[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 12 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 20 nov 2021 - 15:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Casper schaamde zich een beetje voor de vraag die hij had gesteld. Om de een of andere reden had het in zijn gedachten geklonken alsof haar moeder er niet meer was, al kwam dat waarschijnlijk gewoon doordat hij zelf zijn moeder was kwijtgeraakt.
      De herinnering die ze deelde liet zijn mondhoeken ietsje opkrullen, maar er zat toch een naar gevoel in zijn maag.
      Daarom praat je nooit over familie, weet je nog?
      ‘Waarom is ze er helemaal mee gestopt?’ vroeg Casper zich af. Hij voelde zich haast incompleet zonder zijn gitaar, hij kon niet bedenken waarom iemand daar helemaal mee zou stoppen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Wel, ze raakte zwanger van mijn broer en mij,” zei ze met een glimlach. Rosalie ging even iets verzitten, om de pijn in haar kont iets kwijt te raken. Daardoor raakte ze wel per ongeluk Charming aan met haar been. Een klein elektrisch schokje leek naar boven te schieten, die Rosalie heel hard probeerde te negeren. “Ik heb het wel eens gevraagd of ze het miste. Ze gaf toe dat ze het soms wel miste, maar dat ze ons voor geen goud had willen missen. Ik hoop dat ze volgend jaar het misschien weer wil oppakken, als Andreas en ik van school zijn.” En hopelijk gestopt is met het bezorgd maken om haar.

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper kreeg het vermoeden dat hij haar woorden — wederom — verkeerd geïnterpreteerd had. ‘Maar ze speelt thuis nog wel gewoon piano?’ vroeg hij voor de zekerheid. ‘Ik dacht dat je bedoelde dat je haar nog nooit had horen spelen.’
      Hij voelde zich genoodzaakt om zichzelf toch uit te leggen, voor hij overkwam als een rare vogel. Nog raarder dan hij al deed, dan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Natuurlijk. Ze zong altijd speciaal voor ons als gezin.” Dat waren altijd warme momentjes geweest. In het ziekenhuis had haar moeder ook veel gespeeld. Rosalie had geweten dat het zowel haar moeder als haarzelf comfort had gegeven. Het was bijna een dierbaar moment, dat ze even met zijn twee konden genieten van de muziek. Die momenten waren haar echt kostbaar, het was de fundering van hun band. Met haar vader gingen dingen niet altijd zo makkelijk. Hoewel haar vader het niet probeerde te laten blijken, had hij altijd meer een voorkeur voor Andreas gehad. Hij vertroetelde hem net iets meer, hij mocht net iets meer dan haar. Toen hij problemen had met zijn woedeaanvallen stond hij hem altijd bij. Andreas was zijn trots waar hij maar wat graag mee pronkte. Rosalie voelde haar blik betrekken. Ze zuchtte even diep.
      Rosalie had er nooit echt problemen mee gehad. Haar band met haar moeder was namelijk zo sterk, het compenseerde een hele hoop. Maar nu ze blind was. Ze had niet het idee dat ze nog voldeed aan de hoge standaarden van haar vader. Ze had het gevoel dat haar vader teleurgesteld was dat hij nu een kind had met een beperking. Dit was iets waar hij absoluut niet mee gezien wilde worden en ze had hem nog maar net van kunnen weerhouden om een fikse klacht in te dienen tegen Casper. Het feit dat Rosalie hem niet had willen straffen, zogenaamd geen gerechtigheid had willen krijgen (want dat klotejoch zat aan zijn dochter!), had hem razend gemaakt. Hij had wekenlang niet tegen haar gepraat, het was alsof ze in een huis had geleefd met een spook. Het had in ieder geval een hoop in hun relatie bekoeld. Ze trok even haar mondhoeken op. “Laten we over iets anders praten,” probeerde ze het onderwerp te draaien. “Hoe zit het met jou familie? Heb je broers of zussen?”

---

It's never gonna happen, Guys.

Hoewel ze na het beantwoorden van zijn vraag geglimlacht had, was haar gezicht nu betrokken. Blijkbaar was in haar thuissituatie ook niet helemaal ideaal. Hij dacht na over een antwoord. Hoe dicht wilde hij bij de waarheid blijven? Hij wist niet hoe het was om een broer of een zus te hebben en hij was bang dat hij door de mand viel als hij deed alsof dat wel zo was. ‘Nee, ik heb geen broers of zussen. Ik was niet echt gepland. Mijn ouders hadden ook geen relatie ofzo.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Oh,” zei ze een beetje onwennig. “Heb je- heb je wel je beide ouders gekend?” vroeg ze zachtjes. Ze wist niet zo goed hoe ver ze hierover door kon vragen, maar hij zou vast zelf aangeven als het niet ging.

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper aarzelde. Hij wilde niet dat ze met medelijden naar hem kreeg, noch wilde hij op die manier op haar gevoel inspelen. ‘Jawel. Ze zijn allebei druk met van alles, dus ik werd altijd van de een naar de ander geslingerd. Maar nu hoeven ze alleen in de vakanties aan hun familieplicht te doen, dus dat is vast chill voor ze. Ik vind het ook wel best, zo leerde ik snel op eigen benen te staan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

Novalie voelde even een lichte schok door haar hand gaan. "Ook een kat. Hij was een oude brombeer, maar ook een grote knuffelaar." Ze keek even naar Cole en schudde toen haar hoofd. Ander onderwerp. "Hoe heb jij Roos eigenlijk ontmoet?" Vroeg ze de jongen, waarvan ze wist dat hij goede vrienden was met haar beste vriendin. Roos en Cole woonden bij elkaar in de buurt, dus dit was echt niet de eerste keer dat ze Cole sprak. Wel de eerste keer zonder Rosalie erbij.

[ bericht aangepast op 24 nov 2021 - 10:23 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Dat klonk nu niet alsof het echt heel gezellig was thuis en Rosalie durfde niet verder op het onderwerp in te gaan. Hoewel Charming er luchtig over deed, klonk het ook alsof Charming het miste. Alsof hij zichzelf minder waardeerde. Rosalie aarzelde voor een moment, maar zocht toen met haar hand zijn bovenbeen op en kneep er even zachtjes in. Ze zei echter niets, hem de kans gevend om het onderwerp te veranderen of erover te vertellen als hij wilde.

---

It's never gonna happen, Guys.

Een beetje verwilderd staarde Casper naar de hand op zijn been. Moest hij… daar wat mee doen? Het was alsof de huid eronder warmer werd en het voelde vreselijk verkeerd en ook wel een beetje prettig tegelijkertijd. Het eerste gevoel werd echter sterker, waardoor hij zijn been wilde wegtrekken en zich het liefst uit de voeten maken. Maar dat kon niet. Dan kwam hij als een of andere idioot over.
      Gesprekken waren de afgelopen dagen verrassend makkelijk gegaan, maar op dit moment zocht hij weer als vanouds naar een onderwerp. Wat kon hij zeggen, wat niet? Hoeveel waarheid, hoeveel verzinsels? Als hij zo doorging, zouden de leugens hem straks nog eens verstikken, maar het voelde simpelweg alsof hij geen keuze had dan hier met haar te zitten en een klein beetje van zijn schuld in te lossen.
      ‘Hoe is het om hier weer terug te zijn?’ vroeg hij na een tijdje. Een vraag die hem niet had losgelaten sinds hij haar weer had gezien. ‘Sommige dingen vind je confronterend, maar is het wel leuk om weer lessen te volgen? En je vrienden, heb je weer een beetje je plek teruggevonden?’
      Evan vond dat lastig, kreeg hij het idee. Zoiets zei hij in elk geval aan tafel. Hij vroeg zich af of dat ook voor Rosalie gold, die slechts één jaar korter was weggeweest.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Mijn vrienden zijn heel lief allemaal. Tilly, Cole en Novalie heb ik ook wel thuis gezien, maar het is toch anders om weer samen met ze hier te zijn. Nu voelt het weer alsof ik weer deel uitmaak van iets,” zei ze met een glimlach. “En nu heb ik Lee weer gezien, en Vinnie en Mavis. Justin… Allemaal mensen die thuis niet langs zijn geweest. Het is fijn om iedereen weer te ontmoeten.” En Casper. Waren ze dat nog? Nu na de vervloeking? In haar vierde jaar had ze hem zo goed leren kennen, dat ze hem tot een van haar vrienden was gaan rekenen. Het zorgde ervoor dat ze het begreep, dat ondanks de ernst van de vervloeking, ze wist dat het om een ongeluk ging. Dat die kutvloek waarschijnlijk voor Hector bedoeld was geweest, iets wat ze nog wel kon begrijpen ook na alle woorden die hij had gezegd.
      Toch twijfelde ze nog altijd, of ze toen niet te naïef was geweest. Of ze een kant van Casper had gemist die eigenlijk altijd al aanwezig was geweest. Misschien was het wel met opzet geweest, had hij haar gewoon vervloekt, omdat het hem niet aanstond. Ze wist het niet.... Direct probeerde ze de gedachte dat het met opzet was te verdringen. Het was een ongeluk, niet meer… Met die gedachte kon ze omgaan, dat andere maakte dat ze zich nog ellendiger voelde dan ze al deed onder haar blindheid. Dat betekende namelijk ook dat hun vriendschap nooit oprecht was geweest.
      ”Hufflepuff voelt nog steeds als thuiskomen,” zei ze gauw met een glimlach, zodat ze de gedachten aan Casper kon verdringen. “De lessen zijn op zich wel grappig. Het is in ieder geval weer een stuk levendiger dan thuis zitten.”

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper glimlachte flauwtjes. Het was fijn om te horen dat haar plek nog niet vergeven was, dat ze zich weer zo snel thuis voelde. De gedachte dat hij er ook voor gezorgd zou hebben dat ze vrienden was kwijtgeraakt, vond hij ondraaglijk. ‘Klinkt fijn.’
      Hij geloofde wel dat ze met open armen was ontvangen. Wat dat betreft was Hufflepuff toch wel een compleet andere afdeling dan Slytherin.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Misschien moet ik ook maar weer teruggaan, voor ze me missen. Eens zien hoe Novalie haar date is gegaan,” zei ze met een glimlach. Ze draaide haar hoofd in de richting van Charming. “Bedankt voor vandaag, ook al hebben we nog niet veel gedaan. Zullen we zaterdag weer doen? Zelfde plek, zelfde tijd?” Ze hoefde hem niet elke dag te zien, zo erg zat ze nu ook weer niet te wachten op deze lessen. Plus dan moest ze elke dag een excuus bedenken om weg te komen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper had het idee dat ze vandaag inderdaad niets waren opgeschoten, maar misschien was dat niet erg en zou het sneller vorderen zodra ze zich een beetje vertrouwd bij hem voelde. Daarbij hielp het inderdaad wel als ze hem — of nou ja, Charming — wat beter leerde kennen.
      Hij kwam overeind en strekte zijn rug. ‘Ja, zaterdag is best.’
      Met een fluitend geluid riep Rosalie haar uil naar zich toe, waarna ze samen naar beneden liepen. Ervan uitgaande dat traplopen al intensief genoeg was zonder zicht, spraken ze verder niet echt met elkaar. Toen ze de trap bijna helemaal af waren en Casper anderen verwachtte te zien, trok hij zijn capuchon weer over zijn hoofd. Vlak voor ze uiteengingen, legde hij een hand op haar schouder en gaf een kneepje.
      ‘Tot zaterdag, dan.’ Hij stond nog op het punt om te zeggen dat ze zich tot die tijd maar niet in haar eentje door de school moest begeven, maar hij slikte die woorden in. Ze was niet dom; dat had ze zelf ook wel bedacht.
      Rosalie zei hem met een glimlach gedag, daarna draaide hij zich vlug van haar af en ging op weg naar zijn leerlingenkamer.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cole Esworthy

'Poeh, toen was ik - vier, denk ik,' zei hij. 'De eerste keer dat ik haar zag, kan ik me niet meer herinneren, maar mijn moeder vertelde me dat dat in de speeltuin was en dat ik toen haar schepje mocht lenen. Maar daarna kwamen we bij elkaar in de klas en waren we een tijdje onafscheidelijk. Ze heeft me een paar keer wat magische dingen laten zien, en ik wist toen nog niet dat ik ook een tovenaar was. Door haar kwam ik daarachter.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain