[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

• KNIVES OUT • - Geïnspireerd door de gelijknamige film - Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan. 3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie. De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

---

• PERSONAGES •

The family Sons & daughters of James sr. • Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia • Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20 • James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione • Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon • Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice • Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren Grandsons & granddaughters of James sr. • Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda • Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione • Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses • Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte • Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis • Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann • Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren • Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar • Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione Partners • Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi • Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda • Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis • Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann • Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow Staff • Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon • Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon • Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach • Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi Detectives • Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi • Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar • Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda • Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

---

• REGELS • • Minimaal 250 woorden per post • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé • OOC in het praattopic • 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post • Niemand is perfect! • Be creative • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

---

El Diablo.

---

23 • Maid • Bar w/ Beaufort & Jason Linley had bij het opstaan deze ochtend niet direct stilgestaan dat er een feestje voor de avond gepland vond. Of een bijeenkomst ter nagedachtenis aan James Montgomery, iets waar de blondine zelf haar bedenkingen nog over had. Tijdens het begin van haar dienst stond er namelijk eerst een gesprek op de agenda — een waar Linley met geen mogelijkheid onderuit kon komen, zelfs als ze dit al gewild zou hebben. Ondanks alles, de wetenschap dat ze verder niets te maken had met de dood van de oude man, bezorgd het haar nog enige zenuwen. Linley was niet vrij van een schoon strafblad, en ze had de afgelopen maanden — noodgedwongen weliswaar — opnieuw enkele regels moeten overtreden die tot op heden nog niet naar buiten zijn gekomen. Echter, alles voor de kleine jongen in haar leven. De enige man die haar hart gestolen heeft en er altijd mee weg zal komen.       Nu stond Linley bij de bar, in haar eentje — of dat was ze, tot een van de detectives, Jason King, vlak naast haar kwam staan. Linley glimlachte slechts, mompelde een vlakke begroeting naar de lange man. Officieel had ze nog een paar taken te verrichten, maar de blondine hoopte er voor heel even ongezien mee weg te komen als ze een drankje zou nemen. Eentje maar, gezien de oppas niet de hele nacht kan blijven.       Nog voor ze naar het enorme landhuis terug was gekomen, tussen haar diensten door, had ze Tony’s pak opgehaald. Precies zoals hij gevraagd had, iets wat Linley met een wrang gevoel had aangenomen. Ze had hem netjes op zijn kamer achtergelaten, waarna ze zich gauw weer uit de voeten had gemaakt. Twee jaar lang voerde ze deze dans al in haar eentje uit, de man duidelijk niet wetende wat zijn grootvader nog meer in huis heeft gehaald — iets wat Linley zorgvuldig geheim heeft weten te houden.       ”Een dubbele whiskey graag,” klinkt het dan, vlak voor Linley er over denkt aan King te vragen wat nu precies het idee erachter is; agenten op een bijeenkomst als deze, los van de zaak. Dat is nog nooit eerder voorgekomen, lijkt haar. Lichtjes laat Linley haar vingers over de rand van haar eigen glas heen glijden, terwijl haar blik over het knappe gelaat van haar goede vriend heen glijdt. “Wat zie je er weer prachtig uit vanavond, Linley. Ik ben blij dat je vanavond bent gekomen.”       Een glimlach krult zich oprecht rond Linley’s mond.       “Dankje, Beau, jij mag er zelf ook wezen.”       Het outfit dat Linley droeg stelde echter niet veel voor, waar ze gedwongen werd in een iets andere variant dan haar werkkleding te komen. Een simpele zwarte korte jurk, met een paar bijpassende hakken. Onbeschaamd gunt Linley haar kijkers eens de kost door ze over beide heren heen te laten glijden. “Ik ben wel verrast jou hier te zien moet ik zeggen,” gaat Beau ondertussen verder, dit keer tot King gericht. “Had je veel zin in een feestje of zo? Of is dit een opdracht van de grote baas om ons te betrappen op verdacht gedrag?”       Om enige reactie te verbergen, waaruit Linley laat blijken dat ze geamuseerd is omwille van de opmerkingen die Beau maakt, brengt de blondine het glas naar haar lippen. Het tactvol gemixte alcoholische drankje bereikt gemakkelijk haar mond, zodat ze er een slokje van kan nemen. Toch klinken Beau’s woorden niet onaannemelijk en voor heel even vroeg Linley zich dan ook af of het daadwerkelijk te maken had met de laatst genoemde redenen. Zouden ze het werkelijk doen om de familie en diens personeel onder de loep te nemen?       ”Maar goed, hoe ging jouw verhoor gisteren, Lin?”       ”Vanmorgen,” corrigeert Linley Beau — een zijdelingse blik op King gericht, voordat ze zich volledig naar beide heren toekeert; leunend tegen de bar aan, het glas op de het midden van de bar geplaatst. Mocht er iemand iets zeggen over waarom ze aan de bar stond in plaats van aan het werk was, dan moest ze in ieder geval meteen uit de voeten kunnen. “Ik had vanmorgen mijn verhoor, gezien er gisteren geen ruimte meer voor was, maar volgens mij ging deze wel prima.” Los van de zenuwen, het ongemakkelijke gevoel dat Linley aan het begin van haar verhoor ervaren had, was verdwenen op het moment dat Elena haar gerust stelde. De vragen die uiteindelijk aan bod kwamen wist de blondine met gemak te beantwoorden, zonder aarzelingen — of wat dan ook. Enkel de angst om betrapt te worden greep Linley bij de keel, gezien ze alles op alles moest zetten niet opnieuw gepakt te worden. Dit keer was ze namelijk niet alleen en is het ook Ace waar ze aan moest denken, de enige reden waarom ze gedaan had wat ze moest doen.       ”En de jouwe?” vraagt ze Beau vervolgens. “Ging het een beetje?”       Als vanzelf kijk de blondine een keer naar King en tikt haar mondhoek daarbij subtiel iets naar omhoog. Door haar eigen ervaringen in het verleden wist ze dondersgoed hoe bars sommige detectives konden zijn, hun handelswijze niet zoetsappig te noemen. Linley had van de familie echter niemand meer echt gesproken nadat de verhoren van start waren gegaan, mede ook doordat ze het een stuk drukker had gekregen met al het werk wat haar te wachten te stond. Wat de precieze relaties van ieder gezinslid met James was, is voor Linley tot op de dag van vandaag nog een puzzel; de meningen tenslotte ieders verdeeld.

[ bericht aangepast op 27 okt 2021 - 16:20 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

HARRISON BARTHOLOMEW MONTGOMERY

---

Ik kon merken dat Valeria me niet terug had verwacht, haar blik sloeg meteen om met enige bezorgdheid, terwijl ze naar me toe draaide. “Ja? Is er iets mis?” ik schonk haar een klein geruststellend glimlachje als teken dat er niets aan de hand was. Iets wat haar gestifte lippen meteen weerspiegelden.
Met trage passen was ik naar haar toe gewandeld, zodat ik haar nog even langer van ver kon bewonderen, vooraleer ik Valeria in mijn armen nam. Ze was een geweldige dame en een schoonheid, iets wat ik haar soms te weinig liet merken, maar deze keer was ik het niet vergeten mijn bewondering voor haar uit te spreken. Ze kantelde haar hoofd lipbijtend . “Gelukkig maar, anders was al deze moeite voor niets geweest,” kaatste ze luchtig terug wat me zacht deed gniffelen, zelf zonder de make-up bleef ze een naturelle schone. Ze schraapte haar keel waarna ze haar handen bevrijdde en deze oven over mijn blazer streek, de plooien er iets uithalend.
“Had je de kinderen al bericht of gesproken?” sprak Val, één van mijn vele zorgen uit. Nu was het aan mij om mijn keel even kort te schrapen zodat ik weer de zaken op orde kon stellen- beroepsmisvorming noemend ze dat wel eens. Ik had hun gisteren al verteld dat ik hen vandaag op tijd beneden had gewenst. Zonet had ik hen ook nog bericht- hopelijk getuigen ze toch een beetje respect vandaag- dacht ik te zeggen aan Val.
“Over hoe het gaat en of ze er de behoefte aan hebben om naar de condoleance te gaan.” Vervolgde mijn vriendin me uit mijn gedachtegang halend. De dood van mijn vader was een nogal… gevoelig onderwerp momenteel in de familie, het gehijg van de detectives in onze nekken maakte de sfeer er ook niet bepaald beter op. En ik had mijn kinderen vandaag niet eens gevraagd of ze er wel behoefte aan hadden… Of het wel degelijk goed ging met hen. “ Ik-“ ik stond even perplex van haar vraag, vermoeid wreef ik over mijn voorhoofd. “Ik eh—Ik heb hen gevraagd optijd te zijn vandaag.” Sprak ik, mijn stem stabiel houdend, terwijl ik Val’s blik even vermeed. Echter de lichte frons op mijn voorhoofd verklapte vast al dat ik me opnieuw zorgen baarde. Ik gedroeg me vast volledig als een Karen.
Haar armen om mijn nek bevalen me toch mijn prachtige Valeria aan te kijken, mijn schouders ontspanden zich iets, terwijl ik weer leek weg te smelten voor haar bruine poelen. Ik kon niet begrijpen waarom ik haar verdiend had, waarbij ik haar een kus schonk. Ze bleef aan mijn zijde, zelf met mijn hectische familie
“En dat is heel zwak uitgedrukt,” mompelde de Latine tegen mijn lippen aan, het ijs wat brekend. Haar warme lippen volgde een weg van tedere kusjes over mijn gestoppelde kaaklijn heen, terwijl ik haar vingers terug tussen de mijne voelde glijden. Als ik bij haar was voelde ik me… compleet.
Ik besloot Val in mijn armen te nemen, ik had nood aan haar warme om me heen, om haar zachte stem te horen welke me geruststelling bracht. Een emotionele steun vooraleer we samen naar beneden zouden gaan. Vooralleer ik mijn kinderne nog eens apart zou gaan nemen om hen te vragen hoe het daadwerkelijk met hen ging.
Ik plante mijn lippen op haar voorhoofd, Valeria vertellend dat ik zielsveel van haar hield. En dat moest ze onthouden, wat er ook zou gaan gebeuren de komende uren , dagen of weken. “En ik- ik hou. . . ook heel veel van jou.” Mijn ene arm wreef nog even over haar rug vooraleer ik haar weer even aankeek, ik merkte dar ze op haar onderlip beet, tranen welden wat op in haar prachtige kijkers. “hé” sprak ik zacht sussend, mijn hand zacht over haar kaak glijdend, waarop zij haar gezicht verborg tegen mijn wit hemd aan. “Het is oké Val, niet huilen.” Sprak ik zacht, bezorgd dat ik wat verkeerd had gezegd. “Ah, het spijt me. . .” sniffelde ze tegen me aan, doelend op het hemt al was dat één van mijn laatste zorgen. “Ik pak wel een nieuwe voor je.” Murmelde ze nog al schudde ik mijn hoofd en drukte nog een kusje op haar voorhoofd. “ Is niet erg Val, echt.” Zei ik met een klein glimlachje terwijl ik haar blik zocht. “Kom hier.” Sprak ik zacht terwijl ik met mijn duim de verloren tranen wegvaagde, enkele hadden al een zwarte mascara streep nagelaten welke ik teder wat probeerde weg te krijgen. “Ziezo, dat is beter.”ik glimlachte naar haar als teken dat ik het niet kwalijk nam, al de stress droeg Valeria ook mee, ik kon haar het niet kwalijk nemen dat ze ook haar emoties kwijt moest. “ Gaat het weer iets?” vroeg ik haar terwijl ik twee verdwaalde donkere lokken achter haar oor plaatste. “ Heb je nog even nodig vooraleer we naar beneden gaan?” ik hield mijn hoofd iets schuin. “ Wil je een glas water? Or iets anders dat ik voor je kan halen?” ik liet haar nog niet los maar keek even om me heen op zoek naar iets om haar wat te helpen. “Een tissue?”

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Volwassenheid stond Lena goed. Tijdens hun universiteitsjaren had Anthony nooit te veel interesse gehad in de dame. Hun timing was altijd verkeerd en meestal was de dame in kwestie in een relatie of aan het daten met een van Tony zijn vrienden. Nu hij haar weer zag, in zijn families landgoed, vroeg hij zich af of hij Elena wel écht goed had gezien al die jaren geleden. Anthony lachte na het horen van Lena haar grap. Misschien had ze inderdaad beter achter hem aan moeten zitten in plaats van zijn vrienden. “Maar je vader hield van aandacht dus? Dat klinkt als iemand anders die ik ken…” ging ze plagend verder. Tony grijnsde, maar hield verder zijn mond. Hij kon niet ontkennen dat hij vroeger de aandacht graag op zichzelf vestigde. Binnen hun kringen schepte hij graag op over de rijkdom van zijn familie, maar Tony was ouder geworden en een heel klein beetje wijzer.       Het voelde als een verplicht rondje om de dood van zijn vader en zijn gevoelens te bespreken. Het liefst had Anthony het er niet over. Alles was te verwarrend en hij was bang zijn mond voorbij te praten over Jazmin haar zwangerschap. Toch was het fijn om te horen dat hij zijn ei bij Lena kwijt kon, als hij daar behoefte aan had. “We zijn nog altijd vrienden, toch?” had ze zacht gevraagd. Anthony glimlachte en hij wilde de vrouw omhelzen, maar met Jazmin en Meadow hun aanwezigheid leek hem dat geen goed plan. “Wij altijd.” zei Tony, terwijl hij zijn best moest doen om de afstand tussen hem en Lena te bewaren. Het was niet dat hij iets seksueels met haar wilde doen, hij was trouw aan zijn geliefden, maar een kleine blijk van waardering had hij graag aan haar laten zien.       Tony tikte zijn glas tegen die van Lena aan. “Op de toekomst.” toostte hij en hij knipoogde naar de knappe detective voor hem. “Nog geen steek verandert, of wel?” Vroeg Lena en ze trok speels haar wenkbrauw omhoog. Hoe vaak Tony dat al wel niet gezien had in zijn leven.. “Maar inderdaad, op de toekomst, moge het een mooie zijn en vele leuke dingen brengen.” Tevreden glimlachte Tony. En of de toekomst mooie en leuke dingen zou brengen. De wereld lag voor hem open nu zijn vader niet meer leefde. Lena vertelde over haar tinderdate en Anthony had enigszins afkeurend gevraagd of ze nog niet was gesettled. Het werd namelijk tijd, op haar leeftijd als vrouw. ”Tsja, niet iedereen van ons kan al kinderen hebben wanneer ze nog op de uni zitten, Tony,” sneerde ze terug. Anthony lachte hard. Lena was een van de weinigen geweest die wist van zijn dochters toen hij op de universiteit zat. Het was puur toeval dat ze kleine Elizabeth had ontmoet, maar sindsdien maakte ze er graag opmerkingen over wanneer ze met z’n tween waren. ”En nu ben ik vader van een volwassen meid.” zei hij trots. “Je zou haar eens moeten zien, ze is zo groot geworden sinds de laatste keer dat jij haar hebt ontmoet.” Tony glunderde. Als hij ergens trots op was, dan was het op zijn kinderen en Elizabeth had een speciaal plaatsje in zijn hart. Je kon het als vader eigenlijk niet toegeven, maar vooral toen hij jonger was, had hij wel degelijk een favoriet. Bree en hij hadden nooit een sterke connectie gehad, maar waar die ontbrak bij haar, voelde Anthony die connectie wel met Elizabeth.       “Maar gelukkig voor mij leven we in de eenentwinstige eeuw en hoef ik niet nu al te ‘settlen’, zoals jij dat noemt.” ging Elena verder, blijkbaar wilde ze haar punt nog duidelijker maken. “Als ik een kind neem, dan ga ik adopteren,” sloot ze haar monoloog af. Anthony schudde afkeurend zijn hoofd, maar glimlachte wel. “Je moet het zelf weten.” zei hij. “Maar pas op, voor je het weet ben je ouder... het kan de beste overkomen.” En hij nam een slok van zijn drinken. Hoeveel domme fouten hij ook had gemaakt als puber, van zijn kinderen had hij geen spijt. “Voor nu zijn Tinder-dates nog veel te leuk,” zei Lena.“Zou je ook eens moeten doen.” “Ik denk niet dat dat iets voor mij is.” Gaf Anthony eerlijk toe. “Zitten mijn types vast niet tussen.” Dit keer was hij het die een sneer naar haar maakte. Als ze kon uitdelen, moest ze ook incasseren.       Met zijn arm door die van Lena gehaakt liepen ze door de gangen. “Waar wil je beginnen? Het zwembad, de tuinen, de bibliotheek, bioscoop, mijn collectie auto’s... of ga je liever naar boven?” vroeg hij nonchalant aan zijn gesprekspartner. Lena leek heel even uit het veld te zijn geslagen. “Als je hier woont hoef je nooit meer de deur uit,” mompelde ze. “Als je zo nodig vindt dat ik ‘settle’, heb je niet nog een leuke, vrijgezelle broer aan wie je mij kunt koppelen?” Tony hield zijn hoofd schuin en keek haar ongelovig aan. “Kom jij hier voor je werk of voor privéredenen?” Vroeg hij haar grijnzend. “Als je een rijke man wilt trouwen, kun je het ook gewoon zeggen.” Hij bleef haar aankijken terwijl Lena een slokje van haar drankje nam. “Ik wil je favoriete plekken in het huis zien. Eerst die van jou als kind, daarna die jou als een tiener, die toen je op de uni zat en je lievelingsplek van nu.” was Lena haar eisenlijst. “Ik heb hoge verwachtingen. En daarna wil ik je auto's ook zien. En uittesten.” Tony schudde opnieuw zijn hoofd. “Jij weet precies wat je wilt, of niet?” vroeg hij ongelovig. Het was makkelijk om zijn favoriete plekken in huis aan te wijzen. Als kind: de zwembaden. Als tiener: de verblijven van de huishoudsters (al ging hij dit natuurlijk niet aan Lena prijsgeven). Als fratboy: zie boven. En zijn lievelingsplek nu was natuurlijk zijn study waar hij al zijn vrije uurtjes doorbracht met Meadow, of de slaapkamer van hem en Jazmin, waar hij samen was met zijn gezinnetje.       Tony leidde Lena door het labyrinth aan gangen en ze daalden een trap af naar het binnenzwembad van het landgoed. Toen hij de deur opende kwam de geur van chloor hun tegemoet. De lucht was er warmer dan boven en Tony voelde meteen de drang om in het verwarmde water te springen. “Als kind is er toch niets leukers dan thuis te kunnen zwemmen.” zei hij toen hij aan de zwembadrand stond. “Alhoewel, ik zou niet weten hoe het is zonder dat te kunnen doen...” hij keek Elena aan. “Vertel me eens, hoe saai is het om op te groeien als arme sloeber?” pestte hij haar met een brede grijns op zijn gelaat. Lena kon het wel hebben en hijzelf kon het niet laten om die opmerking te maken, helemaal na haar eigen opmerkingen over ‘rijke families’ en hun ‘feestjes’. Wie de bal kaatst...

---

[ bericht aangepast op 3 nov 2021 - 16:20 ]

Na Alec de reminder gestuurd te hebben voor mijn aanbod om iets te drinken in de wijnkelder kreeg ik vrijwel direct van hem terug dat hij eraan kwam. Tevreden zette ik de fles aan mijn lippen — tenminste iemand die het niet erg leek te vinden om in mijn gezelschap te verkeren. Okay, Cristine, nu niet dramatisch doen. Je kreeg immers ook nog een berichtje van Olivia.       Voordat Alec zich echter bij me voegde, bekeek ik nogmaals of iemand gereageerde had op mijn berichtjes. In het bijzonder of mijn vader gereageerd had op mijn voorstel om binnenkort eens te gaan praten. We hadden al veel te lang naast elkaar geleefd en ik miste de band die we vroeger deelde. Het feit dat ik teleurgesteld werd door de afwezigheid van zijn appje, vertelde me al genoeg. Hij had alle recht om niet op mijn aanbod in te gaan en ik snapte dat hij boos was. Toch maakte het pijnlijke gevoel in mijn hart dat ik nogmaals de fles aan mijn lippen zette en een flinke slok nam.       Wel had ik een berichtje gekregen van zowel Olivia als Linnea, mijn nichtje. Ik grinnikte om de humor van de twee meiden en nam de tijd om de berichten te beantwoorden. Ook Lucas kreeg een berichtje van mij toegestuurd. Het duurde niet lang of de “Hey” indiceerde dat mijn favoriete neefje — hoewel Beau daar ook onder viel, de wijnkelder binnen was komen wandelen.       “Oi,” begroette ik hem terug in de vertrouwde Japanse tongval. Ik ging iets meer overeind zitten zodat ik mijn neef beter kon bekijken. “Je zag dat hele feest-gebeuren ook niet zo zitten?” Pas toen viel mijn oog op de spullen die hij mee had genomen: dekens en snacks. Mijn ogen werden groot en stak mijn handen uit om één deken van over te nemen.       “Je bent een held!” riep ik uit. De snacks zette Alec voorzichtig tussen ons in en ook ik zette de fles naast me neer. Hier leek ik zijn aandacht mee te trekken want hij vroeg naar de wijn waar mijn keuze op was gevallen. Ik keek even onverschillig naar het etiket. “Euhm. . . een Pinot Grigio, maar de smaak is vergelijkbaar met een wat zoetere Sauvignon-Blanc. Nah, het is prima te hachelen in ieder geval.” Ik haalde mijn schouders als antwoord op zijn tweede opmerking.       “Eerder geen zin in al die mensen. Mooi zitten en pootjes geven, is niets voor mij.” Ik rolde met mijn ogen. Mijn blik werd getrokken naar de snacks die Alec had meegenomen. “Maar vertel jij eens, wat zit hier allemaal tussen dan.” Nadat ik op zijn antwoord gewacht had, hield mijn fles wijn vragend voor zijn gezicht. “Of ben jij meer van de sterkedrank? Die moet hier ook ergens te vinden zijn, vermoed ik.” Ik maakte al aanstalten om op te staan.

To Olivia 💚: — Vast wel. . . — Mocht je zin hebben, kunnen we er altijd een dubbeldate van maken — *Insert pic: Cristine holding the wine bottle and wears a dorky smile* To Linnea, mah gurl: — Hypothetisch antwoord. . . Ja dat weet ik, maar wat schuift het? 😏 To Lucas 💙: — Voel jij je net zo beroerd als dat je eruit zag, of gaat het inmiddels wel iets beter?

[ bericht aangepast op 4 nov 2021 - 23:01 ]

---

I have seen my own sun darkened

I might be a fragile little flower but I'll kick your ass

twentyone • with fyodor • garden

---

Lin vroeg zich nog altijd af wat ze had gedaan dat zoveel slechte karma had opgeleverd dat een van haar ex’en, tegen wie ze had gelogen over haar leeftijd en daarna geghost had, een detective was op de moordzaak van haar opa, en ook nog degene was die haar moest ondervragen. Het leek een grote grap van het universum. Of misschien was het juist die leugen geweest die haar deze karma had opgeleverd. Was dit iets wat ze tegen Marek moest zeggen? Misschien wel. Of misschien tegen haar vader, ze wist zeker dat hij dan zou regelen dat ze door iemand anders ondervraagd werd. Al wist ze ook niet of ze dit aan hem kon toegeven. Het aan Beau vertellen was een betere optie, ook al zou hij haar eerst zeker uitlachen. Of aan Do.       ”Goed, dan verwacht ik je morgenochtend om elf uur in de grote hal,” was Fyodor’s reactie.       Nee zeggen leek niet bepaald een optie. Lin vertelde hem dat dat prima was, zo kon ze alsnog vanavond een behoorlijke dosis aan alcohol drinken – die dure drankflessen kon opa nu toch niet meer missen. Ze opende haar mond al, zoekende naar een excuus om er vandoor te gaan, toen Fyodor plots een stap haar kant op zette. Recht in haar personal space. Met haar vele trainingen, ook partner trainingen, was ze het gewend dat mensen dicht bij haar stonden, maar niet op deze manier. Waar ze korte tijd dat ze gedatete hadden hem nooit als intimiderend had gezien, kostte het nu grote moeite om niet een stap naar achteren te zetten. Een zachte verontschuldig verliet haar mond. Tot haar opluchting zette hij een stap naar achteren. De spanning bleef in haar schouders zitten. Als ze dit gesprek aanging, had ze eerst meer alcohol nodig, dat gelukkig rijkelijk aanwezig was. Op haar voorstel om het in privé uit te leggen ging hij ook in. In tegenstelling tot haar leek Fyodor geen behoefte aan alcohol te hebben, wat opnieuw de vraag opriep wat de detectives hier deden. Moesten ze aan het werk? Had een van haar gekke ooms hem uitgenodigd? Het zou haar haast niet verbazen.       ”Dus, wat was gebeurd?” Hij gaf haar een intense blik.       Aarzelend keek Lin om haar heen. Ze stonden iets meer privé, maar nog altijd met veel familie in de buurt en de kans dat ze overhoord zouden worden. Compleet alleen met hem wilde ze eigenlijk ook niet zijn. Het was een ingewikkelde afweging. “Laten we praten in de tuin.” Ze had naast haar mojito ook een shotje vodka moeten bestellen. Lin besloot niet op het antwoord van de detective te wachten en liep voor hem uit de zaal uit, terwijl ze enkele berichtjes op haar telefoon checkte. Beau had een vraag geappt, zonder te antwoordden op de vraag die zij gesteld had. Lin rolde met haar ogen en tikte snel een berichtje terug. To Bobo Helaas wel. Maar, ga je mee als ik er een middag vandoor ga? En kunnen we straks praten? Heb een probleempje. Niet tegen papa zeggen To Crissy Jij mag mee en ik zeg het tegen niemand? To Do Ik heb je jongensadvies nodig       Buiten kwam de koele buitenlucht als een fijne begroeting na de warmte die in de zaal had gehangen, en de plotseling stilte voelde op een vreemde manier oorverdovend. Lin wachtte enkele seconden tot Fyodor naast haar stond voordat ze verder liep, dieper de tuin in. Hoe vertelde je iemand dat je over je leeftijd gelogen had? Zelf probeerde ze het positief te bekijken, dat ze het in elk geval legaal was geweest. Hij zou daar vast niet zo tegen aan kijken. Ze kon nog altijd de halve waarheid vertellen, dat niet iets op serieus had gerekend en er daarom vandoor was gegaan. Alleen zou haar leeftijd in het dossier staan die de detectives ongetwijfeld van alle familieleden hadden en als hij daar de volgende ochtend achter zou komen, was er een kans dat ze zichzelf enkel verdachter maakte door eerder iets over gelogen te hebben.       ”Ik, eh, ben niet compleet eerlijk geweest over mijn leeftijd…” begon ze langzaam. “Ik ben nu pas eenentwintig.” Twee jaar jonger nog dan ze destijds aan hem verteld had. Hoe had dit ooit goed idee geleken? “Ik vond jongens van mijn eigen leeftijd nooit echt interessant, oudere wel, maar ze vonden me vaak te jong, dus…” Er verscheen een lichtelijk schaamrood op haar wangen. “Ik had aan het begin niet echt verwacht dat er iets gebeuren, ik dacht dat het geen kwaad zou kunnen. Meestal deed dat het ook niet, tot ik jou tegen het lijf liep. Ik ging er vanuit dat je boos zou worden als ik je mijn echte leeftijd zou vertellen. De andere optie van er zonder iets te zeggen vandoor gaan leek een beter plan.”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Terwijl ik de valse vouwen uit de blazer van Harrison probeerde te strijken, vroeg ik hem of hij Beaufort en Linnea al had gesproken. Ik wist hoe bezorgd hij was om het welzijn van kinderen — zoals iedere goede vader hoorde te doen. Zeker na zijn tirade van gisteren zag ik het als mijn om hem zo goed mogelijk te steunen in de opvoeding van zijn kinderen. Natuurlijk wist ik als geen ander dat ik nooit de rol van een moeder zou kunnen vervullen, iets wat ik ook absoluut niet wilde. Maar ik zou wel graag een persoon voor ze willen zijn waar ze op terug konden vallen als ze dit nodig hadden. Tot nog toe was Linnea de enige die me iets meer had binnengelaten — ondanks het trauma wat beide kinderen hadden moeten doorstaan.       Kort schraapte Harrison zijn keel, wat ik niet geheel doorhad vanwege een vreemd pluisje dat aan zijn blazer was blijven hangen. Onverstoorbaar ging ik verder met de vraag of hij eraan gedacht had om te vragen hoe het met de kinderen ging en of ze er überhaupt behoefte aan hadden om naar de condoleance te gaan. “Ik-” begon hij waarna hij vermoeid over zijn voorhoofd wreef.       “Ik, eh — ik heb hen wel gevraagd op tijd te zijn vandaag,” sprak Harrison hardop, mijn blik vermijdend. Een lichte frons verscheen tussen wenkbrauwen en het duurde niet lang of zijn bezorgdheid werd weerspiegeld op mijn gezicht. Mijn armen kropen als vanzelf omhoog in de richting van zijn nek. “Het is okay. Je had meerdere dingen aan je hoofd. Desnoods zoek je ze vanavond op om te vragen hoe het met ze gaat.”       In de hoop iets van zijn zorgen weg te nemen, begon ik een pad van kusjes te plaatsen over zijn kaaklijn. Harrison trok me uiteindelijk in een omhelzing en plantte een kus op mijn voorhoofd — iets wat me weemoedig deed glimlachen. Ik probeerde mezelf groot te houden, maar eigenlijk stond ik vanbinnen op instorten. De hectiek die deze familie me gaf en de stress die daarbij kwam kijken, werd me simpelweg te veel. Natuurlijk had ik het voor Harrison over, al betekende dit niet dat het geen zware last was om te dragen. Om te horen dat hij van mij hield, leek daardoor alle sluizen open te gooien.       “Het is oké Val, niet huilen,” probeerde hij me op een zachte toon gerust te stellen. Hij had gelijk. Nog na snuffend probeerde ik zoveel mogelijk binnen te houden. Ik kon het me niet permitteren nu zo te laten gaan, zeker niet nu ik met geen mogelijkheid bij de verdoving kon komen die de alcohol me bood.       “Je hebt gelijk,” mompelde ik tegen zijn shirt aan. “Ik moet me niet zo aanstellen.” Gelukkig was ik voorbereid met waterproof mascara. Echter scheen deze nog niet helemaal droog te zijn geweest aangezien er een zwarte vlek achter was gebleven op zijn blazer. Verschrikt zette ik grote ogen op en stelde voor dat ik een nieuwe uit zijn kast zou gaan pakken. Voordat ik aanstalten kon maken om mezelf met de nodige tegenzin uit zijn armen los te maken, schudde Harrison zijn hoofd en drukte hij een tweede kus op mijn voorhoofd.       “Is niet erg Val, echt. Kom hier.” Met die woorden veegde hij een paar verloren tranen weg van mijn jukbeen evenals de zwarte strepen die de slecht opgedroogde mascara had achtergelaten. “Ziezo, dat is beter,” zei hij zodra hij klaar was en ik lachte zachtjes — hoewel het een schim was van de stralende lach die ik normaal op mijn gezicht droeg in zijn bijzijn. “Je bent een schat, weet je dat?” vroeg ik hem zachtjes en ik legde mijn hand over de zijn die hij nog op mijn wang had laten rusten.       “Gaat het weer iets?” vroeg Harrison me vervolgens terwijl hij mijn haar achter mijn oren plaatste. Ik hem in zijn ogen aan en merkte aan mezelf dat ik hem de waarheid niet kon vertellen. Het ging niet goed met mij — mijn hele leven leek steeds meer te draaien om de alcohol en ik wilde niet toegeven dat het problematische getalen aan begon te nemen. Maxwell, de butler, had me daar laatst nog op gewezen. Vandaar dat ik slechts van ‘ja’ knikte maar verder mijn mond hield.       “Heb je nog iets nodig vooraleer we naar beneden gaan? Wil je een glas water? Of iets anders dat ik voor je kan halen?” Hij liet me weer los uit zijn armen en begon om hem heen te kijken of er in de kamer misschien iets stond dat ik kon gebruiken om me beter te voelen. Ik schoot in de lach doordat het er best komisch uitzag. “Een tissue?” wist hij er uiteindelijk wat onbeholpen uit te brengen.       “Het is goed, cariño.” Een lieve glimlach deed mijn lippen doen opkrullen. “Eigenlijk wilde ik eerst nog vragen hoe jij eraan toe bent en wat ik voor jou kan betekenen nu en zometeen. Het is ook belangrijk dat jij je goed voelt. En ik ga toch een andere blazer voor je pakken, sorry.”

[ bericht aangepast op 7 nov 2021 - 1:07 ]

---

I have seen my own sun darkened

I need a stronger word than ‘fuck’ in my life

twentynine • with tony • swimming pool

---

“En nu ben ik vader van een volwassen meid.” De trotsheid straalde van zijn gezicht af. “Je zou haar eens moeten zien, ze is zo groot geworden sinds de laatste keer dat jij haar hebt ontmoet.” Ondanks dat ze wist dat hij een kind had ging er een soort error af in haar hoofd. Het paste gewoon niet in haar beeld van Tony, als een man met een kind. Een klein kind werkte ergens nog, maar een tiener? Apart voelde het zeker.       ”Gezien het werk dat ik doe is het waarschijnlijk beter als ik haar niet zie.” Lena vroeg zich af of Elizabeth ook niet op het landgoed aanwezig zou moeten zijn, met de rest van familie ook hier. Misschien was het niks belangrijks, maar interessante informatie om te onthouden. Hierna ging ze erop door dat ze nog geen behoefte had om te settelen. Ze kon haar kamerplanten nog niet eens in leven houden, hoe zou ze dat kunnen flikken bij een kind? Voorlopig was het nog een grote ‘nee’.       De afkeuring bleef op Tony’s gezicht staan en Lena trok haar wenkbrauwen iets op. “Je moet het zelf weten. Maar pas op, voor je het weet ben je ouder... het kan de beste overkomen.”       In een andere situatie kon Lena hier een hele tirade over houden, het hele gezeik over vroeg kinderen moeten krijgen. Alsof dat enige was waarom ze op aarde waren. Zijzelf absoluut niet. Kinderen kwamen wel wanneer ze kwamen. “Daarom, adopteren, kan later ook nog wel.” Ergens wilde ze hem vertellen dat ze er aan het nadenken was om haarzelf te laten steriliseren, simpel weg voor de blik op zijn gezicht, maar ze wist het in te houden. “Voor nu zijn Tinder-dates nog veel te leuk” merkte ze in plaats daarvan op. “Zou je ook eens moeten doen.”       “Ik denk niet dat dat iets voor mij is,” zei Tony. “Zitten mijn types vast niet tussen.” Wat dat betreft waren ze allebei nog geen steek verandert, met alle opmerkingen die over en weer ging. In dat had hij verschilt van alle andere fratboys op hun universiteit, Tony kon het wel hebben. Alle andere haantjes werden gelijk boos, wat ook wel amusant was om te zien.       Lena haalde haar schouders op. “Ah ja, Tinder is natuurlijk niet voor mensen die willen settelen… jij hebt vast meer interesse in iets als Millionairematch, of wellicht is deelname aan The Bachelor een optie voor je? Ik wil je wel opgeven.”       Het was niet veel later dat ze door een van de vele gangen liepen, met Tony die opsomde wat er allemaal in het huis te vinden was. Dat was dus wat je deed met zoveel geld, een eigen bioscoop. Hoewel ze zelf niet zoveel geld hoefde, was een privé bios niet iets waar ze ‘nee’ tegen zou zeggen. Mocht de apocalypse of een of andere pandemie uitbreken was er in dit huis genoeg te beleven. Plagend vroeg ze aan Tony of hij nog een vrijgezelle broer had. Ze kende er in ieder geval een van.       “Kom jij hier voor je werk of voor privéredenen?” Er stond een grijns op zijn gezicht. “Als je een rijke man wilt trouwen, kun je het ook gewoon zeggen.”       Lena keek hem onschuldig aan. "Waarom met een rijke man trouwen, als je ook zijn mistress kan zijn? Kan ik alsnog genieten van het geld, hoef ik niet per se met de familie te dealen. Win win." Het was overduidelijk een grapje. Ze kon zichzelf nauwelijks voorstellen in een huis zo groot als die waar ze zich nu in bevonden. Je zou maar iets kwijtraken en niet meer weten in welke kamer je het had achterlaten. "Hoewel, dan kan ik wel iemand inhuren simpelweg voor het verwijderen van spinnen." Nadenkend tikte ze tegen haar onderlip. "Misschien is het zo'n gek idee nog niet. Ik zal het wel in mijn Tinder bio zetten, sugardaddy needed.” Nu was nog de vraag wat ze wilde zien. Eigenlijk wilde ze alles in het huis wel zien, ook zodat ze een betere layout van het huis in haar hoofd kon krijgen. Ze schatte zo in dat ze daar wel langer dan een enkele avond voor nodig zouden hebben dus ging ze voor een tweede optie: al Tony zijn lievelingsplekken. En niet te vergeten de auto’s.       Hij schudde ongelovig zijn hoofd. “Jij weet precies wat je wilt, of niet?”       "Dat moet je ondertussen wel weten, niet?" Lena had vanaf een jonge leeftijd al geweten wat ze wilde en was hier altijd vrij duidelijk en direct over geweest. Ze zag het nut van onduidelijk doen niet bepaald in, daar schoot jezelf niks mee op en anderen ook niet. Gewoon zonder twijfels overal vol voor gaan om overal het meeste uit te halen. Als het wat mysterieus blijven betrof tijdens het flirten, dat was een ander verhaal.       Met de hoeveelheid aan gangen was het haast onmogelijk om bij te houden waar ze precies heen gingen. Hoevaak zou Tony hier als kind verdwaald zijn? Misschien was dat ook wel eens strategie aan zo’n groot huis en kinderen hebben: je kon jezelf gemakkelijk voor hen verstoppen wanneer je even rust nodig had. Snel zou je niet gevonden worden.       Hun eerste bestemming bleek het binnenzwembad te zijn. De warme lucht sloeg gelijk toe en Lena was blij voor het korte jurkje dat ze droeg. De verleiding om aan het warme water te voelen was groot. “Als kind is er toch niets leukers dan thuis te kunnen zwemmen.” Hij stond gevaarlijk dicht bij de zwembadrand. “Alhoewel, ik zou niet weten hoe het is zonder dat te kunnen doen... Vertel me eens, hoe saai is het om op te groeien als arme sloeber?”       Zacht lachend schudde ze haar hoofd. “Het is goed geweest voor mijn creativiteit en klimkunsten. Niks leuker om als kind in een boom te klimmen om over hek van een van de zwembaden te sneaken.” Het is niet alsof ze er thuis geen geld voor hadden, geld was nooit zo zeer een issue geweest, maar een van haar buurjongens had haar uitgedaagd en ze was niet iemand die snel ‘nee’ zei. “En het is goed geweest voor mijn acteerkunsten, doen alsof ik al die fancy fratboys wel degelijk interessant vond..." Ze kantelde haar hoofd een tikkeltje terwijl ze hem aan keek. “Bij jou heeft het gewerkt in elk geval.” Lena zette een stap zijn kant op. Ze zou dit absoluut niet moeten doen, gezien ze hier eigen voor werk hoorde te zijn, maar dan moesten ze haar niet zo last minute hier heen sturen. In plaats van haar handen op zijn borstkas te plaatsen en hem zo een zet te geven, haakte ze haar voet achter zijn enkele waarna ze haar been omhoogtilde. Meerdere druppels water belandden op haar jurk toen Tony het water raakte. “Voordeel van een privézwembad is wel dat je dat soort dingen kunt doen zonder dat de badmeester boos wordt…”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Lucas grijnsde ietwat schaapachtig om haar opmerking en gaf haar vervolgens een klopje op haar schouder. ‘Dank je, jij ook.’ Bracht hij wat ongemakkelijk uit. Liefjes glimlachte ze naar haar broer, al voelde het een beetje geforceerd. De laatste tijd liep het niet heel lekker tussen hen.       ’Wat klinkt dat weer gemeend, Do,’ klonk Olivia haar vervolgens plagend, ‘Maar jij ziet er ook goed uit hoor. Nieuwe jurk?’ ging ze nieuwsgierig verder. Kort gleed Meadow haar blik naar beneden en scande het jurkje dat ze droeg. Het was inderdaad een nieuwe jurk geweest, maar ze had hem voor een hele andere gelegenheid. Niet zozeer voor het feestje, wat nog steeds een beetje gek aanvoelde door de hele situatie, van deze avond.       Kleren maken immers de man – of in dit geval de vrouw – en het was voor Meadow de laatste tijd van belang om goed voor de dag te komen. Misschien nog wel meer dan voorheen. Sinds ze terug in de States waren en vaker bij familie over de vloer kwamen besteedde ze nog meer tijd aan haar uiterlijk dan ooit te voren. De aanwezigheid van haar oom Tony zou daar waarschijnlijk ook een rol in hebben gespeeld. Zo ook bij het uitkiezen van het zwarte, misschien iets te kort én iets te sexy, jurkje dat ze op dit moment droeg. Het jurkje was een geschenk geweest. Een cadeautje van Tony, gewoon omdat het kon. Meadow was van plan geweest om hem te dragen tijdens een van hun avondje samen, maar ze had hem vandaag willen verrassen.       ‘Dit oude ding?’ vroeg ze haar zus grinnikend terwijl ze met haar hoofd schudde. Ze kon maar beter doen alsof het een oud jurkje was, voordat ze zo haar mond nog per ongelijk voorbij praatte en haar zus vertelde hoe ze er daadwerkelijk aan gekomen was. Olivia had dat effect nou eenmaal op haar. Als ze eenmaal aan het kletsen waren over fashion en andere meidendingen was het volgende onderwerp vaak jongens en dat was nou net een onderwerp die Meadow graag wou vermijden. Terwijl Lucas zijn aandacht naar elders – Meadow gaf hem groot gelijk, wat interesseerde vrouwenproducten hem nou? – verplaatste, kletste Meadow en Olivia nog wat door over kleding en make-up.       ’Hoe was jullie gesprek eigenlijk met die detectives?,’ sneed haar zus plots een ander onderwerp aan. Het was Lucas die als eerste op haar vraag reageerde. 'Ik heb er geen gesproken tot nu toe. Jullie wel dus?’ Meadow schudde haar hoofd*. Ook zij had haar verhoor nog niet gehad. ‘Wat voor vragen stelden ze eigenlijk?' Ging hij verder en keek afwachtend keek van haar naar Olivia en weer terug. ‘Ik ben ook heel benieuwd, ik heb nog niemand gesproken.’ Antwoordde Meadow, waarna ook haar blik hoopvol naar Olivia gleed. 'Hoe was het?'       'Het lijkt er trouwens op dat ze vanavond nog steeds mensen aan het ondervragen zijn,' merkte Lucas vervolgens op, waarop Meadow haar blik door de ruimte liet glijden. 'Er waren er zojuist nog twee, maar nu zie ik ze niet meer.' Dat zinde haar al helemaal niet. Konden ze hun gewoon niet met rust laten? Verdiende ze het niet om in stilte te rouwen? 'Laten we maar hopen dat ze wegblijven.' Reageerde ze. *weet iemand hoe het zit met die verhoren, heeft Meadow hem al gehad want dan pas ik dit stuk aan haha, hit me up alsjeblieft!

"You are always better of with a really good lie"

---

someone out there feels better because you exist

Jason Benjamin King 34 • Detective • With Beau & Linley @ The bar

Het was niet alsof de Montgomeries mijn favoriete mensen waren om mee om te gaan -op wellicht enkele uitzonderingen na-, om dan na een hele dag mijn volgende avond ook weer in het landhuis te spenderen leek teveel van het goede. Maar ik snap heel goed waarom het gedaan moet worden. Als mensen zich ergens laten gaan is het wel op een feest, laat staan de feesten die deze familie kunnen geven. Nu zullen ze waarschijnlijk wel op hun hoede zijn, ze zijn niet achterlijk, maar toch verwacht ik dat bepaalde zaken wel opgehelderd kunnen worden deze avond. Ik hoopte eigenlijk dat dit ook het geval zou zijn voor Beau. Mijn gevoel zei dat hij er niks mee te maken had, ik ken hem ondertussen aardig goed, maar ik moet toegeven dat hij zich gister aardig verdacht heeft gemaakt met zijn antwoorden. Ik zucht diep en werp nog een laatste blik in mijn spiegel, waarbij ik toch de eerste paar knopen van mijn zwarte overhemd open. Het was me net iets te benauwd, een compleet pak is ook nooit iets voor mij geweest. Met een blik op de klok weet ik dat ik nu echt moet vertrekken wil ik nog het begin van het feest meemaken, niet dat het mij persoonlijk veel uitmaakt maar je moet doen wat je moet doen. Het duurde even voor ik het enorme landgoed bereikt had, maar eenmaal daar was er genoeg plek om mijn auto te parkeren. Zo kon ik ook meteen doorlopen maar veel van de familie zag ik niet direct. Het was vooral het personeel dat de laatste puntjes op de i aan het zetten was, waardoor ik mij maar naar de bar begaf om niemand in de weg te lopen. Natuurlijk ook om een drankje te halen, hoe wil je het anders volhouden. Aan het einde van de gesprekken gister was ik ook klaar om een fles open te trekken. Misschien wel twee, drie.. Bij de bar valt mijn oog op een blondine. Linley dacht ik dat het was, al kon ik fout zitten, veel heb ik niet met haar te maken gehad maar ik heb de dossiers moeten bekijken. Een snelle begroeting rolt over mijn lippen voor ik een glas whiskey aan de bar bestel, waarna ik niet lang daarna bedenk dat het maar beter een dubbele kan zijn. Dat moet me wel even goed houden. “Een dubbele whiskey graag,” klinkt het opeens van nieuw gezelschap die er blijkbaar hetzelfde over denkt, gezelschap dat na alles wel heel bekend klinkt. “Wat zie je er weer prachtig uit vanavond, Linley. Ik ben blij dat je vanavond bent gekomen,” Richt Beau zich eerst op Linley, waardoor ik even de tijd krijg om een grote slok te nemen. Vervolgens draai ik mijn lichaam weg van de bar om mijn gezelschap goed aan te kunnen kijken. “Ik ben wel verrast jou hier te zien moet ik zeggen, ” zei Beau nu tegen mij en een korte lach rolt over mijn lippen. ''Ik moet toegeven dat het ook niet mijn idee was.'' Zeg ik nonchalant. Goed, nu kwam ik op een gemiddelde avond niet verder dan de bar of het politiebureau, dus afwisseling mocht er zeker wezen. Maar dit was dan weer teveel van het goede, als het aan mij ligt. “Had je veel zin in een feestje of zo? Of is dit een opdracht van de grote baas om ons te betrappen op verdacht gedrag?” Kort haal ik mijn schouders op en breng eerst het glas naar mijn lippen voor ik antwoord. ''Hmh, het was een drukke en intense dag gister, ik denk dat we allemaal wel zo'n afleiding kunnen gebruiken.'' zeg ik en laat mijn blik op hem branden. ''Vind je niet?'' Hij kon het in elk geval zeker gebruiken. Op zijn tweede optie ging ik niet in, hij was slim genoeg om te bedenken dat dat de echte reden was. “Maar goed, hoe ging jouw verhoor gisteren, Lin?” Stilletjes kijk ik naar beide. ”Vanmorgen- Ik had vanmorgen mijn verhoor, gezien er gisteren geen ruimte meer voor was, maar volgens mij ging deze wel prima.” Licht knik ik. Ik had in elk geval niks speciaals gehoord over haar verhoor dus ik ging ervan uit dat er niks aan de hand was. Bijzonderheden of andere verdachte zaken moesten immers meteen gemeld worden, al moet ik toegeven dat ik misschien wat terughoudend ben geweest op dat vlak. ”En de jouwe?” vraagt ze Beau vervolgens. “Ging het een beetje?” Kort kijk ik Linley aan en weet ook een kleine glimlach op mijn lippen te vormen, voor ik naar Beau richt. Hij wist ook wel hoe het is gegaan en ik zucht. ''Niks waar hij zich nu zorgen over hoeft te maken, het zijn pas de eerste gesprekken.'' antwoord ik stilletjes en hou zijn blik nog even vast, voor ik mijn glas hef. ''Ik ben iets te laat maar ach,'' zeg ik en hou mijn hoofd wat schuin. ''Op het leven dan maar?'' Ik bedoel, het leven vieren is de hele reden van het feest niet?

---

El Diablo.

---

Het gesprek met zijn dochter Olivia had nog lang na gespookt in Sebastian’s hoofd. De dingen die ze had gezegd hadden hem geraakt. Hij snapte niet waarom ze zich nu plotseling niet meer onderdeel voelde van de familie. Er was niks veranderd, toch? Olivia’s broertje en zusjes hielden nog altijd evenveel van haar, of ze nu hun biologische zus was of niet. Natuurlijk wist Sebastian nu dat hij en Nadiya een verkeerde keuze hadden gemaakt door de kinderen niet te vertellen over de adoptie, maar twintig jaar geleden leek het echt de beste optie die er was. Zeker nadat James Sr. al helemaal geflipt was. Wat die man toch tegen alles on-Amerikaans had? Sebastian wist het niet en wilde dit eigenlijk ook niet. Het was hem in ieder geval duidelijk dat zijn vader met haat in zijn hart gestorven was en veel vijanden had gemaakt. Het verbaasde hem dan ook niet dat hij op deze manier zijn einde had gevonden. Erg rouwig om de dood van zijn vader voelde Sebastian zich ook nog niet, zeker niet naar wat de man hem en zijn gezin had aangedaan.       De gehele dag had hij met Nadiya doorgebracht. Zijn werk had hij voor bepaalde tijd opgeschort om in alle rust te kunnen dealen met het gekkenhuis dat zich op het landgoed afspeelde. Zijn kinderen had Sebastian vrij weinig gezien, maar daar zou vanavond verandering in komen. Er was namelijk een feest georganiseerd ter nagedachtenis aan James Sr. Wellicht een beetje apart, maar het was wat de oude man gewild had. Nadiya had besloten om vooralsnog niet naar het feest te komen, maar te werken aan haar nieuwste boek. Sebastian snapte haar wel, zijn vader en haar hadden nooit een klik gehad en zeker na de gebeurtenissen van afgelopen maanden moest Nadiya weinig van hem hebben.       Sebastian zette een bord avondeten naast zijn vrouw neer. “Voordat je vergeet jezelf eten te geven. Ik ben met de kiddos naar het feest, zie ik je later vanavond nog?” zei hij tegen Nadiya, waarna Sebastian een kus op haar wang drukte en haar tijdelijke kantoor uit wandelde. Hij had afgesproken samen met zijn dochter Adelaide naar het feest te gaan, daar ze dit graag wilde. Het bracht een glimlach naar zijn lippen om te weten dat zijn kinderen, ondanks dat ze allemaal langzaam volwassen werden, hem nog steeds nodig hadden. Op een rustig tempo liep hij door de lange gangen van de Montgomery-villa, op weg naar de kamer waar Adelaide verbleef.       Vlak voordat Sebastian op de deur van zijn dochter’s kamer wilde kloppen, maakte zijn telefoon een ping-geluid dat zijn aandacht opeiste. Het was een berichtje van zijn jongste, Cristine. Of Sebastian vanavond met haar wilde praten. Er verscheen een kleine glimlach op zijn lippen. Had ze zich dan eindelijk gerealiseerd dat haar gedrag van de afgelopen dagen ongepast was? Snel tikte Sebastian een aantal berichtjes terug, waarna hij eindelijk op Adelaide’s deur klopte. Vanaf de andere kant werd een ‘binnen’ geroepen, waarop hij de deur opende. “Hey lieverd,” antwoordde hij op haar begroeting. “Met mij gaat het prima, voor zover dat mogelijk is gezien de omstandigheden.” Het was niet helemaal de waarheid, daar Sebastian zich de afgelopen dagen niet lekker had gevoeld. Echter wilde hij zijn kinderen nog niet met deze extra informatie opzadelen. Het verlies van hun opa was al zwaar genoeg.       “Alles oké, Addy?” vroeg Sebastian aan zijn dochter toen ze hem plotseling een knuffel gaf. Hij wikkelde zijn armen stevig om haar lichaam heen en drukte een kus op haar kruin. Zodra ze elkaar weer loslieten, keek hij haar voor enkele tellen bezorgd aan. In haar ooghoeken waren sporen van tranen te zien, wat zijn hart liet breken. Met zijn duim veegde hij er zachtjes een weg. “De gehele familie is uitgenodigd, samen met wat van opa’s vrienden en hun kinderen, dus redelijk wat. Oh en de detectives ook, dus niks verdachts doen, oké?” zei Sebastian, waarna hij met zijn hoofd schudde op Adelaide’s tweede vraag te beantwoorden. “Mama is in haar kantoor aan het schrijven. Die heeft niet zoveel zin in een feest ter ere van James Sr. Je weet wat ze van die man vindt.”       Daarna liepen ze samen Adelaide’s slaapkamer uit. Sebastian sloeg een arm om de schouder van zijn dochter en tro haar dicht tegen zich aan. Daarna drukte hij opnieuw een kus op haar kruin. “Vertel mij eens wat je dwars zit, lieverd. Ik kan zien dat je - je groot probeert te houden, terwijl het huilen je nader staan dan het lachen. Is het opa’s dood? Of is er iets anders wat aan je knaagt?” vroeg Sebastian toen, terwijl ze door de hallen van het landhuis liepen. Crissy Montgomery-Kovalenko Altijd tijd voor mijn kleine meid. Waar en hoelaat?’ Blijf je vanavond wel weg van de alcohol? Je bent nog steeds maar een 17-jarige koter.

[ bericht aangepast op 8 nov 2021 - 22:09 ]

---

That is a perfect copy of reality.

“We zien de andere dan vanzelf wel verschijnen, gok ik?” Olivia gaf een knikje, daar haar broer ongetwijfeld gelijk had. Ze wist niet hoe de anderen over het feest dachten, maar Olivia wenste dat ze nog wat langer boven was gebleven – iets dat haar zussen misschien ook deden. “Is het heel erg dat het me niet zal verbazen als we de eerste drama al ruim voor het uur rond hebben?,” was Lucas weerwoord. Olivia grijnsde. “We hebben inmiddels genoeg familie-ervaring opgedaan om te weten hoe het gaat lopen,” merkte Olivia. “Oké. Jij zegt binnen het uur, ik geef ze iets meer dan een uur…” Ze kregen al snel gezelschap van Do en zoals gebruikelijk moesten de zusjes even bijpraten over hun fashion. “Dit oude ding?,” vroeg ze grinnikend, terwijl Olivia haar jurkje beter bekeek. Ze kon zich niet herinneren dat ze haar zus eerder in die jurk had gezien maar dat had ze wel vaker. Liv kwam zelf ook wel eens outfits in haar kledingkast tegen, waarvan ze zich niet kon herinneren het ooit gedragen te hebben. Tijdens hun fashion gesprek had Lucas zijn aandacht elders, maar toen Olivia over de detectives begon, reageerde hij echter als eerste. “Ik heb er geen gesproken tot nu toe. Jullie wel dus? Wat voor vragen stelden ze eigenlijk?” Ook Do schudde haar hoofd. Blijkbaar was Liv de enige die een gesprek had gehad… Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar. De politie dacht tot niet dat zij iets te maken had met de dood van opa James? “Wat voor vragen stelde ze eigenlijk?,” vroeg Lucas waarop Olivia haar schouders ophaalde. Ook Do keek haar hoopvol. “Oh, gewoon,” reageerde Olivia. “Een beetje van die standaard vragen. Waar ik was. Hoe onze relatie was.” Liv haalde haar schouders op. “Dat soort vragen.” Het ongemakkelijke gevoel bleef aanwezig en Olivia wenste dat haar broer en zus op een ander onderwerp overstapten. “Ik ben ook heel benieuwd, ik heb nog niemand gesproken. Hoe was het?,” vroeg haar zus haar. Olivia zuchtte. “Niets bijzonders. In ieder geval niet iets om je druk om te maken. Waarschijnlijk hebben ze iedereen die vragen gesteld. “Het lijkt er trouwens op dat ze vanavond nog steeds mensen aan het ondervragen zijn,” merkte Lucas op. Ook Olivia liet haar blik door de ruimte glijden, maar de rechercheurs van zojuist zag ze niet. “Er waren er zojuist nog twee, maar nu zie ik ze niet meer.” “Laten we maar hopen dat ze wegblijven,” reageerde Do en Olivia gaf een instemmend knikje. “Precies,” was ze het met haar zus eens. “Maar laten wij nu ook van het feest genieten. “Crissy had een date met een fles alcohol. Misschien is dat ook wel iets voor ons,” opperde Olivia. Ze kon het nare gevoel moeilijk van zich af zetten, dat in combinatie met het gesprek eerder die dag tussen haar ouders, maakte dat Olivia graag dronken wilde worden en even alles vergeten. “Het is niet voor niets feest!”

Linnea bevestigde hun overhoringsafspraak voor morgen, hij had nu moeten weggaan, verder moeten gaan met de mensen in de zaal observeren. Hij kon dit alleen niet. Hij kon haar nu niet laten gaan zonder de waarheid te horen te krijgen, zonder te weten waarom ze hem opeens achtergelaten had. Fyodor had al vele teleurstellingen in zijn leven gehad wat betreft de liefde, Linnea was slechts één van velen geweest. In de meeste gevallen had hij alleen geen kans tot uitleg gekregen, of had hij het meestal kunnen laten gaan de paar keer dat hij iemand weer tegenkwam. Nu kon hij het alleen niet laten gaan, hij kon niet eens wachten tot morgen en dan vragen om een uitleg.       Gelukkig werkte ze mee, leek te bereid om een uitleg te geven. Dus volgde hij haar naar de bar, bestelde zijn fris en vroeg weer naar haar antwoord. Hij wilde haar voldoende ruimte geven, maar hij wilde het ook gewoon weten. Ze mocht absoluut niet aan hem ontkomen, niet nu. Niet voor hij zijn antwoorden had. 'Laten we praten in de tuin,' stelde ze vervolgens voor. Verdomme, weer uitstel. Aan de andere kant, het was niet bepaald privé hier en wat ze hem ook te vertellen had, het was vast niet geschikt voor de oren van haar familie, daar moest hij haar wel gelijk in geven.       'Oké dan,' merkte hij op, niet volledig tevreden, maar begripvol voor de situatie. Ze liep de zaal uit en hij volgde, deze keer zorgend dat hij voldoende afstand van haar hield. Hij was niet bepaald trots op dat hij zijn zelfbeheersing had verloren en vol in haar personal space was gaan staan. Linnea nam deze wandeling als een moment om haar telefoon te checken, dus volgde Fyodor haar voorbeeld. In de tussentijd had hij zijn telefoon weer voelen trillen en hij wist vrij zeker wie dit was geweest. From: Bexley A fuck, nu moet ik zelf op gaan staan om bier en pizza te halen. Jammer weer dit. Geen enkele mogelijkheid om je over te halen dus? 😇       Uit automatisme rolde hij met zijn ogen, zelfs al was Bexley er niet om dit te aanschouwen. Gelukkig pushte ze niet al te hard, anders was hij zich haast schuldig gaan voelen. Ze leek haar verlies te nemen, maar natuurlijk vond ze het nodig om er nog een steek achteraan te gooien. Maar dat was Bex en na twee jaar was hij daar wel aan gewend geraakt. Wel had die stiekemerd geluk, want als ze nu daadwerkelijk pizza ging halen, had ze twee dagen achter elkaar pizza. Fyodor was namelijk zeker wel van plan om morgen langs te komen. To: Bexley Je zal het toch echt zelf moeten gaan halen. Maar dat kun je wel, je bent een grote meid.       De grinnik kon hij niet inhouden. Hier ging hij zeker wat van horen morgen, maar dat was het vast waard. Het zou hem in ieder geval afleiden als hij dan nog zou zitten met het antwoord dat Linnea hem hopelijk gauw zou geven. Wat het ook was, hij zou het vast niet leuk vinden. Hij volgde haar dan ook de tuin in, waar ze heel even bleef staan om op hem te wachten. Ze wilde dus daadwerkelijk gaan praten en probeerde nu niet juist aan hem te ontkomen. Goed.       Het was stil in de tuin, een groot contrast tot het lawaai van het feestje, maar Fyodor vond dit juist wel prettig. Zo zou hij in ieder geval zijn volle aandacht hebben voor Linnea en zij die van haar hopelijk ook voor hem. Niets of niemand om hen af te leiden. Wat verwachtingsvol keek hij haar aan toen ze een plek bereikt hadden die haar tevreden leek te stellen.       'Ik, eh, ben niet compleet eerlijk geweest over mijn leeftijd…,' begon ze haar verhaal, wat Fyodor direct met zijn wenkbrauwen deed fronzen. Wat ging er nu weer komen? 'Ik ben nu pas eenentwintig.' Oh Fuck. 'Ik vond jongens van mijn eigen leeftijd nooit echt interessant, oudere wel, maar ze vonden me vaak te jong, dus…' Terwijl ze met haar verhaal bezig was begon hij ongelovig met zijn hoofd te schudden, trok hij wat wit weg op het moment dat het besef kwam. 'Ik had aan het begin niet echt verwacht dat er iets gebeuren, ik dacht dat het geen kwaad zou kunnen. Meestal deed dat het ook niet, tot ik jou tegen het lijf liep. Ik ging er vanuit dat je boos zou worden als ik je mijn echte leeftijd zou vertellen. De andere optie van er zonder iets te zeggen vandoor gaan leek een beter plan.'       Hoe had hij zo blind kunnen zijn? Hoe had hij haar op haar woord geloofd dat ze inderdaad drieëntwintig was, zonder ook maar enige vraagtekens te hebben bij haar wat jeugdige uiterlijk? Ja, er was ook pijn om dat zij er vandoor was gegaan in plaats van hem te waarheid te vertellen, want hij had oprecht van haar gehouden, maar momenteel voelde hij vooral boosheid naar zichzelf. Hij had verdomme gewoon een meisje gedatet dat elf jaar jonger was geweest. Hij voelde zich op sommige momenten al schuldig om zijn gevoelens voor Bex, omdat zij zo'n zes jaar jonger was. Iets dat op hun leeftijd eigenlijk niet meer uit hoefde te maken.       'Vertel me alsjeblieft dat je op zijn minst achttien was.' Hij liet even een stilte vallen, maar had het idee dat ook Linnea zijn hart in zijn borst zou kunnen horen bonzen. Die realisatie van eventuele minderjarigheid was ook opeens binnen gekomen, gezien het zo'n drie jaar geleden was. Ze zou achttien moeten zijn geweest, maar hij wist de precieze maand niet meer, het had ook net iets te lang geleden kunnen zijn geweest. Het mogelijke schuldgevoel overviel hem zo, dat hij een eventuele waarheid niet meer wilde horen. Hij wilde niet weten of ze ook zeventien was geweest. Dan kon hij zichzelf in ieder geval verdedigen met dat hij het niet wist, mocht iemand anders hier ooit achter komen en hem willen vervolgen ervoor. 'Nee, laat maar, ik wil niets meer horen,' gooide hij er kwaad uit, al wist Linnea vast niet dat deze woede op zichzelf gericht was in plaats van op haar. Hij wilde haar alleen niet de tijd geven om hier verder naar te vragen, wilde er niet meer over praten, dus stormde hij de tuin uit, terug naar binnen. 'Dit klote feestje kan oprotten,' mompelde hij, er niet om gevend of Linnea hem wel of niet kon horen.       Eenmaal binnen ging hij niet terug naar het feestje, maar liep hij richting de uitgang. Niets of niemand zou hem er nu van kunnen overtuigen om nog te blijven. Hij kon zichzelf al nauwelijks onder ogen komen, hoe zou hij dit wel moeten kunnen bij iemand anders, hoe onwetend deze persoon ook zou zijn? Hij was er in ieder geval zeker van dat hij op dit moment zijn emoties niet onder controle zou kunnen houden, zijn woede en frustratie dropen waarschijnlijk van zijn gezicht af, welk dan ook op onweer stond. Hij wilde weg, absoluut, maar hij moest zichzelf ook echt eerst even rustig krijgen. Wat trillend haalde hij adem terwijl hij even tegen een muur aanleunde, haalde verwoed zijn handen door zijn haar, er niet meer om geven dat de gel het erdoor opgaf, dat zijn haar nu langs zijn gezicht viel. Echt, in wat voor teringzooi was hij nu weer terecht gekomen?

---

Stenenlikker

De discussie met Olivia over familiedrama was een goede afleiding. Hoewel hij altijd wel een beetje op zijn woorden moest blijven letten, had hij het idee hierdoor iets minder te hoeven opletten op zijn eigen gedrag, om te zorgen dat niemand doorhad dat hij al behoorlijk wat op had dankzij hun jongste zusje.       'We hebben inmiddels genoeg familie-ervaring opgedaan om te weten hoe het gaat lopen,' merkte Olivia grijnzend op. 'Oké. Jij zegt binnen het uur, ik geef ze iets meer dan een uur…' Haar antwoord deed Lucas grinniken, misschien iets harder dan goed was.       'Ben je bereid hierover een weddenschap af te sluiten?' vroeg hij haar nog, maar op dat moment voegde Meadow zich bij hen. Misschien dat hij straks nog een tweede poging kon doen tot het afsluiten van een weddenschap. Wie weet dat Meadow ook nog mee wilde doen. Lucas was dan ook benieuwd naar haar theorieën. Na de begroetingen, vervielen zijn zussen al gauw in meidengepraat, dus nam Lucas de tijd om de ruimte te observeren. Het viel hem direct op dat de twee detectives die hij eerder had gezien, nergens meer te bekennen waren. Ook was een derde detective opeens bij de bar verschenen. Wat was dit nu weer en wat waren ze van plan? Het zat Lucas niet echt lekker en zodra één van zijn zussen over de detectives begon, luisterde hij direct mee.       Hij ging dan ook in op Liv's vraag over de verhoren, aangevend dat hij er nog geen had gehad. Wel was hij nieuwsgierig naar of zijn zussen al wel overhoord waren. Do schudde echter van nee. 'Ik ben ook heel benieuwd, ik heb nog niemand gesproken. Hoe was het?' Lucas knikte mee, ook erg benieuwd naar het antwoord. Hun hoop lag nu op Liv, anders zouden ze neven of nichten lastig moeten gaan vallen. Ooms of tantes, laat staan zijn ouders, durfde hij nu niet aan. Sowieso vond hij het een wat ongemakkelijk onderwerp om met hen te bespreken. Daarnaast zouden zij zich vast veel meer aantrekken van zijn dronkenschap zodra ze dit doorhadden.       'Niets bijzonders. In ieder geval niet iets om je druk om te maken. Waarschijnlijk hebben ze iedereen die vragen gesteld.' Liv antwoordde enigszins ontwijkend. Oké, geen goed onderwerp dus? Misschien moest hij dan toch weer terugkomen op de voorgestelde weddenschap. Toch kon hij het niet laten om eerst een opmerking over de detectives te maken. Het viel hem gewoon heel erg op dat er twee opeens verdwenen waren. Dit was vast niet omdat ze geen zin meer hadden in het feestje. Zijn oom en nichtje met wie de twee hadden staan praten, zag hij namelijk ook nergens meer.       'Laten we maar hopen dat ze wegblijven,' merkte Do op, iets waar Liv het ook duidelijk mee eens was. Lucas hoopte hetzelfde, maar hij vreesde. Het was nu wel duidelijk dat zijn zussen echt geen zin meer hadden in dit onderwerp, dus haalde hij zijn schouders op en liet hij het gaan. Toch kon hij het niet laten om de ruimte in de gaten te blijven houden.       Maar laten wij nu ook van het feest genieten,' stelde Liv voor. 'Crissy had een date met een fles alcohol. Misschien is dat ook wel iets voor ons.' Euhm, eigenlijk vond Lucas dit helemaal niet zo'n goed plan, niet voor zichzelf, maar durfde hij zijn zussen te vertellen in hoeverre de alcohol al watten in zijn hoofd had gevormd? 'Het is niet voor niets feest!' voegde Liv nog toe aan haar woorden, waarop Lucas knikte.       'Ja, feest,' bracht hij niet bepaald enthousiast uit, maar hij had eigenlijk helemaal niet zo'n zin om te feesten, deels omdat de reden zo vreemd voelde. Waarom zouden ze feesten omdat hun opa was overleden? Ook al was het een feest ter ere van hem, Lucas vond het maar wat ongemakkelijk. 'Vinden jullie het erg als ik voorlopig maar aan de fris blijf? Crissy begon haar date namelijk niet alleen.' Hij vond het een goed alternatief, zo hoefde hij hen niet uitgebreid te vertellen hoe hij zich voelde, maar kon hij er wel een hint over laten vallen. Ze zouden vast wel snappen wat hij bedoelde.

---

Stenenlikker

Fyodor bleef tegen de muur aangeleund staan tot hij zijn ademhaling eindelijk weer een beetje onder controle had, tot zijn hart was gestopt ben keihard bonken in zijn borstkas. Hij ademde nog een keer diep in waarna hij weer overeind kwam. Waarom kon het hem verdomme nou niet eindelijk een keer meezitten? In plaats daarvan kreeg hij te horen dat een oude fling over haar leeftijd gelogen bleek te hebben. Hij was dan ook nog eens verantwoordelijk voor haar overhoring, iets wat hij absoluut niet zag zitten. Misschien dat hij toch maar één van zijn collega's moest vragen om haar van hem overnemen. Hij voelde er alleen weinig voor om hen de reden uit te leggen. Fyodor was al kwaad genoeg op zichzelf, hij hoefde er niet nog bij te hebben dat een ander hem erover zou veroordelen.       Het was in ieder geval tijd dat hij weer naar huis ging, dus begon hij richting de uitgang en zijn auto te lopen. Momenteel was hij echt niet in staat om anderen te gaan observeren, om ergens rustig in een hoekje te gaan staan. Niet als hij zichzelf ondertussen opvrat over wat hij net te horen had gekregen. Maar zou hij thuis wel rust kunnen gaan vinden? Waarschijnlijk niet, want ook daar zou hij alleen met zijn gedachten zijn en die waren dus momenteel niet bepaald prettig. Zou hij dan misschien toch op Bex' voorstel moeten ingaan? Hij hield er niet van om op zo'n manier aan haar toe te geven, maar hij had gezelschap nodig, ook al zou hij zelf niet bepaald gezellig zijn. Gelukkig wist hij uit ervaring dat Bex prima in staat was om in haar eentje de sfeer te dragen, dus dit zou haar vanavond vast ook wel lukken, al helemaal als hij aan kwam zetten met de beloofde pizza en bier.       Eenmaal hij in zijn auto zat, haalde hij zijn telefoon tevoorschijn om haar een berichtje te sturen. Het verbaasde hem niet om te zien dat ze ondertussen weer had geantwoord. Die was vast drukker bezig met haar telefoon dan het zogenaamde werk dat ze vanavond had willen doen in plaats van om naar het feestje te gaan. Op zich gaf hij haar groot gelijk, zelf zou hij na een lange werkdag ook weinig focus meer overhebben voor zoiets. From: Bexley Godver. Heb jij overigens enig idee waar ik een klacht over je in kan dienen? 😂😂😂 Zonder gekheid, succes en ik kijk uit naar morgen.       Ondanks de lachende emoji's deed haar opmerking toch een beetje pijn. Was hij dan echt zo'n onaangenaam persoon? Of zat ze hem echt alleen maar puur te stangen? Gezien Linnea hem liever geghost had dan hem de waarheid te vertellen, kreeg hij haast vanzelf het vermoeden dat dit eerste het geval was. Het was iets waar hij misschien aan zou moeten gaan werken, maar hij had eigenlijk geen idee hoe. Na jaren van mensen die hem niet serieus namen of dwars zaten, had hij vanzelf geleerd om zelf net zo kut terug te doen. Een gewoonte waar nu maar lastig vanaf te komen was. To: Bexley Ik kom eraan. Stel aub geen vragen.       Fyodor wilde dat Bex hem afleidde, niet dat ze hem alleen maar meer liet nadenken over wat er net was gebeurd. Hopelijk nam ze hem serieus, al zou hij dit vast nog even moeten benadrukken als hij eenmaal voor haar deur stond. Eenmaal hij zijn telefoon weg had gelegd, scheurde hij er vandoor. Hoe sneller hij hier weg was, des te beter. Het volume van zijn radio gooide hij flink omhoog in de hoop dat de muziek zijn gedachten zouden overstemmen. Natuurlijk had Bex weer een radiozender opgezet met muziek die hij iets minder kon waarderen, maar hij moest het er maar mee doen.       Thuis was zijn eerste bestemming, daar kon hij zichzelf in ieder geval even opfrissen en wat bier uit zijn koelkast vissen. Het was al redelijk laat, dus zoveel zouden ze vast niet gaan drinken. In dat geval had hij nog voldoende koud staan. Eenmaal binnen liet hij zich eerst even op de bank neerzakken. Het was haast alsof zijn benen zijn gewicht niet meer wilden dragen. Zijn hoofd liet hij even op de leuning rusten, maar hij werd al gauw afgeleid door een "prrrr?" naast hem. Een waterig glimlachje verscheen toen zijn kat Volya hem een kopje gaf, duidelijk om aandacht vragend. Nadezhda kwam ook aanlopen, er duidelijk niet mee eens dat haar broertje alle aandacht kreeg.       'Ja, ja, er is genoeg aandacht voor jullie beiden,' mompelde hij tegen de twee katten. Hij nam even de tijd om met ze te knuffelen, maar realiseerde zich toen dat hij toch echt gauw weer weg moest. Hij wilde Bex ook weer niet te lang laten wachten. Daarnaast moest hij ook nog de pizza's bestellen en hoewel het laat was en er vast niet veel mensen pizza bestelden op dit tijdstip, nam het toch tijd in voor ze klaar waren. Onrustig liep hij heen en weer door zijn appartement terwijl hij de bestelling door gaf om dan de badkamer in te verdwijnen. Hij moest op zijn minst zijn haar weer fatsoeneren en een ander overhemd kon misschien ook geen kwaad.       Voor hij daadwerkelijk de deur uitging, gaf hij beide katten nog even een aai over hun kop. 'Sorry dat ik er weer vandoor ben, maar ik ben straks weer terug,' verontschuldigde hij zich tegen hen, er niets om gevend dat ze hem toch niet begrepen. Hij hield er niet van om ze lang alleen te laten, maar dit soort dagen hem weinig keus. Het was dan ook de reden dat hij twee katten genomen had, dan konden ze elkaar tenminste nog gezelschap houden als hij weer eens lang van huis was.       Hoewel hij het liefst zijn motor nu had gepakt, hij had behoefte aan het voelen van de wind die langs hem heen raasde, stapte hij toch weer in zijn auto. Dat was nu eenmaal handiger als hij twee pizza's moest gaan ophalen en ook nog bier wilde meenemen. Lang hoefde hij vervolgens gelukkig niet te wachten, dus nu was hij eindelijk onderweg naar Bex' huis. Hoewel ze elkaar al twee jaar kenden, was hij slechts één keer eerder bij haar thuis geweest en dan ook slechts om haar telefoon te komen brengen die ze een keer op werk was vergeten. Zij had uberhaupt nooit zijn appartement betreden. Ze hadden hun groeiende vriendschap beperkt gehouden tot de werkvloer, restaurants en cafés.       Toch vond hij moeiteloos de weg naar haar huis. Hij kende de buurt en dat gedoe met haar telefoon was niet erg lang geleden. Kort geleden genoeg dat hij de behoefte had gevoeld om de locatie te onthouden. Gelukkig ook maar, want zo was de pizza nog warm tegen de tijd dat hij bij haar thuis aankwam. De voorbereidingen hiervoor hadden hem voldoende beziggehouden, maar nu hij uit zijn auto stapte, begon zijn hart weer irritant hard te bonken. Hopelijk zou Bex niet doorvragen, want hij had geen zin om haar over Linnea te moeten vertellen. Hij wilde gewoon even afleiding en een leuke avond, hopelijk begreep ze dat.       Fyodor bleef heel even twijfelend voor haar voordeur staan. Hij zou eraan moeten geloven, ze had hem uitgenodigd en nu stond hij hier, absoluut niet in een goed humeur voor een gezellige avond, maar hij wilde in ieder geval een poging doen. Uiteindelijk wist hij zichzelf los te rukken uit zijn gedachten en op de deurbel te drukken. Dan kon hij er niet meer onderuit komen. Op het moment dat Bex de deur voor hem opende, probeerde hij een glimlachje tevoorschijn te toveren, maar het kostte hem veel moeite.       'Hier ben ik dan,' bracht hij enigszins stamelend uit. Zijn lippen vertrokken even tot een dunne streep bij de gedachte aan de reden hiervoor. 'Kunnen we alsjeblieft eerst eten?' vroeg hij haar vervolgens, voelde haar vragen al aankomen, ondanks zijn appje. Hij stapte op haar aanwijzing naar binnen, voelde zich toch wat onwennig in haar woning. Hij wist van de vorige keer nog wat voor een rotzooi hij zou gaan aantreffen, wist dat hij het moest negeren en er al helemaal geen opmerking over maken, niet als hij een woordelijke klap terug wilde krijgen van Bex. Vanavond kon hij maar beter alles proberen te mijden wat hem alleen maar meer van slag zou kunnen brengen.

---

Stenenlikker

---

"Gezien het werk dat ik doe is het waarschijnlijk beter als ik haar niet zie.” zei Elena en Anthony knikte, al maakte hij zich geen zorgen om zijn dochter. Als er iemand niets te maken had met de moord op zijn vader, dan was het Elizabeth wel. Ze kon opstandig zijn, dat had ze van haar vader, maar haar opa vermoorden.. dat zag Anthony niet voor zich. Zo was zijn dochter niet. Elena maakte het in ieder geval duidelijk dat ze nog niet wilde settlen. Anthony waarschuwde de vrouw; je moest er met je koppie bij blijven, voor je het wist was je ouder. Zo was het in ieder geval bij Anthony gelopen. Het was niet zijn plan geweest om zo vroeg vader te worden, maar toch was het hoe zijn leven gelopen was.       “Daarom, adopteren, kan later ook nog wel.” zei Elena. “Voor nu zijn Tinder-dates nog veel te leuk” liet ze terloops vallen. “Zou je ook eens moeten doen.” Dat idee wees Anthony van de hand. Ten eerste was hij trouw aan zijn geliefden, Jazmín en Meadow. Ten tweede was hij er niet van overtuigd dat zijn type vrouw op zo'n ordinaire datingapp zat. Het onderwerp plantte echter wel een zaadje in zijn hoofd. De eerstvolgende keer dat hij bij Meadow was, moest hij controleren of zij die app op haar telefoon geïnstalleerd had. Het was stom dat hij daar nog nooit eerder aan gedacht had. Lena was niet zo onder de indruk van zijn oordeel over Tinder. Ze haalde nonchalant haar schouders op. “Ah ja, Tinder is natuurlijk niet voor mensen die willen settelen… jij hebt vast meer interesse in iets als Millionairematch, of wellicht is deelname aan The Bachelor een optie voor je? Ik wil je wel opgeven.” Anthony grinnikte.       Met Elena aan zijn zijde liep hij naar het zwembad van het landgoed. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de vrouw naast hem en hij suggereerde dat als ze een rijke man wilde trouwen ze het ook gewoon kon zeggen. "Waarom met een rijke man trouwen, als je ook zijn mistress kan zijn? Kan ik alsnog genieten van het geld, hoef ik niet per se met de familie te dealen. Win win." zei de dame onschuldig. Anthony lachte hardop. “Oh, dus dat is hoe jij in elkaar steekt.” hij schudde zijn hoofd. Was dit het uitgewezen moment om zijn schoolvriendin te vertellen dat hij verloofd was en opnieuw vader zou worden aankomend jaar? Misschien, maar voor nu hield Anthony die informatie voor zich. Het was vermakelijk om Elena haar best te zien doen voor hem.       "Misschien is het zo'n gek idee nog niet. Ik zal het wel in mijn Tinder bio zetten, sugardaddy needed.” merkte Elena op. “Nu leg je het er wel heel dik bovenop, Blackbourne. Zullen we dan maar meteen een date inplannen?” Hij maakte een grap, maar wilde dolgraag de reactie van de dame zien. Zou ze happen? Dat zou in ieder geval niet bevorderend zijn voor het onderzoek of haar geloofwaardigheid als detective. Misschien was dat nog niet zo’n slecht idee... Een niet-integer onderzoek zou ervoor kunnen zorgen dat die aasgieren hun huis zouden moeten verlaten.       Het licht was gedimd boven het zwembad. Anthony liep naar de rand van het water toe en liet de geur van chloor zijn neus vullen. “Als kind is er toch niets leukers dan thuis te kunnen zwemmen.” zei Anthony tevreden. Kijkend naar het kabbelende water dacht hij terug aan alle uren die hij als kind had doorgebracht in het binnenbad van het landgoed Montgomery. “Alhoewel, ik zou niet weten hoe het is zonder dat te kunnen doen... Vertel me eens, hoe saai is het om op te groeien als arme sloeber?” Een uitdagende blik gleed in Elena haar richting.       De vrouw schudde lachend haar hoofd. “Het is goed geweest voor mijn creativiteit en klimkunsten. Niks leuker om als kind in een boom te klimmen om over hek van een van de zwembaden te sneaken.” vertelde ze. Het sprak Tony niet echt aan. Het klonk als iets wat zielige kindjes deden die niks hadden thuis; kinderen waar hij van zijn vader sowieso niet mee om mocht gaan. Tony knikte, maar zijn gezicht stond afkeurend.       “En het is goed geweest voor mijn acteerkunsten, doen alsof ik al die fancy fratboys wel degelijk interessant vond..." zei de vrouw naast hem gewaagd en ze kantelde haar hoofd. “Bij jou heeft het gewerkt in elk geval.” Elena zette een stap opzij. Tony keek haar vragend aan. “Gewerkt?” Vroeg hij verbaasd. Voor zover hij wist was er nooit iets gebeurd tussen de brunette en hemzelf. Al was er no way of knowing of dat ook daadwerkelijk zo was. Het zou niet de eerste keer zijn dat Tony een one night stand vergeten was.       Plotseling voelde Tony iets bij zijn enkel. Hij verloor zijn evenwicht en viel met pak en al het water in. Heel even ging hij kopje onder. Eenmaal weer boven voelde zijn lichaam zwaar aan door de doorweekte kleding die hij droeg. Verward sloeg Tony zijn haren naar achteren en zocht oogcontact met de detective. “Voordeel van een privézwembad is wel dat je dat soort dingen kunt doen zonder dat de badmeester boos wordt…” bracht Lena geamuseerd uit. In twee slagen zwom Tony naar de vrouw toe en liet zijn onderarmen op de zwembadrand rusten. ”Mag je dat wel doen van je baas?” Vroeg Tony met een brede grijns op zijn gezicht. “Of ga je me nu vertellen dat ik niet bijzonder ben en je met al je verdachten gaat zwemmen?” Anthony graaide met zijn hand naar Elena haar blote enkels, maar miste haar net. “Het minste wat je kan doen is mij vergezellen. “ Zei hij en hij knikte naar het verwarmde water waar hij in baadde.

---