[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

      Nox was niet de enige wiens energie als sneeuw voor de zon leek te zijn verdwenen zodra de rust binnen de garage was wedergekeerd. Het kwam niet vaak voor dat ze zoveel had moeten incasseren, grotendeels te wijten aan het feit dat Vee (hoe kon het ook anders) meer een aanvaller dan een verdediger was. Hadeon had haar daarnaast ook nog eens overvallen met zijn bloedlust. Als een pitbull was hij haar te lijf gegaan — geen ander doel voor ogen dan onherstelbare schade aanrichten. Terugkijkend op het gevecht wist Vee haar fouten te benoemen, ze strafte zichzelf af op elke misstap die ze had gemaakt en rekende zich nog meer de aarzeling aan die hem alle mogelijkheid had gegeven om haar persoonlijke ruimte te betreden. Vanaf daar was het bergafwaarts gegaan en, zoals ze al eerder nuchter had geopperd, was het een dodelijke zet geweest als Hadeon haar daadwerkelijk had willen vermoorden.
      In die laatste momenten, waarin ze zelfs in het heetst van de strijd begreep dat ze aan het verliezen was, had ze alleen maar aan Nox gedacht — aan de jongen achter het monster en diens vurige wangen wanneer ze hem een ongepaste opmerking toeslingerde, wiens geur ze naar het einde van de wereld zou kunnen volgen.
Er komt een moment dat hij meer Hadeon is dan Nox en dat hij er naar zal verlangen mij aan het roer te laten. De pijn die het hem doet drijft hem hier steeds verder naar toe. Vee knipperde enkele malen, haar grip om de flessenhals zo strak dat haar knokkels wit uitstaken.
Het was akelig stil gebleven na haar onverschillige uitlating over haar ontmoeting met Hadeon, zodanig zelfs dat Vee haar gezicht een stukje van de werkbank had opgetild om Nox te spotten, welke asgrauw was blijven staan.
      ‘Ik zei toch dat het unladylike was?’ mompelde hij uiteindelijk zonder echt haar kant op te kijken, waardoor Vee de fles halverwege een nieuwe koers naar haar mond onderbrak. Oh. Ze voelde haar mondhoeken trillen, niet wetend of ze wilde glimlachen om zijn onschuldige gedachtegang of het idee dat hij daadwerkelijk helemaal niets had gemerkt van het moment waarop ze haar lippen tegen de zijne had gedrukt. De pure schok, gevolgd door onvervalste walging, kroop ongewild haar gedachten binnen. Het was niet Nox' reactie geweest en toch. . . Het was een onmogelijke opgave aan te wijzen waar Nox eindigde en Hadeon begon.
      ‘Vee ik denk dat het heel verstandig is om een bad of douche te nemen. Schoon worden en warmte voor je spieren.’ Hij was teruggekomen naar de werkbank, waar hij nu tegenaan leunde, hetgeen wat hij niet onder woorden bracht bijna zichtbaar achter de mistige glans in zijn ogen.
Vee had één van haar wenkbrauwen eigenwijs de hoogte in gerezen, toen ze zijn blik kruiste. De gelige lamp achter hem zorgde ervoor dat hij in een halo van licht stond, wat haar zodanig overrompelde dat ze hem enkel aanstaarde. Zelfs met de donkere kringen onder zijn ogen, de verslagenheid in zijn schouders en de beurse uitstorting die zijn sleutelbeen decoreerde had Nox er nog nooit zo. . . bovenmenselijk uitgezien.
Goddelijk — er was geen ander woord om het te omschrijven.
      ‘Kan je me daarna vertellen wat er is gebeurd toen ik... weg was.’
Ze verschoof haar blik stijfjes naar de hand die hij haar goedbedoeld aanbood, wetende dat ze ongevraagde aanrakingen meestal met weinig enthousiasme ontving. Zacht uitgedrukt.
Misschien was het de alcohol die door haar bloedbaan stroomde en de uitputting en de melancholie van het bijna—sterven, maar Vee's wangen gloeiden als twee miniatuur zonnen. Ze duwde zichzelf zo snel overeind dat de fles uit haar hand glipte en uiteen spatte op de grond naast hen.
      ‘Misschien is het beter—’ Vee knarste haar tanden halverwege die zin, daadwerkelijk horend wat ze zei— ‘het zou verstandig zijn als je ging.’
Haar ogen kropen automatisch terug naar de afdrukken die haar vingers hadden achtergelaten op zijn hals, de neiging deze aan te raken onderdrukkend. Het was alsof de lucht die ze zo traag mogelijk probeerde te inhaleren elektrisch geladen was en zich moeiteloos vastklampte aan de hitte waarmee haar huid inmiddels in vuur en vlam leek te staan. Eén beweging en ze zou losrafelen. De blik in Vee's ogen werd bijna koortsachtig nadat haar tong gedachteloos over haar lippen was gegleden, de restjes rum en bloed proevend die ze daarbij verorberde. Het geluid dat vervolgens over haar tong rolde, maakte dat ze ontwaakte uit de trans.
      En zich tegen beter weten in van de werkbank liet zakken, elke wiebelende stap richting de trap één te veel, alsof ze zich los probeerde te rukken uit drijfzand en haar dodelijke greep rondom de trapleuning niet zozeer voor meer stabiliteit was maar een anker om te voorkomen dat ze zich om zou draaien.
      Ze kon hem niet aankijken. Ze kon hem niet aankijken. Het zou haar ondergang worden.
      Vee klemde haar kaken op elkaar en dwong zichzelf iets te zeggen, wat dan ook, maar er kwam helemaal niets samenhangend over haar lippen terwijl ze aan de grond genageld stond.
      ‘Alsjeblieft,’ fluisterde ze, niet wetend of ze hem smeekte om te gaan, of te blijven.

      Je wilt dat ik ga?
Hij had naar haar gekeken alsof ze een spook was, alsof de woorden alien waren en hij ze wel verstond, maar niet volledig begreep.
Niet overtuigend genoeg ; ze was niet overtuigend genoeg. Dus Vee had haar laatste restje wilskracht gebruikt om zoveel mogelijk afstand tussen hen te krijgen. Het was bijna zielig dat ze het slechts tot de trap had geschopt.
      Heel even dacht ze dat hij inderdaad de benen nam en door de deur naar buiten zou verdwijnen. Haar ruggengraat was namelijk op slot gesprongen op het moment dat hij in beweging kwam — maar niet richting de andere kant van de garage, waar Laurel zich eerder aan het zicht had onttrokken, maar rechtstreeks in de richting waar Vee nog altijd krampachtig aan de rugleuning hing.
      Nee. Nee. Nee. Ze wilde de woorden bijna schreeuwen. Hij maakte de verkeerde keuze.
      Voor een tweede maal op deze bizarre, onvoorspelbare avond vond ze zichzelf in Nox' armen. Er was geen uitleg of veelbetekenende blikken; niet meer dan een serie aan handelingen om de werkplaats te verruilen voor de veel huiselijker ogende bovenverdieping die de zwartharige daadwerkelijk bewoonde. Pas op de laatste treden verdedigde hij zijn vastberaden actie, hoewel het haar niet ontging dat hij overal keek behalve naar haar. Hij kan je niet eens aankijken maar hij kan het niet over zijn hart verkrijgen je achter te laten in je eigen rotzooi, zie je?
      ‘Raas wat je wilt, haat me, doe wat je moet doen, maar doe het over een half uur als je veilig, schoon en verzorgd in bed ligt. Ik laat je niet alleen met hetgeen ik heb aangericht.’
Vee brieste ter antwoord, een geluid wat perfect aansloot op de donderende uitdrukking in haar gezicht, wat op zijn beurt een absurd contrast vormde met de onvoorstelbare opluchting die ze door haar lichaam voelde stromen.
      Het was niet de eerste keer dat Nox zich in haar slaapkamer begaf, die met de nodige innovatie eveneens dienst deed als badkamer en leefruimte. Toch was het tamelijk bijzonder om hem zo kalm door de chaos te zien navigeren. Pas op het moment dat het koude sanitair haar dijen raakte merkte Vee hoe smeulend heet haar huid daadwerkelijk was. Ze bleef echter roerloos zitten terwijl Nox het water liet lopen, gehurkt en zo dichtbij dat ze zijn hartslag in zijn hals kon zien kloppen.
Hij was zo verloren in zijn alledaagse handelingen dat Vee zichzelf een kwartslag opzij worstelde, haar focus op het transparante water en niet het zeegroen in zijn ogen. Hij bewees haar gewoon een vriendendienst. Het was de koorts die haar overmande, niets anders.
      Het hielp om de met rum gespoelde wonden op haar onderarm te bekijken. Het zag er ongeveer net zo onappetijtelijk uit als bedorven rosbief. Voorgaande ervaringen hadden haar echter geleerd dat het uiteindelijk een stuk beter opknapte dan ze in de eerste instantie voor ogen had. In haar geval had Vee meer dan eens een zijweg genomen in haar absurd snelle genezingsproces.
Soms wilde ze niet dat het netjes heelde. Ze verzamelde fouten in de vorm van littekens, een zichtbare herinnering om dezelfde fout niet nog eens te maken. Waarschuwingstekens voor de rest van de wereld die riepen ik ben niet bang — zelfs als verreweg de meesten zich onderhuids bevonden.
      Het was zo stil in de rest van de ruimte dat het geluid van zijn overslaande hartslag gelijk stond aan het dichtslaan van een deur.
Vee draaide haar gezicht bijna automatisch naar hem toe, net op tijd om getuige te zijn van de manier waarop hij zijn tong over zijn lippen liet glijden.
      ‘Ik — euhm — ik hang een handdoek over het scherm en wacht aan de andere kant.’ Vee knipperde niet. Ademde niet. Ze was zich amper bewust van de lage pieptoon in haar oren die ze enkel kon linken aan wat er gebeurde wanneer haar bloed zo snel door haar aderen stroomde dat het al het andere overstemde.
      Dat gebeurde wanneer het jachtinstinct insloeg. Dat gebeurde wanneer—
Vee probeerde te slikken, maar haar mond was zo droog geworden dat ze enkel haar keel voelde bewegen onder haar uitgestoken kin. Ze kreeg haar ogen niet afgewend, niet los van de fixatie die ze hadden aangenomen op Nox en het gegeven dat hij onmogelijk achteruit kon stappen.
Want haar vingers waren als een bankschroef om zijn pols gevouwen.
      ‘De trui,’ zei ze tot haar eigen verrassing, waarna ze hem bijna vinger voor vinger opnieuw losliet.

      Misschien had ze nooit echt naar Nox gekeken. Niet verder dan de meest standaard kenmerken die hem sierden, in elk geval. De vanzelfsprekende verzameling van donker haar, sneeuwwitte huid en slungelige ledematen. Hoe makkelijk hij het maakte om over niets van belang te praten en zijn mond hield wanneer het er toe deed. De rode kleur op zijn wangen die zij met achteloos gesproken woorden tevoorschijn kon toveren en wanneer de kuiltjes in zijn wangen uitbleven als hij lachte, zij kon vertellen wanneer hij het meende of niet.
      Maar als het aankwam op zijn gedachten, welke zich vlak achter de groene oase in zijn ogen schuilhielden, tastte Vee in het duister. Lichaamstaal, dat was de taal die ze begreep, welke ze altijd zou verkiezen boven het gesproken woord. Woorden konden liegen en bedriegen en volledig verkeerd begrepen worden.
Vee wilde dat ze kon zien wat hij zag, wat er door zijn gedachten ging nu, of hij haar weg zou duwen als—
      I just really like tea!
Het was alsof de opgenomen stem van hun gezamenlijke vriend Vee eraan herinnerde waar ze mee bezig was. Wat ze bijna had gedaan. En ze was duidelijk niet de enige. Als Vee hem niet had vastgepakt, was hij er vandoor gegaan. Omdat hij een goed persoon was. En jij niet.
      ‘Oké. Ja. Oké, ik kan je helpen.’ Hij bleef staan. Natuurlijk bleef hij staan; hij voelde zich verplicht om haar ergens mee te assisteren waar ze Laurel eerder voor had bedankt. Vee voelde zich lang niet meer zo zelfgenoegzaam als eerder, en zelfs het aanblik van zijn blozende wangen ontlokte geen glimlach aan haar strakke gelaat.
      Als het kon was ze met trui en al in bad gaan zitten; gewoon, om er maar klaar mee te zijn, om deze situatie niet verder voort te hoeven slepen dan hij al deed. Ze kon niet nadenken als hij naar haar keek, als hij naar haar staarde alsof de wereld uit elkaar kon vallen en hij niet zou knipperen.
      Dat hij haar opnieuw vastpakte—een zoveelste keer deze dag, deze avond—hielp allerminst. De zelfzekere grip ontbrak en een bijna tedere variant had zijn plaats ingenomen. Als ze zich niet bewust was van elke plek waar zijn huid de hare raakte, zou ze waarschijnlijk heimelijk hebben gelachen om het feit dat alleen Nox na alles zo ongelooflijk spastisch zou kunnen doen over zoiets nietszeggend als naaktheid.
      ‘Als jij je armen omhoog doet, dan — euhm — trek ik de trui over je hoofd.’ Stamelde hij. Met het minieme beetje hoogteverschil tussen hen in stonden ze bijna neus aan neus, de badrand tegen haar achter— en Nox bijna tegen haar voorkant gedrukt. Haar armen gaven er desondanks gehoor aan, tilden zich boven haar hoofd zoals kinderen deden die wachtten tot hun ouders, of wie dan ook, hun kleding aan of uit zouden trekken. Misschien voelde ze zich vooral heel stompzinnig omdat er nog nooit iemand was geweest die dat voor haar had gedaan. Bovendien waren de mannen die het later hadden geprobeerd eveneens van een koude kermis thuisgekomen.
      ‘Ja, oké.’ Vee schudde haar hoofd.
      Ze stond op het punt om hem te vertellen dat ze het zelf wel zou doen — alsof de realisatie dat er nog nooit iemand was geweest die ze dit had gevraagd rechtstreeks op de paniek knop had gedrukt — toen hij zijn blik omlaag sloeg en ze zijn vingers vederlicht over haar bovenbeen voelde strijken.
Oh.
Daar had ze zich overheen kunnen zetten, dat had ze kunnen afdoen als een onbedoelde en niet te voorkomen aanraking, als Nox daarna niet zijn tanden in zijn onderlip had gezet en daarmee de verbinding tussen haar lichaam en gedachten met één handeling had verbroken.
      ‘Ik heb mijn ogen dicht, zeg maar als ik. . . je weet wel.’
De woorden waren hol, betekenisloos, weggevlogen voor ze ooit geland waren. Verderweg klonk nog altijd het geluid van stromend water, dat samensmolt met het bonzen van twee paar harten, beiden sneller dan het gemiddelde ritme. Vee voelde haar armen verzuren, maar hield ze geheven.
      ‘Ik ben klaar,’ fluisterde ze. Meer dier dan mens. Ze was bang om haar keel te schrapen.
Tergend langzaam, alsof hij dacht dat het pijn zou doen wanneer hij de trui eindelijk van haar zou scheiden, trok hij de stof omhoog. Hoger, hoger, tot ze de halsopening langs haar keel voelde trekken en het gewicht met een laatste kerm van haar kant over haar donkere haar verdween.
      Hij hield zijn ogen zo stevig dichtgeknepen dat er kreukelende lijntjes langs de hoeken waren ontstaan en het laatste greintje zelfbeheersing dat Vee had bezeten was aan de trui blijven plakken, verloren.
      En er was niets zachts of voorzichtig aan de manier waarop Vee haar mond tegen zijn lippen drukte.