[RPG • 250] Knives out • Speeltopic O1 - Speeltopics

29 juni 2021 - 0:13 Vanth is offline

Vanth 23147

• KNIVES OUT •
- Geïnspireerd door de gelijknamige film -

Hillsborough, California -- De Montgomery familie staat al generaties lang bekend als een steenrijke en vooral invloedrijke familie. Met meerdere miljoenenbedrijven op hun naam en bekende namen in de politiek is het geen wonder dat veel mensen van hen gehoord hebben en bovenal, naar hen opkijken. Wanneer het noodlot in de familie toe slaat, moet het dan ook koste wat het kost geheim gehouden worden. De reputatie van de familie mag nou eenmaal nooit op het spel komen te staan.
3 juni: Het immense landgoed wordt opgeschrikt door een ontdekking. Namelijk die van het lichaam van James Montgomery, het 78-jarige hoofd van de familie. Het einde aan zijn leven veroorzaakt door een enkele messteek door zijn hart. Hoe graag de familie het ook stil wou houden en intern wou oplossen.. Daar was het te laat voor. Een team van detectives stond voor hun neus zonder dat ze zich daarop voor konden bereiden, klaar om de dader te vinden en de zaak op te lossen. Maar het is niet zo makkelijk als het lijkt, het te vinden bewijs is gering en werkelijk iedereen op het landgoed lijkt een motief te hebben. Daarnaast lijkt het erop dat er steeds meer geheimen naar boven komen naarmate ze langer met de zaak bezig zijn, en dat ze ook zelf steeds meer verstrengeld raken met de familie.
De Montgomeries doen er alles aan om hun status te behouden, de detectives doen er alles aan om achter de waarheid te komen. Maar wie zal uiteindelijk echt krijgen wat ze willen, en wat moet het kosten?

• PERSONAGES •

The family
Sons & daughters of James sr.
• Charlotte Liv Montgomery - 26 - 1.5 - Isolophilia
• Addison Ella Montgomery - 42 - 1.8 - Enjoy_20
• James Clarence Montgomery - 38 - 1.5 - Epione
• Harrison Bartholomew Montgomery - 47 - 1.5 - Raccoon
• Anthony Christopher Montgomery - 30 - 1.4 - calice
• Sebastian Aubrey Montgomery - 44 - 1.7 - Amren

Grandsons & granddaughters of James sr.
• Cristine Davinia Montgomery - 17 - 1.7 - Veda
• Adelaide Vivica Montgomery - 20 - 1.7 - Epione
• Olivia Rosaline Montgomery-Kovalenko - 22 - 1.7 - Reeses
• Meadow Isadora Montgomery - 20 - 1.7 - Iotte
• Margaret Billie Felicia Leneghan - 21 - 1.8 - deangelis
• Linnea Tamires Montgomery - 21 - 1.8 - Morrigann
• Beaufort Jesse Montgomery - 23 - 1.5 - Amren
• Lucas Maksim Montgomery - 20 - 1.7 -Helvar
• Alexander Sebastian Montgomery - 18 - 1.8 - Epione

Partners
• Jazmín Sofía Reyes - 25 - 1.4 - Niragi
• Valeria Cinta Jiménez - 33 - 1.3 - Veda
• Neveah Verónica Charlize Montgomery - 29 - 1.6 - deangelis
• Nadiya Kateryna Montgomery-Kovalenko - 42 - 1.7 - Morrigann
• Marek Tomás Novotný - 23 - 1.5 - Everglow

Staff
• Evelyn Finley Gardner - 28 - 1.6 - Raccoon
• Heather Katherine Hayes - 23 - 1.8 - Raccoon
• Linley Blake - 23 - 1.8 - Rionach
• Maxwell John Anderson - 55 - 1.7 - Niragi

Detectives
• Jason Benjamin King - 34 - 1.3 - Niragi
• Fyodor Aleksej Orlov - 32 - 1.4 -Helvar
• Bexley Hemera MacGavin - 26 - 1.5 - Veda
• Elena Blackbourne - 29 - 1.5 -Morrigann

• REGELS •

• Minimaal 250 woorden per post
• Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door
• We sluiten niemand buiten!
• Drama in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in privé
• OOC in het praattopic
• 16+ is uiteraard toegestaan, maar geef het aan bovenaan je post
• Niemand is perfect!
• Be creative
• Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

ROLLENTOPIC • PRAATTOPIC

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 15:37 ]

El Diablo.

30 juli 2021 - 14:53 Basim is online

Basim 18633

Lucas Montgomery

20 • with Adelaide • at her bedroom -> outside

❝ There's always a wild side to an innocent face❞

Hopend dat ze elkaar zo konden helpen had Lucas zijn arm om Addie heengeslagen. Zij legde daarop haar hoofd tegen zijn schouder aan. Hij gaf een klein duwtje met zijn hoofd tegen de hare om aan te geven dat hij er voor haar was. Hij staarde voor zich uit, terwijl hij probeerde om zijn emoties te laten gaan. Op dit korte moment mocht het, moest het juist even. Kom op paparazzi, maak maar foto's van ons, laat de wereld maar zien dat we wel emoties hebben.
De frustratie die hij door dit alles voelde overheerste hem nu. Wie had het gore lef gehad om zijn opa te vermoorden? Waarom moest de paparazzi zo bemoeizuchtig zijn? Waarom moest dit alles überhaupt gebeuren terwijl hij op dit landgoed zat? Hij haatte het om op deze plek vast te moeten zitten met familie die hij nauwelijks kende. Dit was namelijk ook niet bepaald het moment om de tijd te nemen ze wel beter te leren kennen. Al deze gedachten raasden door zijn hoofd, terwijl er toch enkele tranen wisten te ontsnappen. Eindelijk. Kom maar, loop maar, laat de wereld maar zien dat hij verdriet had om deze hele situatie. Niemand hoefde te weten dat sommige van die tranen veroorzaakt werden door zijn boosheid in plaats van verdriet.
'Dankjewel,' fluisterde Addie nog en Lucas wist precies waar ze het over had. Wat anders zou het zijn dan het feit dat hij nu hier met haar buiten liep? 'Graag gedaan,' mompelde hij dan ook terug, drukte haar nog even stevig tegen zich aan voor ze weer verder liepen.
Gelukkig besloot zijn zus om dan toch maar de sfeer iets te verbeteren. Dit zielige voor zich uit staren was eigenlijk ook niets voor hen en hij waardeerde haar poging dan ook. Ze hadden dit beetje dromen nodig. 'Heerlijk eten, oude dingen zien, genieten van het strand onder de Griekse zon,' ging ze dan ook nog verder op wat ze daar zouden kunnen zien. Hoe langer ze in dit landhuis waren, hoe liever Lucas hier weer zo snel mogelijk vertrok, met Griekenland als een prima bestemming.
'Boeken voor de zomer?' werd Addie nu iets serieuzer, maar het was serieusheid die Lucas eigenlijk wel leuk vond. 'Dan hebben we iets om naar uit te kijken.' Dit was nu echt plannen maken, ze zouden nu inderdaad wat hebben om naar uit te kijken. Hij grijnsde dan ook even, blij met het idee.
'Goed plan, ik heb hierna wel behoefte aan een vakantie. Vragen we de rest ook of gewoon wij tweeën?' Misschien zouden ze in het geval van het laatste ook Meadow moeten vragen, maar Lucas' relatie met haar was de laatste tijd wat gespannen, dus hij vond het helemaal niet erg om alleen met zijn favoriete zus op vakantie te gaan.
Het was alleen Crissy met haar altijd wilde, en toch vaak ook ondoordachte, plannen die hun hervonden vrolijkheid weer doorbrak. Hij vroeg zijn zus dan ook of ze ook hetzelfde appje had gekregen. 'Ik heb mijn telefoon niet mee,' volgde haar antwoord. Oké, fair ook wel, gezien alle drama die ze eerder via haar telefoon had doorgekregen. In zo'n geval zou Lucas ook liever even zonder telefoon rondlopen. Dus legde hij haar uit wat er in het berichtje had gestaan. Iets wat Addie ook totaal niet leek te waarderen gezien de manier waarop haar gezicht vertrok en de geërgerde zucht die volgde.
'Serieus?' vroeg ze vol ongeloof. Ja, helaas, serieus, Crissy was weer eens zichzelf in de problemen aan het brengen. 'Jij en ik willen allebei dat ze niet meer in problemen komt, maar Crissy is net een probleem-magneet,' vertelde ze hem vervolgens, waarop hij slechts zijn schouders kon ophalen. Ze had namelijk hartstikke gelijk.
'Ik doe wat ik kan om haar te helpen,' verklaarde hij nog, maar Addie wist dit heus ook wel. Ze zou vast ook hetzelfde doen, gezien ze dus beiden niet wilden dat hun zusje in de problemen zou komen. Zou er een dag komen dat ze hun hulp niet meer nodig had en het zelf zou aankunnen?
'Zegt ze ook waar ze heen gaat?' begon Addie haar vragenvuur. 'Zegt ze met wie ze, wat het ook is dat ze doen wil, gaat? Waarom kan ze gewoon niet blijven?' Gepijnigd staarde Lucas voor zich uit, want hij had gewoon geen idee. Soms kon hij gokken wat er in Crissy's hoofd omging, maar de zijne zat vandaag zo vol dat hij de figuurlijke versie van haar brein er echt niet meer bij kon hebben.
'Addie, ik heb oprecht geen idee. Ze zei letterlijk alleen dat ze weg gaat en pas laat thuis is. Ik ben bang dat dit alles haar te onrustig maakt.' Hopelijk was het appje slechts een voorbereiding en was ze nog niet weg. Dan zouden ze haar misschien kunnen onderscheppen. Dan kon Lucas haar hopelijk overtuigen om te blijven. Hij zou wel wat verzinnen wat haar op dit landhuis zou kunnen vermaken, zodat ze die nood om stomme dingen te gaan doen hopelijk niet meer voelde. In het ergste geval zou hij wel stomme dingen met haar gaan doen op dit terrein. Zolang ze maar hier bleef. Voor de zekerheid stuurde hij er dan ook nog een berichtje achteraan.

To Crissy:
Als je hier entertainment nodig hebt, je weet me te vinden?

Stenenlikker

30 juli 2021 - 18:14 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ELENA BLACKBOURNE

I need a stronger word than ‘fuck’ in my life

twentynine • outfit (less lowcut blouse and different shoes) • with ~~jakob~~ jack • ~~on the driveway~~ one of the many dining rooms

Het werd al snel duidelijk dat dit een lang onderzoek waren. Ze mochten dan wel met meerdere detectives zijn, dit maakte het ook enkel ingewikkelder om dingen over te leggen en het eens te zijn over bepaalde zaken. Vluchtig haalde ze haar telefoon te voorschijn om ‘KOFFIE!!!!’ op haar boodschappenlijstje te zetten. Jakob had al een plan om alles aan te pakken. De man kon wel eens nuttig zijn.
De deur werd zo snel opengedaan dat het haast leek alsof de jongen al aan het wachten was. In werkelijkheid stond er een hele horde aan mensen in de hal. Twee lange tienerjongens, die er zo bleek uitzagen dat Lena haast de neiging had om ze naar bed te sturen, en twee van de andere detectives: Bex en Fyodor. Ze zei een zachte ‘gecondoleerd’ tegen de twee jongens, vermoedelijk de kleinzonen van James Sr., waarna ze zich bij haar collega’s voegde. Een van de jongens, Alexander, mompelde iets over ouders en ging er vandoor, waarschijnlijk om hun te zoeken. Lena keek rond in de rijkelijk gedecoreerde hal terwijl ze aan het wachten waren – ze was vrij zeker dat deze hal alleen al meer geld had gekost dan haar hele huis. Bexley, Fyodor en Jakob waren ondertussen aan het discusseren of het wel of niet een goed idee was dat de hoofddetectives de ouders ging ondervragen. Het was alsof ze vergeten waren dat er nog een van de kleinzonen in de ruimte was, die er wat verloren bijstond. Ze gaf de jongen een kleine glimlach en wilde net op hem afstappen toen Alexander al terugkeerde, met een volwassene die achter hem aanliep. Hoe hij zo snel iemand wist te vinden in dit enorme huis was een klein wonder. Lena was dankbaar voor haar goede pokerface en dat ze niet net op dat moment een slok koffie had genomen, want daar had ze zeker in verslikt. De underground boxer Jack was een van de laatste achter wie ze zulke rijkdom had gezocht. Met het grote inwoneraantal van San Francisco had ze ook niet verwacht ooit iemand tijdens een case tegen te komen met wie ze het bed gedeeld had. Enkele dagen geleden had ze hem nog in de boxingring gezien, opgelucht dat zijn ziekenhuisverwondingen grotendeels weg waren, en het was verre van ongemakkelijk geweest. Ze waren teruggevallen in hun gebruikelijke geflirt, maar dit was toch wel wat anders. Bexley ging haar zeker uitlachen wanneer ze hier achterkwam. Jack stelde zichzelf voor, en vroeg wat de detectives verder nodig hadden. Nadat Bex en Fyodor zich hadden voorgesteld, zette ze zelf ook een stap naar voren om Jack’s hand te schudden. “Elena Blackbourne. Gecondoleerd met je vader.” Ze gaf zijn hand een zacht kneepje voordat ze weer een stap naar achteren zette. Of het nou wel of niet handig was om aan Jakob te vertellen dat Jack kende wist ze niet. Het leek niet veel uit te maken, gezien Jakob’s ex betrokken was bij de zaak. Een tweede vraag was hoe ze dat het beste kon vertellen. ‘Hoi Jakob, ik ken Jack via een illegale underground boxing club. En oh, ik heb ook een one night stand met hem gehad’ leek haar nou niet bepaald een goed idee. Ze verzon later wel iets.
De hoofddetective stond ondertussen opnieuw in de hal, ditmaal met een uitpuilende tas. Het was een raadsel hoe de man daar papieren in kon bewaren zonder dat alles verfrommeld raakte. “Jack, voor overzicht heb ik wat getuigenverklaringen meegenomen, het leek me een goed idee dat iedereen die even individueel kon invullen.” Hij gaf een van de papieren aan Jack en deelde zijn indeling voor de overhoringen mee. Natuurlijk moest zij Jack ondervragen. Het zal ook niet.
Lena knikte braafjes naar Jakob en richtte zich op Jack. “Vind je het erg om gelijk te beginnen? Dan heb je het alvast gehad. Het liefst in een rustige ruimte.” Hij stemde er mee in, waarna ze nog even naar Jakob keek voor ze met Jack mee liep. “Ik houd je op de hoogte. En vergeet niet dat je mij een lift hierna toe hebt gegeven, alsjeblieft?” Een Uber van hier terug naar haar eigen huis was niet te betalen.

Niet veel later zat ze samen met Jack in een grote eetkamer, terwijl ze zijn net ingevulde getuigenverklaring door las. Er waren enkele standaard vragen die ze hem moest stellen, zoals of iemand zijn alibi kon bevestigen. Haar ogen bleven hangen op zijn uitleg over het zien van het dode lichaam van vader. “Off-record… en een stomme vraag waarschijnlijk, maar hoe gaat het echt?”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

4 aug 2021 - 18:18 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NADIYA KATERYNA MONTGOMERY-KOVALENKO

fortytwo • with seb and olivia • just outside of livingroom

Hoe meer tijd Nadi door bracht in de Montgomery familie mansion, hoe grotere hekel ze er aan kreeg. Het leek het slechtste in iedereen naar boven te brengen, ook in haarzelf, wat met name kwam door James Sr. zelf. Ze kon het met al Seb’s broers en zus goed vinden, maar de moord op James Sr. maakte duidelijk wat voor puinhoop deze familie was. Voor de zoveelste keer was ze blij dat Seb en zijzelf hun kinderen op jonge leeftijd al op zelfsverdedigingslessen te zetten. Je wist maar nooit wanneer het van pas kwam. Haar grootste frustratiepunt lag op dat moment echter bij zowel haar jongste en oudste dochter. De jongste dochter luisterde zoals gewoonlijk niet, gedrag dat in de afgelopen maanden steeds meer escaleerde. Het deed pijn om over na te denken, maar misschien werd het toch eens tijd dat ze samen met Seb de optie ‘internaat’ voor Crissy besprak. Hun oudste dochter leek het een goed idee te vinden om haar adoptie op te brengen, slechts enkele uren nadat Seb te horen had gekregen dat zijn vader vermoord was. Nadi kon goed snappen dat Olivia meer uitleg wilde en die waren ze haar ook zeker verschuldigd, maar niet op dat moment. Het zien van de tranen op Seb’s wangen voelden als een steek in haar hart. Haar man had op dit moment wel meer aan zijn hoofd dan dit, maar goed persoon dat hij was, begon hij toch aan een uitleg. Liv keek Seb aan, wat in elk geval iets van een voortuitgang was vergeleken met de afgelopen dagen. De pijn in haar ogen was zichtbaar toen Liv vroeg waarom James Sr. haar haatte.
”Papa heeft gelijk,” zuchtte Nadi. “We hadden er beter over na moeten denken, maar we kunnen de tijd helaas niet terug draaien. Je opa, hij was nooit een groot fan van buitenstaanders of buitenlanders.” Ze sprak niet graag slecht over de doden, maar het was lastig om dat welbekende feit heen te kijken. “Het is niet iets wat jij zelf gedaan hebt.”
Haar ogen volgden Seb stilletjes terwijl hij door de gang ijsbeerde en een verdere uitleg gaf. Zodra dit gesprek over was, zou ze hem apart nemen. Ondanks alles wat er aan de hand was, moest hij ook om zijn eigen gezondheid denken. Juist nu was dat belangrijk. Ze Evelyn wel vragen om zijn lievelingsgerecht te maken.
Het gesprek ging al snel over naar Crissy en haar gebrek aan excuses. Olivia deed dit allemaal af aan haar zusje’s puberleeftijd. “Puber of niet, dat is geen excuses voor zulk gedrag.” Adelaide of Lucas zouden zich nooit zo gedragen hebben, niet op een moment dat al zo emotioneel geladen was voor hun vader. “Wij houden ook van jou, lieverd.” Nadi gaf Olivia een zacht kneepje in haar hand en keek op naar Seb. Wanneer ze weer met z’n tweeën waren, zou ze hem wel vertellen dat ze tegen Crissy had gezegd om haar vader met rust te laten totdat ze weer fatsoenlijk kon doen. Dat ze hier nu niet was sprak boekdelen.
Nadi moest een zucht binnenhouden toen Olivia opnieuw over de adoptie begon. Het liefst zou ze hierna een flink eind gaan hard lopen of iets anders dat haar adrenalinelevels flink omhoog zou brengen, maar voorlopig zaten ze nog vast in dit te grote huis. Ze wisselde een aarzelende blik uit met Seb toen Olivia vroeg over haar geboorte ouders. “We weten helaas niet veel over je geboorte-ouders. Ik wou dat we je iets anders konden vertellen, maar zulke informatie wordt niet altijd vrijgegeven. Als je wilt, dan kunnen we contact opnemen met het adoptiebureau in Nieuw-Zeeland,” stelde ze voor. “Nadat de huidige situatie voorbij is.”
Ondertussen had Nadi haar telefoon gepakt om een snel berichtje naar Lucas te sturen. Ze zou hem er liever niet om vragen, maar hoe goed ze ook was in multitasken, het ging nooit lukken om op Seb en al haar kinderen te letten, en tegelijk ook bezig te zijn met de begrafenis, die ook nog gepland moest worden. Van de kinderen was hij degene die ze het meeste vertrouwde om niks vreemds uit te spoken.

Lucas
Lieverd, zou jij een oogje willen houden op je zusjes? Dan houden papa en ik ons bezig met de begrafenis.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

6 aug 2021 - 11:29 Aynur is offline

Aynur 2380

☾ BEXLEY HEMERA MACGAVIN ☽

26 | Newbie Detective | Outfit| with Fyodor, Alexander, Jakob, Elena & Jack inside the villa of the Montgomery's

Fyodor gebruikte de uitdrukking ‘als een kip zonder kop te werk gaan’ en het duurde even voordat het me begon te dagen dat hij mij hiermee bedoelde. Geamuseerd trok ik daarom mijn wenkbrauw naar hem op en vroeg om verduidelijking. “Niets bijzonders,” antwoordde hij slechts. Ik humde waarmee ik aangaf er geen barst van te geloven.
Veel tijd om Fyodor verder nog te stangen, was er niet. Jakob werd binnengelaten door Alec Montgomery met Elena in zijn kielzog. Ik wist een kort moment van teleurstelling niet te onderdrukken toen ik zag dat Jason er niet bijstond. Alec werd begroet als een oude bekende waardoor er bij mij bepaalde twijfels omhoog kwamen. Vandaar dat ik zo voorzichtig mogelijk, om Jakob zijn ervaring niet in twijfel te trekken, aangaf dat het me niet verstandig leek om hem de interviews te laten afnemen.
De blik die me door Jakob werd geschonken, liet me echter niet van mijn mening afwijken. Ik hief mijn kin op en bleef oogcontact behouden tot het moment waarop hij me antwoord gaf. Het feit dat ik zo overeind kon blijven staan, was vooral omdat Fyodor me bijviel. De ingehouden adem werd dan ook uitgeblazen toen hij “Wel moet ik zeggen dat Bexley een punt heeft. Wat is verder het plan?” en ik ontspande mijn schouders.
“Dat komt wel goed, maar goed dat jullie meedenken, blijf zo scherp vandaag,” gaf Jakob als antwoord – eentje die lang niet genoeg was om mij gerust te stellen. Daarbij irriteerde het me mateloos dat hij ons niet behandelde als gelijken. Hij mocht dan wel meer ervaring hebben, Fyodor verdiende meer respect dan Jakob hem leek te geven. Ik beet echter op mijn lip en hield mezelf heilig voor dit later aan onze leidinggevende voor te leggen.
Met zijn handen op zijn rug liep Jakob langs ons heen terwijl hij vertelde dat er belangrijke papieren in zijn auto te vinden waren. Op dat moment kwam Alec weer terug met een lange man die zich voorstelde als Jack Montgomery. In een poging te laten zien dat ik meer waard was dan Jakob me credits voor gaf, zette ik een stap naar voren om de man in kwestie te condoleren. Voor nu liet het daarbij om niet te veel in het vaarwater van de oudere detective te zitten. Daarbij zou het voor onze geloofwaardigheid niet helpen als ik nu mijn poot stijf hield of de leiding op mezelf probeerde te nemen.
Fyodor volgde mijn voorbeeld. “Fyodor Orlov, aangenaam. En dit hier is Bexley MacGavin.” Ik kon haast voelen hoe hij nog een tweede waarschuwende blik mijn kant op had willen werpen. Gelukkig was ik prima in staat mijn gezicht uitdrukkingsloos te houden anders was er een kleine blos van schaamte over mijn wangen gegleden. Vervolgens was het Elena die naar voren trad om haarzelf voor te stellen waarna Fyodor aangaf dat het misschien handig zou zijn om eerst de kinderen bij elkaar te krijgen voordat we overgingen tot onze ondervragingen. Ergens had ik een voorgevoel dat dit een taak voor Elena en mij zou zijn, al hoopte ik heel erg dat het geluk aan mijn zijde stond. Met jonge kinderen kon ik prima overweg, maar als ze allemaal een leeftijd hadden zoals die van Alec dan zou ik een extra rol behang aan moeten schaffen zodat ik ze daar allemaal achter kon plakken.
Voor een kort moment verliet Jakob de ruimte zonder te zeggen wat hij ging doen, waardoor ik hem bedenkelijk nakeek. Uiteindelijk kwam hij tevoorschijn met de eerdergenoemde papieren en gaf er eentje door aan Jack zodat hij deze in kon vullen. Tevens gaf hij ons een lijst met namen waaruit bleek dat ik Sebastian Montgomery, Maxwell Anderson en Meadow Montgomery kon gaan ondervragen. Ik moest moeite te doen om mijn ergernis niet al te duidelijk naar voren te laten komen. Natuurlijk begreep ik dat één iemand de leiding op zich zou moeten nemen maar Jakob leek velen al te kennen, wat hem eigenlijk ook een verdachte maakte voor deze zaak. Het leek me niet verstandig om deze vermoedens nu te delen met Fyodor, dit zou ik op een later moment doen wanneer we weer in zijn auto zaten.
Ik wisselde een korte blik met Elena en boog mezelf meer in haar richting. “Succes,” klonk mijn stem plagend en nauwelijks verstaanbaar voor anderen. Het was immers een tijdje geleden dat ik haar gezien had en ik merkte dat ik haar aanwezigheid toch behoorlijk had gemist. Vervolgens nam ik een aantal papieren over. “Aye-aye, sir,” zei ik grappend waarna ik me weer naar Fyodor toedraaide. “Dit betekent dat ik maar in de keuken ga beginnen, toch?” Ik klopte grijnzend op mijn buik terwijl ik afwachtte wat zijn mening was over het beste plan van aanpak.

[ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 21:58 ]

I have seen my own sun darkened

6 aug 2021 - 23:19 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

〚 My idea of 'help from above' is a sniper on the roof. 〛

James Clarence Montgomery

38 ― With Addison ― Serre

De whiskey was sterker dan hij eerst verwachtte en na een slok te hebben genomen, kneep hij zijn ogen even dicht. Iets waar Addison zich over kon vermaken bleek. ''Sterk spul,'' had hij gemompeld. De fles hield hij weer uit naar zijn zus, waarna hij zijn koffiemok weer pakte. Het was beter als hij het daar maar bij hield, met de detectives die ieder moment op de stoep konden staan. “Hmm kinderspel,” Addison haalde haar schouders op en nam een grote slok. Ditmaal was het Jack die grijnsde, bij het aanzien van zijn zus die het uitproestte. “Oke, het is inderdaad erg sterk spul.” gaf ze toe. Hij keek haar simpelweg aan met een blik die zei 'ik zei het toch'.
Zijn zus gaf aan dat ze later bij de jongens wilde kijken, maar dat ze eerst zichzelf had willen kalmeren. Jack antwoordde dat de jongens elkaar wel zouden opzoeken mochten ze dit nodig vinden en dat zijn zus ook recht had op haar gevoelens. Het leek alsof zijn zus het fijn vond om dit te horen. ‘’Je hebt gelijk,’’ Voor alles was een eerste keer. “Ugh–sinds wanneer ben jij zo wijs?”
De plagende toon was duidelijk hoorbaar, maar toch rolde hij even met zijn ogen. ‘’Altijd al natuurlijk.’’ antwoordde hij.

Het gesprek ging weer over op wat er gebeurd was die ochtend en wat er allemaal nog ging gebeuren vandaag. Zo vroeg hij aan Addison of Jakob ook aanwezig zou zijn. Iets waarvan zij de voor- en nadelen van af had gewogen. Waarop hij had gezegd dat ze altijd om een andere detective kon vragen. “Ik denk niet dat dat nodig is, maar het is in ieder geval wel geruststellend dat die optie er is.” Liever had Jack helemaal niet dat Addison door Jakob ondervraagd zou worden, maar hij wist beter dan zich met zijn zus haar leven te bemoeien.
Ze waren het erover eens dat de hele situatie onwerkelijk was. Spreken over hun vader in de verleden tijd was...onwennig en voelde niet juist. Het was ook pijnlijk toen hij eerst in de tegenwoordige tijd wilde spreken, maar zich toen bedacht en dit ‘verbeterde’ naar verleden tijd. “Ja, hij zou op z’n negentigste nog steeds achter ons aan zitten met preken van hier naar Tokio.” Zwakjes lachte hij even. Daar had ze helemaal gelijk in. Hij had vaak genoeg aan het ontvangende eind gezeten van zijn vaders preken. Niet iets wat echt prettig was. Eerder het tegenovergestelde. Nu kon hij niet ontkennen dat hij het soms niet verdiende.
Addison had nog een opmerking gemaakt over dat ze hoopte dat de buitenstaanders ― detectives ― niet te veel hun leven overhoop gingen gooien. Hier stemde hij mee in. Er waren dingen die beter nooit aan het licht konden komen en detectives konden hier serieus roet in het eten in gooien. “Ik ben wel benieuwd wat voor geheimen er allemaal boven water komen.”
Langzaam knikte hij. ‘’Ik ook,’’ zei hij eerlijk. Zolang zijn geheimen maar diep in het water bleven en niet het licht zouden zien. ‘’ik hoop dat het mee zal vallen, maar onze familie kennende..’’ voegde hij er nog aan toe, wat afdwalende op het eind. Geheimen waren in elke familie veel voorkomend en de Montgomery’s zouden daar vast geen uitzondering van zijn.

Voor een moment leek het alsof Addison bang was om te spreken, maar ze deed dit toch. Of hij vermoedens had wie dit had kunnen doen. Het was iets waar hij zich eerlijk gezegd niet te veel mee bezig had gehouden. Uren waren voorbij gegaan, ook al hadden deze zowel als minuten als weken gevoeld. Zijn vader kennende had zo’n beetje iedereen die in de villa aanwezig was het kunnen doen.
Licht nerveus had hij gelachen en een ‘fuck’ gemompeld voordat hij tegen Addison zei dat hij er niet eens aan wilde denken. Wie dit ook gedaan had liep nog altijd rond tussen iedereen en nog belangrijker: tussen de kinderen. De teleurstellende blik van zijn zus was hem niet ontgaan.
“Kom op Jack, niemand wilt eraan denken dat de moordenaar hier nog steeds rondloopt maar het is waarschijnlijk wel de realiteit.” was het antwoord van Addison. Ze had gelijk. Natuurlijk had ze gelijk, het zal ook eens niet. Hij kon zich alleen moeilijk voorstellen dat een van zijn broers dit gedaan had of een neefje of nichtje. Sowieso was het zijn zus niet geweest, dat kon gewoon niet.
‘’Je hebt gelijk.’’ zuchtte hij. Vervolgens vroeg hij haar wat nieuwsgierig waarom ze het vroeg en of zij al wel vermoedens had. Misschien zorgde het horen van zijn zus haar speculaties er wel voor dat zijn hersenen aan het werk gingen.

“Hm, ik heb Neveah nooit vertrouwd. Vind je het niet raar dat een dame jonger dan ik interesse heeft in onze vader? Het klinkt hard maar misschien vond ze het lang genoeg geduurd hebben en wilde ze cashen.” zei Addison. Neveah, de golddigger. Een dame die niet bepaald geliefd was in de familie, voor zover hij wist dan. Jack moest in ieder geval niets van haar weten.
‘’Een dame jonger dan ons allemaal,’’ mompelde hij. Ze was vier jaar jonger dan Tony en maar zes jaar ouder dan Beau, die de oudste kleinzoon was. Dat was gewoon raar. Van al zijn vaders fouten, en dat waren er in zijn ogen best veel, pakte dit wel de hoofdprijs van fouten. ‘’die vertrouw ik ook niet nee. Ik heb haar ook nog niet meer gezien verder.’’ Niet dat hij specifiek naar haar opzoek was geweest, hij had wel betere dingen te doen. “Bovendien is het ook rare timing dat Heather hier net twee weken werkt en onze vader uit het niets vermoord wordt.” Net zoals zijn zus keek hij even bedenkelijk. Hij had Heather gezien vanochtend vlak nadat ze het lichaam had gevonden. De paniek bij het arme kind was niet nep. Paniek wat te verwachten was bij iemand die nog nooit een dood lichaam met bloed gezien had. Geen denken aan dat zij het gedaan had. ‘’Hm, de timing is raar ja, maar het arme kind was zo in paniek dat valt niet te acteren.’’ deelde hij zijn gedachten stroom mee. Even bleef hij stil om nog na te denken. Een ander persoon die sketchy genoeg was was Max, al kon hij niet precies onderbouwen waarom. Net toen hij iets hierover tegen Addison wilde zeggen kwam Alec de serre ingelopen.
''De detectives zijn er en willen basically een echte volwassene spreken.'' zei de jongen recht voor zijn raap. Alec zag er slecht uit en bleef oogcontact vermijden.
Jack wierp even een blik op zijn zus, voordat hij besloot dat zij mee zou gaan en dus stond hij op. ''Ik loop met je mee.'' zei hij tegen zijn neefje, waarna ze samen richting de hal liepen.

[ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 11:00 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

6 aug 2021 - 23:19 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

〚 My idea of 'help from above' is a sniper on the roof. 〛

James Clarence Montgomery

38 ― With ~~Detectives, Nathan and Alec~~ Lena ― ~~Hallway~~ One of the dining rooms

De hal was druk. Er waren zo te zien meerdere detectives en ook Nathan was aanwezig. Net zoals Alec zag zijn zoon eruit alsof hij het stoer had. Intern zuchtte hij en vroeg hij zich af waarom beide jongens gewoon niet naar Addison en hem toe waren gekomen.
Toen hij zijn ogen even over de detectives liet gaan was hij blij dat hij zijn gezicht neutraal kon houden in plaats van dat de verbazing die hij voelde er af te lezen was. Dat Jakob aanwezig was was te verwachten en de andere man en de roodharige vrouw herkende hij niet. Wie hij wel herkende daarentegen was Lena. Niet iemand waarvan hij verwachtte dat die bij de politie zat. Vooral niet omdat hij de vrouw heeft leren kennen bij de underground fight club, iets wat niet helemaal legaal was. Daar zou hij zich later wel eventueel zorgen over maken.
Jack stelde zichzelf voor, voordat hij vroeg wat de detectives nodig hadden om te beginnen. Vervolgens richtte hij zich tot Jakob. ‘’Addison zit in de serre, ik weet niet waar de rest van de familie is.’’ meldde hij.
Jakob was de eerste die hem aansprak en zijn hand schudde. ‘’Gecondoleerd Jack, fijn dat je ons even te woord kon staan.’’ Hij glimlachte even vriendelijk naar de man.
‘’Bedankt,’’ antwoordde hij. ‘’en geen probleem.’’
De roodharige detective was de eerste van de onbekende detectives die naar voren stapte en ze gaven elkaar een stevige handdruk, waarbij ze haar condoleances aanbood. ‘’Bedankt en vader ja,’’ Ook de nog onbekende detective condoleerde hem en stelde hemzelf en de roodharige dame voor. Net zoals detective MacGavin schudde detective Orlov zijn hand. Jack bedankte detective Orlov ook voor zijn condoleances. Pas nu kwam weer omhoog hoe verschrikkelijk hij condoleances had gevonden. Bij de uitvaart van zijn moeder waren er genoeg condoleances geweest, in tegenstelling tot zijn vader was zij wel een schat; mochte haar ziel rusten. Zijn beste vriends uitvaart kon hij niet goed meer herinneren, ook al had het pas twee tot twee en een half jaar geleden plaats gevonden. De periode daarna was hij niet helemaal helder geweest. Vaag kon hij nog wel herinneren wat handen te hebben geschud en condoleances te hebben gekregen.

Uiteindelijk stapte ook Lena naar voren. “Elena Blackbourne. Gecondoleerd met je vader.” stelde ze zichzelf voor en condoleerde ze hem. Ze schudde elkaars handen even en Lena gaf ook een kneepje in zijn hand. In plaats van ‘bedankt’ te zeggen glimlachte hij even naar haar.
“Jack, voor overzicht heb ik wat getuigenverklaringen meegenomen, het leek me een goed idee dat iedereen die even individueel kon invullen.” zei Jakob en hij overhandigde hem een papier. Met zo’n grote groep getuigen was dat een goed idee van de detective. Iets met ‘werk slimmer, niet harder’ of zoiets. Terwijl de man waarvan hij net het papier had gekregen aan zijn collega’s een indeling meedeelde, las Jack de getuigenverklaring vlug door. Niet iets wat te veel tijd zou kosten. Zijn ogen bleven even steken op de vraag van of hij het lichaam gezien had.
“Vind je het erg om gelijk te beginnen? Dan heb je het alvast gehad. Het liefst in een rustige ruimte.” Het liet hem opkijken, al herkende hij Lena’s stem.
‘’Nee, totaal niet.’’ Hoe eerder het ‘verhoor’ voorbij was, hoe beter.

De rustige ruimte was een van de eetkamers geworden. Hij had zijn getuigenverklaring al ingevuld en deze aan de brunette detective gegeven. In de tijd dat zij het zat te lezen, keek hij de eetkamer even rond. Als hij het correct had werd deze vooral gebruikt voor als er gasten waren. Zo zag het er in ieder geval wel uit. Hij richtte zijn ogen weer op Lena toen deze begon met spreken. “Off-record… en een stomme vraag waarschijnlijk, maar hoe gaat het echt?”
In de eerste instantie wilde hij antwoordden dat het prima ging, het ging immers altijd prima. Maar het zou een leugen zijn en Jack had nu niet bepaald de energie om die leugen in stand te houden. ‘’Ik weet het niet,’’ antwoordde hij eerlijk. Zijn gevoelens zaten in een of ander conflict. ‘’het is nog niet echt doorgedrongen denk ik.’’ Een zucht rolde over zijn lippen. ‘’Daarnaast is het idee dat degene die dit gedaan heeft hier gewoon nog rondloopt ook gekmakend.’’ Hij hoopte dat de detectives de dader snel te pakken hadden. Zijn eigen veiligheid maakte hij zich helemaal niet druk om, maar wel om die van de rest van zijn familie en misschien wat egoïstisch vooral om de veiligheid van zijn eigen kinderen. ‘’Het is allemaal fucked up,’’ mompelde hij. ‘’maar goed daar hoef ik jou niet mee lastig te vallen.’’ vervolgde hij en glimlachte even als een boer met kiespijn. ‘’Wat moet of wil je allemaal weten?’’

[ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 10:59 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

7 aug 2021 - 13:02 Iotte is offline

Iotte 928

MEADOW ISADORA MONTGOMERY-KOVALENKO
Sweet as sugar, cold as ice
20 • daughter of sebastian and nadiya • outfit • with crissy • at backdoor

“Crissy! Waar ga je heen?!” Een doffe bonk volgde in de stille gang; het geluid van Crissy’s hoofd tegen de achterdeur. Meadow moest het haar nageven, ze had gevoel voor drama. Langzaam draaide Christine zich naar Meadow om. “Ik weet niet. Maar ik denk naar buiten. Aangezien ik bij de achterdeur sta enzo,” Ze haalde haar schouders op en Meadow rolde met haar ogen. Was hun niet verteld om binnen te blijven? Een opmerking als deze had Meadow echter wel verwacht van haar rebelse zusje. “Scherp hoor,” klonk ze cynisch en niet onder de indruk.
Het had nooit echt geboterd tussen Meadow en Crissy, vooral toen ze nog een stuk jonger waren. Waar Meadow vroeger probeerde om thuis de ideale dochter te zijn, kwam Crissy in haar ogen weg met alles wat God verboden had én nog bleef ze het oogappeltje van hun vader Sebas. Dat was iets wat Meadow nooit begrepen had. Ze had zo haar best gedaan, maar dat was niet genoeg. Een aantal jaren geleden was Do er klaar mee geweest. Ze had geen zin meer om zich thuis anders te moeten gedragen dan dat ze werkelijk was. Als haar ouders zelfs het gedrag van Crissy accepteerde, kon Meadow ook makkelijk zichzelf zijn. Vanaf toen begon de relatie tussen Do en Crissy zich ook langzaam maar zeker te verbeteren.
“Nog meer intelligente vragen? Of wilde je anders mee naar buiten? Dan houdt ik de deur nog even voor je open.” Ging haar zusje vragend verder en trok een wenkbrauw op. Wat kon Meadow die regels eigenlijk schelen, zin om in dit huis te blijven had ze toch niet. Met al die detectives over de vloer zou het een drukte van belang worden en als je daar Tony, die continu in het gezelschap zou zijn van zijn Jazmin, bij optelde was de keuze snel gemaakt. Dan verkoos ze liever het gezelschap van haar zusje. Meadow negeerde haar eerste vraag en liep op haar af. “Laten we maar gaan, ik heb het hier wel gezien.”

"You are always better of with a really good lie"

someone out there feels better because you exist

7 aug 2021 - 14:25 Vanth is offline

Vanth 23147

Maxwell John Anderson
55 • The butler • With Heather @ his bathroom

Na mijn woorden verliet een piepje haar mond, gevolgd door een zachte nee. Even moet ik mijn best doen een kleine grijns te onderdrukken, wetende wat voor effect mijn woorden op haar hadden. Misschien was het oneerlijk en nam het een deel van haar onschuld weg, maar hoe sneller ze wist dat die gevallen niet te vertrouwen waren hoe beter. “Dat gaat niet gebeuren MAxie, je bent ontschuldig dat weet ik gewoon.” Sprak ze licht paniekerig en licht schud ik mijn hoofd. Ze zou eens moeten weten... Mijn verleden was niet bekend voor de meeste mensen in dit huis, zeker niet voor Heather. Ze zou het niet aankunnen.
“Het spijt me zo- ik-“ Zachtjes laat ik mijn vingers door haar haar strelen. ''Shh... Shh..'' sus ik haar zachtjes en ik druk nog een zachte kus op haar haren. ''Het is oké, het komt goed, ik beloof het.'' fluister ik voor ik weer verder ga in mijn uitleg. “Ik- ik zal het niet meer doen. Mocht eh er nog iets mislopen in de toekomst.” prevelde ze tot slot en ik knik, tevreden als maar kan. Ze leek eindelijk te begrijpen hoe het hier te werk ging, gelukkig duurde het niet langer dan twee weken. Natuurlijk had ik dit liever vermeden, maar deze situatie is niet iets wat ik niet aankan. ''Good girl..'' fluister ik en neem wat afstand waarna ik haar gezicht nog even in mijn handen neem. ''Dat is het enige wat je moet onthouden, dan kan er niks meer misgaan in je toekomst hier.'' glimlach ik en knik haar nog even toe, voor ik haar echt los laat.
''Goed...'' mompel ik en loop langzaam naar de deur. ''Aangezien jij degene bent die hem heeft gevonden en degene die gebeld heeft.. Ze staan waarschijnlijk te springen om met jou te praten.'' zeg ik. Een diepe zucht rolt over mijn lippen bij de volgende woorden. ''Ik betwijfel of ze mij daarbij laten zijn,'' mompel ik, de realisatie dat het enkel van haar zou afhangen brengt me meer spanning dan ik wil toegeven. ''Je weet wat ik heb gezegd.. Onthoud ook dat je niks hoeft te zeggen en er op elk moment een leger aan advocaten klaar staat, zeker als ze beginnen met woorden in je mond leggen.'' Kort draai ik me om, mijn hand op de deurklink. ''Got it, darling?''

[ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 14:26 ]

El Diablo.

7 aug 2021 - 15:04 Vanth is offline

Vanth 23147

Jason Benjamin King
34 • Detective • With Beau @ Hallway

“King. Laat hem mij bellen als hij zijn advocaat nodig heeft.” Kort laat ik mijn blik op Harrison branden maar knik dan. ''Natuurlijk.'' Ik wist waar het vandaan kwam, als een van mijn meisjes in zo'n situatie zou zitten zou ik waarschijnlijk hetzelfde doen. Ik was allang blij dat ik me daar de komende 10 jaar waarschijnlijk geen zorgen over hoefde te maken. Het grootste probleem nu is waarschijnlijk of we nuggets eten of toch pizza, beide zeer goede opties als je het mij vraagt.
“Pap, jezus. Doe nou eens rustig, er is niks aan de hand,” zei Beau nu op zijn beurt waardoor ik mijn blik weer op hem richt. ''Ik betwijfel of je het nodig gaat hebben, maar het is altijd handig om er een te hebben.'' probeer ik hem gerust te stellen. Kort laat ik een blik over hem heen gaan, hij was gespannen maar gezien de situatie was het niet heel raar. Ik moest gewoon zien waar ik achter kon komen in de gesprekken, een gevoel van vertrouwen kon daar een goed begin in zijn. Na de laatste woorden aan zijn vader laat ik de deur dicht vallen en pak kort mijn telefoon erbij. Aan enkele collega's laat ik weten dat ik de paparazzi zo snel mogelijk weg wil hebben van het landgoed en gelukkig laten ze ook snel weten dat er aan gewerkt wordt.
“Dus.. Uh.. Waar gaan we naartoe en hoelang denk je dat deze ondervraging gaat duren?” Ik richt mijn blik weer op hem en stop mijn telefoon ondertussen weg. ''Het is een groot huis, zullen vast genoeg plekken zijn om een rustig gesprek te houden.'' zeg ik. ''En hoelang het gaat duren? Dat ligt eraan hoeveel ik aan je antwoorden heb, en hoe goed je meewerkt.'' zeg ik simpel. Er viel nou eenmaal niet omheen te draaien, hoe slechter hij meewerkte hoe langer en moeilijker het zou worden. Ik kon al raden dat deze familie niet het makkelijkste was dus ik kon in elk geval hopen dat er een iemand meewerkte.
“Wat vind je van het huis eigenlijk? Ik vond het vanaf kinds af aan al vreselijk. Het heeft totaal geen persoonlijkheid, maar goed, dat had opa James ook niet echt, dus dat past wel,” Kort haal ik mijn wenkbrauw op bij deze woorden en laat mijn blik op hem branden, dat klonk al goed... “Niet dat ik niet van opa hield, of zo, trouwens.” Stilletjes knik ik en zucht. De naam van James Montgomery was uiteraard bekend en ook ik had de verhalen gehoord, ook over wat voor man het was. Dat hij dit zei was niet verassend, maar je zou verwachten dat ze beter op hun woorden zouden letten in een situatie als dit. Nou ja, voor mij was het enkel beter natuurlijk. ''Het is mooi, maar ik betwijfel of je je er echt thuis kan voelen. Heb ik gelijk?'' zeg ik uiteindelijk. Het was heel anders dan bij mij in elk geval, elke centimeter hier was strak en perfect ontworpen. Ze zouden hier waarschijnlijk een hartaanval krijgen als ze mijn huis zien.
Uiteindelijk vind ik een lege ruimte, waarschijnlijk nog een kantoor. Ik loop hier ook naar binnen en sluit de deur achter ons. ''Hoe gaat het met je? Gezien de situatie.'' vraag ik hem en neem plaats op een van de stoelen. ''Ik heb nog nooit zoveel verschillende reacties gezien bij nieuws als dit, laat staan in één familie.''

El Diablo.

7 aug 2021 - 17:43 darkurge is offline

darkurge 3074

ANTHONY CHRISTOPHER MONTGOMERY

Take off your clothes, give me your trust. Look me in the eyes and confess your lust.
Get on your knees, beg me to stop. I promise I'll love you if you do it, so do it for me

Son of James Sr. • 33 years old • His and Jazmín's bedroom • w. Jazmín and Isabella

Nog steeds vol van de adrenaline na zijn ontmoeting met Meadow en tegelijkertijd de shock van het overlijden van zijn vader stond Anthony voor zijn verloofde. Hoe hij zich voelde wist hij niet goed en dat was ook zijn antwoord op Jazmìn haar vraag hoe het met hem ging. Een traan verliet zijn oog en rolde over zijn wang heen. Teder veegde Jazmìn de traan van zijn gezicht.
''Ik weet het, I'm sorry..'' zei ze zacht.
Maar ondanks het hele drama in het landgoed hield Jazmìn nog steeds van hem. Ze hield zijn hand vast en kneep er zacht in. Tony wist verdere tranen te onderdrukken, al was hij er niet zeker van of zijn eerdere moment van zwakte zijn echte emoties waren of een manier om met Jazmìn haar gevoelens te kunnnen spelen. Natuurlijk deed het hem wat dat zijn vader niet meer leefde, maar dat had hij niet tegenover zijn verloofde te hoeven uiten. Tony wilde voornamelijk Jazmìn niet kwijt, vooral niet in deze benarde situatie. Door te tonen dat hij het moeilijk had, stimuleerde dit Jazmìn misschien om meer tijd aan hem te besteden en hun gezin. Met haar werk in de club was ze al een tijd geleden gestopt, maar inmiddels had ze een nieuwe baan als assistent van een luxe makelaar. Dat zat Tony niet helemaal lekker. Misschien ook wel gezien zijn eigen verleden met Meadow als zijn assistent, waarbij zij veel meer had gedaan dan alleen zijn afspraken inplannen.

Over de detectives en de gehele situatie beneden wist Tony niet veel, maar hij beloofde om niet van Jazmìn haar zij te wijken. Zijn verloofde zal die onbekenden niet in haar eentje te woord hoeven staan, dat zou hij niet toelaten. Tony was ervan overtuigd dat Jazmìn onschuldig was en niets te maken had met het overlijden van zijn vader en dus was er geen goede reden voor een verhoor van haar alleen.
''Dat waardeer ik,'' zei Jazmìn en ze kuste zijn lippen. "Ben benieuwd wat ik voor mijn neus krijg, als het types zijn die we altijd bij de club kregen...'' mompelde ze. ''Oh well."
“Wanneer heb jij pap voor het laatste gezien?” vroeg Tony, hij kon deze vraag maar beter meteen aan haar stellen om te controleren of haar antwoord niet tot verdenkingen kon leiden.
Jazmìn hield haar hoofd schuin terwijl ze Tony met haar grote bruine ogen aankeek.
''Gisteravond, net na het eten ergens, hij wou het nog even hebben over Isa's verjaardag.'' Er klonk geen twijfel in haar stem en Tony ging er dan ook vanuit dat het de waarheid was. ''How about you?'' Tony voelde hoe Jazmìn zijn hand pakte, leidde hem mee naar hun bed en ze ging zitten. Tony ging voor Jazmìn staan, deze vraag had hij al verwacht en dus had hij zijn antwoord paraat.
"Gisteravond, net voordat ik nog een paar mails wilde afwerken. Ik had hem iets willen vragen..." Tony aaide over Jazmìn haar haren. "Ik had hem willen vragen om mijn best man te zijn bij onze bruiloft." Gaf hij uiteindelijk eerlijkheidshalve toe. Het was iets dat al een tijdje door zijn hoofd spookte, maar waar hij het nog niet met Jazmìn over gehad heeft. "Maar zoals gewoonlijk bleven we, en dan vooral hij, doorgaan over werk en zaken.." Tony zuchtte. "En dus ben ik er niet meer aan toegekomen om hem te vragen." Hij sloeg zijn blik neer. "Als ik wist wat hem zou overkomen.." Kort schudde hij zijn hoofd. In werkelijkheid hadden ze het inderdaad gehad over werk, maar niet over hun gezamelijke werkzaamheden in het familiebedrijf. James Sr. had Tony geconfronteerd met zijn activiteiten naast het familiebedrijf. De schande die hij over de familie bracht door betaald andere mensen van het leven te beroven. Maar zijn vader had geen enkel bewijs voor zijn beweringen en dus waren ze in ruzie uit elkaar gegaan. Dat Anthony James Sr. later die avond nog eens had gezien, maar deze keer in het bijzijn van Meadow, hield hij al helemaal voor zichzelf.
"Ik had het hem al veel eerder moeten vragen." Zei Tony hoofdschuddend. Het zou veel voor hem hebben betekend als zijn vader een rol wilde spelen in zijn bruiloft.
Tony tilde Jazmìn haar kin iets op. "Maar het belangrijkste is dat jij er bent en dat we een prachtige bruiloft gaan hebben." Hij liet zijn vingers langs Jazmìn haar gezicht glijden. "En natuurlijk dat we een fijn gezinnetje gaan zijn voor onze Isa."

[ bericht aangepast op 7 aug 2021 - 18:58 ]

7 aug 2021 - 18:26 reguluswife is offline

reguluswife 37248

LINNEA TAMIRES MONTGOMERY

I might be a fragile little flower but I'll kick your ass

twentyone • with marek, val & eve • kitchens

Evelyn en Valeria stonden erg dichtbij elkaar toen Lin en Marek de keuken in kwamen. Ze probeerde het af te schuiven op dat de twee vrouwen gewoon erg goede vriendinnen waren, maar de manier waarop Val overeind schoot zat haar niet helemaal lekker. Heel haar hart hoopte dat er niks aan de hand was tussen de twee. Na al het gedoe met Karen verdiende haar vader een goede relatie. Het leeftijdsverschil liet haar nog wel eens ongemakkelijk voelen, maar het was niet alsof ze daar zelf echt iets over kon zeggen… Toch verscheen er een iets bezorgde frons op haar gezicht en vroeg ze aan Val of alles wel goed ging, gezien het gebrek aan kleur in haar gezicht.
“Alles gaat echt goed met mij, lieverd. Ik zocht simpelweg steun bij een goede vriendin. Ik ben blij dat jij Marek bij je hebt. Ik zal jou niet opzadelen met mijn zorgen, daar heb ik immers je vader voor. Of Evelyn hier.”
Lin knikte aarzelend en keek wederom van Val naar Eve. Haar bijna-stiefmoeder zag er niet uit alsof alles goed ging, maar die woorden hield ze wijselijk voor zich, in tegenstelling tot wat haar broer waarschijnlijk gedaan had. Val had ook geen antwoord gegeven of ze haar vader moest halen, wat haar verontruste gevoel niet te goede deed. Of misschien wilde ze haar vader niet te veel tot last zijn, na het nieuws over opa. Lin probeerde het daar maar op te houden. “Anders zo nog even rusten?” opperde ze voorzichtig, waarna ze aan Evelyn vroeg of ze iets te eten kon maken voor Marek. De blondine kok antwoordde dat ze wel iets voor de brunch had.
“Hoe sta jij nog overeind?” vroeg Val aan Marek.
”Geen zorgen, ik had nog genoeg reserves van afgelopen weekend.''
Te veel etentjes, wat Lin betrof, iets waar ze al veel overgeklaagd had met Do toen ze met z’n tweeën waren. Ze was dol op haar familie, maar minder op de hoeveelheid eten die daar altijd bij kwam kijken.
“Heb jijzelf ook al iets gegeten, Lin?”
''Nee, dat heeft ze niet,'' antwoordde Marek, voordat ze zelf ook maar iets kon zeggen. “Dus wellicht zou je iets extra's kunnen maken zodat Lin met mij mee kan eten?”
Haar wangen hadden een licht rode kleur gekregen, doordat ze lichtelijk betrapt voelde. Ze was geneigd Do te appen om haar uit de keuken te redden, zodat ze dit kon vermijden. Zeker nu ze een paar dagen geen training zou hebben. “Oh nee, dat is okay ik heb niet zo’n honger door dit alles,” zei ze snel, in de hoop er onderuit te komen. “Ik eet vanavond wel weer iets.” Evelyn was echter al druk in de weer met het eten en niet veel later stond er een dienblad klaar met soep en broodjes. Het kon erger. Lin liet Marek het dienblad overnemen, haar eigen bevende handen vertrouwde ze niet. De kokkin wilde ook dat ze dit niet in de keuken gingen eten. Haar telefoon trilde op dat moment en ze wierp een vluchtige blik op haar telefoon.
“Oh, de detectives zijn er al,” mompelde Lin zachtjes, na het lezen van Beau’s berichtje. Eigenlijk hoopte ze dat ze nog even met haar vader kon vragen voordat ze aan de ondervragingen moest beginnen. Ondanks dat ze niks gedaan had – ze had de vorige avond samen met Marek een film in bed gekeken – stond het idee van een ondervraging haar niet bepaald aan. Ze was er van overtuigd dat papa, Beau en Marek er niks mee te maken hadden, maar de politie had het ook vaak genoeg verkeerd. Vermoeid wreef ze in haar ogen. “Gaan ze echt iedereen ondervragen?”

Bobo
Beginnen ze nu al met de ondervragingen?
Ik weet dat je geen moordenaar bent, doe eens niet zo vreemd. Geen stomme dingen zeggen tijdens je verhoor.
Weet jij of er iets is tussen Val en Evelyn, de kok???

Paps
In de keuken met Val en Marek. Val is ziek :c
Moet ik nu al met de detectives praten?

Do
Zes??? Wie is er nieuw? Ik wil een foto 👀
En yes please. Waar ben je?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

8 aug 2021 - 23:31 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

〚 I will either find a way or I will make one. 〛

Adelaide Vivica Montgomery-Kovalenko

20 ✦ Outfit zonder tasje ✦ With Lucas ✦ Outside

Addie had haar hoofd op Lucas zijn schouder gelegd, nadat hij zijn arm om haar middel had geslagen. Met zijn hoofd gaf hij een klein duwtje tegen de hare. Een gebaar wat haar even liet glimlachen, al was het maar voor een seconde of twee. Ze pakte zijn vrije hand vast en gaf hier een zacht kneepje in. Haar pogingen om toch de tranen in te houden waren loze pogingen geweest, aangezien een verloren traan toch over haar wang gleed. Vlug had ze deze weggeveegd. De media hoefde alleen te zien dat ze geen ‘ijsprinses’ was, ze hoefden haar niet te zien huilen. Niemand hoefde dit te zien. Dat was niet media-specifiek. Het liefste viel ze niemand lastig met haar emoties of problemen. Zelfs Lucas wie ze blindelings vertrouwde, viel ze het liefst niet lastig.
De tranen van haar broer waren haar niet ontgaan. Bezorgd keek ze opzij naar hem. In haar brein leek er kortsluiting te zijn, want ze kon niets bedenken om hem iets van troost te bieden. Dus besloot Addie om nog weer een zacht kneepje in zijn hand te geven, waarna ze deze los liet.
Ze had een ‘dankjewel’ fluistert. Zonder Lucas had ze waarschijnlijk nu niet buiten gelopen en had ze allang boven het toilet gehangen door de buikpijn, die gelukkig steeds bleef afzakken. ‘’'Graag gedaan.’’ mompelde haar broer en ze werd nog even stevig tegen hem aan gedrukt, waarna ze verder liepen.

In een poging de sfeer te verbeteren en afleiding te hebben begon Addie over of ze niet weg konden. Naar Griekenland. Lucas vond het een perfect plan en Addie begon de voordelen van een vakantie daar heen op te sommen. Dit waren er veel. Alles was beter dan de hele zomer in de Staten vast ze zitten. De komende jaren zou ze hier al vast zitten om naar de universiteit te kunnen. Hoewel het de universiteit van haar dromen was, zat ze het niet zo zitten om zo lang op één plek te zijn. Nog een reis voor al dat gedoe en na alles wat zich nu afspeelde klonk perfect.
Op een serieuzere toon vroeg ze of ze moesten boeken voor de zomer, zodat ze wat hadden om naar uit te kijken. Iets wat ze nu wel nodig had. Vanuit haar ooghoek kon ze haar broer even zien grijnzen. ‘’'Goed plan, ik heb hierna wel behoefte aan een vakantie. Vragen we de rest ook of gewoon wij tweeën?’’ antwoordde hij en vroeg hij.
Een kleine glimlach sierde haar lippen bij het feit dat hij net zoals zij behoefte had aan vakantie. ‘’We kunnen ook een one-way ticket boeken?’’ De kleine glimlach was veranderd in een lichte grijns. Haar toon was niet helemaal serieus en de woorden klonken waarschijnlijk volledig idioot. ‘’Hm, we kunnen Do vragen? Ik denk toch niet dat ze mee wil.’’ stelde ze voor. Addie zou het ook niet erg vinden om alleen met Lucas op vakantie te gaan, maar het voelde oneerlijk om Meadow niet eens mee te vragen.

De sfeer sloeg om toen Lucas meedeelde dat Crissy een berichtje had gestuurd wat zei dat ze van plan was er vandoor te gaan. Ongelovig had ze hem aangekeken en gevraagd of hij het echt meende. Addie maakte een opmerking over dat hun jongste zus net een probleem-magneet was, waar Lucas zijn schouders bij ophaalde.
‘’'Ik doe wat ik kan om haar te helpen,’’ legde hij nog uit. Even knikte ze, ze had ook niet anders verwacht. Ze zuchtte en kneep kort de brug van haar neus samen.
‘’Ik weet het,’’ antwoordde ze. ‘’het is alleen lastig om iemand te helpen die iedere poging tot ontwijkt.’’ voegde ze er nog zacht aan toe. Addie had zelf vaak genoeg geprobeerd om Crissy wat te laten dimmen, maar dit had nog geen enkel effect gehad. Helaas. Ze liet haar neusbrug weer los en begon met een vragenvuur richting Lucas. Hopende dat hij wat meer wist, dit leek echter onwaarschijnlijk.
‘’'Addie, ik heb oprecht geen idee. Ze zei letterlijk alleen dat ze weg gaat en pas laat thuis is. Ik ben bang dat dit alles haar te onrustig maakt.’’ was het antwoord dat ze kreeg van haar broer. Het leek al onwaarschijnlijk. De woorden over dat hij bang was dat dit haar onrustig maakte, bracht Addie even terug naar de realiteit. Crissy was nog maar een kind, hoeveel ze er ook over kon discussiëren: ze was een kind. Wel een kind dat verdomd stomme dingen deed. Zoals proberen weg te gaan na een moord en terwijl er al meer politie zich op het landgoed begaf.
‘’Ja, tuurlijk, sorry.’’ verontschuldigde ze zich voor haar vragenvuur. Rusteloos keek ze om zich heen, in de hoop haar zusje te spotten. ‘’Logisch dat dit allemaal,’’ ze maakte even een vaag gebaar met haar handen. ‘’onrustig makend is voor haar.’’ Addie kon zien hoe Lucas een berichtje aan het typen was. ‘’Heeft ze ook gezegd waarom ze weg wilt?’’ vroeg ze. Misschien konden ze daar wat mee.

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

11 aug 2021 - 12:43 marjorie is online

marjorie 1317

Marek Tomás Novotný
’Clever as the Devil and twice as pretty'

23 • with Linnea, Valeria and Evelyne • kitchen

'I was a born troublemaker and might as well earn a living at it'

Bij Lin stonden de zorgen in haar ogen, Marek kon zien dat het niet alleen ging om de welzijn van Valeria. Wellicht maakte ze zich ook zorgen om haar vader, Harrison. Nu ja, dat was in feite niet heel vreemd, het was en bleef haar vader nu eenmaal. Hij had een nieuwe vrouw in zijn leven, nadat hij het nodige had meegemaakt. Marek was niet compleet apathisch tegenover haar vader – dit begreep hij dan wel weer.
“Oh nee, dat is okay ik heb niet zo’n honger door dit alles,” probeerde Lin het af te wimpelen, alleen had Evelyne al een dienblad klaar met soep en broodjes. Een lichte maaltijd, zoals ze zelf had gezegd. Dat was inderdaad verstandig, gezien de zware atmosfeer die hing in het huis. Zelf had Marek, net als Lin niet veel trek. Hij maakte zich druk om de detectives en dat ze achter zijn zooi zouden komen, dat kon hij er echt niet bijhebben. Maar, Marek probeerde zichzelf vast te houden aan de feiten. Ze waren hier voor de moord op James sr, niet om zijn verleden uit te pluizen. Ze waren alleen geïnteresseerd in de moordenaar, dus waande Marek zich enigszins veilig. Hij had toch de avond doorgebracht met Lin in bed, kijkend naar een film. Hij was op dat moment opgelucht dat het weekend eindelijk voorbij was en dat hij ongedwongen film kon kijken met zijn geliefde Linnea.
‘’Bedankt, Evelyne’’ Zei Marek alvorens hij het dienblad dankbaar van haar aannam.
“Oh, de detectives zijn er al,” zei Linnea nadat ze een blik op haar telefoon had geworpen. De baksteen in Marek’s maag was weer terug, nu ze gearriveerd waren was het kat en muis spelletje begonnen. ‘’Gaan ze echt iedereen ondervragen?’’ Vroeg Linnea. Marek wist niet hoe detectives te werk gingen, hij kon zich alleen indenken dat ze elke aanwezige zouden willen spreken. Al helemaal nu de moordenaar nog niet boven water was.
‘’Waarschijnlijk wel, als ze een fatsoenlijk onderzoek willen tenminste’’ antwoordde Marek tegen zijn vriendin. Hij wist zelf ook wel dat sommige politieafdelingen corrupt konden zijn, bij sommige zaken zouden ze het onderzoek zelfs laten liggen.
‘’Maar ons gesprek zal vast niet lang duren. Of ze moeten heel erg geïnteresseerd zijn in welke film we bekeken hebben’’ zei hij.
Evelyne gaf aan dat ze niet wilde dat de twee in de keuken bleven hangen en dat respecteerde Marek. Met Linnea liep hij een lege dinerzaal waar ze aan de tafel plaats hadden genomen met hun dienblad.
‘’Probeer wat te eten, wie weet voel je je dan iets beter’’ zei Marek tegen haar. Hij was niet bepaald het vriendje dat zijn vriendin zou betuttelen, ondanks dat hij wel zorgzaam was. Maar dwingen dat ze at zou hij niet doen. Dat moest ze nog altijd zelf weten.

[ bericht aangepast op 11 aug 2021 - 13:33 ]

Every scrap of you would be taken from me, watched as you signed your name Marjorie

13 aug 2021 - 2:56 Aynur is offline

Aynur 2380

Cristine • Davina • Montgomery-Kovalenko

16 | Good girl gone bad | Outfit | with Meadow, Lucas & Adelaide outside

Bij het horen van mijn naam die door Meadow werd uitgeroepen, liet ik een dramatische zucht over mijn lippen glijden en legde mijn voorhoofd tegen de achterdeur aan. Ik had vrij weinig zin om haar onder ogen te komen na het fiasco met Olivia, papa en mama. Het enige wat ik nu wilde, was deze deur uitlopen en ontsnappen aan de drukkende sfeer die binnenshuis heerste. Meadow stond deze wens echter in de weg waardoor ik het niet kon laten om met een sarcastische opmerking te slingeren – hopend dat ze me met rust zou laten.
“Scherp hoor,” reageerde mijn zus cynisch gevolgd door een oogrol. Ik proestte en sloeg mijn hand voor mijn mond. Het rollen van haar ogen deed me denken aan een quote die ik laatst voorbij had zien komen op Instagram. “Keep rolling your eyes, maybe you find a brain back there”. Het citaat vond ik ergens behoorlijk accuraat voor de situatie waar ik me nu in bevond. Het gezoem van mijn telefoon wist gelukkig te voorkomen dat mijn impulsiviteit de overhand nam.
In plaats daarvan vroeg ik of ze soms nog meer intelligente vragen had en nodigde haar op een sarcastische toon uit om mee naar buiten te gaan. Meadow deed me oprecht verbazen door in te stemmen. Ik zette grote ogen op en kon een snuivend lachje niet onderdrukken. “Moet jij niet de kans grijpen om ‘daddy’s good girl’ uit te hangen?” vroeg ik haar ietwat ongelovig. Mijn vingers maakte aanhalingstekens in de lucht toen ik onderstreepte dat ik door had dat Meadow een wit voetje bij papa probeerde te halen zodra ik me steeds zichtbaarder af begon te zetten van onze ouders. Uiteindelijk haalde ik nonchalant mijn schouders op.
“Best. Na u,” zei ik terwijl ik theatraal de deur voor haar opengooide. Terwijl ik wachtte totdat zij een stap over de drempel zou zetten, pakte ik mijn telefoon erbij. Deze was immers meermaals gaan zoemen en ik zag dat ik twee berichten van Lucas had gekregen. Snel typte ik een drietal berichten terug waarna ik mijn telefoon wegstopte en zelf over de drempel stapte.
“Ik weet niet wat jij gaat doen, Do, maar ik ga die kant op. Cheerio.” Ik stak twee vingers in de lucht als afscheid maar op het moment dat ik de richting op wilde lopen van de uitgang, werd mijn weg versperd door de aankomst van Lucas en Adelaide. Ik kon mijn zus nog net horen vragen of Lucas gehoord had waarom ik weg wilde. Deze keer was ik degene die met mijn ogen rolde. “Je gaat me toch niet vertellen dat papa of mama jullie gestuurd hebben, of wat?” vroeg ik hen en kruiste mijn armen ietwat grimmig voor mijn borst. “Moet ik per se een reden nodig hebben om weg te gaan, trouwens?”

[ bericht aangepast op 13 aug 2021 - 3:32 ]

I have seen my own sun darkened

13 aug 2021 - 16:29 Aynur is offline

Aynur 2380

Valeria • Cinta • Jiménez

33 | Soon to be wife of Harrison| Lawyer | Outfit | alone in the shared bedroom on the phone with Harrison

“Dat je het maar weet,” reageerde Evelyn toen ik aangaf dat ik het waarschijnlijk niet zou overleven zonder haar als vriendin. Ze had me immers altijd bijgestaan door mijn moeilijke periodes waarin mijn zelfbeheersing op zich op zijn zwakste punt bevond. Het was absoluut niet makkelijk om je als getinte vrouw te manoeuvreren binnen de familie Montgomery. Tevens waren de achtergrond die ik deelde met Harrison en ons leeftijdsverschil geen factoren die me geliefd maakten binnen de familie. Jazmín en Nadiya hadden me hier en daar ook bijgestaan aangezien zij door dezelfde drama zijn heen gegaan – iets waar ik beide vrouwen oprecht dankbaar voor was. Jack was inmiddels ook bijgedraaid en, hoewel ik het vreselijk vond dat ik niets kon vertellen tegen Harrison, deed het me goed te weten dat hij me voldoende vertrouwde om mijn hulp te accepteren. Iets wat ik van Beaufort niet kon zeggen. . . Ik was dan ook enorm dankbaar tegenover Linnea die me nog wel eens kans had gegeven na al het drama waar ze doorheen gegaan zijn met het overlijden van hun moeder en Harrison’s verschrikkelijke ex.
Over mijn toekomstige stiefdochter gesproken, de jongedame in kwestie kwam dat moment bezorgd de keuken binnengewandeld met haar vriend in haar kielzog. Ik verzekerde haar ervan dat alles goed met mij ging aangezien ik niet wilde dat zij zich zorgen zou maken over mij. Ze had al meer dan genoeg dingen aan haar hoofd. Met iets meer moeite dan gedacht, ging ik overeind zitten waardoor ik meer afstand creëerde tussen Evelyn en mij. Mijn hoofd leek nog altijd gevuld te zijn met watten maar de thee die mijn vriendin me eerder had gegeven, scheen langzaam in te werken. In ieder geval werd mijn maag rustiger en was mijn tongval verdwenen.
“Anders zo nog even rusten,” opperde Linnea. Ik glimlachte en kneep liefdevol in haar hand. “Als ik zeg dat ik zo meteen eerst je vader op ga zoeken en daarna nog even mijn bed in kruip, beloof je me dan dat je je geen zorgen meer zult maken?” Het ging oprecht al stukken beter met me, in vergelijking met hoe ik Evelyn haar keuken binnen was komen stormen. Mijn gevoel voor humor begon ook weer omhoog te rakelen nu ik iets nuchterder uit mijn ogen kon kijken. Ik vroeg grappend aan Marek hoe het kon dat hij nog overeind stond waarop hij antwoordde dat hij nog genoeg reserves had van afgelopen weekend. Hoofdschuddend richtte ik daarna mijn aandacht op Linnea aangezien het me op gevallen was dat ze alleen vroeg om eten voor Marek en niet voor haarzelf.
“Nee, dat heeft ze niet,” antwoordde Marek in haar plaats waardoor ik mijn blik van Linnea naar hem liet glijden en weer terug. De tedere toon in zijn stem liet me weten dat hij goed bedoelde, al had ik liever gezien dat hij Linnea zelf liet antwoorden. Alhoewel, mijn hopelijk toekomstige stiefdochter kennende, zou geen eerlijk antwoord op mijn vraag hebben gegeven wat dan ook te zien was aan de lichte blos die verscheen op haar wangen.
“Oh nee, dat is okay, ik heb niet zo’n honger door dit alles. Ik eet vanavond wel weer iets,” deed Linnea een vruchteloze poging om onder het eten uit te komen. “Dank je, Evelyn” klonk mijn stem dankbaar aangezien de kokkin onverstoorbaar verder ging met het schenken van haar befaamde courgettesoep in twee kommen die ze aan Marek overhandigde. Ikzelf zag dit als een goed moment om overeind te komen, hoewel ik me toch vast bleef houden aan de rand van de tafel voor het geval ik nog wat onvast op mijn benen stond. Met mijn hakken uit ging dit toch een heel stuk beter en dus bukte ik me om deze aan hengels vanonder de tafel vandaan te plukken.
Voordat ik vertrok uit de keuken met mijn schoenen in mijn hand zette ik mijn beker in de wasbak, liep naar Marek toe en zei veelbetekenend: “Die gehele kom moet leeg. . . van jullie allebei.” Ik glimlachte, gaf hem een klopje op zijn schouder en sloeg mijn arm daarna om Linnea heen. “Denk goed om jezelf, okay?” fluisterde ik haar toe en ik woelde kort door haar blonde haar. “Ik ga kijken of de detective inmiddels klaar is met je vader. Ik kon me daar eerder moeilijk tussengooien om hem onder mijn arm mee te nemen,” zei ik. De lach in mijn stem was duidelijk hoorbaar aangezien het beeld van ik die Harrison onder mijn arm door het huis meesleurde best een komisch gezicht was. “Succes, jullie allemaal. En sterkte.” Ik drukte Linnea kort nog iets steviger tegen me aan waarna ik haar los liet en door de deur de keuken verliet.
Aangezien ik mijn telefoon in onze gedeelde slaapkamer had laten liggen, zette ik stevig de pas erin. Ik wist dat ik uren bezig zou zijn met het doorkruisen van Villa Montgomery om Harrison te vinden dus het leek me verstandiger om hem proberen te bellen. Natuurlijk had ik het voor hem over om duizenden kilometers te lopen maar mijn bezorgdheid over zijn gesteldheid liet dat niet toe. Doordat hij eerder met detectives in gesprek was, kon ik moeilijk tussenbeide komen waardoor ik de alcohol had verkozen boven het gezelschap van iemand anders. Waarschijnlijk had ik dit te snel achterover geslagen waardoor de alcohol verkeerd was gevallen. Gelukkig was ik ‘slim genoeg’ geweest om naar Evelyn te gaan. Ieder ander zou mijn handelen afkeuren terwijl ik helemaal niet zoveel alcohol dronk. Alleen wanneer de stress me te veel werd, kon ik wel een glaasje of twee naar binnen werken.
Uiteindelijk bleek het doorkruisen van de gehele villa niet nodig geweest. Het was alsof het universum vond dat Harrison en ik bij elkaar hoorden. Op slechts enkele meters afstand zag ik mijn vriend met zijn rug naar me toe staan, middenin het gangpad. Muisstil kwam ik dichterbij om hem niet te laten schrikken totdat hij slechts enkele centimeters van mij verwijderd was. Toen sloeg ik voorzichtig mijn armen om zijn middel en drukte mijn wang tegen zijn rug aan. "Zocht je iemand?" vroeg ik plagend doch op een zachte toon om zijn stemming aan te voelen.
Ik liet mezelf in zijn gezichtsveld stappen en legde teder een hand in zijn nek. "Linnea is in de keuken. Marek is bij haar en ze heeft soep gekregen. Beaufort heb ik nog niet gezien." Door hem deze korte samenvatting te geven, hoopte ik hem iets meer gerust te stellen over de gesteldheid van zijn kinderen aangezien ik wist dat hij zich enorme zorgen om hen kon maken. Ik liet mijn duim rondjes draaien op het zachte gedeelte net onder zijn kaaklijn. Mijn wenkbrauwen trokken zich bezorgd samen terwijl ik zijn ogen opzocht. "En hoe is het met jou, love? Een eerlijk antwoord, alsjeblieft."

[ bericht aangepast op 14 aug 2021 - 22:21 ]

I have seen my own sun darkened

Index RPG Actieve Topics Zoek