[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 12 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 20 nov 2021 - 15:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Thomas wenkbrauw schoot omhoog, toen hij Evans woorden hoorde. Hij was niet echt bezig geweest met de jongen, meer met het meisje dat net aan was komen lopen en overduidelijk hun nieuwe aanwinst in Slytherin was. Bloedchagrijnig was hij de hele morgen geweest, toen hij erachter was gekomen dat Marcus was uitgeloot voor die fucking uitwisseling en naar Amerika was vertrokken. Zijn beste vriend had natuurlijk wel verteld dat hij naar Amerika wilde gaan, maar Thomas was er stomweg vanuit gegaan dat hij zou blijven. De jongen hield niet zo van verandering en het feit dat zijn allerbeste vriend weg was, zat hem meer dwars dan hij ooit wilde toegeven. Dat uitte zich vooral in woede en irritatie.
      Toch had zijn nieuwsgierigheid het ook weer overwonnen, toen een aantrekkelijke jongedame naar hun tafel was gelopen en overduidelijk voor Evan was gekomen. Onder de tafel tikte hij even Daphne naast hem aan en maakte even een kleine hoofdknik naar het tafereel verderop, wat ze waarschijnlijk net als hem enorm interessant zou vinden.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 20:20 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Oh, Bonito," zuchtte ze overdreven. Ze stak even haar vinger in de lucht en keek Evan streng aan, terwijl ze haar vinger snel van links naar rechts bewoog. "Dat is niet aardig, Cariño. Heeft je vader je niet geleerd dat je meisjes altijd met respect moet behandelen?" Ze leunde even voorover en met donkere ogen keek ze Evan aan. Ze dempte haar stem en verlaagde haar stemgeluid. "Of heeft je vader dat zelf ook nooit zo goed in zijn vingers gehad?" Melody trok haar mondhoek even op in een sluwe glimlach. Ja, Evan. Je weet waarom ik hier ben.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jeremy was een beetje uit het veld geslagen door het feit dat Isa hem gewoonweg negéérde.
      ‘Ik weet dat ik nu zo mannelijk klink dat je de veertienjarige Jeremy er niet in terug hoort, maar je had toch op zijn minst kunnen omkijken, Is. Of sta ik nou achter de verkeerde roodharige?’
      Even begon hij toch te twijfelen, totdat hij zag dat Blythe ernaast zat. Die waren vroeger ook al vriendinnen geweest.
      ‘Nope, je bent het echt.’ Hij liet zijn handen op haar schouders rusten en gaf een kneepje. ‘Of hebben ze een vergetelheidsspreuk over je uitgesproken?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze lachte spottend. "Hadden ze die maar over me uitgesproken, was een stuk makkelijker geweest," mopperde ze. Het kneepje in haar schouders had Isabella ze ongemakkelijk op laten trekken, waardoor ze nogal verkrampt op haar plek zat. Jeremy, fuckzooi, dat was wel de laatste persoon waar ze behoefte aan had..Nee, ze had zijn stem niet herkend. Maar als het aan haar lag, mocht hij regelrecht terug naar Afrika vliegen. Klootzak. Ergens voelde ze de neiging om zich om te draaien, om toe te geven dat ze ergens wel leuk vond dat hij terug was, dat was iets wat ze twee jaar geleden nog op gehoopt had. Al deed ze dat nu allang niet meer. Al drukte ze die neiging direct te kop in. HIJ had haar achtergelaten, was vertrokken met de Noorderzon. En dan gingen ze nu mooi weer spelen? Alsof hij niet twee jaar weg was geweest? Ja da-hag.
      "Goed, laat ik het een keer duidelijk zeggen." Ze sloeg zijn handen weg van haar schouder en draaide zich naar Jeremy om. Het feit dat hij het echt was schokte haar, liet haar bijna twijfelen, maar al gauw verharde ze haar blik. "Donder een eind op, Jeremy. Ik heb geen behoefte aan een klaploper zoals jij in mijn buurt. Als je echt graag aandacht wil, ga je maar naar Jordyn." Ze knikte even met haar hoofd in de richting van de Gryffindor tafel. Jordyn zou hem vast met open armen verwelkomen en wie weet wat nog meer. Isa schudde even haar hoofd. "Wie weet, als je extra aardig bent, krijg je er ook nog een blowjob bij kado," zei Isa verveeld. Isabella draaide arrogant haar hoofd terug naar de tafel en negeerde de donkere jongen die achter haar stond verder. Idioot. Hij ging ergens anders maar zijn gezelligheid zoeken. Het was misschien stom om Jordyn hierbij te betrekken, maar Jeremy moest maar meteen weten hoe de gang van zaken ervoor stonden.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 21:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rosalie had niet geweten wat er gebeurde. Opeens had er iemand enthousiast haar naam geroepen, armen om haar heen geslagen, dat ze zo geschrokken was dat Ravi in de aanval ging. Zodra ze de uil terug riep, hoorde ze het beest knorrig terugkomen. Gauw had ze aan Novalie gevraagd of zij even wilde kijken of het wel goed ging met die persoon, want echt een aanval was het niet geweest. Ze grinnikte even kort toen ze de -overduidelijk- jongensstem wat hoorde brabbelen over uilen en voelde zich al iets opgeluchter dat Ravi waarschijnlijk geen hele erge schade had gedaan.
      ”Het is niet zo handig om me van achteren zo te besluipen, als de uil je niet kan zien. En me dan ook nog eens laten schrikken. Dan gaat hij in de aanval, sorry daarvoor.” Ze glimlachte even in de richting waar het geluid vandaan kwam. Rosalie had geen idee waar de jongen precies zat, ze had in de grote zaal nooit de zintuigenspreuk aan staan, dus ze hoopte maar dat ze een beetje in de goede richting gedraaid zat.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 21:59 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

---

---

Het leek alsof Rosalie gewoon straks langs hem heen keek, ze draaide nauwelijks haar hoofd zijn kant op en Feliks voelde tranen in zijn ogen opwellen. Misschien was hij gewoon veel veranderd in de afgelopen twee jaar en herkende ze hem niet. Zij was in ieder geval niet veranderd, hij vond haar nog altijd prachtig. “S-s-sorry, ik was gewoon zo blij je te zien!” verontschuldigde hij zich. Even keek Feliks naar Rosalie en schudde toen het nare gevoel van zich af. “Ik ben hier, Roos! Voor mijn laatste jaar! Ik mocht mee op die uitwisseling en toen ik het hoorde, moest ik mezelf gewoon inschrijven en je komen bezoeken.” Toen Roos nog altijd geen teken van herkenning gaf, begon Feliks in paniek te raken. Hij had toch afgelopen twee jaar met haar geschreven toch?! Dit was toch geen grap?

---

It's never gonna happen, Guys.

Rosalie voelde een steek van schuld door haar maag trekken. Deze nieuwe jongensstem kende haar blijkbaar, maar ze kon niet zien wie het was. Het duurde even voor het kwartje viel, het feit dat hij noemde dat hij uitwisselingsstudent was, het zware accent waarmee hij praatte. “Feliks?” Vroeg ze verbaasd. Dat kon niet anders, er waren namelijk maar weinig mensen van buitenlandse afkomst die Rosalie kende. Was Feliks serieus hier? Ze had hem twee jaar niet gezien! Wat kwam hij nu weer hier doen?
      Er kwam een brede grijns op haar gezicht, die vrijwel direct verbleekte. Ze had het hem niet verteld. Schaamte vloog over haar wangen. Ergens was ze geneigd haar ogen dicht te doen, om het maar voor hem te verbergen. Maar dat kon ze ook niet lang volhouden. “Feliks, kom eens dichterbij.” Rosalie stak haar hand naar hem uit.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 22:03 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

---

Novalie keek heel even van Rosalie naar de jongen op de grond. Ze had de naam Feliks wel gehoord en blijkbaar was dit de student die Rosalie jaren geleden had ontmoet. En ze hadden elkaar vast veel te vertellen. Met een kleine glimlach trok ze zich terug uit het gesprek en schoof weer terug naast Tilly op de bank, proberend om zich niet in het gesprek met Rosalie en Feliks te mengen. Ze spraken heel zachtjes, wat ook maar fijn was. Novalie keek even of er niemand met hen meeluisterde, maar gelukkig was de Hufflepuff tafel daar wel netjes genoeg voor.
      Novalie keek even naar Tilly naast haar en glimlachte. Hoewel het fijn was Rosalie weer terug op haar plek te hebben, was het ook wel een beetje gek. Tilly en zij waren zo lang met zijn twee geweest. Novalie was dankbaar dat Rosalie weer terug was, maar ze vond het ook fijn dat ze ook soms met Tilly alleen kon zijn. "Heb jij nog stiekeme vrienden of lovers uit het buitenland die opeens kunnen komen opdagen?" vroeg ze zachtjes aan haar vriendin.

---

It's never gonna happen, Guys.

Aleksi staarde uit het raampje van de koets, die door Terzielers werd voortgetrokken. Het gesprek dat hij drie dagen geleden had gevoerd, bleef maar door zijn hoofd spoken.

‘Hoe bedoel je, ik ga niet naar Durmstrang terug?’
      Verontwaardigd keek Aleksi zijn peetvader aan.
      Yaroslav antwoordde niet. Een stevige hand klemde zich om zijn bovenarm en het volgende moment stapte hij het haardvuur in. Voor Aleksi begreep wat er gebeurde, bevond hij zich op het ministerie.
      ‘Je maakt het laatste jaar af op Hogwarts, als onderdeel van het uitwisselingsproject.’
      ‘Hoezo dat?’ Daar had hij zich helemaal niet voor opgegeven.
      Yaroslav bracht zijn gezicht dicht bij dat van Aleksi. ‘Hoezo denk je, Aleksi? Denk je dat ik niet doorheb wat je doet? Je bent net zo verdorven als je moeder, je gebruikt duistere magie om mijn zoon aan je te binden, net zoals je moeder bij je vader deed. Denk maar niet dat ik toesta dat mijn zoon ooit nog zulke weerzinwekkende dingen doet.’
      Aleksi snoof. Er was niets weerzinwekkends aan.
      ‘Laat ik duidelijk zijn. Je bent op staande voet verbannen uit Bulgarije – en uit welk land waarover ik maar invloed kan uitoefenen. Je zal Mikhail nooit meer terugzien, daar zorg ik persoonlijk voor. Als ik ooit nog wat voor je hoor, zorg ik ervoor dat je achter tralies belandt.’

Aleksi’s vingertoppen streken over de inkt in zijn nek. De hele zomervakantie had hij al een naar voorgevoel gehad – het gevoel dat Mikhail en hij over dun ijs liepen en de barsten onder hun voeten door zagen schieten. De val was onvermijdelijk geweest – en toch hadden ze het niet zien aankomen. Hij had niet eens afscheid van zijn vriend kunnen nemen.
      Vanuit zijn ooghoeken zag hij Feliks. Zijn enige medestudent.
      Hij vond het niet zo erg dat de knul mee was – hij zou zich toch niet met hem bemoeien – maar hij had er verder ook niks mee. Straks zouden ze hun eigen weg gaan.
      Het kasteel kwam dichterbij. Het was raar om hier weer terug te zijn. Hij was maar één jaar weggeweest, maar het voelde tien keer zo lang. Na zijn terugkomst was zijn leven compleet veranderd.
      En nu stond het weer op zijn kop.
      Zwijgend pakte hij zijn spullen toen ze bij het kasteel aankwamen. Hij werd naar een kantoor gebracht waar hij een hoed moest opzetten, die hem bij Gryffindor indeelde. Het liet Aleksi koud. Alles liet hem koud.
      Hij was verbannen uit zijn thuisland.
      Hij kon nooit meer terug.
      Het drong amper tot hem door. Het voelde allemaal als één grote grap.
      Met een halfslachtig knikje ging hij aan de Gryffindor-tafel zitten. Sommigen kende hij van gezicht. Met één meisje had hij zelfs geslapen. Hun namen waren hem echter niet bijgebleven. Zijn aandacht dwaalde af naar de Ravenclaw-tafel – naar de enige vriend die hij hier had gehad.
      Een beetje meer misschien zelfs, al had hij zich dat later pas gerealiseerd.
      Een herinnering glipte zijn gedachten binnen.

Je praat wel heel veel over die Nomad hè?’ Mikhail keek hem met een grijns aan. ‘Ben je soms een beetje verliefd?
      Aleksi staarde zijn beste vriend overdonderd aan. ‘Wat…? Nee man, hij deed me gewoon aan jou denken, ofzo.’
      Mikhail hield zijn blik vast. ‘Ben je dan ook een beetje verliefd op mij?’
      Een zeldzame blos gleed langs zijn wangen. ‘Wat? Doe niet zo idioot.’
      De jongen leunde dichter naar hem toe. ‘Zou dat echt zo idioot zijn?’
      Aleksi slikte. Zijn blik dwaalde af naar Mikhails lippen.
      Die kwamen dichterbij, tot ze zachtjes die van hem raakten.

De herinnering veroorzaakte een heftige steek in zijn borstkas. Waar was Mikhail nu? Wat was er door hem heen gegaan toen hij nooit meer de werkkamer van zijn vader uit was gekomen?
      Waarschijnlijk hadden ze naar elkaar geschreeuwd. Hadden ze gevochten.
      Yaroslav had niets losgelaten, Mikhail voelde zich net zo verslagen als hij, en hij… Hij zat aan een tafel vol met eten, zonder ook maar een greintje eetlust te hebben.
      Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde hier verdomme helemaal niet zijn.

---

Every villain is a hero in his own mind.

dat rotwijf wist precies op welke snaren ze moest drukken om Evan door het lint te laten gaan. Ze had gezien wat hij kon doen. Hij draaide zich om naar Melody en pakte haar wangen vast tussen zijn vingers.
      ’luister eens, puta,’ hij spuugde het laatste woord zwaar geïrriteerd uit. ‘Laat me met rust, je bent niet de enige die smerige trucjes in huis heeft.’ Zodra hij zijn zin had afgemaakt liet hij haar wangen weer los. Ze waren lichtelijk rood uitgeslagen omdat zijn vingers er omheen geklemd hadden gezeten. Hij had hier geen geduld voor en hij was nog steeds woedend op haar.

---

- thank you for existing -

Het voelde pijnlijk bekend – steken onder de gordel, verwijzend naar een ouder, hier, aan de afdelingstafel. Hij had een stuk of tien plekken opzij gezeten toen Hector over zijn moeder begon en dingen wist die hij onmogelijk had kunnen weten. Dingen die alleen Evan wist – terwijl Evan al een halfjaar van school was geweest. Had die zijn geheimen per brief naar Hector gestuurd, als wraak?
      Er was een periode dat hij dat had geloofd – maar nu deed hij dat niet meer.
      Zeker niet toen hij hoorde hoe fel Evan reageerde.
      Zijn moeder was vermoord, schoot het hem te binnen. Dat had hij zondag verteld.
      ‘Niet happen man,’ zei hij tegen de jongen naast hem. Natuurlijk wist hij wel dat dat moeilijk was – zelf was hij drie jaar geleden compleet de weg kwijt geweest, met alle gevolgen van dien. Dat wilde hij echt nietvoor Evan. ‘Dat is het enige waar zo’n aandachtshoer als zij op uit is. Gewoon verdergaan met je eten, lijkt me interessanter dan die Daphne in het kwadraat daar.’

[ bericht aangepast op 25 nov 2021 - 10:17 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Sefu Adomako

'Dat geloof ik direct,' zei Sefu, terwijl hij naast de jongen neerstreek. 'En de afdeling heeft ook de knapste mannen gekregen...' Hij glimlachte naar de jongen met de groene ogen. 'Ik ben Sefu.' Hij keek daarna ook naar de mensen om hem heen, en richtte zich vervolgens weer op de krullenbol.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Lee keek de jongen een beetje overrompeld aan. Normaal was hij degene die zulke opmerkingen maakte, niemand zei zoiets ooit tegen hem. Zou hij ook…?
      ‘Ben je gay?’ flapte hij eruit.
      Je kon het maar beter weten.
      ‘Ik bedoel – hoi Sefu,’ voegde hij er met een scheve grijns aan toe toen hij zichzelf wel heel stompzinnig vond klinken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Blythe Carmichael

Blythe rolde met haar ogen. Ze wíst waarom Isa zo reageerde - het had haar enorm veel pijn gedaan toen Jeremy vertrokken was - maar het was niet zozeer Jeremy's schuld geweest als een enorm slechte samenloop van omstandigheden. 'Wat Isa bedoelt, is natuurlijk: welkom terug, Jeremy!' Ze stond met een grijns op om de jongen te omhelzen, want zelf was ze wél blij om hem weer te zien. Ze waren misschien niet enorm close geweest, maar Blythe had hem altijd wel als een vriend beschouwd en had het ontzettend jammer gevonden dat hij was vertrokken.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Sefu Adomako

De vraag overrompelde hem. Zo'n opmerking had een aantal uren geleden nog voor enorm veel ophef gezorgd - maar zijn eigen opmerking natuurlijk ook. 'Ik ben - biseksueel.' Het woord voelde ontzettend onnatuurlijk, maar hij wilde eraan wennen. Hij mocht het hier gewoon zeggen. 'Ben jij..?'
Hij wist het antwoord eigenlijk al - Jeremy had hem eens over Lee verteld. Sefu begreep nu veel beter dat Lee degene was die hem had laten inzien dat hij ook op jongens viel.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 25 nov 2021 - 16:18 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain