The Ladies Of Kaleo || Topic O1. - Speeltopics

Spring, Summer, Autumn and Winter. Everyone knows the seasons, but the people of the land of Kaleo know them better as the Ladies of Kaleo. Four empires, each controlled by one of them. The flowery fields of Themna. The sunny beaches of Orthane. The mountains covered in fallen leaves in Zendreij. And the frozen sea of Yurdill.
Everything was fine, until the rebels, whom where hiding at center of Kaleo, kidnapped the Ladies of Kaleo. Spring was captured by Orthane, Summer by the rebels of Zendreij, Autumn was brought to the icy prison of Yurdill and Winter was kidnapped by those of Themna.
This was where the war started.

The Ladies of Kaleo worden naar een gevangenis gebracht, elk in een van de empires. Zij worden daar vierentwintig uur per dag bewaakt. Omdat hun band immens sterk is, houden zij vol door met elkaar te communiceren. Ze besluiten om hun bewaker te verleiden, zodat hij haar wil helpen te ontsnappen. Maar is het wel net alsof? Of worden ze echt verliefd, en vluchten ze samen?

[ bericht aangepast op 18 nov 2013 - 19:52 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Ace Yarrow Maverick
“Stiekem ben je wel heel erg lief.” Ik keek het meisje eventjes aan en merkte dat haar glimlach breder werd maar nog steeds even onschuldig als twee weken geleden. Ik begreep niet waarom ik het allemaal eigenlijk deed. En al helemaal niet waarom ik het toeliet dat ze naast me lag, dicht tegen me aangekropen en ze mijn hand vast nam. Ik wist dat het fout was, maar ergens voelde het ook vertrouwd. Dit had ik werkelijk nog nooit met een vriend gehad, laats staan met de enkele meisjes die al mijn pad hadden gekruist. Natuurlijk was ik helemaal anders als ik voor een meisje ging. Maar zo? Nee, dat had ik nog nooit meegemaakt. “Weet ik wel.” antwoordde ik luchtig, nog steeds niet in staat om de arrogante glimlach kwijt te spelen. Dit was dan ook iets dat volgens mij nooit ging veranderen. Uiteindelijk schoof ik een beetje verder weg van haar toen de realiteit me weer tegemoet kwam. Mijn broers. Ze moesten is weten. Natuurlijk zouden ze me wel ‘vergeven’ maar ik zou wel worden gestraft. En zwaar ook. Zo waren zij nu eenmaal. Niemand – zelfs geen familielid – was een uitzondering voor hen en hun straffen. Vooral Elijah had er geen moeite mee gehad om me te straffen als ik weer eens wat verkeerd had gedaan. De andere twee waren al wat vergevingsgezinder als het op hun kleine broertje aankwam. Maar spijtig genoeg had Elijah altijd het laatste woord. Toch leek het van korte duur want voor ik het wist, kroop ik al snel weer een stukje haar kant op. “Het is daar kouder.” legde ik snel uit. Dit was natuurlijk niet waar maar ik probeerde het mezelf wel wijs te maken. “Ik beloof dat ik je de volgende keer wakker maak.” Haar stem klonk weer zachtjes maar een twijfelde ondertoon was duidelijk te onderscheiden. Ik knikte, naar mijn mening was ik duidelijk genoeg geweest en ik hoopte dat ze het dan ook zou doen. Uiteindelijk sloten we beide onze ogen, op weg naar dromenland tot ik als een gek opsprong en onmiddellijk een zoektocht begon naar mijn t-shirt en mijn schoenen aandeed omdat mijn broers bijna zouden langskomen. Het meisje zat dan ook snel rechtop, wetend dat inderdaad het gevaar elk moment kon naderen. “Mag ik nog heel eventjes blijven liggen?” Ik keek eventjes op waarna ik knikte. Ik zocht daarna verder naar het t-shirt en de schoenen die ik gisteren ergens had gedropt. Toen ik eindelijk alles had gevonden en me begon aan te kleden, lag het meisje al terug uitgestrekt op het bed en klemde ze mijn kussen in haar armen. Ze keek me aan en kon het niet laten om me uit te lachen. Mijn mondhoeken kropen dan zachtjes ook omhoog, niet dat ze het kon zien aangezien mijn gezicht op de vloer was gericht. Het feit dat ik bezig was, weerhield haar dan ook niet om te praten. Haar verbaasdheid zorgde ervoor dat ik over het volgende onderwerp weer ging twijfelen. Misschien was het toch beter om niet toe te stemmen .. “We zullen wel zien.” verliet al snel mijn mond, mezelf proberen in te dekken hoewel ik het ergens wel wilde. Dat bed zorgde dan ook ervoor dat mijn rug kapot ging. Niet dat dat de enige reden was. Belange niet. Nadat ik beide veters had geknoopt, stond ik op, trok mijn broek een beetje op om vervolgens haar aan te kijken. “Als je nieuwe propere kleren wilt, je weet waar deze zijn te vinden.” deelde ik mee, wetend dat ze toch al even in deze kleren rondliep. “Ik zou je dan wel snel omkleden als ik jou was. Ik hoor ze al.” mompelde ik, verafschuwend van het idee dat ze haar zouden zien omkleden. Ook al waren ze mijn broers. Vervolgens liep ik de cel uit om deze daarna te sluiten. Ik besloot om hen op te wachten.

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 20:56 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

"Er is alleen een ding wat de rebellen over het hoofd zien." zei Autumn plots en keek me doordringend aan, waardoor ik haar vragend aankeek. "Zonder de krachten van Spring, Summer, Winter en mij, zal het klimaat finaal misgaan. Als dat nu al niet gebeurt, trouwens. Orkanen, vulkanen, draaikolken, ga zo maar door. De temperatuur zal van min vijftig naar veertig graden schieten in minder dan een minuut." zei ze plots en ik keek haar verbaasd aan en sprong dan op. "Waarom heb je me dat niet eerder verteld?" vroeg ik haar. Niet kwaad maar eerder een beetje teleurgesteld. Ik plofte weer naast haar neer en haalde een hand door mijn krullen. Als ik dit al veel eerder geweten had. konden we ze misschien stoppen en dan werd alles weer zoals vroeger. "Vertrouwde je me niet?" vroeg ik haar dan. Bij mijn eigen woorden ging er een steek door me heen. Was het wat ik als vriendschap zag, toch maar bedrog? Ik vond haar een echt leuk, mooi en slim meisje, maar kon ze er gewoon niet eerder aandenken om me te waarschuwen?

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Autumn Dahlrae Zendreij.
Hij keek me verbaasd aan en sprong toen op. "Waarom heb je me dat niet eerder verteld?" vroeg hij me, en een steek van spijt ging door me heen toen ik zijn teleurgestelde toon hoorde. "Vertrouwde je me niet?" En nog een. "Natuurlijk wel, maar ik had het niet bedacht. Het is me ooit eens verteld, en-" Ik twijfelde of ik het zou zeggen. "Ik wil dat de rebellen slagen. Ik wil ook een gewoon leven kunnen leiden, geen gezeur, geen regels, maar vrij." Ik keek Gabriel aan, en zonder dat ik het wilde schoot mijn blik naar zijn lippen. Ik had vannacht een rare droom gehad over mij en Gabriel. Het was zo'n sprookjesachtige wegzwijmeldroom. Maar de kans dat wij tweeen ooit samen zouden zijn was nihil.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Beanies -> Phantasie

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

''Natuurlijk wel, maar ik had het niet bedacht. Het is me ooit eens verteld, en-" begon ze en ik keek haar fronsend aan. "Ik wil dat de rebellen slagen. Ik wil ook een gewoon leven kunnen leiden, geen gezeur, geen regels, maar vrij." zei ze en ik keek haar moeilijk aan. Het was nogal verwarrend voor me. Ik liet me achterover op haar bed vallen en keek dan richting het plafond. "Waarom is alles toch zo ingewikkeld? Waarom kunnen we gewoon niet zonder problemen leven?" mompelde ik spijtig. Ik keek naar Autumn. Het licht scheen zo op haar, dat ze net op een engel leek. Het leek net alsof ik nog droomde. Want ik ging haar bijna echt als een engel aanzien. Ze was gewoon prachtig en fantastisch. "Oh dit bed ligt zo goed." mompelde ik met een glimlach om van onderwerp te veranderen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Autumn Dahlrae Zendreij.
Hij keek me moeilijk aan."Waarom is alles toch zo ingewikkeld? Waarom kunnen we gewoon niet zonder problemen leven?" mompelde hij spijtig. Hij was achterover gaan liggen, en ik deed hetzelfde. "Ik weet het niet." Fluisterde ik. Een paar seconden was het stil."Oh dit bed ligt zo goed." Ik gniffelde. "Ik zei het toch." Ik keek opzij naar hem, en zijn blauwe ogen leken me op te slokken. "Gabriel, ik-" ik kwam niet uit mijn woorden. Ik wist niet hoe ik het hem moest zeggen. "Kus me." Mijn stem was slechts een fluistering, en ik wist niet of ik er goed aan deed.

-if you dont want to, say so-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

Autumn had zich ook achterover laten vallen en keek me aan om vervolgens te gniffelen. "Ik zei het toch." zei ze en ik lachte zacht. Ik keek haar aan toen ze weer begon te praten. "Gabriel, ik-" begon ze en ik keek haar vragend aan. "Kus me." haar stem was slechts een fluistering en verbaasd keek ik haar aan. Had ik dat nu goed verstaan. Even verward keek ik haar aan ,maar uiteindelijk boog ik me toch voorover om mijn lippen vederlicht en kort op de hare te drukken. HEt gevoel was betoverend en ietswat verslavend. Met mijn helderblauwe ogen keek ik haar aan. "Je bent net een engel." fluister ik, waarna ik kort mijn lippen weer op de hare drukte.

(sorry kort en slecht, ik ben niet echt geïnspireerd voor een goed stukje...)

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Autumn Dahlrae Zendreij.
Even kijkt hij verbaasd, maar leunt dan toch voorover. Onze lippen raken elkaar, zo licht dat het bijna geen raken is. "Je bent net een engel." Fluisterde hij, en een magisch gevoel ging door me heen. We drukken onze lippen steviger op elkaar, trekken ons onzeker terug, raken elkaar weer. Ik leg mijn hand op zijn wang, en wordt meegetrokken in de verslavende werking van liefde. Na even laat ik hem los. "Misschien moet je het bed toch eens proberen." Fluisterde ik schor. Ik glimlachte.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

Autumn legde haar warme hand op mijn rood geworden wang terwijl ze me kuste. Overal had ik aangename rillingen en hoopte ik dat dit niet zou stoppen. Na even liet ze me toch los, waardoor ik haar spijtig genoeg ook moest loslaten. "Misschien moet je het bed toch eens proberen." fluisterde ze schor en glimlachte dan, waarna ik even lachte en haar grijnzend aankeek. "Misschien wel ja." grinnik ik en ga dan weer rechtzitten. "Wauw." zei ik dan zuchtend met een brede glimlach rond mijn lippen. Het gemengde gevoel van liefde en twijfels overspoelde me toch wel weer, maar ik probeerde alleen aan de fijne dingen te denken.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Winter Yurdill
'We zullen wel zien,' verliet de jongen zijn mond, nadat hij zich had aangekleed, omdat zijn broers elk moment voor ons neus konden staan. Dit betekende ook dat hij uit het bed geklommen was waardoor het gelijk een stuk koeler was, maar ikzelf ook een stuk wakkerder, omdat ik onbewust weer het gevoel kreeg dat ik de lasten over moest nemen. 'Toeeeee,' verliet mijn mond en zette een paar grote ogen op, hopende dat hij er toch voor zou zwichten. Als dat niet het geval was, dan zouden er nog wel een paar redenen achteraan gegooid worden waarom hij het wel zou moeten. Ik had me weer languit op het bed laten vallen, om mijn ogen te sluiten, maar toch langzaam uit het bed te klimmen bij zijn woorden over propere kleding. Ik liep al even in deze kleding en misschien zou ik me toch wel aan iets schoons moeten wagen. 'Ondanks alles moet ik zeggen dat ik geluk heb met je,' zei ik met een lichte glimlach, wetende dat ik het altijd slechter had kunnen treffen. Dat ik echt met een onuitstaanbaar iemand in een cel was geplaatst, want technisch gezien was dat wel het geval, want we waren 24/7 bij elkaar hier. Ik liep naar de jongen toe, om op mijn tenen te gaan staan, omdat ik nog ruim twee koppen kleiner was dan hem, en een klein kusje op zijn wang te drukken. 'Ik zal opschieten,' verliet mijn mond, om daarna gelijk weer weg te lopen, om wat schone kleding tevoorschijn te toveren. Ik was ondanks alles nog steeds niet van de donkere kleuren afgestapt, dus deze viste ik ook uit de zak, om me zo snel mogelijk om te kleden. Net op tijd, want op het moment dat ik het shirt, wat de geur van de jongen met zich meedroeg, recht trok en mijn ketting weer erbij pakte om deze om te doen, werd deze al van me over gepakt en bij me omgedaan. Ik draaide me om, verwachtende om Ace te zien en hem te bedanken, maar het enige wat ik deed was een verbaasde blik toewerpen naar de jongen die tegenover me stond. In plaats van Ace was het zijn oudste broer. 'Verbaasd prinses,' rolde over zijn lippen terwijl ik me op het bed liet zakken, vervolgens knikkende. 'Nogal, maar wat doe je hier?' vroeg ik met een schuin hoofd, want ik was niet bang voor hem, ondanks zijn naam en daden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

-Catching Fire is FANTASTISCH. -
Autumn Dahlrae Zendreij.

Hij grijnsde breed, en ik deed hetzelfde. "Misschien wel ja." Hij ging recht zitten met een brede glimlach op zijn gezicht. "Wauw." Zuchtte hij, wat mijn hart sneller deed kloppen. Hij voelde hetzelfde. Wat ik me ook besefte, is dat een bewaker elk moment kon binnenkomen. Maar dat kon me niks schelen. Ik schoof naar hem toe en draaide zijn gezicht weer richting de mijne, om hem gepassioneerd te kussen. Nu ik hem had, wilde ik hem niet meer kwijt. Gabriel was perfect, lief, grappig en enorm zorgzaam, wat fantastisch met mij matchte.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

-DON'T TELL, YOU MORON-

kindness is never a burden.

Aventine schreef:
-DON'T TELL, YOU MORON-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Birdo schreef:
(...)
I WON'T SPOIL.

kindness is never a burden.

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
“Toeeeee,” Ik keek op en zag recht in haar grote ogen. Ik schudde dan ook lachend mijn hoofd waarna ik me verder aankleedde. Typisch. Deze twee weken had ik al genoeg mogen kennismaken met haar schattige gedrag om iets gedaan te krijgen van mij. Hoewel vanbinnen in mijn hoofd zo hard nee schreeuwde, dacht mijn gevoel er anders over. Deze zou maar al te snel willen toestemmen. “Misschien.” rolde er uiteindelijk over mijn lippen waarna ik haar geamuseerd aankeek. Enkele seconden later stond ze dan ook naast me, “Ondanks alles moet ik zeggen dat ik geluk met je heb,” Ik keek lichtjes naar beneden aangezien Winter twee koppen kleiner was en merkte een lichte glimlach op haar gezicht, waarna ze op haar tenen ging staan en een klein kusje op mijn wang drukte. Een gelukzalige warmte verspreidde zich al snel doorheen mijn lichaam waarna een glimlach zich op mijn gezicht nestelde. Die kon men er niet snel meer afkrijgen. “Weet ik toch.” antwoordde ik een beetje arrogant maar toch speels waarna ik na haar woorden de cel uitliep. Ik had de cel net vijf seconden verlaten toen ik tegen Elijah opbotste. “Ace.” zei hij plechtig maar zijn warme glimlach verraadde zijn broederlijk gevoel naar mij toe. “Elijah.” antwoordde ik op dezelfde toon waarna ik enkele vriendschappelijke klappen op mijn schouder kreeg. “Broer, ik wil dat je even naar boven toegaat. Snuif wat frisse lucht op. Zal je goed doen.” Ik knikte waarna ik deed alsof ik verder liep, richting de ijzeren trap naar boven. Toen Elijah dan ook de cel betrad, liep ik geluidloos terug waarna ik tegen de muur gedrukt ging staan. Hij dacht toch niet zeker dat ik haar alleen met hem ging laten? Ik vertrouwde het voor geen haar. Met mijn lichaam tegen de muur gedrukt, leunde ik toch een beetje naar voren om zo om de hoek van de celdeur te kijken. Mijn spieren spanden zich al heel snel op toen ik zag dat Elijah de ketting bij haar aandeed. “Verbaasd prinses?” vroeg hij toen wanneer ik Winter’s verbaasde uitdrukking zag. Vervolgens drukte ik mezelf snel weer tegen de muur toen het meisje op het bed ging zitten. Toen ik er zeker van was dat geen van beide me had gezien, boog ik me weer lichtjes naar voren om vervolgens Winter haar woorden te horen. Ze leek helemaal niet bang voor hem, ondanks zijn naam en daden. Een geamuseerd glimlachje nestelde zich dan ook mijn gezicht. Ik hield van haar vastberadenheid en het feit dat ze geen angst voor hem had. Maar Elijah’s volgende woorden zorgde ervoor dat mijn glimlach weer verdween. “Niets speciaals. Mag ik soms mijn favoriete gevangenen niet bezoeken?” Opnieuw spanden mijn spieren op door de charmantheid die in zijn stem te horen was. “Trouwens hoe bevalt het je hier? Doet mijn geliefde broertje zijn werk goed? Vindt je het warme briesje ook niet enig? Of mis je Yurdill teveel?” Ik hoorde aan zijn manier van doen dat hij het meisje wilde raken. “Vergeef me als ik je teveel vragen stel.” Hij ging naast het meisje zitten.

Rise and rise again until lambs become lions