[RPG • 100] The Shadowmarket • Speeltopic - Speeltopics

      Hij noemde het zijn laatste toevlucht

      Ze heeft gedaan alsof ze het niet hoorde, alsof het haar binnenste niet tot de rand toe vulde met vrees. Het soort vrees dat ze koesterde op het moment dat ze niet zeker wist of ze haar wolvin ooit zou genezen; rouwend om een gedeelte van zichzelf waar ze niet zonder zou willen leven, waar ze niet zonder zou kunnen leven. Als de markt een dood einde was geweest, dan. . .
      Haar ogen glijden systematisch over de roerloze gedaante, zoekend naar sporen die enkel opvallen wanneer je het zicht van ontzielde wezens gewend bent, maar haar gedachten willen niet focussen, zijn zich bewust—veel te bewust—van de demonenjongen die zich ondanks haar waarschuwingen naast haar heeft gevoegd. Het enige dat wil doordringen, is dat het een vlugge en geoefende executie was. Ondanks de onsmakelijke geuren die haar meer verwarren dan wijsheid weten te bieden, is er geen bloed dat vanuit het flinterdunne lijf over de keien sijpelt. De dader had evengoed een geest kunnen zijn.
      ‘Je hoeft me niet te beschermen,’ prevelt hij. Vee's gezicht schiet opzij, haar onderzoek afbrekend om naar hem te kijken, de moedeloze klank die zijn sombere gelaat overschaduwd één die ze niet van Nox gewend is; die haar instinctmatig doet zoeken naar de bron van zijn verdriet. Het is een vreemd soort woede, van alle soorten razernij die ze over de jaren uitgebreid heeft leren kennen, om boos te zijn voor hem. De zwartharige wolvin weet niet wat haar raakt.
      De slanke vingers die om haar elleboog krullen doen Vee verstarren. Haar bloed stroomt zo snel door haar aderen dat het suist—zoemt—zo levendig als de lucht, reagerend op de aanraking zoals een bermbom dat doet wanneer iemand er bovenop gaat staan. ‘Weg hier,’ sist hij, geen enkel benul hebbend van de explosie die zich vlak onder zijn greep, verborgen onder het leer, voordoet. ‘Wie of wat dat ook gedaan heeft kan nog in de buurt zijn.’ Nox begint te lopen, en, wanneer Vee niet in beweging komt, de wolvin met zich mee slepend. Hij is nog geen uur in haar leven of Vee dreigt te worden verzwolgen door emoties.
      ‘Waar denk je mee bezig te zijn? Je hebt geen idee waar je naartoe gaat,’ zegt ze, wanneer ze haar tong heeft hervonden, maar vloekt wanneer blijkt dat hij om onverklaarbare redenen sterker lijkt te zijn geworden dan ze had verwacht. ‘Er is hier geen veilige haven. Ik wil weten waar we ons op moeten voorbereiden,’ gaat ze verder, haar stem hoe langer hoe grommender klinkend, tot blijkt dat Nox stug vooruit blijft lopen—alsof het hem helemaal niets kan schelen wat ze voor redenen geeft om terug naar de plaats delict te willen.
      Vee grauwt hoorbaar, zij het iets gedempt onder het knarsen van haar tanden, voor ze haar hielen tegendraads op de grond plaatst. ‘Ik zei: stop.’ Haar tot een vuist gebalde hand trekt haar arm resoluut terug, versterkt door haar tweede entiteit, met zoveel meer ongecontroleerde kracht dat Vee enkele stappen achteruit struikelt. Net wanneer ze hem op een schappelijke manier wil inlichten over haar werkwijze, wordt ze geraakt door een bulldozer. Te verrast om te gillen verdwijnt de grond onder haar voeten, vliegt haar lichaam tegen de wetten der natuur in door de lucht. Even maar, want in de seconden die het haar instincten kost om te behappen wat er in godsnaam gaande is—ligt ze op haar rug, het puin van een compleet vernietigd kraam tegen haar rug drukkend.
      ‘Eindelijk!’ klinkt het van boven, de diepe doch rauwe klank te vertrouwd om niet te herkennen—en wanneer Vee's beeld scherpstelt, is het niemand anders dan de logge gigant die haar breedgrijnzend aankijkt. Fucking Analu.
Ze heeft hem niet geroken; niet beseft dat hij Snow achterna zou komen; niet gehoord omdat. . .
      Haar kaken klappen zo hard op elkaar dat het geluid tussen haar geopende lippen vandaan echoot. Dit is hem nog nooit gelukt. Hij heeft haar op haar kwetsbaarst aangetroffen.
      Adrenaline, schaamte en iets vele malen primitiever doen haar vooruit schieten zodra Analu's intenties haar duidelijk worden—de vereelte vingertoppen al bijna op haar hals om haar te immobiliseren zoals ze vele malen bij hem heeft gedaan—de zool van haar rechtervoet tegen de ijzeren spieren van zijn onderbuik.
      Haar in littekens bedekte handen lopen uit in centimeterlange klauwen en de tanden die ze hem toont vanonder een teruggetrokken bovenlip zijn allesbehalve menselijk wanneer ze hem met een beestachtige oorlogsroep met alle opgekropte frustratie van zich af trapt.
      Het voelt alsof ze de fundering van een gebouw heeft willen doorbreken; haar gewrichten protesteren voelbaar wanneer ze zich overeind schiet, de beweging katachtiger dan ze als wolf zou moeten zijn. De doffe klap doet haar genoegzaam grommen, trachtend het stof van zich af te kloppen met vleesgeworden vingers, de geveinsd lome bewegingen niet anders bedoeld dan om te kalmeren; haar verwilderde zijde te overtuigen dat er geen gevaar dreigt, hoewel ze tussen Analu en Nox staat, haar rug te recht om ontspannen te ogen.
      ‘Dit,’ snuift ze, oneerbiedig richting de half—gigant gebarend om hem zowel aan te duiden als een middelvinger te kunnen geven, ‘is Snow's bitch. Analu Kekoa. Parttime premie—jager, fulltime asshole.’ Ondanks de afschuwelijke getimede entree, voelt Vee de opluchting de overhand nemen, en krijgt ze het voor elkaar zuinigjes te glimlachen wanneer ze zich tot Nox richt. ‘Kleine bitch, dit is Nox. . .’ demonenjongen, jeugdvriend, pack. Ze wendt haar blik af, haar armen stoïcijns over elkaar slaand, tot Snow zich aan haar benen vlijt en ze één hand gedachteloos door haar zachte vacht laat glijden.
      ‘Ik neem aan dat je het weet, van de portalen?’ Vee voelt zich vreemd opgelaten, alsof twee halven van haar leven zijn samengekomen. Ze legt een hand in haar nek, terloops over een schram strelend die de valpartij haar heeft opgeleverd. ‘Hij en ik hebben haast om terug naar het land van de levenden te keren.’ Ze wisselt een blik met Nox vanuit haar ooghoeken. Sommige geheimen zou ze meenemen tot aan het graf—en ze wil dat hij zich dat realiseert.

      Het veel te bekende geluid van krakend bot heeft zich in haar gehoorgang genesteld en blijft zich herhalen lang nadat de vurige wolvin zich heeft weten te herstellen. Het is niet afkomstig van haar, noch Analu die ondanks de weinig terughoudende trap amper iets heeft overgehouden aan hun verzoening. Het behoord toe aan Nox' hand en het moment dat deze de schouder van de bruut raakte—ongeacht de wetenschap dat hij het met geen mogelijkheid van de halve reus zou winnen, omdat hij dacht dat ze in gevaar was.
      Het gevoel dat die stille constatering in haar losmaakt is grotesk, vult haar met iets wat angstaanjagend veel op hoop lijkt. ‘Niet bepaald alert vandaag, huh?’ bromt Analu. De bastaard weet zijn grove klauwen uiteraard precies op de zere plek te leggen, waardoor haar expressie al snel kenmerkende kilte aanneemt.
      ‘Dom geluk,’ zegt ze terug, de vinnige mompeling onderbroken door de handen die ze over haar gezicht haalt. Ze kan amper bevatten dat ze hier staat op dit moment. Na de vrij harde klap heeft ze er echter weinig vertrouwen in om nu nog wakker te schieten. Dit is geen schijnsel vanuit onverwerkt trauma, maar de keiharde realiteit.
      Nadat ze het tweetal kordaat aan elkaar voorstelt, waarbij ze de bezorgde blikken daadwerkelijk moet onderdrukken om deze niet zo onopvallend mogelijk op de hand van de zwartharige jongeman te werpen, is het Analu's ongeëvenaarde doch vertrouwde botheid die haar met haar ogen doet rollen.
      ‘Je vergeet huurmoordenaar.’ Haar kaken klappen op slot, de ergernis een nieuwe deuk makend tussen haar wenkbrauwen. Vee heeft die taakomschrijving expres achterwegen gelaten—de recente reactie van Nox op haar eigen levenswijze te vers in haar geheugen.
      ‘Altijd even charmant,’ zegt ze in plaats daarvan, een grijns delend die bedoeld is om vooral haar tanden te laten zien. Wanneer haar ogen in hun magnetische veld terugglijden naar Nox, ziet ze hem zijn bovenlip optrekken. Het is totaal geen kenmerkende uitdrukking voor de jongen uit haar herinneringen, maar tegelijkertijd is de beweging haar zo bekend dat ze iets in haar binnenste voelt straktrekken.
      ‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het een genoegen is.’ En ondanks dat hij haar niet aankijkt, bloeit er een genoegzame grijns op haar gezicht.
      ‘Handig, iemand anders de schuld geven van je eigen fouten,’ antwoord Analu. Een typerende reactie en toch, de manier waarop hij zich tegen Nox uitspreekt laat een waarschuwende grauw omhoog borrelen die de lichte wolf aan zijn zijde onderdanig ineen doet krimpen. Vee vouwt haar afgebeten vingertoppen tot vuisten, focust zich op de cyclus van haar ademhaling, maar zelfs als ze het over een andere boeg gooit en over de portalen begint, blijft een gedeelte van haar aandacht afdwalen.
      ‘Ja. . . ik had inderdaad iets van de paniek meegekregen.’ Ze werpt hem een droge blik toe, hoewel deze al snel in één van irritatie versmelt wanneer ze de nieuwsgierigen om hen heen eveneens opmerkt. Er is weinig meer voor nodig dan een felle oplichting van haar wolvenogen om de meesten te doen realiseren dat ze zich beter uit de voeten kunnen maken—maar een beginnende hoofdpijn tussen haar slapen doet haar zuchten. ‘Maar er is zoveel te doen hier, die angsthazen moeten gewoon niet janken en even genieten van de rust.’
      Voor Vee hem kan wijzen op de ernst van de situatie zoals ze deze met eigen ogen heeft kunnen inschatten, wendt hij zich zorgeloos tot haar. ‘Die schreeuw even negerend althans. Het is waarschijnlijk gewoon een premiejager geweest, je maakt je teveel zorgen.’ Dat is waarom het altijd zo zalig ongecompliceerd was om bij Analu in de buurt te zijn; niets aan zijn argeloze instelling is geveinsd. Nu meer dan ooit beseft de zwartharige zich echter dat er slechts een handvol dingen in de wereld over zijn die haar hart sneller doen slaan—en dat ze zich in het afgelopen uur levendiger heeft gevoeld dan in het hele voorgaande jaar.
      ‘We moeten naar de lichtste, vrolijkste plek die je—je zou kunnen inbeelden hier. Denk aan walgelijk felle kleuren, hoop, plezier.’ Alle dingen die Vee nagenoeg heeft gemeden in de tijd die ze hier heeft doorgebracht. Met een beetje geluk kent de half—reus het bestaan van een dergelijke tent. Ze hebben een plan B nodig, in het steeds reëler wordende geval dat ze Nox niet op tijd van de markt kan krijgen en Hadeon zijn opwachting zal maken. De rilling die over haar rug omlaag trekt laat haar gefrustreerd uithalen naar een verlaten kraampje, het glas van sneeuwbollen uit elkaar spattend onder het tierende geluid van haar vloeken. Fuck. Fuck. Fuck. Een plan B is niet genoeg; het hele verdomde alfabet zal nodig zijn als ze iets tegen het duivelsgebroed zal willen beginnen.
      ‘Hier, laat eens zien,’ snauwt ze, niet in staat de woede die ze tegenover zichzelf voelt te stelpen wanneer ze zonder op medewerking te wachten de gepijnigde hand van Nox vastpakt. Haar grip is behoorlijk voorzichtig voor de weerbarstige expressie die er op haar gezicht te vinden is. Het blauw in haar ogen wordt donkerder en donkerder terwijl ze de schade opneemt, de huidhonger die haar overvalt het amper mogelijk makend om hem niet naar haar toe te trekken. Ze voelt zich een ex—verslaafde die voor het eerst in een gevoelsmatige eeuwigheid wordt geconfronteerd met pure heroine.
      ‘Je hebt een heler nodig,’ zegt ze schoor. Het is geen vraag. Ze kan niet goedmaken wat ze heeft gebroken door weg te gaan; maar botbreuken zijn altijd haar specialiteit geweest. De vraag is of de vaste lieden hun schip spreekwoordelijk al verlaten hebben. Is dat een risico dat het waard is om te nemen?
      ‘Vandaag is jullie geluksdag,’ oppert ze harder en onverschilliger dan ze zich voelt. ‘Vanaf dit moment is dit de pack van Vee,’ ze gebaard naar zichzelf, een blik tussen zowel de half—reus als de demonenjongen wisselend. ‘Iedereen die tegen is, verwijs ik door naar mijn beta.’ Ze knikt naar Snow, die zich als geroepen in formatie voegt.
      De zwarte wolvin draait zich om, weg van de donkere stegen die naar dood en verderf hinten, richting de plek waar ze zich vaker dan ze hardop zou toegeven heeft laten oplappen. Ditmaal werpt ze geen enkele blik achterom om te zien of ze gevolgd wordt. De manier waarop ze zich voortbeweegt spreekt voor zich.

      Nox kijkt haar niet aan terwijl haar felle woorden op hem neerdalen, en de vrees dat het niet genoeg is—dat niets genoeg zal zijn om te voorkomen dat Hadeon zijn kans zal grijpen—overmand haar al voor de zwartharige jongeman zijn stem heeft laten horen; alsof hij haar heeft toegesproken voordat hij zich daadwerkelijk tot het tweetal, maar toch voornamelijk de wolvin, wendt.
      ‘Maakt niet uit, hij haat het onderdrukt te worden. Hij gaat te kwaad zijn om zich iets aan te trekken van bloemetjes en wat gelach.’ Het geluid van haar kaken die op elkaar klappen vult de ijzige pauze die valt. ‘Misschien is iets van een kluis of een kist een betere optie. Iets om’ —het leidt haar af, de manier waarop het zachtroze tipje van zijn tong over zijn lippen glijdt, haar dwingt te herinneren hoe hij proefde, hoe het voelde om diezelfde mond te beroeren, en maakt dat haar borstkas snerpend samentrekt— ‘me in op te sluiten.’
      De withete woede komt in een flits, het onbewaakte moment toereikend genoeg om ravage te betekenen voor het kraampje dat het moet ontgelden. Het vooruitzicht dat Nox hen biedt is niet louter somber omdat zijn gewoonlijke optimisme ontbreekt—hij is er van overtuigd dat het de enige manier is. Die veronderstelling blijkt afdoende voor Vee om de ernst onder ogen komen. Ze heeft zichzelf niet de juiste vraag gesteld; het is niet hoeveel slechter is Hadeon geworden in haar afwezigheid, maar hoeveel sterker.
      Vee marcheert, want als lopen voelt het niet, in de richting die Analu haar heeft gewezen. Ze realiseert zich enkel hoe diep de grimas in haar gelaat is geëtst wanneer ze de permanente misvorming van haar jukbeen voelt trekken bij elke stap die ze zet. Alsof Hadeon's handtekening haar laat weten hoe dicht bij hij is, dat de nachtmerries van de afgelopen maanden zullen verbleken bij wat hij zal doen als hij zich heeft losgeworsteld van Nox.
      De handen van de wolvin beginnen te trillen, een symptoom van de gloeiendhete razernij die zich amper lijkt te kunnen isoleren in haar menselijke vorm, en ondanks alle zeven fucking stappen van de woede—beheersingscursussen die ze heeft gevolgd, klauwt het zwarte beest onderhuids een weg naar buiten.
      Het is Nox' stem die door haar innerlijke conflict heen sijpelt en haar focus naar het paar achter zich trekt. ‘Hoe ken je Vee?’ hoort ze hem vragen aan de half—reus. Haar blik valt schuin omlaag, naar de wolf aan haar zijde welke haar blindelings volgt; de weggelopen rogue zonder pack, een moordenares, een niemand.
      ‘Dat is een lang verhaal.’ Ze overweegt hem in de rede te vallen met haar persoonlijke belevenis van die dag, maar besluit stuurs voor zich uit te blijven kijken, afwachtend waar hij mee zal komen. Het lijkt een positieve werking te hebben op de chaotische staat van haar gedachten, en ze vraagt zich onwillekeurig af of deze ontmoeting anders zou zijn geweest als ze zich in een uitgestorven stadje in Maine zouden bevinden. ‘Van hier. Vee was. . . Vee. Je zou kunnen stellen dat het een interessante ontmoeting was. Maar ik kan me moeilijk voorstellen dat zij saaie ontmoetingen heeft.’ Haar ogen rollen door hun kassen, maar de handen van de zwartharige hangen stil aan haar zijde als ze een klein groepje fearies passeren, hun glamours ontvallen dankzij de bedels die ze aan de armband onder haar jack draagt. De felgekleurde lichamen steken hels af tegen de duisternis en Vee heeft haar tanden al ontbloot wanneer hun nieuwsgierigheid overslaat naar de mannen achter haar.
      ‘En jij?’ zegt de langharige bruut, op het moment dat ze Snow zachtjes richting de weeïg zoetruikende wezens hoort grommen. ‘Niet van hier.’ Het is niet de dag om het aan de stok te krijgen met de fae, en ondanks het idee dat ze niet nog meer vervloekt kan worden dan ze al is, houdt ze het bij een waarschuwende grauw. Analu heeft een punt; alles aan Nox schreeuwt dat hij hier niet bekend is. Voor ze de giechelende onruststokers voorbij is, krullen er onwaarschijnlijk dunne vingertjes rondom haar mouw die haar ondanks alles tot stilstand dwingen. Zelfs het zachte gejank van Snow weet haar niet uit de trance te halen die ze ervaart tegenover het kleine wezen dat zich aan haar andere zijde bevindt.
      ‘Tangled, knotted, intertwined. Tattered string, lost its mind. Pulled taut, pulled tight. You will not live past this night,’ zingt een glimlachende faerie, haar violet—kleurige ogen vol lieflijk venijn. Vee knippert ontzet, maar als ze een stap in de richting van de minx wil zetten, is deze al verdwenen. Het gewicht van het rijmpje hangt echter in de bijna onzichtbare afdrukken die de fae heeft achtergelaten op haar mouw.
      ‘Er is een tent, maar deze is een eindje lopen. Mijn wolf weet het wel.’ Ze schudt haar hoofd—alsof ze zich daarmee van de afgelopen minuut kan ontdoen—en poogt helder te worden in dezelfde beweging.
      ‘Betekent dat—dat je andere plannen hebt?’ zegt ze, voor het eerst een blik over haar schouder werpend. De wolvin zou het hem niet kwalijk nemen als hun wegen hier scheiden. De ervaren huurmoordenaar ruikt onraad wanneer het zich voor zijn neus bevindt; wat dat betreft is zij op dit vlak niet de enige bloedhond. ‘We zitten hier met een tijdbom.’ Haar blik valt op Nox, wetend dat het niet eerlijk is naar de half—reus om hem niet te vertellen wat er te gebeuren staat, maar het zal nooit aan haar zijn om dat met anderen te delen. ‘Misschien is het zo slecht nog niet dat hij hier opgesloten zit.’ Ze kantelt haar hoofd iets, zich amper bewust van het feit dat ze die overpeinzing hardop heeft gedeeld doordat haar blik op de zijkant van een verkleurde tent valt.
      De goudkleurige, gespleten pupillen van het reptiel dat erop staat afgebeeld lijken haar in zich op te nemen als ze na enkele passen volledig tot stilstand is gekomen. De betoverde schildering heeft haar altijd vaag doen denken aan de familiar van een zekere magiër.
      ‘Dit is de. . . ziekenboeg van de markt, gerund door Madame Rousseau.’ Vee pauzeert, zich goed beseffend dat het enige dat ze bij zich draagt wat de oude heks zal accepteren ter betaling voor de Zieneres was. ‘Ik moet je waarschuwen,’ glimlacht ze schuins, vermannend, zich voornamelijk tot Nox richtend gezien Analu ongetwijfeld allang op de hoogte is. ‘Niet naar haar kijken. Zodra je dat doet, veranderd ze in. . . in iemand anders.’ Ze opent de flap en glipt naar binnen, waar het gezoem van de buitenlucht wegvalt en de geur van kaarsen en oude magie haar verwelkomen.
      Madame Rousseau spint bijna wanneer ze zich opricht van de stellage aan de andere kant van de onmogelijk grote tent. ‘Ah, wolvenmeisje,’ zegt ze met het zware accent van de oude vrouw waar ze op lijkt nu Vee haar ogen star op de vloerplanken gericht houdt. ‘Wie heb je voor mij meegenomen?’