[RPG • 0] Experium || 42 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Merrin zei je dat hij heette, toch?’ Hoewel Medusa de vraag aan Vision richtte, was het Peter die ze aankeek. ‘Donker haar, blauwe ogen. Geloof dat hij een gedaantewisselaar is. Gay as fuck, maar Vision hier denkt dat de wereld spontaan hetero van zijn vriendin wordt.’
      Vision rolde met zijn ogen. ‘Dat ie nu een vent loopt te batsen, betekent niet dat ie het daarbij wil houwen. Ik zie hoe ie naar mijn meissie kijkt. De kwijl loopt nog net niet uit z’n bek.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ondanks dat Fire een paar dagen geleden iedereen over Zebediah had ingelicht, verkrampte zijn borst toen 8226 zo achteloos Zebediahs naam noemde. Het voelde nog steeds als een geheim, iets wat alleen een heel select groepje wist, en hij had twee tellen nodig om te beseffen dat de zaken inmiddels ietsje anders lagen.
      ‘Kom zitten.’ Hij gebaarde naar de lege stoel tegenover hem. In zijn hoofd begonnen de radertjes al te werken. Wat kon een Naamloze over Zebediah te zeggen hebben? Volgens de informatie die ze tot dusver hadden, wilde de jongen alle Naamlozen uit de school werken, om redenen die hij nog steeds niet begreep. Werd het meisje bedreigd, gepest? Hij was niet vergeten wat Dezi wel niet allemaal had uitgehaald bij hun Naamloze. Hij richtte zich tot het bang ogende meisje. ‘Wat is er aan de hand?’
      Hij had vriendelijk willen klinken, maar er zat een gespannen ondertoon in zijn stem.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Peter zijn linker wenkbrauw schoot spontaan omhoog alsof er een spastisch zenuwtrekje aanwezig was. Merrin? Die naam zei hem niets. Maar hij trok zich dan ook niet zoveel aan van anderen. Oh, gay.
Bah, jongens die batsen met elkaar... Hij zou het nooit snappen.
Als ze dat voor zijn neus zouden doen, gooit ie spontaan 1000 spinnen over hun lijf. Weg sfeer. Hij grinnikte even bij de gedachte en ging meer over de leuning hangen om de meisjes goed te kunnen bekijken. Wat een fantastische creaties zijn dat, dacht hij bij zichzelf.

Hij richtte echter zijn blik opzij naar Vision. Nu wou hij wel eens weten wie die mogelijke prachtige deerne is van hem. 'En wie is jouw meissie wel dan?' Hij liet het woord meissie overdreven over zijn tong gaan.

Vision

Vision wierp hem een donkere blik toe. 'Alsof je dat niet weet.' Hij liet maar al te duidelijk aan de wereld merken dat Cherry van hem was

---

Every villain is a hero in his own mind.

8226 keek Fire aarzelend aan, en liet haar ogen even rondgaan in de kamer. Ze was hier nog nooit geweest, dus de nieuwsgierigheid had wel even de overhand. Ze knikt kort en gaat dan naar de stoel waar ze zich zachtjes laat neerzakken. Ze plooide haar handen over haar schoot en richtte haar blik op naar Fire. 'Ik- Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen.' Ze wendde haar blik algauw af en staarde naar haar handen om zich een houding aan te meten.

'Een paar weken geleden heeft Zebediah me benaderd.' Voorzichtig werpte ze een blik omhoog maar verloor algauw haar nieuwe moed. Waarom wordt ze altijd zo onzeker als ze in zijn buurt is?
'Hij- Hij stelde vragen.' Ze prutste wat aan haar trui. Zou hij boos worden nu hij wist dat ze hier enkele weken mee heeft rondgelopen?

'Over de Panthers en Lions.' Verstikt beet ze op haar lip en een paar tranen liepen geluidloos over haar wangen. 'Ik zweer dat ik niets wou vertellen, maar hij dreigde om me te vermoorden.' Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en haalde diep adem vooraleer ze weer opkeek naar hem. 'Hij- hij-hij had-foto's bij.' kwam er snikkend uit haar mond. Gruwelijke beelden die ze nog altijd niet van haar netvlies kreeg.

Als er iets was waar Fire zich als leider nog wel in zou kunnen bekwamen, was het mensen troosten. Hij wist gewoonweg niet wat hij moest doen. Fox kende hij goed – daarbij ging het inmiddels best gemakkelijk. Maar dat was dan ook wel de enige. Hij wist dan ook wel dat hij íéts zou moeten doen, het voelde alleen onnatuurlijk om een hand op haar schouder te leggen of een arm om haar heen te slaan. Vermoedend dat zo’n awkward gebaar de boel alleen maar ongemakkelijker zou maken, besloot hij dat hij maar beter kon praten. ‘Voel je niet schuldig,’ zei hij. ‘Ik weet hoe ver Zebediah kan gaan en het is goed dat je het niet langer voor jezelf houdt. Kun je vertellen wat je tegen hem hebt gezegd/’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kris had sneller gereageerd dan Zebediah verwacht had; opeens stond er een muur tussen hen in. Hoewel hij geen behoefte had om Fox’ woorden te horen, had hij toch wel Kris’ reactie willen zien. Nu leunde hij dan ook ongeduldig tegen de wand aan. Blijkbaar was het zwarte steen behoorlijk dicht, want hij kon niet eens een stem opvangen. Hij zag Kris niet aan voor een type dat ellenlange verhalen vertelde – zelfs niet tegen Fox en het duurde dan ook behoorlijk lang. Maar goed – misschien keek hij de opname van Fox wel twee keer. Of had hij een inzinking. Een grijns krulde om zijn lippen bij die gedachte.
      Opeens begon de grond te beven. Zebediah verstarde – in de tijd dat hij hier woonde had hij geen enkele aardbeving meegemaakt. Toen scheurde de vloer open en schoten er kristalscherven omhoog, sommige zo dik als zijn been. Angst greep hem bij de keel, zijn blik flitste de ruimte rond op zoek naar bescherming. Hij klom op de tafel, al wist hij niet of het hout zo’n stenen spies zou tegenhouden. Zijn hart hamerde in zijn borstkas, zwaar en luid. De laatste keer dat hij iets als angst had gevoeld, was toen Fires vlammenzee hem omringde en hij ervan overtuigd was dat zijn laatste uur geslagen had.
      Met een daverende klap barstte de net opgetrokken muur uit elkaar. Kris stond in het midden ervan, scherven regenden om hem heen. Zijn ogen waren pikzwart en zijn gezicht was als een stalen masker. Zebediah had geen flauw idee wat er gebeurd was en de omslag was zo abrupt dat hij even vergat dat hij een gave had waarmee hij dit kon stoppen.
      Hij zocht de priemende blik op, maar voor hij iets kon uitspreken, ontstond er een doorzichtige wand tussen hen. Kris stapte dichterbij, zijn ogen hadden nu iedere kleur verloren. Weer was daar die scherpe prik van angst.
      ‘Ik zet het je betaald.’ Kris’ stem klonk donker en Zebediah vroeg zich af waarom hij hem in vredesnaam al die tijd zoveel vrijheid had gegeven. ‘Elke fucking traan die hij gelaten heeft zet ik je betaald.’
      Zebediah wilde iets doen – iets zeggen, maar hij was opeens volledig de controle kwijt over de situatie en voelde de radeloosheid door zich heen trekken. Opeens voelde hij een enorme pijn in zijn rug, die onmiddellijk doortrok naar zijn buik. Met grote ogen zag hij hoe een langwerpig stuk steen zijn bovenlijf doorboord had. Pijn liet hem naar adem happen.
      ‘Je voelt geen pijn,’ droeg hij zichzelf op – maar het was een leugen. Hij voelde wél een helse pijn en wist dat die past wegging als hij een reflectie vond.
      ‘Denk na, idioot,’ wist Zebediah er toch kreunend uit te krijgen. ‘Je weet wat ze met je liefje doen als ik het loodje leg.’
      ‘Ze doen helemaal niks.’ Kris spuugde de woorden uit. ‘Ik leen je teleporteur en ik zorg dat je handlangers dood zijn voor ze ook maar te horen krijgen dat jij de pijp uit bent. En dan neem ik Fox mee en laat ik deze hele klotezooi instorten.’
      ‘Jij denkt echt dat ik geen voorzorgsmaatregelen heb getroffen? Dat ik –’ Hij kneep zijn ogen dicht tegen een golf pijn.
      ‘Ik waag het erop. Dit freak circus van je heeft al veel te lang geduurd.’
      Aan het plafond verschenen kristallen druipstenen, die gevaarlijk trilden en ieder moment naar beneden leken te kunnen komen. ‘Ik hoop voor je dat je een beetje goede reflexen hebt.’
      Vlak boven hem liet een pegel los. Het leek alsof Zebediah vanbinnen werd uitgescheurd toen hij van het ding wegdraaide en het nét zijn been miste.
      Toen hij vloekend opkeek, was Kris verdwenen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kris beende door het kasteel. Zijn gave broeide nog steeds onder de oppervlakte. Steeds weer bleef hij Fox’ betraande gezicht voor zich zien, hoorde hij het verdriet in zijn stem. Schuld snoerde zijn keel dicht. Hij had veel te lang gewacht. Hij had eerder wat moeten verzinnen, in plaats van zo met zich te laten sollen.
      Zijn voetstappen galmden door de lege gang. Kris wist dat Zebediah met een teleporteur samenwerkte, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Hij wist niet of diegene dat vrijwillig deed en hij wist ook niet hoe diegene eruitzag. Maar daar kwam hij wel achter. Desnoods pinde hij iedereen die weigerde te vertellen welke gave hij of zij had met zijn voeten aan de vloer vast.
      Kris liep vertrek na vertrek voorbij. Sommigen waren niet eens in gebruik. Een trap leidde naar beneden, Kris wist dat daar mensen werden vastgehouden. Die liet hij er later wel uit.
      Uiteindelijk vond hij een vleugel waar de kamers er niet uitzagen als cellen, maar meer als zijn eigen vertrek – zij het iets minder royaal. Het gaf hem een wrang gevoel dat Zebediah hem zo in de watten leek te leggen, terwijl hij dat niet deed bij de
mensen die zich vrijwillig achter hem geschaard hadden. Dat was althans zijn vermoeden, aangezien het voor een groot deel voormalige Rhino’s waren en sommigen af en toe een momentje mochten shinen in Zebediahs achterlijke hongerspelenvariant.
      Hij bleef stilstaan voor een deur die openstond. De bewoner mocht blijkbaar gaan en staan waar hij wilde. Zou dat dan de teleporteur zijn? Die kon je immers moeilijk in een kamer vasthouden, tenzij je hem een halsband omdeed. Daar leek Zebediah er echter niet veel van te hebben.
      Kris stapte de kamer binnen. Een jongen die hij iets jonger schatte als hijzelf, was met halters in de weer.
      ‘Wie ben jij?’ vroeg Kris vanuit de deuropening, terwijl hij zijn gave alvast op scherp zette.
      De bruinharige jongen draaide zich om en leek te schrikken.
      In een flits was hij weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij grijnsde zijn tanden bloot als hij duidelijk een geïrriteerde ondertoon in Vision zijn stem hoorde. Hij lééft om mensen de kast te kunnen opjagen, dus hij was nu wel best in zijn nopjes. 'Oh, juist. Hoe heet ze ook alweer?'
Hij trok een bedenkelijk gezicht en krabde even aan zijn kin. 'Het is iets met fruit.' Een bedenkelijke frons ontstond op zijn voorhoofd. 'Cherry?' Hij onderdrukte nog net een lach, en haalde zijn schouders op.

[ bericht aangepast op 1 april 2021 - 18:30 ]

Fort had geen aanwezige persoonlijkheid. Het liefst bleef hij op de achtergrond. Dat was altijd al zo geweest. Zo kreeg hij de kans om zijn omgeving zo veel mogelijk te observeren. Hij wist dan ook maar al te goed wie daar in de deuropening stond. Kris. In de maanden dat hij hier was, was het hem niet gelukt om de aard van diens relatie met Zebediah te doorgronden. Wél wist hij dat het niet de bedoeling was dat hij op vrije voeten was – en hij wist ook dat hij een dodelijke gave had. De reden dat hij direct was weggeteleporteerd. Hij landde vlak bij de kamer waar de jongen gevangen was gehouden en keek door de deuropening naar binnen. Zijn ogen werden groot toen hij Zebediah in een plas bloed op de tafel zag liggen. Een enorm stuk kristal had zijn lichaam doorboord. Fort mompelde een verwensing.
      Was hij dood?
      Anders zou het niet lang duren…
      Fort stond in tweestrijd. Kon hij beter maken dat hij wegkwam? Of moest hij een poging doen om Zebediah te redden? Nu Romeo van de aardbodem was verdwenen, hoopte hij eigenlijk zijn plek als rechterhand in te kunnen nemen. Hij had zich de afgelopen tijd als een trouwe volgeling bewezen. Hij vond dat hij wel meer had verdiend dan de jongen alleen van A naar B te transporteren. Zonder Fort kwam er van Zebediahs plan immers niets terecht.
      Toch hield iets hem tegen. Hij wist best dat Zebediah vreselijke dingen had gedaan en dat Fort daar medeplichtig aan was. Soms lag hij daar wakker van – maar wel steeds minder vaak. Hij moest om zichzelf denken. Een paar maanden had hij onder de gewone mensen geleefd, maar het viel niet mee om een bestaan op te bouwen, zonder naam, zonder papieren, zonder mensen die je kende.
      Zebediah kon daar verandering in brengen. Hij wilde een gemeenschap opbouwen met mensen zoals zij.
      Je moet nu handelen.
      Fort pakte een van de stukken kristal die op de grond was gevallen en flitste terug naar de gang waar Kris net had gestaan. Die keek verdwaasd om zich heen. Voor de jongen kon reageren, sloeg Fort hem met het stuk steen tegen zijn hoofd.
      Hij ging neer als een baksteen.
      Mooi.
      Fort greep de jongen onder zijn oksels en teleporteerde naar een van de lege cellen. Daarna zocht hij Galen op en bracht die naar Zebediah toe.
      ‘Zorg dat ie blijft leven,’ zei hij op een stugge toon.
      De jongen wierp hem een donkere blik toe. 'Ik ben geen tovenaar.'
      ‘Haal de heler van de Panthers erbij,’ zei Zebediah kreunend.
      Fort gaf een kort knikje en verdween.

[ bericht aangepast op 3 april 2021 - 22:05 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Cherry, ja,’ antwoordde Vision korzelig. ‘Zo te horen is jouw geheugen al net zo beroerd als dat van haar.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Aarzelend keek ze op naar hem, terwijl ze een zoveelste verloren traan verwoed van haar wang veegde. Waarom moest ze altijd huilen bij zo'n zaken? Ze voelt zich altijd zo zwak op zo'n momenten.
Ze haalde diep adem en keek Fire zwijgend aan terwijl ze aarzelend haar woorden bij elkaar aan het zoeken was. 'Over Damon.'

Ze kauwde wat op haar lip terwijl de volgende woorden heel voorzichtig over haar lippen werden gebracht. 'Dat hij het feestje heeft verstoord.' Hij al err wel al van gehoord hebben, dacht ze bij zichzelf.

Haar adem ontsnapte langzaam, terwijl ze naar Fire opkeek, en ze probeerde nieuwe tranen te bedwingen. 'De foto's. Daar stond dat naamloze meisje op.' Ze zweeg even. 'Van de Rhino's.'

Ze had hem moeten vertellen over Damon? Fire kon het even niet helemaal volgen, totdat hij zich herinnerde hoe de nasleep van die verstoring was geweest. Iedereen had zijn ergste herinneringen met de anderen gedeeld. Dingen die sommigen al jaren met zich meedroegen, waren aan het licht gekomen. En Zebediah kende die verhalen nu? Hij kende nu ieders zwakke plek? Hij kreeg het koud van dat idee. Betekende dat dat het zíjn idee was geweest om Damon naar het feest te sturen? Had Tony onder zijn invloed gestaan? Of had Tony dat vrijwillig voor hem gedaan? Het was niet ondenkbaar dat Zebediah bij iedere afdeling een ingang probeerde te vinden. Van zijn afdeling leek Tony daar toch het best voor in aanmerking te komen.
      Hij liet de gedachte los toen ze vertelde over foto’s van de Naamloze Rhino. Het meisje had gedachten kunnen lezen – hij had al het vermoeden gehad dat Romeo en Zebediah haar om die reden uit de weg hadden willen ruimen. En daarmee hadden ze dus druk op haar uitgeoefend.
      ‘Het is goed dat je dit deelt, 8226. Heb je nog andere dingen voor hem gedaan, behalve informatie doorgespeeld?’
      Met neergeslagen ogen vertelde ze dat ze Fox mee naar het Halloweenfeest had moeten vragen. Dat verbaasde Fire niet echt. Als Fox met een ander was gegaan, bijvoorbeeld met Jester, zou het veel moeilijker zijn geweest om hem af te zonderen. Fire streek langs zijn kin.
      ‘Laat het me weten als hij weer contact heeft gezocht,’ antwoordde Fire. ‘Als hij weer om informatie vraagt, moet je dat maar gewoon aan hem geven. Neem geen risico’s, goed? Probeer verder zo min mogelijk alleen te zijn.’ Even aarzelde hij, voor hij vervolgde: ‘Je kunt eventueel bij mij op de kamer slapen, als je dat prettig vindt. Het is misschien wat ongebruikelijk, maar zo kan hij je in de nacht niet verrassen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kris bladerde het kleine boekje door. Het zat bomvol frutsels, foto’s, to-do-lists en handgeschreven teksten, gedichtjes en andere shit die hun drie jaar samen samenvatte. Het was een typisch Fox-cadeau. Ze zaten naast elkaar op de grote rots aan het kratermeer, hun voeten bungelend boven de diepte. Die van Fox bewogen onrustig heen en weer.
      ‘Goh, je hebt je uitgeleefd hè?’ Kris keek opzij.
      Fox kreeg een kleur op zijn wangen. ‘Ik liet me misschien een beetje gaan, ja.’
      Zachtjes grinnikend sloeg Kris een arm om zijn onderrug. ‘Het is lief.’
      Stralend keek Fox naar hem op. ‘Ja? Vind je het leuk?’
      ‘Hmm-hmm.’ Hij streek zijn neus langs die van Fox en gaf hem een plagerig kusje. ‘Al zou ieder ander me met dit zoetsappige gedoe laten kotsen.’ Hij trok een mondhoek op terwijl hij Fox’ blik zocht. ‘Al geldt dat ook voor wat ik zelf gedaan heb.’
      ‘Wat dan?’ Fox’ ogen glommen verwachtingsvol.
      Kris’ mondhoeken bogen omhoog in een grijns. ‘Daarvoor zul je me moeten uitkleden.’
      Een blos gleed langs Fox’ wangen. Het was aandoenlijk dat hij na drie jaar nog steeds om zoiets simpels kon blozen.
      ‘Je wordt wel heel rood,’ grinnikte Kris. ‘Nu ben ik wel benieuwd waar je aan denkt.’
      Fox’ blik flitste naar zijn lippen – of beter gezegd, naar zijn piercing.
      Hij boog zich dichter naar zijn vriend toe en ving zijn lippen. ‘Hoop je daarop? Een extra piercing die alleen jij kan bewonderen?’ fluisterde hij. ‘Als dat je wat lijkt, valt dat best te regelen.’
      Hij lachte zachtjes toen Fox begon te sputteren. ‘Daar dacht ik helemaal niet aan!’
      ‘Echt wel,’ plaagde Kris. ‘Na drie jaar pik ik dat heus wel op, hoor.’
      ‘Maar alleen omdat jij zegt dat ik je moet uitkleden,’ mompelde hij met wangen die onmogelijk nog roder konden worden. ‘Alleen de gedachte daaraan doet al plaatsvervangend pijn.’
      Kris grinnikte. ‘Ik kan best wat hebben hoor.’
      Fox gaf hem een zachte por tussen zijn ribben. ‘Ik buit mijn creatieve kant uit en jij begint over penispiercings. Ik was vergeten wat voor romanticus jij bent.’
      ‘Ieder zijn ding hè,’ lachte Kris. Hij verstrengelde zijn vingers met die van Fox. ‘Maar stiekem heb ik ook mijn creatieve kant uitgebuit.’
      Een nieuwsgierige glinstering blonk in Fox’ ogen. Een plagerige grijns verscheen nu ook op zijn gezicht. ‘Je hebt nieuw ondergoed gebreid?’
      ‘Had ook geen kwaad gekund, nog even en de nachten worden weer kouder.’
      Fox stak zijn tong uit en klom daarna op zijn schoot. Kris sloeg zijn armen om zijn middel zodat hij niet achterover van de rots zou vallen. Het verwarmde hem vanbinnen dat zijn vriend hem zo blind vertrouwde dat hij niet eens aan de grote hoogte dacht.
      Fox’ handen gleden onder zijn shirt en verkenden zijn huid. Pas toen hij op niets ongewoons stuitte, schoof hij de stof omhoog en trok het over Kris’ hoofd. Zodra zijn bovenlijf ontbloot was, bleef zijn blik op zijn borst hangen. Sprakeloos gleed zijn blik omhoog.
      Kris voelde een trilling in zijn borstkas. Dat hij zenuwachtig zou kunnen zijn, vond hij bij voorbaat onzin, maar hij verstevigde zijn greep om zijn vriend toch iets.
      Fox’ blik dwaalde weer naar beneden. Zijn ademhaling klonk zwaarder. Hij hief zijn hand en zijn vingertoppen streelden de tatoeage links op zijn borst. Het was een vos die omhoogkeek, naar drie sterren die hij onder zijn sleutelbeen had laten tatoeëren.
      Fox staarde hem aan, zijn bruine ogen waren vol liefde en ongeloof.
      Kris glimlachte en streek langs zijn wang. ‘Ik hou van je, Foxie. Voor altijd.’
      Misschien was hij jong om zoiets permanents op zijn lichaam aan te brengen, maar dat kon hem niet schelen. Dat hij van Fox hield, was de enige zekerheid die hij hier had. De afgelopen drie jaar had hij daar geen moment aan getwijfeld.
      ‘Ik hou ook van jou,’ fluisterde Fox. Er blonken tranen in zijn ogen. ‘Echt heel erg veel.’
      Kris boog zijn hoofd en kuste zijn vriend teder. Met hem in zijn armen voelde hij zich gelukkig. Genietend sloot hij zijn ogen toen Fox zijn hals begon te zoenen, waarbij hij ook kusjes drukte tegen de drie sterretjes. Zijn vingers volgden de lijnen van de tatoeage, zijn lippen lieten niet lang op zich wachten.
      Het was een moment dat hij nooit zou vergeten.

Hoe mooi de herinnering ook was – hij werd steeds vager. De contouren van het kratermeer verdwenen en Fox loste op in zijn armen.
      Toen was hij alleen – alleen met een bonkende hoofdpijn.
      Hij zat in een schemerige ruimte, zijn polsen en enkels geketend. Er zat een band om zijn hals.
      Wat was er gebeurd? Hoe was hij hier terechtgekomen?
      Hij herinnerde zich dat hij op zoek was naar de teleporteur – hij was naar Fox op weg geweest.
      Dit was zijn kans geweest – en om de een of andere reden was het gigantisch misgelopen. Hij was niet terug bij Fox. Hij zat verdomme nog steeds vast. Tranen van frustratie prikten in zijn ogen.
      Hij dacht terug aan de herinnering – een van zijn laatste herinneringen aan Fox. Slechts vijf dagen na die avond waarop alles perfect was en ze zich beiden intens gelukkig voelden, had Nish hem aan het schoolbestuur uitgeleverd.
      Nu vroeg hij zich af of het de allerlaatste herinnering was geweest en of Zebediah zijn dreigement zou waarmaken. Hij had een aanslag op zijn leven gepleegd. Zou Fox hiervoor boeten?
      Hij beet op zijn lip terwijl hij aan de jongen dacht. Met heel zijn hart bad hij dat zijn nieuwe vrienden hem zouden kunnen beschermen.

[ bericht aangepast op 1 april 2021 - 23:13 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze lachte even zachtjes in zichzelf en moest moeite doen niet haar hoofd te schudden. Vision liet zich te gemakkelijk op de kast jagen. Ze had verwacht dat zelfs hij onderhand wel door zou hebben dat Peter hem gewoon op stang zat te jagen, maar om een of andere reden liet Vision zich elke keer weer meeslepen. Voor een moment wisselde Alice een blik uit met Medusa, maar zoals gewoonlijk bemoeide ze zich er niet mee. In plaats daarvan draaide ze haar handspiegel terug om terug de kamer in te kijken waar ze net gebleven was. Het tweetal lag nog altijd te slapen op bed, waardoor het meisje het beeld verveeld door flitste naar de andere kamers. Die waren allemaal even leeg, op de kamer van de heelster na. Met een zucht borg ze haar spiegel weer op in haar tas, ontevreden dat ze nog niet haar antwoord gevonden had.
      Het mooiste aan Experium was dat bijna elke kamer hetzelfde eruit zag, de spiegel altijd op dezelfde plek. Misschien net tegen de andere wand, maar makkelijk te vinden. Helaas waren de meeste ook zo gepositioneerd dat ze vaak alleen de zijkant van de kast zag. Maar als ze goed keek, kon ze gelukkig nog een van de bedden zien, de kast aan de andere kant en een heel klein stukje bureau. Op dat bed lag nu de leider van de Panthers, volledig uitgeschakeld, met Maaya's favoriete vriend ernaast. Ze had een vage glimp kunnen opvangen van zwarte handen en het meisje was nieuwsgierig naar wat er precies gebeurd was. Alice vond het heerlijk om van alles op de hoogte te zijn. Kennis was macht in haar ogen, hoe meer ze wist, hoe beter. En hoewel ze had geprobeerd een aantal gesprekken af te luisteren van die dag, had niemand over de oorzaak gesproken. En dat irriteerde haar mateloos.

[ bericht aangepast op 2 april 2021 - 21:36 ]

---

It's never gonna happen, Guys.