[RPG • 100] The Shadowmarket • Speeltopic - Speeltopics

6 april 2020 - 12:34 Perseid is offline

Perseid 8184

The Shadowmarket
Rollentopic ● Praattopic ● Speeltopic

» S e t t i n g

De Schaduwmarkt is een parallelle dimensie die zich in deze wereld bevindt — maar ook weer niet. Hij is toegankelijk vanuit werkelijk elke uithoek van de aarde middels portalen, welke zich vaak op de meest onverwachte plaatsen bevinden. De verschillende entrees zijn namelijk magisch beveiligd en onthullen zich enkel aan de bovennatuurlijken onder ons. Mensen zullen deze daarom nooit vinden, mits zij de nodige hulp krijgen om door de zogenaamde glamour heen te kijken, wat uiteraard ten strengste verboden is en voor de meeste stervelingen niet goed uitpakt.

Op deze buitengewone markt stikt het van de grijze en zwarte magie: bezeten voorwerpen, kopieën van beruchte spreukenboeken, gekooide faeries, vampierbloed, cocktails die de doden weer tot leven zouden moeten wekken — maar ook een lucratieve handel in de vraag en aanbod naar dubieuze diensten behoort hier tot de dagelijkse gang van zaken.
Wezens uit alle windstreken bewandelen de eindeloze paden langs de kraampjes, één van de weinige plekken waar ze niet hoeven te verbergen wat ze zijn.

Vanuit welke doorgang je de Schaduwmarkt ook binnenkomt, het lijkt altijd nacht. Betreden is op eigen risico, evenals het kopen van de aangeboden waar, want de betaling is lang niet altijd in geld. Voor je het weet heb je tien jaar van je leven neergelegd, of je eerstgeborene. Oplichters zijn er bovendien ook te vinden.

Er is echter één nacht in de eeuw die zelfs de meest teruggetrokken figuren naar de Schaduwmarkt weet te lokken: de Nacht der aller Zielen, ookwel Zielennacht genoemd. Gedurende dit fenomeen verschijnen de meest zeldzame items, is magie ongeëvenaard sterk en lijken grenzen te vervagen.

I only know this:

P L O T «

De befaamde Zielennacht is aangebroken: stands die normaal gesproken niet bestaan schieten als paddenstoelen uit de grond, evenals de aanwezigheid van schepsels die zich doorgaans niet aan de rest van de wereld tonen. De algemene stemming op de markt is uitgelaten, onheilspellend en misschien zelfs een tikje opgewonden.

Er worden shows en demonstraties gegeven: van simpele toekomstlezingen door daadwerkelijke Zieners, tot hypnotiserende muziek, vuurspuwende heksen en levensechte draken. De gevaarlijk verslavende faeriewijn vloeit rijkelijk en vrienden en vijanden kruisen elkanders paden op zoek naar waar ze dan ook voor zijn gekomen.
Wat een bijna heilig gewaande viering had moeten worden, lijkt langzaam echter te veranderen in een decor voor catastrofe: wanneer de uitgangen stuk voor stuk in rook opgaan en de bezoekers zich realiseren dat ze gevangen zitten op een niet—aardse plek, breekt onvoorzienbare chaos uit.

Zullen sommige wezens de handen ineen slaan in een poging terug te kunnen keren? Of zullen ze op zoek gaan naar het waarom? Wie of wat is er verantwoordelijk voor de complete lock—down? Er is geen andere plaats die zoveel persoonlijke agenda's telt als de Schaduwmarkt.
Alles heeft hier een prijs.

Eén ding is duidelijk: Zielennacht is niet voorbij zolang de portalen naar huis gesloten blijven.

all magic comes with a price —

» I M P O R T A N T

→ Er zijn zo ongelooflijk veel soorten wezens: wees creatief!
→ Is er iets niet duidelijk, heb je ergens hulp bij nodig of kom je er niet uit: vooral vragen. Ik brainstorm graag mee.
→ Ik ga er vanuit dat iedereen de Q huisregels in acht neemt.
→ Wees zeker dat je de tijd hebt om mee te doen.
→ Het verhaal zal al gaande uitgediept worden, en het is de bedoeling dat we daar gezamenlijk voor gaan zorgen. Voel je vrij om ideeën en plottwists in de groep te gooien.
→ De woordenquota is 100: zorg er gewoonweg voor dat anderen genoeg hebben om mee te kunnen werken, en heb vooral respect voor elkaars werk. Ik vind kwaliteit veel belangrijker dan kwantiteit en zou het super vinden als we elkaars posts lezen, ook wanneer jouw character daar geen interactie mee heeft.
→ Zolang de aantallen gelijk worden gehouden, mag je zoveel rollen op je nemen als je aankunt. Mits er hierbij geen verwaarlozing plaatsvind.
→ Laten we er met z'n allen een interessant verhaal van maken met originele characters. (:

and in all chaos there is calculation.

R O L E S «

♀ ● Name ● Creature ● Username ● Page
♀ ● Vivianne 'Vee' Laurier ● Lycanthrope ● Noctifer ● 1.7
♀ ● Ghislaine Voss ● Half fae ● Noctifer ● 1.7
♀ ● Shiva ● Necromancer ● Cleverness ● 1.6
♀ ● Saxa Katrena Laufeyson ● Halfgodin ● Sombre ● 1.2
♀ ● ~~Nova Lynx ● Heks ● Estralita ● 1.5~~
♀ ● Vada Quintus 'Villmumon' ● Demon ● e_nnazus ● 1.5
♀ ● Sakura Yamamoto ● Kitsune ● spellcasters ● 1.7
♀ ● Blanche ● Yuki onna ● Lolicia ● 1.8

♂ ● Name ● Creature ● Username ● Page
♂ ● Nox 'Hadeon' Zion ● Demonic vessel ● Cleverness ● 1.3
♂ ● Angel ● Beschermengel ● Cleaner ● 1.2
♂ ● ~~Caelan ● Oracle ● Nulla ● 1.7~~
♂ ● Roman Ax Robbinson ● Halfgod ● Sombre ● 1.6
♂ ● Analu Kekoa ● Part giant ● Cleaner ● 1.6
♂ ● Blayze Kieran Breathnach ● Bearman ● spellcasters ● 1.7
♂ ● Douglas Hamilton ● Kelpie ● Klaus ● 1.8

Atmosphere

De markt is te betreden en verlaten door gebruik van portalen. Normaal gesproken zijn er een handjevol doorgangen verdeeld tussen de kraampjes. Het hoofdportaal (waar je vanuit de mensenwereld meestal binnenstapt) bevindt zich in het hart van de markt. Dat is een plein, een open vlakte, waar omheen de gehele markt lijkt gebouwd. Hier worden bijvoorbeeld ook vaak shows gegeven.
Het is altijd nacht op de markt. Wanneer je omhoog kijkt, zul je geen maan of sterren aantreffen. De markt is letterlijk een schaduwdimensie en dus ook niet geschikt om permanent in te leven. Tijdens de Nacht der aller Zielen, echter, is de lucht compleet anders. Dit is dan ook meteen wat menigeen naar de markt trekt.
Voor portalen geldt dat die bijna verdriedubbelen. Werelden en dimensies die normaal gesproken niet te bereiken zijn—zijn dat gedurende dit fenomeen wel. Reizen door portalen vergt wel enige kennis, die niet nodig is om de Schaduwmarkt te kunnen binnenstappen. Iedereen met een percentage aan bovenmenselijk bloed zou dit moeten lukken.

Je zou de layout van de markt als een klok kunnen zien: het hart is het midden van de klok en de verschillende paden die je kunt nemen de cijfers. Je kunt je voorstellen dat het een doolhof kan worden als je niet oppast welke kant je neemt.
De paden zelf zijn over het algemeen goed verlicht (doormiddel van kaarsen die nooit lijken op te branden of een vleugje magie). Om niet te verdwalen, verschillen de meeste 'straten' (zoals ze ook wel genoemd zouden kunnen worden) gelukkig. Er zijn echter niet alleen kraampjes overal, maar ook winkels tussenin te vinden. Hoewel er wat permanent aanbod is, verschijnen en verdwijnen stands en shops te pas en te onpas. Voor Zielennacht geldt dat het volledig staat volgebouwd met items en curiosa die normaal schaars te vinden zijn. Hoe verder je echter bij het hart vandaan dwaalt, hoe duisterder de zaakjes lijken te worden, en hoe zwarter te magie. Rondom het hart is het dan ook altijd het drukst en meest bruisend, verderweg over het algemeen wat rustiger en obscuurder.

De Schaduwmarkt wordt gehandhaafd door enkele warlocks en ancient figuren die een oogje in het zeil houden. Het geldt als neutral territory, waardoor deze zijn eigen regels en wetten kent (of juist het gebrek eraan). Het meeste wordt onderling geregeld.

De markt is een explosie aan geur, kleur en geluid. Je ziet er de meest fabelachtige figuren en krachten en kunt er zelfs levend gekooide creaties kopen.
Er worden talen in alle tongen gesproken — maar dat alles een prijs heeft is algemeen gedachtegoed.

[ bericht aangepast op 15 mei 2020 - 12:28 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

12 april 2020 - 15:27 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Caelan

•••

∞ • Oracle • Mindwalker & Seer • @ Shadowmarket • & —

Niemand.
Niemand.
Niemand.

Niemand heeft gemerkt wat hij heeft gedaan. Niemand is op hem afgekomen. Niemand vraagt of hij nog kan staan.
Caelan kijkt omlaag naar zijn inktzwarte handen — zelfs zijn permanente tatoeages van maan en zon nu verdwenen. Rondom hem heerst er chaos. Binnenin hem heerst er chaos. Beiden kan hij onmogelijk slechts alleen bedwingen. Caelan valt verder naar voren — grotendeels overeind gehouden door de pulserende menigte.
Angstvallig tracht Caelan de ravenzwarte kleur van zijn beide handen te laten verdwijnen — zonder enig resultaat. Daarnaast zijn zijn kijkers gevuld met zwart, waardoor zijn zicht wordt geteisterd door schaduwen zonder enige bron. Paniek grijpt hem rondom zijn keel vast — zijn luchtwegen afknijpend.

Hij is alleen.
Ondanks de tientallen, honderden, duizenden wezens rondom hem is hij alleen.
Hij is alleen.

Caelan weet een schimmige zijstraat te bereiken — waarin hij naar binnen valt alsof dronken. Kreunend zwalkt hij, zoekend naar verlossing — maar het nergens kunnen vinden. Caelan voelt zijn bewustzijn alsmaar verder verzwakken — vechtend tegen de kracht welke bezit heeft genomen van het portaal van de bekende Schaduwmarkt.
Uiteindelijk botst hij op tegen een muur — een kleine opening tussen twee duistere winkels, momenteel de hemel.
Caelan laat zichzelf naar de grond glijden — waar hij terecht ploft tussen afgedankt vuil en centimeters stof.
Wanneer hij zijn kijkers sluit voelt hij plotseling niets meer — en ondanks de opkomende angst, verwelkomt hij het.

•

12 april 2020 - 22:43 Novilunium is offline

Novilunium 1529

𝔖𝔥𝔦𝔳𝔞

Necromancer - Twenty Six - Center Square - Doug & Nova

𝔜𝔬𝔲 𝔠𝔞𝔪𝔢 𝔱𝔬 𝔠𝔬𝔫𝔮𝔲𝔢𝔯 𝔪𝔢?

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

De jongeman voor haar kijkt haar aan of hij water ziet branden, alvorens haar met een neerwaartse beweging van zijn handen duidelijk te maken dat ze moet blijven waar ze staat. Haar instinct naar hem te grommen en hem te laten merken dat zij zich als vrouw niet laat commanderen door een man onderdrukt ze, aangezien zijn ogen — hoewel donker — haar niet dreigend overkomen. Ze volgt hem met haar blik terwijl hij zich naar een van de stalletjes begeeft en daar in gesprek gaat met de verkoper.
Juist op het moment dat de onrust om hen heen haar aandacht meer begint te grijpen, draait de jongen zich naar haar terug, een ketting in de ene hand en zijn andere hand — wel die grijpt naar zijn keel. Zijn ogen lichten op in paniek, zijn complexie een op slag meer grauwe en de teug adem die hij probeert binnen te halen produceert niets dan een reutelend geluid. Twee passen weet hij in haar richting te zetten, waarna ze de ketting als automatisch aanneemt, gefascineerd door wat zich voor haar neus ontwikkeld. De subtiele prikkel magie vanaf het sieraad ontgaat haar niet, maar is niet sterk genoeg om haar volledige aandacht op te eisen binnen de chaos om haar heen. De jongeman zakt voor haar neus in elkaar, terwijl mensen nog steeds schreeuwen en gillen en al Shiva kan doen is staren naar zijn vorm op de grond.
"Water," weet hij uit zijn keel te wringen, de woorden schurend en hees. Shiva weet hem eigenlijk alleen maar verbaasd aan te kijken, want waar ze hem voorheen niet kon verstaan, lijkt hij nu toch plots haar taal te spreken. Ze krijgt verder de kans ook niet iets te doen, enige actie te ondernemen, want voor ze er erg in heeft word er een plens water over hem heen gegooid. Hij snakt naar adem alsof zijn luchtwegen hiermee weer vrij komen. word overeind geholpen door degene die hem te hulp schoot en gooit vervolgens nog een plens water over zijn eigen persoon. Shiva heeft geen idee wat er in hemelsnaam allemaal gebeurt en word met de minuut ongemakkelijker van hetgeen in de lucht hangt; magie. Sterk en overweldigend en het doet haar nekharen overeind staan en haar instincten tot leven komen.
"Wat is er in godsnaam aan de hand?" werpt de zwartogige haar toe, zijn stem doorvlochten met paniek.
"Jij spreekt mijn taal, hoe?" eist ze te weten zonder acht te slaan op zijn vraag, de klanken vreemd in haar oren en over haar tong. Het besef dat zij degene is die zijn taal spreekt is een vreemde en haar ogen dwalen af naar de ketting welke ze nog steeds in haar hand klemt. "Jij hebt mij geholpen, waarom?"
"Gaat het," mengt een derde stem zich in het gesprek nog voor de jongeman kan antwoorden. De roodharige vrouw die haar beeld in stapt word omringd door de sterke aanwezigheid van magie en Shiva ontbloot haar tanden, haar speer al van de rug nog voor iemand boe of bah kan zeggen. Van een afstandje richt ze de punt naar de hals van de nieuwkomer, klaar om toe te slaan mocht ze een tegenzet willen doen om Shiva uit te schakelen.

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 22:44 ]

Marrow deep, soul deep, essence deep

13 april 2020 - 17:06 Vulgrim is offline

Vulgrim 37911

B L A N C H E

— outfit —

Drie vrouwen haasten zich door de diepe bossen van Rusland. Het witte tafereel was uitgestrekt tot mijlenver. ‘Nee!’ weergalmde een vrouwenstem. ‘Niet gaan! Je weet niet wat je daar tegenkomt.’
‘Eira heeft gelijk. Straks gebeurt er iets ergs met je en dan zijn wij er niet bij om je te beschermen, Blanche.’
De vrouw die aan kop was, hield halt. Na luttele seconden draaide zij zich om. Met een enkele blik, dat zoveel sprak, keek ze de twee vrouwen aan. ‘Blanche..’ sprak Eira, die haar hand uitstak. ‘Alsjeblieft, doe dit niet.’
Blanche wendde haar blik af. Er raasden zoveel gedachten door haar hoofd, maar geen enkel woord zou het erbij halen hoe zij zich op dat moment voelde. Het was verloren tijd geweest mocht niemand er een hand voor uitsteken. Dit was een welbekende ziekte onder haar mensen en ieder was gevreesd dat het iemand ooit zou overkomen. Het zou nutteloos geweest zijn als Blanche voor niets had onderzocht naar een eventuele kuur; tevens zou dwaasheid er het nog niet bij halen qua woord als zij er niet mee doorging. Er was geen andere optie dan waar zij op kwam.
‘Laten we terug naar huis gaan. We komen er samen wel uit.’
Toch wilde de stille vrouw daar niets van weten. Ze draaide zich om richting hetgeen wat haar zou brengen naar de beruchte Schaduwmarkt. Met een simpele zwaai van de hand, stapte ze naar voren.

Aleer ze het wist, vulden haar nieuwe gezichtsblik vol met kleurrijke en geurrijke bedoelingen. Uit schrik kon ze nog net naar achteren springen om een beest van een vlam ontwijken van een vuurspuwer. Het was geen favoriet van haar en door de voorval van zojuist was het ijs, als een soort bescherming, rondom haar gaan groeien. Iets wat er automatisch gebeurde wanneer ze enige soort van ongemak voelde.
‘Hé! Kijk eens uit!’ klonk er vaagjes op de achtergrond. Uit het niets werd er aan haar arm getrokken. Gezwind maakte Blanche zich los uit de greep. Vanuit haar ooghoeken voelde ze de blikken van enkele voorbijgangers op hen hangen.
‘Ben je er wel bij met je hoofd, wijffie?!’ Een boze kraamverkoper met borstelige wenkbrauwen kwam in beeld. Hij wees naar sommige van zijn spullen die om waren gevallen. Ze was blijkbaar met die sprong tegen zijn kraampje aan gebeukt — iets wat zij niet had meegenomen in haar berekeningen toen ze weg sprong van de vuurvlam. Nu de twee oogcontact hadden gemaakt, begon de man door te schreeuwen. ‘Je hebt geluk, wijffie! Er is niets kapot gegaan, maar de volgende keer.. Hé!’ Blanche liep midden in zijn zin weg. “Sorry,” sprak ze duidelijk om hem af te wimpelen. Ze had geen tijd voor zijn geschreeuw.

Allereerst maakte ze zich weg bij het vuurtafereel en de drukte, want dat was iets wat zij zich niet kon veroorloven. Blanche was ter ore gekomen dat haar voorwerp, waarvoor zij hier was, in de verdere gebieden lag. Vol op haar hoede keek ze rond en analyseerde ze het terrein, terwijl ze gezwind vaart maakte — langs drukke kraampjes en over regenpoelen, die onberoerd bleven. Het was voor een ander oog net of ze zweefde.

Haar snelle geluk hield op totdat ze de hoek om ging en haar schouder tegen iemand anders aanstootte. ‘Die ketting is prachtig, meneer..’ klonk er van tevoren. Blanche keek scherp, nauwkeurig naar de gedaante. Voor luttele seconden onderzocht ze de individu, waarna haar koude blik naar de verkoper ging en toen naar zijn spullen die hij verkocht. Zonder de vrouw naast haar nog een blik waardig te gunnen, ging ze iets naar voren.
“De vuurbloem?” was het enige wat zij sprak. Woorden die zoveel betekenis hadden, maar met weinig geluid gesproken. Hopelijk wist de verkoper waar zij het over had, gezien ze meerdere rondje in dit terrein heeft gemaakt en er niet uitkwam.
Eerst was haar gezicht emotieloos geweest, totdat de man ‘eh, daar kom ik niet, mevrouw..’ begon te stamelen, toen schoot haar blik op grimmig. De man schraapte zijn keel. ‘Bij nader inzien.. je moet door blijven lopen tot je bij een gespleten weg aankomt.’
Blanche keek de vrouw naast haar kort aan, als een soort begroeting, en knikte kort naar de man voordat zij weer haar pad verder ging.

[ bericht aangepast op 13 april 2020 - 17:10 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

13 april 2020 - 17:30 Sombre is offline

Sombre 2828

outfit // grumpy // at the shadowmarket

SAXA // HALFGODDES // WITH ANALU

Ik kon voelen dat Analu moest grijnzen door de kus die ik op zijn wang had gezet, dat verbaaste me op een goeie manier. De man achter de bar begon echter keihard te schateren. Vermakelijk keek ik het kleine mannetje aan.
'Serieus?' kwam er ongelovig over zijn lippen. Analu had zijn grote arm om mijn smalle middel heen geslagen, waardoor ik stiekem toch een beetje trots en arrogant uit mijn ogen keek. De barman wist niet wat hem overkwam en hij begreep er overduidelijk niks van. Analu schudde lachend zijn hoofd en nam een slok van zijn drinken.
'Ze zeggen toch altijd dat je moet reiken naar iemand die beter is dan jou? Nou, dat heeft ze gedaan.' Hoorde ik Analu zelfvoldaan zeggen, vervolgd door een kus op mijn voorhoofd. Echter stond er meteen een frons op mijn voorhoofd, echter niet voor lang, want ik kon mijn moeder horen zeggen "daar krijg je rimpels van Saxa!". Ik gaf Analu een flinke stoot in zijn zij met mijn elleboog.
'Stijgt de drank je nu al naar je hoofd, Analu?' Een dreigende ondertoon klonk in mijn stem, ookal stond die uitdrukking niet op mijn gezicht. 'Analu, hoe heb je dit arme ding hierin meegesleept?' hoorde ik de barman zeggen, waardoor ik een wenkbrauw optrok en hem met een rustend gezicht aankeek. Arme man, hij dacht dat Analu het hier voor het zeggen had, dat dacht ik dus even niet. Ik drukte mijn kaken op elkaar en leunde over de bar, waarna ik het kleine kale mannetje bij zijn kraag nam.
'Luister eens gremlin, Analu sleept mij helemaal nergens in mee, dat mocht hij willen.' Gromde ik naar de man. De grip om zijn kraag liet los en ik leunde weer rustig achterover.
'Misschien is ze helemaal niet zo onschuldig als ze eruit ziet.' Hoorde ik Analu zeggen, waardoor ik hem aankeek met een blik die duidelijk zei "dat is correct". Ik rolde met mijn ogen en deed een poging tot de koffie, die gelukkig niet verschrikkelijk was. Tevreden zette ik de koffie weer op de bar, waarna ik hem bijna weer liet vallen door een harde klap achter in de tavern.
'De portalen zijn dicht. We zitten vast.' Hoorde ik iemand in paniek roepen, waardoor ik met mijn ogen rolde en me langzaam omdraaide. 'Nou, het lijkt erop dat er toch iets gaande was dan.' Hoorde ik Analu zeggen. Even kort keek ik hem aan en haalde ik mijn schouders op. 'Het zal wel, die mafkees liet bijna wéér mijn koffie sneuvelen.' Gromde ik terwijl ik de beker weer pakte en nog een slok nam.

- thank you for existing -

13 april 2020 - 17:47 KIaus is offline

KIaus 21035

Doug
25 • Kelpie • Vendor and Buyer • Close to his stall • What the fuck is going on?! • Shiva & Nova

Mijn hoofd zat nog vol met watten van de bijna-dood ervaring. Het was te veel om te bevatten wat er aan de hand was. De plens Clyde water had me goed gedaan, ondanks dat het best wel stonk. Ik hield de volgende pot dus maar heel dicht tegen me aan, om niet nogmaals te stikken. Mijn vraag aan de dame met witblond haar, leek even niet binnen te komen. Toen ze haar mond opende, en woorden vormde, was het Engels in plaats van iets onverstaanbaars, en ze deelde zelfs mijn accent. De ketting werkte. Heel kort kreeg ik een glimlach over mijn gezicht, die snel weer veranderde in een blik van paniek. Ik wist nog altijd niet goed wat er gaande was of waarom mijn hele borstkas nog altijd leger voelde dan een fust op zondag ochtend.
Voor ik de dame antwoord kon geven sprak ze verder. Ik had eigenlijk geen antwoord op haar vraag. Een gesprek aan willen knopen omdat iemand interessant leek, was een vrij zwak argument, al was het de waarheid. Keplies hadden gewoon niet echt een reden nodig om sociaal te zijn, maar zij leek me niet iemand die daar genoegen mee zou nemen. Voor ik iets beters kon verzinnen, wat geen leugen was, werden we gestoord. Ik sloeg mijn ogen omlaag naar een roodharige dame. Opeens veranderde de hele houding van de witharige dame van redelijk vriendelijk naar totaal vijandig. Ik kon niets doen of ze had ergens een speer vandaan getrokken en deze op de roodharige dame gericht. "Fucking Hell on a flaming dick!" Ik sprong tussen de twee en duwde met mijn schouder de speer weg. "Kalm aan. Ze vraagt alleen hoe het is aan iemand die drie seconden eerder stond te stikken." Ik had geen idee wat de bedoeling van de roodharige dame was, maar zoals de warlock altijd zei: Jij ziet altijd het goede in mensen. Laat de wrede wereld dat niet veranderen. Dat was niet helemaal gelukt, maar toch was mijn optimisme iets wat velen hier niet met mij deelden. "En op je vraag terug te komen, dat kettinkje is een krachtig stukje Fae vakmanschap. Het maakt de drager omnilingual." Ik zette een stap naar mijn kraampje toe. "Kunnen we dit zittend verderzetten? Bijna doodgaan is geen pretje."
Bij mijn kraampje pakte ik mijn klapstoeltje met een hand vast en plofte erop neer. "Daarom dragen alle fae een stukje van hun thuis mee, Douggie. Zonder overleven we niet." zei de koopman naast me, die de hanger van zijn ketting omdraaide tussen zijn vingers. Het was me nooit opgevallen dat hij een stukje fijn gesneden hout eraan had hangen, of dat hij een ketting droeg. "Wees slim, stop wat van dat water in een hangertje en hou het bij je." De man was altijd aardig tegen me geweest. Ik knikte dankbaar, maar hield voor nu angstvallig vast aan de pot in mijn armen. Verder gaf hij geen enkele uitleg. Typische Gremlin. De man verdween weer en ik keek om me heen, op zoek naar de dames, hopend dat ze elkaar niet hadden afgemaakt terwijl ik nog bijkwam van dit alles. Mijn doorweekte shirt voelde kil aan en het wier in mijn haren kriebelde in mijn nek. Jammer genoeg had ik geen droog shirt bij me, daarbij wist ik niet of ik wel zou kunnen ademen als ik opdroogde. Wat was er in hemelsnaam aan de hand?

Bowties were never Cooler

13 april 2020 - 17:51 IneffabIe is offline

IneffabIe 90

BLAYZE
⚜ 𝖈𝖚𝖗𝖘𝖊𝖉 ⚜

⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜

❝ fate lives within us;
you only have to
be brave enough to see it.❞

𝖇𝖊𝖆𝖗𝖒𝖊𝖓

outfit • With Villmumon
,,Gevangen? Zoals ik-“
,,De portalen! Ze zijn dicht!”
Blayze had de jongedame niet kunnen verstaan door de man die door haar heen schreeuwde. Het rustige deel van de markt leek nu een uitweg waar veel te veel mensen in één keer langs wilde rennen en dat zou tot onschuldige gewonden kunnen brengen. De enige uitweg was met de stroom mee of tegen de stroom in, maar bij deze keuzes leek hij sowieso de jongedame uit zijn oog te verliezen. In één armslag kon hij iedereen uit zijn weg duwen, maar dat deed hij niet. Om niet meer paniek te veroorzaken ging hij zo dicht mogelijk bij een kraam staan, zodat iedereen er veilig langs kon.
,,Aan de kant!'' Blayze werd nog steeds aan alle kanten meegetrokken. Hij voelde de draken in zijn koffer wakker worden en dat zal leiden tot een nieuwe ontsnappingspoging. Het was moeilijk om Blayze in paniek te krijgen, maar deze situatie maakte aardig veel indruk op hem. Hij hoefde maar op het teken van Villmumon te wachten en dan zal hij op het hardst wegrennen. Met of zonder haar, hij weet het nog niet zeker. In de menigte leek het ieder voor zich, maar haar achterlaten in deze situatie voelde egoïstisch.
Haar teken kwam toen hij haar aan zijn arm voelde trekken. ,,Blayze!” Hij dook weg door het volume waarop de jongedame sprak, maar wel werd hij erdoor wakker geschud. Hij was uit zijn gedachten door haar paniek. Zijn brein ging op volle snelheid alle mogelijkheden bij langs en een snel proces van ''nee'' en ''ja'' brachten hem tot een plan. ,,We moeten hier weg!” Hij knikte. Hij had het al verwacht.
,,Klim op mijn rug en houd me stevig vast.'' Hij boog, zodat het makkelijker was voor de jongedame om op zijn rug te komen. Hij kon haar gezicht niet zien. Toen hij voelde dat Villmumon op zijn rug zat deed hij wat hij deed. Hem aan de kant duwen was bijna onmogelijk. Zijn berenkrachtspieren vonden het tillen van Villmumon alsof je een veertje optilde. Hij duwde met gemak een paar mensen aan de kant, maar de meesten maakten braaf een boog om het duo heen. Uiteindelijk stonden ze achterin van de menigte en waren ze de drukte ontlopen. Op een paar achterblijvers na waren hij en Villmumon de enige die niet bij de poort waren. ,,We zijn bij uw bestemming aangekomen,'' zei hij voor de grap om de sfeer minder gespannen te krijgen. Hij had het gevoel dat ze beiden hetzelfde dachten, gevangen op de markt, maar toch probeerde hij zo rustig mogelijk over te komen. Misschien kon hij hiermee zijn brein voor de gek houden.

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

13 april 2020 - 20:20 desastreus is offline

desastreus 200

Villmumon

demon • outfit • met Blayze

We moeten weg! Moeten weg! Weg! Weg! Weg!
Blayze knikte, alsof hij het al verwacht had, en Villmumon kon niet anders dan een beetje dommig terug knikken. In gedachten schreeuwde ze om hulp, maar ondanks haar paniek wist ze dat het nutteloos zou zijn. In deze chaos was het ieder voor zich zelf. Dat was het sowieso al, op deze markt, maar nu was het dubbel zo erg. Het leek wel of ze overal wezens zag die elkaar in de steek lieten. Blayze zou toch niet-
“Klim op mijn rug en houd me stevig vast!” Hij onderbrak haar gedachten en dat was maar goed ook. Als hij dat niet had gedaan zou ze vast zijn doorgedraaid.
Meer had ze niet nodig. Met een kikkerachtige beweging gooide ze zichzelf op zijn rug. Helaas landde ze wat lager dan de bedoeling was en even hing Villmumon als een aap aan zijn middel. Heel charmant, dit.
Gelukkig bleek Blayze beresterk te zijn en al snel zat ze goed, klaar voor de reis.
Waar hij de kracht vandaan haalde, wist ze niet, maar voor haar zag het eruit alsof hij, zonder zijn spieren aan te spannen, een paar mensen uit de weg schoof. Toen ook andere wezens zagen dat hij dat zo makkelijk deed, stapten ze allemaal snel opzij.
Nu ze over de mensenmassa heen kon kijken, begon ze weer wat rustig te ademen. Maar de spanning zwakte duidelijk nog niet af en ze had het gevoel dat ze Blayze fijn kneep met haar benen. Telkens probeerde ze zichzelf eraan te herinneren om te ontspannen, zodat de drakentemmer geen last van haar zou hebben, maar elke keer als ze dat deed, vergat ze het weer.
Pas, na wat een halfuur leek te duren, stopte hij achterin de menigte met lopen. Toen ze eindelijk weer met beide benen op de grond stond – wat niet zo simpel bleek te zijn als ze dacht, ze kwam namelijk eerst op haar billen terecht – wist ze niet zo goed wat ze moest doen. Nou ja, ergens wist ze wel dat ze hem moet bedanken, maar was ze daar niet net iets te trots voor? En, nog belangrijker, was Blayze echt wel te vertrouwen?
“We zijn bij uw bestemming aangekomen,” onderbrak Blayze weer haar gedachten, maar om de één of andere reden was het niet zo heel erg dat hij dat deed.
“Goh,” zei Villmumon. “Bedankt hé.” Ze deed haar best om zoals haar sarcastische zelf te klinken. Ze voegde er toen op een gemene toon aan toe: “Nou, het was heel leuk om je te ontmoeten.”
Waarom ze dat zo op die manier zei, wist ze eigenlijk ook niet goed. Misschien om haar ongemak te verbergen. Misschien omdat ze hem niet kon vertrouwen. Mocht vertrouwen. Dit was de Schaduwmarkt. Niemand was te vertrouwen.
Maar wat nu? Ze zat hier gevangen. Met een vriendelijke drakentemmer, die sterker leek te zijn dan normaal was. Maar dat maakte niet uit, want hij was vriendelijk.
Ze slaakte een diepe zucht. Waarom was ze in hemelsnaam hier naartoe gegaan? Dit kon toch nooit goed aflopen?

13 april 2020 - 23:32 lilyofthevalley is offline

lilyofthevalley 1005

⋄ ◊ ⋅ Nova Lynx ⋅ ◊ ⋄

Witch ━ 22 ━ Schaduwmarkt ━ Doug & Shiva ━ Outfit

Voordat Nova überhaupt nog antwoord te horen kon krijgen van de roodharige jongen, werd ze onderbroken door een speer dat nog net haar hals wist aan te raken. Met grote verbaasde ogen keek Nova de witharige dame aan en nam gelijk een stap naar achter. Had ze iets verkeerds gedaan? Ze begreep het niet. Het zag er in ieder geval naar uit alsof de dame haar aankeek alsof ze prooi was, wat voor een rilling veroorzaakte. Net voordat Nova een scherm van vlinders tussen de twee wilde projecteren om afstand te kunnen creëren stapte de roodharige jongen al tussen hen in. Wat bleekjes keek Nova beide aan en wist even niet wat ze moest zeggen. Ze had de jongedame niet eens gemerkt toen ze aan kwam lopen. Wel ontstond er een hele kleine frons bij het horen van de eerste woorden van de jongen. Die verdween echter weer snel toen hij een poging deed om uit te leggen wat de bedoelingen van Nova waren. Dankbaar knikte Nova en haalde onschuldig haar handen op om te laten zien dat ze in vrede kwam en niemand kwaad wilde doen. ‘’Sorry, ik had je niet willen laten schrikken.’’
De roodharige jongen ging weer verder met wat leek op het gesprek tussen de twee en even wist Nova het niet waar ze het over hadden. Ze dwaalde wat af bij het zien van het aanzicht. De jongen had zeewier in zijn haren en de dame zag er uit alsof ze uit een compleet ander dimensie was getoverd. Misschien was dat ook wel en was dat ook de reden dat ze zo wantrouwend gedroeg tegenover Nova. Nova keek toe hoe de jongen een aantal stappen van de twee wegliep en eventjes voelde Nova paniek weer opborrelen. Niet alleen omdat ze nu gedeeltelijk alleen stond met de dame dat zojuist een speer tegen haar had gehouden, maar ook omdat ze weer herinnerde dat de poorten waren verdwenen in het niets. Ze probeerde haarzelf in bedwang te houden en af te leiden door zich weer op de jongen te richten. Gezien ze niet wist wat de dame naast haar zou doen en straks nog wat onverwachts uit haar mouwen tevoorschijn haalde, liep Nova een paar stappen richting de jongen. ‘’Uhm, wil je dat ik dat voor je opknap?’’ Vroeg ze dan maar en knikte naar zijn natte shirt.

14 april 2020 - 16:20 IneffabIe is offline

IneffabIe 90

BLAYZE
⚜ 𝖈𝖚𝖗𝖘𝖊𝖉 ⚜

⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜

❝ fate lives within us;
you only have to
be brave enough to see it.❞

𝖇𝖊𝖆𝖗𝖒𝖊𝖓

outfit • With Villmumon
,,Goh,” zei Villmumon. “Bedankt hé.”
,,Nou, het was heel leuk om je te ontmoeten'', voegde ze er na een ongemakkelijke stilte op een gemene toon eraan toe. Blayze begreep het wel, want het leek alsof je de jongeman net zijn ruiter eraf had geknikkerd, zo zat de jongedame met haar billen op de stenen. Grinnikend — ook al zal Villmumon dat misschien niet accepteren — stak hij zijn hand uit om haar weer omhoog te helpen wat hem deed herinneren aan hun eerste ontmoeting. Villmumon had toen zijn hand genegeerd, alsof ze hem nog niet vertrouwde en dat begreep Blayze, omdat de mysterieuze koffer en rare types mensen een bepaald beeld geven. Je moet altijd op je hoede zijn, vooral als deze mysterieuze koffer je ook nog eens aanvalt.
Niet zeker wetend of er al iets was veranderd tussen hen in de tussentijd, nadat hij haar had geholpen uit de menigte te ontsnappen en zo. Toch stond hij daar weer om zijn hulpbetoon de jongedame aan te bieden. Zijn handen waren een beetje zweterig van het lopen door de menigte, maar wel was zijn bijstand naar haar oprecht.
,,Als je nu weggaat ben je alleen op de schaduwenmarkt,'' zei Blayze op een rustige toon. Volgens hem was het niet handig om te splitsen, vooral sinds ze nu opgesloten zaten. ,,Het is altijd handig om een metgezel te hebben, vooral wanneer je vast zit met onbekenden. Je hebt geen idee wie er te vertrouwen is.'' Nog steeds bood hij haar een hand aan. Om nu alleen rond te dwalen, terwijl je op een nare plek zit met gevaarlijke figuren. Iedereen hier had wel krachten of een wapen en gevangenschap maakt zelfs de besten gevaarlijk. Hij wist niet zeker of hij Villmumon kon vertrouwen, maar de ander achterlaten zou voor hen beiden misschien slecht kunnen aflopen.

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

15 april 2020 - 10:46 IneffabIe is offline

IneffabIe 90

S A K U R A

It takes nothing to join the crowd.
It takes everything to stand A L O N E.

outfit • With Blanche

Sakura haalde haar hand over de ketting en aanbood het metaal. Bijna wou ze de eigenaar worden van het zilver, maar doordat iemand tegen haar aanbotste gleed het halssieraad door haar vingers terug op de verkooptafel. Nog steeds had ze het willen aanschaffen, maar de vingers die de ketting hadden aangeraakt roken zuur en ook de ketting leek dof van dichtbij. Dat zou betekenen dat het geen echt zilver was.
Sakura wou geen aandacht aan de dader besteden, maar voelde ze kort ogen op haar gericht staan. In haar ooghoeken zag ze de onbekende iets naar voren buigen, maar echt woorden horen lukte haar niet. Nonchalant besloot ze opnieuw de bedriegende ketting met indruk te bekijken alsof het erg van waarde was, ook al had ze er geen belangstelling meer in. Wel was ze erg nieuwsgierig naar het tafereel dat zich vlak voor haar neus afspeelde.
De onbekende blauwharige en de verkoper achter de kraam met nep zilver leken snel uitgepraat te zijn. Geen enkel woord had ze opgevangen, maar dat hield de volgende stappen niet tegen. Met een simpel gebaar wuifde ze al de praatjes van de kraameigenaar weg. Hoe mooi hij de ketting ook liet klinken, het grote geheim erachter had Sakura al ontrafeld. Geen goudstuk had ze ervoor over, ook al was het één cent.
Opnieuw gebruikte Sakura haar supersnelheid om de blauwharige in te halen. Niemand kwam gemakkelijk van haar af en binnen een paar seconden stond ze weer voor de neus van iemand die ze niet kende, maar wel oplettendheid. ,,Jongedame, volgens mij hebben wij nog geen eerlijk gedag gezegd.'' Opnieuw toverde ze een glimlach op haar gezicht, maar deze keer was het meer geforceerd voor een mogelijke onderhandeling. De ketting had haar vrolijkheid geruïneerd, maar nu was ze wel waakzaam. Sakura liet haar blik glijden over de vrouw, maar zou niet kunnen gokken wat ze van een verkoper zou willen. ,,Kan ik je een drankje aanbieden?''

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

15 april 2020 - 16:45 desastreus is offline

desastreus 200

Villmumon

demon • outfit • met Blayze

“Als je nu weggaat ben je alleen op de schaduwmarkt,” zei Blayze. “Het is altijd handig om een metgezel te hebben, vooral wanneer je vast zit met onbekenden. Je hebt geen idee wie er te vertrouwen is.” Hij had zijn hand naar haar uitgestoken, om haar omhoog te helpen.
Daar zat wat in. Zeker vanwege haar eigen onzekerheid. En misschien kon hij haar helpen. Maar dat zou wel betekenen dat zij bij hem in het krijt stond. Maar – ze wist niet eens waarom – ze had het gevoel dat het niet een groot probleem zou zijn als ze bij hem in het krijt stond. Ze had wel eens ergere schulden opgelopen bij mensen die nog minder te vertrouwen waren. Bovendien had ze iemand nodig, die haar af en toe eens uit haar duistere gedachten kon halen. En Blayze leek daarvoor de juiste persoon te zijn.
Dus pakte Villmumon zijn hand aan en liet ze zich door hem omhoog trekken. En eigenlijk, al zal ze dat waarschijnlijk nooit toegeven, voelde het niet eens zo slecht. Het akelige, bange stemmetje, dat altijd waarschuwde dat ze niemand kon vertrouwen, was voor een paar seconden gestild.
“Dus… Wat nu?” Ze maakte langzaam haar hand los van de zijne en zette haar afgezakte zonnebril nog eens goed op haar neus. Even aarzelde ze. Want wat als deze vriendelijke drakentemmer toch niet te vertrouwen was? Hoe vaak ze al niet die fout gemaakt door iemand te vertrouwen die niet te vertrouwen was?
Maar hoe vaak had ze, doordat zelfde stemmetje, mensen niet weggeduwd zonder ze een kans te geven? Wie zegt dat er echt geen betrouwbare wezens in deze wereld rondlopen? Wat als ze het nog één keer zou proberen om iemand echt te vertrouwen? Natuurlijk konden er miljoenen dingen misgaan. Maar had hij niet al bewezen een goede man te zijn? Hij had haar gewaarschuwd voor de bewegende koffer. Hij had haar aangeboden om te helpen met zoeken. Hij had haar de menigte uit gedragen, omdat ze in paniek was. Hij had zelfs een grapje gemaakt om de spanning te verlichten.
Bovendien kon ze hem beter te vriend houden, want hij was sowieso sterker dan zij.
“Nu we hier toch wel even zitten,” begon ze, “kunnen we net zo goed nog even samen blijven, toch?”
Samen. Er leek een last van haar schouders te vallen. Misschien… heel misschien… was de tijd van het alleen zijn voorbij…

16 april 2020 - 0:04 Novilunium is offline

Novilunium 1529

𝔖𝔥𝔦𝔳𝔞

Necromancer - Twenty Six - Center Square >> Side street - Doug&Nova >> Caelan

𝔜𝔬𝔲 𝔠𝔞𝔪𝔢 𝔱𝔬 𝔠𝔬𝔫𝔮𝔲𝔢𝔯 𝔪𝔢?

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

De roodharige magiër neemt een stap terug in plaats van toe te slaan, haar ogen vergrotend in plaats van vernauwend en werkelijk Shiva begrijpt weinig van haar tegenstanders gebrek aan vechtlust. Voor ze echter meer druk op de situatie kan zetten in een poging de roodharige haar ware kleuren naar boven te laten komen, heeft de jongen zich tussen hen geworpen. Zijn positie van de zijkant stelt hem in staat haar speer weg te duwen en ze blaast verontwaardigd.
"Fucking Hell on a flaming dick!" werpt hij haar toe, waarop Shiva er zeker van is dat ze haar zojuist verworven skill hem te verstaan alweer is verloren, geen idee hebbend wat hij zojuist heeft gezegd. "Kalm aan. Ze vraagt alleen hoe het is aan iemand die drie seconden eerder stond te stikken."
"Magiër," werpt ze hem op eenzelfde verontwaardigde manier toe — de klanken vreemd over haar tong — wat alles zou moeten verklaren. Dat lijkt het echter niet te doen als de blik die hij haar werpt enige indicatie is. Shiva is er nu al over uit dat ze maar weinig begrijpt van de prioriteiten van de mensen om haar heen.
"En op je vraag terug te komen, dat kettinkje is een krachtig stukje Fae vakmanschap. Het maakt de drager omnilingual." Wat ze allemaal begrijpt, tot het laatste woord. Ze is echter helder genoeg om de betekenis ervan te ontvogelen en werpt een sluikse blik op het sieraad in haar hand, alvorens haar speer weer terug te brengen naar haar rug onder het vanuit haar ooghoeken in de gaten houden van de vrouw. Blind hangt ze de ketting om haar hals, langs de sieraden die ze daar al heeft. "Kunnen we dit zittend verderzetten? Bijna doodgaan is geen pretje."
De man trekt haar aandacht weer, neemt plaats en raakt kort verstrikt in een gesprek, waarop de reden van Shiva haar onrust zich nu tot haar wend.
"’Sorry, ik had je niet willen laten schrikken.’’ Shiva haar katachtige ogen boren zich genadeloos in de blauwe variant van de vrouw en ze trekt haar bovenlip op zonder daadwerkelijk te blazen. Vervolgens richt ze zich weer tot de jongeman, nu zittend achter een van de kraampjes, en neemt hem goed in zich op.
"Ik sta bij je in het krijt, vreemdeling," verklaart ze, alvorens bijna plechtig te knikken en met een laatste blik op de vrouw weg te benen, zo de menigte in. De onrust om haar heen is in scherp contrast met hoe de zaken er thuis aan toe gaan, daar waar haar stam slechts tweehonderd mensen bevat. Hier lijken er duizenden tegelijk naar de poort te krioelen om bevestiging te vinden op iets wat Shiva al lang weet; ze zitten hier vast. De connectie naar haar wereld is compleet weg en nog niet heropend, wat een probleem is waarover ze na moet denken. In rust.
Zonder enig idee struint ze rond, zoekend naar een rustigere plek. Deze vind ze in de vorm van een zijstraat, compleet leeg op één persoon na. Khán blaast naar de stille vorm op de grond en Shiva stevent op het lichaam af. Onderzoekend hurkt ze naast hem neer en beweegt zich meer in zijn richting, nieuwsgierig of er nog enige vorm van leven is. Wie weet wat voor nuttigs er anders te bemachtigen valt. Finders keepers.

Marrow deep, soul deep, essence deep

17 april 2020 - 9:29 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Caelan

•••

∞ • Oracle • Mindwalker & Seer • @ Shadowmarket • & Shiva

Duisternis.
Duisternis.
Duisternis.

Caelan voelt zichzelf verder wegglijden — geluiden rondom hem langzaam vervagend in een waas van obscuriteit. Stemmen van binnenin het portaal kwellen zijn wervelende gedachten eindeloos, hun greep nog steeds ijzersterk. Caelan tracht zichzelf los te sjorren van de krachtige aanwezigheid — zonder enig resultaat. Zijn eigen geest gaat verliezen, een gevoel hetgeen hij normaliter andere personen weet te schenken. Caelen hapt radeloos naar adem — zichzelf concentrerend op zijn krachten en een manier te ontsnappen.
Uiteindelijk weet hij de donkere aanwezigheid enigszins weg te duwen — verlichting achterlatend in zijn gedachten. Grommend tracht hij zichzelf naar de oppervlakte terug te klauwen, klaar om de uitdaging opnieuw te aanvaarden. Voordat hij dit geheel weet te bewerkstelligen — voelt hij een andere aanwezigheid.
Caelan's inktzwarte kijkers schieten open — zijn hand naar voren flitsend richting de onbekende vreemde indringer. Alhoewel de aanwezigheid van de onbekende stemmen deels is afgenomen, zijn zijn handen en kijkers nog inktzwart. Caelan's kaken zijn strak op elkaar geklemd — tatoeages vanonder zijn jas klimmend.
Gedurende dit alles heeft zijn hand de pols van de onbekende indringer gevonden — een ijzersterke greep er om. Grauwend weet Caelan ietwat overeind te komen, waarna hij opnieuw in het vuil glijdt. Rondom zijn acties bij het gesloten portaal is zijn energie vrijwel volledig verdwenen.
'Ga— Weg—'
Caelan's stem is slechts een simpele fluistering — de woorden bevatten slechts sneer in plaats van enige kracht. Vaag weet hij het enigszins ongebruikelijke uiterlijk op te merken, hetgeen hem terug doet denken in herinnering. Caelan's kijkers glijden opnieuw dicht — vechtend tegen de immense krachten.

•

17 april 2020 - 12:55 IneffabIe is offline

IneffabIe 90

BLAYZE
⚜ 𝖈𝖚𝖗𝖘𝖊𝖉 ⚜

⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜ ⚜

❝ fate lives within us;
you only have to
be brave enough to see it.❞

𝖇𝖊𝖆𝖗𝖒𝖊𝖓

outfit • With Villmumon
Villmumon pakte zijn hand aan en vanbinnen voelde Blayze een overwinning, maar natuurlijk liet hij dat niet merken terwijl hij haar met gemak aan zijn hand omhoog trok. Stiekem sprong hij een klein gat in de lucht toen het hem gelukt was een stapje dichterbij het uiteindelijke doel te komen: een vriend maken. Misschien moest het op zijn tenen, maar de jongeman had er genoeg geduld voor.
,,Dus… Wat nu?” Blayze knikte, maar wou tegelijkertijd zijn hoofd schudden. Hij had eigenlijk geen idee wat nu en hoe verder, sinds ze opgesloten zaten. Misschien moesten ze eerst informatie vinden of juist rondvragen of afwachten. Misschien was er iemand die meer wist. Villmumon heeft hij niet eerder op de schaduwenmarkt gezien, dus haar vragen om eventuele kennissen zou waarschijnlijk een antwoord zijn die hij kon raden. Op één of andere manier moest er iets zijn dat hen dichterbij kon brengen naar een antwoord, maar eerst moesten ze misschien de vragen op een rijtje hebben.
,,Nu we hier toch wel even zitten,” begon zijn nieuwe reisgenoot weer te praten, ,,kunnen we net zo goed nog even samen blijven, toch?”
Blayze knikte. Hij en de jongedame waren verbonden door het lot of hun nieuwe, gezamenlijke probleem dat ze deelden, doordat een apart figuur mogelijk wraak wou nemen. ,,We moeten denk ik eerst het probleem goed voor ogen hebben,'' kleine stapjes zettend in een willekeurige richting. ,,Waar, wanneer en hoe vragen, zoals vroeger op school.'' Hij had niet opgelet of Villmumon wel meeliep, zo erg was hij in zijn gedachten vast komen te zitten.

My magical crystall ball tells me •´¯`•» you're full of shit «•´¯`•.

17 april 2020 - 14:07 desastreus is offline

desastreus 200

Villmumon

demon • outfit • met Blayze

Blayze knikte als reactie op haar vraag. “We moeten denk ik eerst het probleem goed voor ogen hebben,” zei hij. “Waar, wanneer en hoe vragen, zoals vroeger op school.”
School. Het was minstens tweehonderd jaar geleden dat ze op school had gezeten. In die tijd…
Ze schudde haar hoofd, om niet opgeslokt te worden door herinneringen. Dit was niet het moment om aan vroeger denken. Snel rende ze achter Blayze aan, die al een stukje verderop liep.
“Goed,” dacht Villmumon hardop na, “waar? De Schaduwmarkt. Wanneer? Tijdens de Zielennacht. En hoe…?” Tsja… Die andere vragen waren best makkelijk te beantwoorden, maar deze niet. Ze wist niet eens hoe ze erachter kon komen wat er gebeurd was.
“Misschien kunnen we beter afwachten,” zei ze toen. “Wat heeft het voor zin om erachter te komen hoe de portalen zijn gesloten als ik toch niet kan toveren. Bovendien…” Ze maakte haar zin niet af. Bovendien moest ze nog steeds die tand zien te vinden. En nu de portalen toch gesloten waren, kon ze beter meteen gaan zoeken, voordat iemand er weer voor zorgt dat ze terugkomen.
Opeens stopte ze met lopen. “Waar gaan we eigenlijk naartoe?”

Index RPG Actieve Topics Zoek