[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      In haar achterhoofd wist Vee dat ze overeind moest komen; haar ogen onder geen beding mocht laten dichtvallen — zelfs nu dat het enige was waar ze naar verlangde. Alles deed zoveel pijn.
Maar de harde vloer onder haar lichaam had evengoed een donzen deken kunnen zijn. Ze had het gevoel honderd jaar te kunnen slapen. Het was makkelijk, toegeven aan de zware, zware duisternis die aan haar trok. Haar wolvin was het enige dat tussen haar en de uitnodigende afgrond in leek te staan. Eén seconde maar, lang genoeg om Vee haar vingertoppen over de planken te laten schrapen, alsof ze zich eraan moest herinneren wat echt was. Pijn, pijn was altijd echt.
      Haar maag trok opnieuw samen, al was er niets meer om naar buiten te komen, behalve meer slijm dat in haar mond brandde en als stroop uit haar neus en over haar lippen omlaag droop.
Ze dacht dat het huis om haar heen samen met haar door de aarde verzwolgen zou worden — zo voelde het althans, op het moment dat de garagedeur beneden met geweld werd opengezwaaid — en onbewust had haar lichaam zich kleiner gemaakt, een debiele poging om de klap op te vangen.
      De zwartharige wolvin vocht om haar ogen open te houden, alhoewel ze amper onderscheid kon maken tussen open of dicht. Open en dicht. Open. Dicht.

      ‘Vee, hé Vee?’ De stem klonk vreemd, als een echo die zich maar bleef herhalen. Ze wilde tegen de warmte aankruipen die een deel van haar gezicht had omvat, de streling van een zonnestraal. Weg, wilde ze. Weg uit de duisternis. De duisternis die zich in haar binnenste had genesteld.
      ‘Duisternis,’ ademde ze, niet wetend of ze het echt had gezegd of alleen dacht. Door dat kleine beetje warmte merkte ze pas hoe koud ze het had. ‘Overeind,’ gromde ze tegen niemand in het bijzonder; ze zou doodgaan hier.
      ‘Nee, nee, blijf liggen. We wachten op Greg, hij kan— GREG! Boven!’
Greg, ja, Greg — hem had ze om hulp gevraagd. Van het ene op het andere moment was de warmte weg, hoorde ze stemmen van buitenaf die als een geroezemoes langs haar heen gleden.
      ‘Vee? Vee, wakker blijven.’ De vriendelijke manier waarop de oudere man de woorden uitsprak maakte dat Vee haar hoofd in de richting van het geluid trachtte te draaien. De rust die hij uitstraalde strookte niet met de paniek die vloeibaar door haar aderen was gaan stromen.
      ‘Houd haar vast. Nee, zo,’ informeerde hij degene die haar deels van de grond had getild. Ze voelde de stof onder haar schouders, rook de mengeling van kruiden en angst en. . . Oh.
Vee had geen enkele controle over de verwilderde grauw die diep vanuit haar kern naar buiten rolde, evenals het reflex om haar arm zo stug mogelijk weg te willen trekken van de zinderende steken die er doorheen schoten.
      ‘Het is goed, het is goed, dit maakt het beter.’ De greep om haar arm hield en Vee ervoer wat de man bedoelde: de ellendige agonie in de open wonden werd langzaamaan minder intens. Ze zonk uitgeput verder terug in de warmte, haar ademhaling raspend en haar hartslag onverminderd snel.
      ‘Hier — drink dit,’ gebood hij vervolgens, op hetzelfde moment dat de sterke geur van scherpe kruiden haar neus binnendrong en Vee aarzelend haar mond opende. Ze dacht er niet eens bij na — had de energie niet om er tegenin te gaan. Het smaakte slechter dan het rook, echter, en ze verslikte zich na twee slokken waardoor haar maag bijna weer protesterend was omgekeerd. Er waren sussende geluiden, iemand die voorzichtig over haar mond depte met een zachte doek. Het was alsof ze zich eindelijk bij de afgrond vandaan kon bewegen, één stap tegelijk, zonder te vergeten hoe dichtbij ze was gekomen.
      ‘Je moet op temperatuur komen, Vee, dat zal het genezingsproces versnellen. Ik zal je arm verbi. . .’
Ze volgde amper de helft van wat hij zei, haar hoofd vol luchtbellen, met haar zwakke focus hoofdzakelijk op de aanrakingen die gevaarlijk dicht in de buurt van de sneeën kwamen, maar ondernam geen verder protest tegen zijn handelingen.
      De zwartharige wolvin opende haar ogen, half, omhoogkijkend naar de persoon tegen wie ze was aangenesteld, of die haar angstvallig tegen zich had aangetrokken.
      ‘Zon,’ glimlachte ze, haar ogen opnieuw sluitend, de warmte verwelkomend die ze was verloren.
Wolven werden nooit ziek. Eenmaal had ze zich laten vergiftigen met wolfsbane; maar dat kwam niet in de buurt van wat dit met haar lichaam had gedaan. En wat zij met de verantwoordelijke zou doen. . .

      Vee was zich er nog amper van bewust dat de wereld draaide toen ze de warmte registreerde die zich als een allesomvattende cocon om haar lichaam heen vouwde. Water. Ze was aan het zinken.
Haar ledematen waren gevoelloos bij deze conclusie, ongemoeid met de doodsangst die door de rest van haar zenuwstelsel heen schokte. Hoewel de verdrinkingsdood niet één van haar grootste angsten was — was het bepaald niet de dood waarvoor Vee zou kiezen. Hoe zeer ze echter ook probeerde, haar lichaam leek te hebben geaccepteerd wat haar hoofd niet wilde toelaten.
      Maar het water reikte niet verder dan haar sleutelbeenderen, maakte met zijn aangename temperatuur dat haar spieren zich tegen haar wil in ontspanden en ze de zuurstof sinds lange tijd met minder wanhoop naar haar longen zoog. Alles was zo verkrampt in de afgelopen uren dat nu ze zich slap in het bad bevond, zich voor het eerst in haar leven te zwaar voelde om te bewegen.
      ‘Ze blijft leven toch?’ Nox?
      ‘Ja, maar niet dankzij jou.’
Zelfs haar ogen openen kostte een handvol seconden, alsof ze zich los worstelde uit drijfzand.
      Het eerste dat haar wazige zicht uitmaakte waren de twee figuren die zich in haar kleine badkamer bevonden. Greg en Nox. Die laatste op de rand van het bad waar ze volledig gekleed in was gelegd. De zwartharige wolvin knipperde traag, hopend dat haar ogen zouden scherpstellen, de verbonden arm die eveneens op de badrand was neergelegd daarbij bekijkend. Ze voelde haar wenkbrauwen naar elkaar toe trekken, hoewel de simpele frons meer energie eiste dan ze voor mogelijk had gehouden en de diepe zucht die achterin haar keel was opgeborreld naar een mengeling van verwarring en zware uitputting vertaalde.
      ‘Greg?’ haar stem klonk alsof ze had geschreeuwd. Vee liet haar tong door haar droge mond rollen, grimaste bij het proeven van de sporen die ze daarbij tegenkwam. De erkenning van zijn naam zorgde ervoor dat de man haar een milde glimlach schonk, welke ze bijna vaderlijk zou noemen, was het niet zo dat ze geen idee had hoe een vaderlijke glimlach eruit hoorde te zien. Hij was Nox' oude man. Het waren niet zijn echte ouders, maar toch, als Vee vroeger droomde over een adoptieve familie die haar in hun armen zouden sluiten dan waren Susan en Greg het perfecte paar geweest. Haar blik gleed vrijwel automatisch naar de donkerharige jongen aan haar zijde. Soms vergat ze in hoeverre ze op elkaar leken.
      Ze was echter niet vergeten hoe hij eerder was verdwenen, wat haar tevens terugbracht naar de huidige situatie. Greg was intussen neergestreken aan haar andere zijde, ze had hem amper zien bewegen.
      ‘Je hebt weer wat kleur op je wangen, dat is een goed teken,’ stopte hij haar toe, zijn hand uitgestoken om haar voorhoofd te voelen, zich beseffend dat hij zich desondanks in de nabijheid van een roofdier bevond. Het amusement dat haar wolvin hier normaliter in zou vinden, bleef uit — waardoor Vee amper haar ogen bewoog toen de oudere man haar gebood haar tong uit te steken. Ogenschijnlijk tevreden met zijn bevindingen, knikte hij eenmaal. De ernst verruilde zich zichtbaar voor vermoeidheid, een uitdrukking die ze konden delen. Voor Greg echter achteruit kon stappen, greep Vee harder dan bedoeld naar zijn arm.
De man verstijfde vrijwel direct onder haar vingers.
      ‘Bedankt.’ Ze liet hem los zodra het woord over haar lippen was gerold, maar de blik in zijn ogen vertelde haar dat hij het kon waarderen. Vee dankte zelden, geloofde niet in gunsten, maar het redden van haar leven — waarvan ze was overtuigd dat hij dat vanavond had gedaan — zou ze hem zo lang als haar hart klopte aanrekenen. En aan de manier waarop hij zijn hoofd lichtjes haar kant op boog, kon de jongedame opmaken dat hij dat respecteerde.
Zodra hij achter de divider verdween, viel er een stilte over de twee achterblijvers.
      Het was de geur van mensenbloed dat haar uiteindelijk in beweging bracht. Het water klotste tegen haar goede arm, degene die ze gebruikte om over de rand te kunnen kijken, zelfs als de wereld nog niet helemaal tot stilstand leek te zijn gekomen wanneer ze te snel reageerde.
      ‘Je bloedt,’ informeerde ze hem, misschien wel overbodig, hoewel ze de bezorgdheid succesvol uit haar stem kon houden. Waar waren zijn schoenen?
      ‘Wat is er gebeurt?’ wilde Vee weten. Ze voelde zich belachelijk, met haar shirt aan in bad en haar arm volledig ingepakt. Belachelijk dat ze de waarschuwingen in haar lichaam had genegeerd tot ze er bijna aan onderdoor was gegaan.
Ze zakte bijna volledig automatisch weer verder terug in de kuip zodra ze haar grip rondom de rand verloor. Hoezeer ze ook haar best deed, haar geheugen bleef stellig weigeren te functioneren.
      Hetgeen dat haar meer alarmeerde dan dat, was de eigenaardige afwezigheid van haar wolvin, waar ze zich bewust naar uit had gestrekt voor comfort — maar die zich diep in haar kern had teruggetrokken.