200 | RPG Speeltopic | Heartbeat Island [16+] - Speeltopics

B A C K G R O U N D —— In een toekomst, enkele jaren hier vandaan blijkt dat wat wetenschappers al jaren "de verwarming van de aarde" noemen, waarheid blijkt te zijn. Er kwam nieuw land bij, gezien de zeelevels daalden, wat betekende dat er meer ruimte was voor de groeiende mensenmassa. Echter met de komst van meerdere mensen, komen er ook steeds meer rotte eieren bij natuurlijk. Het volk dat de criminele kant opgaat stijgt steeds meer, waardoor de terugkomst van strafkolonies ook weer opbloeit. Dit werd een plek waar het uitschot terecht kon, zodat de gevangenissen meer ruimte hadden voor de nieuwe zaken. Ondanks dat de wereld wat moderner is geworden, lijkt alles op het eiland eerder op een primitieve levensstijl. Er is geen technologie te vinden, iets waar zelfs de bewakers mee moeten leven. Zelfs in hun barakken is er niets te vinden, zelfs geen telefoon. Tenminste, dat hoort niet te zijn, maar er zitten altijd wel wat rebellen tussen, zelfs onder de bewakers. De gevangenen kunnen er dus wel aan komen, maar het is heel zelden. En mocht het naar buiten komen dan je zoiets bezit, reken er maar op dat je leven vanaf dat moment in gevaar komt, gezien roddels maar al te snel rondgaan en er altijd wel iemand geneigd is je leven te nemen zonder vragen te stellen.

—— S T O R Y Zoals verwacht, nemen wij gevangenen op ons, als je ze dat nog kan noemen. Technisch gezien zijn ze vrijer dan in een gevangenis, al zitten ze vast op het eiland vol criminelen, als het ware. Dit zijn de gevaarlijke personen die ze niet meer de mensheid in kunnen gooien, maar ook niet langer in simpele cellen kunnen houden. De personen die iets toe gaan voegen aan de toekomst, door hard te werken om het eiland acceptabel te maken voor de mensheid. Hun manier van leven is onmenselijk te noemen, met teveel mensen in één ruimte, geen privacy bij het douchen en waar je het eten liever ontwijkt dan eet, ondanks dat je in een vreselijke hitte moet gaan werken. Niet alleen de zelfmoordpercentages zijn omhoog gegaan, maar ook zeker de moordpercentages. Het is echter niet alsof iemand hier ook maar wat om geeft, waardoor het genegeerd wordt en mensen ermee weg kunnen komen. De bewakers zijn er alleen maar voor het publieke oog, en natuurlijk houden ze het in de gaten of er iemand ontsnapt, maar buiten dat wordt er voor alles een oogje of twee dichtgehouden.       De bewakers zijn in de meeste gevallen degene die dingen uitspoken en de gevangenen uitdagen door streken uit te halen, en als dat niet werkt dwingen ze de gevangenen wel.

J O B S —— Op dit moment heeft de opruiming van het strand de prioriteit gekregen op het eiland, het ligt hier namelijk vol met puin en stenen van elke grote — die in zijn geheel moeten verdwijnen. Het is alweer de derde locatie, en deze is pas een week van start gegaan. Gezien het eiland onder water heeft gestaan zullen er zeker ook wat vreemde dingen gevonden kunnen worden die in de zee verdwenen is. Het grootste probleem echter is het grote schip dat er te vinden is, en wat veel moeite zal kosten te laten verdwijnen. Deze is te vinden op het midden van het eiland, en moet uit elkaar gehaald worden voordat deze als afgerond bestempeld kan worden. Als je ongeluk hebt ben je onderdeel van de crew die de nieuwe barakken moet bouwen, waarbij er meer bewakers te vinden zijn dan gevangenen, waardoor je oprecht in gevaar bent voor je leven. De bewakers zijn gevaarlijker dan de gevangenen in de meeste gevallen, en hebben nogal wat sadistische plannen in hun hoofd dankzij de verveling die er rondgaat zonder enige vorm van technologie en normaal menselijk contact.

—— R O L E S Qua rollen wil ik je alle vrijheid geven, al is er toch niet al teveel qua opties. De rollen die ik zo even kan opnoemen, die er zeker zijn: Oude gevangenen, nieuwe gevangenen, bewakers (ex-navy seals etc), dokters (er is hier ook geen technologie, houdt daar rekening mee), gevangenisdirecteur. Er zijn opties voor mannen en vrouwen op alles, gezien het een gemixte gevangenis is. Ook iedere afkomst is mogelijk, gezien ze mensen uit alle landen aannemen (zowel als baan als gevangene). Mannen | 7 King Stone | 49 | 25 maanden| Prisoner | Internest | 1—1 Devon Ainsworth | 38 | 0 maanden| Prisoner | Salaryman | 1—2 Jackson Thorpe | 27 | 25 maanden | Prisoner | Djablo | 1—3 Cian Ó hEaghra | 31 | 13 maanden | Doctor| KIaus | 1—2 Gérard Leloux | 36 | 6 maanden | Guard| Salaryman | 1—4 Sean Adams | 42 | 25 maanden | Guard| L_Linda | 1—3 Ray Williamson | 35 | 20 maanden | Warden | LittleRomana | pagina Vrouwen | 7 Mimmi Ceder | 25 | 1 maand | Prisoner | Internest | 1—1 Marilou Maes | 29 | 24 maanden | Guard | Balloo | 1—2 Poppy Wilson| 26 | 0 maanden | Prisoner | L_Linda | 1—2 Luciana Santiago | 28| maanden aanwezig | Psychologist | Djablo| 1—3 Lillianna Sales | 25 | 0 maanden | Prisoner | LittleRomana | 1—4 Zuri |35 | 25 maanden | Prisoner| Klaus | 1—4 Nerine Reed | 32 | 12 maanden | Guard |Bullock | 1—5 Ortal Shine | 34 | 0 maanden | Guard | Internest | 1—5 NPC Winnie Mattox | Assistent Warden / Co-Head guard | 1—3 (moet nog aangepast worden) Han Joon-Ho | Co-Head guard | 1—3

D A Y —— O5.OO • douches gaan aan voor een uur Stel je vooral voor dat er te weinig douches zijn voor het aantal gevangenen dat er te vinden is, waardoor dat uur misschien lang klinkt, maar zeker niet is — de kans is dan ook groot dat je geen douche hebt. De douches blijven lopen, en het warme water is vaak binnen een kwartier al op. In sommige gevallen "vergeten" de bewakers de douches ook nog eens aan te zetten, waardoor er een nog kortere tijd voor is. O6.OO • ontbijten Het ontbijt stelt vaak helemaal niets voor, en is letterlijk het minimale. In de meeste gevallen is het een stukje brood, ei op een of andere manier, wat yoghurt, klein bakje muesli en water. Veel afwijking is er niet van, en als ze geluk hebben smaakt het nog redelijk vers. O7.OO • start werkdienst Op dit moment is de tocht naar de locatie zo'n half uur, wat een zware tocht is waar de bewakers je echt op je hielen zitten als je te traag loopt. De weg is ruw, vol met stenen en er is zelfs een tocht door wat dieper water, waarbij je je werkspullen boven je hoofd moet tillen. Je moet zelf inderdaad elke dag je materialen heen en weer sjouwen. Dat is al zeker iets van tien kilo in een waardeloze rugzak Eenmaal bij het werk aangekomen krijg je geen opdrachten, gezien alles duidelijk moet zijn. 1O.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. 13.OO • lunchpauze van 30 minuten Er wordt hier wat lunch voorgeschoteld, maar veel is het niet. Op een kar komt er wat eten aan dat warm had moeten zijn, maar aardig koud hier aangekomen is. Meestal is het iets van soep of een minimale vorm van pasta, en bij pech is het enkel pasta. 16.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. Op hele warme dagen mogen de gevangenen een duik nemen in het water in groepen van twintig. 19.OO • klaar met werkdienst + teruglopen In de meeste gevallen wordt er echter langer doorgewerkt, al staat dat nergens genoteerd. Maar volgens het normale schema is het tot deze tijd, en hebben ze weer te terugtocht van een half uur lang, die ditmaal vaker drie kwartier duurt, en waar er soms wel eens iemand verdwijnt in de stroming van het water waar ze doorheen moeten, vooral na een warme en lange dag. 2O.OO • avondeten Het avondeten is nooit heel bijzonder, of smakelijk, maar zeker wel de beste maaltijd van de dag. Hier is het elke dag wel wat anders, en kun je in de meeste gevallen wel beseffen wat er precies voor je op het dienblad ligt. Taco's lijkt zo'n tweemaal per week op het menu te staan, en verder is het vaak wat vlees, rijst (of noodles, aardappelen, pasta etc) en een goede portie groenten. Als toetje is er altijd een stuk fruit, maar of deze vers is blijft maar weer de vraag. 22.OO • lichten uit Er verwacht echter niet dat je in je bed ligt, of dat je stil bent. Vergeet niet, dat het de bewakers niets kan schelen of er een ruzie of gevecht komt, en dat er op dat vlak geen regels in gebruik zijn waar mensen zich aan houden. —— R U L E S 1. Prisoners must remain silent during rest periods, after lights out, during meals and whenever they are outside during work hours. 2. Prisoners must eat at meal times, and only at meal times. 3. Prisoners must participate in all prison activities. 4. Prisoners must keep their space clean at all times. Beds must be made and personal effects must be neat and orderly; floor must be spotless. 5. Prisoners must not move, tamper with, deface or damage walls, ceiling, windows, doors, or any prison property. 6. Prisoners may never operate cell lighting. 7. Prisoners must address each other by number only. 8. Prisoners must always address the guards as "Mr. Correctional Officer," and the warden as "Mr. Chief Correctional Officer." 9. Prisoners must never refer to their condition as an "experiment" or a "simulation." They are stuck here. 10. Prisoners will be allowed 5 minutes in the lavatory. No prisoner will be allowed to return to the lavatory within 1 hour after a scheduled lavatory period. 11. Smoking is a privilege. Smoking will be allowed after meals or at the discretion of the guards. Prisoners must never smoke in the building. Abuse of the smoking privilege will result in permanent revocation of the smoking privilege. 12. Mail is a privilege. All mail flowing in and out of the prison will be inspected and censored. 13. All prisoners in the building will stand whenever the Warden, the Prison Superintendent or any other visitors arrive on the premises. Prisoners will await an order to be seated and resume activities. 14. Prisoners must obey all orders issued by guards at all times. A guard's order supersedes any written order. The Warden's order supersedes both the guards' order and the written rules. Orders of the Superintendent of Prisoners are supreme. 15. Prisoners must report all rule violations to the guards. 16. Prisoners have to be at the allocated locations at the allocated times for duties. 17. Every prisoner is equal, don't expect any special treatments. 18. Failure to obey any of the above rules may result in punishment. Al houden de meeste bewakers zich er sowieso niet eens aan. Sowieso krijgt niemand ooit post, maar volgens de regels moeten ze het in hun regels zetten. En sigaretten zijn er al helemaal niet te vinden. P U N I S H M E N T S —— Opruimen en schoonmaken In plaats van hard werken moet je voor een bepaalde tijd de barakken schoonmaken, en daarbij de douches, toiletten, keuken en zelfs de slaapruimte. Natuurlijk is dit onder toezicht van een bewaker, die letterlijk op je neus zit, waardoor je geen vrijheid hebt iets uit te halen en je kan straffen als je iets niet doet of wilt doen. The hole Dit is letterlijk een gat in de grond, met de felle zon op je, zonder eten en drinken. Je bent omringt door zand en als je pech hebt gehad heeft het geregend, waardoor je vastzit in een modderpoel. Hier zit je altijd alleen, gezien er meerdere holes zijn, waardoor je echt in je eentje gek kan worden. Minder vrijheid Natuurlijk is er al geen vrijheid te vinden, maar dit slaat puur op de werkdiensten. Wanneer je even pauze behoort te hebben vallen de bewakers je lastig, of moet je zelfs doorwerken. Persoonlijke voorwerpen worden in beslag genomen Als gevangene heb je uiteraard niet veel persoonlijke voorwerpen, maar zo nu en dan vindt je iets dat ooit onder water heeft gelegen, waardoor ze je dit kunnen ontnemen (iets dat je eigenlijk niet eens had mogen bezitten). In heftigere gevallen gaat het over kledingstukken, al zijn schoenen erg geliefd om je te ontnemen. Voor de dames is het vaak de blouse die ze afpakken voor een bepaalde tijd. The real punishment Je moet de barakken van de bewakers schoonmaken, al ben je daar totaal niet veilig, gezien de bewakers alle vrijheid hebben en kunnen doen met je wat ze maar willen. Zieke spelletjes of het dwingen van handelingen zijn veelvoorkomende gebeurtenissen. Ben je een aantrekkelijke dame? Dan ben je zeker niet veilig. En als er meerdere gevangenen zijn, dan zijn de bewakers al snel geneigd een soort van fight club ervan te maken.

—— L O C A T I O N De locatie van het eiland ligt in de Indische zee, al ligt deze niet zozeer in de buurt van een ander eiland, voor ieders veiligheid is het een eiland ver van alles vandaan. Als je een locatie moest geven waar het dichtbij ligt, dan is het Australië. Op de meeste dagen is het er erg warm, en haast niet uit te houden door de felle zon. En wanneer het regent, dan is er ook echt een stortregen dat zelfs enkele dagen kan volhouden. Het is er maar zelden echt koud, al heeft het wel één maand per jaar waar het wat frisser is. Qua dieren leeft er niet al teveel buiten gevaarlijke spinnen en slangen na. Er is ook een speciale soort vogel te vinden, eentje die erg zeldzaam is op andere delen van de wereld. Deze zijn met de bomen meegekomen die ze op het eiland geplant hebben.

1 = barakken voor gevangenen. 2 = werklocatie voor nu 3 = barakken voor bewakers 4 = bouw nieuwe barakken beiden

E X T R A —— Bij binnenkomst per boot worden de gevangenen gestript, grondig nagekeken op contraband, vervolgens schoongespoten door een felle stroom water en wordt hen uiteindelijk een "welkomstpakket" gegeven met je gevangenisnummer, met daarin dit; — Kleding; 2 paar naadloos ondergoed, roze outfit, wit hemd voor eronder en 1 paar zwarte instapschoenen. — Douche set; shampoo, zeepblok, spons. — Verzorging; tandenborstel, tandenpasta, bot scheermes. — Ter vermaak; kladblok, potlood. — Voor het bed; wit laken, wit dun dekbed en dun kussen + kussensloop.

[ bericht aangepast op 2 okt 2019 - 20:10 ]

---

• • •

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • They fucked you up bad, mister • Devon

---

Devon was duidelijk niet blij met mijn diagnose, en ook niet met mijn voorstel. Zes weken was voor hem misschien lang, maar hij zou hier toch de rest van zijn leven zijn. Daarbij zou hij die zes weken toch op krukken moeten lopen. Ik sprak maar gewoon verder, want hem wijzen op het feit dat zijn etiquette niet heel goed was, had toch geen zin. Ik begon ook wat dingen klaar te zetten om zijn been in te gipsen. Ik moest toch maar een beetje doorwerken, want ik had nog veel te doen, en ik wilde niet dat ik op m'n kop kreeg omdat ik mijn werk niet deed. Ik vroeg hem zich om te draaien, en zoals verwacht sputterde hij tegen. De meeste gevangenen wilden dat niet, maar als hij daar problemen had, was zijn enkel zijn minste zorg. Ik ging maar verder met het voorbereiden van het gips. Na even begon hij weer wat te zeggen en begon met duidelijke moeite om te draaien. Ik wachtte rustig tot hij op zijn buik lag. Ik luisterde naar hem terwijl ik zijn rug vast inspecteerde. Ik zag wat beginnende blauwe plekken, maar niet genoeg om de pijn van de man te verklaren. "Helaas niet, en ik ga geen lap huid uit je rug snijden of branden." zei ik tegen hem. Hij moest maar leven met wat het ook was waarom de twee letters op zijn rug stonden. Hij kon ze toch niet zien en ik ging hem geen nodeloze schade toebrengen. "Ik zal zo voor je kijken voor schone kleding, maar eerst eens kijken naar je rug." Ik stapte naar het bed en legde voorzichtig mijn handen op zijn schouders. "Je zal wel een beetje moeten ontspannen. Ik ga je net wurgen of je rug breken, maar ik moet je wel controleren om nek, rug, en heupletsels uit te sluiten." Ik werkte van zijn schouders naar zijn nek en schedelbasis naar beneden. Ik hoopte maar dat ik niets meer vond dan de blauwe plekken en zijn pijn kwam van zijn ribben en enkel. Ik werkte rustig en zorgvuldig, maar stopte toen ik bij zijn onderrug kwam. Ik wilde zijn heupen controleren, maar ik wilde geen gebroken neus. "Zeg maar als ik moet stoppen." zei ik voor ik voorzichtig begon te voelen naar zijn heupbotten. Gelukkig vond ik niets wat meteen heel zorgelijk was. De blauwe plekken zaten wel op een plek dat zijn nieren misschien geraakt waren, maar dan moest hij zelf bijhouden of hij bloed plaste of niet. Hopelijk niet, natuurlijk. "Je mag weer terugrollen. Ik vind niet perse iets, maar je moet meteen aan de bel trekken als je bloed begint te plassen, dan heb je mogelijk nierproblemen door de klap, maar ik denk het niet." De fluitketel begon te fluiten. Ik zette het gas weer af en schonk het hete water in de schaal. Het moest iets afkoelen, maar zo was het water in elk geval wel warm genoeg dat het gips snel zou uitharden. Toen het water iets koeler was, legde ik de rollen gips erin die ik zou gebruiken om te weken. Het moderne gips werkte veel makkelijker, maar dat was hier natuurlijk niet. "Als het veel pijn doet, is er hier een handdoek om op te bijten. Ik zal zo goed mogelijk doorwerken." zei ik, terwijl ik een opgerolde handdoek op zijn borst legde. Om nu nog een katheter te steken en hem morfine te geven was het laat voor, en wachten tot pillen zouden werken duurde ook weer een tijdje. Bijtten op een handdoek werkte redelijk, zeker met dit soort dingen, had ik wel gemerkt. Ik pakte de kous om deze eerst om zijn enkel te doen, vervolgens kwam er een laag watten, waarna ik de eerste rol gips pakte en dit uitkneep om te gebruiken. "Nog heel even." Straks zou hij nog wel stil moeten liggen terwijl het gips droogde, maar dan kon ik in elk geval van zijn voet afblijven. Ik bewoog zijn voet in de juiste positie en ging snel aan het werk om het in te gipsen. Na een minuut of 10 zat het erom en hoefde het alleen nog uit te harden. "Nu mag je helaas echt niet bewegen tot het giips helemaal droog is. Anders breekt het snel of verplaatst je voet, en dan kan ik weer opnieuw beginnen." Ik legde alle spullen weer netjes op het karretje. "Wil je nog wat eten? Ik kan kijken of ik een kopje soep met een boterham voor je kan krijgen." Hij moest trek hebben nu hij zijn hele ontbijt eruit had gegooid, en lunch zou nog lang op zich laten wachten. Daarbij moest hij denk ik leren om warm eten als ontbijt te eten, want dat zou waarschijnlijk gebeuren, omdat ik het ontbijt vaak melk zat en in het diner niet, dus dan zou hij wat kliekjes krijgen. Het was niet altijd lekker, maar het leek me beter dan elke dag je maaginhoud eruit te gooien.

---

Bowties were never Cooler

---

“The hole? Klinkt als een plek waar jij thuis hoort,” gromde Jax. Sean grijnsde, en het kostte hem weinig moeite om een spottende blik op te zetten. “Jammer voor jou, jongen, dat jij niet de baas bent.” Sean merkte dat de taser een behoorlijk effect op Jax’ lichaam had nagelaten, maar dat interesseerde hem niet. Hij greep Jax bij zijn arm en sleurde hem door de gangen mee, zich niet bekommerend over het feit of Jax wel of niet over zijn eigen voeten struikelde. “Ik krijg jou nog wel,” vervolgde Jax toen, en Sean hoorde zijn geïrriteerde toon, wat hem enkel breder liet grijnzen. “En dan zou je wensen dat je met je tengels van Mimmi af was gebleven.” Sean trok Jax mee door de gang, terwijl hij dat zei, waarop Sean cynisch antwoordde: “Ik kan niet wachten, Jax. Maar je weet dat ik Mimmi dan alleen maar harder ga aanpakken?” Eenmaal buiten zag Sean het weer omslaan. Donkere wolken pakten samen, en het zou hem niet verbazen als het zo dadelijk begon te regenen. “Het zit je niet mee, Jax,” zei Sean gemaakt opgewekt. “Met een beetje pech verzuip je nog.” Het buitenterrein, waar the holes zich bevonden, was niet meer dan een open vlakte bestaande uit uitgedroogde aarde en waar lukraak gaten in de grond waren gegraven, die een paar meter diep waren. Sean trapte Jax één van the holes in en stak achteloos zijn hand op. “Je ziet me wel weer verschijnen. Of niet.” Hij grijnsde boosaardig, en liet Jax toen achter in the hole.       Nadat hij Jax had gedumpt, was Sean snel naar zijn barak teruggegaan om een schoon shirt aan te trekken. Nadat hij het bloed onder zijn neus had weggeveegd, leek dat mee te vallen maar Jax had hem nog verdomd goed geraakt langs zijn oog. Daar begon zich al een aardige blauwe plek te vormen, waardoor Sean gromde. De idioot die het ook maar waagde er iets over te zeggen, kon meteen een knal verwachten. Ook zijn borst vertoonde een hoop blauwe plekken, maar daar zat zijn shirt tenminste overheen. Na een blik op zijn horloge, liet de tijd hem weten dat hij nog een half uur te gaan had voordat de werkdienst voor de gevangenen zou beginnen, maar dat kon hem gestolen worden. Zodra hij zich eenmaal had opgefrist, liep hij terug naar de barakken van de gevangenen, waar de meesten nog aan hun ontbijt zaten. “Werktijd!,” brulde Sean, zonder acht te slaan op de halfvolle kommen en mepte met zijn wapenstok op de ijzeren picknicktafels. “Vooruit, stelletje tuig! Opruimen en in de rij!” Hij zag zijn collega’s het voorbeeld volgen, en gevangenen werden overeind getrokken en geduwd om toch vooral op te schieten.

M I M M I " p a n d o r a" C E D E R "Hang out with people who have goals as big as yours." Prisoner | 25 years | 1 month Outfit; very pink. | Hair; in a ponytail. Cian & Devon | at a doctors office

Na te lang eigenwijs gedaan te hebben had Mimmi haar weg gemaakt naar een van de guards om hem in te lichten over het feit dat ze naar de ziekenboeg wilde gaan, maar vooral dat het nodig was. De man leek niet al te blij te zijn, maar had overduidelijk ook geen behoefte aan het feit om nu tegen haar in te gaan. Dreigend kwam ze totaal niet over, en al helemaal niet in deze toestand, dus dat was het niet. Ze zal hem wel in een goede bui hebben gehad.       Terwijl ze hun weg naar buiten maakte, richting de grote tent waar de dokter werkte keerde de guard zich nog even tot Mimmi. 'Je hebt een aanvaring gehad met een andere gevangene, toch.' Zijn woorden klonken niet als een vraag, al stond zijn gezicht wel degelijk vragend. Hij moest weten dat het Sean was geweest, die klootzakken hielpen elkaar namelijk altijd. Mimmi wist wel beter dan nu eerlijk te zijn tegen hem en bood hem een knikje. 'Wie was het? Ik zou zeggen King?' Een gemene grijns speelde rondom zijn lippen, waarna de blondine haar blik weg richtte van hem. 'Cian stelt volgens mij nooit zoveel vragen.'       Spontaan voelde Mimmi twee handen op haar kraag, en keek ze recht in de bruine ogen van de guard wiens naam ze niet eens kende. Ze knipperde enkele keren met haar ogen, en knikte gauw. 'King, natuurlijk. Ik was het vergeten.' Haar stem klonk vol paniek, gezien ze geen behoefte aan een nog hardere aanpak had. Hij schudde grijnzend zijn hoofd, en liet haar vervolgens gefrustreerd weer los, waarbij ze zich nog net staande wist te kunnen houden.       De guard wandelde vervolgens weer rustig verder alsof er niets aan de hand was, waardoor Mimmi maar moeizaam volgde. De inspanning van de schrik had haar hartslag zo hard laten kloppen waardoor het ademen weer niet gemakkelijker leek te gaan. Het duurde niet lang voordat ze de tent binnenwandelde, waarbij de guard natuurlijk voorop liep. 'Doc! Doc! Ik heb er nog eentje!' Een duivelse lach volgde al gauw, waardoor Mimmi dolgraag had willen zuchten nu.       'Doc!' de man sloeg op het bureau dat er stond terwijl hij er langs liep, en gluurde achter een gordijn. 'Ah Doc, hallo! Er zit er eentje op je te wachten!' Het vermaak was te horen in de stem van de guard, waardoor ze geen idee had waar hij precies mee bezig was. 'Ik kan haar hier niet zomaar achterlaten hé. En het is zo tijd om te gaan. Ik stuur haar je kant op!'       Mimmi wilde net rustig plaats nemen in een van de stoelen, totdat de guard haar wenkte om eraan te komen. Moeizaam hield ze zich staande, en wandelde ze maar zijn kant op. 'Ik kan hier we—' 'Je kan wel luisteren, wilde je zeggen toch?' Mimmi klemde haar kaken gefrustreerd op elkaar, maar wandelde vervolgens toch achter het gordijn, waar de dokter overduidelijk bezig was met het gipsen van iemands voet. 'Ga zitten.' De guard wees naar een stoel er in de buurt, en keek haar met een haast dreigende blik aan.       Een teug aan lucht verliet haar lippen, waarna ze op de stoel afwandelde, deze vervolgens iets wegschoof van zowel de dokter en zijn patient, en er ten slotte op plaats nam op rustige wijze. Haar handen legde ze op haar schoot, waar ze even wat met de stof van haar shirt frutselde. Haar blik gleed rond de tent, waarna deze rustte op het gips waarmee de dokter bezig was. Wat een manier was dit? Ze was hier oprecht nog nooit geweest, en na een snelle blik had ze al door dat moderne apparatuur achterbleef. Mimmi's blauwe ogen gleden dan ook richting de persoon wiens voet ingepakt werd met het witte goedje. Hij was nieuw, dat moest wel. 'Jij hebt geluk op je eerste dag.' Het sarcasme droop er vanaf, al meende ze het ergens ook wel weer. Waarschijnlijk had hij meer geluk dan ieder van hen, juist omdat het werk zo klote was, en hij hierdoor net wat meer rust zou hebben.       Haar blik gleed vervolgens naar de guard, die er maar vandoor leek te gaan, luid lachend. Mimmi keek daarom weer naar de dokter. 'Wat is dit voor prehistorische manier?' De toon in haar stem klonk wat kalmer, vooral om niet te indiceren dat er wat gaande was met haar. Zwakte laten zien was niet iets dat ze graag deed, en nu ze zowel bij de dokter als een nieuweling was, leek het haar niet slim om dit verkeerd aan te gaan pakken, of te laten zien hoeveel pijn ze daadwerkelijk had. 'Dat ken ik nog wel van vroeger.' Als kind zijnde had haar vader eens een arm gebroken, waar ze bij was geweest, waardoor ze deze methode gezien had. Wat ze wel wist was dat ze dit tegenwoordig velen malen beter deden, vooral met alle technologie dat er over de jaren verschenen is.

---

• • •

---

Het hele gebeuren met Sean en Ray kon ze maar niet loslaten, waardoor zich concentreren op het werk dat voor haar neus lag, er ook niet meer in zat voor die dag. Ze had gehoopt dat ze zich er op zijn minst overheen zou kunnen zetten. Helaas. Het kostte haar dan ook moeite maar uiteindelijk besloot ze dat ze beter wat anders kon gaan doen; dit had toch geen zin. Haar papierwerk borg ze op voor het geval er alsnog iemand in haar kantoor zou komen terwijl dat niet de bedoeling was.       Eenmaal alles opgeborgen nam ze haar spullen mee en een kladblok en pen, waarmee ze vertrok naar de barakken. Ze zou de gevangenen gaan observeren tot het werk en ook meegaan als ze moesten werken - dan had ze hopelijk iets van afleiding en daarbij hoopte ze dat ze meteen Sean zou kunnen zien, om te peilen hoe het met hem ging en of hij te grazen was genomen. Toen ze echter de barakken in kwam fronste ze bij het zien van de gevangenen die in beweging kwamen en de guards die ze dirigeerden. Vertrokken ze nu al? Het was eerder dan ze gewend was van ze maar voor haarzelf maakte het weinig uit. Ze ging toch wel mee.

---

Devon perste kort zijn lippen op elkaar en knikte. Hij had immers grotere problemen. Tot kort vormde voor hem de grootste bedreiging de gevangenen. Maar nu al keek hij maar uit voor de bewakers.
Hij voelde Doc’s handen op zijn schouders en instinctief spande zijn lijf zich aan. Het was geen actie waarover hij controle had wanneer hij al zijn zelfbeheersing gebruikte om kalm te blijven.
De dokter wees hem er toch op dat hij zich moest ontspannen, herinnerde hem eraan dat hij hem niet van plan was nog meer pijn te bezorgen. Devon snoof wat geërgerd door zijn neus. ‘Ik doe m’n best,’ mompelde hij. In alle eerlijkheid haatte hij het woord ‘ontspan’. Het herinnerde hem altijd aan pijn. Maar nu moest hij wel de dokter vertrouwen dus hij liet hem zijn gang gaan, probeerde aan saffraan plukken te denken. Het werkte niet. Devon was zich te zwaar bewust van de man zijn handen op z’n rug. Bij zijn onderrug stopte hij en Devon voelde zichtbaar opluchting.
‘’T Is voorbij, toch?’ ‘Zeg maar als ik moet stoppen.’
Wat?
Dan voelde hij de dokters handen bij zijn heupen, merkte hoe zijn lijf bevroor en de adem stokte. De dokter deed gewoon zijn werk, maar het was een aanraking op een intieme plek en Devon beet op de binnenkant van zijn wang om zijn gedachten te verzetten. Hij hoopte dat de dokter niks door had. Maar hij zei niets. Dat was het beste, wist hij uit ervaring.
Zo gauw de dokter zei dat hij zich weer kon omdraaien deed hij dit, maar niet voor er een rilling door zijn lijf gleed. Hij gaf hem instructies meteen alarm te slaan als hij bloed plaste. Opnieuw knikte hij, schold in gedachten alweer op Sean en overwoog hem op dezelfde plaats een flinke mep te geven zodat hij met een beetje mazzel last van z’n nieren kreeg.

Het fluiten van het keteltje onderbrak zijn gedachte en hij keek toe. Toen de dokter een handdoek op Devons borst legde met de instructie dat hij daarop kon bijten, gaf hij hem een blik. Dan was hij ineens bij zijn enkel en Devon had nog niet eens de kans om te zien wat de dokter deed, of hij gaf een schreeuw (‘Fuck!’) en trok zijn enkel terug. Met die beweging raakte hij de dokter bijna, hoewel dat echt niet z’n bedoeling was. Hij griste naar de handdoek.
'Sorry ik wilde je niet raken,' zei hij.
Hij kneep zijn ogen dicht toen de dokter aan zijn enkel zat om in te gipsen. Hij beet op de handdoek, wachtte tot het voorbij was.
‘En ik had nog wel gezegd dat ik hierop kon lopen,’ zei hij. ‘Shit.’ Toen de eerste laag er omheen zat durfde hij weer te kijken. Hij kon nog net ademhalen, voor hij ineens een harde klap op het bureau hoorde.
‘Doc! Doc! Ik heb er nog eentje! Doc!’ Ineens hoorde hij een stem. Devon kon nauwelijks geloven wat hier gebeurde. Die man klonk alsof hij zojuist beet had met vissen. Die gasten zijn gek, concludeerde Devon nogmaals. Hij volgde het gesprek tussen een vrouwelijke gevangene en de cipier die vanachter het gordijn kwamen en hij kon het niet laten te fronsen. Wat was hier aan de hand?

‘Jij hebt geluk op je eerste dag.’ Hij staarde nu in de ogen van een andere gevangene die op een stoel zat. Een zeer aantrekkelijke blonde vrouw. Die hem nu recht aankeek terwijl hij in alleen zijn onderbroek op een bed lag. Ze kon alles zien; van de tatoeage op zijn rug waar hij zo graag vanaf wilde tot de blauwe plekken over zijn hele lijf. Fucking sneu dit, zei Devon in gedachten tegen zichzelf.
Devon opende zijn mond om wat te zeggen, maar sloot hem weer. Hij zat haar aan te staren, al was het maar vanwege de ongemakkelijkheid van de hele situatie en dat hij haar echt heel knap vond. Was ze een gangsterliefje? Plots wendde hij dan zijn blik af om te voorkomen dat zijn ogen voor de derde keer over haar hele lijf gleden. Al droeg ze hetzelfde vormeloze roze outfit als elke gevangene hier, het kostte Devon beschamend weinig moeite om zich een voorstelling te maken van wat eronder zat. Hij zat te lang vast. En dan was er nog dat deel van zijn lijf dat ogenblikkelijk reageerde. Ditmaal kon hij niet onopvallend een kussen pakken om zijn kruis mee te bedekken, dus bewoog hij zijn andere been om zo goed mogelijk te voorkomen dat iemand het opviel.

‘Melk,’ zei hij veel te laat met zijn ogen star op zijn been gericht. Alsof dat zijn blauwe plekken en gebroken enkel verklaarde. Hij vond het wel heel sneu om toe te geven dat hij over een bewaker zijn shirt had gekotst en hem met bebloede handen vastgreep.
De dokter zei hem dat hij nu absoluut niet mocht bewegen zodat het gips moest drogen. Hij knikte. Toen hij hem wat soep en brood aanbood, schoot Devons blik vol verbazing naar hem toe. Hij dacht oprecht dat zijn kans op ontbijt was verkeken.
‘Heel graag. Thanks.’
Bedankt dat je geen sadist bent zoals die andere eikels hier.
'Doc,' zei hij dan. 'Hoe heet je?' Als ze samen zouden gaan werken, moest hij op z'n minst de naam weten van zijn toekomstige werkgever.
Vanachter een lok haar gleden zijn ogen weer de kant op van de vrouw. Nu pas vielen hem de wonden op haar arm op. Overduidelijk brandwonden en geen drugsgebruik, constateerde hij.
‘Is dat ook geluk hebben?’ vroeg hij terwijl hij naar haar armen wenkte. Hij was oprecht benieuwd, zodat hij zo gauw mogelijk kon leren om uit de problemen te blijven. ‘En hoe weet je dat ik nieuw ben?’

[ bericht aangepast op 8 okt 2019 - 13:53 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Warning: Enig seksueel misbruik en geweld Hij had Han net buiten gezet en keerde zich tot Gérard. Al snel stond hij dichterbij en vroeg hij om de sleutels. Snel genoeg kwamen de sleutels in zijn hand, waarop Ray verder naar hem toe ging en een arm om hem heen lag. Hierop fluisterde hij wat hij wilde doen met de man en zijn woorden lieten hoogst waarschijnlijk prima merken waar hij het over had. Zodra Gérard terug fluisterde dat hij geen idee had wat hij allemaal wilde doen met hem, kwam een kleine grijns kort op zijn lippen. De man leek eindelijk eens met de waarheid te komen, zeer duidelijk wel. Hij liet de man weer los en zei hem om verder te gaan met zijn werk, zijn ogen volgde Gérard en voor een korte seconde kon je iets speels erin zien. Speels en uitdagend was wellicht beter om te gebruiken. Hij antwoordde, wierp een blik op de blondine en ging vervolgens weg zoals was opgedragen. Hierop keerde hij zich tot de jonge, naakte, blonde dame. Hij wilde geen hakkelig gedoe, maar dat zij gewoon alles in één keer goed zei en daarbij ook liet weten wat zij wilde dat hij deed eraan. Dit liet hij haar dan ook weten.       Ray hoorde haar dieper ademhalen terwijl hij haar document erbij haalde. Nogmaals hoorde hij haar dieper ademhalen, dat moest ze niet nogmaals doen, want dat was niet wat hij gevraagd had. Gelukkig voor haar, begon zij met praten. In genoeg detail sprak zij over wat er allemaal was voorgevallen, waarop zij eindigde met wat zij wilde dat hij zou doen. Zij wilde dat zij ontslagen zouden worden. Ray had ondertussen haar document alweer weggelegd en was nu aan het spelen met het potlood dat in haar welkomstpakket zat. Zijn ogen waren op haar gericht, zowaar ook echt op haar gezicht ondanks dat zij naakt was en hij veel leukere dingen had om naar te kijken daardoor. "Ontslag huh, hoge eisen heb je" zei hij kalmpjes terwijl het potlood tussen zijn vingers heen en weer werd gehaald.       Rustig liet hij zich zakken bij haar, waardoor hij gehurkt voor haar zat. Zijn ogen bleven wel naar haar gezicht kijken, maar van zijn blik viel echt totaal niets af te lezen over wat hij nu dacht van haar woorden of ook maar wat hij van plan was te doen. Neutraal kijken leek een talent op dit moment. "Han krijgt nog wel wat voor zijn acties. De man kan nooit met zijn vingers ergens vanaf blijven" zei hij, wat nonchalant. "Ieder ander in jouw verhaal" begon hij, waarna zijn blik dan eindelijk naar beneden viel op haar lichaam. Het duurde wellicht zo een 6 seconde voor hij verder sprak vervolgens "Hebben gedaan wat hun werk van hun verlangt hier". Zijn blik kantelde iets terwijl zijn ogen over haar lichaam gingen. Ondertussen speelde zijn vingers door met het potlood. "Als je denkt dat je hier enige vorm van menselijke rechten hebt, dan heb je het fout. Je mag denken wat je wil, proberen wat je wil, maar er zal altijd iemand zijn die je pakt. En in jouw geval, waarschijnlijk zeer letterlijk" zei hij, zijn toon koud en gevoelloos.       Het potlood in zijn vingers kwam omhoog terwijl hij zijn knieën tegen haar benen zette om ze open te houden. Al kon ze al niet veel gezien zij toch vast zat. Toch, zo kon ze ze niet dat kleine beetje wat mogelijk zou zijn, toch dichtdrukken. Het potlood kwam tegen haar binnenbenen aan en zijn blik kwam weer recht. "Je bent niets hier, in elk geval niets meer dan speelgoed" zei hij, waarna zijn blik op tergend slome wijze, net zoals het potlood op tergend slome wijze over haar binnenbeen gleed, omhoog kwam. "Speelgoed.. dat nog nooit gebruikt is" zei hij vervolgens en het potlood gleed ondertussen richting haar kruis. Tegen de tijd dat hij het laatste zei, drukte het potlood echter ook ertegenaan. Hij drukte het potlood wat verder tegen haar aan en het liet hem koud indien zij nu shit te zeggen had. Ze deed haar best maar, wat wilde ze ermee bereiken? Straf? Dat had zij al bereikt op het moment dat zij durfde te klagen bij hem en nog verder toen zij wilde dat zijn bewakers ontslagen zouden worden.       Kort drukte hij het potlood bij haar naar binnen. "Ondanks dat ik erg graag met nieuw speelgoed speel, zeker ongebruikt speelgoed.." zei hij terwijl het potlood een heel stuk naar binnen werd gebracht. Hij haalde hem er al snel weer uit en keek er even naar, hierna stond hij weer op. Rustig, of eerder weer traag, kwam hij wat over haar heen hangen. "Je verdient het echter niet eens mee gespeeld te worden op dit moment" zei hij vervolgens en zuchtte via zijn neus. In een snelle en krachtige beweging bracht hij echter wel het potlood met de schrijfpunt in haar bovenbeen terecht komen. Hij drukte hem flink door en een vermakelijke zucht kwam zijn mond uit. "Waag het niet om ooit nogmaals bij mij te komen klagen over je kwaaltjes, want laat mij voor eens en altijd enorm duidelijk zijn" zei hij en kwam wat meer naar haar toe. "I don't care" zei hij ijskoud tegen haar. "De volgende keer dat je het waagt om te klagen, zo een eis te stellen, of wat mij anders dan ook niet zint" vervolgde hij en zijn blik kantelde een tik hierna "Zal je enorm blij maken met deze dag. Dit zal dan de beste dag in jouw miserabele leven blijken te zijn geweest: de dag dat ik je waarschuwde". Zijn toon was koud, dreigend en hij meende duidelijk wat hij zei.       "Begrepen?" vroeg hij vervolgens terwijl hij weer overeind kwam. Nu had hij ergens iets dat hij wilde dat zij het niet begreep, of dat in elk geval zei. Hij zou haast met liefde op dit moment haar lichaam verder toetakelen. Met die gedachten keek hij naar het potlood in haar been. Hij liet wat lucht ontsnappen via zijn neus en haalde het potlood eruit in één snelle beweging. Deze zat nu geheel onder haar bloed. "Kijk, het heeft een nieuwe mooie kleur gekregen" zei hij droog, waarna hij weer naar haar keek. "Toch wel leuk dat je met een potlood op meer dan één manier kan schrijven, nietwaar?" ging hij door. Gestoord? Wellicht, zijn mood ging er op dit moment mooi mee gepaard. Ergens wilde hij het heus van zich afwerpen door haar te nemen, maar wat hij had gezegd dat zij het nu niet verdiende om mee gespeeld te worden, was wel zo in zijn ogen. Nu zou hij het ontiegelijk pijnlijk voor haar kunnen maken, maar daar zou hijzelf teveel genot uit trekken waardoor het gewoon niet goed zou voelen uiteindelijk. Nee, als ze ging lijden dan moest zij het ook verdienen om op zo een manier te lijden. Nu zou hij haar gewoon iets anders kunnen laten doen, maar, hij had al wat anders in gedachten. Als zij nog steeds maagd zou zijn samen met die ander, dan kon er wel nog eens leuk gewed gaan worden later. Wellicht zou hij tegen die tijd zelf wel wedden voor één van de twee.

[ bericht aangepast op 8 okt 2019 - 15:50 ]

35 • Gevangene • 25 maanden • The Line • Seriously? • Mimmi -> King

---

Mimmi zag er echt niet goed uit, en ze was slechter in het verbergen dan ze dacht. Ze at wel, maar het was duidelijk dat ze op haar breekpunt zat. Ach, hoe sneller je brak hoe sneller het allemaal over was. Ik vroeg wel wat er was gebeurt. Niet dat het er iets aan veranderde, maar ik wilde niet dat ze zich bleef pushen ondanks dat ze erge verwondingen had. Ik luisterde naar haar en knikte. Dat was Sean's werkwijze, al was het vooruitzicht aan een verkrachting vaak erger dan de gebeurtenis zelf. "Sterkte. Je overleeft het vast wel." Nu zorgden de cipiers er ook wel voor dat je bleef leven, anders hadden ze een speeltje minder. Haar vraag kwam een beetje onverwacht, en ik vond hem vrij persoonlijk, maar goed. Ze verdiende iets van een antwoord na het delen van haar informatie. "Je kan niet breken wat al decennia gebroken is." Ik had mezelf en mijn macht opgebouwd op de talloze scherven van mijn gebroken kinderziel, maar de scherven had ik nooit proberen te lijmen. Breken ging dus niet meer, want mijn ziel was niet heel geweest. Ik was sterk door mijn gebroken ziel, want ik had altijd wel gemoeten, en daar plukte ik hier de vruchten van. Mimmi was intussen wat gaan verzitten, maar ze zag er nog altijd heel oncomfortabel uit. Ik zuchtte bij haar woorden. "Hij is misschien wel een van de minste klootzakken die hier rondloopt. Gewoon gaan, dat maakt de rest ook dragelijker." Ik wist hoe het was, mijn eerste tijd was er niet eens een dokter, en toen hij er was had ik het nog lang uitgesteld, maar hij was me absoluut meegevallen. Ik snapte echt niet hoe zo'n man hier terecht was gekomen. Hij was veel te aardig voor dit eiland, maar toch was het wel fijn om in elk geval in de ziekenboeg je niet ook nog zorgen hoefde te maken of je zou worden of niet. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd bij haar volgende vraag. "De eerste paar maanden was ik de enige vrouw hier, dus ik ontkwam nergens aan. Het leven van een straathoer bereid je wel op veel voor, en voor de rest kan je er toch niets aan doen dan ondergaan. Als je al gebroken bent en net tegenwerkt is het leuke er toch al snel vanaf voor een boel, en de rest moet je mee leren leven, in elk geval tot die ook een ander speeltje vinden." Ik haalde mijn schouders op en schoof de laatste hap prut mijn mond in. Inmiddels was ik hier zo lang dat ik prima wist hoe ik uit de problemen moest blijven, en sinds de komst van andere dames was dat alleen maar makkelijker geworden. Uiteindelijk stond ze op en liep naar een bewaker, waarna ze werd meegenomen, hopelijk naar de ziekenboeg. Ze was amper weg of Sean kwam binnenstormen met een hoofd op onweer en blauwe plekken op zijn armen. Dit kon niets goeds betekenen. Toen hij begon te roepen was dat nog eens extra duidelijk. Sommigen protesteerden, maar ik al op mijn benen voor hij op de tafel begon te slaan. Ik wilde echt niet 'geholpen' worden. Ik bracht snel mijn dienblad weg en ging netjes in de rij staan. Ik stond naast King, die ver boven me uit torende. Ik wisselde een korte maar veelbetekenende blik met hem. We waren echt de sjaak als Sean in zo'n bui was en de anderen zo gewillig met hem mee deden. Hopelijk moesten ze vooral de nieuwelingen hebben, maar je wist het nooit. Je kon zomaar zelf de volgende zijn. Maar goed, het had geen zin om je zorgen te maken, want dat maakte het alleen maar erger als het wel zou gebeuren. De bewakers hesen de laatste gevangenen met grof geweld in de rij. Ze genoten er duidelijk van. Ik had meer dan genoeg ervaring met dit soort mannen, al van ver voor mijn tijd hier. Verschrikkelijke mensen, echt uitschot, maar je kon altijd maar beter meewerken, wat het ook was. Zo ook bij de beulen hier. Ik hoopte nu maar dat we gewoon zouden vertrekken en ze niet ook daarvan een heel intimidatie spektakel wilden maken, want dan stonden we hier nog wel even en zou de dokter het nog druk krijgen vandaag. Niet dat ik medelijden had met hem, of wie dan ook, maar toch was het vast niet fijn om al deze criminelen weer op te lappen dag na dag, omdat je collega's gestoorder waren dan de gevangenen die ze bewaakten.

---

Bowties were never Cooler

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • And the patients start coming and they won't stop coming • Devon & Mimmi

---

Devon was duidelijk verre van comfortabel met mijn handen op zijn lijf, zoals de meeste van mijn patiënten. Ik was er inmiddels wel aan gewend, maar het maakte mijn werk wel moeilijker. Gelukkig vond ik geen acute problemen, alleen maakte ik me zorgen om zijn nieren, maar ik had hier geen echo of röntgen, dus hij moest zelf maar opletten of het goed bleef gaan. Dat vertelde ik hem ook, voor het water kookte en ik al snel kon beginnen met zijn enkel ingipsen. Hij was duidelijk nog niet helemaal bijgekomen, want voor ik echt kon beginnen moest ik al wegspringen voor zijn been. Ach, dan wist ik wel dat het gevoel er nog goed in zat. Ik knikte bij zijn verontschuldiging en wachtte nu maar tot hij weer stil lag en de handdoek tussen zijn tanden had voor ik verder ging. De eerste laag zat er net om toen er ineens hard op mijn bureau werd geslagen gevolgd door een luide stem. De man kwam zelf even om het gordijn kijken, maar was snel weer weg toen ik hem strak aankeek. Ik keek zelf ook even om het gordijn en zag de bewaker met een dame die niet van de nieuwe lichting kwam. "Ik kom er zo aan, of is het levensbedreigend?" vroeg ik nog, maar de dame kon nog zelf staan en lopen, dus daar ging ik niet vanuit. "Daarbij weet je mijn regel met gordijnen, Derek." zei ik streng, terwijl ik verder ging met de volgende laag gips om de enkel aan te brengen. Dit was sowieso al minder pijnlijk dan de eerste laag, maar comfortabel zou het ook niet zijn. Ik zuchtte toen ik hoorde dat de bewaker wilde blijven tot ik klaar was. Hij wist heel goed dat hij haar gewoon aan een bed kon vastmaken met handboeien en de sleuteltjes op mijn bureau kon leggen, dat deden ze veel vaker, zeker als ze 'leukere' dingen te doen hadden. Ik bleef luisteren naar alles wat er achter het gordijn gaande was, terwijl ik snel de rest van het gips aanlegde. Het meisje begon nog wat met Devon te praten, maar voor het een echt gesprek werd was ik klaar, wat goed was, want Devon was duidelijk met dingen bezig die hij in deze situatie niet kon, zeker niet tot het gips droog was. Ik bood hem nog wat ontbijt aan, waar hij op in ging. Ik schoof het gordijn open en keek recht naar Derek, die nog altijd niet zijn werk aan het doen was. "Derek, kan je soep en een boterham halen?" Schoorvoetend liep hij weg. Derek was zeker niet de ergste hier, maar hij was wel snel opgefokt en heel beïnvloedbaar, wat in het milieu hier niet geweldig was. Ik keek nog even naar Devon. "Ó hEaghra, Cian Ó hEaghra. Iedereen noemt me doc of O'Hara en dat is prima." Ik reed daarna het gips karretje weer terug op z'n plek en stapte op de dame af. Ik had haar vragen echt wel gehoord, maar mijn aandacht had elders gelegen. "Dit is de manier hoe het hier gaat en ik ben al heel dankbaar dat ik het dit afgelopen jaar flink heb kunnen uitbreiden. Het werkt en dat is het belangrijkste." Ik gebaarde naar het bed aan de andere kant van de zaal. "Jij eerst. Ik had je graag meer privacy geboden, maar helaas." zei ik oprecht, voor ik haar naar het bed begeleidde. Zo zouden we hopelijk buiten gehoorsafstand van Devon zitten. Ik wilde toch graag dat ze het gevoel had vrijuit te kunnen praten, want dat was in de rest van dit complex niet het geval. "Wat is je naam en nummer? Dan kan ik je dossier erbij pakken. En maak je geen zorgen, ik heb alleen je medische dossier en alles wat je tegen mij zegt valt onder beroepsgeheim, dus het blijft onder ons. Dat is het minste wat ik kan doen." zei ik tegen haar, voor ik haar toch eens in me opnam. De brandwonden op haar armen waren duidelijk, maar ze leek ook een beetje te piepen, en iedereen die hier wat langer was, wist dat de bewakers je toch graag in je ribben trapten of sloegen om een of andere reden. Wat er leuk aan kon zijn had ik geen idee van, maar goed, wat leuk kon zijn aan anderen pijn doen begreep ik sowieso niet. Daarom was ik ook dokter geworden en niet een bewaker of beul op dit eiland.

---

Bowties were never Cooler

---

Buiten stak Gérard een sigaret op. Het was voor hem een uiting van stress en geen gewoonte of verslaving. Een aantal maanden terug had hij de mazzel om een zakje wiet te confisqueren van een gevangene. Hij had de gehele inhoud diezelfde avond nog opgerookt, lag als een idioot in zijn bed te glimlachen bij het gevoel om voor de eerste en enige keer in zijn leven stoned te zijn. Het was lekker.
Hoewel hij zich verbazingwekkend kalm had gehouden, voelde hij nu nog Ray’s arm om hem heen en de adem in zijn oor. Alles in zijn gezonde verstand zei dat hij moest wegwezen, maar kennelijk besloot voor eens zijn lijf anders.
De temperatuur begon drukkend te worden en een dreigende kolos gitzwarte wolken hing boven het eiland. In de verte hoorde hij wat gerommel. Dat zou een fikse bui worden en eerlijk gezegd voelde Gérard er weinig voor om naar buiten te gaan. Maar hij zou nu wel beter moeten weten dan luxueuze wensen te hebben. Hoewel… het leek erop dat een van zijn meest luxueuze verlangens zou uitkomen. Hij wierp nog eenmaal een blik op de barak achter zich en vertrok weer naar de gevangenen.

Eenmaal in de barak trof hij zijn collega’s aan. Zijn blik viel kort op wat bloed dat werd opgeruimd.
‘Een nieuwe,’ verklaarde een cipier die zijn koffie achterover goot. Hij had de kans nog niet om wat te zeggen of te vragen voor een bewaker hard ‘werktijd!’ schreeuwde. Sean, wist Gérard nu door zijn stem en hij was kennelijk in een absoluut rothumeur. Dat zou verklaren waarom ze vandaag eerder vertrokken dan normaal. Gérard moest hem zien te kalmeren, of de terugweg zou nog een grotere ellende worden dan de heenweg, met gewonde gevangenen die niet in staat waren te lopen.
Hij nam Sean in zich op, die ondertussen de meute aanspoorde om in beweging te komen. En dan schoot zijn blik naar de bloedplas die op de grond lag, vlakbij de tafel waar King en een nieuweling zaten. Was er naast Jax - waar Sean overduidelijk een hekel aan had en vice versa - een nieuweling geweest die het dwaze lef heeft gehad om hem aan te vallen?

Hij waagde de gok en liep op zijn collega af, met zijn hand in zijn broekzak.
Hij bood Sean een zakdoek aan, wijzend op zijn neus. Hij had ook een flinke plek bij zijn oog en Gérard hoefde niet eens naar de gevangenen te kijken om hun blikken vol voldoening te zien. Maar hij wist ook dat er angst was. Sean hoefde op dit moment niet te vrezen voor zijn autoriteit.
‘Ik neem aan, dat wie het ook was, hij of zij een passende straf heeft gehad?’ Hoewel er velen waren die Sean op zijn nummer wilden zetten, was de man met zijn training een van de sterkste bewakers op het eiland. En het feit dat gevangene Mimmi Ceder voor wie hij een voorkeur had niet hier was, betekende dat ze niet in staat bleek te zijn om te werken. Maar eerlijk gezegd achtte Gérard de kans klein dat zij verantwoordelijk was voor Sean’s verwondingen. Die kracht had ze niet.
Langzaam stroomde de barak leeg. Een beker viel, waarna een gevangene op z’n donder kreeg en vooruit werd geduwd.
‘Je ziet er gespannen uit. Kan ik je een glaasje Bourbon aanbieden na werktijd? Of een van deze tijdens werktijd?’ Tussen Gérard’s vingers hing een sigaret. De Bourbon had hij ooit gewonnen met kaartspelen van een Amerikaanse cipier. Hij dronk er zelden van, laat staan dat hij het uitdeelde, maar als het aanbod Sean ook maar iets kon kalmeren was hij meer dan voldaan.
‘En wat is hier gebeurd?’ vroeg Gérard toen, wijzend op de restanten van de slecht opgeruimde bebloede vloer.

[ bericht aangepast op 10 okt 2019 - 10:56 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Nog voor ik was uitgesproken, besefte ik diep van binnen dat het weinig zin had. De manier waarop hij luisterde, geen enkele aantekening maakte en met andere dingen bezig was zeiden mij eigenlijk al genoeg. En zijn reactie bevestigde het: “Ontslag huh, hoge eisen heb je.” Vervolgens kwam hij voor mij zitten, gehurkt. Een rilling schoot door mijn lijf. Zou hij hetzelfde van plan zijn als die Aziaat van net? Dat kon toch niet waar zijn? Behoedzaam keek ik de directeur aan, maar van zijn blik werd ik ook niet veel wijzer. “Han krijgt nog wel wat voor zijn acties. De man kan nooit met zijn vingers ergens vanaf blijven.” Wat kreeg Han voor zijn acties? Hij zou toch vast en zeker wel ontslagen worden? Die vraag brandde op mijn lippen, maar ik durfde het niet. “Ieder ander in jouw verhaal…” Heel even was de directeur stil, waarbij zijn blik verder over mijn lichaam viel wat een nieuwe rilling door mijn lijf deed schieten. “Hebben gedaan wat hun werk van hun verlangt hier. Als je denkt dat je hier enige vorm van menselijke rechten hebt, dan heb je het fout. Je mag denken wat je wil, proberen wat je wil, maar er zal altijd iemand zijn die je pakt. En in jouw geval, waarschijnlijk zeer letterlijk.” Zijn toon was… Gevoelloos. Ik kon er niets anders van maken en opnieuw schoot een rilling door mijn lijf. Waar was ik in godsnaam beland? “W.Wat?” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Te overdonderd. Sprakeloos. En ik werd afgeleid. Ray zette zijn knieën tegen de mijne terwijl hij het potlood tegen de binnenkant van mijn benen aanzetten. Ik wist niet wat zijn doel was, wat hij wilde en het enige wat ik kon doen was mijn hoofd schudden. “Je bent niets hier, in elk geval niets meer dan speelgoed,” zei hij terwijl hij het potlood verder omhoog stuurde. Ik schudde opnieuw mijn hoofd, de tranen weg knipperend. “Dat mag helemaal niet.” Maar mijn stem klonk lang niet zo fel als ik had gewild. Bovendien praatte Ray er gewoon overheen. “Speelgoed… Dat nog nooit gebruikt is.” Inmiddels drukte het potlood tegen mijn kruis aan. “Nee.” Ik begon te huilen, schudde smekend mijn hoofd. Ik slaakte een kreetje toen hij het potlood bij mij naar binnen duwde. Ik probeerde weg te komen, maar de benen van de directeur lieten mij me op mijn plek zitten. Ik hoorde niet wat hij zei, maar voelde wel wat hij dééd. Toen haalde hij het potlood er weer uit en kwam overeind. Ik trilde en ook mijn ademhaling ging trillerig. Maar hij was nog niet klaar. “Je verdient het echter niet eens mee gespeeld te worden op dit moment.” Toen drukte hij het potlood in mijn been. Een schreeuw verliet mijn lippen, maar hij drukte het potlood er verder in.       “Waag het niet om ooit nogmaals bij mij te komen klagen over je kwaaltjes, want laat mij voor eens en altijd enorm duidelijk zijn. I don’t care. De volgende keer dat je het waagt om te klagen, zo een eis te stellen, of wat mij anders dan ook niet zint, zal je enorm blij maken met deze dag. Dit zal dan de beste dag in jouw miserabele leven blijken te zijn geweest: de dag dat ik je waarschuwde. Begrepen?” Tranen druppelde over mijn wangen, terwijl ik krampachtig mijn been bewoog, maar dat had geen enkele zin. Zijn greep was te sterk en het potlood zat te diep in mijn been. Ik was niet eens in staat om op zijn eis te reageren. Ik worstelde in de stoel, een zinloze poging om los te komen. Toen trok hij het potlood uit mijn been en opnieuw slaakte ik een kreetje van pijn. Het potlood was rood. Iets wat de directeur ook niet ontgaan was. “Kijk, het heeft een nieuwe mooie kleur gekregen. Toch wel leuk dat je met een potlood op meer dan één manier kan schrijven, niet waar?” Hij keek mij aan en ik kon niets anders dan concluderen dat die vent gek was. Stapelgek. Of misschien was gestoord een nog betere omschrijving. Ik reageerde niet. Bang dat een reactie van mijn kant het alleen maar erger maakte. Was de rest op dit eiland ook zo? Als dat zo was… “M.Mag ik nu gaan? A.Alsjeblieft?,” smeekte ik toen. Ik wilde alleen nog maar zover mogelijk bij die vent uit de buurt zijn.

---

---

---

---

Zoals gewoonlijk – en zeker als hij in rothumeur was zoals nu – duurde het Sean allemaal veel te lang. Al dat getreuzel werkte hem alleen maar op zijn zenuwen. Hier en daar stootte hij dan ook een klap uit, om de gevangenen aan te sporen vooral op te schieten. Langzaamaan druppelden de gevangenen naar buiten, Sean angstvallig vermijdend. Hoewel, sommige gevangenen keken net iets te zelfvoldaan naar hem. Waarschijnlijk door Jax’ resultaat. Hij duwde hen hardhandig naar buiten en gromde iets dreigends.       Vanuit zijn ooghoeken zag hij een collega op hem afstappen, en toen hij opkeek zag Sean dat het Gérard was. Zijn collega bood hem een zakdoek aan, waarop hij kort zijn hoofd schudde. “Ik neem aan, dat wie het ook was, hij of zij een passende straf heeft gehad?,” vroeg Gérard hem vervolgens. Dit maal knikte Sean. “Uiteraard. Met een beetje mazzel verzuipt dat joch straks,” zei Sean kil, en wierp een blik op de donkere wolken boven hen. Terwijl hij naar boven keek, voelde Sean een druppel op zijn gezicht spatten. De gevangenen vormden een rij, terwijl de cipiers dreigend langsliepen. “Een beetje regen kan er ook nog wel bij,” mompelde Sean verbitterd. Hij knikte toen Gérard hem aanbood een glas whisky na werktijd te drinken. “Dat kan ik wel gebruiken, ja. Allebei.” Tevens pakte hij de sigaret aan en haalde uit zijn broekzak een aansteker waarmee hij de sigaret aanstak, en diep inhaleerde. Dat was beter. “Dank je,” vervolgde hij en nam nog een hijs van de sigaret. “En wat is hier gebeurd?,” vroeg Gérard vervolgens en wees op het bloed dat nog op de vloer lag. Sean haalde zijn schouders op. “Geen idee. Nieuweling, volgens mij,” zei hij, al kon je aan zijn toon horen dat het hem weinig interesseerde. Een cipier die voorbij liep, grijnsde. “Melkallergie,” verklaarde hij. Nu verscheen er ook een grijns op Seans gezicht. “Oh, híj.” Sean keerde zich weer tot Gérard, terwijl de cipier naar buiten liep. “Die kwam ik tegen in de ziekenboeg. Een nieuweling, inderdaad. Vond het nodig mij onder te kotsen. Dat laat hij de volgende keer ook wel uit zijn hoofd.” Sean grijnsde nu breed. “Maar over jou gaan ook wat verhalen de ronde in, Gérard. Ook een blondine?” Zijn boosheid was inmiddels wat gezakt en had plaatsgemaakt voor leedvermaak en opwinding. “Wat had ze…”       Zijn stem stierf weg toen hij Luciana zag, iets wat hem verbaasde. Hij had niet verwacht dat ze hierheen zou komen. Sean aarzelde. Zou hij…? Zo op het eerste oog leek ze ongedeerd, maar dat zei natuurlijk niks. Hij kon natuurlijk vragen wat ze hier kwam doen en of ze meewilde. “Zo terug,” zei Sean tegen Gérard, en nam een besluit. Hij knikte naar Luciana. “Even vragen wat ze komt doen. Daarna wil ik alles over je blondine horen.” Zonder op een antwoord af te wachten, liep Sean Luciana’s kant op. “Ben je ongedeerd?,” vroeg hij zacht, maar de bezorgdheid in zijn stem was onmisbaar. “Of heeft hij je iets aangedaan?”

M I M M I " p a n d o r a" C E D E R "Hang out with people who have goals as big as yours." Prisoner | 25 years | 1 month Outfit; very pink (shirt is out). | Hair; in a ponytail. Cian & Devon | at a doctors office

De dokter had nog wat gevraagd aan de cipier, maar die leek niet eens te willen antwoorden. Ook de opmerking met betrekking tot de gordijnen hield hem stil, hij was nog te gefocust op Mimmi zelf, en vooral de waarschuwende blikken die hij haar kant op stuurde. Zelf moest Mimmi bekennen dat ze niet verwachtte dat de dokter zo tegen de cipiers durfde te praten, en ze kreeg het idee dat ze hem misschien iets te snel als een doetje had gezien.       Mimmi deed het niets dat de man op het bed er enkel in zijn ondergoed zat. Ze had het allemaal wel gezien hier inmiddels, en in een erg lange maand was ze er wel gewend aan geraakt. Subtiel had ze haar ogen dan ook over hem heen laten glijden, al probeerde ze er verder niet teveel bij stil te staan. Hij oogde wat ouder, maar zeker in vorm. Het was een aantrekkelijke man, al was het zeker niet iemand waar ze normaal voor viel. De blauwe plekken vielen haar wel degelijk op, en ze vroeg zich daarom direct af wat er precies gebeurt was. De manier waarop hij haar leek te bestuderen haast, en vervolgens zijn been verlegde liet haar toch even met een mager glimlachje haar ogen neerslaan. Ja, het bleef een compliment, zelfs in deze omgeving. Al zou waarschijnlijk elke andere dame dit met een nieuweling gedaan hebben.       Het bleef stil vanuit de kant van de nieuweling, waardoor Mimmi niet echt meer wat verwachtte als antwoord. 'Melk.' Het woord liet haar wat verward opkijken. 'Melk?' Vervolgens zei de dokter dat hij niet mocht bewegen, waardoor Mimmi's ogen richting de man gleden. Hij bood de andere gevangene soep en brood aan, wat Mimmi verbaasde. De blondine volgde de interactie tussen de dokter en de patient dan ook zwijgzaam. Vervolgens vroeg de dokter op de cipier het eten wilde halen, waardoor Mimmi toch even op haar lip beet om een grijns achterwegen te houden.       ‘Is dat ook geluk hebben?’ de nieuweling wenkte naar haar arm, waardoor Mimmi een poging deed haar schouders op te halen. Een zachte, geïrriteerde kreun volgde dan ook door deze handeling. 'Kleinigheidje zou ik het eerder noemen.'       ‘En hoe weet je dat ik nieuw ben?’ een mager glimlachje sierde Mimmi, vooral omdat ze het idee had dat ze hem misschien wel kon gebruiken. Nu zag hij er dan niet zo stoer uit, maar ze had het idee dat hij wel wat kon betekenen. 'Ik zag je met King lopen. Maar je houding helpt er ook bij.'       Uiteindelijk had de dokter haar vragen beantwoord, wat ze hem ook weer niet kwalijk kon nemen. 'Dit is de manier hoe het hier gaat en ik ben al heel dankbaar dat ik het dit afgelopen jaar flink heb kunnen uitbreiden. Het werkt en dat is het belangrijkste.' Mimmi knikte lichtjes, op begripvolle wijze. Hij gebaarde richting een ander bed, waardoor de blondine wat moeizaam opstond, Devon nog een knipoog toewierp en vervolgens op het bed afliep dat Cian zojuist toegewezen had.       'Jij eerst. Ik had je graag meer privacy geboden, maar helaas,' Mimmi schudde lichtjes haar hoofd, terwijl ze haar weg erheen maakte. 'Geen probleem. Ik ben het gewend inmiddels.' Ze nam plaats op het randje van het bed, en legde haar handen op haar benen. Een diepe zucht verliet haar, gezien ze haar adem inhield bij het zitten. Het bleef een klote gevoel. 'Wat is je naam en nummer? Dan kan ik je dossier erbij pakken. En maak je geen zorgen, ik heb alleen je medische dossier en alles wat je tegen mij zegt valt onder beroepsgeheim, dus het blijft onder ons. Dat is het minste wat ik kan doen.' Mimmi knikte op zijn woorden, toch nog wat sceptisch, al had hij niets gedaan om deze woorden ongelovig te laten blijken. 'Mimmi Ceder, 5498-1129.'       Mimmi dacht even na, en gezien ze zijn blik al had opgemerkt op haar arm, trok ze dan maar wat moeizaam het roze shirt uit dat ze droeg, waardoor haar donkere ribben tentoongesteld werden. Natuurlijk droeg ze de zéér charmante bh nog, al was de schaamte allang verdwenen. Devon zat er zo goed als naakt, en de dokter zag dit dagelijks, daar was ze zeker van. 'Het leek me niet slim om hiermee te gaan werken.' Het shirt legde ze zo netjes mogelijk op naast haar. 'Vooral gezien ademen al pijn doet.' Ze zuchtte zacht, wat ook pijnlijk voelde. Ze deed oprecht haar best stoerder over te komen, al bleven de tranen bij haast elke beweging in haar ogen springen, of beet ze ter afleiding hard op haar onderlip.       'Ik had waarschijnlijk ook wat eerder moeten komen,' ze keek even naar de dokter, en snoof even zachtjes wat lucht naar binnen uit frustratie. 'Maar daarmee ben ik volgens mij niet de enige.' Ze gaf hem eigenlijk toch al wel aan dat ze hiermee een fout gemaakt had, en dat was al iets groots vanuit Mimmi om te doen. Ook probeerde ze het wat te verdoezelen, maar de man leek haar slim genoeg om te weten wat ze bedoelde. Ze had geen reden om tegen hem te zijn, ze had enkel goede dingen over hem gehoord.

---

• • •

---

Devon wendde even zijn blik met een ruk richting de dokter. ‘O’Hara. Ierland? Ik kom uit Leeds.’ Hij glimlachte, meer naar zichzelf toen hij zich weer naar zijn been wendde. O’Hara. De naam deed hem denken aan thuis. Hij miste thuis. De gedachte dat hij hier nooit meer weg zou komen was bijna ondragelijk. Met zijn advocaat had hij in Folsom nog een poging gedaan om zijn zaak opnieuw voor het hof krijgen, maar hier had hij niet eens de mogelijkheid de man te bellen.
Hij keek toe hoe de dokter de kar wegrolde en het kostte hem veel moeite om niet weg te vallen in een staat van melancholie.
Gelukkig was er de vrouw die hem wat afleidde. Dat was nog eens wat anders dan naar mannen kijken. Ze had hem verbaasd aangekeken bij zijn verklaring en het feit dat een cipier nu op O’Hara’s orders ontbijt ging halen. Misschien was het maar beter om met het mes op tafel te komen, voor gevangenen nog gingen denken dat hij een voorkeursbehandeling had.
O’Hara was inmiddels gekomen om haar mee te nemen naar een vrij bed.
‘Ik kan niet tegen melk, dus ik hoef niks te eten waar het in zit,’ zei hij gauw. ‘King en ik zaten samen vast in Folsom.’ Hij neuriede een deuntje van Johnny Cash terwijl de dokter zich met haar bezighield. Hij kon het scenario van een afstand bekijken maar hoorde niet meer tussen hen dan een zacht geroezemoes. Dat was misschien maar beter ook.
Een ding vond hij bijzonder: als die verwondingen voor haar niet veel voorstelden, waarom was ze hier dan? Was ze op de ziekenboeg om aan het geweld buiten te ontsnappen? Als de dokter hier de enige was die niet wapenstokken en z’n vuisten zat te zwaaien, kon hij zich dat nog wel indenken.
Zijn ogen gleden weer haar onderzoekend haar kant op, maar op het moment dat zijn blik landde, stokte de lucht in zijn keel. Daar zat ze, op een bed, gekleed in enkel de roze broek en een BH. Hoelang was het geleden dat Devon voor het laatst een vrouw in ondergoed had gezien?
Hij werd rood, wendde zich ineens met een ruk af om haar het weinige beetje privacy te gunnen dat hier mogelijk was. Hij liet hen praten, verschoof zijn gedachten naar de nieuwe situatie en zijn overlevingsmogelijkheden.
Het was dat hij zich niet mocht bewegen, anders had hij de kans gegrepen om het beetje stof aan het frame van zijn bed schoon te maken. Het ergerde hem al sinds hij hier lag.

Zijn houding verried dus dat hij nieuw was.
Dat beviel Devon maar niks. Was zijn onzekerheid te zichtbaar? Hij zuchtte, haalde een hand door zijn haar. Hij dacht teveel na, alsof hij op instructies wachtte. Dat was het resultaat van jarenlang het leven te hebben geleid dat hij kende.
‘Hey blonde.’ Hij schreeuwde niet, maar sprak op een volume dat de vrouwelijke gevangene kon horen. Deze keer wendde hij niet zijn blik af en keek haar recht aan. ‘Als mannen en vrouwen hier op hetzelfde eiland zitten, in dezelfde barak slapen, hoe bescherm je jezelf dan tegen geweld of klootzakken die wat van je willen? Wat ik bedoel te zeggen is; het is een beetje achterlijk om mannen en vrouwen bij mekaar in een bajes te zetten.’ Het was een vraag waar hij oprecht benieuwd naar was. Devon was zelf een man, maar hij wist dat dit weinig uitmaakte. Een kwetsbare gevangene bleef een kwetsbare gevangene. Hij was gezien zijn status als nieuweling met een gebroken enkel en een pissige cipier, de definitie van kwetsbaar.
Devon merkte nu de stilte op.
‘Niet dat ik gekke shit van plan ben of zo. Ik wil het gewoon weten.’
Misschien was het dom van hem om in deze situatie op zo’n manier informatie in te winnen en misschien had ie alweer z’n domme bek dicht moeten houden, maar als dokter O’Hara zich echt aan zijn geheimhoudingsplicht hield dan zou de ziekenboeg dus misschien wel de veiligste ruimte op het hele eiland zijn om informatie in te winnen. Behalve dan misschien de ruimten waar geen cipier was, maar dat wist je dus nooit.

Cipier Derek kwam weer binnen, maakte eerst zijn aanwezigheid kenbaar met een nogal geïrriteerd ‘eten’. Hij liep naar Devon en zette zijn ontbijt op een tafeltje naast het bed neer.
‘Denk maar niet dat ik je fucking bediende ben, klootzak,’ zei hij bijna grommend in Devon’s oor. Hij rustte zijn hand op Devon’s been met meer druk dan comfortabel was. Hij was dankbaar dat hij van het gips af bleef.
Toen werd zijn aandacht getrokken door de deels blote vrouwelijke gevangene.
‘Geen wonder dat jij Sean’s favoriet bent, daar wil ik ook wel een stukje van.’ Hij likte zijn lippen. En zo gauw als hij kwam, vertrok hij, waarschijnlijk om een conflict met de dokter te voorkomen.
‘Sean?’ vroeg Devon verbaasd hardop. ‘Jij ook al? Wat heeft ie jou geflikt dan?’ Het moment dat hij die vraag stelde, kreeg hij echter al spijt.
‘Ik bedoel.. Je hoeft niet te antwoorden, ’t gaat me niks aan. Ik werd misselijk en kotste over z’n shirt. Per ongeluk. Ik ga niet met een cipier lopen fucken. Maar als hij die wonden op je armen heeft veroorzaakt, dan had ik op z’n gezicht moeten mikken.’ Was het laatste wat typisch mannelijke bravado? Misschien.
Devon begon zowaar te lachen om de triestheid van z’n eigen actie en om het feit dat hij dit zo openlijk toegaf.
‘Ik ben Devon trouwens. Jij?’

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Zoals altijd wanneer de gevangenen vertrokken voor het werk, was het één grote chaos. Of dat leek het dan toch. Er zat vast logica in maar Luciana kon er nooit wijs uit om eerlijk te zijn, behalve dat ze allemaal dezelfde richting op gingen. Zwijgzaam keek ze van op een afstandje toe, er toch nog wijs uit proberende te raken. Het leek zinloos te zijn aangezien haar gedachten er niet bij waren, ze waren bij Sean, hoe stom het ook klonk. Ze maakte zich oprecht zorgen om hem.       ''Ben je ongedeerd?'' Ze keek wat geschrokken op en spotte Sean nu pas, nu hij voor haar neus stond. Haar mond viel nog net niet open bij het zien van zijn gezicht en ze vroeg zich meteen af of Ray dat had gedaan. Nee, dan zag hij er waarschijnlijk erger uit.       ''Of heeft hij je iets aangedaan?'' Ze knipperde wat verward met haar ogen terwijl ze hem aanstaarde alsof hij zojuist in een voor haar onbekende taal, tegen haar had gesproken. Ze herstelde zich echter na een paar seconden weer en schudde haar hoofd wat, alsof ze daarmee ook de gedachten van zich af kon schudden.       'Wat is er gebeurd?' vroeg ze zacht terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. Ze had de neiging om hem aan te raken maar ze wist met moeite haar handen thuis te hadden. Het notitieblok in haar handen en de pen hielpen zeker, aangezien ze daar haar handen zo hard mogelijk om klemde. Haar knokkels trokken wit weg door de kracht die ze erop zette.       'Hij..' Ze nam haar onderlip tussen haar tanden maar schudde haar hoofd 'heeft niks gedaan,' Het was niet helemaal de waarheid maar om hem nu te vertellen dat hij in haar personal space was gekomen en haar had aangeraakt.. dat klonk ontzettend kinderachtig en stom. Ze was geen watje en daarbij, als Sean het wel serieus nam en haar niet zou bestempelen als aanstelster, dan maakte hij zich misschien boos en kwam hij enkel verder in de problemen.       'Maak je niet druk om mij,' voegde ze er zacht aan toe terwijl ze een glimlach forceerde.

---

In sommige opzichten was Gérard net een gevangene. Hij had geleerd om te observeren, niet te veel herrie te maken waar het niet nodig was en dreigingen op te sporen voordat ze uit de hand liepen. Gezien het weer had niemand zin om te werken en Sean deinsde er niet voor terug geweld te gebruiken tegenover hen die maar wat te zeiken hadden of niet opschoten.
Hij had de zakdoek afgeslagen en zijn haat tegenover gevangene Jax kenbaar gemaakt. Na zijn opmerking over het weer keek ook Gérard kort naar buiten, voor hij zich weer tot de gevangenen richtte. De laatsten voegden zich bij de groep.
‘Niet alleen regen, ik denk ook onweer. Dit wordt een hele flinke bui.’ Regen werd half en half met gejuich ontvangen. Voor degenen in the hole of met infecties was het dramatisch, voor de anderen die met meer dan 35 graden aan het werk waren op het strand een verlossing. Op onweer zat echter bijna niemand te wachten.
Sean accepteerde zowel de sigaret als de whisky en Gérard sloeg zijn reactie gade bij het aanzien van de bloedvlek. Ze waren hier beiden al lang, dus wat bloed hier en daar was geen ongewoon scenario. Gérard stelde de vraag omdat het bij King’s tafel gebeurde. King stond bekend als een baken van rust. Bij hem in de buurt werd doorgaans niet gevochten omdat hij onder de gevangenen de autoriteit had geweld te stoppen. Uiteraard ging dit niet altijd op.
‘Melkallergie,’ zei een andere bewaker voor hij met de rest naar buiten ging. Dat scheen iets bij Sean los te maken. ‘Die kwam ik tegen in de ziekenboeg. Een nieuweling, inderdaad. Vond het nodig mij onder te kotsen. Dat laat hij de volgende keer ook wel uit zijn hoofd.’
Wat?
Gérard’s hand schoot voor zijn mond en hij wist nog net noodgedwongen zijn hoofd af te wenden om een meest onkarakteristieke grimas te verbergen.
Sean grijnsde nu ook, waarschijnlijk om de ongetwijfeld pijnlijke aframmeling waarop hij de gevangene trakteerde.
‘Maar over jou gaan ook wat verhalen de ronde in, Gérard. Ook een blondine?’ Gérard wist ogenblikkelijk op wie hij doelde. Uiteraard, geruchten vlogen snel rond op Heartbeat Island. Dat de cipiers kennelijk dachten dat hij ook een favoriete gevangene had uitgekozen was ergens amusant. ‘Ze hield zich niet aan de regels,’ verklaarde hij.

Dan werden zowel Gérard’s als Sean’s blik getrokken door een ongewone verschijning binnen de barakken: Luciana. Meestal kwamen gevangenen bij haar terecht in plaats van andersom. Had Ray haar hierheen gestuurd?
Hij groette haar vanaf een afstand.
Sean uitte zijn nieuwsgierigheid naar wat er zich had voorgevallen tussen Gérard en de blonde gevangene, voor hij zich naar Luciana begaf. Gérard bleef op zijn post, stuurde de laatste gevangene bij de keuken aan om de stapel onordelijke borden te fatsoeneren. Hij maakte aanstalten om zich dan bij de groep buiten te voegen zodat de twee hun privacy hadden. Dan vertrokken zijn wenkbrauwen in een nauwelijks zichtbare frons.
Wellicht was hij nieuwsgieriger dan hij had moeten zijn in situaties zoals deze, maar een zacht doch hoorbaar ‘ben je ongedeerd?’ in de meest bezorgde stem die hij ooit van Sean had gehoord, maande hem tot stoppen. ‘Of heeft hij je iets aangedaan?’ Gérard had goede oren, altijd al gehad. Toch duurde het hem verbazingwekkend lang om dit gesprek tussen die twee te kunnen plaatsen. Sinds wanneer was de huissadist van Heartbeat Island bezorgd om een vrouw? Het enige wat hij van Sean kende, was dat hij er vooral de grootste lol in had ze te kwellen. Frappant, maar het zou niet de eerste keer zijn dat iemand twee totaal verschillende kanten had. Gérard had geen recht om met een vinger te wijzen.
Dat betekende niet dat hij niet verbaasd was, mede om het feit dat Luciana zich noch angstig noch ongemakkelijk in zijn bijzijn voelde. Hun interactie leek haast… intiem. Hij had sterk het idee dat ze over Ray spraken, maar wist het niet zeker. Gérard wist het grootste deel van hun gesprek mee te krijgen zonder er echt moeite voor te doen en hij vermoedde dat Luciana niet eens wist wat hij onder werktijd deed.
Dit eiland deed wat met mensen en Gérard was daar het levende bewijs van.
Maar nu wist ze nog steeds niet waarom ze hier was. Wellicht had het met de nieuwelingen of een andere gevangene te maken. Naar zijn weten had zij informatie die de rest van de cipiers niet had.
‘Luciana. Zoek je een gevangene?’ Hij vroeg het voorzichtig maar toch hard genoeg om te kunnen horen. ‘Ze zijn nu namelijk nog niet vertrokken.’

---

No growth of the heart is ever a waste

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • And the patients start coming and they won't stop coming • Devon & Mimmi

---

Ik negeerde het gesprek tussen de twee gevangenen maar zo goed als ik kon. Als zij hun medische gegevens wilden uitwisselen, was dat aan hun. Ik gaf het ze in elk geval niet. Ik wees de dame een bed toe en knikte bij haar uitspraak dat ze geen privacy wel gewend was. Dat wist ik, maar toch wilde ik hier een beetje een normale sfeer houden, in plaats van de sfeer van strafkamp eiland. Dat lukte alleen niet als er meerdere patiënten waren, zeker niet patienten waar ik wel op wilde letten. Als ik ze beter kende, durfde ik vaker de gordijnen dicht te laten, maar hen zag ik pas voor de eerste keer, dus dan deed ik dat liever niet. Ik keek hoe ze haar shirt uittrok, waarbij een aantal hele nare blauwe plekken aan het verschijnen waren. Ik zou al weggelopen zijn als ze dat niet meteen recht voor mijn gezicht had gedaan. Soms deden gevangenen dat om iets van me gedaan te krijgen, maar zo leek het nu niet, en anders merkte ik dat snel genoeg. Ik luisterde aandachtig naar haar woorden. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen. "Je bent meer de regel dan de uitzondering daarmee." zei ik voor ik me toch omdraaide. "Ga maar rustig liggen. Ik pak je dossier er even bij." Ik liep rustig naar mijn bureau en begon te zoeken in de dossiers. Intussen was Devon naar het meisje aan het praten. Ik negeerde het maar weer, want wat kon ik anders? Ik wist inmiddels meer dan goed genoeg hoe het ging hier. Ik was het er zeker niet mee eens, maar ik kon er niets aan doen. Dit veranderde wel toen Derek terugkwam met het ontbijt. "Dank je, Derek" zei ik, in de hoop hem zo ook snel weer weg te krijgen. Toen hij ook nog zijn hand op mijn patient durfde te leggen werd het wat dreigender. "Dank je." Hij moest het niet pushen, maar natuurlijk deed hij dat wel. Die opmerking over Sean was volledig ongehoord, zeker hier, en dat wist hij, zelfs al gaf het me veel informatie. Nog voor ik iets kon zeggen was hij weg. Zo dom was hij dus ook weer niet. Ik had inmiddels het dossier gevonden en schreef er snel in dat Sean het op haar gemunt had. Wat ik ere in die van Devon schreef was dat hij vrij impulsief was met zijn woorden, gezien ik dat nu wel door had, zijn dossier nog hier lag, en zijn volgende uitbarsting het bevestigde. Het was goed dat hij zich hier veilig voelde, maar zo veilig was het hier nu ook weer niet. "Devon, ik zou op je woorden letten hierbinnen. Ik zal je nooit aangeven en probeer hier alles prive te houden, maar je weet nooit wie er binnenkomt, en zo dik zijn de muren ook weer niet." waarschuwde ik de man, voor ik terugliep naar de dame. Mijn stem was ook meteen weer zachter. Dit hoefde Devon niet te horen. "Kan je me vertellen wat er is gebeurt? Hoe meer detail hoe beter, en klein dingetje voor jou kan erg belangrijk zijn voor waar er problemen kunnen zijn in je lijf. Maar als er punten zijn waar het niet gaat, maakt dat niet uit." zei ik, terwijl ik vast op een diagram begon aan te geven waar haar zichtbare verwondingen waren. Veel cipiers zouden dit zien als een soort fetish en luisterden graag naar wat voor horrors er met de gevangenen gebeurden, maar ik haalde hier echt geen lol uit, en al helemaal geen genot. Ik moest het weten voor mijn werk, meer niet. Ik snapte niet hoe iemand ooit kon genieten van d pijn van iemand anders. Als het dan in elk geval nog was in een situatie waar beiden ermee instemden en er altijd een uitweg was, was het nog een ding, maar dit was gewoon marteling. Daar was niets okay mee. Noem me maar saai en ouderwets, maar wat was er mis met gewoon de liefde bedrijven in een bed, rustig en liefdevol? Als je het spannend wilde kon je het altijd nog op de bank, het aanrecht, of de keukentafel doen, maar dit? Nee, ik kon er gewoon echt niet bij, en daar was ik heel blij om. Ik legde het dossier even op het kastje naast het bed en haalde een bakje, gaas, en ontsmettingsmiddel van een plankje. Ik vulde het bakje met ontsmettingsmiddel en legde de gaasjes erin. "Ik wil eerst je brandwonden schoonmaken. Koelen heeft geen zin meer, maar de as erin zal de wondheling verslechteren als het niet wordt verwijdert. Het zou niet te veel moeten prikken, maar omdat het brandwondjes zijn kan het wel pijn doen door de druk en wrijving. Als het te erg wordt, moet je het maar zeggen, dan stop ik." zei ik tegen haar, voor ik voorzichtig haar arm pakte, en het eerste wondje begon schoon te maken. Ze waren al iets ouder, wat niet hielp, maar op dit eiland wilde je echt geen wondinfectie oplopen. Nu had ik hier wel verrassend weinig resistente infecties, maar als het voorkwam, was dat wel echt problematisch. Ik had namelijk maar een soort antibioticum op de plank, en wanneer een ander kon binnenkomen was altijd maar de vraag, laat staan stalen opsturen en resultaten terugkrijgen van een lab. Maar dat was nu niet aan de orde. Nu was het gewoon goed schoonmaken, goed verbinden, en hopen dat het genoeg was.

---

Bowties were never Cooler