{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Waarom ga je niet naar hem toe, Ro? Je vindt hem wel leuk." Haar grijns zorgt er alleen maar voor dat ik me opnieuw verrot voel en ik begin op mijn nagels te bijten. "Nee, hou erover op," mompel ik wat gegeneerd. "Het is voorbij, ik wil niet nog eens gekwetst worden." Met een plof ga ik op het bed zitten waarna ik mezelf achterover laat vallen. Diana kruipt voorzichtig naast me en haalt haar hand geruststellend door mijn lange, wat geklitte haar heen. "Je bent jezelf niet, Rowan..." begint ze met een zachte stem. Ik sluit mijn ogen en bijt even op mijn lip. "Je bent veel veranderd door de apocalyps, maar je bent wel ergens jezelf gebleven. Nu ben je dat niet meer. Sinds wanneer freak je hem elke keer zo uit? Je bent zelfs bang voor dingen die er helemaal niet zijn. Je hebt zoveel tegenslagen gehad en elke keer kwam je er sterker uit. Je kan dit keer niet breken. Nog niet." fluistert ze me toe. Mijn onderlip begint iets te trillen omdat ik weet dat ze gelijk heeft. Zachtjes begin ik te huilen, maar niet meer hysterisch, kwaad of gefrustreerd. "Wees gewoon jezelf, met of zonder muur." Ik knik er op en open mijn ogen, maar Diana is er niet meer. Ik weet heus wel dat ze er niet echt was, maar ik mis haar nu wel. Ze had gelijk, ik heb me als een idioot gedragen de laatste 48 uur. Mijn ogen veeg ik droog en ik pak het gebroken fotolijstje van de grond af. Even zucht ik, waarna ik opsta en de kamer verlaat. Hier moet ik niet meer terugkomen, aan de foto alleen heb ik wel genoeg. Ik druk hem iets tegen me aan als ik de kamer weer verlaat. "Diana, ik mis je." fluister ik tegen de deur.

Jessalyn Hope

"Prima, alleen voel ik me nog een beetje licht in mijn hoofd, maar dat gaat wel over." antwoord Rebecca en ik knik dan, waarna we gaan lopen op het rustige tempo. Ik ben blij dat ze het goed bij kan houden. Toch blijf ik haar iets in de gaten houden, zeker nu we weer zo open en bloot rondlopen. Als ze plots stopt en mijn arm vast neemt, stop ik ook met lopen en kijk ik haar wat bezorgd aan, bang dat het toch niet goed gaat. Toch ziet ze er prima uit, beter zelfs. "Jess, bedankt voor alles." bedankt ze me dan plots met een glimlachje. Mijn gezicht gaat van bezorgd, naar verbaasd en dan een brede glimlach. Ze loopt al snel verder en ik volg haar. Het is een vreemd gevoel, haar bedankje, maar het doet goed. "Geen probleem, eigenlijk vind ik het prettig om te doen. Ik moet eigenlijk jou bedanken dat je met me samen wilt werken, ondanks de situatie." bedank ik haar terug als we weer lopen. Het laatste klinkt iets aarzelend, omdat ik er eigenlijk niet over wil beginnen bij haar. Het ligt duidelijk gevoeliger dan ik had verwacht. Het gaat lekker, een deal met Daryl en met Rebecca, dat allemaal op één dag. Volgens mij red ik het hier met gemak op deze boot, het voelt aan als een klein wonder. Als de rest nou ook nog goed komt, zal het nog beter zijn.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Geen probleem, eigenlijk vind ik het prettig om te doen. Ik moet eigenlijk jou bedanken dat je met me samen wilt werken, ondanks de situatie," zei ze, terwijl ze verder liep.
"Ja... De situatie," mompelde ik zachtjes. Alleen wist ik niet zeker over welke situatie ze het nu bepaald had. Dat gedoe met Daryl, of dat gedoe met Daryl, zij en Rowan. Als het dat laatste was, ik had het haar vergeven. Het was niets tussen mij en haar. Maar Daryl had ik het nog niet vergeven. Het was gewoon vuil dat hij zoiets had geflikt. Jess had geluk dat ze voor geen haar op Rowan leek.
De boot kwam al in het zicht en mijn pas versnelde. De vogel was aan het afkoelen en ik wilde hem liever nog warm aan Rowan geven dat koud. Misschien moest ik ook de organen eruit halen, want dat zou ze vast niet lekker vinden.
Aan de loopplank hield ik even halt en kuchte ik. Ik had geen zin om naar binnen te gaan.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ja... De situatie." is haar zachte reactie. Goed, geen geschikt onderwerp dus en ik zal het er ook niet meer over hebben als het niet nodig is. Als iemand er tegenover mij over begint, is het wat anders. Toch ben ik niet van plan om mezelf te gaan verdedigen tegen hun persoonlijke soapserie. Ik doe wat ik wil, ik ben niemand een uitleg verontschuldigend en zeker niet als ik van niets wist. Daryl zet het nu op vrijwillige en nuchtere basis door, dus moeten ze maar bij hem wezen. Ze versnelt haar pas als de boot in zicht komt en ik loop snel met haar mee. Ze is in ieder geval wel bijgekomen door dat vlees, zeg. Bij de loopplank stopt ze met lopen en kucht ze even. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik haar aan, het leek juist alsof ze haast had en graag terug wilde. Ik vraag me af wat er plotseling veranderd is. "Is er iets?" vraag ik, iets nieuwsgierig wat ik probeer te verbergen. Wisselvallig, dat past wel bij haar. Snel kijk ik om me heen, maar ik kan niet zien of bedenken waarom ze plotseling blijft staan.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Is er iets?" vroeg ze toen ik stopte met wandelen.
"Ik heb geen zin om terug naar binnen te gaan. Vroeger haatte ik het buiten het schip, maar nu is er daarbinnen enkel ellende en ruzie te vinden..." Ik zuchtte zacht maar wandelde toen verder. "Hé, nog eens bedankt. Ik ga het eten even wegbrengen. Ik zie je nog wel."
Ik opende de deur van de hal en snelde naar de keuken om en bord en wat bestek te halen. De vogel reeg ik van de stok af en vakkundig begon ik erin te snijden om de organen uit te halen. Damn, dat zag er allesbehalve smakelijk uit. Goed dat Rowan het niet moest aanzien en dat Jess gezegd had dat ze er nog inzaten, anders was ik het waarschijnlijk vergeten.
Toen ze eruit waren, propte ik ze in een vuilzak en baande ik mijn weg weer door de gang naar Rowan. Voor haar deur stopte ik. Zachtjes klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Ze was weg? Paniek nam het weer over. Zou ze iets gaan doen zijn? "Rowan?" vroeg ik zacht, terwijl ik de gangen begon door te lopen.

[ bericht aangepast op 4 feb 2013 - 18:02 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ze was net naar buiten gelopen en ze was trouwens op haar oude kamer, niet waar ze nu haar kamer heeft. ]

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
[Ze was net naar buiten gelopen en ze was trouwens op haar oude kamer, niet waar ze nu haar kamer heeft. ]

[Ooh, ik pas het wel even aan.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Morrowind schreef:
Rebecca Morgan
"Is er iets?" vroeg ze toen ik stopte met wandelen.
"Ik heb geen zin om terug naar binnen te gaan. Vroeger haatte ik het buiten het schip, maar nu is er daarbinnen enkel ellende en ruzie te vinden..." Ik zuchtte zacht maar wandelde toen verder. "Hé, nog eens bedankt. Ik ga het eten even wegbrengen. Ik zie je nog wel."
Ik opende de deur van de hal en snelde naar de keuken om en bord en wat bestek te halen. De vogel reeg ik van de stok af en vakkundig begon ik erin te snijden om de organen uit te halen. Damn, dat zag er allesbehalve smakelijk uit. Goed dat Rowan het niet moest aanzien en dat Jess gezegd had dat ze er nog inzaten, anders was ik het waarschijnlijk vergeten.
Toen ze eruit waren, propte ik ze in een vuilzak en baande ik mijn weg weer door de gang naar Rowan. Voor haar deur stopte ik. Zachtjes klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Ze was weg? Paniek nam het weer over. Zou ze iets gaan doen zijn? "Rowan?" vroeg ik zacht, terwijl ik de gangen begon door te lopen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ik heb geen zin om terug naar binnen te gaan. Vroeger haatte ik het buiten het schip, maar nu is er daarbinnen enkel ellende en ruzie te vinden..." Ik knik begrijpend als ze zucht, maar ik kan er niets op zeggen want ze loopt alweer door. "Hé, nog eens bedankt. Ik ga het eten even wegbrengen. Ik zie je nog wel." Ik kijk haar even na. "Ja, tot later." mompel ik haar achterna. Echt heel wisselvallig. Op mijn dooie gemak loop ik ook terug naar binnen, het voelt raar om nu weer niets om handen te hebben. Buiten had ik altijd wel iets te doen, vooral verder gaan. Hier is het eigenlijk best doelloos, zelfs overleven is niet meer zo moeilijk als het eens was. Ik heb er geen problemen mee, ik moet alleen iets anders te doen vinden. Ik weet niet of er een taakverdeling is, al lijkt het me niet. Het is hier best chaotisch, vooral omdat het lijkt alsof niemand de leiding genomen heeft en als iemand dat al gedaan heeft, is het Daryl die niet echt op taken let en zelf gewoon alles oplost. Behalve vrouwentaken dan, ik zie hem nog niet zo snel wassen. Ik lach even bij het idee en besluit dan verder te gaan met mijn verken toch door het schip. Ik moet wel oppassen, want er zijn duidelijk niet overal mensen geweest. In mijn eentje ga ik het schip in ieder geval niet Walkervrij maken, misschien vraag ik nog wel eens of ze me willen helpen. Ik weet zeker dat Rebecca wel mee wilt doen.

Rowan Ava Carter

Ik begin weg te lopen van de kamer, de foto haal ik uit de kapotte lijst en die gooi ik achter me neer. Die heb ik niet meer nodig, misschien vind ik wel eens een andere waar hij in past. De foto zelf prop ik in mijn achterzak. Ik vind het wel fijn om hem bij me te hebben en ik ben nu ook minder kwaad op Diana. Het was een rare ervaring en ik weet dat het waarschijnlijk niet echt was, zolang niemand er wat van gemerkt heeft is het goed. Voor het eerst sinds een hele tijd voel ik me echt helder en beter dan hiervoor, hoewel ik wel hoofdpijn heb. Als ik naar beneden loop, kom ik Rebecca ineens tegen. Oh shit, dat is waar ook. Voordat Diana ineens verschijnt had ik gezegd dat ik er zo aan zou komen, maar ik ben niet terug gekomen en weggegaan. "Rebecca..." mompel ik zacht als ik haar tegen kom. Ik voel me echt schuldig nu en hoop maar dat ze zich geen zorgen heeft gemaakt. "Ik was eventjes... bezig." Ik glimlach iets naar haar en probeer mijn haar wat te fatsoeneren.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Rebecca," mompelde Rowan zachtjes. Ze zag er nogal chaotisch uit. Haar haar zat in de war, maar dat had ze volgens mij ook al door want ze begon het te fatsoeneren. "Ik was eventjes... bezig."
"Ik ook," mompelde ik uiteindelijk, terwijl ik het bord onder haar neus duwde. "Eet. Ik heb het zelf geschoten." Dat laatste voegde ik er meer aan toe om haar te overtuigen, zodat ze het niet zou afslaan omdat ik het speciaal voor haar was gaan vangen en had klaar gemaakt.
Zonder het te vragen duwde ik haar kamerdeur open, maar keek haar toch even vragend aan voor toestemming. Rowan had nogal raar gedaan toen ze terug kwam van Daryl en ook toen ze me meesleepte naar het schip. Ze moest maar niet denken dat ik hem niet gezien had en dat ik niet gezien had zij op hem af ging. Als ze terug naar hem ging, was het op eigen risico. Als hij haar opnieuw kwetste was ik alleen niet meer zo zeker of ik er weer zou zijn om haar te troosten.

[ bericht aangepast op 4 feb 2013 - 18:35 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik ook." mompelt ze als antwoord en duwt een bord onder mijn neus, welke ik aarzelend aanpak en er even met een vies gezicht naar kijk. Vlees, geweldig. "Eet. Ik heb het zelf geschoten." Ik kijk haar verrast aan, was ze dat aan het doen? Toch hou ik er niet zo van als mensen mij dingen bevelen, niet met eten tenminste. Ze duwt mijn kamer open en kijkt me dan aan, waardoor ik iets onzeker word. Is er misschien iets gebeurd? Toch knik ik iets en loop ik zelf ook mijn kamer in, om plaats te nemen op het bed en in kleermakerszit te gaan zitten. Het bord zet ik voor me neer zonder iets aan te raken. "Dat is wel gaaf, Rebecca," zeg ik met een trotse toon in mijn stem. "Ik wist helemaal niet dat je dat kon." Ik hoop het onderwerp af te kunnen leiden en zo het eten te kunnen negeren. Het ruikt heerlijk, maar mijn maag draait zich ervan om en ik word misselijk.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Dat is wel gaaf, Rebecca. Ik wist helemaal niet dat je dat kon." Rowan liep naar binnen en ging op het bed zitten.
"Ik ook niet," mompelde ik zachtjes. "Maar toe Rowan, ik wil niet dat je ondervoed raakt. Doe het dan gewoon voor mij." Ik keek haar zowat smekend aan. Ik voelde wel dat ze van onderwerp probeerde te veranderen, maar dat werkte niet bij mij. Ik had de meeste mensen meteen door. Zelfs die paar stukken vlees hadden me een stuk beter laten voelen. Ik voelde me nog niet op en top, maar toch beter dan anders. Ik kon weer rustig op mijn benen staan, helder denken, ... Ik moest gewoon wat beter voor mezelf gaan zorgen voor ik weer zielig ging doen.
Nog steeds smekend bleef ik haar aankijken. Ik ging op het bed zitten en zette het bord tussen ons in.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik ook niet," zegt ze zacht. "Maar toe Rowan, ik wil niet dat je ondervoed raakt. Doe het dan gewoon voor mij." Haar smekende ogen zorgen dat ik me alleen nog maar schuldiger voel als ik niet eet. Verdomme. Ze zet het bord tussen ons in als ze op het bed gaat zitten en blijft me smekend aankijken. Ik kijk weg van haar blik om het niet te hoeven ondergaan. Sinds die koekjes heb ik niets meer gegeten, ik weet niet eens meer hoelang geleden dat is. Twee dagen? Ik laat een zachte zucht horen als ik naar het eten kijk. Getsie, het vet druipt er gewoon vanaf. "Goed, een beetje dan. En alleen als jij mee eet en me vertelt hoe je dit voor elkaar gekregen hebt." geef ik dan toch toe en ik kijk op naar haar. Volgens mij is ze er zelf wel achter gekomen dat ik expres niet wil eten. Het is waarschijnlijk door mijn denkbeeldige Diana dat ik nu niet wegloop omdat ze me probeert te dwingen en mezelf er gewoon aan waag. Misschien ook omdat Rebecca dit voor mij gedaan heb en ik het waardeer, toch lijkt er nog iets mis te zijn. Ik kan mijn vinger er alleen niet op leggen, wat is er anders? Is ze boos op me omdat ik verdwenen ben daarnet?

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Goed, een beetje dan. En alleen als jij mee eet en me vertelt hoe je dit voor elkaar gekregen hebt." Ze wierp er een vieze blik op.
Ik keek een beetje beledigd. Zo slecht smaakte het helemaal niet. "Goed," zei ik uiteindelijk goedkeurend. Met mijn vingers trok ik er een klein stukje vanaf, waar ik nog kleinere stukjes van begon te eten. "Wat vind je ervan? Kijk, ik weet dat je het niet leuk gaat vinden, maar Jess heeft me geholpen. Aan Daryl ging ik het echt niet vragen," mompelde ik schuldbewust, "Maar ik heb 'm zelf geschoten en zelf gemaakt. Jess heeft alleen voor een vuurtje gezorgd. En ja, je hebt het recht om boos op me te zijn omdat ik het aan haar gevraagd heb, maar ik wil gewoon niet van andere afhankelijk zijn als het om eten gaat."
Ik durfde haar niet meer aankijken omdat ik bang was voor haar reactie. Ze ging het zeker en vast niet op prijs stellen dat ik het nou net aan Jess had gevraagd. Ik stopte nog een klein stukje in mijn mond en knabbelde zacht.

[ bericht aangepast op 4 feb 2013 - 19:15 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Ik besluit de Walkers voor nu te laten voor wat ze zijn. Het zijn er teveel voor mij alleen. Problemen opzoeken terwijl dat niet hoeft, is dom en ondoordacht. Als die Walkers door het glas breken, zie ik dan wel wat ik ga doen. Ik sluip voorzichtig verder de gang door en kijk door de tweede glazen deur. Er is een enorm zwembad met glijbaan te zien. Het water is spookachtig groen doordat het al in geen tijden meer ververst is. Ik open voorzichtig de deur en houd mijn kruisboog gereed. Er drijven twee lichamen in het water. Ik stap de ruimte in en kijk rond. Het is een van de weinige kamers waar geen bloedvlekken op de muren zitten. Ik wandel naar de rand van het zwembad en kijk naar de dobberende lijken. Misschien zijn dit Walkers die per ongeluk het water ingelopen zijn. Zo stilletjes als ik kan, sneak ik weer weg. Dan zie ik een eerstehulp kit hangen. Hmm, die zou in de toekomst nog wel eens van pas kunnen komen. Voor mezelf dan. Die asswipes op dit schip hebben me de vorige keer ook niet verbonden of gedesinfecteerd terwijl ze wel een EHBO-kit hadden liggen. Niet dat ik zo van het verband en zo ben.. Maar het gaat om het principe. Ik pak het ding van de muur en loop de gang weer op. Ik sta direct oog in oog met een verloren Walkervrouw. Voor ze me goed en wel heeft opgemerkt heb ik mijn kruisboog al gepakt. De EHBO-kit valt op de vloer. Ik richt de pijl tussen haar ogen en schiet. Ze valt direct achterover. Snel trek ik de pijl uit haar hoofd en raap ik de kit op. Het was hier nog helemaal niet veilig. Wie weet hoeveel Walkers zich op deze gang schuilhielden. In die fitnesshal alleen al waren het er minstens dertig voor zover ik dat kon zien. Ik kan maar beter zo snel mogelijk de gang checken om te zien of er een bibliotheek op deze verdieping is en daarna weer gauw naar beneden gaan. Bang voor de Walkers ben ik niet. Nooit geweest ook niet. Maar onnodig roekeloos worden is spelen met je leven, en mijn overlevingsdrang is daar net iets te groot voor. Die is er. Wat er ook gebeurt.

[ bericht aangepast op 4 feb 2013 - 21:41 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Goed," stemt ze er uiteindelijk mee in. Jammer, ik had gehoopt van niet zodat ik niets hoefde te eten, maar nu heb ik het al gezegd. Ze trekt er een klein stukje vanaf waarna ik er even aarzelend naar kijk, maar als ze begint te praten, pak ik er een klein stukje vanaf. "Wat vind je ervan? Kijk, ik weet dat je het niet leuk gaat vinden, maar Jess heeft me geholpen. Aan Daryl ging ik het echt niet vragen," vertelt ze. Ik blijf even hangen in mijn beweging, maar zonder haar aan te kijken stop ik dan een klein stukje in mijn mond die ik flink herkauw. "Maar ik heb 'm zelf geschoten en zelf gemaakt. Jess heeft alleen voor een vuurtje gezorgd. En ja, je hebt het recht om boos op me te zijn omdat ik het aan haar gevraagd heb, maar ik wil gewoon niet van andere afhankelijk zijn als het om eten gaat." sluit ze af, zonder naar me te kijken. Als ik het uiteindelijk doorslik, zeg ik pas iets. "Je moet doen wat je moet doen om te overleven," mompel ik. "Wel goed van je, trouwens. Zelf geschoten, hm?" Ik pers een glimlachje op mijn gezicht en eet nog een klein stukje. Haar naam vind ik nog altijd vreselijk om te horen, maar ik weet dat het niet haar schuld is en dat ze vast denk dat ik nog helemaal doorgedraaid ben als ik er vreemd op reageer. Ik kijk schattend naar het vlees dat voor me ligt. Als ik meer eet, kan ik het nog uitspugen als ze weg is, maar dat doe ik niet. Dan voel ik me schuldig omdat ik kostbaar eten verspil. Hierdoor hou ik het bij de twee kleine stukjes.

---

Your make-up is terrible