmaals naar haar knokkels van haar rechterhand, voordat ze weer naar haar eten staarde. 'Nu maar hopen dat we een duik mogen nemen vandaag...' Zeewater zuiverde toch? Maar de hitte hielp ook nergens bij.

King had Lana geadviseerd mensen niet met u aan te spreken, ondanks de verfrissing ervan. Ze had omlaag gekeken tijdens zijn zin ervoor, en toen haar blik omhoog gleed stond er een wat neutralere blik op haar gezicht, al had ze nog altijd die sprekende ogen. Haar ogen leken te zoeken naar een neutrale plek, en ergens besefte hij dat hij misschien zelfs nog wat discreter had mogen zijn. Dat was het nadeel van zolang vastzitten, discretie was geen bekend iets meer. Er verscheen daarom alweer gauw een charmante glimlach op zijn gezicht, terwijl hij kort een hand op haar schouder legde en haar probeerde wat moed in te praten. 'Thanks for the advice King.' King gaf haar een knikje. 'You're welcome, Lana.' King had plaats genomen na het dienblad aangenomen te hebben, en Devon volgde dan ook al gauw. Ook Lana leek zich bij hen te voegen. ‘Ruilen tegen water?’ King schoof zijn beker met water rustig richting Devon, en greep zelf daarbij naar de melk. Daar hoorde je hem niet over klagen. Vervolgens begon Devon echter als een malloot zijn dienblad leeg te werken, waardoor hij even zijn wenkbrauwen ophaalde. Wat was er gaande? Ondertussen was King gewoon aan het eten, gezien hij zelf niet in de problemen wilde komen door de handelingen van een ander. Hij was al op een leeftijd waarbij hij voldoende eten binnen moest krijgen.       Al gauw rende Devon er vandoor, waardoor King hem kort nakeek, maar vervolgens hoofdschuddend nog een hap zijn mond in liet verdwijnen. Devon kwam dan ook terug, en vroeg iets aan hem. 'Is hier aan iets te komen zonder melk? Ik vertrouw die gasten niet.' King knikte richting de keuken. 'Je kunt beter met hun communiceren daarover. Dat zijn ook gewoon gevangene, die vallen beter te vertrouwen dan de guards.' Devon legde ineens een hand op zijn mond, waardoor King eigenlijk uit reflex rechtop ging zitten. Eén van de bewakers schreeuwde wat naar hem, maar King schudde zijn hoofd alweer. Hij had inmiddels wel door dat Devon lactose intolerant was, maar waarom dan zo alles maar achterover gooien? Kon hij niet eerst beter naar de zogenaamde koks gaan?       Uiteindelijk werd Devon bebloed meegenomen, waardoor King me een neutrale blik toekeek. Hij vond het oprecht vervelend voor hem, en voelde mee met hem, maar als hij nu in zou springen zou dat niet goed eindigen. Dat zou het voor zichzelf en Devon erger maken. Sowieso had King wel geleerd van de fouten van anderen. Hij zuchtte kort, en keerde zich weer even tot Lana, maar al gauw gleed zijn blik naar zijn eten.       'Wat zijn de slechtste straffen om te krijgen?' vroeg Lana ineens op standvastige wijze, waardoor King rustig een blik haar kant op wierp. Hij dacht even na hoe hij het het beste kon verwoorden. 'Officieel? Waarschijnlijk The hole. Letterlijk een gat in de grond.' Hij zuchtte vervolgens zacht. 'Onofficieel? Een bezoek van een guard. Ze hebben hier vrij spel. Al kan het altijd erger. Je hebt de co-headguards Han en Winnie, en vervolgens de warden nog. Eén op één met hen is de ergste straf die je kunt krijgen, waarschijnlijk.' King kon er niets aan doen, zijn relaties met hen alle drie waren redelijk, en hij sprak dan ook met een wat neutrale toon, al sprak hij natuurlijk zacht, zodat niet iedereen mee kon genieten van hun gesprek. 'Maar iedereen is anders in hun straffen.'       'En is de warden echt zo erg als ik mij voorstel?' ook Lana stelde haar vraag ditmaal zachter, wat maar beter was ook. 'Veel erger.' King dacht even na. 'Er zijn geen regels voor de warden, als iemand vrij spel heeft is hij het. Je wilt echt niet in zijn vizier komen.' King wilde graag een geruststellende blik haar kant op werpen, maar wist dat het niet zijn keus was. Wat hij wel wist was dat als Ray met een optie kwam, Lana niet gekozen zou worden. Hij voelde nu al het idee dat hij haar moest beschermen.       'Je lijkt me niet iemand die nou problemen zal starten om niets,' begon King kalm, 'dus op dat vlak loop je al voor op velen. De meeste hebben het idee dat ze zich veel sterker en stoerder moeten laten zien en maken hierdoor domme fouten. Hou je kalm, hou je gedeisd en het komt goed. Als iemand je lastigvalt kun je het beste Devon of mij opzoeken voor nu heb ik het idee. Er zijn wel meer goede te vinden hier, maar ook die hebben hun gebruiksaanwijzingen.' Zelf had hij er ook wel een, maar de komst van Devon leek wat geopend te hebben dat hij lang gemist had. Of het positief of negatief was wist hij nog niet zozeer.

K I N G " a m a z o n " S T O N E "Smile even when you aren't happy — it's how you fit in." Prisoner | 49 years | 25 months Outfit; very pink | Hair; messy, needs a haircut Lana | at a table

[ bericht aangepast op 10 sep 2019 - 9:18 ]

---

• • •