[RPG] [300] A Marauders Story of Secrets [SPEELTOPIC] - Speeltopic - Speeltopics

CHARACTERS

Naam — Faceclaim — User — Pagina
[Dit mogen zowel bestaande als zelf bedachte rollen zijn.]
Gryffindor
• Ashley Joseph Jones — Cole Sprouse— calice — 1.4
• Ethan Clearwater — Toby Regbo — DarkOne — 1.4
• Caleb Clearwater— Joshuah Melnick — Calice — 1.4
• Jordyn Mariah Kingsley — Dasha Taran— Peitho — 1.3
• Marlene McKinnon — Kennedy Walsh— Schumacher — 1.3


Ravenclaw
• Kyle Nicholas Scott — Blake Steven— Reeses — 1.3
• Pandora Lovegood — Sabrina Carpenter — Calice — 1.2
• Avalon Isolde Fitzgerald — Elle Fanning — Iotte — 1.4
• Dante Aurora Montanque— Zoe Kravitz— Artwork — 1.5

Hufflepuff
• Aidan Tomas Fenwick — Max Barczak — Delahaye — 1.4
• Julian Nolan Lartius — Faceclaim — Fika — 1.5
• Novalie Aria Fitzgerald — Elle Fanning — Peitho — 1.3
•



Slytherin
• Zaheer Aceves Selwyn— Iotte — 1.2
• Jasper Achilles Nott — Roy van Leeuwen — Schumacher — 1.2
• Ezra Crawfort — Darwin Gray— Peitho — 1.3
Abel Jabobs — Faceclaim — Darksorrow — 1.4

• Serenity Malfoy— Dove Cameron — DarkOne — 1.2
• Lysandra Zwarts — Anna von Klinski — Reeses — 1.1
• Christina Luna LeStrange— Cara Delevingne — Blodreina — 1.5
• Wilhemina Ravens— Faceclaim — Trijn — 1.5




VAKKEN


QUIDDITCH


PREFECTS


RULES

[ bericht aangepast op 21 april 2021 - 11:13 ]

Lucius liep het kantoor van de schoolhoofd uit, tevreden over zijn gesprek met hem en hij hoopte dat vader er ook tevreden was, terwijl hij naar de uitgang liep van het kasteel kwam hij Zaheer tegen, hem moest hij nou net hebben met grote passen liep hij naar hem toe klopte vriendelijk op zijn schouder. ''Zaheer jongen.' zei hij. 'Luister.' hij leidde Zaheer naar een hoekje waar ze rustig konden praten zonder dat iemand ze zou horen. 'Ik zag net mijn zusje praten met een modderbloedje, we weten beide dat dit niet kan.' fluisterde hij. 'Ik heb haar net al gestraft maar ik wil dat je haar nu nog beter in de gaten houdt, dat je elk detail van haar doen en laten een brief naar me stuurt.' hij keek even om zich heen om er zeker van te zijn dat er echt niemand was die mee luisterde. 'Aangezien ik niet meer op Zweinstein zit geef ik je zelfs toestemming om haar te straffen, maakt niks uit hoe je verzint wel een manier, dit gedrag pikken we niet meer en moet de kop worden ingedrukt. Want anders zal ze misschien...' een gemene grijns verscheen op zijn gezicht. 'Je weet wel misschien verdwijnt ze dan wel ineens van Zweinstein, ik vertrouw je hiermee.' met deze woorden liep hij weg.




Serenity wilde een been over de reling doen om te springen maar ineens greep iemand haar vast en trok haar naar achteren, ze schrok op en keek naar Caleb, de jongen die ze net nog had uitgemaakt voor modderbloedje had haar leven gered. ‘Je bent niet alleen, het komt goed ik ben hier.’ Hij hield haar stevig vast, drukte haar lichaam tegen het zijne aan, ze luisterde naar zijn ademhaling en het kloppen van zijn hart en om de een of andere manier werd ze hier wat rustiger van.
‘Je hebt het niet makkelijk thuis, of wel?’ Ze schudde langzaam haar hoofd en keek naar beneden weer tranen stroomde over haar wangen. ‘Lucius, mijn broer heeft me net pijn gedaan, ik heb pijn aan mijn keel, mijn buik, hij gebruikte crucio op mij.’ Tussen haar woorden door moest ze af en toe snikken en barste ze weer in huilen uit. ‘Dit gaat zeker al vier jaar zo als het niet langer is, ze sluiten me op, martelen me alleen maar omdat ik niet ben zoals hun verwachten.’ Serenity liet zich tegen Caleb aanvallen en maakte heel zijn trui nat van haar tranen. ‘Het spijt me hoe ik net tegen je deed.’ Mompelde ze zachtjes.

Lucius Malfoy kwam de Great Hall binnen stormen. Meteen kwam er een gevoel van afkeer opborrelen bij Ashley. Hij volgde Lucius met zijn blik terwijl hij op Serenity en Caleb afstapte. Ashley wist dat de Malfoy familie hun wortels diep in het schoolbestuur hadden zitten. Iets waar hij totaal geen begrip voor had. Hoe konden iemand in het schoolbestuur laten met zulke verdorven ideeën.
"Hoe durf je met mijn zusje te praten? haar zelfs aan te kijken?" De woorden die Lucius sprak klonken agressief en vol met haat. Serenity werd vervolgens ruw de Great Hall uitgesleurd door haar grote broer. Ashley had zelf ook niet de beste verstandhouding met zijn oudere broers, maar het kwam niet in de buurt bij waar hij nu getuige van was. Zijn broers en hij hadden vooral weinig gemeen met elkaar, maar ze zouden hem nooit zo agressief bejegenen.

Ashley zag hoe het hele voorval aandacht had getrokken van meer leerlingen in de Great Hall. Verscheidene anderen keken Serenity en Lucius na. Waarschijnlijk waren de meesten van hen te bang om iets te doen. De Malfoy naam was er een waar veel angst mee gepaard ging.
Ashley keek naar Caleb. "Wat was dat?" vroeg hij.
"Geen idee..." Zei Caleb, terwijl hij nog steeds keek naar de openstaande deuren van de Great Hall waar Serenity door was verdwenen. "Maar het voelt niet goed." Voegde hij er aan toe.
Ashley stond op. "Moet ik met je mee?" Als niemand iets aan deze situatie ging doen, dan was het aan deze twee Gryffindors.
"Nee, ik ga achter haar aan. Blijf jij maar hier." Zei Caleb. Er klonk een bepaalde zelfverzekerdheid in zijn stem. Alsof hij wist wat hem te doen stond.
Ashley knikte daarom ook en liet zijn klasgenoot in zijn eentje achter Serenity aan gaan.
Hij zag Caleb ook verdwijnen door de deur van de Great Hall en vervolgens staarde hij naar zijn ontbijt.
Eén ding was zeker; het was in ieder geval niet saai op Hogwarts.

Opluchting stroomde door Lysandra heen toen Ethan inderdaad zijn toverstok liet zakken en vervolgens opborg. Lysandra had even geen oog voor Zaheer, terwijl haar hand zich om die van Ethan klemde. "Dank je," fluisterde Lysandra hem toe. Ze wilde Ethan dolgraag een zoen geven, maar was bang om Zaheer daarmee alleen maar bozer te maken.       "Ik had toch gevraagd om een mooie bos zonnebloemen?" Lysandra draaide zich half om naar Zaheer toen ze zijn stem hoorde en aan zijn gezichtsuitdrukking was duidelijk te zien dat Zaheer niet erg blij was met het bosje. "Noem je dit mooi?!" Lysandra haalde enkel haar schouders op, maar kneep zachtjes in Ethans hand zodat hij zich ook gedeisd zou houden. Hij griste de zonnebloemen van de grond en bestudeerde deze, terwijl Lysandra zich schrap zette. Het zou haar niks verbazen als Zaheer haar terugstuurde om een nieuw bosje te halen.       "Jouw definitie van mooi valt nog te betwisten, Zwarts. Eerst dat modderbloedje en nu deze zonnebloemen - ik dacht dat je van huis uit wel beter zou weten." De spottende toon was onmisbaar in Zaheers stem. Met een ietwat gespannen houding, zei Lysandra: "Kom op, Zaheer. Je hebt je zonnebloemen nu - laat ons met rust." Lysandra verwachtte een negatief antwoord van Zaheer, dat hij haar op zijn minst terug de kassen in zou sturen, maar in plaats daarvan gaf Zaheer toe. "Je hebt gelijk. Bedankt voor de bloemen en vergeet niet een goed woordje te doen voor mij bij Novalie, Zwarts." Een knipoog volgde en met de nodige tegenzin knikte Lysandra. "Ja, oké," mompelde ze en in haar toon was ook de duidelijke tegenzin te horen.       "Laat me nooit meer alleen met dat modderbloed vriendje van je," siste Zaheer haar toe. De dreiging was duidelijk te horen in zijn stem. Lysandra zag Ethans woedende blik op Zaheer gericht terwijl de jongen haar meetrok en ze de beschutting van de kassen weer opzochten. Lysandra zuchtte. "Sorry," prevelde Lysandra haar vriendje toe. "Van Zaheer. Dat gedoe met dat perkament is zijn humeur niet ten goede gekomen..." Lysandra liet zich langs de muur omlaag glijden en trok Ethan naast zich op de grond. "We hebben nog eventjes voor de lessen begonnen. Wat zei Zaheer tegen jou?"

"I am not a product of my cirsumstances, I am a product of my decisions"

---

"the price of having a soft heart — " " — is feeling the worlds pain."

Bij de verschijning van Pandora was de speelse bui van Aidan in één klap omgeslagen. Ik voelde hem haast verstijven naast en radeloos keek ik van mijn vriend naar mijn jeugdvriendin. Verontschuldigend liet ik Aidan zijn hand los en pakte Pandora haar hand in mijn beide handen.       “Pandora, hé. K-kan ik iets voor je doen?” vroeg ik haar terwijl ik een voorzichtig glimlachje doorliet schemeren. Het beschermende laagje wat ik met Aidan zorgvuldig had weten op te bouwen, begon te wankelen zodra Pandora begon over de verduivelde stukken perkament. Ik knikte slechts, lichtelijk afwezig als antwoord op haar vraag of wij de roddels ook al gelezen hadden.       “Wat als een goede vriendin meer weet? Van wat op die stukken perkament stond?” vervolgde Pandora. “Zou je het dan willen weten?” Mijn wenkbrauwen fronsten zich en ik liet haar hand los. De argwaan kroop in stem: “Pandora, je weet dat ik slecht ben met raadsels. Wat kom je hier precies doen?” Onder de blik van mijn jeugdvriendin voelde ik me steeds kleiner worden en ik taste met mijn hand naar achteren om de steun van Aidan te vinden waar ik een grote behoefte aan had.       Met hernieuwde kracht, zodra ik de aanwezigheid van Aidan weer had teruggevonden, zette ik mijn bril rechtop mijn neus. “Ik weet dat je me graag wilt helpen, Dora, maar het lijkt me eerlijker tegenover Zaheer om hem eerst de kans te geven zijn kant van het verhaal uit te leggen.” Ik had mijn zin nog nauwelijks uitgesproken of Zaheer kwam al de hoek om zeilen. De grijns vol zelfvertrouwen lieten kleine vlindertjes opdwarrelen en ik kneep steviger in Aidan zijn hand bij mijn verstand te blijven.       “Ah, zo te zien kom ik als geroepen,” waren de woorden waarmee Zaheer ons begroette. •      16 years      •      Hufflepuff Prefect      •      In the Hallways      •      w. Aidan, Pandora & Zaheer      •

[ bericht aangepast op 2 maart 2021 - 17:15 ]

---

I have seen my own sun darkened

De reactie van mijn pleegbroertje maakte dat ik eigenlijk door had willen gaan met mijn plagerijtjes omtrent hem en Novalie in bed. Het feit dat hij dreigde om me te vervloeken, liet me dan ook hardop lachen. “Ja, joh. Ik zeik bijna in mijn broek van angst,” kon ik het niet nalaten nog in zijn richting te werpen.       Waar ons gesprek het ene moment ging over de o-zo-tragische dood van mijn ouders kwamen we het andere moment weer terug op iets met Zaheer en Novalie. Door even met Kyle te dollen, kon ik er al snel achter komen wat er aan scheelde: Kyvalie zou zeker een ‘ding’ worden. Klaarblijkelijk was mijn pleegbroer zijn crush zo groot dat hij zelfs mijn hulp ervoor in wilde schakelen. Quasi-verbaasd vroeg ik: “Sinds wanneer heb jij, de Einstein van de tovenaarswereld, mijn hulp nodig?”       Kyle slaakte een diepe zucht waar zelfs de grootste depressieve kwelgeest van Hogwarts nog een puntje aan kon zuigen en rolde zelfs met zijn ogen. “Kom op, Jordyn. Ik ben serieus. Jij hebt veel meer ervaring op dat gebied dan ik en ik wil het niet verpesten bij Nova. Hoe zou jij het aanpakken?” Ik moest mezelf ervan weerhouden om niet nogmaals in de lach te schieten en vertelde hem dat mijn aanpak hem niet verder zou gaan helpen. Mijn aanpak bestond uit twee stappen: 1. Waarnemen en 2. Handelen. Bij mij een gegarandeerd succes, bij Kyle twijfelde ik daar een beetje over. Vandaar dat ik hem vroeg om het misschien helpend kon zijn in te beelden wat de PuffPrincess nodig had als hij in haar schoenen stond.       “Dat heb ik mezelf ook al honderd keer verweten,” hoorde ik Kyle mopperen en ik beet nadenkend op mijn lip. Ik legde een goedbedoelde hand op zijn schouder en drukte mijn pleeg broer kort tegen me aan. Ikzelf mocht dan wel geen knuffelig type zijn, ik wist dat Kyle dit soms nodig had. We bleven even zo staan – terwijl ik me met de minuut ongemakkelijk begon te voelen en me continu afvroeg wanneer het gewenst was om een knuffel te verbreken – totdat Kyle een antwoord gaf op mijn eerdere voorstel. “Hoe moet ik weten wat ze nodig heeft? Ze zit vast niet te wachten op nog een jongen die iets van haar wil...”       De plotselinge twinkeling die in zijn bruine kijkers tevoorschijn kwamen, stond me zeer zeker niet aan en deed me vermoeden dat hij de wanhoop naderbij was. Zijn woorden gaven voor mij de bevestiging. “Kan jij niet eens met Nova praten? Of... Of een beetje informeren ofzo? Jij praat daarin veel gemakkelijker dan dat ik doe.” Ik maakte me onmiddellijk van hem los – blij een excuus te hebben om niet meer te knuffelen. “Ben je nou helemaal van de ratten besnuffeld?” snoof ik – half lachend en half serieus. “Zeg, ik hoef geen relatie met haar. Het is jouw vriendin, dus mag jij daar moeite voor gaan doen. ” Ik masseerde mijn slapen. “Ze bijt niet hoor, je kan gewoon met haar praten. Ik wil er eventueel best bijstaan om je handje vast te houden, maar het gesprek mag je toch echt zelf doen.”       Even werd mijn blik afgeleid door een Testrial die zijn hoofd in zijn nek gooide. “Nou, Kyle, ik weet niet wat jij gaat doen maar ik ga mijn ronde afmaken en ontbijt naar binnen stouwen. Enneh. . . Novalie is gek als ze niet inziet wat voor een mooi mens jij bent.” Bij dat laatste zette ik gauw een sprintje in zodat ik eventuele kokhalsneigingen van zijn kant hoefde te missen. Lieve woorden waren nu eenmaal niet aan mij besteed, maar soms moesten ze gewoon gezegd worden. Zoals in dit geval.

17 years • Gryffindor • Quidditch Captain • w. Kyle Not all girls are made of sugar and spice & everything nice. Some girls are made of adventure, fine butterbeer, brains and no fear.

---

I have seen my own sun darkened

---

Gewapend met zijn bos zonnebloemen bereikte Zaheer het kasteel. Hij keek op zijn horloge. Hij verwachtte dat Nova rond dit tijdstip wel richting het ontbijt zou gaan. Zaheer hoopte Novalie te kunnen onderscheppen nog voor ze de Grote Zaal had bereikt, het zou namelijk een stuk lastiger worden als ze al met mensen had gesproken. Nova was naïef, maar hij achtte de kans klein dat ze hem nog zou geloven mochten meer mensen de roddel bevestigen. Zo goedgelovig was zelfs Novalie Fitzgerald niet.       Door een tik op zijn rug schok Zaheer op uit zijn gedachten. “Zaheer jongen,” hij draaide zich om en zag Lucius Malfoy voor hem staan. “Malfoy, wat goed om jou hier te zien.” Begroette Zaheer Lucius met een glimlacht, terwijl hij amicaal op Lucius’s schouder klopte. Zaheer mocht Lucius en zijn familie graag. Lucius en Serenity waren verre familie van Zaheer, waardoor de Selwyns regelmatig bij de Malfoys over de vloer kwamen. Dit had de band tussen de twee jongens in de loop der jaren flink versterkt. Lucius leidde Zaheer naar een rustige hoek van de gang. “Luister.” Begon Malfoy. “Ik zag net mijn zusje praten met een modderbloedje, we weten beide dat dit niet kan.” Een schaduw viel over het gezicht van Zaheer. Eerst Lysandra en nu Serenity? Waarom produceerde alle aanzienlijke volbloed families tegenwoordig alleen maar bloedverraders?! Het was een schande.       “Ik heb haar net al gestraft maar ik wil dat je haar nu nog beter in de gaten houdt, dat je elk detail van haar doen en laten een brief naar me stuurt.” Zaheer kon wel raden wat de straffen inhielden. Lucius keek even om zich heen om er zeker van te zijn dat er echt niemand was die mee luisterde. “Aangezien ik niet meer op Zweinstein zit geef ik je zelfs toestemming om haar te straffen,” Bij het horen van die woorden begon Zaheer te grijnzen. Daar wist hij wel raad mee. “Maakt niks uit hoe, je verzint wel een manier, dit gedrag pikken we niet meer en moet de kop worden ingedrukt.” Zaheer knikte instemmend. “Want anders zal ze misschien... “ging Lucius met een gemene grijns op zijn gezicht verder. “Je weet wel misschien verdwijnt ze dan wel ineens van Zweinstein, ik vertrouw je hiermee.” “Maak je geen zorgen, Malfoy. Ik regel het.” Met die woorden namen Zaheer en Lucius afscheid. Hij zou Serenity later die dag wel een bezoekje brengen. Zaheer liep de gang door en sloeg de hoek om en zag voor de Common Room van Hufflepuff een drietal mensen staan. Nova, Aidan en tot zijn verbazing Pandora. Het moment van de waarheid. “Ah, zo te zien kom ik als geroepen,” Zaheer voegde zich bij het drietal en keek zijn jaargenoten half vragend, half uitdagend één voor één aan, waarna zijn blik zacht werd en op Novalie bleef hangen. Hij hoopte dat hij op tijd was. "Zaheer?" vroeg Pandora, dromerig als altijd. Zaheer wist niet zeker of dit haar manier van begroeten was. "Wat ik wou zeggen was dat het niet waar is van Ashley en mij." Pandora’s blik ging van Novalie naar Aidan terug naar Nova en glimlachte. "Dus misschien zijn die andere dingen ook niet waar." Zaheer’s hersenen werkte razendsnel. Dit kwam hem heel goed uit. “Degene die deze roddels heeft verspreid is alleen maar uit op drama.” Viel Zaheer Pandora bij. “Dat geloofd toch niemand.” Voegde hij er nog luchtig aan toe. Het was nu van belang om een ander onderwerp aan te snijden, zodat er niet verder op in zou kunnen worden gegaan. Hij richtte zich tot Novalie. “Hey Beautiful, heb je zin om samen te ontbijten, of stond je op het punt om met je vrienden weg te gaan?”

[ bericht aangepast op 2 maart 2021 - 22:03 ]

---

someone out there feels better because you exist

Novalie had beide handen van Pandora vastgepakt en keek haar bezorgd aan. De twee kenden elkaar hun hele leven en er was een sterke vertrouwensband tussen hen. Pandora keek Novalie recht in haar ogen aan.
"Wat als een goede vriendin meer weet? Van wat op die stukken perkament stond?" Vervolgende Pandora. "Zou je het dan willen weten?"
Novalie fronste haar wenkbrauwen en er klonk wat argwaan in haar stem toen ze zei: "Pandora, je weet dat ik slecht ben in raadels. Wat kom je hier precies doen?"
Novalie haar hand zocht die van Aiden, waarschijnlijk om steun te zoeken. Toen ze zijn hand had gevonden, zette ze haar bril recht en keek ze Pandora weer aan.
"Ik weet dat je me graag wilt helpen, Dora, maar het lijkt me eerlijker tegenover Zaheer om hem eerst de kans te geven zijn kant van het verhaal uit te leggen."
Terwijl Novalie die woorden sprak keek ze Pandora niet langer aan, maar staarde ze langs haar heen. Pandora liet haar blik naar Aidan glijden. Wat zou hij vinden van wat Novalie net zei?
"Ah, zo te zien kom ik als geroepen." De stem van Zaheer Selwyn klonk in de gang.
Als Pandora zou zijn ingedeeld in Gryffindor zou ze nu waarschijnlijk de waarheid zeggen, omdat het juiste zou zijn om te doen. Voor Slytherin gold waarschijnlijk hetzelfde, maar dan met een ander motief; namelijk om haar band met Novalie te versterken ten opzichte van Zaheer. Was Pandora bij Hufflepuff ingedeeld dan had ze wat ze wist meteen tegen Novalie gezegd, in plaats van haar eerst proberen uit te horen.
Maar Pandora was een Ravenclaw. Blijkbaar wou Novalie de waarheid niet horen, dus dan was het ook niet aan Pandora om deze aan haar te vertellen.
"Zaheer?" vroeg Pandora met haar dromerige en langzame stem. "Wat ik wou zeggen was dat het niet waar is van Ashley en mij." Ze keek even naar Aidan, zonder precies te weten waarom.
Door te zijn opgegroeid met haar moeder, haar strenge regels en door deze altijd hebben moeten ontwijken, was Pandora onwijs goed geworden in improviseren. Iets waarvan ze niet wist of ze daar trots op moest zijn.
"Dus misschien zijn die andere dingen ook niet waar." Pandora keek weer naar Novalie en glimlachte.
Nu maar hopen dat Ashley zijn mond niet voorbij praat...
"Degene die deze roddels heeft verspreid is alleen maar uit op drama." Speelde Zaheer op haar in. "Dat gelooft toch niemand."
Pandora keek naar het knappe gezicht van Zaheer. Ze probeerde te begrijpen wat voor een vreemde relatie Zaheer en Novalie hadden. Beiden logen ze tegen elkaar, of loog Novalie vooral tegen zichzelf?
"Hey Beautiful, heb je zin om samen te ontbijten of stond je op het punt om met je vrienden weg te gaan?" Vroeg Zaheer aan zijn vriendin.

[ bericht aangepast op 2 maart 2021 - 22:45 ]

Hufflepuff - Seeker - Great Hall - With Ashley       Julian was geen fan van roddels, maar desondanks brachten zijn benen hem deze ochtend eerst naar het prikbord in plaats van de eetzaal. Zoals beloofd waren de eerste roddels magisch verschenen op het perkament. Hij had een hoop verwacht van het nieuwe schooljaar, maar een uitgebreide roddel club waren niet bij dat beeld inbegrepen.       Een frons verscheen op zijn gezicht terwijl zijn ogen langs de woorden gleden. Vrijwel de eerste ‘onthulling’ zorgde ervoor dat zijn hart luide klopte, echter niet in de positieve zin. Zijn blik was gefocust op de drie regels en hij las ze opnieuw en opnieuw, totdat hij de woorden kon dromen. Hoe hard hij het ook probeerde, de naam veranderd niet. In het perkament stond nog steeds Pandora.       Pandora waar hij het afgelopen jaar zoveel tijd mee had besteed, Pandora voor wie hij toch meer gevoelens had dan hij in eerste instantie dacht en Pandora waarvan hij zo gehoopt had dat zij hetzelfde voelde.       De boodschap kwam op zijn zachts gezegd als een harde klap binnen, maar de ellende stopte daar niet. Ook Lysandra haar naam was op het perkament geschreven. Vol afgunst schudde hij zijn hoofd. Wat maakte het nou uit of iemand Dreuzelkunde volgde, ongeacht bloedstatus? Er waren maar weinig leerlingen die over zoveel leergierigheid beschikten als Lysandra, en dat was een van de vele eigenschappen die haar zo bijzonder maakten. Het was te triest voor woorden dat iemand de intentie had om dit voor haar te verwoesten.       Maar ook daar eindigde de lijst niet. Het kon hem geen reet schelen dat Zaheers naam op de lijst stond, sterker nog, hij wenste de Slytherin alle mogelijke roddels toe die zijn reputatie konden schaden. Wat hem echter wel boeide was wie er meegezogen werd in de laatste roddel: Novalie.       Het contact met Novalie mocht dan wel wat verwaterd zijn, maar dat betekende niets voor Julian. Hij gaf nog steeds om de blondine en beschouwde haar nog steeds als een vriendin. Wat ze precies kon zien in een figuur als Zaheer zou hem altijd een raadsel blijven. Hij vertrouwde het in ieder geval niet.       Julian wreef even met zijn hand in zijn gezicht terwijl hij de woorden liet bezinken om vervolgens weg te stappen van het stuk perkament. Hij kon zich geen beter begin van de dag wensen...not.       Ondanks dat zijn eetlust verdwenen was begaf hij zich naar de Great Hall waar hij Ashley zag zitten. Twijfelend bleef hij staan in de deuropening. Was het wel zo verstandig om informatie van Ashley te krijgen? Niet dat hij de jongeman niet vertrouwde, maar wat als Ashley Julian het antwoord zou geven wat hij eigenlijk niet wilde horen? De nieuwsgierigheid overwon het van de angst en zodoende nam hij plaats aan tafel bij Ashley.       ''Goedemorgen.' Groette hij de Gryffindor. ''Het nieuwe jaar begint al goed.'' Zei hij vervolgens doelend op het stuk perkament. Hij was eigenlijk van plan om af te wachten totdat Ashley zelf over zijn roddel begon, maar dat plan werd direct van tafel geschoven bij zijn volgende vraag. ''Is het echt zo van jou en Pandora?''

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Mina was nog in haar ogen aan het wrijven, terwijl ze de trap afliep die naar de slaapkamer van de zesdejaar meisjes leidde, toen haar oog op het prikbord viel.
Normaliter gezien schonk ze daar nooit echt aandacht aan, maar deze keer was het alsof ze aangetrokken was door het stuk perkament die er aan vast gespijkerd was. Aarzelend liep ze er naar toe, terwijl de spanning in haar buik begon te stijgen.

Op enkele stappen na bleef ze staan, en keek over haar schouder, alsof ze het gevoel had dat ze betrapt kon worden.
Wat natuurlijk compleet belachelijk is.
Ze laat haar ogen geconcentreerd over de woorden gaan en bijt onwillekeurig op haar lip als ze de naam Pandora ziet staan.
O jee, zou ze al op de hoogte zijn?
De rest leest ze zo snel mogelijk, omdat ze stiekem toch wel geprikkeld is door de nieuwtjes ook al wil ze het niet toegeven.
Opgelucht haalt ze adem als ze nergens haar naam ziet staan. Waarom zou haar naam er ook in staan?
Het is niet dat er zo'n boeiende nieuwtjes waren over haar, en dat wilde ze ook zo houden.

Mina trok haar nylonkousen nog even goed, en verliet daarna de leerlingenkamer toen ze besefte dat ze haar maag hoorde knorren.
Ze glimlachte even flauw naar een Ravenklauw leerling die haar passeerde en dan viel haar blik op de kleine menigte die aan de ingang van de Grote zaal stond.
Ze zag dat Pandora er ook tussen staat, en ze blijft aarzelend staan. De rest van de groep kende ze namelijk niet zo goed.
Mina slaakte een klein zuchtje. Na zes jaar Zweinstein zou je toch verwachten dat je al redelijk wat social skills had.
Voorzichtig liep ze naar de groep toe, terwijl ze in haar hoofd woorden aan het zoeken was om te zeggen tegen hen.
'...Goeiemorgen.' Kwam er uiteindelijk enkel uit.

[ bericht aangepast op 3 maart 2021 - 19:48 ]

Serenity haar ademhaling werd langzamer, terwijl Caleb haar vasthield.
"Je hebt het niet makkelijk thuis, of wel?" probeerde Caleb. In de hoop dat dat een ingangetje zou geven in Serenity haar leven.
"Lucius, mijn broer heeft me net pijn gedaan, ik pijn aan mijn keel, mijn buik, hij gebruikte crucio op mij." Hier en daar snikte ze en vervolgens stroomden de tranen opnieuw over haar wangen. "Dit gaat zeker al vier jaar zo als het niet langer is." Vertelde Serenity Caleb. Caleb kreeg een knoop in zijn maag van de pijn die hij zag op het gezicht van Serenity. Tegelijkertijd voelde hij woede opborrelen, hij wou degene die haar pijn had gedaan ook pijn aan doen. Maar hij wist deze gevoelens te onderdrukken, Serenity had nu niet iemand nodig die als een dolle door het kasteel zou rennen, op zoek naar haar agressieve broer. "Het spijt me hoe ik net tegen je deed." Caleb kon haar woorden maar net horen, gezien ze haar gezicht tegen zijn trui aandrukte, welke nat werd van de tranen.
Caleb aaide Serenity zachtjes over haar blonde haar. "Geeft niet, dat was niks...." Hij begreep nu dat het enige wat Serenity ooit had gekend, geweld was. "Is er iemand die hiervan weet? Een van je viendinnen?" Vroeg hij.
"en wil je naar de ziekenzaal? Misschien is het verstandig om even naar je keel en buik te laten kijken." Caleb maakte zich zorgen om dit meisje, wie net nog ontzettend gemeen tegen hem was geweest in de Great Hall. Was hij te soft? Nee, hij deed het juiste, besloot hij. Ook al zou Serenity na dit hele incident weer gemeen tegen hem doen, dan zou hij alsnog achter zijn acties staan.
Hij liet Serenity los en pakte haar gezicht in zijn handen om vervolgens haar tranen te drogen. "Je bent veilig nu. Het is voorbij."

Ook Ethan kwam naast haar op de grond zitten en drukte zachtjes zijn lippen op haar hand, na deze te hebben vastgepakt. Lysandra keek van opzij naar haar vriendje, benieuwd naar wat Zaheer allemaal tegen hem had gezegd. Hij zou ongetwijfeld onbeschoft zijn geweest tegen Ethan, maar Lysandra hoopte dat Zaheer de jongen naast haar niet had bedreigd of zelfs bang had gemaakt – iets waar ze hem wel voor aan zag.       “Hij zei dat ik me niet moest bemoeien met zaken waar ik geen verstand van had tenminste als jij belangrijk voor mij was,” beantwoordde Ethan haar vraag. Het was even stil en Lysandra keek Ethan afwachtend aan. “Maar wat is dat nou tussen jullie? Waarom doet hij zo tegen je? Ik hoop niet dat ik je in de problemen hebt gebracht?” Zowel zijn toon als zijn blik stonden bezorgd, waarop Lysandra direct haar hoofd. “Nee, helemaal niet,” zei Lysandra snel. “Tenminste, niets persoonlijks. Zaheer heeft tegen iedereen iets die uit een Dreuzelgezin komt…”       Ditmaal viel Lysandra even stil, terwijl ze haar gedachten op een rijtje zette. “Zaheer en ik zijn praktisch samen opgegroeid,” legde Lysandra toen uit, daarmee Ethans eerdere vragen beantwoordend. “Zijn moeder overleed bij zijn geboorte, waardoor Zaheers vader en Zaheer zelf vaak bij ons over de vloer kwamen. Nog steeds, trouwens,” voegde ze de laatste drie woorden bedachtzaam aan toe. “Mijn ouders, en zijn vader ook, zijn nogal fel tegen Dreuzeltelgen en vinden zichzelf beter dan hen.” Met haar rollende ogen liet Lysandra duidelijk merken dat ze het daar totaal niet mee eens was en voegde daar mompelend aan toe: “Onzin natuurlijk.” Waarna ze op normale toon vervolgde: “Zaheer vond mij leuk, maar ik hem niet en dat had ik hem iets te duidelijk gezegd in het bijzijn van zijn vrienden… Sindsdien zint hij op wraak en dat heeft hij nu wel zo’n beetje gevonden. In de ogen van mijn ouders is het een schande om met iemand van Dreuzels thuis te komen, of om zelfs maar het vak Dreuzelkunde te volgen. Dat weet Zaheer en dat gebruikt hij ook. Je wilt niet weten wat er gebeurt als mijn ouders erachter komen…” Lysandra’s stem stierf weg en ze wist een huivering te onderdrukken bij de gedachte alleen al aan de reactie van haar ouders en dan voornamelijk haar vader.

"I am not a product of my cirsumstances, I am a product of my decisions"

"Is er iemand die hiervan weet?" vroeg Caleb. Serenity schudde haar hoofd.
"Nee, ik heb hier maar één vriendin en ik kan het niet zeggen tegen haar, ik durf dat niet, ik kan het niet dadelijk doen ze haar iets" Serenity snikte. "Of jou." zei ze.
"Mij doen ze niks, joh." Zei Caleb, in de hoop een beetje luchtigheid te brengen in dit zware gesprek. "Niemand kent mij, of onthoudt mij. Caleb Clearwater, the muggleborn..." Hij lachtte even spottend. "Maak je maar geen zorgen om mij. Wil je naar de ziekenzaal? Misschien is het verstandig om even naar je keel en buik te laten kijken?" vroeg hij vervolgens. Het leek hem het beste om langs madam Pleister te gaan, gewoon voor de zekerheid.
Serenity zuchtte en sloot haar ogen. "Wil je me erheen brengen?" Zei ze uiteindelijk zacht.
Caleb knikte.
Hij pakte het gezicht van Serenity in zijn handen en droogde haar tranen. "Je bent veilig nu. Het is voorbij."
Serenity liet een zwak glimlachje verschijnen op haar gezicht. "Als ik ooit vedwijn, dan was het Lucius en mijn vader. Kom je me dan redden?" Nu leek ze echt te glimlachen.
"Tuurlijk." Caleb meende het serieus, al wist hij niet zeker of Serenity dat wist. Dat maakte ook niet uit. Waarschijnlijk zag ze hem morgen toch niet meer staan. "Ik zal ze proberen strafwerk te geven, al weet ik niet of dat veel impact zal hebben..." ging hij grappend verder. Hij sloeg zijn arm om Serenity heen en samen liepen ze de trap van de Astronomietoren af. Toen ze op de gangen kwamen liet Caleb Serenity. Dat ze samen over de gang liepen zou sowieso al aandacht trekken, laat staan als hij een arm om haar heen geslagen had.
"Trouwens, als je een keer met iemand wilt praten van je eigen afdeling.. Mina is heel aardig, volgens mij heeft ze nog niet zo heel veel vrienden op school." Hij keek naar Serenity om te peilen of de naam van het meisje een belletje deed rinkelen. "Wilhemia Ravens. voegde hij er voor de zekerheid nog aan toe.

Aangekomen bij de Ziekenzaal viel Caleb zijn oog op de klok. Shit, hij was bijna te laat. Voor zijn lessen had hij nog afgesproken met Kyle en Avalon in de Great Hall. Hij wou Kyle vragen naar de mogelijkheden om Magical Creatures te betrekken bij het lentefeest. Als dat niet kon, konden ze misschien iets met planten. Caleb wou graag iets natuurlijks toevoegen aan het feest, om zo de lente te kunnen benadrukken. Kyle wist veel van Magical Creatures. Avalon zou hij ontmoeten aangezien zij de Head Girl was. Zij had net zoveel inspraak over het feest als hij.
"Serenity, ik moet gaan." Zei Caleb. Hij voelde zich vervelend om haar alleen te moeten laten. "Als er iets is, moet je het me laten weten." Zei hij serieus. Hij pakte haar hand vast en keek haar recht in haar groene ogen aan. "Ik meen het, je moet het me laten weten. Beloof je het?" Vroeg hij.

Serenity was in goede handen, de vraag was voor hoe lang dat was. Caleb hoopte dat Lucius inmiddels het schoolterrein weer had verlaten. Zou ze hem opnieuw in vertrouwen durven nemen? Hij hoopte van wel.
In de Great Hall liep hij naar de tafel van Ravenclaw en zocht Kyle of Avalon, maar beiden waren er nog niet. Gelukkig, dacht Caleb, hij was nog op tijd. Als hij iets vervelend vond, dan was dat te laat zijn.
Hij keek ze Great Hall rond en maakte oogcontact met Ashley, die nog aan de tafel van Gryffindor zat. Inmiddels was Julian bij hem komen zitten. Ashley keek hem vragend aan. Hij had natuurlijk het hele voorval met Serenity en Lucius gezien. Caleb knikte, om aan te geven dat alles goed zat. Ashley glimlachte kort en vervolgde vervolgens zijn gesprek met Julian.
Caleb bleef zitten en verzonk in gedachten. Het was heftig om terug te zijn op Hogwarts en de lessen waren nog niet eens begonnen! Hij dacht aan Serenity, hopend dat het goed met haar zou gaan. Toen herinnerde hij weer wat ze had gezegd vanochtend, voor alle drama begon.
"Beetje aan het mokken omdat je het meisje niet kan krijgen? Hoe heet ze ook alweer? Oja Lysandra Zwarts was het toch? Hoe ik dat weet? Iedereen ziet hoe je naar haar kijkt, hoe je verlangt naar haar, maar je zal haar nooit krijgen lieve zielige modderbloedje"
De stem van Serenity klonk na in zijn gedachten. Wist Lysandra het ook? Caleb beet op zijn onderlip en hij kreeg een knoop in zijn maag. Hij wou haar zo graag zien...

[ bericht aangepast op 5 maart 2021 - 21:41 ]