[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      De woorden hadden het gewenste effect, zoals Vee eerder had ingeschat. Eén blik op Nox’ gezicht en de warmte die hem letterlijk had doen stralen was met de noorderzon vertrokken. Uitputting was ervoor in de plaats gekomen, misschien zelfs een vleugje misplaatstheid en ongemak zoals hij daar zo verloren op die stoel zat. Later dan ze normaliter zou doen bemerkte ze pas dat hij zich in de tussentijd had omgekleed. Een zwarte trui die over haar bed had gehangen onttrok nu de melkwitte huid van zijn onderarmen aan het zicht en hij had een donkergrijze joggingbroek gevonden die ergens tussen rommelige ladekasten had geslingerd.
Het was weinig bijzonder dat anderen in haar kleding rondliepen: binnen de wolfpack was het een bijna vanzelfsprekend fenomeen om elkaars kast te raadplegen wanneer er onverwacht werd geshift en kleding benodigd was.
      Toch was het iets totaal anders om Nox in de donkere stukken stof te zien die aan haar toebehoorden. Het was iets dierlijks, ongetwijfeld, een heftige reactie op het feit dat ze hem zojuist in haar badkamer had geclaimd. Ze zou zweren dat haar wolvin tevreden spinde bij het aanblik.
      Vee kauwde stug op de binnenkant van haar wang terwijl ze tegen het hoofdbord aan kroop, overdreven meer aandacht aan de gehele handeling bestedend dan nodig om te bedaren. Het was eveneens de enige manier om rechtop te kunnen zitten, gezien ze haar lichaam al ver over zijn grenzen had gepusht. Mede daardoor wist ze dat het, zelfs met het versnelde helingsproces, wel enkele dagen zou duren voor ze volledig de oude zou zijn. De afdrukken die Hadeons klauwen in haar onderarm hadden achtergelaten zouden zelfs in het beste geval altijd aanwezig blijven en ook de scherpe lijn over haar jukbeen was een ander verhaal dan het blauw—paarse pallet dat haar normaal ivoorkleurige huid nu sierde.
      Ze strekte haar benen totdat deze de dekens aan het voeteneinde raakten. Buiten het feit dat ze het warm had, warmer dan goed was, waren haar ogen teruggekropen naar Nox voor de gedachte in haar was opgekomen om het geruite laken naar zich toe te trekken. Het was niet belangrijk genoeg. Slaap, zelfs slaap, was niet belangrijk genoeg op dit moment.
      ‘Schaamte. Het feit dat ik het zelf nog niet eens kan bevatten. Susan en Greg.’ Ze hoefde niet eens te focussen om de veranderingen in zijn gelaat te ontwaren terwijl hij sprak, zijn toon zwaar genoeg om aan elk woord te hangen. ‘Hij praat meer tegen me. Kan langer dan twee uur controle houden in de runenkamer.’
Ze trok aan een krul, omlaag, omlaag, liet los en voelde hoe hij weer terug omhoog veerde. Het was een tik die ze eigenlijk had afgeleerd. Normaal zou ze hem met haar armen over elkaar geslagen stoïcijns aangekeken hebben. Nu stond Vee’s blik op oneindig en bleven haar vingers naar natte krullen zoeken, de woorden nog altijd bezinkend toen er meer volgden: ‘Dit was de eerste keer dat hij twee keer is doorgebroken op één dag. Binnen zes uur zelfs. Het spijt me, Vee. Ik dacht dat het veilig zou zijn naar je toe te komen, heb nooit kunnen indenken dat hij nog een keer over zou nemen.’
Ze onderdrukte de rilling die ze onderhuids kon voelen opkomen, weigerde de onrust die het in haar losmaakte. Twee keer binnen zes uur. Wat als niets hem meer zou tegenhouden?
      In de beladen stilte die volgde, stond Vee zichzelf toe haar blik over zijn gestalte te laten dwalen. De schuld hing als een bijna zichtbaar gewicht op zijn schouders en het kostte haar meer dan alleen wat moeite om haar hand niet naar hem uit te steken.
Ze wilde hem een klap in zijn gezicht geven omdat hij zich maar bleef excuseren voor de parasiet in zijn hoofd en hem vervolgens —misschien nog wel liever dan dat— dwingen omhoog te kijken nadat ze haar vingers onder zijn kin had geduwd. Misschien had dat voldoende geweest. Misschien had Vee geen woorden nodig om hem te doen beseffen dat geen van Hadeons optredens iets veranderde aan wie hij was.
      Fuck, fuck, fuck dacht ze tandenknarsend, zo hard in de onderkant van het t—shirt knijpend dat ze de stof voelde scheuren. Het hielp niet.
      ‘Is er — heeft hij iets gedaan? Gezegd?’ Het herinnerde haar eraan dat zij nog helemaal niets had gezegd. Vee staarde Nox voor één enkele seconde aan met de tornado aan emoties die door haar hoofd trokken voor ze deze met de nodige geweld schoon veegde.
      Hadeon had in elk geval niet gelogen dat Nox compleet van de aardbodem verdween wanneer hij er was. Ze voelde het gal in haar maag bijna koken bij de subtiele flashback die Nox’ onschuldige vraag had weten op te roepen. Waarschijnlijk grimaste ze, Vee voelde enige tijd namelijk helemaal niets, totdat ze haar vingers ontspande en haar donkere haren achter haar oren veegde zodat ze er niet meer aan zou zitten.
      ‘Hij—’ Vee overwoog de waarheid te verzachten, iets wat ze nooit deed, maar voor Nox. . . Hadeon had geweten hoe ze heette; hoe ze echt heette, had het zo achteloos gezegd dat het haar voor geen moment liet twijfelen dat de Demoon meer wist dan ze zich konden voorstellen. Bovendien wilde ze geen geheimen voor Nox hebben. Dus ademde ze diep in, accepterend dat ze zich nog altijd middenin het duivelse schaakspel bevond dat Hadeon had achtergelaten. ‘Hij vertelde me hoe het voor jou is. Wat er met je gebeurt wanneer hij er is en. . . Daarna.’ Vee voelde de zinderende vlaag van woede die dit opriep pas toen haar ogen daadwerkelijk van kleur verschoten; misschien slechts een fractie van een seconde elektrisch blauw, voor ze opnieuw verduisterden.
      Eén van haar mondhoeken krulde omhoog in een gedwongen, halve grijns — het gebaar meer beestachtig genoegen dan wat dan ook. ‘Ik geloofde hem niet. Deed iets wat ik had moeten doen voor hij de kans had gekregen om te verschijnen — dacht dat hij zou verdwijnen zodra ik hem zou kussen. Het blijkt dat walging alleen niet genoeg was om hem te verdrijven.’
Vee trok één schouder omhoog, hoewel de grijns van haar lippen was verdwenen en ze Nox niet aankeek.
      ‘Je snapt waarom hij mijn ingewanden over de bosgrond wilde smeren. Ik heb hem misschien beloofd dat ik nog veel creatiever kon worden. . .’ Vee keek hem toch aan vanuit haar ooghoeken. Heel even voelde het alsof er helemaal niets was veranderd tussen hen en misschien had ze er zelfs bij kunnen knipogen als het resultaat van die laatste zin niet was geweest dat ze bijna was verstikt. De realiteit was dat er heel veel was veranderd.
      ‘Ik heb je gezoend omdat—’ ze knarste nogmaals met haar tanden, ‘omdat toen ik niet meer kon ademen, ik alleen maar dacht aan jou.’
Ze schudde haar hoofd. Alsof ze niet kon bevatten dat de melodramatische woorden uit haar eigen mond kwamen. ‘Ik wil je spijt niet, of je medelijden. . .’ ze rolde op haar zij, overmand door de vermoeidheid en de vuist rondom haar hart, het licht te fel om nog te kunnen verdragen, hoewel dat het zwakke excuus was dat ze zichzelf toestond.
      ‘Het spijt mij niet,’ eindigde ze, alsof dat het laatste was wat ze erover wilde zeggen, starend naar de houten wand.
Niet zo nobel als ze had kunnen zijn.

      Liegen tegen wolven was een vrijwel onmogelijke opgave.
Je eigen lichaam was de grootste verrader op dat gebied. Vee kon er enorm van genieten wanneer iemand het toch probeerde: zich totaal onbewust van de miniemste verandering in hun hartslag, of de verwijding van hun pupillen, of één van de miljoen andere verklikkers.
      Zelfs zonder haar bovennatuurlijke zintuigen had ze echter dwars door Nox' belabberde leugen geprikt. Het was bijna beledigend, omdat ze met één blik op zijn gezicht kon vertellen dat hij zich maar al te goed besefte dat hij het tegen haar had, waardoor een schamper lachje haar enige reactie bleef.
Maar ook nadat ze hem haar rug had toegekeerd bleef ze alert op elke ademhaling, elke verschuiving in de ruimte tussen hen in. Het was roofdier—eigen om je niet in zo'n kwetsbare positie te willen bevinden. Het druiste in tegen al haar instincten en deed haar beseffen dat haar wolvin Nox als geen enkele dreiging beschouwde.
      Bovendien was niet naar hem kijken meer marteling dan opluchting. Zonder zijn gezicht te kunnen bestuderen, was de stilte die volgde een doodsteek.
De klap die vervolgens uit het niets leek te komen deed haar hartslag in de eerste instantie pieken — tot ze het geluid in vrijwel dezelfde ademteug wist te plaatsen als de oude stoel die was omgekieperd. Dat was niet de eerste keer, alhoewel het voorheen altijd door eigen toedoen gebeurde. Het instinct om zich naar naar hem om te draaien om te zien wat er mis was—was groot. Maar ze was te traag, haar aarzeling verloren in de woorden die vervolgens luid en duidelijk over zijn lippen rolden.
      ‘Ik moet gaan.’ Drie lettergrepen. Drie achtereenvolgende trappen tegen een lichaam dat nog niet overeind was gekomen — maar dat nu ook niet meer kon.
Ik hoop dat je blijft, hoorde ze zichzelf nog zeggen, een echo die ergens tussen de kieren van de kamer was blijven hangen. ‘Ik ga.’
      Hij denderde de trap af, zijn voetstappen hard en oneven, twee treden tegelijk — alsof hij zich niet snel genoeg uit de voeten kon maken.
Vee keek omlaag, naar de vuisten die ze in de tussentijd tegen het matras had gedrukt, de wonden in haar onderarm bonzend op het ritme van haar hartslag.
Haar woede was tastbaar, was hetgeen dat haar van de kracht voorzag om rechtop te gaan zitten, tot ze zichzelf in een flits in de spiegel tegenover haar bed zag.
En zich realiseerde dat er tranen over haar wangen liepen.
      Vee greep naar het eerste dat ze kon vinden — de wekker die op haar nachtkastje had gestaan — voor ze deze in één rechte lijn naar haar spiegelbeeld slingerde.
De klap overstemde de rauwe grom die ze half probeerde in te slikken, deels omdat ze met haar gewonde arm had gegooid en deels omdat de scherven tot halverwege de kamer vlogen.
      Ergens daartussen was de garagedeur met een beduidend zachtere klap in het slot gevallen. De plotselinge, oorverdovende stilte nestelde zich als een donkere wolk boven haar gestalte op het bed.
Haar lippen weken van elkaar, zoekend naar woorden die als stroop door haar gedachten zwommen, struikelend door de brokstukken die deze avond hadden achtergelaten. Ertussen vond Vee de overblijfselen van zichzelf. De duizend kleine stukjes waarin ze uiteen was gevallen, althans.
      Ze knipte het nachtlampje uit, trok de deken over haar hoofd en gaf zich over aan de absolute duisternis waarin ze in elk geval niets hoefde te voelen.

      Zelfs in haar onderbewustzijn was er geen ontkomen aan de Demoon met Nox' gezicht.
Zijn maniakale schaterlach achtervolgde de wolvin in de allesomvattende duisternis — hoe hard ze ook rende, ze was niet snel genoeg; struikelend over obstakels die ze niet kon zien, niet kon voelen. De frustratie maakte dat ze haar armen defensief uitstrekte, in de lucht om zich heen klauwend zonder ook maar iets te raken. Hadeon, daarentegen, maakte elke uithaal trefzeker. De metaalachtige geur van wolvenbloed was overal; in haar neus, op haar tong, de handen van haar beste vriend. De grond onder haar voeten leek haar levend willen op te slokken.
Vee probeerde tevergeefs overeind te komen, grauwend en sissend, wanhopig zoekend naar de link met haar wolvin terwijl Hadeons glibberige schaduwklauwen zich om haar keel sloten. Maar waar haar tweede huid zich normaal vlak onder het oppervlakte bevond — was het dood maar dan ook doodstil aan de andere kant van haar levenslijn. Vee was helemaal alleen.
      ‘Ik ben duisternis!’ galmde hij tegen de enkele millimeters tussen hun gezichten; zijn ademhaling zo ijzig koud dat haar lichaam ervan rilde. Haar zicht was wazig, zo wazig dat ze zich maar half besefte waarom het zo aardedonker was geweest — ze bevond zich in een graf; een metersdiep, zwart gat.
Hadeon keek van bovenaf naar beneden, klappend als een kind op kerstochtend zodra Vee vruchteloos probeerde te klimmen. De aarde viel uiteen tussen haar vingers en haar wonden— fuck. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes bij het zien van de afdrukken die hij had achtergelaten. Haar lichaam bevond zich in een staat van ontbinding, alsof ze allang was overleden.
      ‘Zelfs je eigen moeder wilde je niet hebben Vivianne! Dacht je ik wel?’
De bekende woorden zorgden ervoor dat Vee haar gezicht in één beweging in de richting van het geluid wendde; maar waar ze Hadeon had verwacht, tuurde Nox met minachting naar beneden — zijn groene ogen het laatste dat ze zag voor de kuil in één keer werd dichtgegooid.