[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 12 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 20 nov 2021 - 15:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

Novalie voelde het bloed in een razendtempo naar haar wangen stijgen. Nogal ongelovig keek ze hem achterna, terwijl hij weg liep. Ze voelde de plek op haar wang nog branden. W-w-was dat een kus? Novalie werd pas uit haar droom geholpen, toen een derdejaars Slytherin een beetje bot tegen haar opbotste. Hadden mensen dit gezien? Met nog een flinke blos glipte Novalie weg naar de tafel. Ze ging met een zweem van een glimlach naast Tilly zitten en voelde even ongelovig aan haar wang. D-dit had ze maar mooi gedaan toch?

---

It's never gonna happen, Guys.

---

VRIJDAG

---

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 19:56 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

---

---

Feliks zat op zijn bank te stuiteren nu hij het kasteel dichterbij zag komen. Na meer dan tweeënhalf jaar zou hij eindelijk Rosalie terug zien. De jongen was erg benieuwd hoe Hogwarts zou zijn. Van degene die ooit hier geweest waren vanwege het toverschooltoernooi had hij goede verhalen gehoord. Dat karretje had hij toen helaas gemist, maar dit was een tweede kans. Met grote ogen keek hij naar de enorme kasteeltorens, die bijna tot in de wolkenlucht reikten. “Wow,” liet hij aan zijn lippen ontsnappen. Er was zoveel te ontdekken daar. Het maakte dat Feliks onrustig werd en het liefst nu al deze koets uit zou springen.
      Feliks spiekte heel even naar zijn klasgenoot, om te zien hoe hij het vond of hij het ook zo spannend vond, deze nieuwe school. Zo in het vroege zonlicht was zijn klasgenoot nog knapper dan hij normaal al was en voor een moment vergat Feliks het kasteel verderop. Hij beet even op zijn onderlip, terwijl hij naar dat prachtige mysterieuze gezicht staarde. Vodka en hij hadden elkaar nooit echt gesproken. Hij had altijd tot de populaire jongens gehoord, iets waar Feliks liever ver uit de buurt bleef. Feliks had echter al een crush op hem sinds de vijfde en had zich voorgenomen dit jaar zijn gevoelens aan hem te vertellen. Als niet die vriend van hem in de weg zat dan… Vodka had nog altijd een vriend, ergens terug in Bulgarije. Dus zolang dat er nog was kon Felix misschien beter zijn mond houden.
      Pas na een paar tellen viel het Felix op dat Vodka nogal somber uit het raam te staarde, waardoor Feliks een knauw in zijn maag voelde. Zou hij zijn vriend missen? Moest hij was zeggen? Hij had geen idee wat. Meestal als hij tegen Aleksi probeerde te praten, kwam er vooral een hoop gestommel uit. Woorden in de verkeerde volgorde of dat hij random een feitje opriep wat totaal niets met de situatie te maken had. Dat gebeurde wel eens vaker als hij zich ongemakkelijk voelde.
      Even haalde hij uit zijn zak het cadeautje wat hij voor Rosalie mee had genomen. Het was een foto die ze jaren terug samen hadden genomen, vlak voor het standbeeld van een Peruaanse Addertand. Het had vlak voor het museum over draken gestaan, waar ze toen die hele dag in rondgedwaald hadden. Zijn eigen versie van deze foto was helemaal verweerd, met afgebrokkelde randjes, maar speciaal voor Roos had hij de foto opnieuw laten afdrukken. Hijzelf zwaaide heel vrolijk naar de camera, terwijl Roos met een grote glimlach een nogal norse Casper in beeld hield. Hij had alleen op de foto gewild, omdat Rosalie dat heel lief aan hem gevraagd had. Feliks zijn partner had niet op de foto gewild, had liever helemaal niets met hen te maken, maar dat had Feliks eigenlijk alleen maar fijn gevonden.
      Ook voor Casper had hij een klein cadeautje meegenomen. Hoewel hij niet wist of de norse jongen echt erop zat te wachten, had Feliks een kleine sleutelhanger van een Oekraïense IJzerbuik voor hem gekocht. Hij kon zich herinneren dat dat Casper zijn favoriete draak was geweest. Casper en hij waren dan wel geen vrienden geworden, maar ze hadden elkaar toen wel leren kennen. Het voelde een beetje gek om met wel voor Rosalie wat mee te nemen en voor hem niet. Hopelijk was het norse van toen er nu een beetje af. En anders, cadeautjes werd iedereen blij van toch? Het zou Feliks vast helpen vrienden te maken. Als iedereen hier zo aardig was als Rosalie, dan werd het in ieder geval al heel anders dan Durmstrang.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 17:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Sefu Adomako

Sefu wist niet of hij ooit ergens zo enorm naar had uitgekeken als naar deze uitwisseling. Hij had zich volledig ingelezen in Zweinstein Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus en kon niet wachten om aan dit avontuur te beginnen. Hij had net een hoed op zijn hoofd gezet die hem had verteld dat hij in Huffelpuf was ingedeeld. Hij had eigenlijk verwacht naar Ravenklauw te gaan, omdat hij nogal van lezen hield en kennis als een groot goed achtte. Toch was hij ook tevreden met zijn indeling in de afdeling die trouw, hard werken en geduld hoog in het vaandel had. Hij zou zich daar zeker in thuis voelen. Het was wel jammer dat hij nu niet in dezelfde afdeling als Jeremy zou komen. Die was uiteraard in zijn oude afdeling ingedeeld.
Hij nam met een kleine grijns afscheid van zijn beste vriend toen hij richting de Huffelpuf-tafel liep. Het schoolhoofd, Albus Perkamentus, had net een aankondiging gedaan dat de uitwisselingsstudenten gearriveerd waren en dat de leerlingen hen een warm welkom moesten heten. Onder een daverend applaus waren Sefu en de andere jongelui dan ook de grote zaal binnengelopen. Sefu wist welke tafel hij moest hebben en had zijn blik direct over de mensen daar laten gaan.
En daar had hij zijn oog direct op een jongen laten vallen die hij behóórlijk aantrekkelijk vond. Terwijl die gedachte door zijn hoofd ging, wilde hij hem ook meteen afschieten - maar hij besefte dat dat niet meer hoefde.
Hier mócht hij op mannen vallen.
Er was hem verteld om gewoon een plekje te zoeken aan de tafel van zijn afdeling en dat deed hij dan ook met plezier - naast de knappe jongen, met zijn krullen. Kijken of hij van dichtbij net zo knap was als van afstand.
'Mag ik hier zitten?' vroeg hij met zijn donkere stem. De krullenbol, die net nog enthousiast om zich heen had gekeken, draaide zich om en Sefu zag dat hij groene ogen had - mooie, groene ogen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

"Het is werkelijk belachelijk dat ze ons uit elkaar trekken. Cerdos dat het zijn!" zei Melody tegen haar beste vriendin. Ze sloeg even haar haren over haar schouder naar haar rug en ze trok even haar mondhoek op. Lichtelijk chagrijnig liep Melody achter die oude taart aan, die hen bij de ingang had opgevangen en hen naar een halletje had geleid om een of andere stoffige, vieze oude hoed op hun hoofd te zetten. Melody was al chagrijnig geweest door de jetlag en het verschrikkelijke uniform, maar toen ze ook nog dat lelijke stoffige oude ding had moeten opzetten, was bij haar het kookpunt bereikt. Hoewel ze veel zin had gehad in Hogwarts, was er nog niet echt wat leuks te beleven. Al was het kasteel prachtig, dat moest ze nageven. Prachtig en kil en koud.
      Melody trok chagrijnig haar stropdas iets losser. Het verschrikkelijk ding was bij haar groen gekleurd, terwijl die van haar beste vriendin een rode kleur had aangenomen. Een andere afdeling dus, gelukkig hadden ze nog les met elkaar. Het was niet iets waar ze naar uitkeek, al keek ze wel uit naar het geschokte gezicht van Evan als ze binnen kwam lopen.
      Een zelfverzekerde grijns groeide terug op haar gezicht. Ze zou die Capullo! eens even mooi erin wrijven dat ze er was. Terugvluchten naar Engeland zat er voor hem niet in. Hij had haar leven kapot gemaakt en ze zou flink haar best doen om zijn leven hier te verwoesten. Al was het alleen maar om wraak te nemen op wat hij met Pablo had gedaan. Even keek Melody weer op naar haar beste vriendin naast haar. "Eerste wat je gaat doen?" vroeg ze resoluut aan Josephine.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 18:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Wat een verschrikkelijke kut week, dat was één ding dat zeker is. Evan zat duf aan de Slytherin tafel. Hij had de hele nacht niet geslapen. Hij was pissig, pissig over het feit dat hij iemand had op Hogwarts en die persoon gewoon ineens weg was. Nora... Hij leunde met zijn hoofd in zijn linkerhand en bekeek de textuur van de tafel. En nu moest hij ook nog eens aan deze tafel zitten wachten tot de nieuwelingen aankwamen. Een afkeurende zucht verliet zijn lippen. Marcus en Nora, van alle leerlingen van Slytherin moesten zij weg? Waarom niet Prudence en Mosh ofzo, dat was een stuk rustiger geweest.

---

- thank you for existing -

Josephine rolde met haar ogen toen ze het uniform aan had getrokken. Dit was werkelijk het meest verschrikkelijke uniform ooit. Ze greep haar rok bij de rand en sloeg hem een keer om, zodat hij wat korter was. Ze keek even in de spiegel en knikte goedkeurend.
      'Geen stress chica,' glimlachte ze naar Melody terwijl ze ook bij haar de band van het rokje een keer omsloeg. 'Het komt helemaal goed.' Ze knipoogde naar Melody terwijl ze over haar schouder de spiegel weer inkeek.
      'We veroveren de school in no-time,' haar woorden waren zelfverzekerd en samen met Melody liepen ze de tuttige vrouw achterna. Josephine werd ingedeeld bij Gryffindor, iets dat ze al wel aan had zien komen. Dat vond ze prima zo. Josephine keek even bedenkelijk na Melody's vraag.
      'Ik denk dat ik eerst eens even ga kijken wat de buit is,' grinnikte ze, doelend op alle nieuwe jongens die aanwezig zouden zijn. 'Er zijn ook wat heren van Durmstrang.' Er stond een ondeugende grijns op haar gezicht.

---

- thank you for existing -

Melody haar grijns groeide bij het horen van Josephine haar woorden. Daarom was ze haar beste vriendin, ze had haar lach terug in no-time dankzij haar. "Moet ik al deze heren waarschuwen dat je eraan komt?" grijnsde ze. "Volgens mij zijn ze hier er nog echt niet klaar voor, voor alle awesomeness die je met je meebrengt." Melody tikte haar beste vriendin even aan. Die broekies hier wisten niet wat ze overkwam als Josephine langs kwam. Niets gewend die Britten. Gezamenlijk liepen ze de grote zaal in en Melody liet haar ogen even over de zaal glijden. Er vloog een tikje ergernis over haar gezicht, toen ze merkte dat haar afdelingstafel vrijwel aan de andere kant stond van de zaal stond, dan die van Josephine. Tot haar ogen bleven hangen op de welbekende kop van haar ex. Een sluw glimlach trok om haar lippen. "Wel, I'm Lucky zo te zien." Ze knikte even met haar hoofd in de richting van waar haar ex zat.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 18:52 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Josephine had haar arm door die van Melody gehaakt terwijl ze door de gangen liepen, richting de grote zaal.
      'Ik denk dat het zonder waarschuwing veel leuker is, denk je niet?' Glimlachte ze naar haar vriendin. De grote deuren vlogen open en nieuwsgierig keek ze de zaal door. Het was niet te missen dat haar tafel aan de andere kant van de zaal was dan die van Melody, wat irritant zeg. Zouden ze er ook echt een probleem van maken als je gewoon aan een andere tafel ging zitten? Daar kwam ze vast snel genoeg achter. Door Melody's woorden vlogen haar ogen richting de Slytherin tafel, waar ze inderdaad haar ex zag zitten, Evan. Wat een rottig joch was dat. Josephine keek even met een vuile glimlach naar Melody.
      'Evan hee!' riep ze door de zaal richting de jongen. 'We hebben je zo gemist!' Ze glimlachte en zwaaide naar de Slytherin tafel, waarna ze een zacht kneepje in Melody's arm gaf.
      'Cya soon,' knipoogde ze, waarna ze richting de Gryffindor tafel liep, om daar tussen een aantal heren plaats te nemen. Met een zoete glimlach keek ze de jongens aan.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 19:03 ]

---

- thank you for existing -

Melody keek even met een zucht op naar Josephine. Daar ging haar rustige entree, alhoewel smulde ze van de drama. Al gauw lach er echter een onheilspellende glimlach op haar gezicht. Fier liep ze in de richting van de Slytherintafel, waarbij ze de dude die naast Evan zat met haar hand opzij duwde, zodat ze zelf er langs kon. Ze maakte de tafel vrij van spullen, zodat ze er met haar billen op kon zitten en ze van boven op Evan neer kon kijken. Melody sloeg haar lange haren over haar schouder naar achteren en keek met een zoete glimlach naar haar ex. "Hola Cariño, je dacht toch zeker niet dat ik je alleen zou laten vertrekken." Melody streek een gedeelte van haar haren achter haar oren en hield haar hoofd iets scheef toen ze naar Evan terug keek. "Heb je me gemist?" vroeg ze met een pruillipje.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 19:28 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Lee was niet in zo’n heel goed humeur. Roman had hij niet meer gesproken sinds hij dinsdag geïrriteerd uit de bibliotheek was weggelopen. Cole had hij ook bewust gemeden – al had hij bij Novalie wel even gevist hoe hun date was gegaan. De afgelopen dagen had hij twee vreselijk ongemakkelijke potionslessen achter de rug, waarbij hij het had opgegeven om nog aardig tegen Nomad te doen. Ze hadden daardoor alleen het broodnodige tegen elkaar gezegd en hij vond het drie keer kut. En dan was Maddie er nog, van wie hij ook het gevoel had dat ze iets voor hem achterhield. Er waren dus behoorlijk wat vriendschappen die onder spanning leken te staan en Lee wist niet zo goed hoe hij daarmee moest omgaan.
      Normaal had hij dan ook reikhalzend uitgekeken naar de komst van de nieuwe leerlingen, maar er zat nu een soort steen in zijn maag. Gelukkig kwam er al snel afleiding in de vorm een van een donkere jongen, die naast hem wilde gaan zitten.
      ‘Ja – natuurlijk!’ Hij gooide snel weer een glimlach op zijn gezicht. ‘Ik ben Lee. Welkom op Hogwarts – en in Hufflepuff, de leukste afdeling die er is!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Eigenlijk was Jeremy ervan overtuigd geweest dat hij nooit meer een stap binnen Hogwarts zou zetten. Hij had ervan gebaald om weg te moeten, maar al snel had hij het avontuur met beide handen aangegrepen. De afgelopen jaren had hij het best naar zijn zin gehad op Uagadou, hoewel het allemaal toch een stuk stijver was dan hier. Hij keek er dan ook erg naar uit om zijn vroegere vrienden terug te zien. In het begin had hij met de meesten nog wel wat briefcontact gehouden, maar hij was nu eenmaal geen schrijver en hij had na een tijdje het gevoel gehad dat hij zichzelf alleen maar aan het herhalen was.
      Nu liep hij met de anderen mee naar binnen. Er waren geen nieuwe mensen bij Ravenclaw ingedeeld. Meteen dwaalde zijn blik de zaal door. Zo veel bekende gezichten… Hij grijnsde even toen hij zijn vroegere beste vriend aan de Gryffindor-tafel zag zitten. Ook hun contact was verwaterd, maar Jeremy maakte zich daar niet druk om. Dat konden ze makkelijk weer als vanouds oppakken.
      Hij wandelde naar zijn eigen tafel toe en vond het rode haar van zijn favoriete afdelingsgenoot meteen. Ze had nooit op zijn brieven gereageerd, maar dat nam hij haar niet kwalijk. Misschien had ze gewoon niet zoveel te zeggen. Of miste ze me te veel. Hij grijnsde om die gedachte.
      Achter de tafel langs liep hij naar haar toe, zodat ze hem niet zag. Toen hij eenmaal achter haar stond, sloeg hij zijn handen voor haar ogen en leunde tegen aan.
      ‘Raad eens welke knappe gozer terug is?’

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 19:54 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het duurde niet lang voor zijn rust aan de tafel werd verstoord. De deuren vlogen open, waardoor Evan zich rustig omdraaide om even te kijken wie er de zaal allemaal binnenkwamen. Tot zijn spijt, want hij had vrijwel direct oogcontact met twee veel te bekende dames. Melody en Josephine, fuck fuck fuck fuck fuck. Hij ademde even diep in en zuchtte geïrriteerd uit. Toen Josephine zijn naam door de zaal heen riep gingen alle ogen zijn kant op, waardoor hij zijn gezicht weer in zijn handen liet verdwijnen. Alsof het niet erger kon, nam Melody ook nog plaats naast hem.
      'Pleur alsjeblieft een eind op, Melody.' Bromde hij haar kant op zonder haar aan te kijken. 'Ik heb hier echt geen behoefte aan.' Ze zou ongetwijfeld geen gehoor geven aan zijn wensen. Sterker nog, de kans was groot dat ze hier alleen was om hem het leven zuur te maken.

---

- thank you for existing -

Isabella had net een hap van haar broodje willen nemen, toen iemand opeens zijn handen voor haar ogen deed. Eerst had ze verwacht dat het Novalie was ofzo, die deed nog wel eens zoiets. Toen ze echter een jongensstem hoorde, schoten de kriebels over haar ruggengraat naar boven. Isabella voelde een spiertje boven haar oog trillen van irritatie en direct verdween de glimlach op haar gezicht en maakte ruimte voor arrogantie. "Zie ik eruit of me dat iets kan schelen?" vroeg ze scherp. Knappe jongen, amehoela. De gast die dat over zichzelf zei, waren vaak nog lelijk ook.
      Isabella liet met een hand haar broodje los en sloeg geïrriteerd de handen voor haar ogen weg. Zonder ook maar om te kijken naar wie er achter haar stond, nam ze een hap van haar brood, haar humeur opeens een paar graden gedaald.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 20:29 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

---

---

Hij was ingedeeld in Hufflepuff. Ooit lang geleden had hij wel uitleg aan Rosalie gevraagd hoe dat werkte met hun afdelingen op haar school, maar Feliks had niet onthouden welke afdeling Rosalie zat. Hij was best wel zenuwachtig. Een beetje schichtig liep hij achter Aleksi de zaal in, waar hij direct zijn hoofd alle kanten op draaide op zoek naar zijn vriendin. Hij maakte een klein vreugdedansje toen hij Rosalie zag. En ook nog eens in de gele afdeling zat, net als hij! Feliks dook achter Aleksi vandaan en zwaaide uitbundig naar Rosalie.
      Het meisje reageerde echter niet. Misschien zag ze hem niet van zo ver. Even keek hij naar de docent die hen naar binnen begeleidde, maar zodra die groen licht gaf spurte hij ervandoor. Hij liep gehaast langs de tafels en merkte dat Rosalie hem nog steeds niet had gezien. Ik ga haar verrassen! Feliks hield zijn pas in en sloop naar achter het meisje. Hij zag dat ze een kleine uil op haar schouders had zitten en keek even aarzelend hoe hij zit moest doen. Dan maar om haar armen. Veel te enthousiast riep hij haar naam en sloeg zijn armen om haar armen en borst heen.
      Het meisje slaakte een gil, waarschijnlijk omdat hij haar had laten schrikken. Voor Feliks het wist, hoorde hij geklapt van vleugels en voelde hij hoe een venijnige snavel op zijn hoofd pikte. Feliks schrok van de aanval van de uil, waardoor hij naar achteren viel. Angstig sloeg Feliks zijn armen voor zijn gezicht om het te beschermen. “Ravi!” klink opeens een strenge stem. De uil fladderde weer weg en Feliks keek een beetje overdonderd om zich heen. Wat gebeurde er?!
      Feliks keek een beetje geschrokken uit zijn ogen, tot een blond meisje naast hem neer knielde. “Gaat het een beetje?” Feliks bekeek haar vol bewondering. Wat was ze mooi. Hij voelde een blos op zijn wangen ontstaan, toen hij in die felblauwe ogen keek. “J-j-ja, het gaat wel,” antwoordde hij opeens nerveus. “Hij dacht vast dat ik een konijn ben ofzo. Want je weet wel, uilen jagen op muizen en konijnen.” Feliks slikte nerveus een brok in zijn keel weg. “Wist je dat uilen hun hoofd 270 graden kunnen draaien? Ze kunnen niet naar links of naar rechts kijken, zonder hun hoofd te draaien,” flapte hij eruit. Feliks kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Weer een nutteloos feitje. Het meisje voor hem grinnikte echter, waardoor Feliks de moed kreeg om gehaast op te staan. Zijn gezicht prikte wel iets, maar echt pijn deed het niet.
      Hoopvol draaide hij zijn hoofd naar Rosalie, al voelde hij ook een knauw in zijn maag. Ze was niet eens van haar plek gekomen, ondanks dat hij was aangevallen. Herkende ze hem niet?

---

It's never gonna happen, Guys.