[RPG • 100] The Shadowmarket • Speeltopic - Speeltopics

      Ze heeft zich nog maar amper losgemaakt van de dansende fae, of haar aandacht wordt opgeëist door een tweede jongeman. De wenkbrauwen van de wolvin hebben nog net de mogelijkheid naar boven te kruipen voor hij zijn mond heeft geopend, niet richting haar maar de fae die geamuseerd is blijven staan. ‘Naaktlopen is een overtreding van de openbare orde, dat weet je?’
      Als zijn kledingkeuze, of het feit dat hij überhaupt kleding draagt, al niet genoeg indicatie was van zijn oorsprong — beseft ze zich door zijn woorden wel dat hij eveneens uit de mensenwereld moet zijn gekomen. Die revelatie doet echter weinig om de verschenen irritatie van haar gezicht te halen. Ze schudt enkel haar hoofd wanneer de faejongen hem met een klakkend, misnoegzaam te noemen geluidje achterlaat — zich maar al te goed beseffend dat het beledigen van het volk rampzalige gevolgen kan hebben. Vee weet daarentegen ook dat zij hier volledig buiten zal staan, waardoor ze de minste moeite niet neemt de schade in te perken.
      ‘Goeiemiddag.’ Hij schenkt haar een knipoog, waardoor ze hem in zich opneemt zoals een roofdier haar prooi zou bekijken. Hij is lang, niet zo lang als Analu, maar zeker een vijftien tal centimeters langer dan zijzelf, waardoor ze haar kin enigszins omhoog steekt om hem het genoegen te geven haar aan te kunnen kijken. Het was immers haar aandacht die hij met gevaar voor eigen leven heeft willen bemachtigen, niet?
      ‘Ik weet niet waarvoor ik je meer moet waarschuwen — boze faeries of wat je van plan was met mij,’ zegt ze hem op het moment dat het vuurwerk boven hen voor een laatste maal uit elkaar spat. Vee's blauwe kijkers schieten omhoog, de omslag in haar kern één die vanuit haar wolvin komt, en waardoor ze zonder enige, duidelijke reden haar gezicht als geslagen in de richting van het hoofdportaal wendt — nog net ontwarend hoe de zacht gloeiende omlijning uitdooft.
      Nee. Nee, dat is onmogelijk. Onmogelijk of niet, de realiteit is overduidelijk als de zoeven nog opgelaten sfeer om haar heen omkantelt in een chaos die hevig genoeg is om haar achteruit te doen stappen. Op de één of andere manier vliegen haar ogen nog eens over de jongen, maar haar lijf wil niet naar hem noch richting de drukte die zich rondom het hart begint te vormen — lijkt haar juist de tegenovergestelde kant op te trekken, weg van de opeenstapeling van talen die ze niet kan begrijpen. Voor ze het weet, is ze zich een pad door een muur van ledematen aan het duwen, haar schouders en ellebogen als beton tegen eenieder die haar de weg versperd beukend, de paniek een voelbare klem die zich om haar keel vouwt als een paar klauwen.
      De zwartharige komt hijgend tot stilstand aan de mond van een leeggelopen straat, overweldigd door de huiveringwekkende lichtflarden boven haar hoofd, een moment nemend om haar hartslag te vertragen, wanneer haar neus tussen de scherpe kruiden en de nevelige mengeling van uiteenlopende wezens, de allesovertreffende geur van cedarhout, eucalyptus en angst opsnuift. Haar pupillen vergroten, schieten over de schepsels die zich langs haar heen richting het plein drommen, tot ze scherpstellen op een donkerharig hoofd.
      Normaal is dit het moment waarop ze wakker schiet — badend in het zweet, vechtend met de lakens, en nog net op tijd de badkamer bereikt om haar maag tegen het koele sanitair te legen. Normaal is dit het eind.
      De zwartharige wolvin trekt haar bovenlip op, een grommend geluid producerend wanneer ze hardhandiger dan voorheen vooruit stapt — de eerdere paniek overtroffen door ongeloof, en dan. . . stopt. Ze heeft hem zo vaak zien ronddwalen, hier, tussen de stallen. Terwijl hij haar nakijkt als ze door het portaal schiet, zijn hoofd schudt wanneer ze met Analu over de ruwe stenen rolt, en weemoedig toekijkt hoe ze haar met bloed doordrenkte geld aanneemt. Hoe vaak heeft ze niet de verkeerde in de kraag gevat? Volledig overtuigd dat hij het echt was?
      Vee voelt alle spieren in haar lichaam instinctief straktrekken, weet ook voordat ze haar vingers in zijn schouder heeft gezet om hem ruw naar zich toe te draaien dat dit geen schepping van haar verbeelding is — maar toch is ze niet voorbereid op het moment dat ze de zeegroene poelen in het centrum van zijn gezicht vindt.

      Tijd.
372 dagen, voorbij in een knippering van haar ogen, verdwenen in een onsamenhangende reeks van nachtmerries en zelfmoordmissies.

Tik
Tik
Tik

En dan heeft hij haar ingehaald. Als een stomp in haar maag, waarvan de impact de wereld om haar heen doet tollen. Rond en rond en— ‘Vee?’ Zijn stem slaat over, maar het is zijn geluid, haar naam en zijn stem en de zuurstof is nog nooit zo snel haar longen binnengezogen.
      ‘Zeg alsjeblieft dat ik niet weer droom.’
De zwartharige wolvin voelt zijn pezen opbollen onder de greep die ze nog steeds op zijn schouder uitoefent, haar aandacht voor het eerst van zijn gezicht omlaag flitsend, de veranderingen gade slaand waar ze deze aantreft. Er is helemaal niets slungelig aan de jongeman die nu voor haar neus staat; maar zijn huid is doorzichtiger dan ze deze ooit heeft gezien, en de hoeken van zijn groot geworden ogen zijn rood doorlopen. Hadeon. Hadeon. Hadeon. Het is geen droom. Is het een truc?
      Er botst iemand tegen haar op, doet haar in één klap realiseren wat er om hen heen gaande is, waardoor ze haar hand terugtrekt nadat ze hem een weinig voorzichtige duw richting de zijkant heeft gegeven. Haar gehemelte lijkt van beton, onvermurwbaar vasthoudend aan haar tong. Ze kan niet helder denken.
      ‘Wat doe je hier in godsnaam?’ Wreed, zo wreed.
Haar armen glippen over elkaar, trachten houvast te vinden in een positie die haar rug kaarsrecht dwingt, maar ze kan hem amper aankijken onder de schaduwen die over zijn gezicht vallen. Wat als Hadeon hem hiertoe aangezet heeft?
Vee spant en ontspant haar kaken, een zinloze poging om de onrust die haar ingewanden uit elkaar trekt te negeren. Pas na een interne crisismeeting, schieten haar ogen opzij, verzekerd de jonge wolvin zich ervan dat hij er echt staat. Haar wenkbrauwen kunnen niet verder naar elkaar toe trekken, overweldigd door de laatste herinneringen die ze aan hem heeft; hoe hij in het holst van de nacht tussen de bomen verdween, compleet onwetend dat het de laatste keer was dat ze elkaar ooit zouden zien.
      Dat was het niet. De realiteit staart haar namelijk rechtstreeks in het gezicht en weigert weg te kijken.
Vee duwt haar verweerde handen door haar krullen, de enige uiting van emoties die ze dusver toont, hoewel ze het gevoel heeft dat haar aan elkaar gestikte naden de wervelwind die binnenin haar gaande is amper nog kunnen bedwingen.
      Geleende tijd, misschien was het allemaal geleende tijd, zijn de secondes gaan aftikken vanaf het moment dat ze het lafaardpad koos. Is dit een voorteken? Haar handen glijden naar haar zakken, waarin ze zich tot vuisten ballen.
      ‘Ziet dit er nog steeds uit als een droom voor je?’ vraagt ze hem op cynische toon zodra ze ervan verzekerd is dat haar stem niet zal overslaan. Het heeft haar nog nooit zoveel moeite gekost om achteloos te klinken. Ze hebben een veel groter probleem, een leven—of—dood situatie — maar toch vraagt de harde wolvin zich af of er een alternatief universum bestaat waarin de angst om hem aan te raken zou worden verworpen door het verlangen om hem vast te pakken als de reddingsboei die hij de betere helft van haar leven is geweest.