[RPG] Camping Fear~001~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gancanagh *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~RellyKelinde *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~IAmADreamer *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~IAmADreamer *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Angy Nora Steward~~LeFuck *Fallen Angel (bad-side)*
- Jess Marie Cooper~~Moffat *Assassin/Droomwandelaar*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*

---

Het begint dat iedereen aankomt en ze het domein is gaan verkennen voor ze naar hun bungalow gaan. Natuurlijk, kunnen ze elkaar allemaal al tegen komen maar er gaat waarschijnlijk wat ophef zijn omdat ze samen op een bungalow zitten terwijl dat niet gepland was. Er zullen er een paar elkaar niet van de eerste keer moeten en andere wel. Gebruik je fantasie maar. (;

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 16:27 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 16:10 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

[Hahahah, sorry, ik ben nog niet echt 100 procent wakker.^^ Euhm.. Ja als ik je juist snap met mijn warhoofd, dan kan je bijvoorbeeld aan mijn personage Dawn zien dat ze anders is als de demon die in haar zit naar boven komt doordat er precies vuur in haar ogen danst, anders zie je het niet aan haar omdat ze nog menselijk is en niet onsterfelijk is zoals sommige. En aan Daniël zie je het bijvoorbeeld aan zijn uiterlijk. Als hij lange tijd niet gedronken heeft word zijn haar heel snel vettig en ziet hij er bleek en ongezond uit en anders als hij pas heeft gedronken lijkt zijn huid een beetje te gloeien en word daardoor ook terug aantrekkelijker. Ik hoop dat het dat is dat je bedoeld, wat anders kan ik door de grond zakken van schaamte.^^]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon
"We moeten er jammer genoeg zelf voor zorgen, maar he ik heb een brommer daar kunnen twee mensen op en een rat voor ik het vergeet" zegt ze met een knipoog.
Ik glimlach weer, wat glimlachte ik veel vandaag zeg. Mag dat eigenlijk wel? 2 personen op een brommer? Of zonder helm? Ik had geen idee, ik wist amper hoe een fiets werkte, alleen auto's weet ik een beetje van, eigenlijk vind ik auto's gewoon mooi, hoe hun motor glimt en hoe hard ze kunnen rijden.
Angy zat weer aan haar haar, dat deed ze best wel vaak. Wat betekende da okal weer? Dat ze onsekerwas? Of dat ze iets niet durft ofzo. Ach wat weet ik er van meisjes zijn onvoorspelbaar, sommige jongens eigenlijk ook "omg daar is het huisje al ik dacht dat we veel verder zaten" roept ze luid en waarschijnlijk was het hoorbaar over het hele plein. Enthousiasteling, [geenideeofikdatgoedschrijf] meisjes zijn zoals ik al zij onvoorspelbaar. Angy krijgt een beetje een rood hoofd volgens mij, ik grinnik en bijt op mijn lip om niet harder te lachen. Oepz had ik niet moeten doen, mijn scherpe voor tanden boren gelijk door het zachte vlees van mijn lip. Gelukkig was het niet zo diep, ik zuig even op mijn lip en hoop dat niemand mijn tanden of het gat in mijn lip gezien had, met mijn tong ga ik even snel over mijn lip, het gat was alweer weg. "Hey, gelukkig staat mijn koffer daar nog" zeg ik om gewoon maar wat te zeggen omdat ik best lang stil was. Ik kijk naar de hel rode koffer en hij zag er precies zo uit als dat ik hem achter liet.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

JackxDaniels schreef:
[Hahahah, sorry, ik ben nog niet echt 100 procent wakker.^^ Euhm.. Ja als ik je juist snap met mijn warhoofd, dan kan je bijvoorbeeld aan mijn personage Dawn zien dat ze anders is als de demon die in haar zit naar boven komt doordat er precies vuur in haar ogen danst, anders zie je het niet aan haar omdat ze nog menselijk is en niet onsterfelijk is zoals sommige. En aan Daniël zie je het bijvoorbeeld aan zijn uiterlijk. Als hij lange tijd niet gedronken heeft word zijn haar heel snel vettig en ziet hij er bleek en ongezond uit en anders als hij pas heeft gedronken lijkt zijn huid een beetje te gloeien en word daardoor ook terug aantrekkelijker. Ik hoop dat het dat is dat je bedoeld, wat anders kan ik door de grond zakken van schaamte.^^]

[Ja, dat is 'et!!! Thenksss.]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Bij Devon kan je het niet echt aan zijn uiterlijk zien, behalve dat zijn ogen naar een gloeiend zwavelachtig groen verschieten als hij erg over zijn toeren is. Wel een beetje aan zijn gedrag.]

Devon Dorcha

Ik zit sprakeloos naar Claed's handen te staren die de mijne stevig vasthouden. Ik raak volledig in tweestrijd. Ik wéét dat ik mijn handen weg moet trekken, dat het gevaarlijk is voor hem, maar het voelt zo goed om te voelen hoe mijn honger gestild raakt.
"Devon... alsjeblieft... geloof me, het gaat beter worden, echt."
"C-Claed," komt er bijna onhoorbaar uit mijn keel.
"Ik ging weg omdat-"
"Claaeed," probeer ik nog een keer, weer zonder succes zo blijkt.
"Devon, ik ging weg omdat ik geen emotioneel wrak wilde worden, dat ik niet als ik telkens jou zou zien in tranen uit zal barsten."
"NIXIS!" roep ik uit zonder dat zijn woorden al tot me doorgedrongen zijn. Ik staar gefocussed naar onze handen en probeer de mijne met man en macht los te krijgen. Wanneer in godsnaam is Claed zo sterk geworden? Vroeger kon ik hem zo makkelijk aan en nu krijg ik niet eens mijn handen los.
"Huidcontact," breng ik geschrokken uit, terwijl ik van onze handen naar zijn gezicht kijk en weer terug. "Laat los! Ik wil niet dat je- Ik wil niet- Je mag niet- Niet jij. Laat los!" Ik lijk mijn gedachten maar niet op orde te krijgen, laat staan mijn woorden. Ik zucht even en kijk hem aan. Zelfs zonder dat ik het hem vertel zou hij moeten weten dat het gevaarlijk is me aan te raken. Dat ik ondanks alles wat er gebeurd is niet wil dat hij verslaafd aan me raakt, dat ik niet wil dat hij een schim van zichzelf wordt die hunkert naar mijn aanraking en wegkwijnt zonder. Ik slik een keer als zijn woorden beginnen in te zinken.
"Was vriendschap niet genoeg?" vraag ik met de tranen in mijn ogen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Claed

"NIXIS!" geschrokken kijk ik Devon aan.
"Wát!?" Ik kijk snel de andere kant uit. Het klonk nogal bot die 'Wat'.
"Huidcontact. Laat los! Ik wil niet dat je- Ik wil niet- Je mag niet- Niet jij. Laat los!" Mijn blik gaat naar onze handen en meteen laat ik ze geschrokken los. Ik zit er de gehele tijd naar te kijken en heb nu pas door dat ik ze werkelijk vast heb!?
"Was vriendschap niet genoeg?" Ik kijk langzaam op en zie Devon met tranen in zijn ogen. Ik bijt op mijn lip wat zeer doet doordat ik hem open had gebeten daarnet. Ik knik en slik even. "Wel, Devon... Maar... Ja dat was genoeg," ik bijt toch weer op mijn lip en ga iets achteruit.
"Maar, ik kon je niet meer zien nadat we braken, ik voelde me zo... schuldig," ik durf Devon nu niet aan te kijken. Ik weet niet hoé hij gaat reageren en of hij dat wel doet. Ik zuig op mijn lip en proef weer de smaak van mijn eigen bloed. Ik moet minder op mijn lip bijten, echt minder. Ik laat mijn ogen heel langzaam die van Devon opzoeken maar wanneer ik ze gevonden heb kijk ik net zo snel weer weg.

[Bij Claed zie je het ook niet echt, zijn ogen worden alleen even oranje wanneer hij een spreuk uitspreekt. Voor de rest is er niets anders ;s]

[ bericht aangepast op 15 dec 2012 - 21:10 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Devon Dorcha

Wanneer Claed mijn handen eindelijk los laat, voel ik me meteen een stuk geruster. Mijn blik glijdt even naar zijn gezicht om te zien of hij oké is, of hij geen tekenen vertoont van het geniepige gif in mijn huid. De signalen zijn zo makkelijk te herkennen; een verliefde, afwezige blik, alsof ik een god ben; lichtjes geopende lippen en een uitnodigende houding; handen die vechten tegen zichzelf, vechtend in de strijd van wel of niet aanraken. Mijn opluchting wordt nog groter als Claed's gezicht alleen maar verbaasd lijkt.
"Wel, Devon... Maar... Ja dat was genoeg. Maar, ik kon je niet meer zien nadat we braken, ik voelde me zo... schuldig."
Ik klem mijn kaken op elkaar omdat het nu het enige is dat ik kan doen om niet in huilen uit te barsten. Hij liet me achter met zoveel vragen die onbeantwoord bleven, omdat hij mij niet meer kon zien? Alsof het mijn keuze was geweest?
Ik trek mijn benen op en leg mijn armen er omheen. Ergens wil ik hem zo graag een klap verkopen, mijn vuist, zijn gezicht. Maar ik weet dat ik er onmiddellijk spijt van zou krijgen. Ten eerste omdat ik hem dan weer aan zou raken en ten tweede omdat ik hem pijn zou doen. Sterk of niet, met tactiek en kennis kom je ook een heel eind in een gevecht en laat ik nou heel veel tijd gehad hebben om beiden op te doen. Ik weet hoe ik moet slaan en dat moet Claed niet aan den lijve ondervinden, daar komen we geen stap verder mee.
"Maar... als het genoeg was... Waarom - Waarom brak je dan in de eerste plaats met me?"
Ik staar naar het bloed op zijn lip. Ondanks dat ik niet meer bij de Dark Court hoor en al zo'n drie eeuwen solitary ben, heeft bloed nog steeds een bepaalde... aanlokkelijkheid. Om niet opnieuw in hetzelfde straatje als net te belanden, richt ik mijn ogen wat hoger. Ik schrik even als ik recht in die van Claed blijk te kijken. Hij ook gezien hij snel weer weg kijkt.
Ik weet even niet waar ik nu nog moet kijken en leun wat achterover, tegen een omgevallen boomstam aan. Mijn ogen richten zich op het bladerdak dat ons verborgen houdt voor de anderen. Ondanks de pijn die Claed met zich meebrengt, voel ik me weer meer dan ooit thuis hier. Heel even dwalen mijn gedachten af naar Dhelia. Nu ik frisse lucht heb, lijkt het nog onlogischer dan eerst dat ik het zo moeilijk had haar niet aan te raken, dat heb ik zelfs bij Claed niet. Ik krab even in mijn haren terwijl ik besluit er op dit moment niet verder op in te gaan. Er zijn belangrijkere dingen nu.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Angy

"Hey, gelukkig staat mijn koffer daar nog" zei hij ik keek naar hem en lachte, was zijn lip nu aan het bloeden? Ik zal er maar niet naar vragen. "Ik neem de helmen al uit de achterklep, ga jij maar je koffer uitpakken." zei ik nog. Ik stopte mijn oortjes terug in mijn oren pakte mijn sleutel en deed de klep open, twee helmen jup ik wist dat die nog van pas kwam. Oké nee ik dacht waarschijnlijk heb ik hem voor niets meegenomen, kon ik weten dat ik direct iemand tegen kwam waar het een beetje mee klikte. Hij was anders, niet zo een alledaagse jongens.
Hmm ik hou van muziek en de wind blaast mijn haar in perfecte staat. Ook eens de eerste keer dat dat gebeurd. Ik pak mijn lippgloss weer en smeer hem op mijn lippen. Zou er iemand binnen zitten? Hmm ik zal wel net iets na Jake naar binnengaan. Ho dahm weer bijna over mijn eigen voeten gestruikeld hopelijk heeft niemand het gezien. Zie ik nu weer rood? Waarschijnlijk wel. Het is een gewoonte geworden denk ik. Dit camp heeft iets ik denk niet dat dit allemaal gewone jongeren zijn ik voel het gewoon. Ik ga ze nu ook niet ondervragen ik zal het wel te weten komen.

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Ik luisterde naar zijn verhaal. Daarom had hij dus zo vreemd gedaan daarnet. Hij had me geprobeert leeg te zuigen. Dat was nieuw. "Zullen we dan samen monsterlijk gaan wezen?" Ik glimlachte een scheve glimlach en kleine twinkeltjes verschenen in mijn ogen. Ik was eigenlijk altijd een klein duiveltje geweest, een met respect voor de natuur, maar alsnog een redelijk gemeen en sadistisch kind. De laatste jaren probeerde ik me in te houden, maar dat ging niet altijd. Dingen als mensen in een sloot duwen of hun haar in de fik steken was niks nieuws en ook niks vreemds voor mij. Mijn ouders probeerden er niet eens meer iets aan te doen, ze wisten toch dat het niet zou helpen, en de keren dat ze het wel probeerden keerde ik het tegen mezelf, waardoor ik aardig wat fikste brand en snijwonden heb opgelopen. Ik kijk even naar mijn armen als ik me dat herrinder. Voor de buitenwereld zullen ze maar weinig opvallen, maar ik zie ze nog duidelijk in mijn huid gegrift staan. Ook zie ik dat mijn nicotinepleister aan het loslaten is, daardoor kwam dus ook de zin in een cigaret weer terug. Ik was echt een vrij zware kettingroker. Ik kon net een half uurtje zonder als ik wakker was. Iedereen zei altijd dat er er dood aan zou gaan, maar dat zou wel niet aangezien mijn ouders bijde ongeveer onsterfelijke wezens waren, dus ik maakte me er maar geen zorgen om. Ik keek hem weer aan en wachtte zijn andwoord af.

---

Bowties were never Cooler

Daniël Woods

"Zullen we dan samen monsterlijk gaan wezen?" zei ze met twinkeltjes in haar zwarte ogen en scheve glimlach.
"Tuurlijk, als je dat wilt." zei ik lachend.
Voor ze kon knipperen stond ik al aan de kant. Ik had wel even genoeg van het water. Het was altijd wel leuk, maar ik verveelde me gewoon te snel. Ik was gewend het commentaar van Dawn te horen over mensen. Ze kon het altijd op zo'n droge sarcastische manier zeggen waar ik moeite voor moest doen om niet in het lachen te schieten. Ik trok mijn kleren terug aan en had toen pas door dat mijn koffer nog steeds hier lag. Ik kon die beter eerst naar de bungalow brengen. Misschien vond ik Dawn daar en kon ik tegen haar zeggen dat ik haar bloed nodig had vanavond.
"Vind je het erg dat ik eerst mijn koffer naar de bungalow breng?" vroeg ik niet wetend of ze al uit het water was of niet.
Ik keek of ik alles wel terug in mijn broek had gestoken voor ik me terug op haar richtte. Ik glimlachte mijn scheve glimlach. Ik weet nog niet wat ik van dit meisje moest denken, maar ik denk dat ze wel een vriendin kon worden. Dan had ik tenminste nog een vriend bij.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Claed Nixis

"Maar... als het genoeg was... Waarom - Waarom brak je dan in de eerste plaats met me?" vraagt Devon en ik kijk nog altijd naar de grond. Ik zie in mijn ooghoeken zijn bewegingen. Ik slik.
"Dat weet je toch? Dat weet je..." Ik kijk naar de benen van Devon omdat ik hem gewoonweg niet aan kan kijken. Ik kan het gewoon niet. Ik kijk naar mijn handen en wrijf ze over elkaar heen als afleiding. "Jij wilde het aan niemand vertellen..." Mijn stem klinkt zacht en trilt een beetje, ik kwam niet verder in mijn zin. Ik weet dat hij explosief kan reageren, ik weet ook dat het niet hoeft. Maar het is juist hetgeen wat mij onzeker maakt over zijn reactie, het zijn beiden dingen... Ik slik opnieuw even en blijf met mijn handen over elkaar wrijven, als ik nerveus word doe ik dat. Dat moet Devon ook wel weten, maar omdat zijn reactie nu zo onvoorspelbaar is, is de kans dat hij het niet eens ziet. Of er niet over nadenkt.
"Devon, hoe vaak moet ik nog zeggen dat het mij spijt?" Ik blijf naar mijn handen kijken. Wil hij soms dat ik tienduizend maal zeg dat het mij spijt? Wat moet ik nog meer doen, ik heb mijn magie gebruikt net. Mensen hadden het kunnen zien! Als dat was gebeurd, wat dan hé? Wat dan! Ik voel een steek in mijn maag die me het warm laat krijgen, alsof er woede ontsteekt in mijn lichaam. Nee, ik kan niet boos worden op Devon, toch? Ik kán niet boos op hem worden, ik heb de reden er niet toe. Hij moet juist boos op mij zijn. Ik zet mijn nagels in mijn hand en duw ze hard erin. Nee, Devon heeft het recht boos te zijn, niet ik!

[ bericht aangepast op 16 dec 2012 - 19:59 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Jaybee Jillz Bellatrix Maple
Hij stemde in voor hij binnen no time aan de kant was. Ik zwom achter hem aan terwijl hij begon zijn kleren aan te doen. Ik klom uit het water. Mijn shirt was echt heel erg gehavend. "Totaal niet. Ik moet ook terug om een shirt aan te trekken, er is namelijk maar weinig van over." Ik trok mijn vest over mijn aan flarden hangende shirt. Ik liep achter hem aan. Ik hoopte dat ik hem een vriend kon noemen. Dat leek me fijn. Ik had nooit echte vrienden gehad, in ieder geval niet die mijn geheim wisten. Bij de bungalow liep ik naar binnen en door naam mijn kamer. Ik trok mijn vest en shirt uit en zocht in de kast naar een shirt. et was fijn om mijn vleugels een keer gestrekt te hebben, maar nu was het wel weer genoeg geweest. Ik klapte ze weer in en trok een zwart t-shirt over ze aan. Daarna deed ik voor de spiegel mijn haar. Het was fijn dat iemand het wist en me ervoor accepteerde, maar de rest hoefde het nog niet te weten. Ik plakte 2 nicotine pleisters op mijn arm. Binnen roken was niet slim en aangezien niet alle mensen het hier waardeerden dat ik rookte lokte ik maar even niks uit, dat was namelijk niet zo handig. De rest van mijn kleren zou wel drogen. Ik liep terug naar de zitkamer en wachtte daar op hem.

---

Bowties were never Cooler

Devon Dorcha

"Dat weet je toch? Dat weet je... Jij wilde het aan niemand vertellen..."
Ik kan hem niet volgen. Ik snap het langs geen kanten, het houdt helemaal geen steek voor me. Vriendschap was genoeg geweest, maar toch brak hij met me omdat er iets speelde dat ik niet aan mezelf kon toegeven, laat staan aan anderen. Maar als vriendschap genoeg geweest was, dan valt die reden toch helemaal in het niets. Ik wrijf in mijn ogen terwijl ik probeer te volgen, zijn redenering te vatten maar het lukt me gewoon niet.
"Devon, hoe vaak moet ik nog zeggen dat het mij spijt?"
Ik richt mijn gezicht naar de zijkant, zodat ik hem niet hoef aan te kijken en leg mijn wang tegen mijn knieën aan.
"Dat je spijt hebt neemt de pijn niet weg, maakt niet ongedaan wat er gebeurd is en laat me je redenen niet snappen," zeg ik stilletjes.
Spijt komt altijd te laat.
Ik haal maar moeilijk adem, omdat de krop in mijn keel die dit gesprek veroorzaakt zo hard in de weg lijkt te zetten. Hoewel ik al zo lang zonder hem moet, mis ik hem nog steeds. Omhelzingen wanneer ik een trui met lange mouwen aan had, naast hem slapen in mijn slaapzak. Mezelf kunnen zijn zonder geheimen. Dat heeft hij van me afgenomen toen hij weg ging, dat vertrouwen dat ik in niemand anders had verpletterde hij.
"Mijn hart zou ook nog branden als het niet volledig was uitgedoofd," breng ik onbewust uit.
Sinds hij wegging, liet ik niemand nog zo dicht bij me komen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2012 - 20:34 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods
"Totaal niet. Ik moet ook terug om een shirt aan te trekken, er is namelijk maar weinig van over."
Ik bekeek haar is goed en besefte dat het waar was. Dat was niet echt mijn bedoeling geweest om haar shirt te schuren. Het was beter dan haar nek, bedachte ik me. Ik liep door naar de bungalow en liet haar geen seconden uit mijn zicht gaan. Ik wist niet juist waar ik heen moest, daar kwam het ook een beetje van. Dus toen ik in de hoop de bungalow in stapte voelde ik opeens een rare aantrekkingskracht die ik normaal op mensen had. Dat trok mijn aandacht, waardoor ik naar de twee meisjes keek. Ze waren allebei waren allebei wel mooi, maar het meisje met de donkerblonde haren {Dhelia} trok mijn aandacht. Van haar leek die aantrekkingskracht te komen. Het was moeilijk te weerstaan geweest als ik niet zelf, zo'n aantrekkingskracht had gehad. Waarschijnlijk voelde ze ook wel wat aantrekkingskracht van mij komen, maar dat kon ook niet zo zijn. Was ze misschien.. Nee ik ging er niet aandenken dat ze misschien ook een bovennatuurlijk iets was. Sommige mensen hadden die kracht ook dus ze kon even goed menselijk zijn. Ik liep door tot ik de kamer had gevonden waar Dawn haar koffer stond. Het was makkelijker als ik gewoon bij haar bleef. Ik zette mijn koffer neer en trok mijn broek en t-shirt uit. Ik gooide het op een hoopje op de grond neer voordat ik mijn koffer open deed en nieuwe kleren pakte. Ik negeerde het feit dat de deur nog open stond van de kamer en was ervan verzekert dat niemand toch keek en zowel ja dan zagen ze me maar in men boxershort. Ik trok rap mijn kleren aan en pakte nog een fles bourbon whiskey uit voordat ik de kamer terug verliet. Ik liep zonder te kijken langs de twee meisje door naar Jaybee.
"Kom je?" vroeg ik met een klein glimlachje voordat ik de fles opendraaide en er een slok van nam.
Dit hielp een beetje tegen het verlangen van bloed te drinken.

Dawn Madison

Ik was het beu om te blijven liggen. Het was te saai en ik schoot er niet veel mee op. Dus stond ik op en ging wat random rond lopen. Ik bekeek de natuur rondom me terwijl ik me probeerde zat te drinken om wat tijd te verdoen. Voordat ik het wist was ik de weg weer eens kwijt geraakt en ging geïrriteerd op een bankje zitten. Het zat me vandaag precies niet mee. Ik werd alleen, maar meer geïrriteerd toen ik zag dat mijn fles wodka leeg was. Ik voelde het dwaas gevoel wel, maar iets anders leek me meer ondercontrole te hebben. Ik wist niet wat het was, maar het leek mijn lichaam over te nemen. Zonder dat ik het wou sloeg ik mijn benen over elkaar en leunde ik glimlachend achteruit. Waarom kon ik mijn lichaam niet ondercontrole houden? Mijn innerlijk gewauwel werd gestopt toen er een groep jongens naar me toe kwam. Er was één jongen die mijn aandacht kreeg, ook al was het niet echt mijn aandacht. Hij was een verkrachter, schoot er door mijn hoofd terwijl ik goedkeurend glimlachte. Hij was ideaal. Ideaal voor wat? Kop toe, snauwde iets tegen me waardoor ik direct zweeg.
"Waarom zit zo'n mooi meisje alleen?" vroeg de jongen met een glimlach die me de rilling zou gegeven hebben als ik ik was geweest.
"Ja, waarom zit je alleen?" vroegen de andere jongens, die ik benoemde als meelopers.
"Wat is je naam?" vroeg ik flirtend terwijl ik hem alleen aankeek.
"Mark en wat is jou naam?" vroeg hij terwijl ik opstond en naar hem toe liep.
"Dawn," fluisterde ik in zijn oor voor ik er zachtjes in beet en de fles in zijn handen duwde. "Wat is je bungalow nummer?"
"589," mompelde hij niet wetend wat hem overkwam.
"Dan zie ik je straks,' zei ik nog met een zachte verleidende stem voor ik hun achterliet terwijl ze Mark een goedkeurende blik wierpen.
Die jongen zou niet weten wat hem overkomt vannacht, bedacht ik met een duivels glimlachje voor ik het bos in dook. Ik hoopte maar dat ik niemand bekent tegen kwam.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Jake Dodge Dragon
"Ik neem de helmen al uit de achterklep, ga jij maar je koffer uitpakken." zij Angy voor ze zich omdraaide. Nou dat word wat straks op de brommer, ik heb nog nooit op een brommer gezeten, ik hoop dat hij er niet mee stopt als ik erop zit, of mijn gewicht niet aan kan, of andere gekke dingen die wel eens gebeuren als ik in de buurt ben. Ik knakte mijn schouders even snel en pakte mijn koffer. Nou dat word wat de bungalow in, ik hoop maar dat er niet te veel mensen zijn, Hua draait zich om in mijn shirt, mijn stress voelend. Ik stap door de deur van de bungalow, jahoor er zijn hier behoorlijk wat mensen, ik kijk naar de grond en zoek een kamer die nog niet gebruikt is. Ik negeer het plaatje in mijn hoofd die ik net kreeg door langs een kamer te lopen met een open deur waar een jongen zich dus aan het omkleden was [Daniël]. Uiteindelijk vind ik er een die nog niet gebruikt is en waar geen geur hing. Ik leg mijn koffer op het bed en rits hem open, ik pak de stapeltjes kleding eruit en leg die op het einde van het bed. Hua klimt uit mijn shirt en bijt mijn zijn scherpe tanden een zak ratten voer open waardoor de hele inhoud in mijn koffer verdwijnt. "Hua!" zeg ik half boos half geschrokken, terwijl hij het meeste pakt wat hij pakken kan en zorgt dat hij buiten mijn berijk komt.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Claed Nixis

"Dat je spijt hebt neemt de pijn niet weg, maakt niet ongedaan wat er gebeurd is en laat me je redenen niet snappen," hoor ik Devon wat stilletjes zeggen en ik kijk voor het eerst weer even naar zijn gezicht. Ik zie aan hem dat hij moeilijk ademt haalt. Ik merk de spanning tussen ons best groeien.
"Mijn hart zou ook nog branden als het niet volledig was uitgedoofd," zegt Devon dan na een korte stilte. Ik schud mijn hoofd maar krijg niets uit mijn keel. Het lijkt of mijn stembanden de woorden niet kunnen vormen, want alles wat er uit mijn keel komt is een krakend en schor geluid. Ik sluit snel mijn mond weer en ik wend mijn hoofd weer af. Ik schud opnieuw mijn hoofd en ik wrijf mijn handen nog altijd over elkaar. Ik slik een keer maar mijn keel ik droog.
"Devon... Ik mis je," ik voel de tranen opnieuw drukken. "Ik weet niet wat ik anders moet zeggen of doen..." mijn stem klinkt zacht. Als ik nu harder zou praten zou ik over mijn nek gaan voor mijn gevoel door de droogheid in mijn keel. Ik richt mijn blik even naar de boomtoppen en zuig op mijn lip.
Ik spiegel de houding van Devon zonder erg en leg mijn hoofd op mijn knieën. Ik mis zijn knuffels, en ik mis het om hem te knuffelen. Ik ben hem echt nooit vergeten. Ik heb zelfs al niemand meer gehad in die halve eeuw. Ik kon het niet. Toen ik het brak met Devon kreeg ik spijt. Door die spijt durfde ik hem niet meer onder ogen te komen. En als dat wel gebeurde voelde ik me schuldig en kon ik wel in huilen uitbarsten. Het is vreemd, ik weet het, maar dat is hoe ik het mee maak.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.