• Gebaseerd op het boek "The Host" van Stephanie Meyer.

    Zielen zijn buitenaardse wezens die naar planeten gaan om deze over te nemen. Ze nemen de lichamen van de inwoners van de planeet over en leven daar dan in harmonie met elkaar. De zielen zijn ook op aarde gekomen om beter gebruik te maken van deze prachtige wereld. Er zijn een paar mensen die het overleefd hebben en zich verschuilen in een grote grot. Daar leven ze samen van de dingen die ze nog hebben. Ze gaan zo nu en dan naar buiten om vers voedsel te stelen. Alles gaat om overleven. Natuurlijk ontstaat er van alles als je constant op elkaars lip zit. Haat, irritatie maar ook liefde en vriendschap.

    Dubbelrol of meer mag, alleen dan ook graag een jongen!

    Naam:
    Leeftijd:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Verhaal:
    Extra:
    Door:

    [ bericht aangepast op 5 dec 2011 - 18:08 ]


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Ðean
    'Ik weet hoe je je voelt. Ik bedoel, ik heb Katherina ook niet kunnen redden.' Katherina, het eerste meisje van wie ik hield en James beste jeugd vriendin. 'Ze kwam terug, als worm. Ze wilde me doden.' Mijn stem klonk hese.


    "Ignite, my love. Ignite."

    "Ik kan nog steeds niet geloven dat ze haar te pakken gekregen hebben." zei James en hij zuchtte. Hij keek naar Dean, hij vroeg zich af of die het heeft kunnen verwerken. Maar hij vroeg het niet. Hij wilde niks pijnlijks vragen.


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dean
    'Ik geef me eigen nog dagelijks de schuld,' gaf ik zachtjes toe. 'Het is ook mijn schuld.' Ik dacht aan de kogelwond in mijn schouder. Zou James me geloven als ik zou vertellen wie het had aangericht? Nee, dat zou hij niet kunnen verdragen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    "Het is niet jou schuld." zei James zacht en hij legde heel voorzichtig zijn hand op Deans schouder. "Echt niet. Je kan er niks aan doen dat het gebeurt is, die wormen zijn gewoon te slim.."


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dean
    'Ik had haar moeten beschermen. Ze kwamen voor mij, ze hadden mijn spoor gevonden.' Ik keek strak voor me uit. 'Daarna stuurde ze haar terug. Zij schoot op me. Vandaar de wond in mijn schouder.' Ik zuchtte.


    "Ignite, my love. Ignite."

    James keek hem meelevend aan. "Het spijt me zo voor je." zei hij zacht. "Maar je kon er niks aan doen, dat weet ik gewoon.. Probeer het te accepteren, en verder te leven. Er zijn andere meisjes, niet veel maar er zijn er nog. We moeten proberen mens te blijven.."


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dean
    'Tot hoe ver we nog allemaal mens zijn,' zei ik. Met die woorden stond ik op en liep ik weg. Het was een slecht plan geweest om hier heen te gaan. Ik vond het geweldig om James weer te zien, maar hij herinnerde me aan iedereen die ik verloren had.


    "Ignite, my love. Ignite."

    James keek Dean na en zuchtte. Hij had waarschijnlijk iets teveel gezegd. Hij stond op en liep naar de openbare ruimte, het was waarschijnlijk ondertussen etenstijd.


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dean
    Het maakte me niet uit waar ik heen ging. Ik wilde alleen alleen zijn. Kris kras liep ik door de gangen en liet me uiteindelijk tegen een muur aan vallen. Dit was gewoon ziek. Alsof we dit ooit konden overleven. Ooit zal de mens uitsterven en dat wist iedereen hier.
    Ik zuchtte en dacht aan Katherina. Ik wilde wraak. Ze kon beter dood zijn dan dat ze een van hun was. Ik pakte mijn rugzak en haalde daar een pijl en boog uit. Een schot zou genoegt zijn om me uit de pijn te verlossen. Het idee dat ze nooit meer onderdrukt zou worden door die worm gaf me hoop. Er was alleen een probleem. James zou me nooit naar buiten laten gaan.


    "Ignite, my love. Ignite."

    James ging aan tafel zitten en keek om zich heen. De meeste mensen leken redelijk tevreden moet hoe het hier ging. Ze waren blij dat ze onderdak hadden, een thuis waar ze veilig waren. Hopelijk zou Dean dat ook snel in gaan zien. Hij leek nogal down en dat maakte James bezorgd.


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dean
    Ik begon een plan uit te stippelen. Als ik nu weg zou gaan dan zou ik net weg zijn als iedereen klaar was met eten. Als ik snel door liep zou ik als het donker was al bij Katherina kunnen zijn. Met een beetje mazzel was ik voor de ochtend weer terug. Ik stond op, pakte mijn rugzak en begon naar de uitgang te rennen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Ik kan Katherina wel zijn als je wil?:)
    --

    James had besloten Dean even met rust te laten. Misschien was dat wat hij nodig had. Hij ging rustig aan het eten beginnen.


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Is goed. Ze is wel een ziel.



    Dean
    Ik rende over de zandvlakte. De woede, haat en wraak lust gaf me energie. Over een uur zou ze dood zijn. Ik negeerde pijn die ik had. De zon ging al wat onder. Ik was er bijna. Wetend waar ze woonde sloop ik de stad in. Mijn boog had ik binnen hand bereik en ik had meer dan 100 pijlen. Voordat ik het wist stond ik voor haar huis. Ik liep naar de achter kant en klom in een boom waarmee ik makkelijk op haar balkon kon springen. Daar zag ik haar. Ze zat aan haar make-up tafel. Ik legde de pijl en trok de pees aan. Met mijn voet maakte ik de balkon deur open en ik sloop naar binnen.
    'Hallo monster,' zei ik terwijl ik de pijl op haar richtte. Zodra ze zou omdraaien zou ik schieten.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherina zat zonder echt door te hebben wat er gebeurde zichzelf mooi te maken. Ze hoorde een stem en keek geschrokken op. Haar grote ogen waren opengespert. Ze zag Dean, een jongen die haar nachten vulde. De herinneringen waren pijnlijk. Ze had hem proberen neer te schieten uit angst, maar ze hield van hem. Ondanks ze hem niet kende. Maar dit zou haar laatste seconde zijn.


    "Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

    Dean
    Ik richtte de pijl op haar hart. Ik voelde een vlaag van verliefdheid. Het is monster, Dean, zei ik tegen mezelf. Katharine bestaat niet meer.
    'Ik kom voor mijn wraak,' zei ik.


    "Ignite, my love. Ignite."