The Ladies Of Kaleo || Topic O1. - Speeltopics

Spring, Summer, Autumn and Winter. Everyone knows the seasons, but the people of the land of Kaleo know them better as the Ladies of Kaleo. Four empires, each controlled by one of them. The flowery fields of Themna. The sunny beaches of Orthane. The mountains covered in fallen leaves in Zendreij. And the frozen sea of Yurdill.
Everything was fine, until the rebels, whom where hiding at center of Kaleo, kidnapped the Ladies of Kaleo. Spring was captured by Orthane, Summer by the rebels of Zendreij, Autumn was brought to the icy prison of Yurdill and Winter was kidnapped by those of Themna.
This was where the war started.

The Ladies of Kaleo worden naar een gevangenis gebracht, elk in een van de empires. Zij worden daar vierentwintig uur per dag bewaakt. Omdat hun band immens sterk is, houden zij vol door met elkaar te communiceren. Ze besluiten om hun bewaker te verleiden, zodat hij haar wil helpen te ontsnappen. Maar is het wel net alsof? Of worden ze echt verliefd, en vluchten ze samen?

[ bericht aangepast op 18 nov 2013 - 19:52 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Spooklinson went Beanies

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

Langzaam opende ik mijn ogen. Ik was zo'n twee uurtjes geleden ingedommeld. Het is nu al 2 weken dat ik last heb van slaap tekort en al te veel eten kreeg ik ook niet echt. Ik rekte me uit en stond op. Het ontbijt lag al klaar op het tafeltje en ik liep er op mijn gemak naartoe en nam de plateau. Als ik terug richting de cel liep zag ik dat Autumn al wakker was. "goeiemorgen." zeg ik met een zwak glimlachje. Ik opende de celdeur en ging binnen om vervolgens de deur weer te sluiten en naast haar neer te ploffen op haar bed. "Goed geslapen?" vroeg ik haar terwijl ik haar der ontbijt haf en zelf ook mijn broodje nam om er vervolgens een hap van te nemen. Het was een gewoonte geworden om iedere ochtend bij haar te komen zitten en op ons gemak te ontbijten. We waren een soort van vrienden geworden, ondanks dat ik toch wel moest onthouden dat zij mijn gevangene was en de rebellen ondertussen geheel Kaleo aan het veroveren zijn.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Autumn Dahlrae Zendreij.
"goeiemorgen" Een zwak glimlachje speelde rond zijn lippen. Hij plofte naast me neer op het bed met een ontbijtje. "Goed geslapen?" Vroeg hij me terwijl hij het dienblad gaf. Ik knikte. "Heerlijk. Dit bed ligt echt comfortabel." Ik keek eventjes moeilijk naar de harde strecher waar Gabriel nu al twee weken op moest slapen, waar hij moeite mee had. Ik pakte een broodje, waar ik een stukje afbrak met mijn tanden. Toen ik het had doorgeslikt, zei ik stilletjes; "Als je wilt kun je ook wel een keer bij mij komen liggen. Ik kan me voorstellen dat de stretcher niet al te comfortabel slaapt." Ik keek hem aan, en nog voor hij kon antwoorden voegde ik er iets aan toe. "En zeg maar niet dat het lekker ligt, want ik weet dat dat niet zo is."

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Winter Yurdill
Ik wikkelde een paarse krul om mijn vinger terwijl mijn blik was gericht op de jongen op het klapbed. Een zachte zucht rolde over mijn lippen, want heel veel had ik deze veertien dagen niet geslapen. Ik moest een manier vinden, zodat dat wel zou lukken, want dit ging ik anders echt niet volhouden. Dan zou ik er echt nog eens uit zien als een zombie.
Ik draaide me om, zodat ik op mijn rug lag, maar na een paar seconde stond ik toch naast het bed. 'Ace?' rolde over mijn lippen, om langzaam zijn kant op te lopen en me naast hem op het klapbed te zetten. Deze kraakte weer, maar deze keer hield ik mijn adem niet meer in, want als deze het al zolang volhield, dan konden we nu niet ineens op de grond zitten. En als dat één van deze dagen wel ging begeven, dan hadden we nog een bed wat dan hopelijk wel wat steviger zou zijn. Sowieso ging ik de jongen echt niet wel een keer overhalen, om te overhalen om in dat andere bed te slapen, want dit was echt drie keer niet. 'Goeiemorgen,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick
“Ace?” Haar zoete stem klonk in mijn oren. “Ja?” Onmiddellijk stond ik op van het klapbedje, liep naar haar bed toe terwijl ik me langzaam naast haar liet zakken. “Ik kan niet slapen.” mompelde ze. Een medelevende blik ontstond zich in mijn ogen waarna ik het extra deken aan het uiteinde van haar bed nam en het over haar drapeerde. “Zo. Slaap nu maar zacht.” Het meisje met de paarse haren knikte waarna ze haar ogen sloot en ze zich op één zij neerlegde. Een glimlach nestelde zich al snel op mijn gezicht toen ze al snel in een diepe slaap viel. Mijn Winter was in slaap gevallen.

Ik was zo diep in mijn droom verzonken waardoor ik niemand anders meer om me heen merkte. “Ace?” hoorde ik waardoor ik me enkel alleen maar omdraaide zodat ik met mijn gezicht naar het bed toe lag. Ik mompelde enkele onverstaanbare woordjes waarna ik het deken over mijn hoofd trok. Ik bleef dan ook even zweven tussen de staat van slaap en wakker toen ik daarna zachtjes voelde hoe het bed inzakte. “Hmm.” verliet al kreunend mijn mond. Ik werd langzaam wakker en blijkbaar protesteerde mijn brein. Een gekraak klonk weer in mijn oren, teken dat het bed voor de duizendste keer weer het bijna begaf. Ondertussen wisten we beide wel dat het nu opeens het niet zou begeven, wetende dat we al enkele keren het gekraak hadden meegemaakt. Het kussen had ik ondertussen al over mijn hoofd getrokken, hopend dat dit ervoor zou zorgen dat ik zou blijven slapen maar blijkbaar was mijn poging tevergeefs toen ik weer diezelfde bekende stem hoorde. “Goeiemorgen.” Mijn ogen gleden zachtjes open waarna ik het kussen en deken van mijn hoofd haalde. Ik draaide me om op mijn zij tot zover ik kon aangezien Winter nu net naast me zat. “Goedemorgen.” verliet mijn mond in mijn typische ochtendstem terwijl ik over mijn voorhoofd en daarna door mijn bruine haren wreef.

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Yurdill
Een zachte grinnik rolde over mijn lippen toen de jongen enkele onverstaanbare woordjes mompelde waarna hij zijn deken over zijn hoofd trok. In tegenstelling tot mij sliep Ace wel goed en ik moest zeggen dat hij op sommige momenten verdomd schattig was. Niet dat ik dat over mijn lippen zou laten rollen.
Hij bleef nog zweven tussen de staat van slaap en wakker toen ik op bed bed neerzakte, om mijn vingers rond zijn deken te wikkelen, proberende om deze ietwat naar beneden te doen, maar dat werkte niet echt. Al helemaal niet toen hij besloot om het kussen ook nog over zijn hoofd te trekken. Ik snapte niet hoe de jongen het voor elkaar krijg, want ik zat hem nu nog altijd met kleine, slaperige oogjes aan te kijken en hij lag al bijna weer te slapen. Het zou ook niet heel lang duren voor ik hier nog eens om kon vallen. Het duurde dan ook niet lang voor ik me langzaam naast de jongen liet neerzakken, om mijn hoofd op zijn borstkas neer te leggen waardoor mijn ogen alweer bijna dicht zakte. Niet dat ik dat liet gebeuren, want dan had ik hem ook net zo goed kunnen laten slapen, ook al gleden zijn ogen pas langzaam open bij mijn 'goeiemorgen', tenminste dat kon ik pas zien toen hij de kussen en deken weghaalde. De jongen draaide zich om waardoor ik me ook weer wat anders neerlegde, zodat een 'goedemorgen' volgde met zijn typische ochtendstem waardoor mijn mondhoeken wat omhoog krulde. 'Sorry, voor het wakker maken, maar het werd toch wel tijd daarvoor,' zei ik zachtjes.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Eindelijk kreeg Winter me wakker toen haar bekende stem door me heen drong. Mijn ogen gleden dan langzaam ook open en tot mijn verbazing gooide ik het deken en kussen af mijn hoofd. Blijkbaar deed ik zo’n dingen in mijn slaap als ik nog niet op wilde staan. Ik draaide me versuft om tot zover ik natuurlijk kon aangezien het paarsharige meisje nu naast me op het bed lag. Tot mijn verbazing lag Winter met haar hoofd op mijn borstkas en leek ze wel te vechten tegen de slaap die haar terug overmande. In die twee weken tijd dat we met elkaar opgesloten zaten, was ik al tot de conclusie gekomen dat ze hier helemaal niet makkelijk in slaap viel. In tegenstelling tot mij had zij juist de moeite om eens diep en deftig door te kunnen slapen hoewel ze toch op het betere bed sliep. Een kleine glimlach nestelde zich neer op mijn gezicht en toen ik goedemorgen zei, gleden haar mondhoeken al snel wat op haar beurt wat omhoog. “Sorry voor het wakker maken, maar het werd toch wel wat tijd daarvoor.” Haar stem klonk zachtjes terwijl ik mijn schouders langzaam ophaalde en een geeuw probeerde te onderdrukken, “Maakt niet uit. Hoewel ik liever nog wel wat had willen slapen.” De ochtendstem zou nog lang niet verdwijnen. Ik grijnsde zachtjes terwijl mijn ene arm nu onder haar schouder lag en ik haar andere arm zachtjes met mijn vinger streelde. Na twee weken hadden we ondertussen wel iets of wat met elkaar kunnen leven. Natuurlijk hadden er zich nog steeds de bijtende, arrogante opmerkingen of de opmerkelijke stiltes afgespeeld maar naarmate we langer met elkaar opgescheept zaten, des te beter we met elkaar omgingen. Als ik heel eerlijk was, begon ik me zelfs was aan het meisje te hechten. Oh shit. De droom. Soms vergat ik echt wel dat zij en ik een afstand moesten houden. En nu moest ik extra op mijn hoeden zijn sinds mijn broers na de meerdere aanvallen hadden besloten om Winter wat meer in de gaten te houden. Ik stopte dan ook onmiddellijk met haar bovenarm te strelen. Ace. You have got to get a grip on yourself.

[ bericht aangepast op 16 nov 2013 - 20:01 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Yurdill
Ik liet me langzaam naast de jongen op het bed zakken, om dicht tegen hem aan te kruipen en toe te kijken hoe hij langzaam wakker werd. De afstand tussen ons moest bewaard worden en was in de tussentijd wel iets verminderd, maar als het zo ging, dan was ik degene die zorgde dat het nog minder werd. Het leek er namelijk op dat ik nu wel zo in slaap kon vallen. Het leek wel alsof het een stuk vertrouwder was, alsof iemand je taken over kon nemen, alsof je alles even los kon laten. De werkelijke reden wist ik niet, maar ik vond het allang best. De jongen wist ook dat ik niet kon slapen, dus misschien was er nu wel een oplossing gevonden, maar ik wist het niet. We zagen allemaal wel hoe het uitging pakken, maar voorlopig was het eerst het moment om goed wakker te worden. Ace haalde langzaam zijn schouders op bij mijn woorden, maar probeerde toch een geeuw te onderdrukken. 'Ik zal je morgen laten slapen tot je uit je eigen wakker word,' zei ik zachtjes terwijl mijn ogen toch langzaam weer dicht zakte bij hoe ik er nu bij lag, maar deze vlogen wel gelijk weer open. 'Niet zo grijnzen, want dan word ik nog bang,' verliet mijn mond, om mijn vingers in zijn mondhoeken nog wat verder omhoog te duwen en onschuldig te grinniken. We leken wel twee hele verschillende persoonlijkheden te hebben, want het enen moment lagen we bij elkaar en onschuldig te doen, om het volgende moment elkaar nog net niet te slaan, maar de opmerkingen vlogen wel heen en weer. Toch nam dat niet weg dat we beter met elkaar om konden gaan en ik niemand anders wilde hebben als mijn bewaker. Dat ik het toch wel met de jongen kon vinden. Het verbaasde me. Zeker omdat ik zijn broers ook kende en de jongens precies het tegenovergestelde kon zijn, doen. Dat liet me alleen wel weten dat we toch wel een beetje moest oppassen, dat de afstand bewaard moest blijven. Maar dat nam niet weg dat ik opstond, om mijn eigen bed neer te ploffen, of om überhaupt me te bewegen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick
Het leek wel alsof ik een slaperig effect op haar had sinds haar ogen de hele tijd langzaam weer dichtvielen om weer daarna even open te schrikken en vervolgens weer hetzelfde gebeurde. Een zacht lachje ontsnapte dan ook uit mijn mond terwijl mijn arm al rond haar lag. “Ik weet niet of ik het moet oppakken als een compliment of niet. Ben ik dan zo saai?” Een glimlach sierde rond mijn mond, doelend op het feit dat ze elke moment zo in slaap kan vallen. Vervolgens hoorde ik haar woorden waarna ik mijn schouders langzaam ophaalde en een geeuw onderdrukte om daarna te grijnzen en te praten. “Ik zal je morgen laten slapen tot je uit je eigen wakker wordt.” zei ze weer op dezelfde zachte toon als daarnet. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik langzaam met mijn vinger wreef op haar bovenarm, “Moet niet. Ik heb liever dat je me wakker maakt als je niet kan slapen.” Mompelde ik eventjes om vervolgens zachtjes te lachen toen haar ogen terug open vlogen. “Niet zo grijnzen, want dan word ik nog bang.” Haar vingers plaatsten ze onder mijn mondhoeken om deze daarna nog wat verder omhoog te duwen. Natuurlijk hielp haar actie ervoor dat ik dezelfde glimlach als in het begin weer kreeg. “Jij bent serieus een speciaal geval.” Ik sloot mijn ogen om daarna van de rust te genieten en langzaam weer in te dommelen. Ik voelde hoe Winter tegen me aanlag en door één of andere manier gaf het een kalmerend effect waardoor ik heel relaxed lag, niet eens schrik dat iemand ons zou kunnen opmerken en onmiddellijk de verkeerde conclusies kon nemen die er niet waren. Of toch wel? Mijn gedachten gingen dan ook naar onze verscheidene momenten. Het leek wel alsof we een liefde-haat relatie hadden. De ene momenten waren we kat en hond en konden we elkaar niet uitstaan en de andere momenten lagen we bij elkaar alsof we het altijd wel deden. Maar we konden wel elkaar al beter uitstaan. “Hoe laat zou het zijn?” mompelde ik terwijl mijn stem een beetje hees klonk. Ik schraapte mijn keel waarna ik met mijn andere hand door mijn gesloten ogen wreef.

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Yurdill
Een zacht lachje ontsnapte uit de jongen zijn mond toen ik langzaam in slaap viel, maar wel nog steeds mijn ogen weer opende. Ik kon er niets aan doen, maar nu ik dicht tegen de jongen aan gekropen lag en zijn arm om me heen lag, leek wel alsof de jongen iets rustgevend over zich heen had. 'Vat het maar op als een compliment, want dat betekend wel dat ik je vertrouw. Je bent dus niet saai, maar gewoon vertrouwd,' rolde zachtjes over mijn lippen naar de waarheid.
Hij schudde zijn hoofd terwijl hij langzaam met zijn vinger wreef op mijn bovenarm. Een glimlach speelde rond mijn lippen, om nog ietwat dichter tegen hem aan te kruipen en mijn ene arm om hem heen te slaan en met mijn andere zijn hand vast te pakken. “Moet niet. Ik heb liever dat je me wakker maakt als je niet kan slapen.” Mompelde hij eventjes om vervolgens zachtjes te lachen toen mijn ogen terug open vlogen. Ik schudde even mijn hoofd en draaide wat op het bed, om daarna tot de conclusie te komen dat het andere bed toch echt beter lag. 'Ik ga jou niet wakker houden met mijn problemen, zeker niet als dat de hele nacht is. Daarbij kan er beter een rondspoken, dan twee, want dat gaat zeker fout,' Als ik zo lag en bezig was, ging het nog wel een beetje en zeker op moment als ik zijn mondhoeken omhoog kon duwen tot een dezelfde glimlach. 'Kom je daar nu pas achter, schat? Na twee volle weken? Dan is dat niet heel snel,' grinnikte ik, om te kijken hoe de jongen niet veel later zijn ogen sloot, om weer langzaam in te dommelen. Tenminste dat idee had ik, dus heel langzaam liet ik mijn ogen ook weer dichtzakken, om deze niet weer gelijk te openen. Op dit moment werd ik rustig en was dromenland niet heel ver weg. Het leek echt net alsof ik onbewust dacht dat Ace alles op zich zou nemen. Dat hij op zou letten en zorgde dat niets verkeerd zou lopen, de bescherming voor ons beide. Dat ondanks we elkaars bloed soms konden drinken, maar dat kon iedereen wel eens, toch? 'Een uur of elf, twaalf?' murmelde ik terwijl mijn ogen gesloten bleven. Het leek nu zo aanlokkelijk om nu toch nog heel eventjes te slapen. 'Ace, kunnen we vanavond niet daar slapen?' Dat was doelende op het andere bed, om meerdere redenen. Het was ook nog doordat bijvoorbeeld de jongen hier echt niet nog langer kon blijven liggen, want dan kon niet goed zijn. Ik hoopte dan ook dat hij nu minder koppig was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick
“Vat het maar op als een compliment, want dat betekent wel dat ik je vertrouw. Je bent dus niet saai, maar gewoon vertrouwd.” rolde zachtjes over haar lippen. Het klonk alsof ze de waarheid zei maar ergens kon ik het niet laten om er een typische Ace opmerking over te geven. “Nou da’s niet zo moeilijk. Ik ben het enige dat je 24/7 ziet. Tuurlijk word ik vertrouwd na een tijd.” Vervolgens lag mijn arm rond haar terwijl mijn vingers automatisch wreven over haar bovenarm en ik mijn hoofd schudde. Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik deed. Alles ging gewoon vanzelf. Als ze dit bij me had geflikt twee weken geleden dan had ze een hap en een snauw mogen terug verwachten en had ik haar mooi terug in haar eigen bed gedropt. Maar hoe ze hier nu zo lag, met een glimlach die zich al snel nestelde op haar gezicht, en nog ietwat dichter tegen me aankroop om vervolgens haar ene arm om me heen te slaan en met haar andere hand mijn hand vastpakte, leek het me niet meer dan normaal dan dat ik hier gewoon van genoot. Ik lachte dan ook mijn tanden bloot terwijl mijn vinger ondertussen cirkeltjes maakte op haar bovenarm. Het hand dat ze had vastgenomen, had ik ook niet weggetrokken maar had ik juist steviger vastgenomen. Alsof het leek dat ze haar binnen enkele seconden van me af zouden nemen. Ook al wist ik dat dat niet waar was. Ik hoopte dan ook dat ze niet merkte dat ik er wel van genoot. Ik wilde nog een zekere afstand tussen ons bewaren maar tegelijkertijd kon ik het niet laten om haar de hele tijd aan te raken. Ik begreep niet eens waarom ik zo week tegen haar deed. Nou ja, 24/7 gedurende twee volle weken bij elkaar zitten kan er natuurlijk wel voor zorgen dat je wat zwakker wordt. Maar ik? Het kleine broertje van de andere drie broers? Die moest er normaal immuun voor zijn. Mijn gedachten zorgden er dan ook voor dat ik een beetje weer tot de realiteit kwam en al snel stopte met haar bovenarm te strelen. Het hand dat ik vasthad, verzwakte ik maar had ik nog steeds vast en ik schoof een beetje meer op naar de andere kant zodat er wat afstand tussen ons in lag. Natuurlijk wilde ik dit helemaal niet. Het liefst van alles wilde ik haar gewoon heel dicht tegen me aantrekken en haar nooit meer los laten. Maar de inhoud van mijn taak kwamen niet overeen met deze gevoelens. Vervolgens zag ik hoe het paarsharige kleine meisje haar hoofd schudde, wat draaide op het bed om precies te onderzoeken welk bed nu echt beter lag. “Ik ga jou niet wakker houden met mijn problemen, zeker niet als dat de hele nacht is. Daarbij kan er beter één rondspoken, dan twee, want dat gaat zeker fout.” Ik schudde mijn hoofd, voelde hoeveel spijt ik had dat ik afstand had genomen en besloot om weer een klein beetje dichter te liggen. “Ik wil dat je me wakker maakt, oké?” vroeg ik vastberaden. Ik wilde niet dat ze ’s nachts in haar ééntje daar lag te liggen, nadenkend over haar toekomst wat haar enkel maar triest maakte. Vervolgens lachte ik zachtjes om een opmerking van haar om daarna mijn ogen te sluiten en langzaam weer indommelde. Blijkbaar had zij ook het idee want even was het stil en leek het alsof we beide weer in dromenland belandde tot ik vroeg hoe laat het nu eigenlijk zou zijn. “Een uur of elf, twaalf?” murmelde ze waardoor mijn ogen vliegensvlug open schoten. “Oh shit. Ze kunnen hier elk moment zijn.” mompelde ik waarna ik het meisje zachtjes wat opzij duwde zodat ik snel uit het bed kon stappen. Mijn zwarte broek had ik nog aan maar mijn t-shirt had ik uitgeschoten toen ik ging slapen dus stond ik nu in mijn bloot bovenlijf te zoeken naar het t-shirt dat ik ergens gisterennacht had gegooid. In het begin sliep ik zeker niet zonder t-shirt maar naarmate de tijd langer verstreek, zag ik het er het nut niet meer van in om ermee te slapen. Ze mocht trouwens al blij zijn dat ik niet zoals gewoonlijk in enkel mijn boxershort sliep. De kleren die ik nu droeg, waren verschillend met de kleren van twee weken geleden. Mijn broers wilden dat ik er altijd verzorgd bij liep om de familie niet ten schande te maken. Zo hadden ze dan ook een grote zak vol met mijn kleren in de kamer gedropt. Af en toe gaf ik wel eens wat nieuwe kleren aan Winter. Natuurlijk waren het dan jongenskleren maar beters had ik niet. “Ace, kunnen we vanavond niet daar slapen?” Ik keek even verrast op van mijn zoektocht. Dat had ze twee weken nog eens gevraagd. Toen had ik dan ook resoluut geweigerd maar nu zorgde er iets voor dat ik mijn mening wilde herzien. Eindelijk had ik mijn rode met witte t-shirt gevonden, trok het dan ook over mijn hoofd om daarna de mouwen naar boven te rollen. Het was immers warm in Themna. Ik haalde mijn schouders op, wierp een blik op het bed om vervolgens op één knie te steunen en mijn schoen vast begon te maken. “Ja, is goed.” zei ik simpelweg, niet wetend wat ik nu eigenlijk had gezegd. Ik suste m’n geweten door te zeggen dat ik er later in de avond wel kussens zou plaatsen zodat er toch nog een degelijke afstand was. Maar wie zegt dat ik dat ging doen? Ik begon mijn andere schoen vast te knopen.

(Ik dacht serieus dat het veel korter ging zijn. Dat heb je als Q eruit ligt en je enkel kan schrijven :c)

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 12:07 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Gabriel Alexander Durigon || Bewaker Yurdill

Ze knikte. "Heerlijk. Dit bed ligt echt comfortabel."zei ze en ik knikte even waarna ik verder van mijn broodje at. "Als je wilt kun je ook wel een keer bij mij komen liggen. Ik kan me voorstellen dat de stretcher niet al te comfortabel slaapt." zei ze stil en ik keek haar fronsend aan. Voordat ik nog maar iets kon zeggen opende ze haar mond al en zei haar lieve stem "En zeg maar niet dat het lekker ligt, want ik weet dat dat niet zo is." ik beet even op mijn lip en zuchtte dan, waarna ik vervolgens mijn schouders ophaalde. "Ah het is nu eenmaal mijn job. Ik denk dat ze het niet erg gaan waarderen als ze me hier bij jou zouden zien liggen." mompelde ik. Natuurlijk zou ik veel liever een keer in een echt bed slapen, maar ah... Het zal hopelijk niet zo lang meer duren. Ik keek Autumn even aan in haar prachtige groene ogen. "Als dit hele rebellengedoe voorbij is kunnen we beiden weer in onze eigen kamer slapen en normaal leven. Misschien zullen de rijken niet meer afgesloten van elkaar liggen " zei ik dan met een zwak glimlachje, maar de zekerheid was niet meer te horen in mijn stem. Het duurde al veel te lang. Dames horen niet zonder redenen in een cel te zitten. Al zeker niet zo'n aardige mensen als Autumn.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Autumn Dahlrae Zendreij.
Hij keek me fronsend aan en beet op zijn lip, waarna hij zuchtte. "Ah, het is nu eenmaal mijn job. Ik denk dat ze het niet erg gaan waarderen als ze me hier bij jou zouden zien liggen." Mompelde hij. Mijn wangen kleurden rood, en ik mompelde vaag dat het ook maar een stom idee was. Hij keek me aan. "Als dit hele rebellengedoe voorbij is kunnen we beiden weer in onze eigen kamer slapen en normaal leven. Misschien zullen de rijken niet meer afgesloten van elkaar liggen." Ik knikte. "Er is alleen een ding wat de rebellen over het hoofd zien." Ik keek Gabriel doordringend aan. "Zonder de krachten van Spring, Summer, Winter en mij, zal het klimaat finaal misgaan. Als dat nu al niet gebeurt, trouwens. Orkanen, vulkanen, draaikolken, ga zo maar door. De temperatuur zal van min vijftig naar veertig graden schieten in minder dan een minuut." Mijn zin brokkelde langzaam af, terwijl tranen zich in mijn ogen begonnen te vullen. Mijn Zendreij, verwoest. Daar wilde ik niet aan denken.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Winter Yurdill
“Nou da’s niet zo moeilijk. Ik ben het enige dat je 24/7 ziet. Tuurlijk word ik vertrouwd na een tijd.” Vervolgens lag zijn arm rond me heen terwijl zijn vingers automatisch wreven over mijn bovenarm en hij zijn hoofd schudde. Zijn opmerking was een echte Ace opmerking, maar het tweede was iets wat ik nooit achter hem had gezocht in de eerste instantie. Gewoonweg omdat ik in het begin, net als hij, een grauw en een snauw kon verwachten en het nu langzaam wel de gewoonste zaak van wereld. 'Stiekem ben je wel heel erg lief,' zei ik, mijn glimlach breder wordende, maar ook onschuldig toen ik de zijne zag. En al helemaal op het moment dat hij mijn hand, wanneer ik de zijne eenmaal had gevonden, juist steviger vastpakte in plaats van losliet. Het was heel erg vreemd, zeker ook door de hele situatie, maar tegelijkertijd ook zo vertrouwd. En ik wist dat het kon komen omdat we 24/7 met elkaar opgescheept zaten, maar juist doordat zou je juist zeggen dat je juist de andere eerder in haren vloog. Alleen toen hij ietwat van me afschoof, kreeg ik inderdaad weer de realiteit voor ogen en dat was dat de afstand bewaard moest blijven. Toch was dat voor korte duur, want de jongen kroop al snel weer een klein stukje mijn kant op, om door te schakelen naar het feit dat ik hem wakker moest maken. 'Ik beloof dat ik je de volgende keer wakker maak,' zei ik zachtjes, maar met nog steeds een twijfelend ondertoon, want ik was het er nog steeds niet mee eens. Ik wilde de jongen niet opzadelen met mijn problemen. Maar dat hij zo vastberaden klonk, liet me juist weer twijfelen. Ik dacht dan ook na tot het moment dat we weer beide langzaam naar dromenland vertrokken. Tenminste tot ik zei hoe laat het was, want toen leek Ace door een wesp gestoken. Niet heel vreemd, want door zijn woorden vlogen mijn ogen ook open, om recht overeind te gaan zitten. Als zijn broers ons zo zagen dan was het echt eind verhaal en dat terwijl er eigenlijk niets was, al wist ik dat je dat dan de kat wijs kon gaan maken. 'Mag ik nog heel eventjes blijven liggen?' vroeg ik zachtjes terwijl ik een blik op mijn kleding wierp. Mijn jurkje van twee weken geleden hadden plaats gemaakt voor de kleding van de jongen, die te groot waren, maar het was beter dan niets. Daarbij vond ik het ook niet erg. Een zachte zucht rolde over mijn lippen, om me weer op het bed te laten zakken en het kussen tussen mijn armen te klemmen, de geur van de jongen tot me doordringend, terwijl ik de jongen aankeek. Dat liet me wel lachen, want het zag er grappig uit, ondanks ik liever had dat hij nog naast me op het bed lag. Dat hij bezig was, liet me mijn mond niet houden, want al snel rolde de volgende vraag over mijn lippen waardoor de jongen verrassend opkeek, maar zijn mening toch nog eens herzag, om toe te stemmen. 'Echt?' vroeg ik lichtelijk verbaasd, want ik had het niet verwacht, maar dat nam niet weg dat ik er niet blij mee was. 'Dat is fijn om te horen en lief van je,' zei ik terwijl mijn verbazing langzaam plaats maakte voor een brede glimlach. Misschien kon ik dan toch nog wel een keer normaal slapen dan en hoefde ik hem ook niet wakker te maken.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer