[RPG — 2OO] The Filthy Rich • Speeltopic - Speeltopics

---

---

---

BEGINSITUATIE Het is het eerste weekend van juli en dat betekent één ding voor de inwoners van Heatherville: het jaarlijkse tuinfeest bij Ophelia George. Iedereen in Heatherville kent Ophelia. Ze is een oud-model en steenrijk. Nu ze al jaren met pensioen is, organiseert met regelmaat evenementen waaronder haar welbekende tuinfeest. In haar prachtige tuin is iedereen welkom. Het tuinfeest lijkt natuurlijk een prachtige en chique gelegenheid, terwijl iedereen wel beter weet. Het is het juiste moment voor overmatige drank- en drugsgebruik, vozen in geheime hoekjes en kamers en alles doen wat god verboden heeft. Eén ding is zeker: de tuinfeesten van Ophelia zijn niet voor niks zo populair.

★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★★ ★

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

22      |       outfit      |       At Ophelia with Xavi

---

"I've never been the most important thing to anybody - not even myself."

Met een soepele beweging sloeg Diego de deur van zijn mustang dicht. De muziek bereikte -ook al was de jongen een eindje verderop geparkeerd- al lichtjes zijn oren. Met lichte tegenzin opende hij zijn achterbak waar de 6 luxe editie Martinez wijnen al op hem te wachten lagen. "Als de baas het zegt!" zuchtte de jongen waarna hij ze gehoorzaam meenam. Na het horen van de beveiligende piep liet hij zijn auto achter en liep hij het huis van Ophelia George tegemoet. De zachte wind opsnuivend kwam hij steeds dichterbij zijn eindbestemming. Met een kleine beleefde knik begroette Dieg de paar uitgestalde paparazzi's aan de overkant van Ophelia haar oprijlaan. Hij werd beloond met een aantal snel achter elkaar getimede flitsen. Echter verdween hij al snel tussen de ruggen van de andere genodigden. Zijn blazer rechttrekkend stapte hij de oh-zo-beruchte tuin binnen. Een kleine grijns door flashbacks van eerdere tuinfeesten verscheen op de jongen zijn gezicht. Hij had hier heel wat dingen beleefd. Zijn ogen schoten door de menigte en vonden uiteindelijk hun doelwit: Ophelia. Diego bewoog zich naar haar toe, voldeed aan de gepaste small talk, gaf haar de wijnen als appreciatie en liet haar na een zoen op haar wang achter in de handen van andere ongeduldige feestgangers asend op hun momentje met de gastvrouw. Hopend op een hernieuwde uitnodiging voor volgend jaar. Met Martinez als achternaam hoefde Diego zich daar in ieder geval geen zorgen over te maken. Lopend richting de bar wist hij een champagne glas van een dienblad af te stelen. De alcohol tintelde in zijn keel en zijn ogen gleden nog eens in het rond. Ze bleven haken bij een bekend gezicht. Sebastian. De geruchten van zijn thuiskomt hadden Diego al een tijdje geleden bereikt net zoals de berichten dat de jongen al enige tijd clean was en moest je Diego zelf eens kijken. De jongen produceerde een met zichzelf onvoldane snif. "Well, shit.." mompelde hij zacht waarna hij zijn champagne achterover sloeg. In desperate need of alcohol om de avond door te kunnen komen belandde hij aan de bar. "Een Bourbon graag." antwoordde Diego de vragende blik van de barman waarna er binnen no time een goed gevuld glas Whisky voor hem werd ingeschonken. Hij had zichzelf van tevoren toegesproken om rustig aan te beginnen maar who the fuck cares? 'Diego!' Een vrolijke stem stak boven de muziek uit. Zijn blik naar rechts richtend spotte de jongen Xavi. Een opkomende brede grijns was niet meer te onderdrukken. 'Xavi! Right on time! begroette hij zijn feestmaatje enthousiast. Hij nam zijn vriend in hem op. "Look at you!" complimenteerde hij hem met zijn outfit. Xavi zag er zoals altijd weer geweldig uit. 'Oke beloof me dat je op zijn minst bij me blijft tot ik dronken genoeg ben om sociaal te doen.' Diego lachte hoofdschuddend. 'Ik beloof het.' Zijn hand omhulde het kristallen glas gevuld met bourbon. Hij hief het glas naar zijn vriend toe. "Cheers, op een avond om hopelijk niet te vergeten." proostte hij waarna hij de eerste slok van zijn perfect smakende bourbon tot zich nam. Hij knikte naar de menigte. 'Al één van de heilige kenmerken gespot?' vroeg hij met een kleine grijns waarna hij een tweede slok van zijn drankje nam. Yep, hij ging ervoor. Het was niet alsof hij een reputatie had die in duigen kon vallen.

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 0:08 ]

---

Madeleine's gezicht verscheen nogmaals van achter het scherm van het kleedhokje vandaan en Liz trok kort haar wenkbrauw op bij de blik die de brunette haar toewierp. Ze wist haar verbazing niet goed te verhullen, er hing nog net geen billboard boven haar hoofd met "huh??" in grote, knipperende neon letters erop.       'Dat was snel.' Liz keek Madeleine voor een tel zwijgend aan, om vervolgens zachtjes te lachen. Liz had het idee dat Madeleine en met haar vast vele anderen in Heatherville, een soort ijskoningin beeld bij haar hadden; een Elsa maar dan zonder het hele "ijskasteel bouwen tijdens een karaoke sessie op een verlaten berg"-gedeelte. Ze kon het hen ook eigenlijk totaal niet kwalijk nemen, ze wist dat ze vaak een tikkeltje ijzig en afstandelijk kon overkomen. Van zichzelf was ze absoluut geen bubbly persoon, maar vanwege de verdiensten die ze deed liet ze het zichzelf ook niet toe om te veel aan mensen gehecht te raken. Aan de ene kant om ze te beschermen en aan de andere kant om de band met hen zo oppervlakkig mogelijk te houden, omdat ze wist dat als men achter haar diepste geheim zou komen men waarschijnlijk niets meer met haar te maken zou willen hebben en volgens haar logica zou dat door een minder sterke band minder pijn doen.       'Ik zit vol verrassingen,' besloot ze met een mystieke glimlach om haar lippen op Madeleine's opmerking te antwoorden en knipoogde naar haar. Vervolgens liep ze weg om met twee kledingstukken over haar arm terug te komen. Madeleine was inmiddels uit het kleedhokje gestapt en bewonderend liet Liz kort haar blik over haar heen gaan.       'Je ziet er prachtig uit, of zoals een dame als Ophelia het waarschijnlijk zou verwoorden, énig.' Ze glimlachte en knikte goedkeurend om haar woorden kracht bij te zetten. Het diep zwarte van de jurk stond Madeleine heel goed, vond Liz. Op haar beurt hield Liz de twee kledingstukken op, die eerder nog over haar arm hadden gelegen.       'Oeh. Hm, ze zei allebei wel heel erg mooi, maar het ligt er een beetje aan waar je vanavond voor gaat. De rode is wel heel sexy, dus als je wat mannen aan de haak wilt slaan maar niet zo heel veel gaat bewegen zou ik die doen. Mocht je iets simpelers en meer voor comfort willen gaan of gaan dansen, zou ik de groene doen.' Langzaam knikte Liz terwijl ze over Madeleine's advies nadacht. Aan de ene kant hield Liz ontzettend van kleding dat praktisch was en comfortabel zat. Aan de andere kant was dit misschien wel de gelegenheid waar ze all out moest gaan... 'Oké het spijt me dat ik zo last minute ben, maar mijn Uber zal hier over een kwartiertje zijn. Denk je dat dat je gaat lukken? Ik kan het anders ook wel rekken naar vijfentwintig.' Liz keek op van haar gepeins en met een grijns keek ze Madeleine aan.       'Een kwartier zei je? Dat moet wel lukken.' Nu was het haar beurt om in het hokje te stappen en haar hoofd nog van achter het scherm naar buiten te steken. 'Houd jij de stopwatch bij?' Liz hing de twee kledingstukken in haar hand op aan het haakje aan de muur. Vervolgens trok ze haastig haar schoenen, broek en shirt uit, vouwde de laatste twee voldoende netjes op — zover de tijd dat toeliet. Voor een seconde keek ze nog twijfelend naar de jurk en de jumpsuit, voordat ze besloot voor de eerste te gaan. Redelijk soepel wist ze zichzelf in de jurk te hijsen, immers was het niet de eerste keer dat ze een avondjurk aan moest trekken, ze moest er genoeg dragen voor haar werk. Ze was wel dankbaar dat ze een strapless bh had aangedaan vandaag, dat kwam mooi uit met de jurk. 'Nu nog schoenen,' deelde ze mee terwijl ze op blote voeten het hokje uitliep en verder door naar achteren liep. Haar kleding liet ze in het hokje achter, die haalde ze ooit wel weer een keertje op. Vervolgens toverde Liz een paar goudkleurige hakken tevoorschijn. Ver buiten Madeleine's zicht had ze ook een band over haar dijbeen geschoven en er een klein mes tussen gestoken. Niet dat ze plannen had voor vanavond maar ze droeg eigenlijk altijd bescherming op zich in het geval iemand wraak op haar wilde nemen of een andere onvoorziene situatie zich voordeed. Uiteraard hoopte ze altijd dat ze 'm nooit daadwerkelijk hoefde te gebruiken. Ze draaide zich weer naar Madeleine toe en toverde een glimlach op haar gezicht.       'Ziezo-' ze trok nog snel een laatje open waarin ze voor het geval dat altijd wat lippenstiften had liggen, voor deze gelegenheid koos ze voor een donkerrode, '-ik ben denk ik wel klaar.' Bedenkelijk keek ze naar de telefoon in haar hand, hoewel ze veel had liggen in haar tattoo studio, had ze er helaas nooit aan gedacht om ook wat purses en clutches hier achter te laten. Uiteindelijk besloot ze het apparaat in haar bh te schuiven, hadden die oncomfortabele ondingen toch nog nut.

Big girls don't cry 🔪 22 — Femme Fatale — Madeleine

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 2:29 ]

---

I just caught the wave in your eyes

---

---

---

Fitz was rustig bezig met zijn verplichte rondje aan sociale contacten. Zijn ouders zouden het hem vreselijk kwalijk nemen als hij niet even gedag zou zeggen tegen al hun zakenpartners, kennissen en vrienden. Fitz schrok toen hij iemand tegen hem op voelde botsen. Het zoete drankje dat Fitz in zijn hand had, was volledig over het jasje van die persoon gemorst. Fitz slaakte een geïrriteerde zucht. Hij keek op en zag een net zo geïrriteerde Kars voor zijn neus staan.       'Urgh, serieus?' bracht Kars uit. 'Moest het nou serieus rode wijn zijn... waarom geen champagne als de rest.' Fitz trok zijn wenkbrauw op. 'Volgens mij botste jij tegen mij aan,' siste hij vals. 'En dit', Hij wees op de vlek op Kars' jasje. 'Is geen rode wijn.'       Voor Fitz iets kon doen, duwde Kars zijn jasje in zijn handen. 'Hier, hou vast', mompelde hij terwijl hij verloren naar de vlek kreeg. Fitz was absoluut niet gediend van de reactie van Kars - hij was immers degene die fout zat, niet Fitz. 'Waar is je vriendin? Misschien kan zij je helpen.' mompelde Fitz, in de hoop dat Kars weg zou gaan. Fitz heeft nooit begrepen waarom Tinsley voor Kars had gekozen. Er straalde weinig liefde van de jongen af. Verderop zag Fitz dat Tinsley met Sebastian aan het praten was. Hij grijnsde licht. 'Pijnlijk', zei hij rustig met een valse blik naar Kars.

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 8:50 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 21:17 ]

---

If you want someone to trust you, you should give them a reason.

---

---

• 22 • Home • w/ Altair • Outfit •

      "Als jij en ik niet op nummer één staan van het laatstgenoemde verhuis ik per direct."
Noé lachte zachtjes en gebaarde ondertussen naar de juiste afslag, waarin Altair het beste kon gaan — om zo zonder eventuele omwegen op het feest aan te komen. Vrijgezel was de blondine wel, maar op nummer één als meest felbegeerde ging ze echt bij lange na niet halen. Met een zijdelingse blik op Altair kwam de blondine voor haarzelf tot de conclusie dat hij die plek wellicht moeiteloos wel zou behalen.
      "Maar ik heb zo’n idee dat ik straks midden in de drama ga vallen, een feest van dat kaliber kan nooit braafjes zijn."
Ohja, knikte Noé instemmend. Dit soort feestjes gingen altijd wel gepaard met de nodige drama — een feest zonder was namelijk een zeldzaam gegeven. "En dan kom jij ook nog eens aan met een nieuweling…"
      "Hm, een voordeel voor mij is dat ik me weinig aantrek van wat andere vinden."
Lichtjes haalde de blondine een keer haar schouders op. Misschien dat ze wat scheve bikken kon krijgen, maar aan de andere kant betwijfelde ze dit ook weer. De uitstraling die Altair bij zich had maakte het volgens mij dat sommige eerder wat schunnigere gedachten over hem kregen, dan dat ze hem direct zouden wantrouwen.
      "‘En om even terug te komen," begon de jongen ondertussen op een plagende toon. Nieuwsgierig blikte Noé naar hem op, liet daarbij haar kijkers over zijn gezicht heen glijden tot hij vragend haar kant opkeek, en de auto tot een stilstand bracht.
      "volgens mij heb jij een ding met auto’s, of niet?"
"Dat is geheel mijn vaders schuld," lachte Noé. Opnieuw verschenen er kortdurende lichte blossen op haar wangen. Niet zozeer beschaamd omdat Altair het had opgemerkt, maar juist omdat hij goed genoeg had opgelet om het door te hebben.
      "Hij is helemaal weg van dure en snelle auto's, wiens motoren zo hard ronken dat je het door je hele wezen heen voelt trekken."Noé grinnikt heel even voordat ze weer verder ging. "Ik ben er mee opgegroeid en zijn liefde daarvoor werkte aanstekelijk."
      Als de blondine het portier wil openen om uit te stappen, gebaart Altair subtiel dat ze moet blijven wachten. Als hij dan aan haar kant van de auto verschijnt weet Noé haar blossen nog niet te doen verbleken."Ik moet nog gaan oppassen hier niet gewend aan te raken," prevelde ze zoet doch geamuseerd, terwijl ze haar hand in de zijne legde en uit de auto stapte. Glimlachend sloot Altair de auto, waarna ze samen het pad op liepen om naar binnen te gaan.
      "Je hoeft je overigens echt niet over mij te ontfermen vandaag, ik vermaak me wel vanuit een donker hoekje."
Noé glimlachte iemand toe die hen voorbij kwam alvorens ze haar aandacht volledig terug richten op de jongeman vlak naast haar — wiens hand warm aan voelde op haar onderrug en waar ze eveneens de kracht uit wist te putten om door te lopen. De laatste keer dat ze in het gezelschap van een man op een feest was verschenen, was maanden geleden.
      "In een donker hoekje? Alleen? Dat is ook saai."
Met een geamuseerde trek rondom haar lippen keek Noé op naar Altair, tilde miniem een van haar wenkbrauwen iets op alvorens ze samen met hem verder liep.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Noam voelt de middagzon op zijn gezicht — een toonbeeld van pure kalmte, terwijl de Uber bestuurder ongeduldig zit te wachten op zijn goed betalende klanten. Ophelia's feestjes waren een toonbeeld van extravagante feestjes in Heatherville. Noam zou er niet aan denken om zelfstandig te rijden — wetend dat hij eerder naar huis kruipt. Alcohol, dat is hetgeen wat Noam nodig heeft. En vanavond zou hij het in grote mate gaan innemen — alles om zijn huidige turbulente emoties en gevoelens te vergeten.       Dan — verdwijnen al zijn gedachten plotseling als sneeuw voor de zon.       Nikita is verschenen op haar ouders' oprijlaan, deze gebruikend als persoonlijke catwalk. Noam kan zijn blik niet afscheuren van haar lichaam in de blauwe jurk — een perfect compliment voor zijn eigen outfit. Nikita is mooi, maar momenteel is ze oogverblindend. Noam laat zijn kijkers kortstondig hangen bij haar zachte vormen — de manier waarop haar jurk om haar lijf heen gegoten lijkt te zijn. Nikita weet zijn gedachten opnieuw op hol te laten slaan, zonder zelf ook maar iets te doen.       'We hebben vandaag iets te vieren, moya lyubov.       Noam tracht te slikken met een meer dan kurkdroge mond — het portier voor haar openend.       'De Medvedova deal is rond.'       Gemakkelijk glijdt Noam op de Mercedes' achterbank — de deur achter hem dichtslaand. Grijnzend kijkt hij richting Nikita, klaar om haar te complimenteren over het sluiten van Medvedova. Gedurende dat moment ziet hij haar roofachtige grijns — de manier waarop de wangen van de Uber bestuurder rood als bloed worden. Direct slaat zijn bui om, onlogische jaloezie de kop opstekend. Grommend slaat hij zijn vuist in de stoel voor hem — zodat de bestuurder naar voren klapt en zichzelf mompelend verontschuldigd.       'Moet je dat altijd doen?'       Noam klemt zijn kaken hard op elkaar, zodat hij zijn eigen tanden hoort knarsen. Geïrriteerd kijkt hij naar buiten, telt in zijn gedachten langzaam tot tien, waardoor zijn rust kan wederkeren. Noam zucht uiteindelijk, draait zichzelf terug richting Nikita en toont haar een glimlach.       'Gefeliciteerd met Medvedova, Kit. En, je ziet er prachtig uit. Die jurk is—'       Noam's blik glijdt naar beneden — zijn mond direct opnieuw gortdroog. Hoe ging hij deze avond overleven met deze verrukkelijke aanblik? Noam snuift even kort door zijn neus — zijn kijkers weer omhoog dwingend. Ergens voelt hij zijn wangen rood worden. Echter, hij besluit het te negeren.       Op dat moment stopt de Uber bestuurder, de muziek uit Ophelia's huis zelfs hoorbaar in de auto. Noam schiet opgelucht naar buiten — zijn hand uitstekend om Nikita te helpen. Wanneer ze naast hem staat, kijkt hij haar kortstondig aan. Noam voelt zijn gedachten weer omhoog komend — maar besluiten ze te negeren. Momenteel zijn ze ongeveer rondom de zelfde lengte, Nikita's hakken meegerekend. Noam voelt een korte stoot van zelfvertrouwen — waardoor hij zijn arm voorzichtig rondom haar middel heen vouwt.       'Klaar, Kit?'

---

•

Noé lacht door zijn opmerking, wat hij als iets positiefs ziet. Iets zegt hem dan ook wel dat het geen high maintenance girl is, en dat ze easily pleased is — in de meest positieve zin van de betekenis. Ondertussen wees ze hem ook richting de juiste afslag, die hij dan ook zonder twijfel nam. Ergens speelt hij toch wel lichtelijk met de gedachte of er een specifieke reden is waarom deze dame vrijgezel is, en daarbij heeft hij zelfs in weten te schatten dat niet iedereen natuurlijk hetzelfde type heeft. Misschien wil ze wel gewoon vrijgezel zijn, dat is natuurlijk ook een optie.       Op zijn opmerking met betrekking tot binnenwandelen bij drama, knikt ze direct instemmend. ‘Hm, een voordeel voor mij is dat ik me weinig aantrek van wat andere vinden.’ Haar woorden, eerder een reactie op het feit dat hij liet merken dat ze binnen zal wandelen met een vreemde, doen hem dan ook laten glimlachen. ‘Dat is pas vernieuwend. Inspirerend.’ Altair schud lichtjes zijn hoofd bij de gedachte hoe het er in zijn vorige levensstijl aan toe ging — hoe mensen enkel dingen voor de buitenwereld deden om zichzelf zo perfect mogelijk neer te zetten.       Zijn plagerige ondertoon lijkt haar aandacht te trekken, waardoor zijn vraag waarschijnlijk een stuk normaler klinkt dan het overkomt. ‘Dat is geheel mijn vaders schuld.’ Opnieuw verschijnt er een lichte blos op haar wangen, al is deze van kortere duur. ‘Hij is helemaal weg van dure en snelle auto's, wiens motoren zo hard ronken dat je het door je hele wezen heen voelt trekken. Ik ben er mee opgegroeid en zijn liefde daarvoor werkte aanstekelijk.’ Door haar woorden is er een glimlach te vinden op Altair’s gezicht. Zijn vader en hijzelf deelden dezelfde liefde, al was zijn eigen opvoeding heel anders. ‘Interessant. Ik ken niet veel dames die er zo op reageren, het siert je.’       ‘Ik moet nog gaan oppassen hier niet gewend aan te raken,’ zijn haar woorden zodra hij als een ware gentleman haar uit zijn auto helpt. Met een wat vermakelijke blik kijkt Altair dan ook naar haar. ‘Of juist wel. Waarom zou je geen hoge eisen mogen stellen aan je toekomst? Hij werpt haar nog een speelse knipoog toe, voor hij de deur sluit.Ze maken hun weg richting het gigantische huis, waarbij hij direct al blikken hun kant op voelt. Niet vreemd natuurlijk, dus Altair reageert door middel van zijn gebruikelijke charmante glimlach tentoon te stellen.       ‘In een donker hoekje? Alleen? Dat is ook saai,’ spreekt ze geamuseerd. Altair begint al gauw lichtjes te grijnzen door deze woorden. ‘Naar mensen kijken? Is dat niet een van de meest vermakelijke dingen die er te doen zijn in het leven. De simpelere dingen althans?’ Zijn grijns groeit lichtjes door zijn laatste woorden, voordat deze weer slinkt naar een glimlach. ‘Maar je bent natuurlijk ook welkom om me te vergezellen, als je me zo zielig vindt.’       Wanneer ze het huis betreden merkt Altair direct de oudere vrouw op, die overduidelijk nog aantrekkelijk is voor haar leeftijd. Haar witte haren zitten perfect, en de lach op haar gezicht duidt overduidelijk op autoriteit. Dit is haar feest, dat is moeilijk te missen. Wanneer haar blik op hen valt, glimt Altair dan ook naar haar — puur omdat ze de gastvrouw is natuurlijk. De dame aan zijn arm is natuurlijk toch wel jaren jonger, en overduidelijk aantrekkelijker. Altair heeft cougars genoeg gehad in zijn leven, het is tijd om aan zichzelf te denken. ‘Laat me raden, Ophelia?’ Zijn stemvolume zachter, terwijl zijn toon eigenlijk al indiceert dat hij het donders goed weet.       Grijnzend kijkt Altair even naar Noé, voor hij haar richting de tuin stuurt door lichte druk uit te oefenen op haar onderrug. Zijn laatste bedoeling is haar te manipuleren, maar om in een hal te blijven staan voelt ook weer alsof hij zoekend is naar nieuwsgierige ogen. ‘Zullen we?’ Het is duidelijk dat daar de mensen zijn, en gezien Noé al duidelijk was door het een tuinfeest te noemen, lijkt het duidelijk waar het feest zal zijn — en dan heeft hij het nog niet eens over de groeiende menigte.

---

I'm your little ray of pitch black.

‘’Dat ben je zeker.’’ Vulde Madeleine aan op de opmerking van Elizabeth, dat ze vol met verassingen zat. ‘’Haal je straks ook een koekenpan uit je clutch?’’ Grapte ze dan ook nadat de brunette was aangekomen met twee kledingstukken, die uit het niets had getoverd. Mocht het niet zijn voor het feit dat Madeleine voor een consult kwam een paar weken geleden, dan had ze wel langzaam de vermoedens gekregen dat de brunette een of ander stripper was in een shady zaakje. Of een onderzeeduiker naar verloren schatten. Een piraat zelfs was ook een optie. Wat ze eigenlijk bedoelde was voornamelijk dat ze nooit zo goed had geweten wie Elizabeth was en wat ze in Heatherville deed. En meestal – meestal, niet altijd – wist iedereen hier van elkaar wie wie was en waarom ze hier waren. Er was dan ook een reden waarom burgers uit Heatherville rijk waren, en pas tot kort wist Madeleiene dat Elizabeth een tattoo artist was met een ‘exclusive’ studio. Alhoewel, het klonk wel heel gaaf in haar oren. Haar blik gleed weer terug naar Elizabeth wiens op haar beurt Madeleine een compliment gaf over haar outfit. Madeleine maakte een kleine pirouette en zakte vervolgens door haar knieën om een buiging te maken. ‘’Merci, mon chéri. Kan niet wachten om jou in dat rode jurk te zien.’’ Zei ze met een knipoog en ging voor de spiegel staan om haarzelf te bekijken terwijl het dit keer de beurt van Elizabeth was om achter de schermen te verdwijnen. ‘’Houd jij de stopwatch bij?’’ Vroeg de dame waarop Madeleine ‘’Mm-hm.’’ zei en was ergens heel tevreden met het antwoord dat ze had gekregen. Namelijk dat het wel zou lukken om in een kwartier klaar te zijn en dan nog ook voor een feestje. Kon je dat geloven? Een dame uit Heatherville die dat werkelijk zei? Normaal zou die tijdslimiet in een flits afgekeurd worden omdat voorbereiden wel uren kon duren, vooral in een samenleving als deze. Already love her. ‘’Gezien je voor de rode hebt gekozen hé, moet ik er dan ook van uit gaan dat je mannen aan de haak gaat slaan vanavond?’’ Ze kon het niet laten. Niet dat het liefdesleven van anderen haar heel erg veel boeide, echter van deze mysterieuze dame misschien nog wel. Madeleine zelf hield die van haar op een minimum, of beter gezegd, geen liefdesleven maar meer een seksleven. Can you blame her? Ze had geen tijd om haarzelf te veroorloven tot een vaste relatie, niet wanneer ze haar tijd minstens zes uur per dag op de schaatsbaan besteedde. Daarnaast was ze ook vaak aan het reizen voor competities. Madeleiene zag vanuit de spiegel Elizbeth tevoorschijn komen en draaide fluitend om. ‘’-because damn girl, wat zie je er goed uit.’’ Zei ze met een grote glimlach en keek op haar telefoon. ‘’En, je bent ook nog eens precies op tijd.’’

21      ⬧      With Fitz      ⬧      Outfit

In Kars zijn haast had hij zich door de menigte proberen te wurmen, iets wat niet helemaal vlekkeloos verliep. Letterlijk en figuurlijk. Kars stond nu namelijk tegenover Fitz en de inhoud van de jongen zijn glas baande zich nu vrolijk een weg door de eerst zo smetteloos witte stof van zijn blouse. Geweldig, die kon hij dus weggooien na vanavond. Hoewel het eigenlijk noch Kars noch Fitz zijn schuld was dat dit gebeurde vond Kars het nodig naar Fitz uit te halen. Kars wist eigenlijk niet per se waarom hij zo snauwde, het was een soort automatische reactie geworden op de jongen voor hem. Hoewel dit een compleet irrationele reactie was geweest, dat wist Kars stiekem ook wel. 'Volgens mij botste jij tegen mij aan,' kaatste de jongen terug. Kars keek de jongen aan en trok een wenkbrauw op, alsof hij die reactie niet had verwacht. 'Doet er ook niet toe...' mompelde hij gefrustreerd en schudde kort zijn hoofd. 'En dit,' Kars volgde zijn vinger 'is geen rode wijn.' zei de jongen. Kars keek hem lichtelijk verward aan maar besloot er verder geen woorden aan vuil te maken. 'Wat het ook is, ik vrees dat ik het er nooit meer uit ga krijgen.' mopperde Kars. Hij deed nu wel of zijn hart gebroken was door het feit dat zijn blouse nu geruïneerd was maar eigenlijk kon het hem geen reet schelen. Hij had nog tig anderen witte blousen in de kast hangen van iedere designer die je je kon bedenken. Hij zocht gewoon naar een excuus langer weg te blijven dan nodig was. Maakte het hem een verschrikkelijk slechte vriend? Waarschijnlijk. Maar hij wist dat Tinsley sterk in haar schoenen stond, veel sterker dan Kars. Daarnaast was Leo er nog altijd bij om de dingen in bedwang te houden. Het had niet veel gescheeld of Kars was ter plekken in een gestort door al de gedachten die zijn hoofd vulde. Het enorme schuldgevoel had hem enorm misselijk gemaakt maar dat zou hem er niet van weerhouden nog een paar glazen champagne naar achter te tikken. Hij genoot er niet eens echt meer van het was gewoon een manier om zijn problemen te vergeten. 'Waar is je vriendin? Misschien kan zij je helpen.' Kars zond hem een gevaarlijke blik. 'Jaloers?' vroeg Kars met een uitdagende grijns. Voor zover Kars wist was Fitz hier alleen en had hij op het moment ook geen relatie. Iets wat voor Kars stiekem een opluchting was, hoewel hij het in elke toon aarde zou ontkennen. Hoewel de twee heren altijd als kat en hond vochten had Kars om een of andere reden een kleine crush op Fitz ontwikkeld. Hij had de jongen altijd al knap gevonden. Toch leek het de laatste tijd enkel erger te worden. Misschien omdat hij aanvoelde dat de jongen zich soms net zo alleen voelde als hij dat zelf deed. Kars werd uit zijn gedachten getrokken toen Fitz zijn stem weer klonk. 'Pijnlijk, zei de jongen en Kars zijn blik schoot naar waar Fitz keek. Fitz had Tinsley en Sebas gespot. Great. Kars vernauwde zijn blik en zond Fitz een valse blik. 'Ach hou toch op,' wuivde Kars het weg. Hij wilde doen of het hem niets deed maar zijn blik was op zijn voeten gebrand. 'Ik vertrouw Tinsley, daarnaast is ze ook helemaal van hem genezen.' verdedigde ik mezelf. Nee, Tinsley zou het mij nooit aandoen maar het was precies het geen wat ik haar nu flikte. Ik zou haar hart breken, hoe dan ook. Toch bleef ik het maar uitstellen. 'Trouwens, waar bemoei je je eigenlijk mee.' Kars keek de jongen in zijn ogen. Kars had zijn armen inmiddels over elkaar geslagen en slaakte een zucht waarna hij zijn blik onbewust over Fitz liet glijden. Waarom zag hij er zo goed uit... 'Jij weet zeker ook niet hoe je vlekken uit kleding krijgt?' vroeg Kars aan de jongen alvorens hij een glas van de zojuist bijgevulde champagne van de bar af griste.

---

How far is far

MONICA VALENTINA DIANGELO 21 • Maffia princess • With Jules > On her way • Outfit (<<<) 'Voor jou nooit.' had hij gezegd met een snelle knipoog. Iets waardoor een lichte, tevreden grijns op mijn lippen vormde. That's what I like to hear.. Ik kon mezelf inhouden, echt waar. But where's the fun in that? Plus, dat is nou eenmaal niet waar Heatherville om bekend staat. Snel liep ik zijn kant op en haakte mijn arm in die van hem. 'Met jou zal dat geen probleem zijn,' merkte Jules op na mijn laatste opmerking en ik lach zachtjes. Dat moet hij nodig zeggen. Ach, als het toch voor ons beide geldt.. Dan moet die denkbeeldige spotlight zeker op ons schijnen toch? 'Ze weet zich elk jaar weer te overtreffen.' zei hij waarna we aankwamen in de meer dan bekende tuin van Ophelia George. Ik knik terwijl ik even om me heen kijk, daar had hij een punt. ''Dat geef ik haar wel,'' antwoord ik en glimlach naar hem. ''Ze moet ook wel in een stad als dit.'' vervolg ik dan. Als er ook maar een ding minder was of fout ging, in vergelijking met de voorafgaande jaren, dan was het waarschijnlijk alles waar ze hier over konden praten. ''Kom, ik heb bubbels nodig als ik de helft van deze mensen wil overleven.'' zeg ik speels en ik loop naar de bar, waar ik twee glazen champagne verkrijg. Ik hef mijn glas en kijk hem aan met een speelse glimlach. ''Proost, op een zeer interessante avond.'' lach ik en klink mijn glas met die van hem, waarna ik een kleine slok neem. ''Dus Caleruega... Hoe is het leven?''

---

El Diablo.

---

---

• 22 • At Ophelia's • w/ Altair • Outfit •

      "Of juist wel. Waarom zou je geen hoge eisen mogen stellen aan je toekomst?"
Een speelse knipoog werd haar kant in gezonden, waarop Noé heel even de tijd nam om over zijn woorden na te denken. De blondine was nooit een veeleisend persoon geweest en kon zich al bijna gelukkig stellen met de meest kleine dingen. Toch moest ze Altair ergens wel gelijk geven, want waarom zou ze het niet mogen?
      "Touché. Daar heb een punt," glimlachte Noé dan in een reactie over het stellen van hoge eisen voor haar toekomst.
      Op dit moment was de blondine echter nog volledig zoekende in wat ze nu precies wilde voor haar toekomst. Veel plannen twijfelde ze nog over en andere plannen waren weer stukgelopen. Noé troostte zichzelf maar met de gedachten dat ze alle tijd nog had en tot die tijd probeerde ze zoveel mogelijk te genieten in het hier en nu. Wellicht dat ze Altair's advies weleens kon proberen uiteindelijk, waardoor ze deze beter in haar achterhoofd kon houden. Voor nu gooide Noé het onderwerp maar over een andere boeg en daagde ze Altair voorzichtig een beetje uit.
      "Naar mensen kijken? Is dat niet een van de meest vermakelijke dingen die er te doen zijn in het leven. De simpelere dingen althans?"
      Grijnzend kijkt Altair naar Noé, wie op haar beurt licht bedenkelijk haar hoofd iets kantelt terwijl een zweem van een lach op haar lippen speelt. Nieuwsgierigheid groeide in haar binnenste en de blondine kon het niet helpen dat ze met elk antwoord meer, meer van de jongeman wilde weten. Hij was een uniek persoon, dat werd haar in ieder geval steeds duidelijker — wat haar vooralsnog op geen enkel front misstond.
      "Maar je bent natuurlijk ook welkom om me te vergezellen, als je me zo zielig vindt."
Dit keer grijnsde Noé licht en schonk de man naast haar een geheel onschuldige blik.
      "Wie weet doe ik dat ook nog wel, dan kan ik met eigen ogen zien hoe vermakelijk het kan zijn."
      Wanneer het tweetal het huis betreedt komen ze al gauw de gastvrouwe zelf tegen. Ophelia zag er zoals altijd weer prachtig uit — haar haren sierlijk naar achteren gebonden, waarbij de make-up in de perfecte tonen op haar gezicht was aangebracht. En dan over haar kleding verder nog maar niet gesproken. Noé glimlachte de vrouw begroetend toe; zij het lichtelijk onder de indruk. Haar ouders hadden de vrouw al een bedankje toegezonden voor de uitnodiging die ze ontvangen hadden.
      "Laat me raden, Ophelia?"
Noé humde instemmend. "De enige echte." Subtiel trok ze haar blik los van de oudere vrouw om naar Altair op te kijken. Een grijnzende uitdrukking kwam haar tegemoet, waarop de blondine zacht grinnikte alvorens ze verder liepen. Voor een kort moment zoog Noé zo subtiel mogelijk alle lucht naar binnen — aarzelde voor een kort moment — en poogde haar wangen niet bol te blazen eens ze haar adem weer liet ontsnappen.
      "Zullen we?"
De blondine knikte enkel. De zachte druk van zijn hand op haar onderrug was vrijwel letterlijk het steuntje in de rug wat ze nodig had, waarop Noé samen met Altair de tuin betrad. Haar blik gleed al gauw rond, hier en daar spotte ze de eerste bekenden al, maar de blondine week geen millimeter van Altair's zijde. Voor haar neus doemde al gauw een dienblad op, met rijkelijk gevulde champagne glazen. Noé bedankte met een glimlach. Champagne was iets wat ze liever meed, of beter gezegd, de koppijn die ze daarvan kreeg. De blondine deed het liever op ander drank.
      "Wil jij?" Vragend keek ze naar Altair op, alvorens ze een subtiel knikje naar de bar maakte. "Of liever iets anders halen bij de bar?"

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

It means no worries... for the rest of your days.

Als Leo nu door de grond kon zakken van ongemakkelijkheid, had ze het zo gedaan. De manier waarop Kars en Sebastian elkaar begroetten was zo mogelijk nog cringier dan de spanning tussen Lee en Sebastian. En het was Leo's schuld. Min of meer. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan nu. Dit was vanaf het begin al geen goed idee geweest, maar ze had al die tekenen genegeerd. Het was ook niet zo dat Sebastian er nu fel tegen was geweest, anders was hij wel later op het feest gekomen, of had hij Leo niet opgehaald, of was hij gewoon helemaal niet teruggekomen uit Milaan. Fuck.       Kars kondigde aan dat hij een drankje ging halen, maar nog voor Leo zijn opmerking had geregistreerd en kon reageren, was hij al weggelopen. En toen waren er nog drie.       'Zijn... jullie hier samen?' vroeg Lee toen en Leo keek meteen naar haar beste vriendin op. Nee, dit kon ze niet denken, toch?! Ze stond met haar mond vol tanden en kon gewoon echt geen woord uit haar mond krijgen. Zou zij, net als Kars, gewoon weg kunnen lopen?       'Ja, Lee. Ik ben hier met Leonora... Zij heeft me niet laten vallen...' reageerde Sebastian vrijwel meteen.       'Sebastian...' zei Leo zacht en ze schudde haar hoofd, waardoor haar rossige lokken rond haar gezicht dansten. Nee, ze was niet samen met Sebastian. Niet op díe manier. Girl code of niet, Leo zou nooit zomaar een relatie met hem aangaan zonder Lee eerst te vragen.       'Sorry, vergeet dat... Ik...' ging Sebastian verder, maar het kwaad was eigenlijk al geschied. Leo haatte zichzelf en het enthousiasme dat ze had gevoeld toen ze Sebastian voor de eerste keer sinds hij naar Milaan vertrokken was, leek compleet verdwenen. Misschien had ze na al die jaren gewoon moeten accepteren dat het niet meer zo zou zijn zoals jaren geleden. Het feit dat de relatie tussen Lee en Sebastian het niet uithield was tot daaraan toe, maar toen hij daarna vrijwel spoorloos verdween en jaren weg zou blijven, had zoveel wonden veroorzaakt dat de hele vriendengroep uit elkaar was gebarsten. 'Godverdomme, Lee... Vertel me dan hoe het zit? Weet je... Ik wil het niet eens weten. Je was er niet toen ik je nodig had, Lee... Waar was je? Meende ik zo weinig voor je?'       Leo kon deze woorden alleen maar in zich opnemen, zonder erop te reageren. Het was niet eerlijk van Sebastian om Lee zo de schuld te geven van alles. Hij betekende wel degelijk heel veel voor haar. Dat had ze in de afgelopen jaren wel gezien. Maar dit ging tussen die twee en hier had zij niks mee te maken. Hoopte ze. Ze wilde zich er niet tussen wurmen, al zou ze hopeloos graag regenbogen, eenhoorns en puppy's over ze heen gooien als dat zou betekenen dat alle problemen magisch werden opgelost. Leo trok haar neus op toen Sebastian een sigaret opstak. Ze had hem misschien wel duizend keer gezegd dat roken slecht voor hem was, maar dit leek nu niet het juiste moment om die beerput weer te openen. 'Kunnen we praten? Gewoon, samen?' zei hij uiteindelijk toen hij iets tot rust gekomen leek te zijn. Leo haatte zichzelf dat ze zich weer jaloers voelde, maar keek verbaasd op toen ze Sebastians hand rond die van haar voelde. 'Leo... Jij ook.'       Daar ging haar plan om zich er niet mee te bemoeien. Ze slikte de brok in haar keel weg en zette gedachteloos het halflege proseccoglas op een van de lege statafels. 'Ik...' aarzelde Leo en ze keek van Sebastian naar Lee en weer terug. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich. Dit was nooit haar idee geweest. Ze wilde echt niet dat dit zo zou aflopen. Misschien was het juist beter geweest als Sebastian in Milaan was gebleven en Lee zich kon focussen op haar relatie met Kars en Sebas kon vergeten. Maar helaas. Het heelal had duidelijk weer heel andere plannen. Fuck you, universe. Nog even keek ze naar haar twee beste vrienden en ze zuchtte uiteindelijk. Ze moesten deze gifbeker maar in één keer leegdrinken, voor er nog meer drama ontstond. 'Kom.' Ze seinde naar het tweetal en liep naar een prieel in de hoek van de tuin, waar ze min of meer uit het zicht stonden voor de andere gasten. In andere omstandigheden was dit een heel romantische plek geweest.       'Sorry,' zei ze weer toen ze ging zitten en ze verborg haar gezicht even in haar handen.

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 15:03 ]

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

De reactie van Sebastian laat haar duidelijk merken dat hij alles behalve blij is met haar vraag. Zo verkeerd is het ook weer niet in haar ogen, ze had een slechtere woordkeuze kunnen maken. Haar ogen schieten dan ook met een lichte wanhoop richting Leonora. ‘Ja, Lee. Ik ben hier met Leonora… Zij heeft me niet laten vallen…’ Zijn woorden voelen als duizenden steken ditmaal. Om wat afstand tussen hen te creëren zet ze dan ook een stap naar achteren, terwijl ze haar kin opheft — ondanks de pijn die er in haar ogen af te lezen moet zijn. Ondertussen hoort ze Leonora Sebastian’s naam haast waarschuwend uitspreken. ‘Sorry, vergeet dat… Ik…’       Bijtend op haar lip staart Tinsley dan ook maar even naar de grond. ‘Je weet dat het niet zo is.’ Een stem zo zacht dat het net boven een fluister valt, en een overlading aan emoties zijn duidelijk hoorbaar. Wat moet ze hier nu mee? De opkomende tranen weet ze nog weg te drukken door heel hard op haar lip te bijten, maar opkijken durft ze nog niet. Onbedoeld glijden haar armen dan ook defensief over elkaar heen, puur omdat ze dit nu niet kan hebben. Lichtjes schudde ze haar hoofd, nadenkend over een ontsnappingsplan. Niets lijkt logisch, tenzij ze op een cartoon wil lijken.       ‘Godverdomme, Lee… Vertel me dan hoe het zit? Weet je… Ik wil het niet eens weten. Je was er niet toen ik je nodig had, Lee… Waar was je? Meende ik zo weinig voor je?’ klinkt zijn woordenkots. Ditmaal schieten haar ogen pas op wanneer ze er zeker van is dat hij klaar is met ratelen, haar ogen licht vernauwd. ‘Wil je dit echt zo doen, Sebas?’ Toch verzacht haar blik direct, terwijl ze haar ogen bruine poelen in zijn grijsgroene kijkers laat glijden met een haast smekende uitdrukking. Hij weet dat ze dit soort situaties niet voor de hele wereld wil laten zien.       Met trillende handen grijpt Sebastian naar zijn pakje sigaretten, en wonder boven wonder weet hij een sigaret aan te steken. ‘Ik moet even… Ik… Je… Je ziet er mooi uit. Ik ehm… Ik…Kunnen we praten? Gewoon, samen? Leo… Jij ook.’ Tinsley houdt hem waakzaam in de gaten, waardoor ze opmerkt hoe hij zichzelf echt probeert te herpakken. Ze merkt op hoe hij Leo’s hand vastpakt, en laat haar blik dan ook wat afdwalen. Als ze in de verte Kars en Fitz ziet praten klinkt er een haast onhoorbare kreun tussen haar lippen door, eentje uit pure frustratie.       Haar ogen glijden weer naar Sebas en Leo, en ze knikt vervolgens. ‘Ik… Sorry. Kom.’ Waarschijnlijk doet het Tinsley nog het meeste pijn hoe Leo zich hieronder voelt. Die heeft juist haar best gedaan dit zo goed mogelijk te laten lopen — iets dat Tinsley opmerkt ondanks dat ze hier het liefst weg wil rennen. De ogen van de blondine glijden kort naar haar ex, voor ze haar beste vriendin volgt, zonder enige twijfel. Weg van priemende ogen en oren is precies wat het drietal nodig heeft. Het liefst nog verder, maar nu vertrekken is ook weer zo dramatisch.       Tinsley kijkt kort kort over haar schouder heen om te zien of Sebastian hen volgt, maar al gauw richt ze haar ogen weer op haar beste vriendin. Leonora zit als een triest hoopje mens op het bankje met haar handen voor haar hoofd, waardoor de blondine neerhurkt voor haar, en haar handen in de hare neemt. ‘Het spijt me Leo. Ik weet dat je het liever anders ziet.’ De pijn is duidelijk zichtbaar in haar ogen, maar ondanks dat werpt ze haar vriendin een dankbare glimlach toe — eentje die hopelijk een hart onder haar riem steekt. Haar sorry wuift Tinsley dan ook weg door een liefdevolle kus op haar voorhoofd te drukken terwijl ze overeind komt.       Traag keert Tinsley zich tot Sebastian. ‘Ik wil praten, maar dan bedoel ik ook echt praten. Niet schreeuwen, geen stem verheffen… praten.’ Haast smekend kijkt ze de langere jongen aan, hoopvol dat ze hem tot beding kan brengen. Sebastian durft ze niet aan te raken, vrezend voor enige reactie die er binnenin haar zal ontstaan. Sinds haar ogen op hem zijn gevallen heeft haar hart sneller lopen kloppen, al is dit eerder van de opbouwende paniek en emoties die erbij komen kijken — rationeel nadenken over wat dit voor haar betekend kan ze nog niet. Dat durft ze nog niet. ‘We weten alle drie dat het niet zo zwart-wit ligt, en dat er heel veel bij— en uit valt te praten. Ik wil bekennen dat ik fouten heb gemaakt, veel fouten.’ De blondine slaat haar ogen neer. ‘En ik heb dit nooit zo willen zien eindigen.’In tegenstelling tot Sebastian is het nooit aan Tinsley geweest om vingers te wijzen, de dame neemt altijd de schuld op haarzelf. Het is niet alsof het rozengeur en maneschijn was tussen hen, niet constant in elk geval. En dan hebben ze het nog niet eens over de spontane verdwijning.       ‘Ik kan enkel zeggen dat ik het vreselijk vindt hoe het gelopen is, en dat het me onwijs veel spijt,’ Tinsley’s blik glijdt van Leo naar Sebastian, wanhopig naar goedkeuring. Ze voelt zich weer het onzekere meisje dat hoorde dat Sebastian opgepakt was, haast een OD had gehad of zelfs toen hij verdween. De opwellende tranen probeert Tinsley weg te drukken door weer naar de grond te staren. Haar vingers glijden hoopvol over de ring aan haar ringvinger, hopend op een aangenamere reactie. ‘Ik kamp nog dagelijks met de gedachte dat ik ons gesloopt heb…’ Ze besluit niet verder te praten, gezien haar stem breekt. De tranen die achter haar ogen prikken bijt ze moeizaam weg, terwijl ze op de binnenkant van haar wang bijt — haar blik opnieuw naar beneden gekeerd.

---

‘Touché. Daar heb een punt,’ antwoord ze uiteindelijk over het feit dat ze best eisen mag stellen. Niet dat hij zichzelf nou neer zou stippelen als de perfecte vriend, toekomstige man of wat dan ook, maar in een wereld als dit — waar mannen niet meer weg kunnen komen met hun zaakjes, mogen vrouwen best eisen stellen. Altair was dan ook niet anders gewend van zijn ex-vrouw. Haar eisen waren niet altijd even vriendelijk, maar ergens had ze het recht. Als een vrouw weet wat ze wil, kan ze enkel iemand ontmoeten en goedkeuren waar zij echt achter staat. Het lijkt iets dat de jongere dames nog niet helemaal beseffen.       Altair krijgt echt het idee dat hij op alle fronten de juiste dingen zegt, of haar de correcte glimlachen toewerpt. Noé’s reacties zijn dan ook erg vermakelijk, en voeden zijn ego. Natuurlijk kan hij haar reacties ook zeker waarderen, en zal hij haar enkel kunnen bestempelen als een interessante jongedame. Zelfs de nieuwsgierige twinkeling is hem niet ontgaan, iets dat haar enkel meer siert. Als alle dames hier zo zijn, dan kan dit echt nog vermakelijk worden. ‘Wie weet doe ik dat ook nog wel, dan kan ik met eigen ogen zien hoe vermakelijk het kan zijn.’ De onschuldige blik die erbij komt kijken laat hem vermakelijk zijn hoofd schudden.       ‘De enige echte,’ spreekt ze uit na een instemmend geluidje op zijn observatie dat de oudere, aantrekkelijke dame Ophelia moet zijn. ‘Typisch.’ Het valt hem echter al gauw op dat Noé wat nerveuzer is nu ze er zijn, en hoe graag hij ook onzeker wil zijn en denken dat het aan hem ligt, heeft hij het idee dat dat niet het geval is. Zacht glijdt hij dan ook goedbedoeld met zijn duim over haar rug, iets dat eventueel nog gezien kan worden als een onbedoelde handeling.       Op Noé tempo maken ze hun weg richting de tuin, maar al gauw dringt een ober met een vol dienblad zich voor hen, waardoor Altair ook even verbaasd naar de man staat te kijken. Met een dankbare blik schud hij zijn hoofd naar de man, voor hij Noé hoort spreken. ‘Wil jij?’ Haar knikje richting de bar ontgaat hem zeker niet, waardoor zijn blik direct weer naar Noé schiet. ‘Of liever iets anders halen bij de bar?’ Instemmend knikt Altair. ‘Sowieso staat er vooralsnog op de planning dat ik een bepaalde, aantrekkelijke dame thuis moet brengen, dus voor mij geen alcohol.’ Zijn uitdrukking staat echter plagend, waarmee hij duidelijk wil maken dat hij er geen probleem in ziet. Hij drinkt sowieso al niet, maar dat hoeft niemand zomaar te weten — dat betekend enkel meerdere vragen zijn kant op.       Altair leidt Noé dan ook rustig naar de bar, maar terwijl hij zijn weg erheen maakt glijdt zijn blik kort en bedenkelijk over Noé heen — nadenkend over een drankje dat bij haar past. Eenmaal bij de bar bestelt hij een Malibu Cola en een Club soda with lime. Met een vragende, doch lichtelijk zelfzekere blik kijkt hij dan ook even naar Noé om te zien of ze hem verbeterd tegenover de barman. Wanneer ze dit niet doet groeit er dan ook een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij even subtiel de tuin rondkijkt. Dat enkele ogen al op hen gericht zijn interesseert hem in alle eerlijkheid niets. Om zijn nonchalante houding stand te laten houden stopt hij dan ook zijn handen in de zakken van zijn broek.       Al gauw krijgen ze hun drankjes aangegeven, waarop Altair de man vriendelijk bedankt. De nieuweling keert zijn lichaam dan ook richting Noé, en kijkt even naar haar voor hij echt spreekt, al duurt het niet al te lang. ‘Ik moet wel bekennen, Noé, er hangt een interessante sfeer. Het ruikt naar een overvloed aan hormonen, slechte bedoelingen en een heleboel drama.’ Een zachte lach rolt over zijn lippen, terwijl hij rondkijkt, maar vervolgens toch zijn glas haar kant wat ophoudt. ‘Laten we toasten. Hmm… Op donkere hoekjes?’ Met een haast jongensachtige twinkeling in zijn ogen en een vermakelijke glimlach rond zijn lippen proost hij tegen haar glas aan met de zijne.       Altair’s groene ogen zoeken haar groenbruine kijkers echter al gauw weer op. ‘Heb je buiten een geheime voorliefde voor auto’s en het strand eigenlijk verder nog hobby’s of andere voorliefdes waardoor je me nog nieuwsgieriger gaat maken?’ Met een vragende blik kijkt hij dan ook naar Noé, al zit er pure interesse verscholen achter zijn vraag.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

---

Om heel eerlijk te zijn had Jules nog nooit met Ophelia George gesproken, zijn ouders kenden de vrouw welk, maar persoonlijk had hij nog nooit een woord met haar gewisseld. Hij wist wie het was, maar verder zei de naam hem vrij weinig, de enige associatie die hij deed waren de feestjes. ''Dat geef ik haar wel,'' hoorde Jules Monica naast zich zeggen, waardoor hij nu weer opkeek naar zijn 'date' en glimlachte. ''Ze moet ook wel in een stad als dit.'' Jules knikte. 'Elk jaar moet bigger and better, anders gaan alle huisvrouwen zitten roddelen,' zei Jules waarna hij naar Monica glimlachte. 'Of nou ja, dat doen ze toch wel.' voegde hij er nog aaan toe, waarna hij Monica volgde richting de bar.
''Kom, ik heb bubbels nodig als ik de helft van deze mensen wil overleven.'' zei Monica speels, terwijl ze hun weg lans de mensen maakten, Jules grinnikte. Hij was uit nature een erg sociale jongen, maar hij begreep precies wat Monica bedoelde, soms was alles hier een beetje oppervlakkig. Jules was niet zo van de praatjes over wie het grootste jacht had of in het geval van de jongens van zijn leeftijd de knapste date mee had gebracht. In dat geval zou Jules trouwens wel winnen, hoewel het nog altijd geen date was.
Terwijl Jules weer een beetje met zijn gedachten weg was gedwaald had Monica al een glas bubbels voor hem gehaald. 'Dank je wel,' zei hij terwijl hij het glas overnam. ''Proost, op een zeer interessante avond.'' zei Monica, Jules liet zijn glas zachtjes tegen die van Monica aan klinken. 'Proost.' herhaalde hij waarna hij een slokje nam van de champagne. ''Dus Caleruega... Hoe is het leven?'' begon Monica vervolgens, Jules keek haar even met een kleine grijns aan. 'Oh Monica, je word al bijna net zoals alle vrouwen met wie mijn moeder altijd omgaat. Straks ga je me zeker ook vragen of ik al een vriendin heb en hoe het met de studie gaat,' zei Jules plagend, waarna hij Monica zachtjes aanstoot.
'Maar,' begon Jules toen toch. 'Laten we zeggen dat ik wel betere tijden heb gekend. Na drie studies gefaald te hebben, heb ik geen idee wat mijn vierde keuze word.' Het was in Jules zijn geval niet perse dat hij niet kon studeren, op high school had hij het altijd prima gedaan, het was gewoon dat hij niet voor iets kon studeren wat hem totaal niet interesseerde. Al zijn drie voorgaande studie waren in de economie of business kant op en om heel eerlijk te zijn was dat de meest saaie richting die Jules zich kon verzinnen, maar hij wou zijn ouders niet teleurstellen. 'Maar afgezien daarvan kijk ik uit naar de rest van de zomer.' zei Jules waarna hij naar Monica glimlachte. 'En bij jou, loopt alles nog op rolletjes?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

• 22 • At Ophelia's • w/ Altair • Outfit •

In plaats van een champagneglas van het dienblad af te halen, knikte Altair instemmend op het subtiele gebaar wat Noé in de richting van de bar maakt.
      "Sowieso staat er vooralsnog op de planning dat ik een bepaalde, aantrekkelijke dame thuis moet brengen, dus voor mij geen alcohol."
Ondanks dat zijn plagende uitdrukking duidelijk weet te maken dat Altair het geen probleem vind om niet te drinken, voelt Noé toch een beetje van haar schuldgevoel omhoog kruipen.
      "Weet je het zeker?" vraagt ze hem dan ook, terwijl Altair hen ondertussen richting de bar in leidt.
Ze wilde hem niet in de weg staan en als hij liever wel een glaasje nuttigde dan had ze daar geen enkel probleem mee — desnoods was een Uber zo gebeld, waarmee Altair dan alsnog de gentlemen kon zijn die hij duidelijk uitstraalde. Noé mist de onderzoekende blik die hij op werpt doordat haar eigen blik een keer over de bar heen glijdt. In haar hoofd begon Noé al een afweging te maken tussen de drankjes die ze graag had, en waar ze avond mee zou beginnen.
      Wanneer Altair eenmaal bij de bar aangekomen al meteen een bestelling doet, is de blondine verrast door de keuze die hij maakt. Malibu cola was één van de mixdrankjes die ze graag dronk, niet degene die met stipt op de eerste plek stond, maar wel vlak daaronder. Veel tijd om er direct op te reageren kwam er echter niet. Zodra de drankjes voor hun op de bar geserveerd waren, draaide Altair zich weer volledig naar Noé toe.
      "Ik moet wel bekennen, Noé, er hangt een interessante sfeer. Het ruikt naar een overvloed aan hormonen, slechte bedoelingen en een heleboel drama."
Lachend kijkt Altair een keer rond, waarop Noé hetzelfde doet. "Kun je nagaan," brengt de blondine dan uit. "Dit is nog maar het begin van de avond."
      Ditmaal schonk zij de man een van haar zeldzame knipogen en liet daarbij haar vingers onbewust over het koele glas voor haar heen glijden.
      "Laten we toasten. Hmm… Op donkere hoekjes?"
Grijnzend heft Noé haar glas op en klinkt deze ondertussen tegen die van Altair gaan — haar blik geen moment afwijkend van het zijne, terwijl ze haar proost laat klinken. "Op donkere hoekjes en vermakelijke dingen."
      "Hoe wist je dit?"
Met een subtiel opgetrokken wenkbrauw, een geamuseerde trek rondom haar lippen en haar hoofd iets gekanteld keek Noé nieuwsgierig naar Altair op. Er waren maar weinig mensen in haar omgeving die zo dichtbij haar geliefde drankjes kwam — tenzij je de blondine op persoonlijk vlak goed had leren kennen, hetgeen dat bij Altair nog niet het geval was. Of ze moest het gaandeweg eerder eens hebben laten vallen.
      "Heb je buiten een geheime voorliefde voor auto’s en het strand eigenlijk verder nog hobby’s of andere voorliefdes waardoor je me nog nieuwsgieriger gaat maken?"
Hierover hoefde Noé geen seconde na te denken, dus wanneer ze een slok van haar drankje genomen heeft — eveneens genietend omdat hij perfect gemixed lijkt te zijn — besluit ze Altair meteen van een antwoord te voorzien.
      "Surfen," is in eerste instantie haar korte doch vriendelijke reactie, alvorens Noé hem verduidelijkt. "Mijn nummer 1 hobby aller tijden. Ik hou van het strand, maar ik ben verliefd op de golven van de zee." Zachtjes grinnikt ze even terwijl Noé naar Altair opkijkt. Nu moest hij haar vast voor gek verklaren, maar ze loog geen enkel woord. Als de mensen om haar heen de blondine kwijt waren dan was ze vrijwel altijd te vinden in de zee — mits het weer tegenzat, of de golven te zwak waren.
      "En bij jou? Wat is jou hobby, of een van je geheime voorliefdes?"
Een licht ondeugende glimlach gleed over haar lippen heen, gepaard met een blik gevuld van oprechte interesse, terwijl Noé haar vingers ditmaal vederlicht over de rand van haar glas liet gaan.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'