[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 16 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 31 jan 2022 - 21:04 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie glimlachte. "Fijn om te horen," zei ze zacht. Daarna dacht ze na over zijn woorden. "Ik had vooral een neutraal oogpunt nodig, niet iemand die meteen zou roepen dat ik moest blijven. Dus dat ben ik niet helemaal met je eens. Ik deel veel met mijn vrienden. Dat vind ik makkelijker dan met een vreemde. Je weet maar nooit wat diegene daarmee doet. Dus dit is nieuw voor mij." Rosalie glimlachte. "Al moet ik toegeven dat ik sowieso wel open ben. Ik heb niet zoveel te verbergen." Dat Charming haar date noemde, liet Rosalie even opschrikken. Ze klikte op het horloge om haar pols, die haar de tijd vertelde. Opgelucht haalde ze adem. Ze had nog even tijd voor ze Justin zou zien, al moest ze zo wel gaan.
      Ze leunde iets naar Charming toe en vroeg toen nieuwsgierig. "Ben je bang dat ze je veroordelen als je dingen zou delen over jezelf met je vrienden? Dat ze je dan anders zien?"

[ bericht aangepast op 13 jan 2022 - 12:03 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Zoiets,’ mompelde Casper. Hij had geen zin in hun medelijden – het ongemakkelijke moment dat ze geen flauw idee hadden wat ze moesten zeggen. En wat schoten zij – of hij – ermee op als ze het wisten? Bovendien liet hij mensen dan dichterbij komen dan hij wilde – het zou alleen maar meer pijn doen als hij ze kwijtraakte en hij wilde gewoon niet wéér zichzelf verliezen, zoals twee jaar geleden. Maar dat kon hij Rosalie niet vertellen. ‘Wat heb jij dan met ze gedeeld, van alle dingen die je net opnoemde?’
      Hij had juist een beetje het gevoel dat al die dingen zich opstapelden omdat ze het nauwelijks geventileerd had naar anderen. En in tegenstelling tot hij, was zij dat niet gewend – want vroeger was ze inderdaad open geweest. Zij mocht dan wel zeggen dat ze een neutraal oogpunt nodig had, maar ze had nauwelijks aanmoediging nodig gehad om te willen blijven en hij vroeg zich af of dat écht de reden was geweest dat zij hier nu zaten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie had de neiging om te zeggen 'alles', maar om heel eerlijk te zijn was dat nu niet helemaal waar meer. Vroeger zou ze alles direct met Novalie en Tilly gedeeld hebben, maar door de afstand en haar handicap verzweeg ze als ze eerlijk was een stuk meer. Novalie en Tilly wisten bijvoorbeeld maar enorm weinig over haar thuissituatie, maar ook vooral omdat Rosalie het niet direct met hen had kunnen delen. Nu ze hier was, en zij een soort van de verantwoordelijkheid over haar hadden gekregen, voelde het ook ergens stom om te klagen over dingen die gebeurden. Dan maakte ze hun 'taak' alleen maar zwaarder. "Niet zo heel veel," gaf ze aarzelend toe. Ze voelde zich om een of andere reden daar schuldig om, dat ze dat niet deed. Misschien ook wel een tikkeltje eenzaam. De pijn die Charming net weer wat verlicht had, leek terug op haar schouders te drukken. Iedereen maakte zich al zo druk om haar blind zijn en deed al zo veel voor haar. Ze wilde ergens niet zeuren over dingen die gebeurden. Ze wilde gewoon dat haar vrienden de vrolijke Rosalie zagen, de Rosalie die ze altijd al was geweest. Ze was meer dan puur het blind zijn. "Het is gewoon weer even wennen denk ik, terug te zijn. Iedereen om me heen."
      Het meisje trok haar knieën op naar haar gezicht, waarbij een pijnscheut door haar been schoot. Haar gezicht vertrok, maar ze weigerde enig geluid te maken. Ook verdrong ze de tranen die zwaar drukten op haar ogen. Ze wilde hier niet om huilen. Het was al een geluk dat ze terug kon naar Hogwarts, dat haar vrienden er nog altijd waren.Rosalie legde haar hoofd even op haar knieën neer. Misschien had Casper toch meer kapot gemaakt dan puur het ongeluk. Was dat de reden dat Novalie en Tilly zo zwaar erop tegen waren? Misschien hadden ze gelijk en kon ze het gewoon beter laten rusten. Ze zou dan alleen geen antwoorden krijgen op haar vragen en ze wist niet of ze met die onwetendheid kon leven. Al was misschien de onwetendheid wel juist de minst pijnlijke weg. Ze wist het niet. Ze zou in ieder geval doen wat de meiden gezegd hadden. Zij wisten het vast beter.

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 7:42 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper vond het moeilijk om haar zo te zien. Ze oogde zoveel kwetsbaarder dan hij zich herinnerde… En dat was allemaal zijn schuld.
      En die van Hector.
      Hij kneep zijn hand tot een vuist. Als die z’n bek gehouden had, hem gewoon met rust had gelaten… Dan was hij nooit zo over zijn toeren geraakt.
      Hij slikte een brok in zijn keel weg. Hoe moest hij haar deze keer opfleuren? Hij durfde geen arm om haar heen te slaan – net kort zijn hand over die van haar leggen had al fucking raar gevoeld.
      ‘Je bent hier pas een paar dagen, je went er vast wel aan. Nieuwe sociale situaties... vragen gewoon om gewenning.' Aarzelend voegde hij eraan toe: 'Dat geldt voor mij net zo.' Hij keek in de verte. 'Ik heb deze week wel wat nieuwe vrienden gemaakt. Toch heb ik ook af en toe de drang gevoeld om ermee te kappen, om bij het oude vertrouwde te blijven. Omdat... dat voorspelbaar is. Waarschijnlijk voelt het voor jou net zo.' Na even twijfelen legde hij toch een hand op haar schouder, omdat begripvol glimlachen geen zin had. 'Het is dan wel om totaal andere redenen, maar je bent niet de enige die deze plek weleens wil ontvluchten, zelfs als er niet eens echt een betere plek is om naartoe te gaan.'

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 15:08 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elsie Bee

Elsie knikte met een kleine, waterige glimlach en haakte haar arm in die van Vivienne toen ze richting de ziekenzaal liepen.
'Hoe gaat het nu? Met je schouder?' vroeg ze een beetje bezorgd aan Lee.

[ bericht aangepast op 13 jan 2022 - 21:29 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

De knuffel met Nomad was een betere pijnbestrijding geweest dan de spreuk van Faye, maar inmiddels voelde zijn huid van zijn hals tot voorbij zijn schouder beurs. 'Het voelt een beetje alsof ik van mijn bezem op mijn schouder ben gevallen. Stijf. Zeurend. Maar zonder Fayes hulp was het vast nóg erger geweest.' Hij probeerde zijn arm te bewegen in de hoop dat dat verlichting bood, maar hield er gauw mee op toen het tegenovergestelde waar bleek.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elsie Bee

'Zo raar en naar dat je ineens aangevallen werd! Gelukkig heeft Nomad je gered. Dat was best wel dapper.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Vivienne Lyon Naar de ziekenzaal met Elsie & Lee       Samen met Elsie en Lee liep Vivienne naar de ziekenzaal, met Elsie arm door die van haar gehaakt. Ze had een trotse glimlach op haar gezicht staan. Ze had niet verwacht dat ze zo snel al een vriendin zou hebben op Hogwarts, vooral niet omdat ze op Beauxbatons na een paar jaar nog steeds niet echt vriendinnen had. Ze zou voor haar vrienden door het vuur gaan, dus hopelijk wist Elsie dat ze aan Vivienne niet alleen een vriendin, maar ook een soort beschermengel had.       'Hopelijk voel je je snel beter,' zei ze tegen Lee. Ze wilde toch proberen aardig te blijven en niet meteen alle oordelen klaar te hebben staan. Elsie leek veel om hem te geven, dus ze kon er maar beter geduldig mee omgaan.

---

- thank you for existing -

Andreas Williams Elana & Aleksi | Gryffindor common room Andreas was na het gesprek met Jeremy en Sefu richting de common room gegaan, om daar nog even te chillen voor het eten. Hij had een naar onderbuik gevoel, geen idee waar het vandaan kwam. Hij had dit wel vaker gehad, als er iets met Rosalie was. Toen ze blind raakte werd Andreas ineens zo duizelig dat hij bijna naar de vlakte ging. Hij pakte een stuk perkament en een veer met wat inkt. Hij liet het blaadje rusten op zijn bovenbeen en krabbelde een boodschap. Hey smurf, waar zit je, hoe was je dag? Andreas Hij vouwde het stuk perkament op in de vorm van een vogel en hield hem in de lucht, waarna hij wegvloog, richting het raam. Hij vloog zonder moeite het raam uit, en ging opzoek naar Rosalie. Andreas keek de common room even rond, er waren twee uitwisselingstudenten. Hij kwam overeind, liep naar de twee studenten en ging op de leuning van één van de meubels zitten.       'Hoe was jullie eerste dag?' Glimlachte hij naar de twee. Hij stak zijn hand even uit naar de jongen. 'Ik ben Andreas,'

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 11:46 ]

---

- thank you for existing -

Lee glimlachte. 'Ja, hij heeft die plant er goed van langs gegeven.' Een beetje beschaamd keek hij weg. 'In tegenstelling tot mij. Ik weet niet hoe, maar ik verdúbbelde dat stomme ding.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Aleksi schudde de jongen de hand, blij dat hij niet langer alleen met Elena was. Hij had eigenlijk nog geen van zijn kamergenoten ontmoet. Door zijn bouw deed Andreas hem een beetje aan zijn voormalige Durmstrang-vrienden denken, waardoor een eerste indruk een beetje tussen ‘meh’ en ‘oké’ dobberde. ‘Hé, Aleksi,’ stelde hij zich voor. ‘Ik kom van Durmstrang.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie glimlachte. "Misschien weet ik wel gewoon niet meer hoe het moet," zei ze zachtjes. Na twee jaar alleen te zijn geweest, was het vreemd om weer met iemand te praten over hoe ze zich voelde in plaats van het op te kroppen en voor zichzelf te houden. "Maar daarentegen zou ik ook echt niet terug willen naar huis, Het is allemaal gewoon even te veel." De hand op haar schouder was prettig en ondanks alles voelde Rosalie zich toch aardig opgelucht na dit gesprek. Ze legde voor een moment haar hand over de zijne en gaf er een klein kneepje in. "Goed, dan moeten we beiden dus een beetje wennen hieraan." Rosalie grinnikte even. "Ik daag je uit. De eerste die opgeeft, is een loser," grapte ze.
      Het piepje van haar horloge ging en Rosalie keek verrast op. Er kwam een grote glimlach op haar gezicht te staan. "Wel, ik mag meteen aan de bak. Ik heb een date." Rosalie kwam met enige moeite overeind, kreunde toen ze haar gewicht weer op haar gewonde been iets liet leunen en strekte haar armen en lichaam uit. Ze draaide zich even om naar Charming, met een glimlach. "Bedankt hiervoor. Voor dit gesprek. Ik vond het echt heel fijn."

[ bericht aangepast op 14 jan 2022 - 17:39 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper

Casper glimlachte aarzelend, al trokken zijn mondhoeken een beetje. Hij was blij dat het gesprek haar had goed gedaan, maar er zat een onbestemd gevoel in zijn maag.
'Ik ben blij dat te horen,' zei hij. Hij siste even tussen opeengeklemde kaken toen hij opstond en er een pijnscheut door zijn been ging. 'Ik moest de uilenpost wel met een geheime aanbidder verklaren,' zei hij met een flauwe grijns.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Oh, niet over na gedacht," zei ze met een blos. Toen grijnsde ze. "Al ben ik wel een leuke geheime aanbidder." Ze schrok even iets dat opeens tegen de zijkant van haar hoofd aan tikte. Rosalie ving het uit de lucht en kwam erachter dat iemand haar post had gestuurd. Justin zei niet nu opeens af toch?! Ze wilde het briefje echter niet openen met Charming erbij. Post voelde altijd nogal privé. Ze wilde zich al omdraaien, maar Rosalie aarzelde toch nog even om weg te gaan. "Gaat het wel?" vroeg ze de jongen. Ze had hem sissend naar adem horen halen en dat deden mensen vrijwel alleen als ze pijn hadden.

---

It's never gonna happen, Guys.

Met zijn bezem en met Isabella liep hij naar buiten toe. Omdat vliegen haar zenuwachtig maakte, zochten ze als vanouds een wat afgelegen plekje waar niemand hen op de vingers keek. Hij klom op zijn bezem, iets verder naar achteren dan hij normaal zou doen, en gebaarde dat ze voor hem kon gaan zitten.

---

Every villain is a hero in his own mind.