[RPG — 2OO] The Filthy Rich • Speeltopic - Speeltopics

---

---

---

BEGINSITUATIE Het is het eerste weekend van juli en dat betekent één ding voor de inwoners van Heatherville: het jaarlijkse tuinfeest bij Ophelia George. Iedereen in Heatherville kent Ophelia. Ze is een oud-model en steenrijk. Nu ze al jaren met pensioen is, organiseert met regelmaat evenementen waaronder haar welbekende tuinfeest. In haar prachtige tuin is iedereen welkom. Het tuinfeest lijkt natuurlijk een prachtige en chique gelegenheid, terwijl iedereen wel beter weet. Het is het juiste moment voor overmatige drank- en drugsgebruik, vozen in geheime hoekjes en kamers en alles doen wat god verboden heeft. Eén ding is zeker: de tuinfeesten van Ophelia zijn niet voor niks zo populair.

★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★ ★★ ★

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

---

• 22 • Home • w/ Altair • Outfit •

In Noé's inloopkast was een heuse bom ontploft. Overal hingen verschillende outfits buiten hun rekken, sommige topjes lagen zelfs verspreid over de vloer — waar de blondine op die manier een juiste combinatie getracht had te maken — en ook enkele paren aan hoge hakken stonden niet meer op hun juiste plek. Haar moeder ging een hartaanval krijgen als ze dit niet tijdig op geruimd ging krijgen.
      Vluchtig blikte Noé op de klok aan haar muur. Ze had nog een paar minuten tijd, waarin ze besloot zoveel mogelijk te multi-tasken. Gaandeweg naar de aangrenzende badkamer hing ze een paar jurken terug, poetste haar tanden voor de spiegel — waar ze tegelijkertijd een laatste hand poogde te leggen aan haar blonde lokken, welke ze eerder al soepel in een halve bun gebonden had — en ruimde een paar schoenen op terwijl ze haar lippen stiften. Het was nog niet helemaal opgeruimd, maar de vloer was in ieder geval zo ver mogelijk leeg.
      Onderweg naar haar kaptafel, waar de verschillende flesjes parfum eveneens op uitgestald stonden, trok ze haar hakken aan. Daar waar ze gehoopt had om precies optijd klaar te zijn, bleek dit helaas niet helemaal haalbaar te zijn geweest. Noé vloekte zachtjes bij het horen van de luide bel en spoot vluchtig wat parfum op, alvorens ze haar kamer verliet.
      "Noé!!"
Grinnikend liep Noé de trap af, de ongeduld was duidelijk te horen in Solomon's stem — wie de deur had geopend, daar hun ouders vanavond naar een ander feest waren vertrokken. De jongen had nul interesse gehad om mee te gaan en vermaakte zich liever in hun eigen tuin met een paar vrienden. Noé kon hem ergens geeneens ongelijk geven.
      Bij het horen van Altair's stem verschijnt er een glimlach op Noé's lippen. Een paar weken geleden was ze de jongeman bijna letterlijk tegen het lijf gelopen. Zijn verhuizers waren bezig geweest met het uitladen van spullen en Noé had haar jog-tempo iets te veel laten verslappen, waardoor ze bijna tegen de jongeman aanknalden op het moment dat ze had moeten uitwijken voor een van de mannen. Uiteindelijk was ze blijven staan en raakte de twee al snel aan de praat — deels omdat zijn verhuizers dusdanig de weg versperde dat ze even moest wachten en grotendeels omdat ze oprecht nieuwsgierig was geweest.
      Opnieuw verschijnt er een glimlach rondom haar lippen, het was uiteindelijk een erg gezellig gesprek geweest en daarop had Noé besloten om Altair mee te vragen voor het feestje van vandaag. Een beste binnenkomer voor een nieuweling als hij leek er in haar ogen ook niet te zijn.

Eenmaal beneden aangekomen loopt Noé vrijwel meteen naar de deur toe, zodat haar broertje weer terug naar zijn vrienden kan gaan, als hij dat wil. De blik die Altair over haar heen laat glijden zorgen er samen met zijn compliment voor dat zachte blossen haar wangen strelen. "You look good." Zachtjes drukt Altair ter begroeting een kus op haar wangen, eens Noé hem bereikt heeft. "Je hebt een gevoel voor stijl."
      "Dankjewel," reageert de blondine, waarbij haar vingers losjes over een stukje stof van haar lange rok heen glijden. Subtiel knikt ze dan naar Altair zelf en klinkt er een goedkeurend geluidje uit haar mond alvorens ze spreekt. "Jij ziet er ook heel erg goed uit."
      "Ze zal op tijd thuis zijn... Nice to meet you," richt Altair tot Solomon — wie op zijn beurt half iets terug mompelt, wat moet lijken op een 'Ja, is goed' en 'Zie je later wel.' Noé grinnikte zacht en kijkt haar broertje kortdurend en al hoofdschuddend na. "Milady," klinkt het dan weer vanuit Altair. Met een glimlach op haar lippen volgt Noé het handgebaar dat hij maakt, waarna ze de voordeur achter zich laat dichtvallen en samen met de jongeman naar zijn auto loopt.
      "Mooi beestje."
Voorzichtig laat Noé een van haar wijsvinger vederlicht over de lak van het voertuig heen glijden — haar goedkeuring duidelijk zichtbaar in haar uitdrukking. Dure wagens en dergelijk waren voor haar niet perse belangrijk, in de wereld waarin zij leefde werd het tenslotte als geheel vanzelfsprekend beschouwd een peperdure wagen onder je kont te hebben, maar dat maakte haar eigen liefde voor snelle, of grote, auto's niet minder. De blondine was er verzot op geraakt doordat haar vader eveneens dezelfde liefde deelde én uitvoerde door er al verschillende in zijn bezit te hebben gehad.
      "Ben je inmiddels goed gesetteld?"
Zodra Noé de auto in is gestapt en Altair naast haar achter het stuur plaatsneemt kijkt ze schuins naar jongen op, in afwachting van zijn reactie. Ze kan het daarbij niet helpen zijn gezicht weer eens goed op te nemen.

[ bericht aangepast op 26 maart 2020 - 18:03 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MONICA VALENTINA DIANGELO 21 • Maffia princess • With Jules > On her way • Outfit (<<<) De tuinfeesten van Ophelia zijn welbekend in Heatherville en het perfecte moment om all out te gaan. Vandaar dat ik mij ook in een van mijn favoriete designerjurken heb gehesen. Ik heb hem nooit aangehad maar het is een van mijn favorieten, dat werd enkel bevestigd toen ik hem eenmaal aan had. Hij zat heerlijk, was luchtig genoeg voor dit weer en stond erg goed al zeg ik het zelf. Ondertussen leg ik de laatste hand aan mijn uiterlijk. Mijn make up heb ik simpel gehouden en mijn haren hangen stijl los. Nog snel spuit ik wat parfum op en stop de laatste spullen in mijn YSL tasje die aan mijn schouder bungelt. Ondertussen hoor ik de bel zacht gaan en ik kijk op. Dat moet Jules zijn. Ik loop naar mijn ramen en zie hem inderdaad al staan bij de poort. Een glimlach verschijnt op mijn lippen en ik pak mijn hakken, simpele zwarte strappy heels. Ondertussen komt ook mijn vader de kamer ingelopen. ''Je date is er, prinses.'' hoor ik hem zeggen en ik rol speels met mijn ogen. ''Geen date, papà..'' zeg ik en doe mijn hakken aan. Hij kon vroeger nogal streng zijn, maar ik weet dat hij uiteindelijk meer dan tevreden is geweest over de relatie tussen Jules en mij. Toen het uit was vond hij het zelfs erg jammer. Oh well, soms werkt het en soms werkt het niet. That's life. Ik ben allang blij dat ik er een prachtige band aan heb overgehouden. Ik check mezelf nog een laatste keer in de spiegel en loop dan naar mijn vader toe, die voor een kort moment zijn handen op mijn wangen legt. ''Bellisima..'' spreekt hij tevreden voor hij een kus op mijn haren drukt. ''Ik heb Alessandro klaar staan met de auto.'' zegt hij dan terwijl hij me los laat, doelend op een van onze chauffeurs. Ik glimlach. ''Grazie,'' zeg ik en loop met hem tot de voordeur. ''Ciao papà!'' glimlach ik nog en vervolg dan mijn weg naar Jules. 'Hi,' zei hij en hij stak zijn hand op. Ik glimlach en geef een licht knikje achter me, ''vaders..'' lach ik zachtjes. Ik wist zeker dat hij nog altijd bij de deur stond. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk een snelle kus op zijn wang. ''Hey you.'' glimlach ik en kijk dan naar de auto die voor ons stopt. ''Let's go,'' zeg ik en stap dan achter in, waar ik Alessandro snel begroet. Ik draai weer naar Jules. ''Heb je er zin in?'' vraag ik hem en hou mijn hoofd wat schuin. ''Ga je je gedragen?'' vraag ik hem vervolgens op een speelse toon, maar al te goed bewust dat dat zeker niet het doel is van de avond.

---

El Diablo.

21      ⬧      With Tinsley      ⬧      Outfit

Met een tevreden grijns liet Kars zijn blik nog eens over zichzelf glijden in de gigantisch gouden barock spiegel die in de al net zo gigantische hal hing. Er hingen in elk vertrek wel meerdere spiegels maar deze bleef Kars zijn favoriet. Het leek of deze altijd het beste wist te benadrukken. Het had enige tijd in beslag genomen voor Kars de perfecte outfit had gevonden. Hij had zich minstens acht keer omgekleed voor het hem enigzins beviel. Dit was echter niets nieuws, Kars zorgde ervoor dat hij er altijd tip top uit zag, voor welke gelegenheid dan ook. Al deed hij voor feestjes toch vaak net dat kleine beetje meer zijn best. Dress to impress, right? Echter nu Kars en Tinsley een stel waren was het belangrijk dat ze hun outfits goed coördineerde. Stel je voor als ze in vloekende kleuren of in het werk van rivaliserende designers verschenen als een koppel. Kars wierp een laatse blik in de spiegel, trok zijn jasje recht en wandelde de trap af richting de deur. Hoewel Kars nooit echt op tijd leek te komen, vooral vanwege het feit dat zich in de kleding werken altijd meer tijd in beslag nam dan hij voor ogen had, wilde hij Tinsley niet laten wachten. Hij had wel een beetje gentleman in zich. Hij kon zeker overkomen als een arrogant stuk ellende maar rondom Tinsley gedroeg hij zich heel anders. Hij was immers dol op de dame. Eenmaal ze door zijn act had weten te prikken tenminste. Kars was absoluut geen open boek en hoewel hij genoeg sociale contacten heeft zijn er maar een aantal die Kars écht kennen. Tinsley is daar inmiddels één van. Althans, écht kennen is een groot woord. Kars had nu al wel drie maanden een relatie met Tinsley, dit was niet geheel vrijwillig. Hij hield van Tinsley, dat was zeker waar, maar op een geheel andere manier dan waarop zij hem zag... Voor nu besloot Kars deze zorgen even opzij te schuiven en ging hij van deze avond genieten. De feestjes van Ophelia stonden niet voor niets goed aangeschreven. Hij viste de autosleutels van zijn Maserati Quattroporte uit zijn broekzak. Enkele momenten later verscheen hij voor de deur van Tinsley en liet zijn blik even goed over haar heen glijden toen ze instapte. Ze was zoals altijd weer een lust voor het oog. Het was eigenlijk maar een klein stukje naar het huis van Ophelia maar desalniettemin had Kars het volume van de muziek aardig opengedraaid. Hij wist dat Tinsley een leuk deuntje wel kon appericieren en hij grinnikte dan ook kort toen hij zag hoe ze haar hoofd mee bewoog op het ritme. 'Hey, bewaar nog wat van die moves voor vanavond.' grijnsde hij en bracht het volume wat naar beneden zodat we elkaar iets beter konden verstaan. ‘Heb je er zin in?’ vroeg ze op een liefelijke toon. 'Het is een feestje van Ophelia, natuurlijk heb ik er zin in.' lachte Kars en wierp haar vervolgens een korte blik toe. 'En jij bent er natuurlijk bij,' glimlachte hij naar haar. Het klonk cheesy maar zodra Tinsley in de ruimte was leek de sfeer al tien keer beter te zijn. 'Heb jij er zin in?' vroeg hij vervolgens aan haar. Kars richtte zijn blik weer op de weg en de aanraking van Tinsley ontging hem niet. Dit was standaard zodra ze samen in de auto zaten. Tinsley was nogal van de aanrakingen. Nu was Kars best aanhankelijk en had hij er over het algemeen geen probleem mee. Toch vielen de liefdes uitingen jegens elkaar hem steeds wat zwaarder. Zijn leugen begon steeds zwaarder te wegen. ‘Ik ben benieuwd wat Ophelia er weer van heeft weten te maken.’ sprak Tinsley vervolgens en Kars lachte. 'Ophelia kennende zal het aan niets ontbreken en zullen we ons prima gaan vermaken.' zei hij waarna hij de auto tot stilstand bracht. Kars ging menig feestje af maar naar die van Ophelia keek hij ieder jaar weer uit. ‘Let’s have some fun.’ zei Tinsley alvorens ze dichterbij kwam om een kus op Kars zijn lippen te drukken. 'Let's do this.' grijnsde Kars alvorens hij zijn gordel los klikte en hij uit de auto stapte. Hij liep richting Tinsley en haalde nog kort een keer een hand door zijn haar. ‘Had ik al gezegd dat je er weer goed uitziet?’ sprak Tinsley en er ontstond wederom een grijns rond Kars zijn lippen, ditmaal een ondeugende. 'Nee, maar complimentjes zijn altijd welkom.' grijnsde hij naar Tinsley. 'Toch win jij het van me,' glimlachte hij naar haar en zond haar een knipoog. Hij sloeg kort een arm om haar heen, drukte een kus op haar voorhoofd en liet zijn arm daarna afglijden naar rond haar middel. 'Kom, let's party.' grijnsde hij breed alvorens hij haar escorteerde naar de prachtige tuin waar het feestje zoals ieder jaar plaats zou vinden.

---

How far is far

‘Hey, bewaar nog wat van die moves voor vanavond,’ brengt Kars uit, duidend op haar dansmoves. Met een speelse grijns kijkt ze dan ook naar hem. ‘Daar is altijd energie voor, dat weet je toch.’ Het maakt voor Tinsley dan ook echt niet uit wat voor schoenen ze aanheeft, maar blijven dansen kan ze wel. De blaren omarmt ze haast, puur omdat de plezier van de avond ervoor het voor haar waard maakt. Bovendien bestaan er tegenwoordig wonderbaarlijke pleisters die ervoor zorgen dat je schoenen niet gaan schuren.       Op haar vraag of hij er zin in heeft, is zijn enthousiasme duidelijk zichtbaar. ‘Het is een feestje van Ophelia, natuurlijk heb ik er zin in. En jij bent er natuurlijk bij.’ De laatste zin van Kars laat haar zijn kant weer opkijken, en al gauw glimlacht ze dan ook door zijn woorden. ‘Je hebt me al, Casanova. Je hoeft niet te slijmen.’ Toch steekt de blondine plagend haar tong uit naar haar lover. ‘Heb jij er zin in?’ Een tevreden lachje klinkt er vanuit Tinsley. ‘Moet je dat nog vragen?’       ‘Ophelia kennende zal het aan niets ontbreken en zullen we ons prima gaan vermaken,’ is Kars’ antwoord op haar iets wat retorische vraag. Instemmend knikt Tinsley dan ook. ‘Dat zit vast wel goed. Of ze moet het wel heel bont gaan maken… drama in overvloed, dat is één ding dat zeker is.’ De feesten liepen altijd uit in drama en roddels die weer weken bleven hangen, en dat maakt het altijd zo leuk. Ondanks dat Tinsley oprecht een feestbeest is, zijn de feesten van Ophelia altijd één van haar favorieten — buiten die van Hero en haarzelf dan.       ‘Let's do this,’ brengt Kars als antwoord uit op haar enthousiasme. Met een grijns reageert ze er dan ook op, voor ze uitstapt en daar kort op hem wacht. Eenmaal samen laat ze hem weten dat hij er goed uitziet, wat een ondeugende grijns oplevert. ‘Nee, maar complimentjes zijn altijd welkom. Toch win jij het van me.’ Tinsley kanteld haar hoofd lichtjes, terwijl er een liefdevolle glimlach op haar gezicht verschijnt. Kars is ook gewoon te schattig voor woorden. Dat dit haar eerste, echte relatie is na Sebastian doet haar ergens dan ook goed. Hookups zijn zó niet haar ding.       Een soepele arm glijdt om haar heen, terwijl zijn lippen zich op haar voorhoofd drukken voor hij haar naar binnen leidt. ‘Kom, let's party.’ Tinsley grijnst met hem mee. ‘Woop woop.’ Een korte zwaai richting Ophelia volgt al gauw, die enthousiast terugzwaait. Tinsley laat zich vervolgens richting de tuin leiden, waar ze grijpt naar twee glazen champagne. Met een brede glimlach steekt ze één glas richting Kars en laat ze vervolgens haar glas zacht tegen die van hem gaan. ‘Lekker cliché, maar op een fantastische, schandalige dag.’ Grijnzend haalt de blondine haar wenkbrauwen op, voor ze een slok neemt.       ‘Ik ben oprecht benieuwd wat dit ons gaat brengen,’ brengt ze vervolgens uit. Onbewust begint Tinsley al wat mee te dansen op de muziek, terwijl ze wat onderzoekend rondkijkt. Er hangen al een aantal mensen rond, maar nog niet zozeer iemand met wie ze echt kan praten. Nu is ze verder ook gewoon het liefst bij Kars, dus vreemd is het niet. Leonora had ze al wel verwacht, maar haar oog viel nog niet op de aantrekkelijke blondine die ze al sinds haar jeugd haar beste vriendin noemt. Die dame voert wat in haar schild, dat is duidelijk te merken aan de berichten die de twee eerder gedeeld hebben, al had Tinsley niet zozeer de tijd om ernaar te vragen.

---

De blos op haar wangen na zijn compliment doet hem het idee geven dat ze er overduidelijk niet genoeg krijgt in haar leven — iets wat hij aardig oneerlijk vindt. Nu is Altair zelf wel iemand die ze snel uitdeelt, al meent hij ze altijd. Soms moet hij diep graven ervoor, of weet hij er eentje met een omweg uit te brengen, maar met betrekking tot Noé heeft hij niet het idee dat dat ook maar een greintje nodig is. Het is een aantrekkelijke en interessante dame, en daarbij iemand die hij enorm dankbaar is voor deze kans.       ‘Dankjewel,’antwoord ze dan ook op zijn compliment, voordat haar ogen over hem heen glijden — gevolgd door een goedkeurend geluidje. ‘Jij ziet er ook heel erg goed uit.’ Altair glimlacht dankbaar, en werpt haar dan ook een soortgelijk knikje toe. Een compliment ontvangen was ook niet zijn sterkste punt. Bovendien wist hij niet al te goed wat de dresscode was, dus had hij hier maar voor gekozen.       Kort richt Altair de aandacht op haar broertje, voor deze weer terug glipt naar de aantrekkelijke dame om haar richting de auto te leiden. ‘Mooi beestje.’ Altair lacht eventjes zacht, voor hij zijn schouders wat nonchalant ophaalt. ‘Dankjewel. Hij klaart de klus, dat is voldoende voor me.’ Echt een fanatiekeling in auto’s is Altair niet zozeer met de paplepel ingegoten maar in zijn tienerjaren spontaan op komen spelen. Hij heeft dan ook altijd al een Ferrari tot zijn bezit willen hebben, en sinds vorig jaar had hij deze dan ook eindelijk. Tot op de dag van vandaag is het zijn meest trotse bezit.       Altair volgt de perfect gemanicuurde vinger die over zijn auto heen glijdt, maar het belangrijkste is toch wel de goedkeuring die haar gezicht erbij laat zien. Het is niet zo dat hij hierdoor gelijk denkt dat hij het mannetje is of iets dergelijks, gezien de meesten hier wel met de dure merken rijden, als het niet al iedereen is.       Wanneer ze beide in de auto zitten, en Altair deze start hoort hij Noé een vraag stellen. ‘Ben je inmiddels goed gesetteld?’ Lichtjes draait hij zijn hoofd maar, terwijl hij toch oogcontact daarbij maakt. Na en licht knikje start hij de wagen dan ook, waardoor het geronk direct hoorbaar is. En dat niet eens om te pronken. ‘Ja, verrassend genoeg wel. Het huis is geheel ingericht nu, dat was het zwaarste. Heatherville is en blijft echter nog een doolhof voor me…’ Na een kort lachje rijdt hij dan ook weg.       ‘Ik ben gisteren eindelijk naar het strand geweest,’ zegt Altair dan, ‘er hangt een lekkere sfeer, bedankt voor het idee.’ Nadat ze aan de praat waren geraakt had ze verteld dat ze richting het strand zou gaan na het joggen, en vertelde hem toen ook waar het was. Altair’s richting vermogen is over het algemeen gelukkig goed, maar in Heatherville kostte het hem toch langer om dit strand te vinden — al zal hij dat niet zomaar toe gaan geven.       Sinds hij in Heatherville is verbaasd het hem hoe weinig contacten hij heeft weten te leggen, en dat Noé eigenlijk de enige is die spontaan een gesprek met hem was begonnen. In alle eerlijkheid werd ze ook wel lichtelijk gedwongen gezien de situatie, maar hem hoor je niet klagen. Het verbaasde hem echter wel dat ze hem zomaar mee vroeg naar zo’n belangrijk feest, maar waarderen doet hij het zeker. ‘Enige spannende details die ik moet weten, voor we binnentreden?’ Een lichte grijns speelt dan ook rond zijn lippen, terwijl hij kort een blik op haar werpt — voordat deze uiteraard weer op de weg gericht is.

---

I'm your little ray of pitch black.

Leo drukte nog een kus op zijn wang en Sebas kan niet anders dan glimlachen. "We hebben je allemaal gemist." Reageerde ze. "Ik ben benieuwd wanneer Lee komt.", mompelde ze vervolgens. Seb slikte en keek haar aan. "Ik ook.", zei hij zacht terwijl hij nog een flinke slok van zijn prosecco nam. Langzaam maar zeker druppelden er meer mensen binnen. Opnieuw bracht hij zijn glas naar zijn lippen om het glas leeg te drinken en bijna meteen een nieuw glas prosecco te pakken. Af en toe komen er wat mensen om hem te groeten, grotendeels mensen met wie hij nauwelijks wat woorden heeft gewisseld tijdens de middelbare school. Niks bijzonders. Dan gaat de deur open. Sebas zijn ogen worden groot en hij trekt Leo mee naar een hoek van de kamer. Hij volgt de blonde dame die binnen komt met zijn blik. Vrolijk groet ze Ophelia om vervolgens een glas prosecco te pakken en vrijwel meteen begint ze mee te bewegen op de muziek.       Sebas kijkt naar Leo. "Die vraag is in ieder geval beantwoord." Verzucht hij. Tinsley... Hij wist dat het moment eraan kwam, maar had ze hem niet nog even wat tijd kunnen gunnen om in ieder geval wasted te zijn voordat ze binnen kwam. Naast Tinsley staat Kars, met een arm om haar middel en even is Sebastian in de war. Met grote ogen kijkt hij Leo aan. "W-Wat is hier gaande?", vraagt hij zacht met een trillende stem. Hij ziet hoe zijn ex de kamer rondkijkt, maar hem niet opmerkt, of niet op wil merken. God, ze is geen spat veranderd enkel wat ouder geworden. Oké het was uitgegaan, maar het feit dat ze hem compleet zou laten vallen had hij niet verwacht, niemand eigenlijk. De twee waren altijd samen.       Langzaam dringt het besef tot hem door en Sebas haalt een hand door zijn haar. "Ik ben een paar jaar weg... en meteen duikt hij op Lee.", mompelt de jongen voor zich uit, tegen niemand in het bijzonder. Hij haalt diep adem en sluit even zijn ogen voordat hij zijn rug recht. Met ferme passen loopt hij naar de twee. "Kars, man... Lang niet gezien!" Met moeite gooit de jongen een lach op zijn gezicht en hij groet zijn oude vriend. "Wat zie je er goed uit!" Hij wilde dat hij Lee kon gewoon kon negeren, dat hij gewoon kon doen alsof ze er niet was, maar dat zat niet in zijn aard. Van binnen voelde hij zich misselijk, hij wilde huilen, schreeuwen maar hij hield zich groot en schraapte zijn keel "Lee...", zijn normaal zo zware stem klonk hees. "Hey." Wauw, dacht hij. Is dat echt het enige wat je kon bedenken? Je ziet de liefde van je leven en alles wat je zegt is 'Hey'... SERIEUS? Peilend bekeek hij haar gezicht, hij probeerde haar te lezen, daar was hij altijd zo goed in. Maar nu kon hij er werkelijk niks van aflezen. "Hoe is het met je?" Opnieuw kon Sebas wel door de grond zakken. Hij zou haar zo graag willen vragen om even een moment voor hun tweeën te nemen. Gewoon even praten maar het lukte niet. De woorden kon hij niet vinden. Ook met Kars zou hij wel wat woorden willen wisselen. Het liefst zou hij vooral een paar klappen uitwisselen, maar misschien waren ze gewoon vrienden. Niet te snel oordelen, dat hadden beiden ook nooit over hem gedaan. Sebas keek om even zich heen. Waar is Leo? Was ze hem gevolgd? He needs her right now.

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 9:27 ]

---

If you want someone to trust you, you should give them a reason.

---

---

Jules zijn ogen lichtten even op toen hij Monica zag, hoewel zijn gevoelens voor haar ergens in 2012 waren gebleven vond hij de jongedame nog altijd prachtig. Vooral in de lange zwarte jurk die al haar rondingen perfect accentueerde zag Monica er geweldig uit. Jules daar in tegen voelde zich nogal oncomfortabel in zijn pak, het was een mooi pak dat moest hij toegeven, maar Jules was niet echt de persoon voor de nette outfits. Het liefst droeg hij gewoon een oude jeans en een t-shirt iets comfortabels waarin hij zich niet zorgen hoefde te maken of hij wel goed recht op stond en of de delicate stof niet zou gaan scheuren. ''Vaders..'' zei Monica voordat ze Jules echt begroette, Jules keek even naar de deur waar hij inderdaad Monica haar vader nog zag staan. Jules stak even zijn hand op naar de man. 'Hallo, meneer Diangelo,' zei hij, waarna hij zich naar Monica draaide die inmiddels haar armen om hem heen sloeg en hem een kus op zijn wang duwde. ''Hey you.'' zei Monica, Jules pakte haar hand even vast en nam even de tijd om haar nogmaals te bekijken. 'Je ziet er prachtig uit,' complimenteerde hij Monica.
Ondertussen reed de chauffeur van de Diangelo familie voor. ''Let's go,'' zei Monica, waarna ze in de auto stapte, Jules maakte snel een rondje om de auto waarna hij aan de andere kant instapte. ''Heb je er zin in?'' vroeg Monica, Jules liet een kleine lach over zijn lippen rollen. ''Ga je je gedragen?'' voegde ze er de volgende vraag nog bij toe, Jules schudde lichtjes zijn hoofd. 'Ja wel,' was zijn antwoord op de eerste vraag. 'Ik had het alleen leuk gevonden dat we voor zulk soort gelegenheden gewoon in jeans zouden kunnen komen.' zei Jules terwijl hij even gebaarde naar zijn groene pak. 'Of dat ik in een jurkje kon komen, dat is net iets koeler,' grapte hij, waarna hij keek naar Monica haar jurk die ondanks hij lang was genoeg open been kon bieden. 'Wat gedragen betreft...' Jules acht even na, als je keek naar veel andere bewoners van Heatherville zou hij waarschijnlijk wel onder braaf vallen. Hij was zeker niet de gene die het hardste ging op deze feestjes, maar voor zijn doen zou hij zich gedragen. 'Laten we zien waar de avond ons brengt.' zei Jules uiteindelijk. 'En jij Monica, al wilde plannen gemaakt?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Leo kreeg slechts een zachte 'ik ook' terug op haar reactie. Ze zag de spanning in Sebas' ogen, en zelf voelde ze zich ook niet helemaal op haar gemak. Natuurlijk wist Lee echt wel dat Leo en Sebas al die tijd contact hadden gehad, en wanneer ze het wilde, had Leo Lee ook dingen verteld over Sebas' leven in Milaan. Het feit was dat Lee niet wist dat ze zó close waren dat ze elkaar vrijwel elke dag spraken, ondanks het tijdsverschil. Het voelde als vreemdgaan, ook al wist Leo heus wel dat dat echt onzin was. Ze had nooit wat met Sebas gedaan. Nooit. Sebas pakte nog een glas prosecco en Leo hield hem even in de gaten. Zijn ogen werden groot zodra hij Tinsley binnen zag komen en Leo kon alleen maar even slikken. Wel, daar gingen we.       'Die vraag is in ieder geval beantwoord,' mompelde Sebastian toen en Leo knikte even. Pas toen leek hij op te merken dat Kars, Lee's vriend, zijn arm rond haar heen had geslagen. 'W-wat is hier gaande?' Leo nam een slok prosecco, alleen maar om nog wat meer tijd te krijgen om een goed antwoord te bedenken. Het was echter niet nodig, want Sebastian praatte alweer verder. 'Ik ben een paar jaar weg... en meteen duikt hij op Lee.'       Leo kon het toch niet helpen om een steek van jaloezie te voelen. Ze had hem al die jaren gesteund en ze had stiekem toch wel gehoopt dat hij eindelijk over haar heen was, maar nu ze hier zo naast hem stond, bleek dat toch verre van de waarheid te zijn. Ze was niet verliefd op hem, echt niet, maar ze vond het best vervelend dat hij direct over Lee heen viel. Hoewel Lee en Sebastian er nooit voor hadden gezorgd dat ze zich het derde wiel voelde, gunde Leo zich nu even de mogelijkheid om zich toch jaloers te voelen. Het frustreerde haar mateloos, eigenlijk. Sebastian was al weggelopen en begroette het tweetal. Leo aarzelde kort en liep toen toch maar achter hem aan, richting haar beste vriendin en dier vriend. Ze hadden niet eens de mogelijkheid gehad om zich flink te bezatten voor ze deze twee weer aan elkaar voor moest stellen.       'Verrassing,' grijnsde ze uiteindelijk naar Lee toen ze naast Sebastian ging staan en naar Lee en Kars keek. Ze omhelsde Lee snel en keek toen naar Sebastian. 'We zijn weer compleet!' merkte ze op, in de hoop de spanning door te snijden. Die was namelijk nogal goed te voelen. Het enthousiaste gevoel dat ze de hele dag had gehad, maakte snel plaats voor een nerveuze knoop in haar maag. Ze had echt gehoopt dat het weer zoals vroeger zou zijn, maar helaas...

[ bericht aangepast op 26 maart 2020 - 17:53 ]

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

MONICA VALENTINA DIANGELO 21 • Maffia princess • With Jules > On her way • Outfit (<<<) 'Je ziet er prachtig uit,' Had hij mij nog gecomplimenteerd. ''Jij ziet er anders ook niet verkeerd uit hoor, mister Caleruega.'' had ik speels geantwoord. Ik was natuurlijk niet blind en plus, elke vrouw heeft een ding voor mannen in pak. Eenmaal in de auto vroeg ik hem naar het feest. 'Ja wel,' had hij geantwoord. 'Ik had het alleen leuk gevonden dat we voor zulk soort gelegenheden gewoon in jeans zouden kunnen komen.' Ik lach en schud mijn hoofd. Het zou wel interessant zijn om te zien, maar volgens mij is 99,9% van de bewoners hier veel te extra om er ook maar over na te denken. Het moest altijd groter en beter, dit telde voor de vrouwen maar ook zeker voor de mannen. Nu moet ik toegeven dat ik er ook schuldig aan was. Hoe dol ik ook was op mijn comfy loungewear, buitenshuis moest alles picture perfect zijn. Zo heb ik het afgekeken van mijn moeder, zo wordt dat van mij verwacht, en zo doe ik het al jaren. Nu moest ik ook wel toegeven dat ik enige ontspanning kreeg uit het bezig zijn met mijn uiterlijk. Of het nou ging om kleding, make up of haar. Het heeft dus nooit als een 'straf' gevoeld. 'Of dat ik in een jurkje kon komen, dat is net iets koeler,' grapte hij en ik kijk hem geamuseerd aan. ''Hmh, kom maar langs, ik weet heel zeker dat ik in mijn kast een hele muur vol jurkjes heb die ik nog nooit heb gedragen,'' ga ik grijnzend met hem mee, ''moeten we even omkeren zodat je je nog snel kan omkleden?'' stel ik plagerig voor. 'Wat gedragen betreft... Laten we zien waar de avond ons brengt.' Ik knik en lach. Zo ken ik hem, wellicht niet de wildste in Heatherville maar voor mij was hij prima gezelschap. 'En jij Monica, al wilde plannen gemaakt?' Ik haal licht en nonchalant mijn schouders op. ''Ik? Ik zou niet durven..'' zeg ik quasi onschuldig, waarbij ik het niet kan laten een snelle knipoog zijn kant op te sturen. Ik wist ook echt wel hoe je een feest leuk kan maken en ik kan niet zeggen dat ik mijn 'wilde dagen' al compleet achter de rug heb. Maar ik zou mezelf ook weer niet rekenen tot de extremen. Het was precies goed, vond ik zelf dan. Ach, als je het maar leuk hebt toch? ''Zoals jij al zei.. Laten we zien waar de avond ons brengt.'' Ik glimlach naar hem en kijk op als de auto langzaam tot een halt komt voor het inmiddels bekende huis van Ophelia George. ''No judgements, right?'' prevel ik speels en stap uit wanneer Alessandro de deur aan mijn kant opent. ''Grazie.'' bedank ik hem en loop naar Jules, waar ik mijn arm in die van hem haak. ''Klaar om de spotlight te stelen?''

---

El Diablo.

---

---

• 22 • Home • w/ Altair • Outfit •

Wanneer Altair de motor van zijn auto start, overstemd deze al ronkend heel even het gesprek wat er tussen de twee gaande was. Noé grijnsde licht. Als haar vader dit gehoord zou hebben, dan was hij zeker even komen kijken. Altijd wanneer ze samen in de auto zaten en een andere voertuig tegenkwamen — behorende tot de dure en snelle categorie — dan moest de man even zijn raampje opendraaien om het brullen van de motor te horen. Hij wist het in negen van de tien gevallen zelfs klaar te spelen om het merk, inclusief type, goed te raden.
      "‘Ja, verrassend genoeg wel. Het huis is geheel ingericht nu, dat was het zwaarste. Heatherville is en blijft echter nog een doolhof voor me…" reageert Altair dan op Noé's eerder gestelde vraag, terwijl hij zijn auto soepel de weg op draait. "
      "Dat is fijn om te horen," glimlachte Noé — doelend opdat zijn huis nu eindelijk goed ingericht was. Zelf had ze maar weinig eigen ervaring met verhuizingen, daar Noé al zo lang als ze zich maar kon herinneren in hetzelfde huis woonde. Echter, als ze terug dacht aan die ene keer dat ze een kamer wissel had gemaakt, durfde ze een voorstelling wel voorzichtig te maken. Het was bijna een ramp geweest.
      "Mocht je eens behoefte hebben aan een gids, dan moet je het maar zeggen," sprak Noé vervolgens. Onbewust was ze iets gedraaid op de passagiersstoel, waardoor ze nu beter zicht had op de jongen naast haar. Subtiel tilde ze één van haar schouders iets op. "Ik wil je best een tour door Heatherville geven."
      "Ik ben gisteren eindelijk naar het strand geweest." Verrukt veert Noé iets op in haar zetel. "er hangt een lekkere sfeer, bedankt voor het idee."
Een brede glimlach siert haar lippen. Noé had tijdens hun gesprek verteld dat ze vrijwel altijd richting het strand ging, ze kon het dan ook niet laten hem aan te raden er ook eens een kijkje te nemen.
      "Ik zei het toch," reageerde ze iets té zelfvoldaan, waarop de blondine heel even zachtjes moest grinniken. Maar ze loog niet, het was ook echt zo.
      Wanneer Noé dacht aan het strand, dan begon het Australische bloed in haar aderen al te gonzen, waardoor haar hart al sneller besloot te slaan. Het strand was voor de blondine een plek waar ze enorm veel van hield en waar ze alles kon vergeten — waar ze zelfs enkele maanden geleden nog dagen op had doorgebracht om nergens aan te hoeven denken. Zwevend over de golven met haar surfplank, waar de zee ook het zout van haar gevallen tranen wegspoelde.
Noé kon oprecht zeggen dat het strand voor haar aanvoelde als een tweede thuis, vooral wanneer ze bij haar grootouders waren.
      "Enige spannende details die ik moet weten, voor we binnentreden?" doorbrak Altair vragend haar stille gedachten.
      Noé grinnikte zachtjes. "Ik kan je dan beter vragen wat je wil weten, er gebeurd hier soms zoveel dat ik het zelf niet eens bij gehouden krijg."
Heatherville was groot en droeg daarom dan ook behoorlijk wat roddels met zich mee — de een vaak nog zoetsappiger dan het ander. Zelf vond ze het maar een vreselijk gegeven doordat het op sommige vlakken een geheel verkeerd beeld van iemand kon geven. Alleen de mensen zelf wisten namelijk welke roddels er op waarheid berust waren, en binnen die sociale kringen moest je nu maar net zien te geraken.
      "De nieuwste roddels over zaken, of wie met wie date? Of beter nog, de meest felbegeerde vrijgezellen onder ons?"
Plagend wiebelde Noé met haar wenkbrauwen, waarbij ze de ondeugd niet uit haar blikken wist te houden en deze aan de jongeman naast zich schonk.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

XAVI CAYDEN GALBERO Chin up princess or the crow slips ««« 28 - With Diego @ Ophelia's - Outfit »»» 'Ik laat het weten als ik opgehaald wil worden.' Mompelde Xavi, terwijl hij zijn make-up nog een keer checkte in de spiegel die hij altijd bij zich had. Willow verzekerde hem dat hij er geweldig uit zag en beloofde hem de auto heel te laten, maar dat waren beide dingen die hij wist. Als hij iemand vertrouwde was het haar wel. Hij haalde diep adem, drukte een kus op haar wang en verliet met iets tegenzin de auto. Xavi had er werkelijk een hekel aan om alleen een feestje binnen te stappen. Toch had het ook wel wat, omdat niemand anders de spotlight van zijn entree zou stelen. Maar een mooie man aan zijn zijde, had niet heel verkeerd geweest. Hij was vaker bij Ophelia haar feestjes geweest en wist de weg dus. Vooral de weg naar de dranktafel had hij onthouden. Maar voor Xavi zich zou ontladen bij de bar, moest hij eerst Ophelia gedag zeggen. Die hij twee luchtkussen op haar wang gaf en complimenteerde over hoe prachtig ze eruit zag. 'Fenomenaal.' Kreeg hij een compliment terug, waarna ze zich ecuseerde om de andere gasten gedag te zeggen. Xavi zag zijn kans schoon en besloot dat hij wel een coctail verdient had. Hij had immers een lange dag gewerkt en moest de avond ook nog maar vol zien te houden. 'Mag ik een Cosmo alsjeblieft.' Glimlachte hij, terwijl hij langszaam de mensen om zich heen begon te observeren. Natuurlijk kende hij bijna iedereen, maar stiekem was hij opzoek naar maar een persoon. Een persoon waar hij niet ver voor hoefde te zoeken. 'Diego!' Hij hoefde maar twee personen op de schuiven aan de bar om zijn buddy te begroeten. 'Oke beloof me dat je op zijn minst bij me blijft tot ik dronken genoeg ben om sociaal te doen.' Zuchten Xavi, terwijl hij zijn drankje aan nam en meteen het rietje tussen zijn tanden nam om een grote slok te nemen.

[ bericht aangepast op 26 maart 2020 - 22:18 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

---

Een tikkeltje trots keek Elizabeth toe hoe Madeleine het complete eindresultaat van haar tattoo in de spiegel bekeek en er duidelijk tevreden mee leek te zijn, althans, daar getuigde de glimlach op haar gezicht van.       'All thanks to you. Nogmaals, heel erg bedankt. Ik ben er ontzettend blij mee.' Liz lachte hoofdschuddend en wuifde het weg.       'Het is geen probleem, it's what I do.' Min of meer dan weliswaar, maar dat wist Madeleine niet en hoefde ze ook niet te weten. 'Maar dat je er blij mee bent is natuurlijk heel fijn om te horen,' glimlachte ze de brunette toe en keek toe hoe deze met een enthousiast sprongetje van de stoel op veerde       'Ja, jij niet dan?’ beantwoordde Madeleine vervolgens de vraag van zojuist, terwijl ze 'm tegelijkertijd ook weer terugkaatste. Ondertussen verdween ze naar achterin de studio, waar Liz een ruimte had ingericht waar mensen zich konden omkleden en hun spullen achter konden laten als dat nodig was. Soms moesten er namelijk wel eens broeken uit of in dergelijke en ze snapte dat men dat liever niet midden in een tattoo studio deed. Liz sloeg haar armen over elkaar, leunde ontspannen tegen een kastje en haalde nonchalant haar schouders op als antwoord. Toen bedacht ze zich dat Madeleine dat onmogelijk had kunnen zien.       'Ik had nog niet echt besloten, om eerlijk te zijn,' vulde Liz zichzelf daarom ook snel aan. Begreep haar absoluut niet verkeerd, van tijd tot tijd hield ze zeker wel van een goed feestje, maar een heuse party animal was Liz niet per sé. Niet omdat ze niet wilde, nee sterker nog, af en toe zou Liz juist willen dat ze zichzelf eens helemaal kon laten gaan, bij wijze van spreken op een avond elke cocktail uit te proberen die Heatherville te bieden had — zelfs die met de namen die ze niet kon uitspreken — en met elke drugs te experimenteren die ze hier kon krijgen — ondertussen had ze wel gemerkt dat dat er behoorlijk veel waren. Maar helaas had ze het gevoel dat ze zich zo een avond niet kon veroorloven, bang dat als ze zichzelf dronken liet worden, ze de controle te veel over zichzelf zou verliezen en misschien wel te veel bloot zou geven over haarzelf. Immers, in vino veritas. Liz wist zeker dat als er een feestje was waarin ze zichzelf te veel zou kunnen verliezen, het wel die van Ophelia zou zijn, die berucht waren vanwege hun bacchanale reputatie. Vandaar dat ze nog niet zeker wist of het verstandig was om te gaan.       'Voor het geval dat je antwoord nee is...' Alsof ze haar gedachten kon lezen, dacht Liz. Ze liep wat dichter naar de achterkant van haar studio toe, om Madeleine beter te kunnen verstaan. ’...dan moet ik je toch echt wel vragen om me straks te vergezellen, want je avond zal er alleen maar gezelliger van worden, vooral als het een feest van Ophelia is.' Madeleine stak glimlachend haar hoofd buiten de kleedruimte en keek Liz met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Tenzij je andere dringende plannen had voor vanavond.' Even overwoog Liz haar opties, de ene was een uitbundig luxueus tuinfeestje, de ander was... tja, alleen op de bank zitten met een bak ijs en films kijken? Onbewust had Liz haar neus wat opgetrokken, dat klonk toch wel als een behoorlijke sneue manier om een weekendavond door te brengen. Als een gebaar van overgave stak ze haar handen omhoog en keek Madeleine lachend aan.       'Oké vooruit, je hebt me overtuigd.' Liz keek even bedenkelijk, keek toen beneden naar wat ze aanhad en schudde afkeurend haar hoofd. 'Nee, dit kan echt niet,' dacht ze hardop. Op dit moment had ze makkelijk zittende kleding aan waarin ze comfortabel haar werk kon doen, maar ze wist goed dat ze Ophelia een hartverzakking zou bezorgen als ze zo gekleed, voet zette in haar tuin. Tenzij ze de oudere dame wijs wist te maken dat-dat tegenwoordig modieus was, eruit zien als een pauper. Ze liep voorbij het kleedhokje en trok een kastdeur open. Kort staarde ze bedachtzaam naar de inhoud van de kast, om er vervolgens twee kledingstukken uit te trekken en terug naar Madeleine te lopen.       'Ik heb dan wel even je hulp nodig qua mode advies.' Liz hield eerst een bordeaux rode jurk omhoog en vervolgens een groene jumpsuit waarna ze vragend naar Madeleine opkeek terwijl ze afwisselend de kledingstukken voor zich hield. Hopelijk vroeg deze zich niet af waarom Liz in God's naam zulk soort kleding paraat had liggen in haar tattoo studio. 'Wat denk jij?'

Big girls don't cry 🔪 22 — Femme Fatale — Madeleine

[ bericht aangepast op 26 maart 2020 - 22:15 ]

---

I just caught the wave in your eyes

21      ⬧      With Tinsley, Sebas, and Leonora > Fitz      ⬧      Outfit

Heel eerlijk gezegd was het niet zozeer het feestje zelf wat Kars zo enthousiast maakte. Na zoveel jaar kende ik Ophelia haar feestjes wel. Ja, het creërde de nodige drama roddels en wrijving waar de bewoners van Heatherville op schenen te leven, maar Kars zat met zijn hoofd vooral bij zijn eigen problemen. Problemen die hij niets liever wilde dan verdrinken in liters alcohol. Ophelia haar feestjes stonden er niet alleen om bekend dat ze goede drama hadden maar ze stonden ook bekend om het feit dat ze de beste alcohol uit serveerde. Nu maakte het Kars de laatste tijd niet zo zeer uit wat voor alcohol hij kreeg als hij er maar even mee van de realiteit kon ontsnappen. Misschien had hij een probleem maar daar wilde hij nu niet over in zitten. Hij piekerde al genoeg. Ze waren inmiddels gearriveerd op Ophelia haar terrein en het duurde niet lang, na eerst Ophelia begroet te hebben, voordat ze binnen stonden. Met een arm rond Tinsley leidde ik haar richting de tuin waar de dame al snel twee glazen bubbels te pakken had. Alsof ze mijn gedachten kon lezen. Ik nam het ene glas dankbaar van haar aan en knikte grijnzend naar haar. ‘Lekker cliché, maar op een fantastische, schandalige dag.’ Kars lachte kort. 'Dat de sappige roddels en alcohol maar rijkelijk mogen vloeien.' grijnsde Kars ondeugend alvorens hij haar voorbeeld volgde en het glas aan zijn lippen zette. Met de eerste slok die hij nam was het feit dat Ophelia de beste alcohol schonk alweer bevestigd. Dit was by far de beste champagne die Kars in weken had geproefd en zijn ouders leefde er op. ‘Ik ben oprecht benieuwd wat dit ons gaat brengen,’ zei Tinsley en Kars zijn blik die hij nieuwsgierig over de tuin had laten glijden liet hij weer op zijn metgezel rusten. 'Ik ook, ik hoop niet teveel drama aan onze kant.' lachte Kars. Hij genoot van drama en sappige roddels maar niet als het over hem of Tinsley ging. Kars merkte dat Tinsley wat voor haar uit staarde en hij stootte haar zacht aan met zijn schouder. 'Got something on your mind dear?' vroeg hij met een charmante grijns. Veel tijd om er op te antwoorden was er niet voor Tinsley gezien de twee onderbroken werden door een wel erg bekende stem. Kars herkende deze uit duizenden, iets waardoor hij bij het horen hiervan ook licht verstarde. "Kars, man... Lang niet gezien!" lichtelijk uit het veld geslagen richte Kars zijn blik op de eigenaar van de stem, Sebas. Kars wist niet meteen wat te zeggen maar gelukkig leek Sebas nog niet uitgesproken. "Wat zie je er goed uit!" complimenteerde zijn vriend hem. Kars lachte als een boer met kiespijn en keek Sebas voorzichtig aan. Het was niet dat hij niet blij was de jongen na een lange tijd weer te zien het was meer het feit dat hij iets met zijn ex had dat hem wat ongemakkelijk liet voelen. Het feit dat Sebas het waarschijnlijk nog niet eens wist baarde hem enige zorgen. 'Sebas, je bent terug?' klonk er lichtelijk verbaasd. 'Wauw, we hebben je hier wel gemist hoor.' glimlachte Kars met enige moeite. 'Thanks, jij ook. Not bad, not bad at all.' grijnsde hij naar de jongen. Het was voor Kars standaard geworden mensen hun outfit te beoordelen, inmiddels ging het zelfs onbewust. Al was hij zo druk bezig geweest met Sebas zijn plotse bezoekje dat hij nog niet eens op de jongen zijn outfit gelet had. Hij zag er zeer zeker goed uit. "Lee... Hey." hij had zijn aandacht inmiddels op Tinsley gericht. Iets wat hem ergens opluchtte maar aan de andere kant ook absoluut niet. Deze hele situatie maakte hem wat gespannen... Zijn glas champagne was inmiddels al leeg en hij wilde desperate opzoek naar een nieuw drankje. Vooral ook omdat hij weg wilde uit deze situatie. Mijn blik gleed even op Tinsley, om te peilen wat zij van deze plotselinge verschijning vond. 'Verrassing,' Leonora had zich inmiddels ook bij de groep gevoegd, misschien maar goed ook. 'We zijn weer compleet!' merkte Leonora op. Aan haar gezicht was af te lezen dat zij de spanning ook voelde. Kars schuifelde wat lichtelijk nerveus met zijn voeten en liet zijn blik over zijn vrienden glijden. Waar ze eerst onafscheidelijk waren geweest bevonden ze zich nu in een wat vreemde situatie. 'Ik, uh, ga nog even een drankje halen.' grijnsde Kars en hield even zijn lege glas omhoog om aan te tonen dat hij er wel echt nog een nodig had. 'Zal ik voor jullie ook wat meebrengen?' vroeg hij daarna. Hij wilde op het moment iedere reden aanpakken om uit deze ongemakkelijke kring te stappen. Kars slaakte een opgeluchte zucht eenmaal hij zijn weg naar de bar maakte. Hij had het plots wel erg warm gekregen en de drukte om hem heen maakte het er niet beter op. Waar het eerst nog redelijk rustig had geleken moest hij zich nu letterlijk door een menigte wurmen. Plots werd iemand achter hem wel heel enthousiast op de dansvloer waardoor hij met een vaart vooruit geduwd werd, volop tegen iemand anders aan. Dat hij nu frontaal op iemand geknald was -was één ding maar het drankje wat deze persoon in hun hand had was daarmee over Kars zijn kleding heen gevlogen. Een geërgerd geluid verliet zijn mond en hij richtte wat verstrooid zijn blik op de eigenaar van het desbetreffende drankje. Fitz... Natuurlijk, out of all the people... Kars zijn blik vernauwde iets. En waar hij eerst zijn excuses aan had willen bieden, hij was in een redelijke goede bui, was dat idee nu van tafel. 'Urgh, serieus?' mompelde hij en schudde zijn hoofd. 'Moest het nou serieus rode wijn zijn... waarom geen champagne als de rest.' sprak hij de jongen toe. Het was echt complete nonsens dat Kars, terwijl het vrij duidelijk was dat dit zijn fout was geweest, nog de schuld op Fitz af probeerde te schuiven. Iets met trots? Hoewel Kars er een groot drama van maakte vond hij het stiekem helemaal niet zo erg dat hij deze blondine tegen het lijf liep. Hij was een goede afleiding, het had er tenminste voor even voor gezorgd dat zijn focus niet meer lag bij de situatie van zonet. Daarnaast had hij nu een goede reden zich bij de jongen te begeven. 'Hier, hou vast.' sprak Kars toen hij zijn jasje in de jongen zijn handen drukte. Hij moest zorgen dat die vlek uit zijn smetteloos witte blouse kwam... Waarschijnlijk een verloren zaak.

---

How far is far

‘Dat de sappige roddels en alcohol maar rijkelijk mogen vloeien,’ gaat hij verder in op haar proost, waardoor haar wenkbrauwen ondeugend omhoog schieten. Al gauw nemen ze beide een slok, en het was goddelijk.       Tinsley laat horen dat ze bemieuwd is naar wat deze avond zal brengen, waar Kars direct op inspringt. 'Ik ook, ik hoop niet teveel drama aan onze kant.’ Tinsley lacht even om die woorden, en schud vervolgens haar hoofd lichtjes. ‘Nooit.’ Plagerig steekt ze haar tong dan ook naar hem uit, terwijl ze even de kraag van zijn kostuumjasje goed doet.       Wanneer Tinsley opmerkt dat iemand met doelgerichte passen hun kant opkomt, draait ze haar hoofd wat om naar de betreffende persoon te kijken. Vrijwel automatisch schiet er een glimlach op haar gezicht, al trekt deze direct weg wanneer ze daarmee de komst van haar enige en laatste ex daarmee beseft. Haar mond, die zojuist nog oprecht gelachen had, valt dan ook lichtjes open terwijl haar ogen over Sebastian heen glijden. Fuck me, hij ziet er goed uit. Nee, dat is een geweldige eerste gedachte, goed bezig Lee. Door deze situatie heeft ze de laatste woorden van Kars niet eens meer meegekregen, en dringt het gehele gesprek tussen de twee heren niet eens tot haar door.       ‘Lee…’ zijn hese toon in zijn stem bezorgd Tinsley een rilling die ze liever wil verbergen. ‘Hey.’ Is dat het? Ze weet zich moeilijk een houding te vinden, waardoor ze maar een slokje van de champagne neemt — al veranderd dit al gauw door de gehele inhoud in één keer achterover te gieten. Met lichte schaamte zet ze vervolgens het lege glas weg, terwijl ze zich weer op Sebastian focust. ‘Hi.’ Waar wil je het schouderklopje hebben — tegen je achterhoofd? Haar stem klinkt even zacht als het vroeger deed, en zo voelt ze zich ook direct. Nu is de dame al aardig klein, dus helpen doet het de situatie niet.       ‘Hoe is het met je?’ vraagt hij vervolgens, al merkt ze op dat hij nerveus oogt. Of misschien wil ze dat wel gewoon. ‘Uhm, ja goed. En… en met jou?’ Acteer, stom wicht! Ondertussen staat ze daar doodleuk met de ring om haar vinger te draaien als een neuroot. Haar ogen glijden de ruimte rond, wanhopig op zoek naar iets om houvast aan te nemen, wanneer ze Lee aan ziet komen. Wanhopig neemt ze de omhelzing die haar beste vriendin haar biedt aan, al laat ze te snel los naar haar mening. ‘Verrassing. We zijn weer compleet!’ Nu valt Tinsley’s mond toch echt wel open, en knippert ze enkele keren met haar ogen.       Tinsley’s blik glijdt even naar Kars die een excuus lijkt te verzinnen om er vandoor te gaan, maar vervolgens terug naar Sebas en Lee terwijl ze knikt op zijn vraag of hij drinken kan halen. Ze schraapt haar keel voor ze spreekt, in de hoop beter te klinken ditmaal. ‘Zijn… jullie hier samen?’ Direct beseft ze dat ze het verkeerd formuleert, al durft ze niet naar meer te vragen. Ze voelt een steek, iets waar ze zichzelf direct voor haat, ze is hier immers met Kars. Ze is met Kars zelfs. Samen. Eindelijk dacht ze van de gedachte van Sebastian af te zijn, en dan staat hij hier binnen drie maanden voor haar neus. Wat is het protocol? Kan ze niet gewoon er vandoor rennen of iets soortgelijks? Flauwvallen? Of gewoon in tranen uitbarsten? Daar rennen mannen vaak voor weg…       ‘Maar het is,’ Tinsley zucht zacht terwijl haar blik richting Sebas glijdt, ‘het is goed je weer te zien.’ Een mager, iets wat onzeker glimlachje speelt rond haar lippen. Ondanks dat ze de woorden ergens oprecht meent, had de situatie wel beter mogen zijn. Het is echter niet alsof ze Sebas daarover kan aanspreken, want dat was Leo’s keus waarschijnlijk. En Leo zou dit nooit verkeerd bedoeld hebben, dus ze moet er zelf maar het beste van maken. Leo werpt ze dan ook maar een bemoedigende glimlach toe, zich beseffend dat die zich waarschijnlijk aan het opeten is van binnen.

---

‘Dat is fijn om te horen,’ is haar antwoord dan ook, waardoor er een lichte glimlach op zijn gezicht komt. ‘Mocht je eens behoefte hebben aan een gids, dan moet je het maar zeggen. Ik wil je best een tour door Heatherville geven.’ Ditmaal groeit Altair’s glimlach alleen maar, en werpt hij haar een snelle blik toe. ‘Hoe kan ik daar nou nee tegen zeggen?’ Zijn mondhoek krult nog wat op, zodat deze eerder in een scheve grijns glijdt, voordat hij weer op de weg let en een soepele bocht neemt.       Op het moment dat Altair het strand ophaalt lijkt de blondine geheel om te slaan in haar enthousiasme, iets waardoor hij vanuit zijn ooghoek haar handelingen voor in de gaten wil houden. ‘Ik zei het toch.’ De toon in haar stem is een verrast contrast gezien het gegrinnik dat volgt, waardoor hij toch zacht mee lacht. ‘Je had helemaal gelijk. Ik was wat later in de avond gegaan, maar het was zowel rustig als levendig. De zee is prachtig hier.’       Uiteindelijk besluit hij maar eens te vragen naar het feest, gezien er vast en zeker dingen zijn gebeurt waar hij vanaf moet weten — nog niet geheel bewust van de drama die zich in Heatherville afspeelt. ‘Ik kan je dan beter vragen wat je wil weten, er gebeurd hier soms zoveel dat ik het zelf niet eens bij gehouden krijg.’ De woorden doen hem opnieuw laten lachen. ‘De nieuwste roddels over zaken, of wie met wie date? Of beter nog, de meest felbegeerde vrijgezellen onder ons?’ Het is maar goed dat hij haar kant opkijkt, want die ondeugende blik wil hij voor geen goud missen. ‘Als jij en ik niet op nummer één staan van het laatstgenoemde verhuis ik per direct.’       Grijnzend draait hij zijn blik weer richting de weg, en denkt hij even na over de volgende afslag. ‘Was het hier rechts, of de volgende?’ Lang wil hij echter niet daarin blijven hangen, waardoor zijn blik weer even naar haar toe glijdt. ‘Maar ik heb zo’n idee dat ik straks midden in de drama ga vallen, een feest van dat kaliber kan nooit braafjes zijn.’ Altair grijnst dan ook, voordat hij opnieuw naar de weg kijkt. ‘En dan kom jij ook nog eens aan met een nieuweling…’ Relaxed tikt hij met zijn vingers op het leer, voor hij de laatste afslag alweer maakt. Hij komt er wel, al is het soms met een omweg — ditmaal gelukkig niet.       ‘En om even terug te komen,’ begon hij plagend, ‘volgens mij heb jij een ding met auto’s, of niet?’ Met een vragende blik kijkt hij haar even aan, waarna hij de auto parkeert. De manier waarop haar hand langs de auto gleed was hem zeker niet ontgaan, evenals haar reactie op het aangename geluid dat de motor hen te bieden heeft.       Altair seint rustig dat ze kan blijven zitten, waarna hij zelf uitstapt, omloopt en netjes haar deur opent. Chivalry isn’t dead. Uitnodigend steekt hij zelfs zijn hand nog uit, gezien de auto natuurlijk wat lager is en de dame in kwestie hakken draagt. ‘Mi’lady.’ Glimlachend sluit hij de deur achter haar, waarna hij een hand in de holte van haar rug laat rusten — juist omdat een arm om haar middel direct weer zo agressief is in zijn ogen, en hun armen om elkaar haken weer zo oubollig is. Dit voelt natuurlijk, en het geeft hem de mogelijkheid haar tempo te volgen en toch zelf enigszins te sturen, gezien zij degene is die mensen kent. ‘Je hoeft je overigens echt niet over mij te ontfermen vandaag, ik vermaak me wel vanuit een donker hoekje.’ Hij ontbloot zijn tanden in de vorm van een grijns, voor ze hun weg naar binnen maken.

[ bericht aangepast op 26 maart 2020 - 22:22 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Madeleine haakte haar jurk aan de bovenkant van het scherm en trok ondertussen haar simpele jeans eruit, haar tanktop had ze al eerder uit gedaan zodat Elizabeth goed bij haar tattoo kon. Ze schudde glimlachend haar hoofd toen ze ‘..it’s what I do.’ hoorde. Natuurlijk was het haar baan als tatoeëerder om een mooie tattoo aan de klant te leveren, maar dit vond wel Madeleine toch wel bijzonder. Maar misschien was dat omdat ze eerder nog geen tattoos had laten zetten. Ze keek weer omlaag naar haar rechterschouder om de tattoo te bestuderen voor de zoveelste keer deze week. Van veraf leek het vrij simpel — een soort klimplant dat om haar schouder was gewikkeld, maar van dichtbij kon je hele scherpe strakke lijntjes zien getekend in de bladeren met hun eigen schaduwen erin. Het was een simpel design, een echte betekenis erachter was er ook niet. Madeleine had al een tijd lang een tattoo overwogen en zag dit op internet als inspiratiebron. So, why not? Madeleine rukte haar blik weg nadat ze besefte dat ze wel wat mocht opschieten en keek naar haar jurk. Het was niet heel bijzonder, een simpele zwarte jurk waarbij de onderkant was gespleten aan de rechterkant. Extravagant aankleden was ook wel leuk van tijd tot tijd, maar Madeleine vond het toch fijner om comfort en schoonheid te combineren wanneer het kon. Vlug pakte ze de jurk van de haak en trok het binnen een minuut of twee aan. Ze was het wel gewend om snel om te kleden, zelfs met jurken. Tijdens schaatscompetities- en shows moest ze vaak snel omkleden voor het weer haar beurt was en er een nieuwe deuntje op kwam. And trust me — kunstschaatsjurken waren veel moeilijker om aan te trekken. Opnieuw keek Madeleine achter de schermen vandaan toen ze Elizabeth, tot haar verbazing, wel heel snel had weten overtuigen. ‘’Dat was snel.’’ Zei ze en moest glimlachen toen de brunette haar handen omhoog stak. ‘’Nou ik..’’ Begon Madeleine en verdween weer snel achter het scherm om haar kleren in haar tas te stoppen en die dicht te risten. ‘’-ben onderhand ook wel klaar.’’ Eindigde ze haar zin tevreden en kwam achter het scherm vandaan lopen, terwijl Elizabeth verdween om terug te komen met twee kledingstukken. Even verscheen een lichte frons op de voorhoofd van Madeleine als vraagteken, maar die verdween al snel toen ze haar aandacht op de jurk en jumpsuit wist te richtten. ‘’Oeh.’’ Bracht Madeleine enthousiast out en bracht haar hand naar haar mond. ‘’Hm, ze zei allebei wel heel erg mooi, maar het ligt er een beetje aan waar je vanavond voor gaat. De rode is wel heel sexy, dus als je wat mannen aan de haak wilt slaan maar niet zo heel veel gaat bewegen zou ik die doen. Mocht je iets simpelers en meer voor comfort willen gaan of gaan dansen, zou ik de groene doen.’’ Madeleine haalde haar telefoon tevoorschijn om te kijken wanneer haar Uber zou arriveren. Een Uber ja. Hoe de avond zou gaan eindigen voor Madeleine of voor wie dan ook op het feest van Ophelia was niet heel bekend. Better be safe than sorry. ‘’Oké het spijt me dat ik zo last minute ben, maar mijn Uber zal hier over een kwartiertje zijn. Denk je dat dat je gaat lukken? Ik kan het anders ook wel rekken naar vijfentwintig.’’ Ze keek weer van haar telefoon op met een schuldige glimlach en hoopte dat Elizabeth nu niet opeens van keuze zou wisselen en alsnog zou besluiten om niet te gaan. ‘’

[ bericht aangepast op 26 maart 2020 - 22:38 ]

---

---

Een kleine glimlach was nog op Jules zijn lippen verschenen toen Monica hem had gecomplimenteerd voor zijn outfit, maar verder had hij er niet meer echt op gereageerd. Jules voelde zich altijd net alsof hij in een apepakkie was gehesen zo in pak, waarschijnlijk was hij één van de weinigen in Heatherville die hier zo over dacht, maar Jules hield er gewoon van zich comfortabel te voelen. Vroeger toen hij klein was hadden zijn ouders hem dan ook bijna nooit in nette kleding gehesen, ze lieten Jules altijd maar een beetje aandoen wat hij zelf wou. Natuurlijk zat er meestal wel een merkje aan voor de kwaliteit, maar als Jules het liefst in een paar joggers rond wandelde dan mocht hij dat best doen van zijn ouders. Nou waren Jules zijn ouders ook vooral niet de types die hun kind overal naartoe trok, dus meestal was Jules toch thuis of in de speeltuin met de andere kindjes.
''Hmh, kom maar langs, ik weet heel zeker dat ik in mijn kast een hele muur vol jurkjes heb die ik nog nooit heb gedragen,'' zei Monica tegen Jules. ''moeten we even omkeren zodat je je nog snel kan omkleden?'' Een kleine lach rolde over Jules zijn lippen. 'Het is dat ik al echt mijn best heb gedaan voor deze outfit, maar anders had ik je aanbod zeker aangenomen.' zei Jules, terwijl hij nogmaals keek naar Monica haar jurk. 'Ik denk dat mijn benen geweldig uit zouden komen in zo'n jurk als die van jou.'
Vervolgens had Jules Monica gevraagd wat haar wilde plannen waren voor de avond, want dat was wel waar de tuinfeesten van Ophelia voor bekend stonden, de wilde dingen die hier gebeurden waren legendarisch. ''Ik? Ik zou niet durven..'' begon Monica onschuldig. ''Zoals jij al zei.. Laten we zien waar de avond ons brengt.'' Jules knikte. 'Ik denk dat Ophelia's nooit zal teleurstellen.'
Jules keek even naar buiten, een glimlach sierde zijn lippen toen hij het huis van Ophelia zag naderen. De enige keren dat Jules daar was geweest waren inderdaad voor feestjes zoals deze. 'No judgements, right?' zei Monica voordat de deur voor haar open werd gedaan. 'Voor jou nooit.' zei Jules waarna hij snel naar Monica knipoogde en vervolgens haar voorbeeld volgde en ook de auto uitkwam.
''Klaar om de spotlight te stelen?'' zei Monica terwijl ze haar arm door die van Jules heen haakte. 'Met jou zal dat geen probleem zijn,' merkte Jules op, waarna hij Monica meenam naar de tuin van Ophelia George. 'Ze weet zich elk jaar weer te overtreffen.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.