Ace Yarrow Maverick
Een zacht gegrinnik was door de cel te horen toen mijn woorden over mijn lippen rolde. “Dat krijg je als je zo leuk reageert op de woorden en ik moet soms toch iemand hebben waar ik zowel mee kan klagen als lachen?” Ik keek het meisje glimlachend aan, de stilte die eventjes tussen ons heerste, “Jij weet toch ook altijd overal wat op te zeggen, hé?” Ik keek het paarsharige meisje glimlachend aan en bestudeerde al haar gelaatstrekken. Haar lichtpaarse lokken die natuurlijk glansden in het zonlicht dat door het celraampje scheen, haar sproetjes die rond haar wangen en neus sierde, haar grijze ogen die gepaard gingen met gitzwarte wimpers en haar zalmroze lippen, altijd omhuld door een paarsige tint. Alles was werkelijk prachtig aan haar en ik betrapte me er dan ook zelf op dat ik uren naar haar kon blijven kijken. Niet alleen qua uiterlijk was ze niets in vergeleken met de meisjes die hier in Themna of in de andere rijken rondliepen. Maar ook haar karakter. De speelsheid, vrolijkheid, openheid, vastberadenheid, haar snelle vertrouwen jegens mensen en steeds het goede in ze zag. Met al deze karaktereigenschappen had ze me al betoverd. Maar niet alleen haar positieve eigenschappen werden bij mij erkend. Ook haar negatieve karaktertrekken kon ik appreciëren. Het feit dat ze altijd zo koppig kon reageren, altijd haar gelijk wilde halen bij elke discussie die we ook maar hadden gevoerd deze twee weken, het feit dat ze er soms niet aan kon doen dat haar mond sneller was dan haar gedachten. Alles was gewoonweg perfect. Zij was gewoonweg perfect en volgens mij was ik dan ook als een blok aan het vallen voor haar en haar charmes. Even later leek het wel alsof ik uit mijn trance ontwaakte. Ik hoopte dan ook dat ze niet had gemerkt dat ik gedurende de hele tijd haar had liggen aanstaren. Snel sloeg ik dus mijn linkerarm over haar linkerschouder om daarna haar bovenarm weer te wrijven en de oude Ace langzaam weer een beetje terug naar boven kwam. Ondertussen had ze haar hoofd al op mijn borstkast geplaatst waardoor deze langzaam mee op en neer ging met mijn ademhaling. “Ik ben blij dat je mijn excuses aanvaard, maar ik zou ook echt niet weten waar ik de uitspraak vandaag had.” Ik grijnsde eventjes, “Nou ik weet het wel. Ik kan inderdaad af en toe een echte arrogante zak zijn.” gaf ik toe, wetende dat dat de waarheid was. “Maar als je me eenmaal goed kent, dan weet je dat er toch een klein hartje onder dat hele arrogante ego schuilt.” grinnikte ik, “Dat is toch wat mijn moeder zei. Als het niet waar is, moet je gaan klagen bij haar. Ik heb er dus niets mee te maken.” grapte ik waarna ik vocht tegen de geeuw die mijn mond wilde verlaten. Uiteindelijk kreeg ik een antwoord op de vraag die ik eerder had gesteld. “Dan is het de kunst dat je daar,” Ik tikte even zachtjes tegen haar hoofd, “.. even alles stillegt. Gewoon niet meer nadenken over dingen. Fantaseer desnoods.” Onderbrak ik het meisje maar liet haar daarna verder praten. Haar woorden zorgden er vervolgens voor dat er een enorm glimlach op mijn gezicht verscheen. “Ik zal je altijd beschermen, ” zei ik even zacht waarna mijn hand zich verplaatste naar haar haren om deze vervolgens te strelen. “.. waar je ook bent.”
Rise and rise again until lambs become lions
