[RPG • 200] Down The Rabbit Hole • Speeltopic - Speeltopics

---

The Undergrounds — de ingang van de club is te vinden in een steegje, niet al te centraal is gelegen. Lopende praktijken gebeuren onder de radar, mond op mond reclame hetgeen nieuwe mensen binnenhaalt en autoriteiten tot noch toe op afstand houdt.       Achter de vervallen en bekladde deur betreed men een gang welke zelfs nuchtere mensen al het gevoel van een trip geeft, lichten verspringend en de opzwepende muziek al hoorbaar. De deur aan de andere zijde brengt je direct in de grootste ruimte van de club, links de garderobe, achteraan een bar met daarboven de VIP ruimte, rechts de trap zowel naar boven als naar beneden en de dansvloer voor je neus — diens centerpunt iets wat direct in het oog springt.       In de kelder vind men direct onderaan de trap de toiletten, links nog een dansvloer waar voornamelijk techno wordt gedraaid en rechts zijn privé booths te vinden voor hen die zich tijdelijk terug willen trekken uit de drukte of gewoonweg privacy zoeken. tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Amren Kane Lola Decker Calissa Manderson Sierra Connell Rebecca Lewis Savea Acker Myrna Simmons Mea Roberts Silas Connell Vesper Rollins Benji Simmons Cassim Cortes AJ Cooper Dominic Liddell Seth Huxley G P P G G P G P G P G G G G G Fraternity Suriel Velns Niran Hakuna_Matata Luchasaurus Lavore Venustic Luchasaurus Suriel Fraternity GoldenTrout Reflection Dumb Lovecraft 1.1 1.2 1.3 1.2 1.3 1.3 1.4 1.4 1.2 1.2 1.2 1.2 1.2 1.3 1.3 Wanna join? Just ask! tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

Ben lekker creatief met de club! Rookkanonnen, confetti, de flitsende lichten, noem het maar op! Het is een opzwepende scène, constant in beweging en eeuwig meeslepend. MOODBOARD Soundtrack ROLLENTOPIC teksttekstteksttekstteksttekstte PRAATTOPIC       Have fun Down The Rabbit Hole

[ bericht aangepast op 17 aug 2020 - 16:04 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

Het geluidje dat haar gedurende het onbewaakte moment van zijn indringing is ontglipt speelt als een loop door zijn gehoorgangen, en bemoedigd de vervaarlijke fonkeling in zijn kijkers tegenover het nog altijd onverminderde tegengas dat ze tracht te geven.       Vesper tikt zijn ene wenkbrauw net die fractie omhoog als hij haar lippen vaneen ziet wijken. ‘En wat is het wat jij wil, mister Rollins?’ bitst de provocerende dame terug. Niet compleet aangedaan door haar naaktheid, noch de waarschuwende druk welke hij op haar uitoefent. De rasp in haar normaliter al sensuele stem doet hem echter grijnzen, het blauw van zijn kijkers achterover rollend voor hij zich botweg aan haar onttrekt.       Waar is het plezier in zijn plannen verklappen? Vesper heeft veel liever dat ze zich elke minuut zal blijven afvragen wat zijn volgende stap is, waar de grens ligt die hij overduidelijk opzoekt. . . Waarom zou hij haar in hemelsnaam vertellen dat deze plek noch hijzelf met limieten komen. Nee besluit hij dan ook in sporadisch beraad met zichzelf. Amren zal te raden moeten hebben naar zijn motieven.       De radartjes in haar hoofd draaien overuren, hij volgt de zichtbare afmeting die ze lijkt te maken met verve, niets intenser dan de blik in zijn kijkers en de bijna roofzuchtige manier waarop hij zijn vingers tussen zijn tanden vandaan laat glijden. De donkerblonde duivel weerhoud zich ervan spottend op zijn schoot te kloppen, het moment voor spelletjes achter hen en zijn ongeduld groeiend met iedere, passerende seconde.       Amren test zijn zelfbeheersing, zoveel is zeker. Een gevaarlijk gebied waar niet veel het levend vanaf hebben gebracht, en nog minder erover zouden dromen het nog eens te proberen. De minx heeft zijn interesse, bespeelt die weinig gestimuleerde fascinatie die hij heeft voor een selecte hoeveelheid anderen en dat is allicht haar enige redding.       Voor nu.       Met genoegen ziet hij er dan ook op toe hoe de groen—ogige zwicht en zich tot zijn opdracht wendt; zij het met de meest opruiende blik die zij hem tot dan toe heeft gegeven—welke in een directe lijn tot zijn jeukende handen en onderbuik lijkt te spreken.       ‘Aye, aye sir.’ Zijn lippen vormen een dunne lijn, de stabiliserende ademteug die hij neemt samenvallend met de positionering die Amren over zijn bovenbenen maakt. De duivelin weet exact waar ze haar gewicht laat neerkomen en als hij ervoor had gekozen rustig aan te doen met de jongedame—is dat sprookje nu volledig van tafel.       ‘Sir,’ herhaalt hij terwijl zijn handen in kordate bewegingen duidelijk maken hoe hij haar ledematen verdeeld wil hebben. Hij voelt niet de behoefte een elleboog op gevoelige plekken te ontvangen wanneer ze niet netjes blijft liggen zoals hij haar zal aanbevelen de komende minuten te doorstaan. ‘Geen Vesper, niet meneer Rollins, maar Sir.’       ‘I'm ready if y—’       De armen welke ze voor zich uit gestrekt heeft trekt hij zonder enige voorbode terug naar haar rug, waar hij ze met evenveel compassie zo vouwt dat hij ze gemakkelijk in één hand tegen haar onderrug gedrukt kan houden.       ‘Dat lijkt er meer op,’ humt hij goedkeurend tegen niemand in het bijzonder, wat hem er tevens aan lijkt te herinneren dat ze zich eerder al heeft bezeerd. ‘Niet bewegen.’ De berisping glipt over de nog roomblanke kleur van haar billen als hij zich iets opzij helt om naar de voet te grijpen welke een bloedspoor heeft achtergelaten. Zijn vingers krullen zich rondom haar enkel en met weinig suggestie krult hij deze naar binnen om het zich makkelijker te maken de wond in het flitsende licht te bekijken.       ‘Rood is je kleur, hm?’ Vespers ogen schieten kort naar de achterkant van haar hoofd, voor hij de scherf in een vloeiende beweging uit haar hiel trekt. Moeite om het glas ergens anders dan terug op de grond neer te laten komen neemt hij niet. Ze zal gewoonweg haar best moeten doen niet in nog meer brokstukken te moeten stappen.       ‘Waar waren we gebleven?’ Hij trekt een tergend spoor van haar onderrug naar de welving van haar billen, zijn licht vochtige wijsvinger hierbij het enige dat de huid verkend. ‘Ah, ja, hier.’       Pats.       De siddering die langs zijn ruggengraat omlaag trekt op het moment dat zijn palm contact maakt met het zachte vlees zorgt voor de eerste, echte lach die hij deze avond op zijn gezicht heeft gehad. En tijd om bij te komen, zich te verschansen voor de volgende, geeft Vesper haar niet.       Dat privilege zal Amren Kane moeten leren verdienen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

Bite your tongue tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

De handen welke haar met kordate bewegingen duidelijk maken hoe hij haar lichaam wil hebben vormen haar vermoeden dat dit niet zijn eerste rodeo is tot iets onmiskenbaars, geven zicht op het feit dat hij exact weet waar zijn voorkeur ligt en laten geen ruimte over voor eigen interpretatie. Ze mag zich gelukkig prijzen dat haar eigen voorkeur enkel wordt geprikkeld door het niet hebben van keuzemogelijkheid en verwacht dat Vesper geen fan is van haar voorliefde daar opstandig mee om te gaan, daar het leven maar saai is zonder tegenstrijdigheid.       ' Sir,' klinkt de herhaling van de titel waarmee ze hem zojuist spottend heeft bekoord, 'geen Vesper, niet meneer Rollins, maar Sir.' Misschien is het maar goed dat hij haar gezicht niet langer kan zien, want het rollen van haar ogen maakt haar huidige situatie er vast niet beter op.       'I'm ready if y—' en de manier waarop haar armen naar achteren worden getrokken doet haar de rest van haar woorden inslikken, hem niet het genoegen gevend te horen hoe haar stem wordt gevangen door de bank waarmee haar gezicht in contact komt. De spieren in haar schouders bollen, het knakkende geluid wat rechts geeft niets nieuws en de hand welke zich om beide ledematen vouwt onvermurwbaar als een bankschroef. Hij dwingt haar armen precies hoog genoeg om niet meer onder het kadertje comfortabel te vallen, spieren brandend in ongemak en lichaam iets verend in gedachteloze reactie. Het feit dat het haar billen nog net die fractie verder omhoog laat komen kan ongetwijfeld niet worden toegeschreven aan toeval.       'Dat lijkt er meer op,' klinkt zijn omineuze stem, en wanneer Amren haar hoofd draait om met haar wang op de bank te rusten en zich ten volle beseft dat ze zijn gezicht niet meer kan zien... wel. Het is niet dat zijn gelaat eerder veel vertoonde van hetgeen er door zijn hoofd spookt, maar toch gaf het iets van een gevoel van controle — hoe misplaatst ook. Dat is weg nu en aangezien ze tevens geen kant meer op kan trekt de knoop in haar maag strakker, gelijk met zijn order niet te bewegen en de daarmee gepaarde teug adem welke indiceert hoe dichtbij hij is, en hoe kwetsbaar zij.       'Rood is je kleur, hm?' Wat ongetwijfeld retorisch is en vrijwel direct wordt opgevolgd door de venijnige pijnsteek wanneer de getatoeëerde duivel zonder enige waarschuwing het glas uit haar hiel trekt. Amren sist, lichaam kort samentrekkend op zijn schoot onderwijl ze een futiele poging doet om te kijken — niet meer ontdekt dan zijn knie en de verder verlaten VIP ruimte.       'Waar waren we gebleven.' En de woorden die ze misschien had willen bijten sterven weg wanneer zijn vinger haar rug vindt, ieder zenuwuiteinde op slag alert langs het spoor wat hij trekt, het rollen van haar rug in reactie haast katachtig te noemen. 'Ah, ja, hier.'       Ze hoort het, ontdekt het wrede vooruitzicht in zijn stem en is vooralsnog niet voorbereid op de snelheid waarmee die vinger zichzelf vervangt voor zijn gehele hand — vlak en ontoegeeflijk. Het geluid van de klap heeft haar al bereikt nog voor de bloeiende pijn registreert, de eerste seconde verlammend en daarna bijtend op zenuwprikkelende wijze.       Amren weet uit ervaring dat het praktisch onmogelijk is je lichaam compleet onbewogen te houden, daar het gewoonweg geprogrammeerd is weg te komen van pijn, echter, koppigheid is misschien haar grootste troef en drijft haar nu uitgerekend dat te proberen. Het geluid wat haar lippen verlaat alvorens ze haar kaken klemt is niet anders te bestempelen als prettig verrast. Tot de tweede klap komt. En de derde.       En prettig verrast slaat om in; fuck, not one of those. Want Vesper slaat op exact dezelfde plek met een accuratie die ongeëvenaard is, keer op keer, het dove gevoel na iedere slag korter en de irritatie van de getergde huid almaar venijniger. De vijfde slag zorgt voor de eerste gefrustreerde grom, het tot vuisten ballen van haar handen niets wat hem zal ontgaan maar het enige redmiddel wat ze nog ziet om de rest van haar lichaam stil te houden. De zesde drijft haar heupen zijn schoot in, schouders onmogelijk verstrakkend in zijn grip onder de inspanning.       Ze weet wat hij wil, weet dat hij wacht op het moment dat ze er iets over zal zeggen of hem zal vragen te stoppen, op zijn minst zijn aandacht een aantal centimeter te verleggen. Als zijn hand weer neerkomt ontglipt haar een kerm waarvan ze de onderliggende emoties zelf niet eens kan plaatsen — getergd, smekend, verlangend? Haar hart hamert tegen haar borst wanneer zijn hand weer neerkomt en ditmaal verliest ze het, het samentrekken van haar spieren in de nood om weg te komen iets waarover haar geest geen controle meer heeft. Haar lippen wijken vaneen in de grimas welke geheel tot zichzelf is gericht, hersenen constant herhalend dat ze niet gaat toegeven, niet toegeven, niet toe—       'Is—' pats, 'dat—' pats, 'alles—' pats, 'SIR?' En soms, soms haat ze zichzelf gewoon.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

Een van de redenen dat Mea zich zo op haar plek hier, was dat het niemand echt iets leek te doen wat je hier deed. Iedereen was hier gewoon volledig zichzelf en dat was het enige waar Mea naar opzoek was. Ze hoefde geen judgende blikken van lange blonde supermodelen wiens enige belang mooi zijn was. Mea had geen zich om continu haar lichaam in de beste postitie te wringen zodat haar kong net iets ronder leek of haar borsten iets groter. Ze wou zich gewoon helemaal laten gaan en hier had had ze het idee dat ze dit kon doen. Ze ging volledig op in de muziek, haar bardienst was allang weer uit haar hoofd verdwenen, waarschijnlijk was het half uur wat ze zichzelf had gesteld allang verstreken, maar Mea had geen gevoel voor tijd meer. Ze wou niet eens weten hoelaat het was, want zoals Benji al eerder had gezegd haar hoefden ze vanavond niet meer bij de bar te verachten. Ze zou morgen wel een extra shift op pakken of kijken wat voor andere consequenties aan deze actie hingen, het waren zorgen voor later, problemen waar Mea nu niet eens aan dacht.
'Follow the leader voor een peuk!' riep Benji in de richting van de twee meisjes. 'of ik zie jullie zo hier weer, 's all good!' Voordat Mea en Becca konden reageren liet Benji hen al achter, Mea keek van Benji zijn rug naar Becca, maar deze tweede persoon leek plots in de menigte verdwenen te zijn. Mea probeerde om alle mensen heen te kijken om haar vriendin terug te vinden, maar sinds Mea amper over iemand zijn hoofd kon kijken was dit een onbegonnen zaak. Becca haar rode lokken waren niet terug te vinden in de menigte, Mea wist niet wie van haar twee vrienden ze nu moest zoeken. Normaal gebroken zou ze waarschijnlijk voor Becca kiezen, puur omdat meisjes helaas nog altijd weerlozers waren in een club dan jongens, maar Mea had geen idee welke richting ze op moest lopen als ze Becca volgde, dus ging ze voor haar tweede optie, Benji. Nu ze toch achter de bar vandaan was gekomen was ze van plan ook gebruik te maken van haar tijd hier in de club.
Mea liep half dansend in de richting waarin ze Benji had zien verdwijnen en vond gelukkig de lange jongen al snel bij de baken van televisies in het midden van de dansvloer. 'There you are,' zei Mea toen ze binnen gehoorafstand was. 'One man down,' voegde ze er aan toe terwijl ze naast zich gebaarde waar Becca zich dus niet meer bevond. Vervolgens keek Mea op naar Benji zijn gezelschap, Lola. 'Hi, heb je een leuke avond?' vroeg ze vriendelijk. 'Ik hou van je outfit!'

[ bericht aangepast op 6 sep 2020 - 16:15 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Amren Kane is als een onontdekt instrument wier geluiden inzicht geven op mogelijkheden die hij eerder nog niet had durven dromen. Ze is perfect.       Ze verzet zich feller tegenover het laten blijken van de pijn die hij veroorzaakt, dan de daadwerkelijke handelingen. De bevestiging dat de gemillimeterde jongedame uitermate geschikt is voor zijn onconventionele spelletjes daarmee een prettige verrassing.       Niet omdat het hem zou hebben gestopt als haar grootspraak hier zou zijn opgehouden; maar deze uitkomst beloofd hem een niet veelvoorkomend situatie—iemand die zich aan zijn perverse fantasieën laat meten zonder direct uit elkaar te brokkelen.       Vesper weet de cadans achter zijn slagen gecontroleerd te houden, elk contact van huid op huid even lang en minstens even scherp. Het is een kunst om de intervallen tussen iedere klap zo te houden dat de impact de kans krijgt te registeren voor de volgende zijn intrede maakt. Hiermee is de milde straf cru voor haar nog onbekende maatstaven—maar de donkerblonde duivel heeft zich verzaakt rustig te beginnen.       Van die luxe heeft Amren zichzelf beroofd op het moment dat ze zich voor hem presenteerde en ervoor koos op hem neer te kijken met die hoogmoedige blik in haar olijfgroene kijkers.       Op zijn eigen gezicht is gestroomlijnde concentratie te vinden en de iets wrede trek om zijn lippen die met iedere, onvrijwillige beweging van haar kant groter dreigt te worden. Het inmiddels vuurrode kleurenpallet dat onder zijn vingers op de welving van haar billen is ontstaan heeft echter nog niet de reactie losgemaakt waar hij naar verlangt.       Het is zijn onderbuik waar de jammering die haar ontglipt als eerst wordt onderschept; een klank waarover Vesper niet twijfelt deze nog eens te willen horen. Zijn linkse hand drijft haar schouders dan ook streng omhoog, de vlucht aanmoedigend waarvan hij denkt dat deze eindelijk bij haar is ingedaald, zonder zijn torment daadwerkelijk te staken.       Is dat alles sir? De woorden doen zijn neusvleugels sperren en blik haast giftig worden onder het lef waarmee ze hem durft aan te spreken in de positie waarin ze zich bevind.       De buitengewoon vinnige slag waarmee hij de spottende sir afsluit ontpopt zich dan ook in een instinctieve greep naar het gefolterde vlees dat gloeit en beeft onder zijn omgekrulde vingers. Vespers ademhaling vertraagd zich geforceerd als hij zich nogmaals voorover buigt, zijn misnoegen slechts uitend in de knedende manier waarop hij haar achterste vasthoud, de druk op haar schouders gevaarlijk wordend.       ‘Dit,’ begint hij als hij zijn hand omhoog brengt, geen momentum nodig hebbend om met een ogenschijnlijk zachte klap genoeg zeer aan te kunnen richten op het getroffen gebied, ‘was de warming—up.’ Hij absorbeert iedere samentrekking die zich voordoet tegen zijn lichaam voor hij haar armen abrupt loslaat, daarmee de weinige ondersteuning die hij bood volledig ontrekkend waardoor Amren zichzelf op dient te vangen of—zoals hij hoopt—gezicht eerst tegen de bank zakt.       ‘Op je knieën.’ Vesper tikt ongeduldig tegen de zijkant van haar arm, alsof ze er langer over doet om zich te herpakken dan hij van haar had verwacht, waarbij hij zijn benen spreid om het haar niet direct gemakkelijker te maken naar de grond te komen. Verzachtende omstandigheden kan ze dankzij haar grote mond uiteraard volledig op haar buik schrijven.       ‘Handen op je rug, die zul je niet nodig hebben,’ voegt hij daar grijnzend aan toe, alsof het vooruitzicht hem spontaan in een betere bui heeft geplaatst. Vesper hoeft daar niet aan toe te voegen dat hij haar met alle liefde zal assisteren als ze zich niet in staat stelt zich aan zo'n simpel verzoek te houden.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

• • • I'll be your temporary fix • • •

Terwijl de kleuren om haar heen lijken te versmelten, voelt de zwartharige dakloze de onzinnige glimlach op haar lippen enkel verder stretchen.       Met het wegvallen van de oneindige stroom aan zorgen, blijkt datzelfde te gelden voor haar gevoel van opmerkzaamheid. Functioneren met XTC in haar systeem heeft Lola geperfectioneerd—de overvloedige alertheid zelfs welkom tijdens sommige avonden. Maar white rabbit is een compleet ander verhaal.       ‘Hey, trashpanda!’ Lo volgt een donkerblauwe lichtveeg opzij, verrast door de aanwezigheid van de slungelige jongeman die ze daar aantreft, zijn stemgeluid verderweg klinkend dan het onophoudelijke gedreun van de bass. Het duurt gevoelsmatig lichtjaren om haar hand—inclusief afgekloven lollistokje—omhoog te brengen en daarmee te bevestigen dat het daadwerkelijk haar partner in menig delict is die zich aan haar zijde bevindt.       ‘Cool,’ grijnst ze dan vanachter haar zonnebril, contact makend met de belachelijk zachte stof van zijn zwarte shirt waar de kleuren letterlijk vanaf springen.       ‘Kinderbedtijd was toch zeker al een paar uur geleden.’ Benji's gezicht licht op in de vlam van zijn aansteker en het duurt enkele seconden voor Lola verlaat haar verdoofde tong naar hem uitsteekt, ogen sarcastisch terugrollend in hun kassen voor ze hem bijna liefkozend naar zich toe trekt, de achterliggende kracht daarbij uiteraard niet voldoende inschattend waardoor ze beide dichter naar de TV's wankelen.       ‘En dit missen? Voor geen goud!’ De blauwogige wier pupillen het grootste gedeelte van haar kijkers beslaan veegt de matzwarte lokken die langs haar gezicht dansen ruwweg naar achter. De impuls om te bewegen kruipt door haar ledematen en laat de tijd eindelijk sneller tikken, alsof het haar hartslag volgt, tot de wereld om haar heen een gejaagde explosie van constant veranderende kleur en geluid wordt.       Op datzelfde moment doet zich een krankzinnige inslag van helderheid voor. ‘Ik heb de verkeerde—’       ‘There you are,’ hoort Lola, wat haar aandachtsspanne vrijwel direct naar de donkerharige en niet geheel onbekende schone aan Benji's zijde wordt getrokken. Barpersoneel. Lola is vrij zeker van haar gok. Mara? Maia?       Terwijl de ingespannen frons op haar voorhoofd samentrekt, valt haar blik naar de jurk die haar lijkt te omhelzen alsof haar lijf erin is gegoten—en de zilverkleurige vlinders die met slaande vleugels omhoog vliegen.       ‘Hi, heb je een leuke avond?’ Lola heeft ongemerkt enkele stappen dichterbij gezet—haar persoonlijke ruimte argeloos betredend terwijl ze haar handen al heeft uitgestoken om de insecten te kunnen voelen die om haar heen zwermen. 'Ik hou van je outfit!’ Haar ogen schieten omhoog, het compliment afdoende om haar glimlach breeduit terug te laten komen, daarbij de iets scheve staat van haar boventanden tonend.       ‘Dit?’ Ze draait bijna gevaarlijk lomp om haar as, daarbij bijna een jongen in zijn gezicht slaand die halfdronken voorbij slentert. ‘Met liefde gestolen! Shhhh,’ ze drukt een vinger tegen haar lippen, niet haar wijs— maar middelvinger, voor ze de dame een knipoog schenkt.       ‘Kom op, ik wil dansen, dansen met Bennie en...?’ Lo laat de laatste klemtoon lang vallen, haar armen al geheven om deze zowel rondom de knappe dame, als haar favoriete delinquent te slaan.       ‘Hmmm, je ruikt lekker.’ Ze duwt haar wang iets tegen de warme borst van haar slungelige metgezel, knikkend in de richting van haar go—to hoek van de dansvloer.       Misschien zal de grond onder haar voeten stoppen met schudden als ze er net zo hard tegen terug stampt.

[ bericht aangepast op 17 sep 2020 - 12:27 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

Bite your tongue harder tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

De laatste klank is nauwelijks over haar lippen ontsnapt of de exploderende pijn rond zijn vlakke hand wordt opgevolgd door wrede vingers die omkrullen in het getergde vlees, de pijnprikkels welke dit door haar lichaam laat zingen intens op zinderende wijze. Amren heeft nul inspraak in het samentrekken van haar billen of het verder hollen van haar rug en vervloekt de manier waarop Vesper hiervan gebruik maakt — hoe hij het haar onmogelijk maakt weer verder te ontspannen door haar armen nog net die fractie verder omhoog te dwingen, haar lichaam strakgespannen op onprettige wijze.       De weinig zachtzinnige massage van het bewerkte gebied zend een vlaag warmte door haar lichaam welke niets met pijnprikkels te maken heeft en het ontlokt haar het eerste geluid wat indiceert dat het haar niet onberoerd laat op geheel ander vlak — laag en donker, hartslag onderhand zichtbaar pulserend in haar hals.       'Dit—' en het verdwijnen van zijn vingers is van korte duur, de impact van de volgende slag minder heftig dan voorgaande, maar bijtender nu haar zenuwen de tijd hebben gekregen uit hun verdoving te komen. Haar hele lichaam schokt en ze klemt haar kaken. '—was de warmping-up.'       En wat voor antwoord daarop dan ook op kwam borrelen wordt gesmoord wanneer hij haar abrupt loslaat en haar spieren geschokt samentrekken in een futiele poging haar gezicht niet weer in contact te laten komen met de bank. Ze gromt tegen het zitvlak en vouwt haar armen terug voor haar lichaam, spieren schrijnend maar dankbaar voor het terugkrijgen van de bloedsomloop.       'Op je knieën.' En de zet tegen haar arm is allerminst geduldig te noemen, duidelijk makend dat hij haar de tijd niet gunt om bij te komen. Ze zou het verreweg niet zo opwindend moeten vinden als ze daadwerkelijk doet en trekt haar dubieuze smaak in mannen niet voor het eerst die avond door het stof. Het verder spreiden van zijn benen is goed voelbaar onder haar lichaam en ze weet gewoon dat het praktisch onmogelijk gaat worden zichzelf enigszins gracieus op te richten. Amren weigert echter zichzelf gewoonweg van zijn schoot te rollen in de snelste lijn richting de vloer.       Ze drukt haar bovenlichaam op van de bank en rolt die beweging vloeiend door tot ze in een geknielde positie naast zijn schoot zit, de getroffen huid van haar bil schrijnend en warm, alsof het te strak is voor de bewegingen die ze maakt. Zonder hier acht op te slaan stapt ze van de bank, weigerend hem in eerste instantie een directe blik te gunnen en van plan zo onaangedaan mogelijk over te blijven komen — wat ook de reden is dat ze zonder protest zijn order opvolgt. Zodra ze geknield voor hem zit heft ze haar gezicht weer naar hem op, kin te ver geheven om onderdanig over te komen.       'Handen op je rug, die zul je niet nodig hebben.' En het is de grijns op Vesper zijn gezicht die het hem doet, het naar binnen zuigen van haar wangen om deze tussen haar kiezen te nemen het enige wat haar weerhoudt van directe tegenspraak. De gemillimeterde rolt haar schouders naar achteren, waardoor haar boezem nog prominenter naar voren komt en vlecht haar vingers achter haar rug ineen — grijnst tand-ontblotend naar hem terug met oplichtende ogen.       'Oh, voel je niet gevlijd, Rollins,' meesmuilt ze onderwijl haar gezicht een onschuldige vorm aanneemt welke haar naar eigen mening compleet misstaat, ogen groot naar hem opgericht vanonder lange wimpers en lippen gepruild. 'Ik ben gewoon nieuwsgierig of je het recht hebt jezelf zo te dragen of dat het ter compensatie is van...' haar ogen dwalen af naar het centerpunt van zijn gespreide benen en haar wenkbrauw tikt omhoog, 'lichamelijke tekortkomingen.'       Ze weet dat hij niets te klagen heeft, heeft eerder zelf het overduidelijke bewijs van zijn opwinding tegen haar heup gevoeld en ook de uitlijning die op ooghoogte in de zwarte stof tekent laat niet veel aan de verbeelding over. Ze twijfelt er niet aan of Vesper komt niets tekort waar het die afdeling betreft, maar dat betekend echter niet dat mannen het leuk vinden wanneer het onderwerp in twijfel wordt getrokken. Zijn voldane gezicht bij haar uiteindelijke gehoorzaamheid strijkt haar gewoonweg tegen de haren en niemand heeft ooit gezegd dat ze niet kinderachtig kan zijn.       Amren knippert lieflijk onderwijl weer terug naar zijn gebeeldhouwde gezicht te kijken — zijn kaaklijn belachelijk scherp afgetekend en de tatoeages die dit benadrukken in duister contrast met de weinige nog vrije huid. Haar gelaatstrekken verliezen hun onschuld ter overstaan van de door lust getekende ogen die zich in zijn blauwe saffieren boren, het bevochtigen van haar onderlip een pure uitdaging voor wat ze denkt dat er komen gaat.       'Now, don't be shy,' dweept ze nauwelijks harder dan een fluistering en begeleid door een subtiel knikje richting zijn kruis, '—ik heb begrepen mijn handen niet nodig te hebben.'

[ bericht aangepast op 14 sep 2020 - 12:46 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

Het blauw in zijn kijkers wijkt niet veel meer af van een veel killer zwart—en met onverminderde focus registreert Vesper de ademhalingen en geforceerd kalme bewegingen van de dame op zijn schoot. Amren is niet van plan gezichtsverlies te lijden, en eender wie zou haar daar hoogstwaarschijnlijk om hebben gewaardeerd. Hij niet.       De jeuk in zijn handen slaat om in een geagiteerde vorm van ongenoegzaamheid. Is hij te mild geweest? De gedachte laat zijn mond tot een akelige streep samenkomen en zijn lippen onrustig over elkaar heen rollen. Dat is verreweg het enige detail dat zijn wrevel uit; en gezien miss Kane zich in alle bochten wringt om niet van zijn benen af te donderen, mist ze de kans dit eersteklas te bekijken.       Wanneer de gemillimeterde vloeiender overeind komt dan hij had verwacht, onderdrukt hij de neiging haar botweg face—first tegen de vloer te drukken, zijn gelaat expressieloos terwijl hij zwijgzaam volgt hoe ze zich met overgebleven waardigheid op haar benen dwingt.       Het feit, echter, dat ze zijn kijkers opzettelijk ontwijkt laat een minieme grijns over zijn gezicht kruipen die weinig te maken heeft met plezier. Vesper richt zich net dat tikje verder op als ze zich uiteindelijk gewonnen geeft en zonder woorden tussen zijn benen omlaag zakt. Hij is niet dom genoeg om te denken dat ze hiermee haar plek kent, maar staat zich desondanks toe te genieten van het uitzicht dat ze hem geeft, en de wetenschap dat comfort in haar huidige positie ver te zoeken is.       Hij heft zijn kin iets voor hij zijn handen naar elkaar toe brengt, de palmen langzaam over elkaar heen wrijvend in de zalige stilte die is gevallen nadat hij zijn laatste order heeft laten klinken. Heel even dacht Vesper dat ze er tegenin zou druisen—hem een reden zou geven haar nogmaals te straffen voor ongehoorzaamheid. Hij kan zich niet heugen wanneer de laatste keer was dat hij zo'n kennismaking heeft gehad; eentje die het monster in hem zo gemakkelijk naar de oppervlakte heeft laten komen.       'Oh, voel je niet gevlijd, Rollins.’ Vesper's handen vallen stil, de blik die hij haar toewerpt vanonder geloken oogleden niets kort van grimmig. ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig of je het recht hebt jezelf zo te dragen of dat het ter compensatie is van..’       De geveinsd onschuldige act raakt een verkeerde snaar—maar de insinuatie die ze daarbij maakt is hetgeen dat hem iets naar voren laat leunen, zijn gezicht daarbij luttele centimeters van de groene knikkers die spottend in zijn kruis blikken.       ‘Now, don't be shy.’ Hij ademt langzaam uit. ‘Ik heb begrepen mijn handen niet nodig te hebben.’       Het schampere lachje dat hij uitstoot krast dan ook koeltjes door de rest van die verachtelijke aantijging heen.       ‘Weet je wat het meest voorkomende mechanisme is voor nervositeit?’ vraagt hij. De bijna vriendelijke toon in zijn diepe stem is niet passend voor de situatie noch de manier waarop ze naar hem opkijkt, de lip die kortstondig door haar tong wordt beroerd bijna voldoende om zich gewoonweg van zijn broek en boxershort te ontdoen en zich zonder enig, ander woord achterin die zondige strot te begraven. Dat zou haar mooi stil houden.       In plaats daarvan kantelt Vesper zijn gezicht iets, de aderen bestuderend die vanonder haar porseleinwitte huid zichtbaar over haar gezicht lopen. ‘Praten. Nerveuze mensen zijn dol op praten.’       Zijn kijkers fonkelen en het kost hem enige moeite zich achterover in de bank te laten zinken, het oogcontact vasthoudend als hij zijn inmiddels bijna pijnlijke erectie uit de barrière van stof bevrijd. Zijn riem trekt Vesper in een geoefende beweging uit de lussen. De schuinse blik die hij Amren hierbij schenkt een onheilspellende.       ‘Nu zullen we eens zien of die grove mond van jou ook nog iets anders kan dan praten.’ Zijn vingers verstrakken onbewust iets rondom het leer, de wispelturige hitte die door zijn onderbuik raast weinig zichtbaar op zijn nog altijd stoïcijnse gelaat.       ‘Je hebt twee minuten, voor ik het zelf afmaak.’ Het is zijn beurt zijn kijkers over haar lichaam te laten roven en de woorden geheel voor eigen interpretatie te laten. Hij is royaal geweest met de tijd—gezien haar ervaring op dit gebied hem nog niet bekend is. Desalniettemin is Vesper allesbehalve van plan haar dit cadeau te geven; het vooruitzicht dat hij allang en breed heeft besloten iets dat hem zou kunnen laten glimlachen.       Dat betekend niet dat hij haar niet de kans zal geven er alles aan te doen om niet nogmaals te verliezen.       De winnaarsmentaliteit in anderen heeft hem nog niet eerder zo pleziert.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

---

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek What even is reality

She is absolutely fuckfaced.       Die gewaarwording is er zelfs in zijn eigen langzaamaan verloren staat maar al te duidelijk, de hand welke naar hem reikt belachelijk traag ten overstaan van de normalitere vingervlugheid van zijn favoriete dievegge. De grijns die zijn gezicht splijt is er een van puur plezier, zijn peuk in de linker mondhoek en ogen ondeugend glimmend terwijl hij haar gade slaat.       Lola steekt haar tong naar hem uit, welke nog rood is gekleurd van de lolly welke ze eerder soldaat heeft gemaakt en waarvan ze het plakkende stokje nu in zijn shirt begraaft om de houvast te vinden hem in een omhelzing te trekken.       De enige reden dat hij wankelt is omdat hij zelf onderhand onvast op de voeten staat en Lola ondanks haar weinig indrukwekkende gestalte niet veel meer voorstelt dan dood gewicht. Hij lacht een van zijn meer excentrieke lachjes, het kuiltje in zijn wang zonder meer prominent en ooghoeken kreukelend onderwijl zijn armen zich om haar schouders wikkelen om het gebaar kort te beantwoorden.       'En dit missen? Voor geen goud!' hoort hij ter hoogte van zijn borst, waarop hij naar beneden kijkt en haar verhitte manier van doen gade slaat wanneer ze weer iets van hem weg stapt. Het treft hem ergens in de krochten van zijn eigen onsamenhangende gedachten dat er iets niet helemaal kloppend is aan de motoriek van zijn partner in crime en hij worstelt een aantal tevergeefse seconden met het zoeken naar wat het precies is.       Lo kijkt naar hem op. 'Ik heb de verkeerde—'       'There you are!' En Benji zijn aandachtsspanne begint aanzienlijk te lijden onder het drugsgebruik, hoofd in de richting van het geluid rollend om Mea te ontdekken.       'Here I am!' bevestigd hij joviaal onder het spreiden van zijn armen, waarbij hij Lola bijna in haar gezicht maait en met zijn tong tegen zijn gehemelte lacht, zijn geprevelde sorry nauwelijks hoorbaar over de muziek. Vervolgens spiekt hij rond voor Rebecca en ontdekt de vurige lokken nergens, laat het filter van zijn sigaret op de grond vallen en trapt hem met een draaibeweging uit. 'Waar is cheeky Becca?'       'One man down,' bevestigd de studente zijn onderhand ontstane vermoeden, alvorens zich tot de midget aan zijn andere zijde te richten. Wat dan losbarst is iets van een vrouwelijke paringsroutine waarvan hij niet weet hoe het precies werkt, maar wat onder het andere geslacht toch altijd een heel ding lijkt te zijn. Klaarblijkelijk kunnen ze hun avond in elkaars gezelschap niet beginnen zonder elkander de hemel in te prijzen.       Ben staat er wat schaapachtig tussenin en laat zijn blik vanaf zijn verhoogde positie van de een naar de ander glijden, die fluistering in zijn achterhoofd weer wat actiever naarmate hij langer naar Lola kijkt. Zie er zijn weinig mensen die hij echt kent, weinigen die hij echt wil kennen. Lola kent hij als geen ander en een Lola aan XTC kent hij door en door. Dit is niet die versie van haar.       'Kom op, ik wil dansen, dansen met Bennie en...?' Bennie? En eindelijk is er de conclusie waarnaar hij opzoek was, de arm welke ze naar hem uitsteekt niet hoger komend dan ergens halverwege zijn rug. De derderangs dealer slaat als automatisch zijn arm over haar schouders en betrekt met zijn andere arm Mea ook in de meest onstuimige groepsknuffel aller tijden. De neus welke weinig zachtzinnig in zijn shirt wordt begraven snuift niet bepaald subtiel aan hem.       'Hmmm, je ruikt lekker,' klinkt het oordeel vanaf de zwerver en hij lacht wederom een lachje wat vergeleken kan worden met een hok vol blèrende cavia's. Hij is langzaamaan voorbij het punt er ook maar iets om te geven dat niet alleen Lo hem hoort.       'En jij hebt White gebruikt, fucking moron,' bejubelt hij haar, bijna alsof hij trots is, '—wild ride, hu?' Zijn aandacht verlegt zich naar de andere dame die dicht in zijn nabijheid is gedwongen en hij knipoogt naar Mea.       'De enige die niet heeft gebruikt in dit gezelschap,' roept hij haar toe over een piek in de muziek, 'kan eigenlijk niet hé! Lucky for you—' en hij laat Lol kort los om een pil uit zijn zak tevoorschijn te toveren, houdt hem uitnodigend naar de studente op, '—ben je met het dealer dreamteam op stap.' Hij voelt de andere zwartharige haar gezicht nog steeds tegen zijn borst en heeft haar weinig subtiele aanwijzing niet nodig om te weten waar ze heen wil. Rollins blind spot. Die zal nog heel even moeten wachten.       'Come on! Ter compensatie voor het drankje wat ik kreeg.' Wat werkelijk niet opweegt, maar Benji is niet meer in staat erom te malen. Wat Joshua hem aan gaat doen is een probleem wat ver op de achtergrond sluimert. Misschien wel te ver.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

Desiring things that will destroy me in the end tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

Zijn blik is niet op haar ogen gericht wanneer hij spreekt en de manier waarom die blauwe gletsjers juist ieder ander aspect van haar gezicht opnemen is zachtst gezegd verontrustend — zijn adem langs haar kaak prettig onderlijnd door de alcohol welke hij eerder heeft genuttigd. Ze slikt en wacht zijn antwoord af zonder zelf te trachten het bij het goede eind te hebben, is afgeleid door zijn nabijheid en de zinderende dreiging welke dat overbrengt.       'Praten. Nerveuze mensen zijn dol op praten.'       'Bullshit,' sneert ze zonder een seconde te missen, de grimas welke haar gezicht hierna overneemt indicatie genoeg dat ze zichzelf wel wat aan kan doen. Het fonkelen van Vesper zijn ogen is niets minder dan zelfvoldaan terwijl hij zich weer naar achteren laat zakken op de bank en ze weet dat ze hem exact heeft gegeven waarop hij uit was, volgt zijn bewegingen met een wrokkige uitdrukking. De groenogige is vastberaden niet als eerste weg te kijken in een poging haar voeting terug te vinden, maar faalt miserabel wanneer duidelijk wordt wat er lager gelegen gebeurd.       Ze verliest, evenals dat ze het gevoel heeft dat ze op geheel andere manier zojuist heeft gewonnen, het rijzen van haar wenkbrauwen om haar goedkeuring te tonen niets wat ze probeert te verbloemen. Het ziet ernaar uit dat Vesper al het recht heeft zich te dragen zoals hij doet.       Zijn schaamstreek is keurig getrimd, huid uiteraard ook hier getekend door inkt en zijn opwinding die vrijkomt uit de zwarte boxer in volledige paraatheid omhoog verend richting zijn buik. Amren voelt haar onderbuik wreed samentrekken — enkel het vooruitzicht al iets wat haar hart sneller laat kloppen.       'Nu zullen we eens zien of die grove mond van jou ook nog iets anders kan dan praten,' hoort ze hem zeggen, waarop haar ogen de zijne weer trachten te zoeken om iets ongetwijfeld grofs terug te werpen. Haar blik stokt echter bij de riem in zijn handen en de huivering die haar overvalt is er een gedreven uit nerveuze anticipatie. 'Je hebt twee minuten, voor ik het zelf afmaak.'       Hij gaat die riem gebruiken, hoe dan ook. Ze ziet het, voelt het, proeft het in de omslag binnen de atmosfeer en haar bil lijkt bijna waarschuwend weer te ontbranden in herinnering. Die toetakeling is echter bewerkstelligd met zijn hand en Amren weet uit ervaring dat een lederen strip het vermogen heeft tot bloedens aan toe in huid te bijten binnen één slag — mits degene die hem hanteert weet wat hij doet. Laat er geen twijfel over zijn of Vesper weet wat hij doet.       De rebelse recht haar bovenlichaam genoeg om nog enigszins elegant voorover te kunnen buigen en met haar lippen op slechts een haarbreedte van de basis van zijn erectie slaat ze haar ogen bevallig naar hem op.       'Hmm, we zullen eens zien indeed,' prevelt ze, haar adem bewust over de gevoelige huid van zijn schacht. De grijns welke ze hem werpt is tand-ontblotend, al is het slechts een flits, een waarschuwing waarover ze niet eens nadenkt.       Ze geeft hem de tijd niet haar ervoor te straffen en maakt slechts gebruik van het puntje van haar tong om de prominente ader aan de onderzijde van zijn lid te volgen — zijn huid fluweelzacht en de voelbare siddering er een waarover zelfs hij geen controle heeft. De baan naar zijn eikel is een aanzienlijke en haar lippen krullen om tot iets wat verheugd te noemen valt, alvorens deze zich om de bovenzijde van zijn opwinding werken. Pas dan slaat ze haar ogen af naar het appetijtelijke beeld voor haar neus, waar de v naar zijn liezen en de spieren van zijn onderbuik scherp zijn afgetekend.       Amren cirkelt haar tong tweemaal rond, alvorens haar wangen te hollen en hem verder tot zich te nemen, de zilte smaak die hem kenmerkt met een tevreden neurie ontvangend. Het geluid vibreert in haar keel en wordt pas afgesneden wanneer ze nog iets verder zakt en hem vervolgens weer bijna uit haar mond laat ontsnappen. Ze herhaalt het proces onderwijl hem met iedere strook naar beneden net die fractie dieper te nemen.       De drang om haar handen bij te laten springen wordt groter naarmate ze minder grip houdt op haar rationaliteit, haar opwinding langzaam hetgeen wat haar in zijn macht begint te krijgen. Ze voelt het centerpunt van haar eigen genot samentrekken bij het idee hem ergens anders te ontvangen dan haar mond en is onderhand meer dan gereed voor hem, al twijfelt ze er niet aan of dat feit zou geen vereiste zijn voor Vesper.       Amren verzaakt de aandacht die zijn eikel tot noch toe bij iedere strook heeft gekregen en zet een straffender tempo in, voelt de spanning op haar kaak toenemen nu ze hem bijna in zijn geheel tot zich neemt bij iedere neerwaartse beweging. Ze ontkent niet gek te zijn op grof geschapen mannen, maar vraagt zich af of ze ooit zodanig moeite heeft gehad haar keel rustig te houden, het overtollige slijm steeds verder opbouwend en haar ademhaling langzaamaan verzwarend door haar neus.       Ze heeft geen besef meer van tijd, heeft geen idee hoeveel er al is verstreken van zijn twee minuten en is misschien wel te nieuwsgierig naar wat hij van plan is met de zwarte riem om beter haar best te doen. Die gedachte is hetgeen haar zijn eerdere order tegen de wind laat slaan, haar linkerhand ter ondersteuning tegen zijn lies plaatsend terwijl rechts zich om zijn testikels vouwt en kneed. De gemillimeterde ademt scherp in door haar neus en neemt Vez' mannelijkheid zo ver tot zich als haar op eigen beweging lukt, vochtige ogen naar hem opslaand zo goed en kwaad als gaat.

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

Terwijl Mea Benji zijn kant opliep keek ze nog even om naar de bar waar ze eerder had gestaan, niet omdat ze twijfelde of ze misschien terug moest gaan. Dat had ze inmiddels wel een beetje uit haar hoofd gezet, maar vooral omdat ze nog wel een aantal drankjes opkon. Ze had wel wat gedronken, maar nog lang genoeg om ook maar een beetje aangeschoten te zijn, dat kreeg je als je alcohol tolerantie hoog werd. Toch besloot ze geen gekke bochten in haar pad te maken en liep ze zelfverzekerd op Benji en zijn gezelschap af.
Na Benji te hebben begroet draaide Mea zich dan ook om naar Lola en begroette ze de dame, onderandere door haar te complimenteren op haar ouftit. ‘Dit?’ reagerde Lola onduigend, terwijl ze een rondje om haar eigen as draaide. ‘Met liefde gestolen! Shhhh,’ Mea bleef Lola voor een paar seconden verbaasd aankijken, terwijl ze uit probeerde te puzzelen of dit nou een grapje was of dat ze dit serieus meende. Mea wist wie Lola was, maar echt veel wist ze niet van de donkerharige, ze had zeker geen idee wat Lola haar hobby's waren. Misschien viel shoplifting wel in dat rijtje.
Gelukkig had Mea niet echt de kans meer om er op te reageren, want Lola ging al vrolijk verder. ‘Kom op, ik wil dansen, dansen met Bennie en...?’ zei Lola terwijl ze haar armen al om Mea en Benji heen sloeg. 'Mea,' voegde Mea er snel aan toe, waarna ze casual haar schouders ophaalde, waarschijnlijk was namen leren vanachter de bar veel makkelijker dan wanneer je er bij voorbij liep. Mea kende een groot deel van de gossip over hun vaste klanten.
Terwijl de drie hun weg maakte terug naar de dansvloer liet Mea de twee maar een beetje met rust, ze hoorde vaag iets over white rabbit, maar negeerde het. Dat spul was niet voor haar, drugs sowieso niet meer, Mea had zich er een hele tijd lang mee bezig gehad, maar kon het momenteel in haar leven gewoon niet gebruiken. Met alle deadlines en stress kon ze er geen dinsdagdip bij gebruiken. Met een kater kon ze nog prima haar studiewerk doen, maar met de kater die je kreeg van de drugs kon ze alleen levenloos op de bank liggen. 'De enige die niet heeft gebruikt in dit gezelschap,' hoorde ze vaag, pas een paar seconden later, toen ze ogen op haar voelde branden had Mea door dat er hiermee op haar werd gedoeld. 'kan eigenlijk niet hé! Lucky for you—' Mea keek even naar Benji terwijl ze een kleine zucht probeerde te onderdrukken. Eerlijk gezegd had ze hier niet heel veel zin in, want ze wist wel wat er zou komen en wat ze zou gaan zeggen en Mea had er gewoon een hekel aan mensen af te moeten wijzen. '—ben je met het dealer dreamteam op stap. Come on! Ter compensatie voor het drankje wat ik kreeg.'
'Benji dat is niet in proportie en moet je ook echt niet doen.' zei Mea waarna ze hem serieus aankijk. 'Ik hoef ook niet, dus verkop het maar voor een goede prijs door aan iemand anders.'
Mea maakte zich los van de twee anderen terwijl ze een snel rondje draaide. 'Maar jullie wouden dansen, dus laten we dat doen,' zei ze om hetgesprek weer een andere richting op de brengen.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.