{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik lig op mijn rug op het bed. In mijn hand laat ik een van mijn pijlen tussen mijn vingers doorglijden. Er zit opgedroogd bloed en andere zooi op; ze mogen weleens schoongemaakt worden. Ik blijf naar de pijl staren terwijl ik tot rust kom. De agressie die ik net nog gevoeld heb, ebt langzaam weg. Straks zou ik verder gaan met het zoeken naar de kaarten. Een paar tegenslagen krijgen deze Dixon er niet onder. Mijn gedachten gaan terug naar de uren die ik in het bos heb gespendeerd om de kleine Sophia te zoeken. Ik heb geen moment getwijfeld aan het feit dat ik haar zou vinden, ondanks de twijfels van Shane. Toen ik haar pop vond, was ik er zelfs zeker van dat ik degene zou zijn die haar naar haar moeder zou brengen. Ik sluit mijn ogen. Deze keer zou het niet anders zijn. Ik zal net zo lang zoeken tot ik die smerige klotekaart heb gevonden en ik hier weg kan. Elk moment met de "groep" hier, is er een teveel. Hier heb ik geen alleys, alleen maar tegenstanders. Hoewel ik het niet wil toegeven, kreeg ik bij de Atlantagroep eindelijk het gevoel dat ik er toe deed.. Dat ik een waardige rol speelde in de groep. Dat gevoel is volledig weggeslagen op deze kloteboot. Hier ben ik weer volledig op mezelf aangewezen. Ik kom weer overeind en zet mijn voeten naast het bed. Misschien heeft dit schip wel een bibliotheek..? Op een classy ass schip als dit kan een boekenhal niet ontbreken. Ik neem nog een slok water uit de fles in de poncho en schuif hem dan onder mijn bed. Vervolgens sluit ik de kast en laat ik de sleutel in mijn broekzak glijden. Als mensen menen dat ze zomaar in mijn kamer mogen komen, moeten ze dat vooral doen. Maar van de wapens en het voedsel blijven ze af. Ik draai me om en loop de gang op, op zoek naar de bibliotheek.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 22:16 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Volgens mij kunnen jullie wel wat samenwerking gebruiken... Ik heb de rest nog niet gezien maar jullie twee zien er in ieder geval niet erg gezond uit." Jess had de vogel boven het vuur gehangen en ik nam elke beweging die ze maakte in me op.
"Ik ga niet samenwerken met Daryl," informeerde ik haar resoluut. Tenzij ze oorlog wilde of een dooie. En over Rowan... Ik zou wel proberen te zorgen dat ze iets at, al was het maar om me een plezier te doen. Volgens mij zou ze weken minder eten beter overleven dan ik, omdat ik het niet gewoon was en zij wel.
Na een tijdje draaide ik de vogel om. Hij zag er zo lekker uit, ik moest alleen zien dat ik nog een stukje bewaarde voor Rowan.
Met mijn mes sneed ik er een klein stukje vanaf, om te zien of het vlees nog rood was. Vlees bakken was geen probleem voor mij, vooral geen gevogelte. Met een pruillipje liet ik het stukje vallen. Nog heel even en het zou wel goed zijn.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ik ga niet samenwerken met Daryl." meld ze me standvastig. Ik kijk haar fronsend aan en schud dan lichtjes met mijn hoofd. Ze kijkt er nogal bedenkelijk bij. "Ik snap echt niet wat jullie tegen elkaar hebben. Als jullie samen zouden werken zou er een stuk meer van komen," zeg ik met een koppige zucht. "Hij doet koppig over jou en jij over hem, terwijl jullie beide nog niet zo kwaad zijn." Mijn stem hou ik nog wel gedempt, de geur die we nu verspreiden is al verraderlijk genoeg. Na een tijdje draait ze de vogel om en snijd ze er zelfs een stukje vanaf. Volgens mij heeft zij een stuk meer kennis van het klaarmaken van vlees dan ik. Ik heb het al zo vaak te gaar laten worden of juist niet goed gebakken, dat het niet eens opweegt tegen de keren dat het vlees wel goed was. Hierdoor kijk ik er even glimlachend naar. "Ik weet wel een goede deal. Ik jaag, jij maakt het klaar en dan delen we het samen." Dan komen we er beiden beter vanaf, zij ook omdat ze dan kan aansterken. Ze kan echt wel wat extra vlees op haar botten gebruiken, nog niet te beginnen over de energie. Mijn hand haal ik even door mijn donkere krullen heen en strijk het zo wat naar achteren. Af en toe is het nog wel eens vervelend, die hele bos.

Rowan Ava Carter

Ik lach zoveel en zo hard dat mijn buik er gewoon pijn van gaat doen. Toch kan ik niet meer ophouden, het is net als vroeger. "Schei toch uit!" piep ik hoog naar Diana toe, terwijl ik haar een duw probeer te geven. Helaas zit ze te ver weg en val ik nog bijna om ook, waardoor ik opnieuw in een hoge lach schiet. Ondertussen klinkt het meer als een schor gepiep dan als echt lachen. Als ik buiten op de gang geluid hoor, kijk ik verbaasd, maar nog altijd lachend, naar Diana. "Ik wist niet dat je roomservice had besteld." lach ik en ik schud met mijn hoofd, waarna ik overeind kom. Even ben ik vergeten in welke situatie ik eigenlijk zit, waardoor ik naar de deur loop, Diana even aankijk en de deur dan open. Voor me staat een Walker, proestend van het lachen gooi ik de deur weer dicht. "Dat was geen roomservice!" roep ik uit, waarna ik mijn mes grijp en de deur weer open. Het mes duw ik in zijn hoofd, geef hem een duw tegen zijn borstkas aan waardoor hij naar achteren flikkert en met een bonk tegen de muur er tegenover land. Grijnzend sla ik de deur opnieuw dicht en ga ik terug in de puinhoop zitten. "Ik weet het, ik weet het, zeg maar niets. Ik ben goed met messen," schep ik wat overdreven op. "Zeg maar niet tegen Daryl dat ik het mes in zijn kop heb laten zitten, die kan er nogal chagrijnig van worden." giechel ik.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
'Ik snap echt niet wat jullie tegen elkaar hebben. Als jullie zouden samenwerken zou er een stuk meer van komen. Hij doet koppig over jou, jij over hem, terwijl jullie beiden nog niet zo kwaad zijn,' zuchtte ze.
Ik keek haar met opengevallen mond aan. 'Daryl niet kwaad? Ik heb bij hem anders toch nog geen andere emotie gezien dan kwaad, hoor,' mompelde ik.
Toen ik het stukje kip eraf sneed en weggooide keek Jess me aan. 'Ik heb wel een goede deal: ik jaag, jij maakt het klaar en dan delen we het samen.'
Ik keek haar een beetje moeilijk aan. 'Sounds fair enough,' mompelde ik zacht, 'maar ik wil het delen met Rowan en Nathan... En zo zal ik het nooit leren. What about: jij neemt mij mee jagen en ik maak het wel klaar?' vroeg ik.
In mijn oren klonk het doenbaar, dan hadden we twee keer zoveel opbrengst en ik vond het niet erg om te koken.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca lijkt toch uiterst verbaasd te zijn over mijn uitspraak, al is verbaasd nog niet eens het juiste woord. Verbijsterd komt er dichterbij in de buurt, te zien aan haar mond die een stukje open gevallen is. "Daryl niet kwaad? Ik heb bij hem anders toch nog geen andere emotie gezien dan kwaad, hoor." mompelt ze daarna dan ook. Ik lach zachtjes, ik weet wel beter. "Het is maar net hoe je hem benaderd denk ik." zeg ik iets achteloos en ik leun wat tegen een boom aan. Mijn deal lijkt echter niet zo aan te slaan. "Sounds fair enough," haar antwoord verbaasd me iets omdat ze er zo moeilijk bij kijkt. "maar ik wil het delen met Rowan en Nathan... En zo zal ik het nooit leren. What about: jij neemt mij mee jagen en ik maak het wel klaar?" stelt ze dan voor. Ik kijk haar iets ongelovig aan. "Daar heb ik ook geen problemen mee maar... waarom kunnen zij niet gewoon iets zelf doen? Je hoeft niet voor iedereen te zorgen en jezelf erbij in te laten schieten. Ik ben in ieder geval niet van plan om elke keer toe te schieten als jij jezelf verwaarloost voor anderen. Dit is een uitzondering." maak ik haar gelijk duidelijk. Nu kan ze er weinig zelf aan doen, ze kan niet jagen en niet voor zichzelf of anderen zorgen, maar als ze het wel kan en ze zorgt alsnog niet goed voor zichzelf, help ik gewoon niet meer.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

Jess leek ook niet echt enthousiast te zijn over mijn idee. 'Daar heb ik ook geen problemen mee maar... Waarom kunnen zij niet gewoon iets voor zichzelf doen?' Verstomd keek ik haar aan. Ja, Nathan zorgde al voor zichzelf en Rowan leek zichzelf ook goed in eten te houden, maar toch... 'Je hoeft niet voor iedereen te zorgen en jezelf erbij in te laten schieten. Ik ben in ieder geval niet van plan elke keer toe te schieten als jij jezelf verwaarloost voor anderen. Dit is een uitzondering.'
Het leek alsof ze me probeerde wakker te schudden en als dat haar plan was werkte het wel. 'Goed, we doen jouw deal,' zuchtte ik uiteindelijk. 'Maar alleen als je me af en toe meeneemt. Ik wil kunnen jagen.'
Je wist nooit of een van ons twee van plan was om de boot te verlaten of dat er iets zou gebeuren. 'Ik wil gewoon niet altijd van anderen afhankelijk zijn.'

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Goed, we doen jouw deal," stemt ze dan uiteindelijk met mij in en mijn lippen krullen iets om. "Maar alleen als je me af en toe meeneemt. Ik wil kunnen jagen. Ik wil gewoon niet altijd van anderen afhankelijk zijn." Ik knik tevreden naar haar, ze is best een slim meisje en als ze goed oplet zal ze volgens mij nog lang leven. "Dat vind ik goed, maar zorg eerst maar dat je iets aansterkt zodat je het ook echt aankunt. Ik zou niet willen dat je een jachtpartij met je leven moet bekopen." zeg ik serieus. Ze kon dit al bijna niet aan, als we straks achterna gezeten door Walkers kan ik moeilijk het leven redden van ons beiden als ze weer instort. Ergens vind ik het ook wel een fijn idee om samen met iemand anders te kunnen jagen, zodat ik niet constant alleen ben. Dit is misschien ook wel de reden waarom ik probeer gesprekken aan te gaan met de mensen aan boord en haar wil helpen. Een tijd geleden zou ik elk menselijk contact nog gemeden hebben en zeker niet anders geholpen hebben. Maar op een gegeven moment wordt je eenzaam en raak je door je zenuwen heen. Tot het moment dat ik hierheen kwam sliep ik niet meer dan drie uur per nacht, dan ben je toch ooit op. Zo lekker als de afgelopen twee dagen heb ik al maanden niet geslapen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Mijn oog bleef weer op de kip hangen, terwijl ik nog eens in sneed om te kijken of hij al goed was. Met een tevreden gezicht haalde ik hem van het vuur af en sneed ik er een stuk van de bil af, om de rest uit te steken naar Jess. 'Dat is goed,' antwoordde ze op mijn voorstel, 'maar zorg eerst dat je het aankunt, ik zou niet willen dat je een jachtpartij zou moeten bekopen met je leven.'
Ik knikte instemmend en nam een hap van dit sappige vlees. O, dit was zo lekker. Genietend knabbelde ik en slikte ik het door. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat ik dat ding echt geraakt heb.'
Ik was al blij dat ik haar ammo niet verspild had, want oneindige kogels waren er ook niet.
Ik was blij dat ik wel iets kon. Zulke dingen als dit leerde men je op school niet. Wat kon je uiteindelijk als je van school kwan? Zo goed als niets, behalve denken en hopen dat het zo in je boek stond omdat je het niet meer zeker wist.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ik kijk met een glimlachje toe hoe ze verder gaat met de vogel en besluit dat hij klaar is, waarna ze er een stuk vanaf snijd en de rest naar mij uitsteekt. Ik pak hem aan en snijd er zelf ook een stuk af. Ze knikt instemmend op wat ik te zeggen heb en ik neem enkele kleine happen van het sappige vlees. Ja, zo hoort het te smaken. "Ik kan nog steeds niet geloven dat ik dat ding echt geraakt heb." glundert ze zowat en ik grinnik even. "Je raakte hem in zijn vleugel, daardoor kon hij niet weg vliegen," vertel ik haar. Ik geef het grootste gedeelte van de vogel terug aan Rebecca. "Eet maar op. Ik heb al ontbeten." Een oneerlijk persoon ben ik zeker niet, zij heeft hem geschoten en het is haar eerste prooi. Daarom mag zij nu het grootste gedeelte hebben. Als ik het stukje opgegeten heb, gooi ik snel wat zand en aarde over het vuur heen zodat het dooft. Er was al niet veel meer over van de droge takken, maar langer dan nodig is moet het niet aan blijven. "Pas wel op, er zitten nog organen in." grinnik ik. Ik heb er niets uitgehaald, maar soms at ik dat ook op, gewoon om wat extra's te eten. Sommige dingen zijn prima eetbaar en ook nog eens heel gezond.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Het maakte me eerlijk gezegd niet uit waar ik hem geraakt had, zo lang ik hem maar geraakt had was ik blij.
'Pas op, er zitten wel nog organen,' grinnikte Jess.
Glimlachend nam ik de rest van de vogel vast, sneed ik er nog een klein stukje af dat ik in mijn mond propte. De rest was voor Rowan, of ze het nu wilde eten of niet.
Jess had het vuur al gedoofd, dus ik stond op en draaide me al richting het schip.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ze glimlacht er alleen om, om er nog een stuk af te snijden en dat op te eten. het verbaasd me dat ze de rest niet opeet. Als ze opstaat, kijk ik haar iets verbaasd aan, maar sta ik zelf ook op. "Voel je je alweer beter?" vraag ik toch voor de zekerheid, waarna ik met kleine, langzame pasjes richting het schip begin te lopen. Deze keer is het maar beter dat ik niet al te snel ga, voor Rebecca. Ik wil niet dat het nog erger wordt, al zal het niet zo snel gebeuren nu ze weer iets in haar maag heeft. Dan pas besef ik dat ze de vogel bewaard voor de andere twee, ik snap alleen niet waarom ze zo'n drang voelt om voor anderen te zorgen, maar ik besluit dat ik me er maar beter niet mee kan bemoeien. We hebben nu een goede deal en als ik weg zal gaan ooit, zal zij alsnog voor de rest kunnen zorgen, dat is het belangrijkst. Ze is de kwaadste nog zo net niet en ik vraag me echt af wat Daryl tegen haar heeft.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik de gang inloop, zie ik nog net hoe Rowan's deur wordt dichtgesmeten en een mannelijke Walker tegen de muur aan glijdt met het mes nog in zijn hoofd. Ik trek mijn kruisboog voor het geval er meer zijn, maar er zijn er geen te horen, te zien of te ruiken. Langzaam loop ik voorbij als ik een gedempte stem hoor praten. Het komt uit Rowan's kamer. "Ik weet het, ik weet het, zeg maar niets. Ik ben goed met messen," schept ze op. Dan begint ze op een hoge, meisjesachtige manier te giechelen. Ik krijg er de kriebels van. "Zeg maar niet tegen Daryl dat ik het mes in zijn kop heb laten zitten, die kan er nogal chagrijnig van worden!" vervolgt ze. Er volgt geen antwoord. Nathan, Tyler en Ryan zie ik nog niet zo gauw op haar kamer zitten en Jess en Rebecca zijn naar het bos gegaan. Wanneer het stil blijft, weet ik zeker dat Rowan daar alleen zit. Ik schud mijn hoofd en bestudeer het mes. Het zit diep in zijn schedel. Ik zet mijn voet tegen de borst van de Walker en trek het mes er in een keer uit. Onverantwoord om dat ding erin te laten zitten als je verder geen wapens bij je hebt. Ik denk aan wat ze net over me zei. Zo goed kent ze me dan wel weer, ondanks haar huidige staat. Ik laat het mes voor haar deur kletteren en loop dan door. Ik heb geen zin in nog een conversatie met die gek en ik heb met mezelf afgesproken dat ik haar niet meer vrijwillig op zou zoeken. Voor haar bestwil, maar vooral ook voor het mijne. Ik besluit een verdieping hoger te gaan dan de verdieping met onze slaapsuites waar ik me nu bevind. Ik ben er nog niet geweest maar ben tegelijkertijd ook nog geen bibliotheek tegen gekomen. Goede kans dat die boven is. Aan het eind van de gang, ver van de deuren af staat de bekleden trap al op me te wachten. Ik trek mijn kruisboog weer en sluip er naartoe. Ik weet niet of andere mensen al boven zijn geweest. Er bestaat een meer aan aannemelijke kans dat het vol zit met Walkers. Niks dat ik niet kan handelen. Als ik bij de trap arriveer, zie ik dat er behalve stof en oude vuiligheid nog geen verse, vieze schoenen op het stof staan. Dat moet betekenen dat er nog niemand van onze groep boven is geweest. Ik tuur naar boven, maar zie behalve een nieuwe verdieping met witte wanden nog niets.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Als ik iets voor mijn deur hoor kletteren, verstijf ik gelijk en staar ik in Diana haar blauwe ogen. We houden ons beide plots muisstil, maar ik kan het niet goed en begin te lachen. Ze probeert me nog tot stilte te manen maar dat lukt niet. Als ze overeind komt, besluit ik dat ook te doen. Het klonk ijzerachtig en dat komt niet van Walkers af. "Je moet het nakijken, wie weet wat het is." zegt ze tegen me en ik knik. "Ja, het monster van Loch Ness zeker." giechel ik zacht waarna ik mezelf naar de deur begeef en deze een stukje opendoe. Ik ben verbaasd als ik het mes zie liggen en pak het op. "Diana, kijk!" sis ik naar haar. Net op het moment dat ze naar me toe loopt, krijg ik Daryl aan de andere kant van de gang in het oog. "Nou, als je het over de duivel hebt." murmel ik. Natuurlijk, hij moet net zien hoe ik mijn mes in een hoofd laat zitten. "Oh, is dat hem!" hoor ik de hoge stem van Diana naast mijn oor en ik schrik op. Ze glipt langs me heen de deur uit en begint al zijn richting op te rennen. "Idioot, doe niet zo achterlijk en kom terug! We zitten niet meer op de middelbare school hoor." probeer ik haar op gedempte toon terug te roepen. Ik weet nog net haar pols vast te grijpen en haar terug te trekken, zodat ze niet als een idioot op hem af stormt. "Laat hem nou gewoon me rust, die is veel te druk bezig met jagen of zo." probeer ik haar over te halen om terug te komen. Helaas zet ze genoeg kracht terug en probeer ik haar naar binnen te worstelen. "Jezus, Ro. Hoe oud is hij wel niet, honderd?" vraagt ze plagerig. Ik geef haar een boze blik. "Nou sorry madame maar het zit hier niet vol met geile pubers." Mijn tong steek ik uit en ik sluit de deur weer achter ons.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Als ik naar boven wil lopen en mijn kruisboog in de aanslag houd, hoor ik een stem. "Idioot, doe niet zo achterlijk en kom terug! We zitten niet meer op de middelbare school hoor," hoor ik iemand sissen. Ik draai me half om en zie dat Rowan in de deuropening van haar kamer zit. Ze staart naar een punt ongeveer vier meter van mij vandaan. Ze lijkt gegeneerd maar kijkt me totaal niet aan. Haar blik blijft gefixeerd op dat ene punt tussen ons in. "Laat hem nou gewoon me rust, die is veel te druk bezig met jagen of zo," sist ze dan alsof ze het tegen iemand anders heeft en ik er niet bij sta. Ik trek mijn wenkbrauwen op en schud mijn hoofd. Ze raakt met het uur verder verwijdert van de wereld en met de minuut minder Rowan. Ik draai mijn hoofd weer weg en begin de trap weer op te lopen. Hoewel ik haar probeer te verbannen uit mijn gedachtes, vind ik het moeilijk om haar zo te moeten zien. Een klein stukje schuldgevoel blijft hardnekking aan me knagen, hoe hard ik het ook probeer te onderdrukken.. "Nou sorry madame maar het zit hier niet vol met geile pubers." Nee. Niet met geile pubers nee, bedenk ik me met een veel te groot besef van zelfkennis. Ik laat Rowan voor wat ze is en betreed langzaam de traptreden met mijn kruisboog gereed. Als ik bij het trappengat ben kijk ik voorzichtig over de rand. Het is een luxe gang (met wéér een fucking kroonluchter. Jezus, de voorspelbaarheid wordt bijna vervelend) met verschillende grote, glazen deuren die naar speciale kamers leiden. Door het glas van de dichtstbijzijnde deur zie ik vanaf hier al een stukje van de ruimte. Er staat een loopband met daarnaast een aantal fietsen. Hmm, een fitnessruimte.. dan moet deze hele gang met glazen deuren ingedeeld zijn in openbare ruimtes. Awesome. Mijn blik valt weer op de afzichtelijke kroonluchter. Deze is zelfs ingelegd met engeltjes. Dat geloof je toch niet? Dan hoor ik plots een rochelend geluid. Ik span de boog en klim de trap verder op zodat ik nu op de vloer van deze verdieping sta. Even denk ik dat het uit de achterkant van de gang vandaan komt, maar dan hoor ik dat er op de deur van de fitnessruimte geslagen wordt. Als ik weer kijk zie ik talloze Walkers met hun neus tegen de deur gedrukt staan, snakkend naar mijn vlees. Peinzend kijk ik naar het glas. Door het gewicht van tientallen Walkers vraag ik me af of die deur lang standhoudt. Ik besluit door te lopen maar bedenk me dat veel van deze openbare ruimtes waarschijnlijk vol zullen zitten met wandelende doden.

[ bericht aangepast op 4 feb 2013 - 16:40 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
Na een verbaasde blik stond ook Jess op. "Voel je je alweer beter?"
Om zeker te zijn zette ik een paar stapjes vooruit. "Prima, alleen voel ik me nog een beetje licht in mijn hoofd, maar dat gaat wel over." Ik ging dankbaar naast haar lopen toen ze niet te snel ging. In het midden van de weg stopte ik met lopen en nam ik haar arm vast, zodat ze ook stopte. "Jess, bedankt voor alles," mompelde ik toen ik haar glimlachend aankeek. Ze was wel een aardige vrouw, volgens mij zou ik het wel met haar kunnen vinden als ik haar al had gekend voor de apocalyps. Met Rowan zou dat een ander verhaal geweest zijn, dat vermoedde ik toch.
Na dat gezegd te hebben wandelde ik verder richting het schip. Het was al van in de verte zichtbaar en het was vreemd hoe wij de enige waren die erop zaten en maar een klein stuk bezette. Er zouden nog andere overlevenden kunnen zijn, maar die zouden we ook toch een keer tegen moeten gekomen zijn als ze opzoek gingen naar eten of zo. Het leek me in ieder geval sterk.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov