[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 2 - Speeltopics

Dat Charlize zowaar nog het lef had om zich beledigd te voelen over Yuliya’s botte woorden zorgde ervoor dat de studente alleen nog maar in een slechter boekje kwam te staan bij haar. Had ze dan echt niet door dat zij het gesprek op een vijandige manier begon? Dan moest ze niet nu slachtoffer gaan spelen. Yuliya reageerde er maar niet op. Een ongemanierd kind corrigeren met een tik in het gezicht was helaas niet toegestaan op deze school. Gelukkig wel in de demonen realm. Daar zou Charlize zich niet meer achter regels kunnen verschuilen, mocht ze haar grote mond en attitude behouden. In ieder geval liet de dame Yuliya wel uitpraten, had ze al die jaren toch wel wát manieren aangeleerd.
      Zoals verwacht verscheen er een grijns op Charlize’s gezicht nadat Yuliya haar in haar oor toegesproken had. Het zou erg onkarakteristiek zijn voor de brunette om zich hierdoor te laten intimideren. Dat was ook niet de bedoeling van haar woorden. Yuliya hoopte juist dat Charlize ze niet serieus zou nemen, des te grotere kans dat ze aangepakt kon worden op slecht gedrag. Zodra de dame eindelijk sprak, ging Yuliya’s wenkbrauw vragend omhoog. “Excuseer?” vroeg ze. Duidelijk dat Charlize nog veel lessen nodig had in het leren respecteren van demonen duizenden jaren ouder dan zij, anders ging ze gegarandeerd in de problemen raken.
      ”Oh, maar het was geen bedreiging lieverd. Zie het meer als een kleine waarschuwing, een head’s up. Voor het geval dat je op domme ideeën komt, wat voor velen van jullie het hele doel van op deze school zitten lijkt te zijn,” zei Yuliya terug, op dezelfde toon die Charlize gebruikte. Bij het horen van Ramsey’s naam, voelde een extra vlaag van woede opkomen. Die jongen was een ongemanierd stuk stront, nog erger dan de brunette voor haar. Waren demonen-in-spé altijd al zo geweest? Of was het de laatste paar jaren pas dat ze zo verwend waren geworden? “Wat mijn kantoortje betreft: ik hoop je daar liever nooit te zien, want je verveelt me nu al.” Yuliya rolde met haar ogen, terwijl ze toekeek hoe Charlize haar spullen pakte en haar laatste subtiele bedreiging uitsprak. Al had ze wel gelijk, met de hoeveelheid randdebielen dit jaar zou het niet makkelijk worden voor Yuliya. Echter leek Charlize even te vergeten dat het voor haar dan evenmin soepel ging lopen.
      Yuliya keek Charlize kort achterna, begreep niet goed waar ze haar enorme ego vandaan had geplukt, gezien er totaal geen reden voor bleek te zijn. Ze had nu al medelijden met de mensen die met haar een kamer moesten delen, gezien de dame een wandelende nachtmerrie had. Daarna keerde Yuliya zich weer terug naar voren, om een volgende student op zich te nemen. Het bleek al snel dat iedereen voorzien was. Oftewel: ze had net zo goed in haar kantoortje kunnen blijven zitten. Yuliya stond op het punt om haar spullen te pakken en te vertrekken, toen een engel op haar kwam afgelopen: Jacob. Ze grinnikte kort om zijn directe aanpak. Geen saaie begroetingen eerst, gelijk zijn intenties duidelijk maken.
      ”Wel twee borrels, denk ik,” zuchtte Yuliya in antwoord. Het was niet dat ze deze ochtend met veel volitares te maken had gekregen, slechts twee. Helaas waren het wel gelijk de twee ergste die er rondliepen. “Charlize en Ramsey hebben mijn totale energie opgeslokt met hun irritante persoonlijkheden. Hoe was jouw ochtend?” vroeg ze daarna, terwijl ze de engel aankeek. Ze wist niet goed of het gepast was hem te omhelzen, gezien de reden waarvoor ze hier naartoe gestuurd was. Zeker niet met Kenna in de buurt. Yuliya keek kort het plein rond, de adviseur bleek nog met studenten bezig te zijn, dus was de aandacht niet op Yuliya gevestigd. Perfect, dan kon ze zonder veel gezeur weglopen met Jacob.
      ”Wat zeg je ervan? Mijn kantoor? Ik heb nog een paar goede flessen staan. Heb jij nog wat goeds ingepikt van een van de studenten?” vroeg Yuliya aan hem, al wachtte ze niet op zijn antwoord, voordat ze wegliep naar de lerarenruimtes. Ze wilde zo snel mogelijk weg van al de vermoeiende mensen op deze school.

Gabrièl’s wenkbrauw ging in een frons omhoog toen Cyrus het lef had zijn vleugels te beledigen. Hij wierp een korte blik over die van de onderadviseur. Even zwart, maar met rood en groen ertussen. Alsof dat wel mooi was? “Ja en die van jou lijken alsof er een kleuter op heeft zitten verven in je slaap, maar ieder z’n smaak natuurlijk. Ik zou persoonlijk voor het monotone zwart kiezen, lijk je tenminste echt op een demoon,” antwoordde Gabrièl even snerend terug. Hij liet zich niet zomaar voor lul zetten door een onbenullig mannetje als Cyrus. Het was slechts een onderadviseur van een paar honderd jaar oud. Zoveel extra levenservaring op Gabrièl had de man echt niet, waarom gedroeg hij zich dan wel zo?
      De uitdagende blik in Cyrus’ ogen wekte alleen maar een grijns op bij Gabrièl. Als de man nou wat langer of breder was, wellicht dat het dan intimidatie opwekte. Helaas gaf het nu niet het gewenste effect. Waarschijnlijk deed het Gabrièl goed als hij zijn mentor wat meer respect gaf, maar Cyrus lukte het niet af te dwingen en verdiende het ook niet bepaald door de manier waarop hij Gabrièl behandelde. Een schamper lachje verliet zijn lippen toen hem werd verteld dat hij Cyrus’ connecties niet waard was. Alsof de onderadviseur een recht van spreken had. Het liefst had Gabrièl hem verteld dat als deze demonen het waard vonden om met Cyrus om te gaan, ze al helemaal weg zouden zijn van hemzelf, maar gezien de nu al voelbare spanning, liet hij deze waarheid maar even achterwege.
      Echter, voordat Gabrièl de man kon verstellen waar het op stond, kwam Leya naar het tweetal toegelopen. De jongen zette een charmante glimlach op zijn gezicht. Hij knikte kort op haar aanbod om bij haar te komen slapen vannacht, mocht het te lang een chaos blijven in zijn eigen kamer. Natuurlijk moest Gabrièl weer ingedeeld zijn met de druktemakers en partyplanners van de school, waardoor Laslo en Jouka’s verrassingsfeestje in zijn kamer ging zijn. Wat had hij gedaan om het verdiend te hebben zo hard gestraft te worden? “Aan dat aanbod houd ik je,” zei Gabrièl, terwijl hij kort met zijn ogen rolde toen Leya hem een klopje op zijn wangen gaf. Met zijn ogen zag hij de dame weer weglopen, waarna hij zich terug op Cyrus richtte.
      “Weet je wat het is, Cyrus, iedereen denkt altijd dat respect komt met leeftijd. Met status. Als je het mij zou vragen is dit de grootste onzin dat ik ooit gehoord heb. Respect is iets wat je verdient, Cyrus, en jij..-” zei Gabrièl, terwijl hij de man van boven naar beneden en weer naar boven aanstaarde, “-… jij hebt nog niet laten zien dat je het waard bent.” Hij glimlachte kort naar de man, waarna hij zijn spullen weer in zijn tas begon te stoppen. Een korte, schampere lach verliet zijn lippen toen Cyrus kenbaar maakte dat hij zich beter vond dan Gabrièl. Zoveel arrogantie in zo’n klein ventje, wat ontzettend aandoenlijk. Hij blikte nog een keer naar de demoon, maar hij had besloten dat hij te goed was voor Gabrièl: iets wat ze met elkaar gemeen hadden dan. Zodra zijn tas weer helemaal netjes was, schoof hij het draaghengsel over zijn schouder, waarna hij nog een korte blik op Cyrus wendde.
      ”Oh geloof me, ik denk dat u de boeken in zult gaan als meest nutteloze mentor ooit op deze school. Bent u toch ergens het beste in, hè? Om het leven eens van een positieve kant te bekijken,” antwoordde Gabrièl op de laatste sneer van de man, waarna hij zonder een blik waardig te keuren wegliep naar de hal waar de kamers van de volitares zich bevonden. Zelf was hij ingedeeld in Humanitas, wat niet bepaald bij de jongen paste, gezien hij zichzelf niet als ‘humaan’ zou beschrijven. Bij aankomst gooide Gabrièl de deur open, waar hij al snel Dinah en Salem spotte. Zijn blik bleef steken op zijn ex. Hij was even vergeten dat deze jongen ook een kamergenoot van hem was.
      ”De architect van deze ruimte was zeker erg geïnspireerd door middeleeuwse troonzalen,” merkte Gabrièl op, terwijl hij zichzelf forceerde zijn blik over de ruimte te laten gaan. “Had beter gekund.” Gabrièl liet zijn tas op de grond vallen en plaatste zich op een van de banken. In ieder geval zaten die wel lekker. Hij draaide zijn hoofd weer naar het tweetal, die met whatever bezig waren. “Gaan we al kamerindelingen bespreken of wachten we even op onze lieve Kali. Mij maakt het sowieso niet uit met wie ik slaap, dat moeten jullie maar fijn uitvechten,” zei Gabrièl, nog steeds met een kleine glimlach op zijn lippen. Hij wist dondersgoed dat beide gevoelens voor hem hadden, wat het des te leuker maakte ze er over te zien vechten. Gabrièl genoot ervan als er om hem gevochten werd, wetende dat de gevoelens toch niet wederzijds waren.

Het was lang geleden dat Eve in een van Laslo’s dromen was verschenen, maar daar stond ze dan toch. Op afstand, maar wel recht voor hem. Ze gebaarde naar haar toe te komen met haar vinger, een speelse glimlach op haar gezicht. Laslo vervormde zijn gezicht tot een zelfde soort grijns. Hij herkende de ruimte om het tweetal heen, het was een veel bezochte plek tijdens hun relatie: de gang van het washok. Een van de weinige plekken op Metanoia waar mensen ongestoord hun gang konden gaan. Bij Droom Eve aangekomen, ontglipte ze zijn handen, door net op tijd weg te lopen, verwachtend dat hij toch wel zou volgen. Haar veel te bekende lach vulde de ruimte, terwijl Laslo ongeduldig achter haar aan liep.
      “Eve, plaag me niet zo,” zei hij klagend. Hij versnelde zijn stappen, om zijn afstand met haar te verkleinen. Zodra Laslo dichtbij genoeg was om haar aan te raken, legde hij voorzichtig zijn hand om Droom Eve’s arm. “Ik heb je gemist,” zei hij zachtjes, een ongekende kwetsbaarheid in zijn stem hoorbaar. De redhead lachte hierom, haar ogen leken hem te vragen waarom, alsof hun geschiedenis haar onbekend was. “We zijn gisteren nog samen geweest?” zei Droom Eve uiteindelijk, in dezelfde verwarde toon als haar ogen hadden. Laslo glimlachte verdrietig. Zijn onderbewustzijn was zo lief geweest hem niet te laten vreemdgaan deze keer. Alsof hij een extra herinnering nodig had aan wat zijn relatie had kunnen zijn, zou hij niet zijn vreemdgegaan met Kali.
      “Las, alles goed?” vroeg Droom Eve aan hem, aangezien het al een aantal seconden stil was gebleven. Hij voelde haar warme, zachte hand op zijn wang, waarna hij geforceerd werd zijn vriendin, nee ex-vriendin, aan te kijken. Hij glimlachte nogmaals verdrietig naar haar. Waarom zijn brein hem hier nu mee moest kwellen? Laslo haalde zacht zijn handen door Droom Eve’s prachtige rode haren. Het voelde zachter dan hij zich kon herinneren, wat niet zo gek was, gezien het bijna twee jaar geleden was dat hij het voor het laatst aangeraakt had. Hoewel dit een goede droom moest zijn, voelde Laslo alleen maar schuld en verdiet. “Je bent verdrietig,” merkte Droom Eve op, waarna ze een eenzame traan van zijn wang wegveegde. Laslo beet op zijn lippen en knikte zachtjes. Hij pakte haar hand vast en drukte een snelle kus op de palm van haar hand.
      ”Ik,” begon hij zachtjes, maar hij stopte zich. Zijn brein had hem een kans gegeven om een leuke avond met Eve te hebben, nu moest hij het niet verpesten door op te biechten wat hij had gedaan. “Ik heb een zware dag gehad, niks om je zorgen om te maken, oké?” vervolgde Laslo. Droom Eve keek hem enkele tellen doordringend aan, alsof ze niet helemaal geloofde wat hij zei, maar knikte uiteindelijk. Hij voelde zich schuldig voor de leugen, maar het was nu eenmaal zijn droom en hij mocht daarin doen wat hij wilde. Het was niet alsof Droom Eve er last van ging hebben. Hij pakte haar andere hand vast en trok haar tegen zich aan. “Zullen we naar binnen gaan?” vroeg Laslo aan de redhead, waarop de speelse grijns terugkeerde op haar gezicht. Dat was een ja dus.
      Laslo opende de deur naar het washok en trok Droom Eve mee naar binnen. Haar plezierige lach galmde door de gang en oh, wat had hij deze gemist. Hij beet zachtjes op zijn licht en tilde toen zijn vriendin, ex-vriendin herinnerde hij zichzelf, op een van de vele wasmachines. Op deze manier waren ze ongeveer gelijke hoogte. Laslo plaatste zijn handen over haar wangen en hield haar gezicht zachtjes vast, waarna hij zijn lippen op de hare plaatste. Hij voelde Droom Eve’s glimlach groter worden onder zijn lippen, wat hem zelf ook liet lachen. Zodra Laslo haar lippen op die van hem voelde, schoten er een stel gevoelens door zijn lichaam die hij lang gemist had. Hij wist dondersgoed dat dit niet echt was, dat zijn brein dit allemaal voor hem geproduceerd had, maar dat maakte het gevoel niet minder goed. Droom Eve hield nog van hem, kuste hem nog alsof hij alles voor haar betekende. Dat wilde hij zo lang mogelijk vasthouden.
      In de verte klonk plotseling Leya’s stem. Laslo stopte de kus en keek rond om haar te spotten. Ze was er niet, of in ieder geval niet hier. In zijn dromen. Hij negeerde het maar en keek de redhead terug aan. Pas toen zijn dekens van hem werden afgetrokken, werd Laslo ruw uit zijn droom gesleurd. Hij kreunde luid en verschool zijn gezicht in zijn kussen. “Leya, verdomme,” bromde hij, waarna hij zich langzaam overeind duwde. Met zijn hoofd zat hij nog bij zijn droom, bij de kus die hij met Eve had gedeeld. Hij hoorde nauwelijks wat zijn vriendin tegen hem te vertellen had. Iets over een feest en zijn slaapritme, alsof dat nog erger te verpesten was. Een kleine glimlach verspreidde er over zijn gezicht toen een doos in zijn handen werd gedrukt. Laslo opende hem en zag vijfentwintig verschillende muffins.
      Blij als een kind keek Laslo omhoog, naar waar Leya stond. Hij sprong op van zijn bed en omhelsde de dame. “Dankjewel,” zei hij, waarna hij haar weer losliet en terug naar zijn doos staarde. “Ik kan je helaas niks beloven over het mij niet ziek eten, je kent me. Muffins zijn mijn grootste zwakte.” Laslo maakte de doos open en haalde een van de voorste eruit. Hij nam een grote hap en slaakte een geluid van plezier. Deze was een hemelse appelkaneel smaak. Niet een van Laslo’s favorieten, maar Leya wist het toch altijd perfect te maken. Nog altijd blij als een kind genoot hij van zijn muffin, toen de brunette hem een volgende vraag stelde. Met mijn mond nog vol met muffin draaide Laslo zich om naar Leya, waarna hij een woord vormde tussen “hm?” en “wat?” in. Waarschijnlijk zag het er erg onsmakelijk uit. Een schaapachtige grijns verscheen er op zijn gezicht, waarna hij het snel doorslikte.
      ”Of alles okay is? Nou ja.. Je hebt mijn kamerindeling gezien, hè?” zuchtte Laslo, waarna hij weer op zijn bed ging zitten. Hij maakte de doos weer dicht en zette het op zijn nachtkastje. Hij zou later wel een opbergplek vinden, het liefst ergens waar Ramsey nooit zou kijken. Nu wist Laslo niet of de jongen muffins lekker vond, maar hij wilde niet het risico nemen dat Ramsey ze uit wrok zou opeten. Hij staarde naar zijn vingers, pulkte aan wat losse velletjes rond zijn nagels. “Ik moet per se een kamer delen met de ex die mijn hart gebroken heeft, dus dat is.. Erg fijn. En Eve, zij lijkt opeens totaal gefixeerd op dat stuk onbenul. Wist je dat we sinds gisteravond weer met elkaar praten? Ze heeft me eindelijk vergeven. Misschien dat het weer goedkomt?” Met veel te hoopvolle ogen keek hij Leya aan.
      “Nee, laat maar, Ramsey heeft haar hartje gestolen natuurlijk,” zei hij zachtjes, waarna hij zich weer dramatisch op zijn bed liet vallen. Hij liet nog een kreun horen. Vanaf een liggende positie staarde hij naar zijn vriendin en gebaarde hij haar naast hem te komen zitten. “Hoe is het met jou dan, Leyley? Ben je tevreden met je kamergenoten? Geen stom relatiegedoe dat in de weg gaat zitten zoals hier?” Zodra ze naast hem was komen zitten, pakte Laslo haar hand vast en trok hij de dame plat naast haar. Hij keek haar met een glimlach aan, waarna hij haar in de neus prikte.
      “Weetje, soms vraag ik me echt af hoe iemand zo volwassen als jij ooit vrienden heeft kunnen worden met een kleuter als ik, maar goed, opposites attract of zoiets, toch?” zei Laslo uit het niets tegen haar, terwijl hij haar recht in de ogen aankeek.