RPG || Project Morbid || Twee - Speeltopics

Een groep jongeren word uitgekozen voor een geheim project. Project Morbid. Ze zijn met niet veel maar ze zijn heel verschillend en afkomstig uit bijna alle werelddelen. Op het kleine eiland worden ze getraind en opgeleid zonder dat ze weten waarom, zonder te weten dat ze speciaal zijn, anders zijn. Want iedere mens heeft bepaalde Machten, ze moeten alleen maar tot uiting gebracht worden.

Rollen

Trainers
- Carolina Maellis Sawyer (Hoofdtrainster|Oprichtster)
- Rose Victoria Stann

jongeren.

- Joachim Nowak
- Jess(ica) Alexis Lane
- Jayden Micah Rhodes
- Celeste Artemis Dubois
- Val (Valentin) Gray
- Elín Jónsdóttir
- Liberty Roxanne Summers
- Jace Dagget
- Drake Lunix

Rose Victoria Stann

Joachim Nowak
Jess(ica) Alexis Lane
Celeste Artemis Dubois
Jace Dagget



Carolina Maellis Sawyer

Val (Valentin) Gray
Elín Jónsdóttir
Liberty Roxanne Summers
Drake Lunix

Wat afspraken.

# Ik wil vragen om toch iets meer dan 1 zinnetje te schrijven, het is heus niet zo moeilijk om een post te schrijven van een vijftal zinnen. Je hoeft ook geen posts van 800 woorden te gaan schrijven als de rest dat doet.
# Maak geen ruzie, hou het leuk. Personages onderling mogen natuurlijk wel ruzie maken.
# Houd je alsjeblieft aan de verhaallijn.
# Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
# Verhaal kwijt? Stop dan niet zomaar zonder wat te melden, maar vraag waar de rest is of om een kleine samenvatting.
# Je maakt geen grote beslissingen in je eentje en bestuurt de anderen hun personage niet!
# Have fun

Je kan nog steeds inspringen als jongere!

[ bericht aangepast op 23 juni 2012 - 20:27 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Jace Dagget.
Nadat ik mijn shirt goed gedaan heb floept ze fel uit haar mond: 'Wat is jou probleem.'
Ik glimlach. Waarschijnlijk was dit het wat ze wilde zeggen, maar ze snel had gecorrigeerd. Dan heeft ze dus toch het lef om het te zeggen. Slim van haar.
Ik hou niet van achterklap en ook niet van dingen die ze geheimhouden terwijl het over mij gaat. Zeg het dan gewoon eerlijk.
“Alles eigenlijk.” Antwoord ik kort, maar meen het wel. Meer hoeft ze ook niet te weten. Misschien alleen als ze speciaal wordt voor me, maar dat is onwaarschijnlijk.
De meeste mensen gaan bij me vandaan dan dat ze dichter naar me toegroeien.
Ik zucht en duw mezelf makkelijk van de deurpost af. Nu neem ik wel aanstalten om haar kamer in te gaan, en ik ga op het andere bed zitten – tegenover haar.
“En jij? Wat is jou probleem?” Kaatste ik doodkalm terug met een geheimzinnige glimlach.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

Een antwoord wat ik niet had verwacht maar wat wel de waarheid sprak. Hij komt mijn kamer binnen en gaat op het bed tegenover me zitten. Zijn blik is lichtelijk veranderd en ik kan er nu toch beter over oordelen. 'En jij? Wat is jou probleem?' kaatste hij doodkalm terug met een geheimzinnige glimlach. Het verbaasde me nog steeds hoe hij zo kon veranderen maar ik gaf doodgewoon antwoord, 'Alles eigenlijk,' zei ik op dezelfde toon als dat hij sprak. Een klein grijnsje kwam op mijn gezicht. Ik sprak echter wel gewoon de waarheid. Dat had hij uit wat ik ervoor zei wel duidelijk kunnen maken, denk ik? Ik leunde nog steeds met mijn hoofd tegen de muur aan maar draaide me naar hem toe.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Jess(ica) Alexis Lane.
Ik voel hoe Val zachtjes zijn hand langs mijn kaak laat glijden en deze zijn plek vind in mijn hals. Nu pas durft hij me terug te zoenen – al is het wel wat aarzelend, en ik vraag me af of hij eventjes twijfelde om hetgeen wat ik doe.
Het kan natuurlijk ook zijn vanwege dat hij het niet weet hoe hij het moet doen. Hoeft ook niet perse – gewoon aan niets denken. Al moet je er wel opletten dat je je tanden niet tegen elkaar botst net zoals je neus.
Verbazend genoeg gebeurd dit niet en ik merk hoe hij er steeds meer 'verstand' van krijgt. En steeds meer zekerder wordt.
Al is dit wel zijn eerste zoen, ik moet eerlijk toegeven dat hij goed kan zoenen. Hij doet het niet zo vel als een asociaal, onbeschoft joch het zou doen. Meteen die tong erin douwen en ronddraaien maar. Nee, dit was.. ja, wat was het? Het was vertrouwd. Ergens waar je je veilig bij voelt.
Al zou ik het niet het woordje aangenaam gebruiken, maar meer prettig en genietend. Ja, vaag genoeg genoot ik ervan. Was dat raar?
Goed, niet meer over nadenken. Bezorgd je alleen nog maar meer koppijn, Jess. Ik sloot het onderwerp af.
Mijn hand zat nog steeds in zijn haar, en Val verbreekt de kus.
Ik wilde wat zeggen, maar ik wist niet wat. Ja, nu voor het eerst ben ik sprakeloos. 'Dat was aangenaam,' zegt Val met een glimlachje.
En ja hoor, daar was het woordje. Alsof ik het voorspelde en het was iets wat ik deze zoen niet zo zou noemen. Aangenaam. Aangenaam is zoiets als dat je jezelf voorstelt aan mensen die je alleen via telefoon spreekt, maar wel een goed contact mee hebt, zoals iemand van school voor je kind. De directeur of een van de leerkrachten. Dan kom je diegene in het echt tegen, en dan..
Ja hoor: 'Aangenaam kennis met u te maken. Eindelijk spreek ik met u in het echt.' Blablabla. Ja, dat soort shit. En dan had ik geen kind, maar het lijkt me verschrikkelijk. Ik had allang die mensen ge-.. Oké, rustig Jess. Relax. Sluit het onderwerp af.
'Althans.. voor mij. Ik hoop niet dat ik iets heb gedaan wat je ongemakkelijk deed voelen.' Zegt Val erna.
Zijn blik haalt hij van me af en kijkt naar de lege kopjes. Let op Jess, zo meteen zegt hij dat hij koffie wilt pakken.
En ja, daar was het. 'Moet ik er ook eentje voor jou meebrengen? De vorige ronde was ik suiker vergeten,' zegt hij wijzend naar de kopjes. Al kijk ik er niet naar.
“Ja hoor, is goed.” Zeg ik alleen. Ik wil niets over de zoen zeggen. Het was iets wat ik lange tijd niet gehad had. Ik bedoel het goede gevoel dan. En dit betekend niet dat ik verliefd op Val wordt. Thank-god, no. Nee, ik bedoelde het meer op een manier dat het vertrouwd was.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jace Dagget.
'Alles eigenlijk,' kaatste ze ook terug. Precies op dezelfde toon als dat ik deed. Een grijnsje kwam er op haar gezicht.
Ik leunde achterover tegen de muur, ging uitgebreid zitten en ik kneep half mijn ogen dicht. Kijkend of ze een spelletje met me probeerde te spelen.
Ja, maar natuurlijk man. Tuurlijk speelt ze een spelletje met je. Deze chick is anders dan die anderen waarmee je flirt de hele tijd, sprak een stemmetje zachtjes in mijn achterhoofd. Mijn geweten.
Dus het is een goed ding? Dat ze zo tegen me ingaat? Of moet ik hier nou boos om worden? De klap van Jess kwam weer hard aan, in gedachten, op mijn wang. Dat was dus het teken van dat ik wakker moest worden.
Een speelse glimlach bevindt zich nu om mijn mond. Oké, als ze het zo wilt spelen.
“En wat is alles?” Vroeg ik geïnteresseerd in haar antwoord.
Nu zullen we eens zien wat haar antwoord hierop is, en dan weet ik wel waar ze het vooral over heeft – maar alles kan.. alles zijn. Je familie, vrienden, school, werk, de natuur, je ex-vriend en noem zo maar op.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

Hij leunde achterover tegen de muur en ging uitgebreid zitten terwijl hij zijn ogen half dicht kneep. Hij keek me aan en ik zag aan zijn blik dat hij nadacht. 'En wat is alles?' begon hij uiteindelijk geinteresseerd, terecht nog wel. Ik keek hem aan, 'Kan ik dat niet beter aan jou vragen,' zei ik toen kalm maar met lichte mysterie in mijn stem. 'Uiteindelijk, was ik toch de eerste die vroeg wat je probleem was,' zei ik met een klein lachje op mijn gezicht. 'Dat is wel even eerlijk,' Zei ik terwijl ik achterover leunde. Hmm, wat zal zijn antwoord hierop zijn? Ik was nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar zijn simpele antwoord. Zal hij een discussie aangaan of mijn vraag simpel weg beantwoorden? Iets zegt me dat dit een uitdaging wordt. En geen simpele.

[ bericht aangepast op 11 april 2012 - 15:57 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Val Gray.

Ik steek mijn duim op en verlaat de kamer. Eenmaal buiten heb ik weer ruimte om te denken. Zwijgend loop ik door de gang als mijn gedachten me inhalen. Ik hoop echt niet dat ik Jess op de een of andere manier in verlegenheid heb gebracht, of haar hoe dan ook ongemakkelijk deed voelen. Ze was zo.. neutraal achteraf. Maar misschien heeft ze dit ook zo vaak meegemaakt dat het haar weinig meer kan schelen. Zou het kunnen?
Ik stop mijn kopje onder de automaat en leun tegen de tafel. Misschien vond ze me tegenvallen. Dat is ook nog een mogelijkheid die ik moet overwegen. Maar wat zou ik daaraan kunnen doen? Het is nu niet bepaald zo dat dingen die men de eerste keer doet perfect verlopen, tenzij iemand een natuurtalent is.
Ik verwissel mijn kopje voor dat van Jess. Deze keer gooi ik er wel suiker in en een behoorlijke berg ook, om de geleden schade van daarnet te compenseren. Ze zal me vast naief vinden, constateer ik. Wanneer het op complottheorieen aankomt weet ik me prima te redden, maar zoiets als dit.. Ik geef mezelf een geestelijke mep tegen m'n kop. Geen gedachten aan vuilmaken. Ik moet eerder een manier verzinnen hoe ik op de bovenste verdieping kom.
Ik graaf in mijn gedachten. Nu ik het me bedenk, ik dacht dat ik daar al iets op had gevonden. Waarom.. waarom ben ik het nu vergeten? Mijn ogen sperren zich open. Ik, die mijn eigen plan is vergeten? Heeft die kus zoveel impact gehad? Nee, dat kan niet, het was een onschuldige kus, meer niet.
Ik krab aan mijn hoofd. Ja. Een onschuldige kus. Meer niet. Jess zal er minder gedachten aan vuilmaken dan ik nu al heb gedaan. Bovendien zijn die gedachten compleet nutteloos. Ik pak de koffie en loop weer terug naar de kamer.
'Alsjeblieft.' Ik geef haar het kopje aan en ga weer op bed zitten.
'Trouwens, ik wil graag mijn vermoedens met je delen. Carolina noemde het feit dat jij en ik een kamer deelden, maar zij noch de andere begeleider noch de rest heeft ons deze kamer zien binnenkomen gisteren. De gang was volledig leeg. Om die reden vermoed ik dat we in de gaten gehouden worden met camera's. Misschien zijn er zelfs camera's hier in deze kamer. En misschien zelfs niet alleen dat, maar is er ook opnameapparatuur. Dus alles wat we zeggen of doen kan worden opgenomen. Voor het laatste heb ik nog geen bewijs, maar het bestaan van de camera's is een reëel feit. En ook vrij logisch, aangezien onze ontvoerders hun project niet in gevaar willen laten brengen door een stel rebelse jongeren.'

---

No growth of the heart is ever a waste

Jace Dagget.
'Kan ik dat niet beter jou vragen,' zei ze kalm – proberend er een mysterie van te maken. Het was een soort mysterie geworden als ze het volgende niet gezegd had.
'Uiteindelijk, was ik toch de eerste die vroeg wat je probleem was,' vermeldde ze met een klein glimlachje.
'Dat is wel even eerlijk.' Voegde ze eraan toe en ze leunde achterover.
“Geen idee of je dat kan?” Zei ik weer met de bekende laconieke stem. “Kun je dat?” Vroeg ik uitdagend met een grijns op mijn gezicht.
“Trouwens,” Vervolgde ik. Ik keek even naar de hal of er iemand aankwam, maar de gang was leeg – voor zover ik kon zien. “Gasten moet je met respect behandelen en aangezien ik hier de gast ben.. antwoord jij maar eerst op mijn vraag.” Vermeldde ik met korte tussenpauze in de zin.

Jess(ica) Alexis Lane.
Val loopt de kamer uit om onze lege kopjes weer te vullen met dat lekkere, zwarte goedje dat koffie heet. Ik laat me vallen op Val's bed en sluit mijn ogen. Opeens krijg ik zo'n drang om te gaan slapen. De vermoeidheid komt nu pas, en dat is wat me verbaasd. Meestal komt dat ergens pas laat in de nacht en slaap ik meestal rond 2 uur.
Ook al heeft Val pas een nacht in het bed geslapen, maar het ruikt nu al naar hem. Niet naar vieze, zweterige stinklucht. Gelukkig maar, anders was ik meteen naar mijn eigen bed gegaan – en daar heb ik nu geen fut voor.
Ik hoor de deur weer open en dichtgaan en Val komt op me af met de kopjes koffie. 'Alsjeblieft.' Hij geeft me mijn koffie en ik ga rechtop tegen de muur zitten.
'Trouwens, ik wil graag mijn vermoedens met je delen. Carolina noemde het feit dat jij en ik een kamer deelden, maar zij noch de andere begeleider noch de rest heeft ons deze kamer zien binnenkomen gisteren. De gang was volledig leeg. Om die reden vermoed ik dat we in de gaten gehouden worden met camera's. Misschien zijn er zelfs camera's hier in deze kamer. En misschien zelfs niet alleen dat, maar is er ook opnameapparatuur. Dus alles wat we zeggen of doen kan worden opgenomen. Voor het laatste heb ik nog geen bewijs, maar het bestaan van de camera's is een reëel feit. En ook vrij logisch, aangezien onze ontvoerders hun project niet in gevaar willen laten brengen door een stel rebelse jongeren.' Uit Val's mond kwam een wirwar van woorden en ik volgde maar de helft van zijn verhaal, dus besloot om alleen maar op het deel te reageren wat ik had kunnen volgen.
“Dat zou best kunnen van die camera's. Ik bedoel, hoe moet ze het anders te weten zijn gekomen? Terwijl er hier een spion zit en ons allemaal bespiedt, maar hoe komt die spion dat dan te weten zijn gekomen.. toen wij de enigste in de gang waren en we samen naar onze kamer liepen?”
Hier wilde ik eigenlijk wel verder over nadenken, maar mijn hersens en vermoeidheid lieten het niet toe. Op dit moment werken mijn hersenen niet voor honderd procent, dus ik liet het onderwerp maar varen en wachtte op Val's antwoord.
“Waarom ben je hier over aan het nadenken? Wat wil je er eigenlijk überhaupt tegen doen? No way, dat we hier weg kunnen. Dat weet je zelf toch hopelijk ook wel, want ik heb geen zin in een doorgedraaide Val.” Vertel ik hem.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Liberty Summers

Ik grijns even, 'Ik kan het maar dan moet je me geen bevelen opgeven,' zeg ik dan. 'Je moet wel respect hebben voor degene bij wie je te gast bent,' knipoog ik erna. 'Maar oke, problemen heb ik genoeg maar tot nu toe mijn grootste probleem is de vraag waarom ik hier zit.' zeg ik simpel, 'En waarom ik dit gesprek eigenlijk met je aan ga,' voeg ik er nog aan toe, 'De andere problemen ga je maar achter moeten komen. Je zal mijn vertrouwen moeten winnen,' zeg ik iets kalmer. Ik was niet zo'n meisje dat iedereen meteen vertrouwde. Mijn probleem over deze organisatie mocht iedereen weten, de rest. Daar komt hij wel achter als hij mijn vertrouwen wint, 'Maar vertel maar,' zeg ik dan. 'Maar iets verteld me dat vertrouwen hier ook een rol gaat spelen,' knipoog ik hem nog toe.

[ bericht aangepast op 14 april 2012 - 22:36 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Val Gray.

Een spion. Interessant. Ik heb nog niet aan die mogelijkheid gedacht. Maar als ik er verder over nadenk, lijkt het me sterk dat ze iemand inhuren om ons te laten volgen. Immers, zijn wij hier al de gevangenen. Maar een mol zal ik nooit uitsluiten.
'Ik denk dat er een mogelijkheid is dat er hier een spion rondloopt, maar die kans is vrij klein. Spionnen zijn duur en ook zij kunnen fouten maken, zoals bijvoorbeeld verkeerde interpretaties van dingen. Om nog niet te spreken van het feit dat het onmogelijk is voor een spion om meerdere mensen in de gaten te houden. Maar camera's houden elke beweging van ons bij en kunnen de beelden meteen doorsturen naar hun systeem. Als ik dit project zou leiden, zou ik voor die mogelijkheid kiezen. Zo valt bovendien makkelijk te traceren waar iedereen zich bevindt. Met andere woorden: we zitten hier in een afgebakend terrein en om die reden is het praktischer en goedkoper camera's te plaatsen die onze bewegingen registreren.'
Ik neem nog een slok van mijn koffie, merk dat mijn stem een beetje schor wordt door al het praten. Ik kuch even in een poging de scheermesjes in mijn keel weg te jagen.
“Waarom ben je hier over aan het nadenken? Wat wil je er eigenlijk überhaupt tegen doen? No way, dat we hier weg kunnen. Dat weet je zelf toch hopelijk ook wel, want ik heb geen zin in een doorgedraaide Val.” Ik glimlach hartelijk naar haar.
'Ik ben niets van plan om hier tegen te doen. Het is irrationeel om in deze situatie zoiets als een ontsnapping te plannen. Het enige dat ik wil is analyse, de situatie kunnen begrijpen. Dat brengt me tot rust. Als Carolina, Rosa of wie dan ook meeluistert in deze kamer zullen ze weten dat het in mijn psychologisch profiel past. Ik wilde alleen jouw gedachten over deze situatie weten, om de geest fris te houden.'
In feite is er wel degelijk een reden voor het zoeken naar deze informatie. Kennis is macht en als ik erachter kom of mijn bevestiging klopt over de camera's of geluidsapparatuur dan zijn we al een stap verder. Ik ben niet van plan om hier mijn toekomst door te brengen. Maar ook al kom ik alles te weten wat zich binnen dit gebouw afspeelt, dan nog heb ik geen benul van het onzichtbare deel dat zich buiten het gebouw afspeelt. Deze mensen, wie ze ook zijn, weten het adres van mijn ouders. Als ik een misstap maak kunnen zij de dupe worden van mijn plan. Ik moet oppassen. Dit is serieuzer dan ooit.
Maar in de tussentijd kan ik niet meer doen dan afwachten en informatie verzamelen. Ik mag dan misschien fysiek compleet nutteloos zijn, dit hele experiment, deze hele training is een geestelijke uitdaging.
Er komt een heel klein glimlachje op mijn gezicht. Mijn ogen stralen pure onschuld uit. De glimlach van een kind met nieuw snoep.
Ik hou van uitdagingen.

---

No growth of the heart is ever a waste

Jess(ica) Alexis Lane.
Val begon weer te ratelen, maar dit keer over dat spionnen duur zijn en ze ook fouten kunnen maken. Dus daarom dat de kans vrij klein is dat hier spionnen rondlopen.
Toen ging het gespreksstof over op de camera's, dat het veel makkelijker is en dat als hij dit project zou leiden voor de camera's zou kiezen.
Ja, Val, heel leuk en aardig - maar je weet toch wel dat het me niet zoveel boeit eigenlijk? Ze doen maar wat ze niet laten kunnen.
'Met andere woorden: we zitten hier in een afgebakend terrein en om die reden is het praktischer en goedkoper camera's te plaatsen die onze bewegingen registreren.' Sloot hij zijn hele tirade af met de laatste paar woorden en nam een slok van zijn koffie.
Ik had gevraagd aan hem waarom hij hierover aan het nadenken was en dat ik geen zin had in een doorgedraaide Val. Ja, daar had ik inderdaad geen zin in. Het is al erg genoeg dat we hier op dit verdomde eiland zitten - ik zou nu op dit moment voor mijn moeder moeten zorgen. Maar wat doe ik? Juist. Ik heb zojuist met een vreemde gezoend en deel daar ook nog eens een kamer mee. Nou goed, geen vreemde - maar ook weer geen bekende.
Goh, wat heb ik eigenlijk zin in een sigaret. Wanneer was mijn laatste? Ik probeerde daar achter te komen, maar tevergeefs - lukte niet.
'Ik ben niets van plan om hier tegen te doen. Het is irrationeel om in deze situatie zoiets als een ontsnapping te plannen. Het enige dat ik wil is analyse, de situatie kunnen begrijpen. Dat brengt me tot rust. Als Carolina, Rosa of wie dan ook meeluistert in deze kamer zullen ze weten dat het in mijn psychologisch profiel past. Ik wilde alleen jouw gedachten over deze situatie weten, om de geest fris te houden.'
Ik knik. "Oké, nou als je mijn gedachten zo graag wilt weten. Mijn gedachten hierover zijn," Ik nam snel een slok van mijn lauwe koffie tot het op is en kuchtte voordat ik het zou zeggen. Ja, wat zijn mijn gedachten hier eigenlijk over? Aan de ene kant maakt het me niet zoveel uit, ik zal wel gewoon afwachten wat er allemaal gebeurd. Maar ik baal wel enorm dat we hier vastzitten. Mijn moeder heeft me op dit moment het hardst nodig, en ik vergeef het ze niet als er wat ergs met haar gebeurd.
Mijn ogen richt ik naar buiten, door het kleine raampje. "Ik heb gemengde gedachten hierover. Aan de ene kant wacht ik wel gewoon af. We kunnen ze moeilijk bestormen en ze eisen dat ze ons met een boot linea recta terugsturen, want we weten allebei dat ze dat niet doen." Ik keek Val aan.
"Aan de andere kant.." Ik stopte even en keek naar beneden. "Ik vergeef het ze niet als er wat gebeurd met mijn moeder. Ze heeft me op dit moment nodig." Zei ik zachtjes, dat het bijna op fluisteren leek.
Ik sta met de energie op die me opeens binnen komt stromen. Voordat Val hierover door zou kunnen vragen begin ik over een ander onderwerp, terwijl ik een sigaret pak. Dat kleine glimlachje op zijn gezicht en zijn ogen die onschuld uitstralen - laten me, raar genoeg, een beetje ongemakkelijk voelen op dit moment.
En al is het Val, maar meerdere keren heb ik zo'n glimlachje gezien. Iets dat me nooit echt lekker liet voelen.
"Jij bent iets van plan," merkte ik op en ik stak mijn sigaret op. Ik ging op mijn bed zitten, in kleermakerszit.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Okay, ik denk dat ik hier maar weer eens zal beginnen lol. Wie heeft er zin en tijd om met Celeste te praten? :'D]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Talisman schreef:
[Okay, ik denk dat ik hier maar weer eens zal beginnen lol. Wie heeft er zin en tijd om met Celeste te praten? :'D]

Stuur maar naar Drake (op zijn kamer) toe. (zie een pagina terug) Hij heeft toch niks te doen (info oVer hem staat in rollentopic)

Celeste
Ik was moe en ik wilde alleen maar slapen, dus liep ik vermoeid door de gangen door naar mijn kamer - waar ik op mijn bed neer plofte en gelijk mijn shirt uit wilde doen om een groot slaap shirt aan te doen, maar echter stopte ik midden in de handeling en keek ik naar de jongen die op het andere bed zat.
"What the heck doe je in mijn kamer?" Het was eruit voordat ik in de gaten had op wat voor manier ik tegen hem had gepraat, bot en kortaf, maar dat zal vast door mijn vermoeidheid komen.
Ik deed het shirt dat ik aanhad weer goed en ging toen normaal op het bed zitten waar ik net op wilde liggen.
Net had ik hem ook niet gezien en ik vroeg me af in welke groep hij zat, in die van mij of de andere.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Welcome back :].

Val Gray.

"Oké, nou als je mijn gedachten zo graag wilt weten. Mijn gedachten hierover zijn.." Ze neemt even pauze en mijn ogen blijven even op haar hangen. Zwijgend kijk ik toe hoe ze een slok van haar koffie neemt, waarna ik mijn bril van mijn ogen haal, er een keer in wrijf en haar voorbeeld volg.
"Ik heb gemengde gedachten hierover. Aan de ene kant wacht ik wel gewoon af. We kunnen ze moeilijk bestormen en ze eisen dat ze ons met een boot linea recta terugsturen, want we weten allebei dat ze dat niet doen."
Ik knik.
'Klopt. Daarvoor missen wij het lef, de wapens en de know-how.'
"Aan de andere kant.." gaat ze verder. Mijn blik glijdt van de koffie naar haar.
"Ik vergeef het ze niet als er wat gebeurd met mijn moeder. Ze heeft me op dit moment nodig." Er ontstaat een korte stilte. Ze heeft het proberen te verbergen, maar ik zag in een glimp het verdriet in haar ogen. Het verdriet dat ze voor me verborgen wil houden. Toch zeg ik niks. Ik kan mensen niet dwingen delicate dingen uit hun verleden bloot te geven. En bovendien zou ik er niets mee opschieten. Dus knik ik kort. Wat zouden mijn ouders nu doen? Ze zouden vast gek worden van ongerustheid. Nee, Val. Ze zouden werken zoals elke andere dag. Ik neem een diepe hap adem. Niet aan denken. Sluit het van je af. Denk het slechte niet van mensen als ze het goede proberen te doen. Niet van je ouders. Sluit het!
'Pardon, ik moet even van de badkamer,' zeg ik op een verrassend neutrale toon. De toon die als mijzelf klinkt. Goed. Ik sta op, loop naar de badkamer en sluit de deur achter me. Ik kijk zwijgend in de spiegel en wacht af. Dan, zoals verwacht, glijdt er een traan naar beneden, valt op mijn blauwe shirt. Het is slechts een kwestie van tijd, ik weet dat ik het niet kan stoppen. Mijn gezichtsuitdrukking verandert niet, maar die eerste traan heeft de rest wakker geschud. De ene traan volgt de andere op. Ik focus op mijn ademhaling, dwing die rustig te houden. Het lukt.
Zou ze het ze kunnen schelen!
Zou het ze kunnen schelen waar ik ben!
Papa?! Mama? Zal het weer worden zoals het altijd is geweest!!
Dan sluit ik de ogen, haal opnieuw adem en maak mijn gezicht schoon. Het is genoeg geweest nu. Ik kijk nogmaals in de spiegel, glimlach dan ter goedkeuring naar mijn spiegelbeeld dat er weer normaal uitziet en verlaat dan de kamer.
Ik ga weer op bed zitten en neem een slok van mijn koffie.
'Je bent scherp,' zeg ik tegen een rokende Jess en neem plaats op het bed.
'Het is aannemelijk en logisch om te denken dat ik iets van plan ben, maar ik ben iemand van de analyse. Het is redelijk simpel te verklaren: ik mis de ballen om tot een concreet plan te komen.' Ik laat me op bed vallen en staar naar het plafond.
Zou het ze kunnen schelen? waarom blijf ik me dat afvragen?

---

No growth of the heart is ever a waste

Drake
Rustig sneed ik figuurtjes in het hout. Gelukkig had ik nog een heel bed om aan te werken, het was best wel goede bezigheidstherapie. Vooral als ik niet kon slapen. Verder hielp het me rustig te worden en te concentreren. Misschien was het beter dat ik dit niet deed, maar die mensen hier konden me niet schelen. Dit was mijn manier om hier mee om te gaan en dat was dan pech voor hun. Vaag hoorde ik iemand de kamer in lopen. Toen ik zelf hier voor het eerst kwam had ik wel een 2de bed zien staan, maar voor wie dat bedoeld was wist ik niet.
'What the heck doe je in mijn kamer?' Ik schoot uit met mijn mes en voelde hoe het in mijn vinger terecht kwam, dat natuurlijk ging bloeden. In mezelf riep ik allerlei verwensingen. Snel klapte ik mijn mes dicht en bracht mijn vinger naar mijn mond om niet teveel bloed te knoeien. Ik keek even geërgerd naar het meisje en verdween naar de badkamer. Daar pakte ik een pleister en liep weer terug.
'Dankje voor het hartelijk welkom,' zei ik sarcastisch. Ze zat nu rechtop op het andere bed. 'Waarschijnlijk komt het erop neer dat hier de kamers worden gedeeld.' Zeer fijn om zoiets van te vore te weten, vooral als het jongen-meisje is.

[om het evenwicht erin te houden neem ik aan dat Drake in het groene team wordt ingedeeld?]