• Welcome to the Caedus Asylum, opgebouwd in het jaar 1829 in Amityville, New York. Het vindt plaats in een oud ziekenhuis. Gesloten vanwege de activiteiten die er plaats vonden, echter hedendaags weer bruikbaar gemaakt door de werknemers die er resideren.
    Mensen die er als patiënten verbleven, werden vanzelfsprekend voor gek verklaard voor de verhalen die zij vertelden. Zo kwam het ter spraken dat het personeel hen vernederden op verschillende manieren, de cliënten misbruikten door intieme aanrakingen en zelfs verkrachtingen voor kwamen. Dat was desondanks niet het enige, want ook geweld, intimidatie en martelingen kwamen aan de orde. De werknemers stookten graag en in één op één gesprekken met een zieke fluisterde degene ook allemaal dingen in die in feite niet waar zijn, zoals ‘Je doet degenen rondom je pijn met je ziekte…’ en ‘Hier zal je beter worden.‘
    Op een gegeven moment begonnen de zieken erin te geloven, maar dat kwam niet alleen door de ingefluisterde praatjes. Elke keer kregen ze psychoactieve middelen, die de dingen nog erger maakten dan ze al waren.
    Nu begint de geschiedenis zich weer te herhalen, als de Artsen en Zusters zich bij elkaar voegen om het ziekenhuis opnieuw levend te maken. Ze zullen mensen zoeken die als patiëntes kunnen dienen, en de volgende ochtend zal degene wakker worden in een oud ziekenhuis met een verschrikkelijke hoofdpijn. Wegrennen kunnen zij niet; voor de ramen zitten planken getimmerd en alleen de deur van je eigen kamer zit niet op slot.

    It is starting all over again and nobody can stop them.
    The pain. The horror. The intimacy.
    On a certain day, you will go crazy.

    Good luck with surviving, saints and sinners.

    The cover was made by Frodo.


    Personeel |
    Morticia | Alec Gates
    Frodo | Samantha Lockwood
    Lolicia | Bryan Steines
    Cashby | Male.

    Patiënten |
    OpheIia | Adelyn Raven Cavett
    Noraley | Scarlett Bennett
    Lizor | Quinn Tereza Cole.
    Jul | Taylor Thomassen.
    NCIS | Angela Myra Night.

    Het gaat er dus om dat de werknemers een psychische stoornis hebben en niet de patiënten. Anders klopt het niet meer. Ze gaan dan wel op zoek naar mensen die wandaden verrichten, zodat ze deze mee kunnen nemen, echter dit keer zijn de rollen omgedraaid. Aangezien de patiënten daar niet weg kunnen en de middelen die ze zullen krijgen, worden ze langzaamaan gek. Ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is.

    Rules ||
    • Leeftijd moet tussen de 16 en 25. Voor de werknemers mag dat wat ouder zijn.
    • Schelden en 16+ mag, maar ruzie in OOC wil ik in het topic niet hebben. Ik wil erbij helpen om het op te lossen, alleen moeten beiden ervoor open staan.
    • Graag een post schrijven van meer dan vijf regels, anders loop je geheid vast. Ik wil liever geen one-liners.
    • Ga geen ruzie uitlokken met andere spelers, respecteer elkaar en sluit eenieder niet buiten.
    • Schrijf en bestuur alleen je eigen personages, niet dat van een ander!
    • No Gary-Stu’s and Mary Sue’s.
    • OOC graag tussen haakjes: () [] {}.
    • Melden als je nieuwe username hebt. Daarbij maak ik alleen nieuwe topics aan.
    • Je mag drie persona’s, alleen wel gevarieerd en niet allemaal vrouwen. Dat geldt voor iedereen en ik maak geen uitzonderingen. Oefening baart kunst, laten we het zo maar zeggen.
    • Reserveringen blijven 24 uur staan.

    [ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 20:52 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Scarlett Bennett
    Een rilling trekt door mijn lichaam ten gevolge van wat ik allemaal zie. Overal is het smerig en de geur die er hangt, is ook zeer onplezierig. Ik trek mijn neus er voor op en sla mijn armen beschermend om me heen. Het witte hemd biedt niet veel warmte en de omgeving oogt koud aan. Hoe komt het dat ik hier ben? Hebben mijn ouders me soms weggedaan? Of hebben we zo weinig geld dat we nu hier verblijven en ik in een wit hemd moet rondlopen? De afgelopen maanden werden de rekeningen duurder en ging het weer een beetje bergafwaarts met de financiën. Toch heeft ons huishouden het altijd wel gered, al zij het minimaal. Ik schrik me rot als er ineens een jongen voorbij rent met een stuk hout in zijn handen, maar voordat ik het me goed en wel realiseer, is de jongen weer verdwenen. Verward blijf ik stilstaan en ik vraag mezelf af of ik dat zojuist gedroomd heb, of dat er zojuist echt iemand voorbij kwam. Hoewel, droom is een groot woord. Eerder een illusie dan, want ik ben klaarwakker.
    Ik ga de kamer weer in waar ik vandaan kwam, misschien dat er daar wel een briefje ligt met uitleg. Dat mijn ouders, of eigenlijk mijn moeder, aan het werk zijn. Mijn voetstappen klinken zacht op de koude ondergrond. Weer trekt er een rilling door me heen. Alles aan deze plek is vies en onaangenaam. Waar ben ik terecht gekomen? Nu ik goed om me heen kijk, zie ik overal tegels waarvan ik vermoed dat ze voorheen wit zijn geweest en sommigen ook nog heel waren en niet half gebroken of met een barst erin. Ik ga in het bed zitten en sla mijn armen om mijn opgetrokken knieën.
    "Waar zijn pap en mam?" fluister ik de stilte in.
    Ik weet dat ik waarschijnlijk alleen maar een lastpost ben voor ze dat geld kost, maar ze hadden het kunnen zeggen. Ik bijt op mijn onderlip zodat ik niet verder afdwaal met mijn gedachten. Daar is geen reden toe Scarlett, spreek ik mezelf toe in gedachten. Je bent gewoon prima, toch?
    "Maar waarom ben ik dan hier?"
    Zachtjes wieg ik mezelf heen en weer om iets te doen te hebben en mezelf rustig te houden. Ik kom er wel snel achter, het zal gewoon een grapje zijn van vriendinnen. Hoewel ik het totaal niet grappig vind, het hier akelig is en ik helemaal alleen ben, voor zover ik weet. Nog steeds ben ik er namelijk niet achter of ik die jongen nu echt voorbij heb zien komen of me dat verbeeld heb. Met een zucht kom ik weer van het bed overeind. Ik ben niet het persoon dat makkelijk stil kan blijven zitten, ik moet iets te doen hebben. Ik heb geen flauw idee van tijdsbesef, want ik werd daarstraks wakker zonder dat ik een klok heb gezien. Ook is het niet mogelijk om uit het raam te kijken, wat er voor zorgt dat ik en niet weet hoe laat het is en ik me opgesloten voel. Aangezien ik daar niet kan achterkomen en er op de kamer niets te doen is behalve in het muffige bed liggen, begeef ik me weer naar de gang om te kijken of ik iemand zie.


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    Adelyn Raven Cavett
    Ik merkte dat ik een beetje mijn balans verloor, dus had ik geen keuze en leunde ik tegen de vieze muur aan met mijn beide onderarmen. De muur voelde ruw en steenkoud aan, maar ik wist dat ik om zal vallen als ik het niet gebruikte als ondersteuning.
    Ik voelde me een beetje duf en vroeg mezelf nog altijd af of dit echt was. Vast wel, toch? Anders was deze droom wel héél realistisch.
    De omgeving begon een beetje te draaien en ik kneep opnieuw mijn ogen even dicht. Een angstig, enigszins pijnlijk geluidje rolde over mijn lippen. Wat moest ik in godsnaam doen? Deze plek verkennen? Ik was doodsbang, al wilde ik het zelf niet echt toegeven.
    Toen ik het gevoel had dat ik weer op beide benen kon staan, rechtte ik mijn rug en liet ik mijn armen weer slapjes langs mijn lichaam hangen. Ik keek een beetje moedeloos naar de hal, die naar mijn gevoel eindeloos lang was. In een paar muren waren een paar angstaanjagende barsten te vinden, waar af en toe en stof van naar beneden dwarrelde. Zwak licht viel de ruimte binnen door de ontzettend kleine raampjes en de vloer voelde ijskoud aan tegen de blote huid van mijn voeten aan.
    Een onaangename rilling kroop over mijn onderrug en langzaam begon ik met lopen. Ik moest zoeken naar een uitgang, of op zijn minst uitvinden waar ik was... en waarom.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Alec Gates |

    Op weg terug humde hij een angstwekkend deuntje, al klonk het voor hem meer vrolijk in de oren dan een ander zou doen, maar hij was immers ook een gestoorde maniak – wat nogal zwakzinnig is uitgedrukt. Zijn handen zaten voor de helft in de broekzakken, die bij een zwarte, nette broek hoorde. Verder had de 24-jarige man een witte blouse aan, zwarte stropdas en daarboven een witte doktersjas met zakken erin, welke hij open had hangen. Zijn tatoeages waren hierdoor niet te zien.
          Het hummende deuntje ging over in een zacht gefluit dat, terwijl je dacht dat het niet erger kon worden, griezeliger klonk, alsof hij op weg was iemand te vermoorden. Dat was hij niet, hij was enkel uiterst benieuwd wie er wakker was geworden. Daarbij had hij wel zin in een sessie met één van zijn patiënten. Is het Jack, Adelyn of Matt die bij hem op de bank mag gaan zitten? Alec hoefde niet lang te wachten, want er klonk gestrompel, een langzame tred, maar het klonk in zijn oren als verloren, goddelijke muziek.
          Hij liep de hoek om, en grijnsde al bijna gelijk toen hij zag wie eraan kwam.
          ‘Adelyn Cavett,’ kwam er huiveringwekkend en tegelijkertijd lichtelijk verrukt over zijn bleke, dunne lippen vandaan. Wanneer hij dit zei, hield hij halt en keek enkel op een bepaalde manier als dat een roofdier naar zijn prooi kijkt.
          Jij moet de leiding nemen, klonk de stem van zijn vader in gedachten. Neem de leiding, Alec. Wees een man. Het ging niet weg en leek terug te komen als onkruid, hij had zijn les wel geleerd. Alec moest zien wie er de baas was hier, dus liep hij met een eng grijnsje op haar af en ging vlak voor haar staan. Terwijl hij iets naar beneden moest kijken, omdat zij kleiner was, hoopte hij haar zo te intimideren.
          ‘Volg mij, ik wil met je praten.’ Hij bracht het alsof ze al langer hier woonde en in sessie was.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    [Sorry voor het korte stukje. Ben moe en heb niet veel inspi.]

    Angela Myra Night

    Een vlaag van woede en angst komt in me op. Ik sta op en ren weg, de lange gang door terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
    Opeens loop ik tegen iemand aan. Ik val achterover en kom hard op mijn rug terecht. De pijn leidt me even af, maar dan zie ik de muren weer op me afkomen en komt de doodsangst terug.
    Ik ga rechtop zitten en ga weer hard gillen terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen rollen.
    Mijn handen leg ik voor mijn ogen, maar het helpt niets. Het gegil van me gaat door en door.
    Ik zou willen dat iemand een eind zou maken aan deze hel.


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Morticia schreef:
    Alec Gates |

    Op weg terug humde hij een angstwekkend deuntje, al klonk het voor hem meer vrolijk in de oren dan een ander zou doen, maar hij was immers ook een gestoorde maniak – wat nogal zwakzinnig is uitgedrukt. Zijn handen zaten voor de helft in de broekzakken, die bij een zwarte, nette broek hoorde. Verder had de 24-jarige man een witte blouse aan, zwarte stropdas en daarboven een witte doktersjas met zakken erin, welke hij open had hangen. Zijn tatoeages waren hierdoor niet te zien.
          Het hummende deuntje ging over in een zacht gefluit dat, terwijl je dacht dat het niet erger kon worden, griezeliger klonk, alsof hij op weg was iemand te vermoorden. Dat was hij niet, hij was enkel uiterst benieuwd wie er wakker was geworden. Daarbij had hij wel zin in een sessie met één van zijn patiënten. Is het Jack, Adelyn of Matt die bij hem op de bank mag gaan zitten? Alec hoefde niet lang te wachten, want er klonk gestrompel, een langzame tred, maar het klonk in zijn oren als verloren, goddelijke muziek.
          Hij liep de hoek om, en grijnsde al bijna gelijk toen hij zag wie eraan kwam.
          ‘Adelyn Cavett,’ kwam er huiveringwekkend en tegelijkertijd lichtelijk verrukt over zijn bleke, dunne lippen vandaan. Wanneer hij dit zei, hield hij halt en keek enkel op een bepaalde manier als dat een roofdier naar zijn prooi kijkt.
          Jij moet de leiding nemen, klonk de stem van zijn vader in gedachten. Neem de leiding, Alec. Wees een man. Het ging niet weg en leek terug te komen als onkruid, hij had zijn les wel geleerd. Alec moest zien wie er de baas was hier, dus liep hij met een eng grijnsje op haar af en ging vlak voor haar staan. Terwijl hij iets naar beneden moest kijken, omdat zij kleiner was, hoopte hij haar zo te intimideren.
          ‘Volg mij, ik wil met je praten.’ Hij bracht het alsof ze al langer hier woonde en in sessie was.

    Adelyn Raven Cavett
    Een zacht geluid was hoorbaar vanuit de verte en het bezorgde me een omineus gevoel. Ik sjokte verder, hopend dat ik iemand anders zal aantreffen die in dezelfde situatie zat als dat ik deed. Vast niet, maar het was het proberen waard.
    Het zachte geluid ging over in gefluit, wat een tweede rilling over mijn rug veroorzaakte. Wie deed dat? Terwijl ik verder liep, struikelde ik bijna over mijn eigen voeten. Ik voelde me zwak en het enige wat ik nu wilde, was een warme douche en mijn eigen, warme bed.
    Een gestalte verscheen in mijn wazige zichtveld. Ik kneep even mijn ogen samen; het was een man, niet heel veel ouder dan dat ik was, schatte ik. Zijn kleding was veel netter en comfortabeler dan wat ik aan had en de duistere twinkeling in zijn ogen beviel me helemáál niet.
    Hij bleef doorlopen nadat ik langzaam tot stilstand was gekomen. Ik probeerde mijn zelfverzekerde houding weer aan te nemen, maar ik faalde klaarblijkelijk; mijn lichaam was niet sterk genoeg - ik wist niet hoe lang ik net buiten westen was geweest, maar er moest iets behoorlijk mis zijn.
    ''Adelyn Cavett,'' zei hij. Ik kon de ondertoon niet plaatsen, maar het zorgde er wel voor dat ik direct om wilde draaien en weg wilde lopen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen zodat mijn zicht minder wazig en draaierig werd.
    ''Raven.'' Het was mijn bedoeling om duidelijk en kort te spreken, maar het enige wat er uit mijn keel kwam, was een schor, piepend geluidje. Ik kuchte even.
    ''Het is Raven,'' probeerde ik mezelf duidelijk te maken. Het ging me dit keer beter af en ik keek omhoog, omdat de man vlak voor me was gaan staan en zeker een anderhalve kop groter was dan dat ik was. Een kleine, maar huiveringwekkende grijns sierde zijn smalle lippen. Ik wist niet zeker wat hij wilde bereiken, maar klein en angstig voelde ik me zeker. Dat was ik niet gewend, dus zette ik een stapje achteruit zodat de ruimte tussen ons wat groter werd.
    ''Volg mij, ik wil met je praten,'' zei hij. Een frons sierde mijn voorhoofd.
    ''H-haal me hier weg,'' was het enige wat ik uit wist te brengen. Ik vermoedde dat hij deze plek kende en misschien zelfs wel wist waarom ik hier was.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Samantha Lockwood | Zuster - Sam

    Na een tijdje begon ik me echt te vervelen, dus zodra mijn pas gelakte nagels droog waren, stond ik op uit mijn stoel en liep het bureau uit. Scarlett Bennett... mijn eerste slachtoffer. Spijtig dat het zo'n groentje was, ze zou niet zo tegen stribbelen als degenen die het echte werk achter zich hadden liggen.
    Terwijl ik lichtjes met mijn heupen wiegde, liep ik door de twee deuren die naar de kamers van de patiënten leidden en floot zachtjes voor me uit. Er lag me één ding dwars; achterin mijn hoofd voelde ik hoe een mist dichterbij kwam. Meestal het voorteken dat Samantha niet ver was. Als ze maar niet mijn afspraakje met Scarlett verpeste en-
    Zodra ik de hoek om sloeg, bleef ik verbaasd staan kijken. Voor nummer 202, stond een bruinharig meisje met grote ogen naar me te kijken. Aan haar kleding te zien, was ze duidelijk een patiënte en iets zei me dat zij degene was waarnaar ik zocht.
    Meteen herstelde ik me en liet een vluchtige glimlach over mijn gezicht glijden.
    'Dag meisje, jij moet Scarlett zijn?' Mijn ogen gingen onderzoekend over haar lichaam, waarna ik een aantal stappen dichterbij zette. Dankzij de zwarte stiletto's, torende ik boven haar uit - wat ook precies de bedoeling van mijn hakken was.
    'Het is het beste voor jou om in je kamer te blijven, zeker als beginneling. Hup, ga maar naar binnen. Daar is het warmer.' Een beetje ongeduldig duwde ik haar de kamer weer in en deed die met een haastig gebaar op slot.
    Zo.

    [ bericht aangepast op 26 juni 2013 - 22:47 ]


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Scarlett Bennett
    Pas net ben ik de gang weer op, als ik een paar dingen merk. Het is niet meer ijzig stil, ik hoor hakken op een vloer en zacht wat gefluit. Mijn ogen worden groot en ik kijk dan in de richting waar het vandaan komt. Ben ik hier dan toch niet als enige? Komen ze me nu eindelijk halen, want dat is toch echt wat ik wil. Hier voel ik me niet thuis, het is kil. Wanneer het geluid de hoek om komt, zie ik een meisje dat ik niet eens zoveel ouder schat dan ik. Mijn ogen worden nog iets wijder en ze heeft mij in de gaten. Het geluid wat weergalmt, zijn de zwarte stiletto's aan haar voeten.
    "Dag meisje, jij moet Scarlett zijn?" zegt ze dan en even weet ik niet of ik nu moet antwoorden of niet.
    Ik knik een beetje onbeholpen van ja. Ze neemt mij in zich op en ik besluit in dat korte moment een poging tot hetzelfde te doen. Mijn conclusie is dat ik me ongemakkelijk voel onder haar blik door de armoedige kleding die ik heb en de gedachtes die er allemaal bij komen. Zij heeft een wit pakje aan met een zwarte zonnebril. Haar lippen zijn rood gestift en komen goed uit bij haar rode haren. Ze is een mooie vrouw. Dan ineens zet ze een paar stappen dichterbij en torent boven me uit. Ik krimp een beetje ineen als ik me nietig voel.
    "Het is het beste voor jou om in je kamer te blijven, zeker als beginneling. Hup, ga maar naar binnen. Daar is het warmer."
    Voordat ik kan reageren, word ik naar binnen gemanoeuvreerd en hoor ik hoe ze de deur op slot doe. Ik heb geen flauw benul van wat er zojuist echt gebeurd is en wie zij is.
    "Beginneling?" vraag ik dan aan haar terwijl ik haar onzeker aankijk.
    Mijn armen sla ik om mijn lichaam heen, zodat dat iets meer bescherming heeft voor mijn gevoel.
    "W-wie ben jij?"
    Mijn blik glijdt even vluchtig naar de deur, het bevalt me totaal niet dat die op slot zit en ik raak er een beetje nerveus van. Als ik haar dan weer aankijk, voel ik me...geïntimideerd. Ze straalt zelfverzekerdheid uit. Ik bijt op mijn onderlip en zet een paar kleine stapjes achteruit om de afstand tussen ons groter te maken, hoewel de ruimte te klein is om echt afstand te kunnen nemen.


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    Alec Gates |

    Hij kon zien dat de intimiderende houding zijn werk goed deed, waar hij enkel maar beter door begon te voelen. Op zijn eigen gestoorde manier wel te verstaan, maar dat terzijde. Het was geweldig om te merken dat de vrouw zich wazig voelde, wat Alec kon merken doordat ze met haar ogen begon te knipperen. Die medicijnen waren excellent en hij zal ze dan ook zeker nog eens gebruiken.
    ‘Raven.’ Het kwam er schor en piepend uit, waardoor de man vermakelijk een wenkbrauw optrok. Adelyn, hij wilde haar net zo lang noemen totdat ze zou flippen, want dan had hij een reden om in te grijpen, kuchte kort. ‘Het is Raven.’ Nogal IJzig haalde Alec zijn schouders op, als teken dat het hem niet uitmaakte wat ze zei; hij deed toch zijn eigen zin.
    Met nog steeds dat afschuwelijke, toch lichtelijk verrukte grijnsje op zijn smalle lippen keek hij haar aan totdat ze een stapje achteruit zette. Hij opende zijn mond traag. ‘Het kan me niet schelen hoe jij genoemd wil worden, Adelyn.’
    Een frons sierde haar voorhoofd wanneer hij had gemeld dat hij wilde praten. ‘H-haal me hier weg.’ Geërgerd rolde hij zijn ogen en begon te knarsetanden, nu was het wel duidelijk dat zijn geduld op begon te raken. Geduld dat hij niet eens in zijn bezit had, eigenlijk. Met een uitermate ruwe, hardhandige greep om haar slanke pols had hij haar vastgegrepen en trok haar bruut – bijna beestachtig – mee weg, richting zijn kantoortje.
    Hier aangekomen, opende hij de deur en gooide haar zowat op de bank. Een lage grauw klonk uit zijn keel, terwijl hij de deur dichtgooide. Alec moest toegeven, hij had het weer gevoeld, een lichte stoot van opgewondenheid toen hij haar ruw beet gegrepen had. Al was dat vrij snel weg geëbd wanneer hij Adelyn los had gelaten. Minachtend keek hij opnieuw op haar neer. ‘Hoe voel je, je?’ Vroeg hij, maar het was duidelijk dat het hem geen flikker kon schelen of ze gewond was of misschien wel aan het dood gaan. ‘Moet je wat te drinken hebben?’


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Samantha Lockwood | Zuster - Sam

    'Beginneling?' hoor ik een onzeker stemmetje achter me en ik draai me om. Het meisje kijkt me zo mogelijk met nog grotere ogen aan en de angst en onzekerheid staan op haar gezicht te lezen. Ze slaat haar armen over zichzelf heen - iets wat ze vreemd genoeg allemaal lijken te doen. Alsof ze zich op die manier kunnen beschermen. Hoe naïef.
    'W-wie ben jij?' vraagt het meisje met een trillende stem, waarna haar ogen naar de ijzeren deur glijden. Ik blijf toekijken hoe ze een stap achteruit zet en volg nauwlettend al haar bewegingen.
    'Je bent een beginneling omdat je net bent aangekomen, gekkerd.' Ik lach, maar het klinkt in de verste verte niet hartelijk. Eerder hol. 'Ga toch zitten,' zeg ik en wijs naar het bed, 'Je trilt helemaal.'
    Ik zorg ervoor dat mijn stem zowel lieflijk als dwingend klinkt, zodat ze weet dat er niet met mij te sollen valt. Zodra ik haar aan de praat heb gekregen en ze haar geheimen aan me bloot legt, begint het spelletje echt.
    'En oh, mijn naam is-' net op dat moment voel ik hoe de mist dichter en dichter komt, hoe hij me helemaal opslokt. Het wordt wazig voor mijn ogen. Nee, denk ik nog, niet nu!
    Maar het is al te laat.


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Scarlett Bennett
    Zelfs de beweging waar ze mee omdraait, ziet er zelfs onheilspellend uit. Er vormt zich een brok in mijn keel die ik probeer weg te slikken. Elke beweging die ik maak, lijkt ze te zien, waardoor ik me alleen maar meer bekeken voel. Ze ziet die armoedige kleding van je. Ze vindt je niets waard. Je bent arm Bennett! Arm! De woorden razen door mijn kop en daardoor dringt het pas laat door wat de vrouw tegen me zegt.
    "Je bent een beginneling omdat je net bent aangekomen, gekkerd," zegt ze dan en ik kijk haar verward aan.
    "Hoe bedoel je, net aangekomen?"
    Angstig kijk ik dan om me heen en ik snap dat ze deze omgeving bedoelt, maar wat is dit precies.
    "Waar zijn we?"
    Ze had gelijk, het is hier inderdaad warmer, maar nu begint het me te warm te worden. Ik pulk aan de onderkant van mijn witte hemd en kijk haar aan. De lach die ze had laten horen, had niet vervuld van iets geklonken. Slechts angstaanjagende klanken.
    "Ga toch zitten, je trilt helemaal."
    Haar hand is gewezen richting het bed en aarzelend doe ik wat ze zegt. Haar stem had een bepaalde toon, waardoor het klonk alsof je kon weigeren, maar je gevoel wist dat het onmogelijk was om niet te luisteren.
    "Oke," komt er iel over mijn lippen.
    "En oh, mijn naam is-"
    Maar ineens praat ze niet meer verder. Mijn ogen zijn op haar gericht terwijl mijn handen nog de rand van het hemd beethebben. Ze lijkt ook geen antwoord meer te gaan geven.
    "Ja?" zeg ik dan in afwachting, "je naam is?"


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    Bryan Steines | Werknemer.
    De werkkamer waar ik in zat, had meer de geur van de sterke alcohol dan al de medicijnen die in de kastjes stonden en de folders die op mijn bureau lagen. Ik mocht eigenlijk niet zoveel alcohol en ook niet als ik aan het werken was, maar ik vond het leuk om te vertellen dat de alcohol, die in mijn werkkamer stond, voor de patiënten was en niet voor mij.
    Ik zat in een typische houding voor een man; met mijn vingers in elkaar gestrengeld, mijn ellebogen leunden op de armen van de houten stoel en mijn voet lag op mijn bovenbeen. Bedenkelijk had ik naar de folders van mijn patiënten gekeken, die nu over mijn bureau verspreid lagen.
          Angela Myra Night en Taylor Tomassen had ik toe gekregen en ik zag al meteen dat ze hulp nodig hadden, ernstige hulp. Zoals die Angela, geboren op 18 februari en ze is nu 16 jaar. Er stond onder dat ze 'per ongeluk' een jas in brand had gezet, maar dit geloofde ik echter niet. Ze had de neigingen van een pyromaan en pyromanie is een psychische aandoening dat werd omschreven als stoornis in de impulsbeheersing. Dat hield in dat zij geen tot weinig beheersing had over haar eigen natuurlijke impulsen. De foto die erbij inbegrepen zat zag ik al meteen door al het ijzerwerk dat zij had. Dit bewees alweer dat ze geen beheersing had over haar natuurlijke impulsen en daar moest ik wat aan doen. Een grijns kwam op mijn gezicht, want ik wist al meteen hoe ik dit ging doen.
          Taylor Tomassen, 23 jaar, en had meer issues dan de andere patiënt die ik kreeg toegewezen. Zijn misdaden waren onder andere mishandeling, verkrachting en wapen bezit – dan was dit nog niet alles. Ik had wel mijn bedenkingen over deze jongen of hij wel beter werd, maar daarvoor was ik ook dokter geworden; om de mensheid af te helpen van hun ziekte. Zou ik in hem kunnen snijden? Er zou vast wel een goede reden gevonden worden om in hem te mogen snijden.
          Met een vermoeide zucht keek ik voor de laatste keer naar de folders van hun, maar deed deze toen dicht. 'Hee!' Hoorde ik een mannenstem schreeuwen – de paniek in zijn stem, dat mij liet genieten, bleef voor mij niet weg. Om het af te maken wilde ik de alcoholfles naast mij grijpen en nam er een flinke slok van, maar toen ik weer voor mij keek zag ik het bekende gezicht van de man die mijn leven had verpest – mijn vader.
    'Open de deur, hufters!' Ik hoorde gebonk in dezelfde gang, maar was echter niet op mijn deur. 'Ik weet mijn rechten! Ik eis een advocaat!' Ik zou hiervan genieten als mijn vader hier niet stond.
    “Wat moet je?”
    Een paar zware, stevige stappen richting mij waren genoeg voor mij om actie te ondernemen. Er waren dan wel enkele stille seconden voorbij gegaan, waarbij ik niets kon uitbrengen, maar nu was het knopje omgezet die de bom deed barsten. “Rot op!” Schreeuwde ik. De alcoholfles die ik in mijn hand had gooide ik naar zijn hoofd, maar zodra ik deze had gegooid verdween hij als sneeuw voor de zon en spatte de alcoholfles tegen de muur uiteen. “Klootzak!”
          Kwaad stond ik op; zo kwaad dat de stoel naar achteren donderde en de flessen die erachter stonden op de grond vielen. Nu moest ik nieuwe drank halen door die klootzak. Waar had ik ook al weer die andere flessen gelaten?
    Na enkele seconden nagedacht te hebben wist ik het weer. De operatiekamer, maar natuurlijk! Met ferme stappen liep ik naar de deur toe en gooide met een klap deze achter mij dicht. Zo snel als ik kon liep ik de hoek om en hoopte niet dat iemand mij zou storen. Ik was al in een slechte bui, om nu gestoord te worden kon ik niet hebben.
    Alsof de Heer mij wou plagen werd ik zowat omver gelopen door iemand anders, toen ik eenmaal de hoek was omgegaan. Mijn ogen straalden nu opeens vol opwinding en duisternis uit. Oh, wat leuk! Misschien kon ik dan toch alvast beginnen met een operatie – ik ging er toch al naartoe, dacht ik, terwijl ik het bekende gezicht van het meisje zag waarnet ik naar een foto van haar had gezien.
    “Aangenaam, Angela Myra Night.” Had ik met een gevaarlijke, grimmige stem gezegd, maar het was met een glimlach.
    “Zijn uw ogen misschien ook niet zo goed?” Misschien moest ik daar ook wat aandoen.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Adelyn Raven Cavett
    De man trok even zijn wenkbrauw op nadat ik had gesproken, waardoor ik mijn ogen neersloeg. Ik voelde me absoluut niet op mijn gemak.
    Hij haalde zijn schouders op en toen ik mijn hoofd weer hief, beangstigde de blik in zijn ogen me. Het was zo... zo leeg.
    ''Het kan me niet schelen hoe jij genoemd wil worden, Adelyn,'' zei hij, waarop ik mijn ogen even vernauwden. Ik wist niet wie hij was, waarom ik hier wakker werd en hoe hij überhaupt mijn naam wist, maar ondanks de situatie vond ik het uitermate irriterend dat hij me bij mijn voornaam noemde.
    Plotseling gebeurde er iets. Hij rolde, duidelijk geïrriteerd, met zijn ogen en het knarsetandende geluid zorgde voor kippenvel op mijn huid. Niet veel later voelde ik zijn sterke, grote hand rond mijn tengere pols. Zijn greep was hard en pijnlijk, maar voordat ik er nog maar iets over kon zeggen, trok hij me hardhandig en genadeloos mee. Ik struikelde bijna en ik moest moeite doen om hem bij te houden - de pijn rond mijn pols was overigens ook moeilijk te negeren. We kwamen aan bij een deur en inmiddels waren de tranen in mijn ogen gesprongen. De paniek nam langzaam toe en op dat moment opende hij de deur en werd ik op de bank gesmeten. Ik krabbelde snel overeind om recht te zitten en mijn andere hand klemde zich zacht om mijn pijnlijke pols, terwijl ik hem met betraande ogen aankeek.
    ''Hoe voel je, je?'' vroeg hij. De onverschilligheid was me absoluut niet ontgaan, dus terwijl ik onregelmatig van de angst ademde, gaf ik geen antwoord.
    ''Moet je wat te drinken hebben?''
    Ik knikte langzaam en veegde zo snel als de traan was gekomen, weer weg. Mijn hart klopte als een bezetene en ik zat in het hoekje van de bank, zo ver mogelijk van de man vandaan die me aan keek alsof ik een één of ander dier was.
    ''W-waarom ben ik...- ik hier?'' wist ik uit te brengen. Halverwege mijn zin sloeg mijn stem over en een zachte snik rolde over mijn lippen. Ik had mijn benen opgetrokken en ik keek hem vanonder mijn wimpers aan, terwijl mijn donkere haren slapjes langs mijn gezicht vielen.

    [ bericht aangepast op 27 juni 2013 - 11:12 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Ik zie dat zo'n beetje iedere patiënt aan een werknemer is toegewezen, maar bij mijn patiënt is dit nog niet het geval. Mag ik dat een klein beetje apart vinden? ;x ]


    26 - 02 - '16

    Alecia schreef:
    [Ik zie dat zo'n beetje iedere patiënt aan een werknemer is toegewezen, maar bij mijn patiënt is dit nog niet het geval. Mag ik dat een klein beetje apart vinden? ;x ]


    [Nope, mag je niet ^^ Kijk eens in het praattopic :] iedereen is ingedeeld onder de drie werknemers. Er werd gewoon gevraagd wie een sessie wilde and so on. Maar dit hoort verder in het praattopic (:]


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

    Angela Myra Night

    Mijn stem valt weg, en mijn keel doet pijn. Toch ben ik nog bang. De muren verstikken me.
    “Aangenaam, Angela Myra Night.” Zegt de man met een gevaarlijke, grimmige stem, maar het is met een glimlach. Wat me beangstigd.
    “Zijn uw ogen misschien ook niet zo goed?” Vraagt hij.
    Lichtelijk verbaasd, en angstig kijk ik hem aan. Dan schudt ik mijn hoofd. En ik sta op.
    "Mijn ogen doen het nog perfect." Zeg ik met een trillerige en schorre stem tegen hem, maar met een opgeheven hoofd.
    De tranen rollen niet meer over mijn wangen, al het vocht is uit mijn lichaam gehuild, en ik ben verstijfd van angst door de man en door de muren die me steeds meer verstikken. Met mijn hand sla ik in paniek hard tegen de muur in de hoop dat dat het tegen houdt, maar dat is niet zo. Het enigste wat ik eraan over hou heb is een pijnlijke bloedende hand. Ik verstijf helemaal en kan nog maar net over mijn lippen krijgen:
    "Waar ben ik? Wat doe ik hier?"

    [ bericht aangepast op 27 juni 2013 - 21:20 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki