[RPG] [300] A Marauders Story of Secrets [SPEELTOPIC] - Speeltopic - Speeltopics

CHARACTERS

Naam — Faceclaim — User — Pagina
[Dit mogen zowel bestaande als zelf bedachte rollen zijn.]
Gryffindor
• Ashley Joseph Jones — Cole Sprouse— calice — 1.4
• Ethan Clearwater — Toby Regbo — DarkOne — 1.4
• Caleb Clearwater— Joshuah Melnick — Calice — 1.4
• Jordyn Mariah Kingsley — Dasha Taran— Peitho — 1.3
• Marlene McKinnon — Kennedy Walsh— Schumacher — 1.3


Ravenclaw
• Kyle Nicholas Scott — Blake Steven— Reeses — 1.3
• Pandora Lovegood — Sabrina Carpenter — Calice — 1.2
• Avalon Isolde Fitzgerald — Elle Fanning — Iotte — 1.4
• Dante Aurora Montanque— Zoe Kravitz— Artwork — 1.5

Hufflepuff
• Aidan Tomas Fenwick — Max Barczak — Delahaye — 1.4
• Julian Nolan Lartius — Faceclaim — Fika — 1.5
• Novalie Aria Fitzgerald — Elle Fanning — Peitho — 1.3
•



Slytherin
• Zaheer Aceves Selwyn— Iotte — 1.2
• Jasper Achilles Nott — Roy van Leeuwen — Schumacher — 1.2
• Ezra Crawfort — Darwin Gray— Peitho — 1.3
Abel Jabobs — Faceclaim — Darksorrow — 1.4

• Serenity Malfoy— Dove Cameron — DarkOne — 1.2
• Lysandra Zwarts — Anna von Klinski — Reeses — 1.1
• Christina Luna LeStrange— Cara Delevingne — Blodreina — 1.5
• Wilhemina Ravens— Faceclaim — Trijn — 1.5




VAKKEN


QUIDDITCH


PREFECTS


RULES

[ bericht aangepast op 21 april 2021 - 11:13 ]

» Sixteen years » Ravenclaw » Just a little nerdy » Pureblood » Outfit: Ravenclaw uniform

"Niet?" Zelfs Kyle merkte de quasie-onschuldige toon op in Jordyns stem, iets waar hij inmiddels aardig goed in was geworden deze te herkennen sinds de zes jaar dat Jordyn bij hen woonde. Vroeger wilde hij er nog wel eens - vaak - intrappen. "Ow, nee tuurlijk niet. Jouw hoofd wilt natuurlijk alleen weten hoe Novalie in bed is." Ze keek hem plagend aan terwijl Kyle met een zo mogelijk nog roder hoofd zijn blik afwendde. "Jordyn, kappen nou!," zei hij met een stem die nu droop van de irritatie. "Anders vervloek ik je. Daar ben ik helemaal niet mee bezig.       Ondanks zijn irritatie was Jordyn de enige aan wie hij dat durfde te vragen. Hij vertrouwde Jordyn genoeg dat zij zijn geheimpje niet zou doorverklappen of dat ze zelf op Novalie zou afstappen. Hoewel Kyle zijn radeloosheid probeerde af te zwakken, slaagde hij daar niet in en Jordyn keek hem fronsend aan. "Ben je ziek? Heb je koorts? Of heb je je hoofd te hard gestoten vanochtend? Of is misschien het einde van de wereld naderbij?" Blijkbaar stond zijn blik wel erg geirriteerd of misschien zelfs moorddadig, want Jordyn deed al een stap achteruit. "Verstandig," mopperde Kyle. "Sinds wanneer heb jij, de Einstein van de tovernaarswereld, mijn hulp nodig?" Kyle slaakte een diepe zucht en rolde kort met zijn ogen. "Kom op, Jordyn. Ik ben serieus," zei Kyle. "Jij hebt veel meer ervaring op dat gebied dan ik en ik wil het niet verpesten bij Nova. Hoe zou jij het aanpakken?"       "Mijn aanpak zal jou niet gaan helpen. Sowieso zou ik allang eerder werk van haar gemaakt hebben. Misschien helpt het om je in te beelden wat jij nodig zou hebben als jij in haar schoenen stond?" Kyle was de Terzieler nu compleet vergeten, merkte nauwelijks op da het dier al snuffelend tegen zijn schouder duwde omdat Kyle's blik gefocust op Jordyn was. "Dat heb ik mezelf ook al honderd keer verweten," mopperde Kyle. Inderdaad, sinds Nova op Zaheers geflirt was ingegaan baalde Kyle verschrikkelijk van zichzelf. Was hij maar eerder op haar afgestapt. Had hij maar eerder iets tegen Nova gezegd... Kyle was even stil terwijl hij over Jordyns woorden nadacht. "Hoe moet ik weten wat ze nodig heeft? Ze zit vast niet te wachten op nog een jongen die iets van haar wil..." Een plotselinge twinkeling lichtte op in Kyle's ogen. "Kan jij niet eens met Nova praten?," vroeg Kyle zijn pleegzus toen, hoewel hij wist dat Jordyn en Nova niet bepaald vriendinnen te noemen waren. "Of... Of een beetje informeren ofzo? Jij praat daarin veel gemakkelijker dan dat ik doe." Kyle keek Jordyn nu haast smekend aan.

[ bericht aangepast op 26 feb 2021 - 12:55 ]

De minuten gleden langzaam voorbij. Pandora beet op haar lip en draaide voor de honderste keer hetzelfde rondje om de tijd te doden. Halverwege, toen ze gedraaid was naar het portret van de Hufflepuff Common Room bleef ze abrupt staan. Haar ogen werden groot.
"Zoek je iemand?" Aidan en Novalie kwamen de Common Room uit. Pandora haar ogen ontmoetten die van Aidan, welke waren gesierd met een diepe frons in zijn wenkbrauwen. Pandora kende Aidan niet heel goed, ze wist wel dat hij veel omging met Novalie. De stem van Aidan klonk fel, maar misschien had Pandora dat verkeerd gehoord. Bovendien kende ze de jongen amper, dus waarom zou ze meteen conclusies trekken.
“Pandora, hé. K-kan ik iets voor je doen?" Zei Novalie, nadat ze dat gezegd had keek ze even naar Aidan. Wisten ze dat ze iets kwam vertellen? Over Zaheer? Had ze eigenlijk wel ooit aan Novalie verteld dat haar familie veel omging met die van Zaheer?
Pandora wou dat ze had bedacht wat ze precies ging zeggen of hoe ze dit moest aanpakken. In plaats daarvan was ze gewoon op de Common Room afgestormd zonder enig plan.
"Hebben jullie die stukken perkament gelezen?" Vroeg ze, maar aan het gezicht van Novalie te zien wist ze wel beter. Als een oude vriendin van Novalie voelde Pandora aan dat er wat was. Wat dat was, was niet moeilijk te raden.
"Wat als een goede vriendin meer weet? Van wat op die stukken perkament stond?" Ging Pandora verder. "Zou je het dan willen weten?"
Zouden ze haar meteen door hebben? Vast niet. Advies vragen was een goed plan, nu wist ze ten minste van Novalie en Aidan zouden doen in deze situatie.

[ bericht aangepast op 26 feb 2021 - 21:55 ]

MT

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

Vermoeid. Dat was het woord wat het beste Jasper op dit moment kon omschrijven. Zijn ogen hadden zich tijdens de nacht gefocust op het plafond van de slaapzaal. Tegen een uur of half vijf was hij eindelijk inslaap gevallen. Natuurlijk duurde het niet lang -voor zijn gevoel- daarna dat hij weer wakker werd, mede door de medestudenten die wakker werden. Eén zucht verliet zijn lippen voordat hij zijn bed uit kwam. Vervolgens kleedde hij zich om en verliet de slaapzaal en Common Room. Een tijdje later keerde hij terug naar de Common Room. Jasper had een korte wandeling genomen tot aan het Quidditch veld. Hier had hij kort op een bank gezeten van de tribunes, voordat hij langzaam terug liep naar de Common Room. De jongen was blij om terug te zijn op Hogwarts. Vakanties waren leuk, al helemaal de Kerstvakantie, maar het was druk geweest. Zo was hij meegesleurd naar een of andere borrel van zijn ouders hun werk, een brunch gehad met zijn moederskant van de familie en een diner met de familie van zijn vader tijdens de Kerstdagen. Met oud en nieuw zijn ze naar oude vrienden geweest in Frankrijk, met nog meer borrels en bezoeken aan nog meer oude vrienden. Dus Jasper was blij terug te zijn eerst thuis in Engeland en nu terug in Schotland en Hogwarts. Eenmaal in de Common Room aangekomen, pakte hij een boek uit een van de gezamelijke boekenkasten. Het ontbijt zou nog een tijdje duren, dus kon hij net zo goed iets relatiefs nuttig doen. Hij zocht een vrije plek in de ruimte en ging hier zitten. Het concentreren op het boek was lastig door de rumoerigheid die er was. Niet veel later kreeg hij een stuk perkament zijn richting op gegooid. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij op. “Het grote nieuws al gelezen?” Het was Ezra Crawford “Misschien zit er iets bij wat jou interesseert, Captain.” Japer pakte het stuk perkament vast en begon te lezen. Hoofdschuddend moest hij kort lachen. ''Dit zijn de meest interessant roddels hier?'' Voor dat Jasper echt nog iets zeggen kon, hoorde hij de stem van Christina Lestrange. "Heb ik iets gemist? Wat is hier aan de hand? Iedereen is zo rumoerig!” Het stuk perkament die hij in zijn handen had, rijkte hij uit naar haar, zodat ze het zelf kon lezen. ''We hebben iemand op deze school die niets beters te doen heeft dan roddels verspreiden.'' antwoordde Jasper tegen haar. Vervolgens keek hij weer naar Crawford. ''Wat zeg je? Zou dit nu echt zijn of iemand die graag drama wil zien?''

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

▸Met een schamper lachje op mijn gezicht gooide ik het opgevouwen stuk perkament in de richting van Jasper Nott, Quidditch Captain van Slytherin. De woorden of er misschien iets interessants voor hem bijstond, werd met een lach en een hoofdschudding beantwoord. “Dit zijn de meest interessant roddels hier?” klonk de stem van Nott ongelovig. Hierop haalde ik nonchalant mijn schouders op. “Klinkt alsof jij een hele roddelrubriek in je achter hoofd hebt zitten met roddels die wél interessant zijn.” Mijn onverschilligheid maskeerde het feit dat mijn oren gespitst waren op elk nieuwtje dat zich als een lopende vuurtje door Hogwarts verspreidde met een beetje hulp van mijzelf in sommige gevallen.       Echter werd mijn gesprek met Nott ruw onderbroken door de wervelwind aan problemen die de Slytherin Common Room binnen was gestormd – een wervelwind die de naam Christina Lestrange droeg. “Heb ik iets gemist? Wat is hier aan de hand? Iedereen is zo rumoerig!” Ze plofte op de dichtstbijzijnde fauteuil en ik trok geamuseerd mijn wenkbrauw naar haar op. “Ik vermoed dat dan toch het grootste rumoer bij jou vandaan komt, Lestrange. Maar ook leuk om jou weer te zien.” Een zeldzaam glimlachje speelde om mijn lippen – wetende dat ik daarmee een bepaald soort effect op haar zou hebben.       Met de woorden “We hebben iemand op deze school die niets beters te doen heeft dan roddels verspreiden” overhandigde Nott het stuk perkament aan Christina en wende zich daarna weer tot mij. “Wat zeg je? Zou dit nu echt zijn of iemand die graag drama wil zien?” Ik vloot kort tussen mijn tanden door en kruiste mijn armen voor mijn borst. De roddels die erop stonden, waren mij zeker niet verrassend ter oren gekomen. “Geloof me, deze verhalen zijn echt. Alleen al kijkend naar Zaheer en Lyssandra.” Ik haalde een hand door mijn haar en zette af van de tafel waartegen in aangeleund stond. “En wat de persoon betreft die hierachter zit, ik vermoed dat een razende Zaheer me straks die taak om hem te vinden in mijn schoenen komt toeschuiven.” Damaged people are dangerous. They know how to make HELL feel like home

---

I have seen my own sun darkened

Ethan hoorde stil aan waar Selwyn en Lysandra het erover hadden en zijn ogen werden groot hoe hij deed tegen zijn geliefde, zijn hart deed pijn en hij voelde zich gekwetst niemand praatte zo tegen haar! Hij wilde er tussen in springen maar hij wist ook dat hij beter kon wachten tot Lysandra weg was, dan zou hij hem eens laten zien wat een arrogante gemene kwast het was.
'Ik wil dat je een mooie bos zonnebloemen voor me haalt.' hoorde hij Selwyn zeggen, woede borrelde in hem op hoe durfde hij om haar zo te commanderen? wie dacht hij wel niet wie hij was. 'Goed.' antwoordde Lysandra. Ethan wilde eropaf springen, Lysandra stoppen maar ze liep al weg, waarom luisterde ze naar die sukkel? Ethan woede werd alsmaar groter en hij wist dat hij hem een lesje moest leren. Hij trok zijn toverstok en kwam tevoorschijn. 'Hoe durf je!' zei hij woedend en hij richtte zijn stuk op Selwyn.
'Hoe durf jij zo te praten tegen mijn vriendin?' woedend hield hij zijn stok in zijn richting klaar om een spreuk op hem af te vuren.
'Kon je niet iemand anders vinden om te pesten? jij vuile kakkerlak.' de woede werd alsmaar groter, hij wilde Lysandra verdedigen, hem wegjagen maar diep van binnen wist hij ook dat hij geen partij was voor Selwyn.


Serenity Malfoy
’10 punten aftrek van Slytherin, Malfoy. Iets vriendelijker graag.’ Serenity verstarde even ze was helemaal vergeten dat hij head boy was, maar al gauw grijnsde gemeen het kon haar eigenlijk helemaal niet schelen, door de dingen die ze thuis had meegemaakt, de cruciatus vloek meerdere keren over haar heen gekregen omdat ze niet was zoals haar vader Abraxas wilde, ze zette haar broer tegen haar op die haar voortdurend in de gaten hield, hier was dan ook de enigste dat ze haar eigen pijn kon verbergen om gemeen te doen tegen andere leerlingen, macht uit te voeren tegen andere leerlingen. Natuurlijk voelde ze zich hierna wel rot dat ze zo deed maar als ze hierdoor haar eigen pijn vergat was het wel even waard. ‘En ben je jaloers ofz? Wat maakt het jou uit wie ik leuk vind? Als je wilt dat iemand je leuk vindt, start dan eens met iets aardiger zijn.’ Ik lachte gemeen en mijn lach werd wat krankzinniger gemeen keek ik hem aan. ‘Ik heb niemand nodig, mensen doen je toch alleen maar pijn.’ Op dat moment kreeg ze gelijk herinneringen van haar vader die haar opsloot en haar broer die werd gedwongen om de cruciatus curse op haar toe te passen, even welde er tranen in haar op maar snel schudde ze haar hoofd verschillende emoties kwamen naar boven waardoor ze niet wist wat ze moest doen uit een opwelling pakte ze haar toverstok en richtte die op Caleb. ‘Cru..’ snel voordat ze haar woorden kon uitspreken kwam ze terug naar de realiteit en besefte ze dat ze haar stok in haar handen had. ‘Wat?’ zei ze zachtjes en borgde snel haar toverstok weer op.

---

"Zonnebloemen?," herhaalde Lysandra zijn vraag ietwat onnozel. "Goed." Zonder verder nog iets te zeggen liep ze langs Zaheer heen en vermeed daarbij iedere vorm van oogcontact, om vervolgens in een van de kassen te verdwijnen. Good girl. Een tevreden glimlachje speelde rond zijn lippen. Hij had Lysandra in de loop der jaren goed weten af te richten.       “Hoe durf je!” Plotseling kwam een woedende Ethan met een getrokken toverstok vanuit zijn schuilplaats tevoorschijn. Hij richtte zijn toverstok op Zaheer. Geamuseerd en lichtelijk verbaasd trok Zaheer een wenkbrauw op terwijl hij de dreuzeltelg gade sloeg. Onder de indruk van zijn vertoning was hij niet, maar Ethan had wel lef. Of een deathwish, één van de twee. “5 punten aftrek van Gryffindor,” nog steeds nonchalant leunde Zaheer tegen zijn boom en maakte geen aanstalten om de confrontatie met Ethan aan te gaan. Er viel een korte gespannen stilte. “Berg die stok op voor je jezelf nog bezeerd, grote jongen.” Ging Zaheer vervolgens kalm verder. Zijn woorden klonken vriendelijk, maar de dreiging van zijn waarschuwing was duidelijk hoorbaar. “Hoe durf jij zo te praten tegen mijn vriendin?” Ethan was nog steeds woest. “Zou je niet wat dankbaarder zijn?” Kaatste Zaheer lichtelijk beledigd terug. “Zonder mij zou je vriendin niet eens meer op Hogwarts rond lopen. Dan had haar familie haar al lang van school gehaald, of erger - heb je daar wel eens over nagedacht?”       “Kon je niet iemand anders vinden om te pesten? jij vuile kakkerlak.” In een fractie van een seconde zag Zaheer de twijfel in Ethans ogen. Vanaf dat moment wisten beide jongens dat Ethan geen schijn van kans zou maken. Een escalatie met Ethan zou alleen maar voor gedonder zorgen, en dat was wel het laatste waar Zaheer op dit moment zin in had. Hij vond het niet waard om door een smerig modderbloedje in de problemen te komen. “Jij moet je niet bemoeien met zaken waar je geen verstand van hebt.” Beet hij de Gryffindor scherp toe terwijl hij de afstand tussen hen verkleinde door een stap naar voren te zetten, zodat ze oog in oog kwamen te staan. “Althans niet als Lysandra belangrijk voor je is.” Zonder zijn blik af te wennen bleef hij Ethan strak aankijken tot dat zijn aandacht getrokken werd door beweging bij één van de kassen achter Ethan. Het was Lysandra die met een bos zonnebloemen kwam aangesneld.

[ bericht aangepast op 2 maart 2021 - 0:36 ]

---

someone out there feels better because you exist

De brunette had Zaheer niet aangekeken toen ze langs hem liep, richting de kassen. Lysandra wist dat Zaheer hier enkel van genoot en de jonge Zwarts wilde niet de blik van leedvermaak of triomf op Zaheers gezicht zien. Ze wist dat hij gewonnen had en ongetwijfeld wist Zaheer zelf dat ook. Hij had haar klem.       Het was maar goed dat Lysandra niet achterom had gekeken, anders had ze een woedende Ethan op Zaheer af zien stormen. Mét getrokken toverstok. Nu treuzelde Lysandra even in de kassen, voor ze uiteindelijk een bos zonnebloemen plukte die door professor Stronk werden gekweekt. Lysandra wist donderdsgoed dat die bloemen enkel als goedmakertje werden gebruikt voor Nova, al begreep Lysandra niet waarom Zaheer nog altijd zoveel moeite voor haar deed. Zaheer was enkel een relatie met haar beste vriendin begonnen om Lysandra dwars te liggen.       Toen Lysandra niet langer de tijd kon rekken verliet ze met de nodige tegenzin de kas, terug naar Zaheer. Pas toen ontdekte ze Ethan, zijn toverstok gericht op Zaheer terwijl de laatste nog altijd tegen een boom geleund stond. Lysandra versnelde haar pas. "Ethan, niet doen!" Ook nu klonk haar stem smekend. De bos zonnebloemen eindigde voor Zaheers voeten doordat Lysandra naar Ethans arm greep en deze omlaag trok, en in haar haast had ze de zonnebloemen richting Zaheer gegooid. "Alsjeblieft Ethan, hij is het niet waard." Hoewel die woorden enkel voor Ethan bestemd waren, wist ze zeker dat ook Zaheer het had gehoord. Ondertussen was ze half voor Ethan gaan staan, haar blik op haar vriendje gericht maar vanuit haar ooghoeken Zaheer in de gaten houdend. "Kom op, Zaheer. Je hebt je zonnebloemen nu - laat ons met rust."

"I am not a product of my cirsumstances, I am a product of my decisions"

"10 punten aftrek van Slytherin, Malfoy." Zei Caleb streng. Dat was één van de voordelen van het zijn van Head Boy. Serenity leek even uit het veld geslagen. Was ze vergeten dat deze Muggleborn het had geschopt tot Head Boy? Haar grijns kwam echter snel terug op haar gezicht.
"En ben je jaloers ofzo? Wat maakt jou het uit wie ik leuk vind? Als je wilt dat iemand je leuk vindt, start dan eens met iets aardiger zijn." Vervolgde Caleb.
Serenity lachte, maar deze lach was niet een van plezier of humor. Er zat een krankzinnig randje aan de manier waarop ze lachtte.
"Ik heb niemand nodig, mensen doen je toch alleen maar pijn." zei ze.
Die zag Caleb niet aankomen. Ineens liet Serenity een hele andere kant van zichzelf zien. Had ze het tegen Caleb? Of meer tegen zichzelf? Ze leek in gedachten te zijn verzonken. Iets leek haar te kwellen. Haar gezicht stond vol pijn.
Plotseling greep de blonde Slytherin naar haar toverstok en richtte deze op Caleb.
Hij stond geschrokken op en opende zijn mond om iets te zeggen, maar nog voor zijn woorden over zijn lippen waren leek Serenity bij zinnen te komen.
"Wat?" bracht ze zacht uit en ze borg haar toverstok weer op.
Caleb snapte er niks meer van. Stond Serenity zojuist op het punt om hem aan te vallen? Midden in de Great Hall?
"Serenity.. ben je oké?" vroeg Caleb. Hij wist niet waarom hij opeens aardig tegen haar deed, maar iets in hem had medelijden. Hij had gezien dat ze pijn leed. Wat ging er achter die groene ogen schuil? Natuurlijk wist Caleb wel van de ziekelijke denkbeelden waar haar familie achterstond en waar zij mee opgeroeid is, maar zou er meer kunnen zijn? Dingen waar de rest van de school niets van wist?
"Als je met iemand wilt praten, dan ben ik er om te luisteren." zei Caleb. Hij hoopte dat deze toenadering beantwoord zou worden, al twijfelde hij daar sterk aan.

Aangkomen op de binnenplaats zochten Ashley zijn ogen naar het blonde haar en het zachte gezicht van Avalon Fitzgerald. Ze was het evenbeeld van haar tweelingzus Novalie Fitzgerald, maar hij haalde de twee bijna nooit door elkaar. De manier waarop Avalon liep, praatte, zelfs hoe ze rondkeek, Ashley wist haar altijd meteen te herkennen. Nadat zijn ogen een paar keer over de binnenplaats waren gegleden kwam hij tot de conclusie dat ze hier niet was. Hij had geen zin om het hele schoolterrein af te zoeken, dus besloot het kasteel weer binnen te gaan. Hij moest toegeven aan zichzelf dat hij was teleurgesteld. Hij had er naar uitgekeken om Avalon weer te zien, waarom kon hij niet helemaal plaatsen.

Aangekomen in de Great Hall zag hij Caleb met Serenity staan praten bij de tafel van Gryffindor. Het was een vreemde combinatie van mensen. Caleb Clearwater, een muggleborn Head Boy en Serenity Malfoy, de blonde jongere zus van Lucius. Ashley kon niets verzinnen dat deze twee personen met elkaar verbond.
Hij bleef even staan om de situatie te observeren.
Serenity greep ineens haar toverstok en richtte deze op Caleb.
Ashley maakte aanstalten om op de twee af te rennen, om een gevecht te voorkomen. Halverwege stopte hij echter, Serenity liet haar toverstok zakken en stopte hem weer weg in haar gewaad.
Blijkbaar hadden deze twee geen redder in nood nodig. Ashley ging zitten aan de tafel van Gryffindor en pakte een glas pompoensap en een stuk toast. Vanuit zijn ooghoeken hield hij Serenity en Caleb nog in de gaten, beter probeerde ze niet nog een keer om een leerling aan te vallen.

[ bericht aangepast op 2 maart 2021 - 13:37 ]

---

---

Natuurlijk deed Novalie voor hem of ze de wereld aan kon. 'Ik red me wel. Ik ben sterker dan ik eruit zie.' Ze gaf hem nog een stop, maar deze voelde hij nauwelijks vanwege zijn mentale pijn en onrust. Hij glimlachte even om haar baldadigheid, maar hij wist wel dat het anders was. Ook zij kon onzeker en kwetsbaar zijn, zoals nu toch wel. Zaheer zou daar vast en zeker alleen maar grof gebruik van maken. Hij was bang voor de pijn die hij haar daarmee kon doen. In plaats van zich druk te blijven maken in hun common room trok hij Novalie maar mee richting de uitgang. Ze kon protesteren wat ze wilde, maar ze had geen keus. Vaag hoorde hij haar 'nou ja zeg' uitkramen, maar zijn stevige greep zorgde dat ze weinig kon. Hij grinnikte even, maar trok zich verder niets van haar aan. Ze bleef tegenstribbelen. 'Je hebt geluk dat we in dezelfde afdeling zitten, meneer Fenwick. Anders had ik punten afgetrokken wegens ontvoering,' beweerde ze, maar hij wist heus wel dat ze dit nooit zou doen. Het was slechts een dreigement waar hij zich niets van aantrok. Hoe harder ze probeerde te ontsnappen, hoe steviger hij vasthield, ondanks het nutteloze geprik in zijn zij, daar kon hij wel tegen. En hoe groter de grijns op zijn gezicht werd. Zolang zij zelf ook bleef lachen, was het sowieso goed, wist hij. Pandora haar plotselinge verschijning net voorbij de uitgang van hun common room bracht hem van zijn apropos. Zij leek ook wat verrast te zijn hen zo te zien. 'Aidan. . . Mag ik nu los of laat je me zo staan?' hoorde hij Nova opeens uitbrengen en gauw liet hij haar los. Hun gestoei was klaar voor nu. De sfeer was ook compleet omgeslagen door Pandora haar verschijning. 'Pandora, hé. K-kan ik iets voor je doen?' vroeg Novalie aan Pandora. Ze verliet zijn zijde en stapte op het meisje af met wie ze al lang bevriend was. Hij deed juist een stap achteruit om hen de ruimte te gunnen. 'Hebben jullie die stukken perkament gelezen?' vroeg Pandora aan hen. Aidan zorgde dat hij nog wel dichtbij genoeg bleef staan zodat hij mee kon doen aan het gesprek als hij dit nodig achtte. Het feit dat ze het perkament benoemde, gaf hem al een vermoeden over waar dit gesprek heen zou gaan leiden. Hij knikte dan ook in plaats van een gesproken antwoord te geven. 'Wat als een goede vriendin meer weet? Van wat op die stukken perkament stond? Zou je het dan willen weten?' vervolgde ze daarna en op de manier waarop ze sprak, vermoedde hij dat ze het eigenlijk alleen tegen Novalie had. Hij stond er alleen maar toevallig bij. Het was dat het onderwerp hem op zich wel aanging, maar hij kreeg niet echt het idee dat zijn input gewaardeerd zou worden, dus liet hij dit maar aan Nova over. Het ging dan zeer waarschijnlijk ook over haar.

[ bericht aangepast op 1 maart 2021 - 19:34 ]

---

Stenenlikker

Lucius Malfoy

Lucius zijn vader Abraxas had hem naar Zweinstein gestuurd omdat hij dringend iets moest bespreken met de schoolhoofd natuurlijk hij had daar zeker geen zin in aangezien hij veel liever zijn tijd doorbracht met Narcissa maar zijn vader stond erop en hier was hij dan, met grote passen liep hij naar het kasteel.
In de buurt van de grote zaal hoorde hij duidelijk de stem van zijn jongere zusje Serenity en besloot dan ook om uit nieuwsgierigheid een kijkje te nemen daar werden zijn ogen groot toen hij zag dat ze aan het praten was met vermoedelijk een modderbloedje.
Met grote passen liep hij erheen, keek vuil naar Ashley die daar rustig aan het drinken was, daarna pakt hij ruw Serenity pols vast en trok haar achter zich woedend keek hij Caleb aan. 'Hoe durf je met mijn zusje te praten? haar zelfs aan te kijken?' zei hij op een dreigende toon.
Zijn greep om Serenity pols werd steviger haar pijn kreten negerend, hij draaide zich om en liep weg Serenity achter zich aan.
In een lege gang waar niemand momenteel was duwde hij haar ruw tegen de muur aan en greep haar keel ruw vast, ze zag haar naar lucht happen maar dat deerde hem niet.
'Wat deed je met hem?' zei hij, zijn gezicht was dicht bij de hare zodat ze zijn adem in haar gezicht kon voelen. 'I-ik.' stamelde. Hij trapte haar in haar buik en gooide haar op de grond. 'Een Malfoy praat niet met een modderbloedje!' zei hij. 'Heb je dan niks geleerd van vader?' woedend en dreigend liep hij op haar af. 'Heb je dan niks geleerd van je straffen?' hij trok zijn toverstok. 'Crucio.' Serenity schreeuwde en het deerde Lucius niks dat iemand haar kon horen schreeuwen. Hij negeerde hiermee de waarschuwingen van zijn vader om haar pijn te doen waar mensen haar konden zien. Iedereen mocht van hem zien wat voor iemand ze was en dat ze dit verdiende.
'Je bent een schande voor de Malfoy familie.' hij schopte tegen haar aan en liep weg.


Serenity Malfoy

Nadat Lucius haar nog een trap had nagegeven lag ze even op de grond met tranen die over haar wangen stroomde, nadat de pijn redelijk was weggetrokken stond ze op en met rode ogen en een betraand gezicht rende ze weg, iedereen die ze tegen kwam duwde ze ruw weg. ze wilde het niet meer, ze kon het niet meer het deed te veel pijn. Ze wilde weg hier, weg van deze wereld ze kon de pijn niet meer aan, ze moest haar leven zelf beëindigen voordat haar vader of broer het deed. Ze voelde zich alleen, niet begrijpend en dat is het enigste wat ze wilde iemand waarmee ze kon praten, die haar begreep, haar omhelsde en zij dat alles wel goed komt, dat diegene haar hielp.
Bij de astronomietoren stond ze bij de reling, kijkend naar de uitzicht, af en toe kijkend naar beneden het zou een lange val zijn maar ze wist dat als ze hier vanaf zou vallen het wel definitief zou zijn niemand zou haar kunnen redden en haar beter kunnen maken.

Ethan Clearwater

‘5 punten aftrek van Gryffindor.’ Zei hij terwijl hij nonchalant tegen een boom aanleunde. Het kon Ethan helemaal niks schelen dat hij puntenaftrek kreeg, al werden alle punten van Gryffindor afgenomen al betekende dat wel dat de hele afdeling hem zou haten en al dan zou hij heel zijn schooltijd moeten nablijven als iemand zo doet tegen Lysandra dan is het dik en dwars waard. ‘Berg die stok op voor jezelf nog bezeerd, grote jongen.’ Ethan keek hem nog steeds woest aan niet van plan om zijn toverstok te laten zakken maar ondertussen ook nadenkend wat hij eigenlijk aan het doen was, dat hij hier echt hele grote problemen mee kon krijgen als hij een student aanviel dan zou hij misschien van school worden gestuurd en dan kon hij Lysandra al helemaal niet meer beschermen.
‘Zou je niet wat dankbaarder zijn?, zonder mij zou jouw vriendin niet eens meer op Hogwarts rondlopen. Dan had haar familie haar al lang van school gehaald of erger – heb je daar wel eens over nagedacht.’ Ethan dacht erover na en wist dat Zaheer gelijk had, maar toch dit betekende niet dat hij zich als een zak moest gedragen, maar ja dat is niks nieuws voor een Slytherin.
‘Jij moet je niet bemoeien met zaken waar je geen verstand van hebt. Althans niet als Lysandra belangrijk voor je is.’ Zaheer verkleinde de afstand waardoor Ethan en hij nu oog in oog stonde, Ethan bleef hem woedend aankijken en hield hem in de gaten. Hoe durfde hij haar zo te bedreigen.
In zijn ooghoeken zag hij Lysandra maar zijn blik bleef geconcentreerd op Zaheer en hij stond nog steeds alsof hij hem elk moment kon vervloeken. ‘Ethan niet doen!’ hoorde hij haar smekend zeggen ze greep zijn arm beet en trok deze omlaag. ‘Alsjeblieft Ethan, hij is het niet waard.’
Hij keek nog keer naar Lysandra en zag haar smekende ogen, hij liet zijn toverstok zakken en borg die weer op.
‘Kom op, Zaheer. Je hebt je zonnebloemen nu laat ons met rust.’ Ethan gaf Zaheer nog een keer een woedende blik, pakte daarna zachtjes Lysandra hand vast. ‘Kom we gaan.’ Zei hij en hij liep weg Lysandra achter zich mee trekkend.

---

De twee jonge tovenaars stonden stilzwijgend als twee woedende kemphanen lijn recht tegen over elkaar. Geen van beide van plan om als eerste toe te geven. “Ethan, niet doen!” kwam Lysandra haastig tussenbeide. "Alsjeblieft Ethan, hij is het niet waard." Smeekte ze haar vriend waarbij ze naar zijn arm greep en deze omlaag trok. Dit leverde haar een vernietigende blik van Zaheer op. Excuse her?! Suggereerde Lysandra nou dat een dreuzeltelg als Ethan meer waard was dan een volbloed zoals hij? Dat zou echt de grap van de eeuw zijn.       Terwijl Lysandra Ethan probeerde te kalmeren dwaalde Zaheer’s blik af naar de bos zonnebloemen die verlept op de grond lagen. Een frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen. “Ik had toch gevraagd om een mooie bos zonnebloemen?” Vroeg Zaheer, waarbij hij de nadruk legde op het woord mooi. Met een vies gezicht keek hij van Lysandra naar de bos bloemen voor zijn voeten en weer terug naar Lysandra. “Noem je dit mooi?!” Met een soepele beweging griste hij de bloemen van de grond en bekeek ze één voor één nauwkeurig “Jouw definitie van mooi valt nog te betwisten, Zwarts. Eerst dat modderbloedje en nu deze zonnebloemen - ik dacht dat je van huis uit wel beter zou weten.” Spotte Zaheer, terwijl hij Ethan’s aanwezigheid weer volledig negeerde. "Kom op, Zaheer. Je hebt je zonnebloemen nu - laat ons met rust." Probeerde Lysandra dapperder dan dat ze zich werkelijk voelde. “Je hebt gelijk,” gaf Zaheer toe. “Bedankt voor de bloemen en vergeet niet een goed woordje te doen voor mij bij Novalie, Zwarts.” Uitdagend gaf hij haar een knipoog.       Voor hij zich omdraaide om te vertrekken boog hij zich naar voren en bracht zijn hoofd dicht bij dat van Lysandra. “Laat me nooit meer alleen met dat modderbloed vriendje van je,” siste hij waarschuwend in haar oor. Er was geen greintje vriendelijkheid meer in zijn stem te bekennen. Nog voor Lysandra kon reageren had hij zich al teruggetrokken om vervolgens het tweetal de rug toe te keren. Op z’n dooie gemakje slenterde hij terug naar het kasteel. In zijn rug voelde hij de woedende blik van Ethan nog na branden.

[ bericht aangepast op 1 maart 2021 - 22:42 ]

---

someone out there feels better because you exist

"Serenity leek uit het veld geslagen door Caleb zijn vragen. Echt veel tijd om te reageren had ze ook niet. Achter Serenity zag Caleb Lucius Malfoy verschijnen in de deur van de Great Hall. Zijn kille uitstraling, witblonde haar een grijze ogen keken de ruimte rond tot ze rustten op zijn kleine zusje. Met stevige passen kwam hij naar Caleb en Serenity toegesneld. Caleb moest toegeven dat deze hele situatie niet goed aanvoelde.
"Hoe durf je met mijn zusje te praten? haar zelfs aan te kijken?" Hij spuwde de woorden bijna. Lucius zijn grijze ogen staarden woedend naar Caleb. Hij wist dat er veel ophef was geweest onder oude families over het feit dat hij, een muggleborn, Headboy was geworden. Hij had de geruchten gehoord, maar had besloten zich er niets van aan te trekken. Hij had net zoveel recht om deel uit te maken van deze wereld als zij.
Lucius greep de pols van Serenity vast, waarbij zij een pijnkreet uitstootte. Haar broer negeerde dit compleet.
Nog voordat Caleb iets kon doen trok Lucius Serenity de Great Hall uit.
Caleb keek naar Ashley, hij had het hele voorval ook gezien.
"Wat was dat?" Vroeg Ashley verbaasd.
"Geen idee..." Zei Caleb versuft. "Maar het voelt niet goed."
"Moet ik met je mee?" Vroeg Ashley en hij ging staan.
"Nee, ik ga achter haar aan. Blijf jij maar hier." Zei Caleb.
Ashley knikte.
Caleb rende de Great Hall uit op zoek naar Serenity.

"Serenity!" Deed hij een poging om haar te bereiken.
Hij keek de gangen rond. Aan het einde van de tweede gang die hij inliep zag hij de blonde haren en het zwart met groene gewaad welke aan Serenity toebehoorden. Ze baande zich een weg door de mensen. Waar ging ze naar toe?
Als een dolle volgde Caleb haar, haar voorbeeld volgend duwde hij de jongerejaars aan de kant.
Hij bleef haar volgen, rende trappen op en gangen door. Het begon langzaam bij hem te dagen waar ze naar toe ging: de Astronomietoren. Caleb besefte dat het een heel goed idee was geweest om haar te volgen... Ze was toch niet echt van plan...?
Zijn vraag werd beantwoord toen hij de laatste treden had beklommen.
Serenity stond bij de reling.
Caleb hoefde er niet over na te denken wat hij moest doen. Hij rende op haar af, greep haar vast en trok haar naar achteren.
"Je bent niet alleen" Zei hij streng. "Het komt goed, ik ben hier."
Stevig hield hij haar vast, drukte haar lichaam tegen de zijne aan, alsof hij nog steeds bang was dat ze naar beneden kon vallen.
Na een paar minuten liet hij haar langzaam los en keek haar aan.
Haar ogen waren dik en rood, haar gezicht betraand.
"Je hebt het niet makkelijk thuis, of wel?" Probeerde hij. Hij wou haar niet te veel op de kast jagen, maar het was duidelijk dat Serenity op dit moment een vriend nodig had.

[ bericht aangepast op 2 maart 2021 - 10:35 ]