[RPG] [300] A Marauders Story of Secrets [SPEELTOPIC] - Speeltopic - Speeltopics

CHARACTERS

Naam — Faceclaim — User — Pagina
[Dit mogen zowel bestaande als zelf bedachte rollen zijn.]
Gryffindor
• Ashley Joseph Jones — Cole Sprouse— calice — 1.4
• Ethan Clearwater — Toby Regbo — DarkOne — 1.4
• Caleb Clearwater— Joshuah Melnick — Calice — 1.4
• Jordyn Mariah Kingsley — Dasha Taran— Peitho — 1.3
• Marlene McKinnon — Kennedy Walsh— Schumacher — 1.3


Ravenclaw
• Kyle Nicholas Scott — Blake Steven— Reeses — 1.3
• Pandora Lovegood — Sabrina Carpenter — Calice — 1.2
• Avalon Isolde Fitzgerald — Elle Fanning — Iotte — 1.4
• Dante Aurora Montanque— Zoe Kravitz— Artwork — 1.5

Hufflepuff
• Aidan Tomas Fenwick — Max Barczak — Delahaye — 1.4
• Julian Nolan Lartius — Faceclaim — Fika — 1.5
• Novalie Aria Fitzgerald — Elle Fanning — Peitho — 1.3
•



Slytherin
• Zaheer Aceves Selwyn— Iotte — 1.2
• Jasper Achilles Nott — Roy van Leeuwen — Schumacher — 1.2
• Ezra Crawfort — Darwin Gray— Peitho — 1.3
Abel Jabobs — Faceclaim — Darksorrow — 1.4

• Serenity Malfoy— Dove Cameron — DarkOne — 1.2
• Lysandra Zwarts — Anna von Klinski — Reeses — 1.1
• Christina Luna LeStrange— Cara Delevingne — Blodreina — 1.5
• Wilhemina Ravens— Faceclaim — Trijn — 1.5




VAKKEN


QUIDDITCH


PREFECTS


RULES

[ bericht aangepast op 21 april 2021 - 11:13 ]

Madam Pleister liep op Pandora af. "Laat mij eens kijken hoe het nu gaat."
Pandora hield haar handen op en madam Pleister bestudeerde ze nauwkeurig.
"Dit ziet er al een stuk beter uit." zei ze tevreden. Ze pakte haar toverstok uit haar gewaad en met één simpele zwiep van haar toverstok verdween alle zalf. Nog even liet ze haar ogen glijden over Pandora haar handen en besloot toen: "Je bent klaar om te gaan!"
Pandora glimlachte. "Dank u wel." Door de jaren heen had Pandora al vele uren doorgebracht met Madam Pleister in de Hospital Wing. Het waren altijd kleine ongelukjes geweest, toch was het heel fijn dat Madam Pleister haar meestal binnen een dag of twee weer wist op te lappen.
"En dit blijf tussen ons toch?" Vroeg Pandora hoopvol. Ze kon het niet hebben dat haar ouders erachter kwamen dat ze zoveel bezoekjes bracht aan de Hospital Wing. Haar vader wist wel iets van al haar geëxperimenteer met magie, maar haar moeder.. zij wist niets. Dat moest ook zo blijven. Haar moeder zou het nooit goed vinden en haar misschien wel van school halen, om haar vervolgens verder zelf les te geven thuis. Die nachtmerrie kon Pandora zich niet veroorloven.
Er verscheen een klein glimlachje op het gezicht van Madam Pleister. "Voor nu, ja." Antwoorde ze. "Voor nu blijft het tussen ons."
"U bent mijn held." Zei Pandora en ze stapte uit het bed, ging met een hand door haar lange blonde haren en liep toen de Hospital Wing uit. "Ik zie u nog wel weer, nogmaals bedankt!"
Madam Pleister schudde afkeurend haar hoofd, maar Pandora kon nog net een glimlachje op haar gezicht zien.

Pandora liep door de gangen en kwam voorbij het prikbord bij de lerarenkamer. Normaliter keek ze nooit naar de mededelingen, maar gezien de gebeurtenissen van deze ochtend liet ze haar ogen toch over het bord heen glijden. Wauw Lysandra, dacht Pandora. Wat fantastisch dat een Slytherin Dreuzelkunde volgt. Daar zouden meer mensen een voorbeeld aan kunnen nemen. Waarschijnlijk gaat ze het niet makkelijk krijgen in de Slytherin common room.
En hoe zou het met Novalie zijn? Ze had haar al een tijdje niet gesproken, maar was al haar hele leven vriendinnen met haar geweest. Wat een vreselijke manier om achter zoiets te komen, bedacht Pandora. Wat het nog erger maakte; is dat het waarschijnlijk waar was. Tijdens de kerstvakantie had Pandora Zaheer's vader horen praten over een meisje met wie Zaheer het heel gezellig had de laatste tijd. Een dochter van een hoogstaande tovenaarsfamilie. Zaheer's vader had dit natuurlijk niet tegen haar gezegd, maar tegen Pandora's moeder. Iets waar haar moeder niet blij mee was, want na het etentje kreeg Pandora een preek over hoe ze meer zou moeten omgaan met jongens zoals Zaheer. Dat ze nu haar kansen moest pakken, zodat ze een goede echtgenoot kan vinden. De enige persoon aan wie ze dit had verteld was Ash. Ze vertrouwde hem genoeg en wist dat hij het niet zou vertellen aan iemand anders. Maar nu zat Pandora met een dilemma: moest ze aan Novalie vertellen wat ze gehoord had?

[ bericht aangepast op 19 feb 2021 - 17:26 ]

Iets kwam met een doffe klap tegen het achterhoofd van Caleb aan. Verward keek hij achterom, om een appel te vinden die op de grond was gevallen.
"Oeps wat stom van me. Ik had me even vergist met een prullenbak." Serenity Malfoy kwam op de tafel van Gryffindor aflopen. De bleke blondine naderde de tafel met een irritante grijns op haar gezicht. "Wel als we daar ons dreuzelkind Caleb Clearwater niet hebben." Zei ze spottend. Caleb liet de woorden van de blondine langs hem heen gaan, hij had dit al zo vaak gehorod van Slytherins... "Beetje aan het mokken omdat je het meisje niet kan krijgen? Hoe heet ze ook alweer? Oja Lysandra Zwarts was het toch?" De blik van Serenity was kil. "Hoe ik dat weet? Iedereen ziet hoe je naar haar kijkt, hoe je verlangt naar haar, maar je zal haar nooit krijgen lieve zielige modderbloedje." Ze legde de nadruk op dat laatste woord.
Had ze gelijk? Wist iedereen dat hij Lysandra leuk vond? Wist Lysandra dat ook?
"10 punten aftrek van Slytherin, Malfoy. Iets vriendelijker graag." zei Caleb, het zijn van Headboy had zo zijn voordelen. "En ben je jaloers ofzo? Wat maakt het jou uit wie ik leuk vind? Als je wilt dat iemand je leuk vindt, start dan eens met iets aardiger zijn. "
Eigenlijk had Caleb een beetje medelijden met Serenity. Het viel vast niet mee om op te groeien met Lucius Malfoy als oudere broer. Caleb was niet heel erg thuis in de wereld van oude tovernaarsfamilies, maar één ding wist hij zeker: de familie Malfoy was geen warme familie. Hij had ook genoeg verhalen over Lucius gehoord om te weten dat hij vast geen leuke oudere broer zou zijn.

[ bericht aangepast op 19 feb 2021 - 21:09 ]

---

"the price of having a soft heart — " " — is feeling the worlds pain."

Mijn poging tot het verlichten van sfeer bleek een averechts effect te hebben. Waar mijn gedachten als eerste naar Zaheer gingen, waren die van Aidan natuurlijk naar Ashley gevlogen. Ik maakte me los uit onze omhelzing en hield mijn beste vriend op armlengteafstand om zijn gezicht te kunnen bestuderen.       “Er is hier vast een logische verklaring voor,” zei ik met een stem die krachtiger en hoopvoller klonk dan ik me voelde. Het deed me pijn om hem verloren zijn schouders te zien ophalen. Ik beet op mijn lip en mijn blik dwaalde terug naar het prikbord.       “Het is toch maar een stomme crush. Dat over Zaheer is belangrijker. Hij zal vast een heel verhaal hebben, maar hou alsjeblieft je poot stijf. Hij heeft je laten vallen als een baksteen, dus hij verdient je niet.” Ik zuchtte diep. Ik wist heel goed wat er nu in hem omging. Net als ik wilde hij zijn eigen gevoelens naar de achtergrond drukken om er te kunnen zijn voor de ander. Het was een wonder dat onze vriendschap zo perfect kon functioneren. In ieder geval hielp het dat ik zijn gezichtsuitdrukkingen als de beste kon interpreteren.       “Ik weet wat je aan het doen bent, Aidan. Niet doen. Het mag dan wel een crush zijn, dat betekent niet dat het pijn kan doen. Net zoals dat dit mij pijn doet. We zijn nu gewoon stom aan het doen. Of ik ben gewoon stom aan het doen.” Onder het praten waren de tranen weer terug gekomen – al lachte ik nu door het verdriet heen. Ik was oprecht dankbaar dat Aidan er was. Zonder hem zou ik doen alsof er niets mankeerde en gewoon weer doorgaan met de dagelijkse bezigheden. Hoewel ik me vanbinnen niet helemaal okay voelde. "Voordat ik overhaaste conclusies ga maken, wil ik eerst horen wat Zaheer ervan te zeggen heeft. Het kan ook een verre achternicht zijn die hij slechts een kus op haar wang gaf."       “Het spijt me, maar ik ben er vrij zeker van dat deze roddels waar zijn,” vervolgde Aidan en deze keer was ik de eerste die weg keek. Het kleine beetje hoop dat opgebloeid was in mijn borstkas werd door zijn opmerking weer vertrapt. De stilte die volgde, woog zwaar op mijn ziel en ik voelde hoe mijn schouders naar beneden gedrukt werden. En niet alleen door Aidan die zijn arm nogmaals om mijn schouder heen sloeg – deze keer met de bedoeling om me de Common Room uit te loodsen. “Kom, een goed ontbijt zal je vast goeddoen.”       “Aidan, ik meen het. Ik heb echt geen honger,” verzuchtte ik. “Ik zit vol met gebakken lucht,” zei ik met een vreemd gegrinnik. Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd vanwege mijn teleurstellende gevoel voor humor. “Er is volgens mij echt iets mis met me,” mompelde ik terwijl ik mezelf voelde zakken in een eindeloze cirkel vol zelfmedelijden waar ik alleen over gelezen had in boeken. •      16 years      •      Hufflepuff Prefect      •      Hufflepuff Common Room      •      w. Aidan      •

[ bericht aangepast op 19 feb 2021 - 23:27 ]

---

I have seen my own sun darkened

Wiebelend van de ene been op de andere keek ik toe hoe de Thestrals, aangemoedigd door zijn lieve woorden, voorzichtig hun neus tegen Kyle’s hand drukte. Op een sarcastische toon liet ik Kyle subtiel merken dat ik me achtergesteld voelde door de aandacht die hij de skeletachtige paarden gaf. Vaag gaf hij als antwoord dat ik veel te druk was, dat hij daarom nooit op die manier tegen mij sprak. Ik legde mijn hand tegen mijn hart en ademde scherp in alsof hij zojuist een mes dwars door mijn rug had gestoken.       “Druk? Ik ben helemaal niet druk? Hoewel. . . Gezien de standaarden van jouw familie kan ik begrijpen waar je vandaan komt,” zei ik lacherig. Echter ontging het me niet hoe ik mezelf met deze woorden afscheidde van de familie die me een warm thuis hadden aangeboden. Het was me tot noch toe niet gelukt om er ook daadwerkelijk mijn warme thuis van te maken. En hier werd ik dan ook pijnlijk op geattendeerd door mijn tactvolle pleegbroer.       Dankbaar ging ik in op het andere onderwerp wat Kyle inbracht. Als ik ergens geen zin in had, was het wel in een therapeutisch gesprek over gevoelens – zeker als Kyle degene was die het gesprek leidde. Zijn vraag werd door mij beantwoord door een nonchalante schouderophaling. “Waarom zou ik weten of dat waar is? En sinds ben jij zo geïnteresseerd in Zaheer? Is er iets dat je me wilt vertellen?”       Mijn por tegen zijn schouder werd niet al te best ontvangen, gezien de geïrriteerde blik die Kyle mijn opwierp. Overdreven verontschuldigend gooide ik mijn handen in de lucht met mijn handpalmen naar voren gericht. “Oké, oké, gevoelig onderwerp. Ik begrijp de hint.” Als Kyle uit de kast wilde komen op een ander moment was dat ook prima. Ik begreep de hele heisa niet omtrent het geslacht van een partner. Als je iemand vond die de hele wereld voor je betekende, zou je daar met hart en ziel voor moeten strijden – ongeacht de geaardheid.       In een poging nonchalant over te komen, haalde Kyle zijn schouders op zoals hij me eerder ook had zien doen. “Nee. Gewoon. Je gaat toch wel eens met hem om? Misschien heeft 'ie het je weleens vertelt ofzo... Of Nova misschien...” hakkelde mijn pleegbroer schaapachtig. Geamuseerd trok ik mijn linkerwenkbrauw op. “Of Nova misschien . . . ?” vroeg ik hem en met een draaiende handbeweging insinueerde ik dat hij zijn zin af moest maken.       “Ooooh, ik snap hem.” Ik knipte met mijn vingers. “Daarom doe je vaak nog ongemakkelijker dan gewoonlijk wanneer je bij die Puff Prefect bent. Jij. Bent. In love.” Bij dat laatste tekende ik met beide vingers een hartje in de lucht en ik grijnsde.       “Je kan het Zaheer ook gewoon vragen hoor. Hij bijt niet. Hoewel ik natuurlijk niet weet hoe hij in bed is. . .” Nadenkend tikte ik tegen mijn onderlip terwijl ik hem een zijdelingse blik wierp met een ondeugende glinstering in mijn ogen.

17 years • Gryffindor • Quidditch Captain • w. Kyle Not all girls are made of sugar and spice & everything nice. Some girls are made of adventure, fine butterbeer, brains and no fear.

[ bericht aangepast op 20 feb 2021 - 21:58 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

16, autumn. Slytherin Wand Outfit.

Het was vroeg, misschien soms zelfs te vroeg als je het Chris eerlijk zou vragen. Maar na een bak goede koffie, was ze altijd wel in een beter humeur. En zeker nu er rust was in de hallen, vond ze dat op dit moment niet zo heel erg. Normaliter zou het kippenvel over haar armen lopen op het moment dat ze alleen zou zijn, maar na een vakantie met een grote familie had ze nu niks liever! Hoewel iedereen terug was en zelfs de nieuwelingen zouden komen, was het stil. Absoluut stil. Misschien te stil? Chris haalde haar schouders op bij die gedachte en liep de trappen op. Ze had rust nodig en dit was voor nu de perfecte plek in de hallen, maar voor hoelang zou dat duren? Een zucht verliet haar lippen en ze keek even om zich heen. Dan maar naar buiten, want om hier omringd te zijn met allemaal nieuwe mensen straks.. Alleen al die gedachte gaf haar de rillingen. Straks zouden ze haar nog wat vragen?! Hoe zouden ze durven.. Christ lachte in zichzelf en liep door naar de tower courtyard. Ze plantte haarzelf op een bankje en luisterde rustig naar het geluid van haar omgeving. Eigenlijk, was dit zo slecht nog niet. Na een grote familie meeting, met rond de 60 man. Soms voel je je dan best wel opgeslokt in de menigte. Dat had Chris dus haar afgelopen vakantie gehad en het was vermoeiend. Ze leek wel heel erg diep in haar gedachtes verzonken nu. En nu? Ze had nog niemand gezien van haar mede-Slytherins. Een deel van haar had niet eens zin om op zoek te gaan naar mensen, maar toch kroop die angst wel in haar. Maar je bent alleen.. En dat was nou juist het probleem. Accepteerde ze het eindelijk een beetje alleen te zijn en te kunnen genieten van de rust en de vogels en dan krijg je dit weer op je dak. En deel van haar vervloekte dat gedeelte nu. Ze slaakte een zucht en stond op om maar haar weg te maken naar de common room. Met het wachtwoord kwam ze binnen en vond zichzelf in een enorme drukte. Een frons verscheen op haar voorhoofd. Iedereen praatte door elkaar heen en iedereen stond bij het bord. "Heb ik iets gemist?", vroeg ze terwijl ze rond keek en zag bij de sofa’s dat twee slytherins uit haar jaar met elkaar aan het praten waren. Chris beende naar de twee toe en plofte neer op de bank. ”Wat is hier aan de hand? Iedereen is zo rumoerig!”

"You dare to speak his name with your unworthy lips. You dare besmirch it with your half blood's tongue."

[ bericht aangepast op 20 feb 2021 - 22:27 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Er waren verscheidene minuten verstreken. Pandora wist nog steeds niet zo goed wat ze moest doen, dus staarde ze nog steeds naar het prikbord. Ze was volledig in gedachten verzonken. In haar gedachten was ze weer terug in haar ouderlijk huis. Het statige grijze pand in London, met zijn vele kleine raampjes. De smalle gangen elke met donkerblauwe muren en eikenhouten vloeren. In de eetzaal stond een lange tafel, met acht stoelen. De tafel was gedekt met zilver servies, donkerblauwe tafellopers en zilveren kandelaars. Aan de ene kant van de tafel zat haar moeder. Een vrouw net zo statig als het huis waar ze in woonde zat vol passie te praten met de man die tegenover haar zat. Die man was niet Pandora haar vader, maar die van Zaheer. Pandora haar vader daarentegen zat naast haar moeder, hij was stil en luisterde kalm naar de woorden van zijn vrouw. Pandora zelf zat tegenover Zaheer. Ze keek hem niet aan. Dat was haar strategie bij deze dinertjes. Zo min mogelijk contact met deze Slytherin.
"Nog wat wijn?" vroeg William Lovegood uiteindelijk, nadat het onderwerp van gesprek ten einde was gekomen.
"De fles is op." zei Elizabeth streng. "Pandora, liefje, pak jij een nieuwe?"
Pandora wou met haar ogen rollen, maar wist deze aandrang te onderdrukken. In plaats daarvan liep ze zwijgend naar de keuken om de gewenste fles op te halen.
Vanuit de keuken kon Pandora het gesprek horen dat vervolgde in de eetzaal.
"Jullie hebben een goed opgevoede dochter, William, Elizabeth." stelde Cygnus Selwyn vast.
"Oh, Pandora? We doen ons best." Wuifde Pandora haar moeder het compliment weg.
Pandora deed alsof ze de fles wijn niet kon vinden, om haar terugkeer te kunnen rekken.
"Wie echt trots mag zijn, bent u natuurlijk." Hoorde Pandora haar moeder slijmen. "Met zo'n zoon als Zaheer. Wat zou ik trots zijn."
Kots, dacht Pandora. Haar moeder moest eens weten... Of zou het haar allemaal niks uitmaken? Waarschijnlijk niet.
"Zaheer, ik hoop dat hem een goede toekomst tegemoet komt." De stem van Cygnus klonk kil, ook al waren de woorden op zichzelf aardig. De stem van de vader van Zaheer joeg Pandora de stuipen op het lijf. "Als hij zo door gaat, komt dat denk ik goed. De laatste tijd heeft Zaheer veel contact met een prachtige jongedame. natuurlijk uit een oeroude volbloeds tovenaars familie. Een ambitieuze jonge vrouw met prachtige bruine haren, als ik zo vrij mag zijn."
Pandora haar oren waren nu extra gespitst. Bedroog Zaheer Novalie?
"Wat fantastisch. Het is enorm belangrijk om vroeg al op zoek te gaan naar een geschikte huwelijkspartner. De rest van je leven heb je daar profijt aan." Preekte Elizabeth Lovegood. "Pandora, waar is die wijn?" riep ze vervolgens.
Pandora pakte de wijn die ze die avond dronken en liep de eetzaal weer binnen. Ze ontweek de strenge blik van haar moeder, terwijl ze dat deed durfde ze te zweren dat Zaheer haar aankeek. Recht in haar ogen. Pandora kon zijn blik niet goed peilen. Snel verbrak ze hun oogcontact en zette de fles wijn op tafel.

Alsof ze een emmer koud water over zich heen kreeg werd ze teruggetrokken naar de realiteit. Ze moest het Novalie wel vertellen. Even dacht ze terug aan wat Ash vanochtend had gezegd: het gaat om de waarheid. Novalie moest de waarheid weten, ook al was wat Pandora wist maar gering. Het maakte onderdeel uit van de puzzel. Pandora liep richting de Common Room van Hufflepuff, in de hoop Novalie daar aan te treffen. Daar aangekomen ging ze op een bankje zitten in de gang. Nu maar hopen dat Novalie snel naar buiten zou komen, voordat ze Zaheer zou spreken.

[ bericht aangepast op 20 feb 2021 - 22:19 ]

---

Het kwam maar zelden voor dat Zaheer zijn zelfbeheersing verloor, maar vandaag was Lysandra gruwelijk irritant en zijn lontje veel te kort. De stukken perkament die vanochtend in de leerlingenkamers gevonden waren speelde daar zeker een rol bij, en het feit dat Lysandra in het openbaar met die dreuzeltelg rond hing maakte het er niet beter op. Snapte ze dan niet dat ze zichzelf én haar familie er totaal belachelijk mee maakte?       "Kom op, Zaheer," begon Lysandra met een angstige trilling in haar stem. "Nova heeft hier niets mee te maken, dit is iets tussen ons. Hou haar hier buiten."       “Begin je nu al met smeken?” Er verscheen een zelfingenomen grijns op het gezicht van Zaheer. “Ik ben pas net begonnen.” Hier genoot hij van. Zaheer zag z’n slachtoffers het liefst kronkelen onder zijn machtsvertoning. Lysandra was in zijn ogen al veel te ver gegaan. Als hij haar was geweest had hij al lang een toontje lager gezongen, zeker als hij iemand zoals hemzelf voor zich had staan.       Verbouwereerd had Lysandra hem aan lopen staren toen hij bekende dat hij niet degene was die haar geheim had laten uitlekken. Je kon bijna haar hersenen horen kraken. "In de leerlingenkamer van Griffoendor hing dat perkament ook." Mompelde ze, waarschijnlijk meer in zichzelf dan tegen Zaheer. Wat een geërgerde zucht vanuit zijn kant opleverde, dat was dat modderbloedje haar vast meteen komen vertellen. Maar als het perkament in de leerlingenkamer van Gryffindor hing, dan hing die sowieso ook bij Hufflepuff. Hij achtte de kans nu echt klein dat het perkament Novalie nog niet was opgevallen. Hij moest voortmaken. "Weet je dan wie het wel was?," ging Lysandra dringend verder. Weer liet hij een geïrriteerde zucht horen. “Ik zou willen dat ik het wist.” Het was voor Zaheer ook een groot mysterie van wie die stukken perkament afkomstig waren en al had ie het wel geweten, dan had hij dat Lysandra echt niet verteld. Hij was echter wel nieuwsgierig geworden naar de persoon achter deze zieke grap. Voor zijn eigen roddel verdachte hij Pandora, die kon nog wel zeer binnenkort een bezoekje van Zaheer verwachten. Maar de grote vraag bleef waarom. Waarom zou Pandora haar eigen geheim openbaren of dat van haar vriendin Lysandra? That makes no sense at all. Er moest een andere verklaring zijn. Hij nam zichzelf voor om het Ezra te vragen of hij het zijnen er van af wist zodra hij hem weer zou zien.       “Maar ik weet niet wat voor gevaarlijk spel jij aan het spelen bent, maar je speelt behoorlijk met vuur,” stuurde hij gesprek terug naar zijn hand, waarbij hij doelde op haar opmerking over Voldemort. Deze was hem duidelijk in het verkeerde keelgat geschoten. “Als je zulke dingen blijft zeggen ga je jezelf nog een keer bezeren,” dreigend zette hij een stap in haar richting. Zijn licht groene ogen stonden kil en boorde zich in de hare. “Dat kan ik je garanderen.” Voor een paar seconde bleef hij haar strak aankijken, waarna hij nonchalant zijn schouders ophaalde en zijn plek tegen de boom weer opzocht. Hij had haar gewaarschuwd, vanaf nu moest ze het zelf maar weten. Het zou haar eigen schuld nu zijn als hij zijn mond voorbij zou praten tegen over Lycoris. “Ik wil dat je een mooie bos zonnebloemen voor me haalt.” Het was geen vraag, maar een mededeling. Zijn grijns werd breder, terwijl hij speelde met zijn toverstok. Zaheer was liever lui dan moe en in ruil voor zijn zwijgen moest ze wel.

[ bericht aangepast op 21 feb 2021 - 1:02 ]

---

someone out there feels better because you exist

---

---

Novalie zuchtte diep en keek Aidan streak aan. Het voelde alsof ze recht zijn ziel in keek en begreep wat er allemaal in hem omging. Of in ieder geval een deel. Ze leek namelijk maar niet te begrijpen waarom haar relatie met Zaheer hem pijn deed. Dat ze had besloten te daten met iemand die hem een hoop pijn had gedaan. Blijkbaar dacht ze dat hij zijn leven gebeterd had, maar Aidan betwijfelde dit ernstig.       'Ik weet wat je aan het doen bent, Aidan. Niet doen. Het mag dan wel een crush zijn, dat betekent niet dat het pijn kan doen. Net zoals dat dit mij pijn doet. We zijn nu gewoon stom aan het doen. Of ik ben gewoon stom aan het doen.' De tranen drupelden weer uit Nova's ooghoeken, maar ondertussen probeerde ze ook te lachen.       Ook Aidan liet een voorzichtige glimlach zien, maar zijn hart bleef ondertussen verkrampen. Ze had gelijk, het deed inderdaad alsnog verrrekte pijn en hij snapte niet eens volledig waarom. Ze waren inderdaad beiden stom aan het doen.       'Voordat ik overhaaste conclusies ga maken,' vervolgde Novalie, 'wil ik eerst horen wat Zaheer ervan te zeggen heeft. Het kan ook een verre achternicht zijn die hij slechts een kus op haar wang gaf.'       Oh, Zaheer zou er vast inderdaad zoiets van maken, of dit nou waar was of niet. Die jongen was in staat om recht in je gezicht te liegen en Aidan betwijfelde of Novalie hierdoorheen zou kunnen kijken met haar verliefde, maar gebroken hart.       In plaats van om hier wat over te zeggen, haalde hij slechts weer zijn schouders op. 'We zullen zien,' mompelde hij niet al te overtuigd. Hij had eigenlijk ook geen idee wat hij hier eventueel tegen zou kunnen doen. Zeer weinig waarschijnlijk. Tegen Zaheer kon hij niet op en hij wist niet zeker of Novalie nog wel naar hem zou luisteren met hem in de buurt.       Op zijn opmerking dat de roddels waarschijnlijk waar zouden zijn, zag hij haar gezicht direct betrekken, nog voor ze weg keek. Haar schouders hingen en het deed Aidan pijn om haar zo te zien. Hoe dan ook, ze was nog wel zijn beste vriendin en hij wilde het beste voor haar en al dit nieuws deed ook haar zeker geen goed. Hij probeerde haar mee te loodsen richting de uitgang van de common room voor ontbijt, maar ze stribbelde wel nog wat tegen.       'Aidan, ik meen het. Ik heb echt geen honger,' wierp ze tegen. 'Ik zit vol met gebakken lucht.' Ze moest vervolgens zelf grinniken om haar eigen opmerking en Aidan kon weinig anders dan hardop meelachen. Dat was één van de dingen die hij zo leuk aan haar vond, wat ze er allemaal aan vreemds uit kon floepen. Sommige van die opmerkingen konden zomaar gewoon zijn dag maken.       'Er is volgens mij echt iets mis met me,' mompelde ze daarna nog en ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd, wat Aidan alleen maar harder deed lachen. 'Neuh, het valt allemaal reuze mee hoor,' wist hij uit te brengen toen hij een beetje bedaard was. 'Er zit slechts een klein steekje los daar.' Hij drukte haar nog even stevig tegen zich aan en trok haar, zijn arm nog steeds stevig om haar schouder geslagen, vervolgens maar gewoon met zich mee, de common room uit. 'Of je nou wel of niet wat naar binnen krijgt, we gaan ontbijten,' grinnikte hij.       Een grinnik die hem gauw bestierf toen hij buiten Pandora zag wachten. Wat deed zij nou weer hier? Zover hij wist, had ze niets te zoeken bij de uitgang van hun common room.       'Zoek je iemand?' vroeg hij haar, zijn wenkbrauwen gefronsd. Hij wilde vriendelijk tegen haar blijven, maar het was toch best wel heel erg confronterend om het liefje van zijn crush onverwacht tegenover hem te zien staan.

[ bericht aangepast op 21 feb 2021 - 19:29 ]

---

Stenenlikker

"Begin je nu al met smeken? Ik ben pas net begonnen." Lysandra zei niks, iets dat haar op dat moment de beste optie leek. Ze had inmiddels genoeg ervaren hoe Zaheer zijn macht misbruikte en elke opmerking van haar kant zou het er niet beter opmaken...       Ze vroeg Zaheer of hij dan degene was die het perkament had opgehangen, maar toen ze een negatieve reactie kreeg, dacht ze verder. Lycoris misschien? Die gedachte streepte ze gauw af. Als Lycoris het daadwerkelijk was, was hij wel naar haar gekomen. Dat wist ze zeker. Tegelijkertijd besefte ze dat ook Ethan het wist, wat moest betekenen dat het perkament ook in de kamer van Griffoendor hing. Zouden de Ravenklauwen en de Huffelpufs het daardoor ook weten? Die kans achtte Lysandra groot.       Een geïrriteerde zucht klonk vanuit Zaheer, toen Lysandra hem vroeg of hij wel wist wie de roddels had verspreid. "Ik zou willen dat ik het wist." Lysandra staarde hem aan, de toon in zijn stem onmisbaar. "En dat zou je niet met mij delen," maakte Lysandra, zijn gedachten ongetwijfeld af. Zou Zaheer erachter komen? Daar twijfelde ze niet aan. De jongen tegenover haar zou ongetwijfeld zijn macht gebruiken om erachter te komen, dat was niets nieuws.       Blijkbaar was dit niet het onderwerp waarom Zaheer haar had opgezocht, want hij vervolgde: "Maar ik weet niet wat voor gevaarlijk spel jij aan het spelen bent, maar je speelt behoorlijk met vuur. Als je zulke dingen blijft zeggen ga je jezelf nog een keer bezeren. Dat kan ik je garanderen." De dreigende toon in Zaheers stem was onmisbaar, daar had hij zijn kille blik of de passen vooruit niet voor nodig. Onbewust zette Lysandra een stap achteruit, de afstand tussen haar en Zaheer al klein genoeg. Haar ogen bleven achterdochtig op de toverstaf gericht, terwijl ze een miniem knikje gaf. "Ja, oké," zei ze toen timide. "Ik snap het." Zaheer bleef haar nog even aankijken voor hij weer tegen de boom aanleunde.       "Ik wil dat je een mooie bos zonnebloemen voor me haalt." De grijns op Zaheers gezicht werd breder, ongetwijfeld over het feit dat hij wist dat Lysandra geen keus had. "Zonnebloemen?," herhaalde Lysandra ietwat onnozel. "Goed." Ze liep langs Zaheer heen, wetende dat ze geen keuze had. Ze vermeed het Zaheer aan te kijken terwijl ze hem passeerde en liep naar de kassen. Ze haatte deze hele situatie en verachtte Zaheer. Hij wist dat hij haar in zijn macht had en dat ze niks anders kon dan zijn meest stompzinnige opdrachten te volgen, anders zou Zaheer de brunette verraden bij haar eigen familie.       Lysandra liep één van de kassen binnen die ze zich nog herinnerde uit haar eerste jaar. Daar werden de wat meer simpele, nog ongevaarlijke bloemen gekweekt, goed genoeg voor de nog jonge heksen en tovenaars om kennis te maken met Kruidenkunde. Lysandra greep een bos zonnebloemen zonder echt goed te kijken. Zaheer zou toch wel commentaar hebben en het enige wat Lysandra wilde was zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven.

"I am not a product of my cirsumstances, I am a product of my decisions"

[ bericht aangepast op 25 feb 2021 - 9:01 ]

» Sixteen years » Ravenclaw » Just a little nerdy » Pureblood » Outfit: Ravenclaw uniform

Hoewel hij en Jordyn totaal verschillen van elkaar, kan hij over het algemeen redelijk goed overweg met zijn pleegzus. Echter, waar Kyle vele malen rustiger is en het liefst met zijn neus in de boeken zit - of bij de dieren - is Jordyn meer aanweziger en staat ze liever op het Zwerkbalveld dan dat ze moet studeren. Ongetwijfeld heeft dat ook geresulteerd tot het feit dat hij in Ravenklauw zit en Jordyn in Griffoendor, iets dat hij nooit heel erg heeft gevonden.       "Druk? Ik ben helemaal niet druk? Hoewel... Gezien de standaarden van jouw familie kan ik begrijpen waar je vandaan komt," klonk Jordyns lacherige stem. "Ha ha," reageerde Kyle, al klonk er weinig humor door in zijn toon. Hij wierp een korte blik op Jordyn maar concentreerde zich toen weer op de Terzieler, daar hij de onzichtbare wezens net iets interessanter vond. Wat gesnuffel voelde Kyle bij zijn oor, waardoor hij zijn hand verder uitstrekte en het dier nu over de hals begon te aaien. "Maar we zien je wel als familie hoor. Mijn ouders," reageerde Kyle, zijn toon nog steeds een beetje afwezig doordat hij zich meer op de Terzieler concentreerde. "Ik trouwens ook," voegde Kyle eraan toe en haalde even zijn schouders op. "Al verschillen we nog al..." Zijn stem stierf weg en Kyle dacht aan het stuk perkament dat hij die ochtend in de leerlingenkamer van Ravenklauw had gelezen. Misschien dat Jordyn wist...       Zodra hij de vraag echter aan zijn pleegzus stelde, begon hij al enige spijt te krijgen van het door hem aangesneden onderwerp. "Waarom zou ik weten of dat waar is? En sinds wanneer ben jij zo geinteresseerd in Zaheer? Is er iets dat je me wilt vertellen?" De por die Kyle vervolgens tegen Jordyns schouder gaf, was duidelijk want ze gooide haar handen in de lucht en reageerde: "Oké, oké, gevoelig onderwerp. Ik begrijp de hint." Kyle knikte tevreden en richtte zich weer tot de Terzieler. Het was niet dat hij bang voor Zaheer was, meer... Dat ze gewoon totaal geen overeenkomsten hadden. Daarbij bleef Zaheer een Zwadderaar. Kyle viste verder, vroeg nu ook naar Novalie - al had hij dat beter achterwege kunnen laten. Zijn rode hoofd en gestuntelde woorden waren indicatie genoeg voor Jordyn.       Geamuseerd keek zijn pleegzus hem aan en de herhalende woorden die Jordyn uitsprak, lagen Kyle alles behalve lekker. "Ooooh, ik snap hem. Daarom doe je zo vaak nog ongemakkelijker dan gewoonlijk wanneer je bij die Puff Prefect bent. Jij. Bent. In love." Kyle draaide zich half van Jordyn weg, hopende dat ze zijn nóg roder wordende hoofd niet zag en zocht een beetje stuntelig naar de Terzieler - opnieuw zijn handen vooruit stekend. "Je kan het Zaheer ook gewoon vragen hoor. Hij bijt niet. Hoewel ik natuurlijk niet weet hoe hij in bed is. . ." Kyle wierp Jordyn een geeergde blik toe. "Jordyn, serieus. Dat hoef ik allemaal niet te weten," zei Kyle scherp. Hij draaide zich terug naar Jordyn. "Maar wat moet ik nou?," vroeg Kyle en probeerde niet geheel radeloos te klinken. "Ik ga het niet aan Zaheer vragen, als je dat soms denkt," waarschuwde Kyle, maar aarzelde toen. Zou hij het gewoon vragen? Jordyn wist inmiddels toch wel hoe de vork in de steel zat... "Moet ik het aan Nova zelf vragen?," vroeg hij Jordyn toen. "Of op haar afstappen? Wat moet ik doen?"

Heh heh heh

[ bericht aangepast op 23 feb 2021 - 16:50 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

Hoewel Marlene altijd genoot van de Kerstvakantie en tijd spenderen met haar familie, was ze blij om eindelijk terug te zijn op Hogwarts. Het was altijd fijn om het prachtige kasteel weer te zien, de omgeving en natuurlijk haar vrienden. Dit laatste was op het moment de reden waarom Marlene wakker was op een ongoddelijk uur. Er waren ook maar weinig personen waarvoor ze zo vroeg uit haar bed voor zou komen. In dit geval was het voor Avalon. Marlene wist hoeveel haar beste vriendin ervan hield om een vroege ochtend wandeling te maken. De zonsopgang was het echter waard, evenals het spenderen van wat tijd met Avalon voordat de lessen begonnen. In de slaapzaal had Marlene zo stil mogelijk gedaan toen ze uit haar bed was geklommen en zich had aangekleed. Het was een relatief korte nacht geweest voor de blondine. Gisteravond was ze in de Common Room nog blijven hangen met een groep medestudenten. Gelukkig was er koffie tijdens het ontbijt, koffie hielp altijd. Marlene keek snel op haar horloge om de tijd te zien. ''Shit.'' mompelde ze in zichzelf toen ze realiseerde dat ze aan de late kant was. Ze versnelde haar pas richting de binnenplaats, waar haar vriendin waarschijnlijk al was. Eenmaal buiten aangekomen zag Marlene, Avalon al zitten; genietend van de zon. Zodra Marlene doorhad dat de andere blondine haar zag, zwaaide ze. Toen ze uiteindelijk tot stilstand kwam bij Avalon rolde ze haar ogen op de opmerking dat ze te laat was. Een glimlach sierde Marlene haar gezicht. ''Ik weet het, ik weet het,'' antwoordde Marlene hierop. ''maar ik ben er nu. Opstaan is erg lastig als je bed lekker warm is'' Marlene keek rond op de verder lege binnenplaats. De zon deed haar best om het op te warmen ondanks dat het een winterdag was. ''Hopelijk kunnen we nog iets moois zien van de zonsopgang.'' vervolgde ze. ''Hoe was de rest van je vakantie?'' Langzaam begon Marlene met het lopen naar de brug toe.

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

---

"the price of having a soft heart — " " — is feeling the worlds pain."

Het onderwerp Zaheer was een gevoelig punt binnen onze vriendschap. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was om het nieuws aan zowel Aidan als Lysandra te vertellen. Mijn twee beste vrienden hadden een zeer pijnlijke geschiedenis met hem dus ik begreep hun houding volkomen. Toch had ik hen gevraagd mij te vertrouwen in mijn keuze. Ik was er heilig van overtuigd dat er achter ieder mens goedheid school, maar dat sommigen net de juiste persoon nodig hadden om deze goedheid naar buiten te krijgen. Wat als ik nou juist die persoon voor Zaheer kon zijn? Als ik nu overhaaste conclusies ging maken zonder het hele verhaal te horen, was ik net zo veroordelend als ieder ander. En iedereen verdiende een tweede kans in mijn ogen.       “We zullen zien,” hoorde ik Aidan mompelen. Ik gaf hem een goedbedoelde stomp tegen zijn schouder. “Ik red me wel. Ik ben sterker dan ik eruit zie.” Voor het effect rolde ik met mijn niet-bestaande spierballen. Ik grinnikte zachtjes om mijn eigen idioterie om vervolgens weer geraakt te worden door een golf van twijfels en onrust die het perkament met zich mee had genomen. Mijn schouders zakte automatisch naar beneden waardoor Aidan zich genoodzaakt voelde actie te ondernemen.       Bij het idee aan eten voelde ik mijn keel al dichtknijpen en ik verduidelijkte dat ik écht geen trek had. “Ik zit vol met gebakken lucht,” zei ik bij wijze van woordgrapje en ik klopte met een veelbetekenend gezicht op mijn buik. Mijn poging tot humor klonk misschien ietwat geforceerd, maar ik hoopte dat het genoeg was om Aidan te laten stoppen met zich zorgen maken. “Er is volgens mij echt iets mis met me,” zei ik met een klein beetje zelfspot en ik sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd.       Aidan barstte in lachen uit waardoor ik niet anders kon dan zachtjes mee giechelen – zijn lach werkte nu eenmaal aanstekelijk en liet de ruimte in één klap oplichten. “Neuh, het valt allemaal reuze mee hoor. Er zit slechts een klein steekje los daar,” zei hij zodra hij van de lach was bekomen en hij trok me dicht tegen zich aan. Ik kon onderhand mijn bril horen kraken onder zijn plotselinge omhelzing. “Nou ja zeg,” klonk mijn stem verontwaardigd doch ietwat vervormd doordat mijn wang werd platgedrukt tegen zijn borst.       Zonder zich iets van mijn protesten aan te trekken, werd ik door hem liefdevol ontvoerd (schijnbaar is dat mogelijk) naar de eetzaal. “Of je nou wel of niet wat naar binnen krijgt, we gaan ontbijten,” grinnikte hij. “Je hebt geluk dat we in dezelfde afdeling zitten, meneer Fenwick. Anders had ik punten afgetrokken wegens ontvoering.” Plagerig prikte ik in zijn zij en deed een mislukte poging onder zijn arm weg te duiken. Aidan wist me altijd weer op te vrolijken en de vervelende dingen naar de achtergrond te dwingen. Ik was oprecht dankbaar dat ik hem heb leren kennen.       Door mijn mislukte poging te ontsnappen en het lengteverschil tussen Aidan en mij hing zijn arm half voor mijn gezicht waardoor ik niet direct doorhad waarom Aidan’s houding zo plotseling omsloeg. “Zoek je iemand?” klonk hij norser dan ik van hem verwacht had.       “Aidan. . . Mag ik nu los of laat je me zo staan?” verzuchtte ik, hoewel de sporen van onze plagerige bui nog altijd te zien was op mijn gezicht. Zodra hij zijn arm voor mijn gezicht weghaalde, viel het kwartje waarom hij op deze manier gereageerd had.       “Pandora, hé. K-kan ik iets voor je doen?” vroeg ik terwijl ik bezorgd haar hand vastpakte en een zijdelingse, verontschuldigende blik wierp op Aidan. Ik wist dat hij zijn crush op Ashley geheim wilde houden, dus ik probeerde niet te lang zijn blik vast te houden. Echter was Pandora een vriendin waarmee ik opgegroeid was dus ik kon haar niet zomaar achterlaten. •      16 years      •      Hufflepuff Prefect      •      In the Hallways      •      w. Aidan & Pandora      •

[ bericht aangepast op 23 feb 2021 - 16:44 ]

---

I have seen my own sun darkened

Ik stak mijn handen in de lucht in overgave nadat Kyle me een blik toe had geworpen waar de irritatie vanaf straalde. “Oké, oké, gevoelig onderwerp. Ik begrijp de hint.” Het nonchalance waarmee hij me daarna benaderde, liet me mijn wenkbrauw optrekken. Het was haast aandoenlijk om te zien hoe hij stond te hakkelen en verschillende mislukte pogingen deed een goede zin te formuleren.       Ongeduldig maakte ik een zwaaibeweging met mijn hand die aangaf dat hij zijn zinnen moest afmaken als hij niet wilde dat we hier morgenochtend nog stonden. “Of Nova misschien . . .” probeerde ik mijn pleegbroer op weg te helpen. Door Novalie’s naam te benoemen begon mijn hoofd langzaam een link te leggen met het vreemde gedrag dat Kyle veelal in haar buurt leek te vertonen – nog vreemder dan normaliter. Ik knipte met mijn vingers en een grote grijns brak door op mijn gezicht. “Ooooh, ik snap hem. Daarom doe je vaak nog ongemakkelijker dan gewoonlijk wanneer je bij die Puff Prefect bent. Jij. Bent. In love.”       Ik hoefde Kyle zijn gezicht niet eens te zien om te weten dat ik, zoals gewoonlijk, gelijk had. Stuntelig zocht zijn hand opnieuw naar de Testrial, die een paar stappen terug had gezet en Kyle ook geamuseerd stond te bestuderen wegens zijn idioterie. “Je kan het Zaheer ook gewoon vragen hoor. Hij bijt niet. Hoewel ik natuurlijk niet weet hoe hij in bed is. . .” zei ik terwijl ik nadenkend met mijn vinger tegen mijn onderlip tikte – wetende dat Kyle altijd heerlijk toehapte op mijn suggestieve humor.       “Jordyn, serieus. Dat hoef ik allemaal niet te weten,” maakte hij me geërgerd duidelijk. Ik grinnikte. Kyle was altijd de preutste geweest van ons tweeën. Waar mijn liefdesleven net zo onstuimig was als mijn persoonlijkheid, was die van hem net zo saai en afwezig als Kyle zelf vaak was. “Niet?” zei ik met gespeelde onschuld en ik zette grote ogen op. “Ow, nee tuurlijk niet. Jouw hoofd wilt natuurlijk alleen weten hoe Novalie in bed is.” Ik wiebelde plagerig met mijn wenkbrauwen zodra onze blikken elkaar ontmoetten.       “Maar wat moet ik nou?” vroeg Kyle me met radeloosheid in zijn stem die ik niet van hem gewend was. “Ik ga het niet aan Zaheer vragen, als je dat soms denkt. Moet ik het aan Nova zelf vragen? Of op haar afstappen? Wat moet ik doen?” Ik fronste mijn wenkbrauwen, legde mijn handen op Kyle zijn schouders om hem naar me toe te draaien en bestudeerde hem grondig van alle kanten. “Ben je ziek? Heb je koorts? Of heb je je hoofd te hard gestoten vanochtend? Of is misschien het einde van de wereld naderbij?” Ik deed een stap naar achteren om mijn pleegbroer op armlengte afstand te kunnen houden en keek hem indringend aan. “Sinds wanneer heb jij, de Einstein van de tovenaarswereld, mijn hulp nodig?”       Ik zuchtte diep alvorens ik mijn armen weer liet vallen aan weerszijden van mijn lichaam. “Mijn aanpak zal jou niet gaan helpen. Sowieso zou ik allang eerder werk van haar gemaakt hebben. Misschien helpt het om je in te beelden wat jij nodig zou hebben als jij in haar schoenen stond?”

17 years • Gryffindor • Quidditch Captain • w. Kyle Not all girls are made of sugar and spice & everything nice. Some girls are made of adventure, fine butterbeer, brains and no fear.

---

I have seen my own sun darkened

---

“Ik weet het, ik weet het,” kwam Marlene breed glimlachend aanlopen terwijl ze doelde op de opmerking dat ze te laat was. “Maar ik ben er nu. Opstaan is erg lastig als je bed lekker warm is.”       Daar gaf Avalon haar groot gelijk in. “In bed liggen is fijn, maar er is toch niets mooiers dan de zonsopkomst?” Terwijl ze opstond wees ze in de richting van de opkomende zon. Avalon kon zo genieten van dit moment van de dag en dat wou ze graag delen met de mensen die ze lief had.       “Hopelijk kunnen we nog iets moois zien van de zonsopgang.” Marlene keek even om zich heen voordat ze in de richting van de brug begon te lopen. “Hoe was de rest van je vakantie?”       “Geweldig, het was zo fijn om even thuis te zijn.”Vrolijke haakte Avalon haar arm in dat van Marlene en al kletsend verlieten ze de binnenplaats. “Al waren Keava en Spencer wel echt heel erg klef samen als ze thuis waren,” Avalon dacht terug aan kerstavond en moest grinnikte bij de gedachte aan haar zus en Marlene’s broer. Wat was ze blij dat Keava Spencer had ontmoet, want dankzij hen waren Avalon en Marlene zo close geworden. “Hoe was jouw vakantie verder nog geweest? Heb je nog iets spannends gedaan?” Onderzoekend keek Avalon haar vriendin aan. Op een of andere manier maakte Marlene altijd wel iets leuks of geks mee, maar nu kon ze niet zo snel sporen van ‘kleine ongelukjes’ vinden. Gelukkig maar.       “Ben je een beetje klaar voor het komende semester?” Ging Avalon serieus verder. Zij zelf had als een berg opgezien tegen vandaag. De druk om te presenteren en de stress die het met zich meebracht zorgde nu al voor lichte paniek. Al kon ze haar emoties voor de buitenwereld goed de baas blijven. In gedachte verzonken verplaatste Avalon haar aandacht van de zonsopkomst naar haar horloge. Een lichte frons verscheen tussen haar wenkbrauwen. Ze zou misschien tijdens het ontbijt Caleb nog kunnen opzoeken om alvast het een en ander te regelen ter voorbereiding van het feest, zodat ze de prefects konden inlichten. Dat moest immers voor de lessen gebeuren want daarna zou ze vast geen tijd meer hebben, dan moest er worden getraind en voor haar gevoel liep ze ook al achter met haar schoolwerk.

---

someone out there feels better because you exist