[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

31 aug 2014 - 9:08

ImInnocent 399

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !

Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

Everyone is good as it is, do not change people

14 sep 2014 - 21:32

Dakruon 506

Lucas 'Luke' Schneider, district twee.
"Think i can't? Just watch me."

Hij nam een van de twee halve literflessen uit zijn tas en draaide de dop er af.
Hij nam een slok en liet het lauwe water door zijn keel glijden. Hij draaide de plastic dop weer op het flesje en stopte die in zijn tas, om zich vervolgens iets naar voren te buigen om zijn handen in het meertje te wassen. Het water kleurde rood door de kleine wondjes op zijn handen, maar het was haast niet te zien. Hij droogde zijn handen af aan zijn broek en besloot verder te lopen, hoe verder hij weg was bij de hoorn, hoe groter de kans was dat hij Matt zou vinden.
Hij greep zijn tas vast en liet de hengsels over zijn schouders glijden. Hij wierp een blik om zich heen en begon vervolgens weer met tegenwerkende spieren te lopen. Voor het geval er op een random moment een tribuut rond zou rennen, hield hij zijn boog vast met een pijl die hij elk moment kon spannen. Tijdens de trainingen had hij zijn best niet gedaan, hij had zonder moeite de pijl in de roos geschoten en mensen dachten dat hij zich er voor in had moeten spannen.
Hij voelde de messen in zijn riem tegen zijn been aan tikken. Na een tijd voelde hij het niet eens meer, hij zou door moeten lopen om op zoek te gaan naar Matt, die waarschijnlijk zo ver mogelijk van de hoorn probeerde te komen. Misschien was hij naar hem op zoek, misschien had die meid uit twaalf duidelijk gemaakt dat hij een of andere klootzak was die haar neer had geschoten, hij wist het niet.
Het verbaasde Lucas hoe veel vragen de spelen bij het opriepen. Het was nieuw voor hem, de onwetendheid. Hij wilde het antwoord op zijn vragen gewoon, maar hij kreeg ze niet. Hoe de spelen hem in zo'n korte tijd hadden kunnen veranderen was iets wat hem nog wel het meest verbaasde. Misschien had hij onbewust al om sommige mensen gegeven, maar nu leek hij het zich pas te realiseren dat hij bepaalde mensen hun stemmen gewoon miste.
Het idee aan zijn district deed hem verlangen naar zijn huis. Niet dat zijn ouders veel om hem, noch zijn dode zus gaven, het was de sfeer die er hing. De luide stemmen van Viktor en zijn vrienden als ze weer eens een of andere grap uit hadden gehaald, het gelach van vrienden als ze een grap maakte tussen de spelen door, er hing nooit haat. Tuurlijk waren er mensen die zoveel trainde dat ze een wandelende moordmachine leken, en nu pas realiseerde Lucas zich dat hij er zelf een van was.
Na de dood van zijn zus was hij er zo op gedreven wraak te nemen op de beroeps, dat hij niks anders deed dan trainen. In zijn vrije tijd las hij boeken over planten en dieren om zijn technieken aan te scherpen, hij moest en zou zijn wraak krijgen. Hij was er in doorgeslagen en pas nu leek hij het zich te realiseren, maar toch zou hij het krijgen. De beroeps zouden allemaal dood gaan, hoe dan ook.

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

14 sep 2014 - 22:08

Ascian 10570

Sofia Natalia Horsell || District 2

Ik liep weer richting de hoorn. Vegen bloed en enkele schrammen sierde mijn lichaam mijn speer en messen waren duidelijk te zien, al zaten ze verboden en vastgezet over mijn hele lichaam. Behalve de speer. Die stal trots boven mijn hoofd uit, aangezien de speer langer was dan ik. "Ik zit op vijf," zei ik rustig, doelend op het aantal dode die ik had vermoord. Ik zei niks over het wicht uit negen, die me ontsnapt was, of Luke, die ons verraden had. Hun eigenlijk. Ik zei ook niks over ik die weg wilde. Want ik wilde weg, maar ach, ik zou me kop verliezen als ik dat zou te geven. Ik zuchtte diep en keek de hoorn even rond. Er lag nog zo veel, dat ik me bedacht dat ik misschien kan beginnen met slepen. Maar ik wist niet wat de andere beroeps wilde. Ik liet me schouders zakken. Maar rechtse mijn postuur meteen weer. Ik slikte en keek even naar de hoorn. "Mensen, slepen we alle overige spullen naar de hoorn? Als een soort kamp?" Dan zou het later in het spel ook makkelijker zijn voor mij om weg te komen met heel wat spullen, zonder dood te gaan. Of gesnapt te worden. In dit geval leek dat me hetzelfde.

We've lived in the shadows for far too long.

15 sep 2014 - 18:38

Curuxa 2057

Bam! Alyx sprong van de plaat, maar verloor gelijk snelheid door te struikelen en twee keer over haar voorhoofd te rollen. In haar hoofd vloekte ze terwijl ze haar weg voortzette door het hete, mulle zand. Het eerste wat haar handbereik vond was een touw. Ze schatte het ongeveer twee meter lang, maar haar inschattingsvermogen was niet de allerbeste. Ze rende verder. Haar ijsblauwe blik speurde de ring af, en hij ving het aanzicht van het prachtige wapen weer. Dichtbij. Het was dichtbij. Maar er was nog iemand anders die eropaf schoot. Het was een meisje uit tien. Al knarste met haar tanden en als een pijl uit de boog begon ze te sprinten. En wonder boven wonder; ze was er eerder. Ze nam het heft van het zilveren steekwapen in een stevige greep in haar rechterhand. Het meisje bereikte haar. Ze was langer dan Alyxes zelf, maar haar lichaam leek - als mogelijk - nog fragieler dan het hare. Ze leek echter kwaad en zo een stuk intimiderender dan ze al was. Maar het donkerharige meisje liet zich zeker niet kennen, hoewel ze het lange mes in haar hand wel had gezien. De andere tribuut haalde uit met haar voet, maar Alyx dook eronder weg. Als in een reflex hief ze haar hand op, en dat was dom. Het mes schraapte de bovenste laag van haar hand er steevast af. Kwaad schreeuwde ze het uit en haalde uit met haar dolk. De punt raakte de pols van het meisje. Haar ogen schoten vol alarm naar Alyxes terug, maar het was te laat. Deze was op haar af gesprongen en had haar ijzeren wapen haar wang in gejaagd. De zoveelste lange schreeuw galmde over het zand, die eindigde in een gorgelend geluid. Om dat het een vervelend aanzicht was keken haar grijzige ogen haastig weg van het tafereel. Ze keek om zich heen. De rugzak bevond zich maar een paar meter van haar vandaan, maar ze besloot er niet voor te gaan; voor haar eigen welzijn. Aan het mes dacht ze niet meer. Bloed gutste uit haar hand en het leek erop dat het niet snel zou stoppen. In een opwelling bond ze haar touw erom; misschien zou het nog enig nut hebben. En toen begon ze weer te rennen. Richting het bos nu; op zoek naar water, zoals haar verteld was. Nu alleen nog hopen dat er water was voor haar... Wat als dit water giftig was? Ál het water? Alleen dat bij de hoorn? Ze besloot er niet over na te denken en gewoon door te blijven rennen. De wond op haar hand brandde vreselijk en een steek in haar enkel zei haar dat er iets mis was. Maar als de beroeps haar zou vinden zou er nog veel meer mis zijn, dus ze bleef steevast doorgaan op hetzelfde tempo; tot iedereen haar uit het zicht was verloren.
Een diepe zucht ontsnapte aan haar mond toen ze het bos bereikte. Uitgeput plofte ze tegen een boom aan om uit te rusten. De zware armband om haar pols deed haar hand er niet beter op voelen, maar ze was te moe om hem op te tillen om te bekijken. Ze was zelfs te moe om de kanonschoten te tellen waarvan het gedonder de lucht doorkliefde. Alles deed pijn. Haar hoofd klopte van de nare rol, en haar voet voelde als verpletterd. Ze had nog niet naar haar hand durven kijken. Alyx besloot dat het daar misschien tijd voor was. Voorzichtig rolde ze het van haar hand. Het was slechts een meter lang - iets in die richting - minder lang dan ze had verwacht. De wond was hier en daar opgedroogd, en zat verder volgeplakt met de pluisjes van het touw. Gelukkig. Niks ontstoken. Met trillende vingers begon ze langzaam alle zwarte pluisjes uit het donkerrode bloed te trekken.

Alyxes Misty Cole

MADE WITH LOVE BY IVY

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

15 sep 2014 - 21:09

LilsEvans 23252

Thormund “Thor” Odius Beorn || District 2 || De hoorn

Ik kreeg vaag mee dat Lucas vreemd genoeg bij de hoorn vandaag ging met een groot aantal spullen. Het was dat Sofia er al achteraan ging en ik tot nog toe geen reden had gehad aan haar te twijfelen, ze was goed begonnen door er flink wat van kant te maken en leek nog geen ideeën te hebben over het verlaten van de beroeps. Mensen die dat deden, werden automatisch mijn vijanden en zag ik het liefst tussen zes planken ver onder de grond. Ze stonden immers alleen maar in de weg. Echter betekende dit wel dat er minder beroeps waren om de hoorn te verdedigen. Gelukkig leek Pyralis ook lekker bezig en volgens mij had Caster ook al iemand van kant gemaakt. Al met al was het nog steeds een chaotisch bloederig geheel, een plek waar ik mij goed thuis voelde. Toen de vrouw uit elf dus op mij afkwam, koste het maar een korte zwaai met de strijdvlegel om haar de laatste adem te doen uitblazen. Haar poging om te ontwijken was volstrekt zinloos bij de lengte van de ketting tussen de schacht en de metalen bol.
Doordat ik bezig was geweest met de dame van elf, was een andere tribuut gevaarlijk dichtbij de hoorn gekomen. Het jongetje was echter al gewond. Een pijl stak uit zijn lichaam en het leek voor hem een zinloze actie nog verder te gaan; hoewel de wond niet dodelijk zou zijn geweest, was hij nu zo afgeremd, dat zelfs de meest ongetrainde tribuut zijn nek nog zonder problemen om zou kunnen draaien. Ik nam dus ook de moeite niet één van mijn twee wapens op te richten en brak in een soepele beweging zijn nek. Levenloos viel de stakker voor mij neer. Snel boog ik mij voorover om de pijl eruit te trekken en her te gebruiken, maar dit gaf de gelegenheid voor een meisje uit zes om richting de bijlen te rennen. In een reflex spande ik mijn boog en schoot de net gewonnen pijl in haar richting. Het was genoeg om haar te dwingen haar jacht op de bijlen op te laten geven, maar de wond die de pijl maakte zou niet zomaar dodelijk zijn. Ik wilde het afmaken met een tweede pijl, maar de volgende tribuut voerde al weer een poging uit langs mij bij de hoorn te komen. De nieuw gespannen pijl landde dus in zijn borst op de plaats waar zijn hart zou moeten zitten. Zijn pupillen verdwenen in zijn oogkassen en hij viel dood neer op de grond.
Ik maakte mij klaar voor de volgende tribuut, maar het bleef rustig. Ik had er in totaal vijf vermoord en eentje weggejaagd bij de hoorn. Ik kon mijzelf best een schouderklopje geven. Nu vroeg ik mij echter wel af hoe het er verder voor stond en gelukkig kwam Sofia precies op dat moment aanlopen, zonder Luke... Een frons verscheen op mijn voorhoofd, terwijl ik de pijlen uit de tributen trok die ik had gedood en deze weer terug in hun koker stopte. Zuinigheid was belangrijk tijdens de spelen. Ik was prima in staat om mensen te vermoorden met mijn blote handen, maar pijlen waren handig voor doden op afstand. Dat had nu al wel weer gebleken. Ik had twee tributen gedood met pijlen, twee met de strijdvlegel en slechts eentje met mijn blote handen.
'Ik zit op vijf,' melde Sofia rustig, waardoor de frons op mijn voorhoofd bleef staan. Zwijgend keek ik haar aan, terwijl ik mijn handen schoonveegde aan mijn kleren en vervolgens met schone handen het bloed van mijn gezicht veegde. Niet dat ik het erg vond om een beetje vies te zijn, maar om nou de gehele tijd onder het bloed rond te blijven lopen... Ik wilde dat mensen mij geweldig vonden. Vies rondlopen wekte eerder walging op dan sponsors nam ik aan. 'Mensen, slepen we alle overige spullen naar de hoorn? Als een soort kamp?' vroeg Sofia verder en ik knikte instemmend. Ik had niks tegen op haar plan. De hoorn bood schaduw in deze woestijn en om alle spullen helemaal naar het bos te gaan slepen leek mij ook niet echt handig of een leuk karwij in deze hitte. Echter was mijn vraag nog steeds niet beantwoord, dus besloot ik hem maar gewoon te stellen.
'Sofia, waar is Luke?' verliet opvallend kalm mijn mond en ik keek haar emotieloos aan. 'Ik neem aan dat je hem van kant hebt gemaakt, gezien hij hier niet is om ons te helpen?' Het deed mij vrij weinig als ze hem vermoord had, maar als ze dat niet gedaan had, wilde ik weten hoe dat dan precies kwam. Was ze een zwakke schakel doordat ze fysiek niet instaat was geweest dit te doen, of speelde haar emoties een rol? Dat laatste zou ikzelf het hinderlijkst vinden. Als ze fysiek niet fit genoeg was, zou ze vanzelf wel een keer dood gaan. Ik was immers niet van plan om op haar te wachten of haar te dragen. Emoties zorgen echter altijd voor problemen. Standaard. Daarom was ik opgevoed ze niet te hebben en dit beviel mij prima. Het enige wat ik voelde tijdens het vermoorden van de afgelopen vijf tributen was kracht, adrenaline en een onwijze kik. En daar hield het op. Mijn blik bleef dus op Sofia gefocust, hoewel ik mijn best deed de omgeving ook nog in de gaten te houden. De groep beroeps was bijvoorbeeld opvallend klein na het bloedbad. Volgens mij waren er ook een aantal dood en dat was toch een rariteit. Beroeps gingen niet zo snel dood tijdens het bloedbad.

[ bericht aangepast op 15 sep 2014 - 21:25 ]
Happy Birthday my Potter!

15 sep 2014 - 21:58

Inclination 1421

Callie “Cal” Selenia Bennett

Mijn ogen blijven op mijn doel gericht terwijl ik mijn benen zowat voorbij ren. Ik moet en zal deze wapens in mijn bezit krijgen. Voor een hele tijd gaat dit volgens plan, totdat ik vanuit mijn ooghoeken een pijl recht op mijn nek af zie komen vliegen. Tijd om aan de kant te duiken of te stoppen met rennen heb ik niet meer. Het enige wat ik nog kan doen is in een reflex mijn arm ervoor slaan in de hoop dat hij me op deze plek niet fataal zal zijn. Direct als ik de pijl door mijn huid heen voel boren wil ik het op een gillen zetten, maar ik hou me in. Mocht ik dit hebben gedaan dan had ik alleen maar meer aandacht getrokken, iets wat nu wel het laatste is wat ik wil.
Als ik zie dat een gespierde jongen uit district 2 op het punt staat nog een pijl op me af te vuren besluit ik dat ik mijn bijlen maar moet laten voor wat ze zijn. Met wat geluk krijg ik ze als donatie van mijn mentor, als hij überhaupt geld voor me wil inzamelen. Voordat hij de pijl los kan laten heb ik me al omgedraaid en ben mijn weg richting het bos begonnen. Onderweg weet ik met moeite nog een kleine rugtas op te tillen en over mijn schouder te gooien, dan heb ik dus toch niet helemaal voor niets mijn leven geriskeerd.
Nadat ik bij het bos ben aangekomen ben ik ongeveer tien minuten verder en al compleet buitenadem. Ik wist van te voren al dat mijn conditie belabberd zou zijn, maar dit is wel heel erg. Ik dwing mezelf om nog een klein stukje het bos in te rennen om zeker te weten dat de beroeps me vanaf hun punt niet kunnen zien. Dat zijn de mensen waar ik me nu wel het meeste zorgen over maak.
Uitgeput laat ik mezelf vijf minuten later tegen een boom aan zakken. Ik bekijk de pijl die diep in mijn arm zit gestoken eens nauwkeurig. Eigenlijk had ik deze er direct uit moeten trekken, maar mijn veiligheid vond ik dan toch iets belangrijker. Ik bijt hard op mijn lip om een gil te onderdrukken als ik de pijl er langzaam uit wrik. Mijn hoofd leunt tegen de boom aan. Vanaf nu ben ik geheel op mijzelf aan gewezen.

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

15 sep 2014 - 22:25

Ascian 10570

Sofia Natalia Horsell || District 2

Een leugen was snel genoeg bedacht. Maar dan moest je wel tijd hebben om een leugen te bedenken. Thor was niet achterlijk en ook zeker in staat mij te vermoorden als dat hem uitkwam. Ik zuchtte zacht en draaide me half om naar hem, gelukkig was ik een meesteres in liegen. "Luke ging achter een meisje uit twaalf aan en Matt," zei ik rustig, maar met een hint in mijn stem, die aangaf dat ik het een domme actie vond. Ik had het ook een domme actie gevonden als het echt zo was geweest. "De spullen heeft hij gedumpt zodra hij ze niet in kon halen ermee. Maar die batches hebben een bijl, pijl en boog en messen. Dat Is iets te veel om ze te laten gaan vond Luke. Daar kan ik me wel in vinden," zei ik schouder ophalend. Ja, liegen deed ik misschien iets te vaak als ik er zo over nadacht. "Anyway, om er met ze tweeën achteraan te gaan zou een beetje overdreven zijn geweest, dus ben ik terug gegaan, Luke red het wel," zei ik bijna verveeld. "En zo niet maakt het ook niet veel uit." wat? Her kwam er zo droog uit en ik zou de enige zijn die ooit zou weten dat dit een leugen was. Een leugen die pijn deed. Gelukkig was wat ik voelde en wat ik liet zien lang niet altijd hetzelfde. Daar moest ik dankbaar voor zijn. Vooral nu ik tegenover Thor stond en me geen raad wist als hij naar me zou uithalen. Ik begon alle spullen naar de hoorn te slepen. Zodra ik een fles water vond gebruikte ik een klein beetje om het ergste bloed weg te halen. Het meeste bloed wat geeneens van mij en dat was toch wel erg goor. Ik keek even naar de plek waar ik Luke net had gesproken. Gewoon meespelen, dacht ik. "En als hij loog over zijn bedoeling, heeft hij een innige date met mijn speer," zei ik bot. Je zou toch bijna denken, dat ik het over een totaal vreemde had.

We've lived in the shadows for far too long.

16 sep 2014 - 14:19

Dakruon 506

Lucas 'Luke' Schneider, district twee.

Status: Niet gewond. || Bondgenoten: Momenteel alleen, hij is zijn bondgenoten kwijt. || Beschikt over: voedsel, water, een rugtas, verband, een tweepersoons deken en jodium, maar ook over werpmessen en pijl en boog. || Locatie: Ergens ten midden van het bos.

Lucas verafschuwde zichzelf voor zijn gedachten.
Hij vervloekte zichzelf over het feit nu pas door te hebben hoe hij veranderd was door de dood van zijn zus. Hij had zich afgesloten van iedereen die hem wilde helpen, had nooit een woord gewisseld met zijn medemens. Hij had zich zo opgesteld dat hij emotieloos leek, alleen om niet zwak over te komen. Hij sloeg iedereen van zich af die hem wilde helpen.
Het was op zich wel beter dat je op dit soort momenten nooit de emotie van zijn gezicht kon lezen. Hij wilde nog altijd niet zwak over komen, dat mocht niet. Hij moest zich sterk houden deze spelen om de dood van zijn zus te wreken. Hij mocht zich hechten aan niemand. Helemaal niemand. Het zou hem afleiden van zijn doel: zijn zus' dood wreken. Dat was alles wat hij wilde, meer had hij niet te doen deze spelen.
Een kanonschot haalde hem uit zijn gedachten. Twee.. vier.. zes.. acht.. tien.. veertien.. zestien.. achttien.. twintig, tweeëntwintig. Er waren tweeëntwintig doden. Het waren er veel, al bijna de helft van alle tributen waren omgekomen bij het bloedbad. Als het originele aantal tributen mee zou doen zou het betekenen dat hij op een andere tribute na de enige zou zijn in de hele arena.
Het bloedbad was voorbij. De beroeps waren nu waarschijnlijk bezig alle spullen bij elkaar te slepen om vervolgens op jacht te gaan naar tributen. Lucas vroeg zich af op Sofia voor hem had gelogen, of dat ze eerlijk was geweest en had verteld wat hij had uitgespookt. Als het het tweede was, zou hij een groot probleem hebben als hij de beroeps eenmaal tegen zou komen. Waarschijnlijk vielen ze hem aan en wilde ze hem direct doden.
Hij hoopte dus op het eerste. Als hij dan echt in de nesten zat en vier van hun om zich heen zou hebben zou hij mee kunnen spelen. Hij zou hun kunnen volgen en ze doden in hun slaap. Dat alles zou echter wel een stuk moeilijker gaan als hij Matt had gevonden, maar langzamerhand begon hij nogal te twijfelen over het bondgenootschap met de jongen uit vier.
Hij was veel te gesteld op het meisje uit Twaalf, waar Lucas niet op zat te wachten. Ze zou uiteindelijk dood gaan, vroeg of laat, en hij had er geen zin in Matt mee te moeten slepen van het lijk. Alles behalve dat. Dan ging hij nog liever alleen verder, hij hield het toch wel uit.

[ bericht aangepast op 16 sep 2014 - 15:07 ]
“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

16 sep 2014 - 19:11

Solise 970

Olivia Heather Colton. ~ 10.
Status: Gewond aan arm. ~ Bondgenoten: Op het moment Noah en Makela. ~ Beschikt over: Een mes en dolk, een lege waterzak, een dekentje en wat gedroogd vlees.

De grond was zacht en blubberig, wat nogal onhandig was bij het lopen. Bij elke stap zakte je voet een beetje in de grond.
Zonder iets gezegd te hebben liep ik nu al zo'n twee uur door het modderige zand in het bos. Noah en Makela zeiden al net zo weinig, wat misschien ook wel weer handig was. Minder kans dat iemand ons zou horen, dus ook minder kans op beroeps. Ik begon ondertussen een steek in mijn voeten te voelen. Maar ik dacht er niet aan het te zeggen, ook niet over de pijnlijke steek uit mijn arm. Ik werd weggerukt uit mijn gedachten bij het horen van een kanonschot. Een, twee, vijf, negen, dertien, achttien, drieëntwintig.
'Drieëntwintig?' mompelde ze wat in de war. Zo ontzettend veel.
'Ja..' het was Noah die antwoordde. Daarmee was het gesprek ook alweer afgelopen. Op een rustig tempo liepen ze nog even door, tot ik voetstappen hoorde.
'Voetstappen, snel de boom in.' fluisterde ik snel. Noah en Makela klommen zo snel als ze konden de boom in. Daarna ging ik er achteraan, snel van tak naar tak. De tribuut moet ons gehoord hebben, we zijn er geweest. Toen ik zag dat het de jongen van twee was die kwam langsgelopen, stokte de adem in mijn keel. Het einde. We zijn er geweest. Alledrie.. Tenzij..
'Blijf zitten.' mompelde ik zo zacht mogelijk. Ik haalde een keer diep adem, en sprong naar beneden. Ik pakte de dolk zo stevig ik mijn hand dat mijn knokkels wit zagen. De jongen uit twee kijk me aan.
'Wil je je mes terug? Of kom je me vermoorden?' ik haalde nog een keer adem. Geen angst tonen. Dit is het dan, mijn einde.. Hopelijk red ik Makela en Noah zo..

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

16 sep 2014 - 19:39

Dakruon 506

Lucas 'Luke' Schneider, district twee.

Status: Niet gewond. || Bondgenoten: Momenteel alleen, hij is zijn bondgenoten kwijt. || Beschikt over: voedsel, water, een rugtas, verband, een tweepersoons deken en jodium, maar ook over werpmessen en pijl en boog. || Locatie: Ergens ten midden van het bos.

Op zijn gemak liep hij door, zo veel mogelijk van de hoorn af.
'Ja..' Hoorde hij iemand antwoorden op een vraag, wat hem even stil deed staan. Er waren tributen in de buurt. Hij wist niet precies waar, want hij kon ze niet zien. Omdat hij direct wilde weten waar ze waren, begon hij weer te lopen, en duidelijk hadden ze hem gehoord.
'Voetstappen, snel de boom in.' Fluisterde een meisje zacht en snel. Vanuit zijn ooghoeken kon hij drie mensen de boom in zien klimmen en direct spande hij zijn boog, terwijl hij richtte op de boom waar hij de tributen in kon zien zitten. 'Blijf zitten.' Hoorde hij, een klap van voeten tegen de grond volgde.
'Wil je je mes terug? Of kom je me vermoorden?' Ze haalde nog eens diep adem, want aantoonde dat ze wel degelijk bang voor hem was. 'Ik kwam niet om je te vermoorden, maar gezien je zomaar voor me komt staan blijkt dat je wel heel graag kennis wilt maken met mijn pijlen.' Het meisje was een regelrechte kopie van zijn zus.
Haar sarcastische ondertoon was precies de manier waar Celeste iets duidelijk had gemaakt. Haar lichtbruine haren hadden dezelfde kleur als het meisje dat hij enkele jaren terug was verloren, haar amandelvormige hadden dezelfde bruine kleur en zelfs het wipneusje kwam overeen. Het enige wat niet over een kwam, was haar stemgeluid. En dat ze Celeste niet was, natuurlijk.
Lucas liet zijn pijl iets zakken. 'Maar ik zou inderdaad erg graag mijn mes terug willen.'

[ bericht aangepast op 16 sep 2014 - 19:41 ]
“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

16 sep 2014 - 20:12

Solise 970

Olivia Heather Colton. ~ 10.
Status: Gewond aan arm. ~ Bondgenoten: Op het moment Noah en Makela. ~ Beschikt over: Een mes en dolk, een lege waterzak, een dekentje en wat gedroogd vlees.

Ik keek heb aan wachtend tot hij zou schieten. Zijn pijl was op me gericht.
'Ik kwam niet om je te vermoorden, maar gezien je zomaar voor me komt staan blijkt dat je wel heel graag kennis wilt maken met mijn pijlen.' Nu hopen dat hij Noah en Makela niet ziet.
'Maar ik zou wel erg graag mijn mes terug willen.' gaat hij verder. Ik houd mijn dolk verdedigend voor me, niet dat het veel zin heeft hij schiet toch zo een pijl in mijn nek. Wat nu? Wat nu..
'Waarom vermoord je me niet? We weten allebij dat ik zo dood ben.' Tja, je verwacht ook niet anders van een dertien jarig meisje. Zo zie ik mijn ouders ook nooit meer en Evan. De tranen schieten in mijn ogen maar ik slik ze snel weer weg. Niet. Nu. Wanneer dan? Dit is het laatste wat je meemaakt. Vanuit mijn ogenhoeken zie ik Noah en Makela in de boom zitten. Zij leven nog, het was niets voor niets. Dit is echt zo'n moment waarop ik me een hopeloos klein meisje voel. Dat ben ik eigenlijk ook vergeleken met de meeste anderen hier, en ik kan ook niet geloven dat ik serieus dacht dat ik een kans maakte.. Ik haal het mes van mijn riem en gooi het voor zijn voeten.
'Je mes, die wou je terug toch?' mompel ik mijn ogen op de grond gericht. Misschien was het dom wat ik deed, maar wat anders? Op mijn knieën zinken en om genade smeken, om vervolgens vermoord te worden? Nee, dan sterf ik liever zo.

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

16 sep 2014 - 20:24

Dakruon 506

Lucas 'Luke' Schneider, district twee.

Status: Niet gewond. || Bondgenoten: Momenteel alleen, hij is zijn bondgenoten kwijt. || Beschikt over: voedsel, water, een rugtas, verband, een tweepersoons deken en jodium, maar ook over werpmessen en pijl en boog. || Locatie: Ergens ten midden van het bos.

Ze hield haar dolk verdedigend voor zich.
'Waarom vermoord je me niet? We weten allebei dat ik zo dood ben.' Ze slikte een stel tranen weg. Ze haalde het mes uit haar riem en gooide het voor hem op de grond. 'Je mes, die wou je terug toch?' Mompelde ze met haar ogen op de grond gericht.
Als die tijd had Lucas zijn mond gehouden en het meisje laten praten. Ze leek echt veel op Celeste, haar houding, de manier van praten, haar uiterlijk, alles. 'Laat ik beginnen met het feit, dat ik niet zo'n uitmoordend type beroeps ben.' Hij haalde zijn pijl van de pees en stopte die weer in zijn koker, om zijn boog over zijn schouder te hangen en zijn mes van de grond te rapen.
'Daarnaast, hoe oud ben je, veertien? Misschien vijftien? Dertien als je wat jonger bent dat je er uit ziet..' Hij bekeek haar nog eens goed. 'Ik laat het uitmoorden van kleine kinderen zonder duidelijke reden wel aan de andere over. Die vinden het tenminste leuk en houden er een sadistische glimlach aan over of zo.' Hij draaide het mes even rond in zijn vingers en zette een stap haar richting op.
'En je lijkt teveel op iemand die ik kende.' Mompelde hij er achter aan. 'En ik heb die kids in de boom wel opgemerkt, dus denk niet dat je me nu zo lang bezig kan houden dat ik ze niet uit de boom schiet, want dat was ik toch niet van plan.'

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

16 sep 2014 - 20:45

Dunedain 2634

(Ring --> Dunedain)

Noah Hirriss ~ District 11

Na een tijdje doorgelopen te hebben, schrik ik op van een geluid. Olivia fluistert dat we in een boom moeten gaan zitten, maar ik ben al onderweg. Als een aapje klim ik omhoog en binnen een paar tellen zit ik op een dikke tak, een paar meter boven de grond. Ik hoor flarden van het gesprek dat beneden gevoerd word tussen Olivia en de jongen die uit de struiken tevoorschijn komt. Ik trek alvast mijn linkerschoen uit, voor het geval ik een wapen nodig mocht hebben. Niet dat een enkele schoen veel schade uit zal kunnen richten, maar het geeft een veilig gevoel om iets van een wapen te hebben. Ik haal opgelucht adem als blijkt dat de jongen niet de intentie heeft Olivia of ons te vermoorden.
'En ik heb die kids in de boom wel opgemerkt, dus denk niet dat je me nu zo lang bezig kan houden dat ik ze niet uit de boom schiet, want dat was ik toch niet van plan.'
Kids.
Er begint een spiertje bij mijn rechteroog te trekken en voor ik het weet spring ik de boom uit, mijn schoen nog in mijn hand, om bovenop de jongen te landen. 'Wat zei je?' roep ik en begin de jongen door elkaar te rammelen die nu op zijn rug op de grond ligt. Ik weet dat het niet slim is om nu keihard te gaan schreeuwen - binnen een minuut staat hier waarschijnlijk een hele groep mensen die wel zin hebben om ons om zeep te helpen, maar dat kan me nu niets schelen.

[ bericht aangepast op 16 sep 2014 - 20:53 ]
-

16 sep 2014 - 20:57

Dakruon 506

Lucas 'Luke' Schneider, district twee.

Een van de twee sprong de boom uit.
'Wat zei je?' Riep hij en hij rammelde Lucas door elkaar, de door de klap op zijn rug was beland. Met zijn mes nog vast greep hij de polsen van de jongen die nooit ouder dan twaalf kon zijn vast. 'Zeg, kiddo. Als je wilt dat de halve arena hier zo staat zou ik zeker zo hard blijven roepen.' Hij was uit zijn concentratie gehaald door de plotselinge beweging en had niet door dat het mes met de punt in de jongen zijn arm prikte en een kleine wond veroorzaakte.
'En je kan ook wel van me af gaan.' Hij liet met zijn linkerhand, en tevens ook de hand waar mee hij zijn mes vast had, de jongen zijn pols los. Hij zette zijn arm tegen de jongen zijn buik en duwde hem niet te hardhandig op het gras om vervolgens zelf overeind te komen.
'Als je wilt dat alle beroeps hier zo meteen staan, zal ik zeker zo hard blijven schreeuwen in mijn bijzijn.' Ondanks dat hij de lappen stoffen met de twee in zijn tas had zitten nu hij ze van zijn arm had gehaald, vroeg Lucas zich af of de jongen ging geloven dat hij bij de beroeps hoorde. Het was niet bepaald normaal dat een beroeps alleen liep, en hij had nou niet echt een geweldige bouw vergeleken met de andere jongens uit zijn district. Lucas zag er uit alsof je hem gemakkelijk neer kreeg.

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

16 sep 2014 - 21:13

Solise 970

Olivia Heather Colton. ~ 10.
Status: Gewond aan arm. ~ Bondgenoten: Op het moment Noah en Makela. ~ Beschikt over: Een mes en dolk, een lege waterzak, een dekentje en wat gedroogd vlees.

De jongen uit twee kijkt me nadenkend aan.
'Laat ik beginnen met het feit, dat ik niet zo'n uitmoordend type beroeps ben.' antwoord hij. Fijn, wat een geruststelling. Not.
'Daarnaast, hoe oud ben je veertien? Misschien vijftien? Dertien als je er wat jonger bent dan je eruit ziet.'
'Ik laat het uitmoorden van kleine kinderen zonder duidelijke reden wel aan andere over. Die er tenminste plezier aan beleven en er een sadistische glimlach aan over houden ofzo.' hij draait het mes tussen zijn vingers en doet een stap dichterbij.
'En je lijkt teveel op iemand die ik kende.' mompelde hij er nog vlug achteraan. Je moet wel heel veel om die persoon geven, wil dat me redden.
'En ik heb die kids in de boom wel opgemerkt, dus denk niet dat je me nu zo lang bezig kan houden dat ik ze niet uit de boom schiet, want dat was ik toch niet van plan.' opgelucht haalde ik adem maar voor ik tot rust kon komen sprong Noah uit de boom vol op de jongen van twee en begint hem te slaan.
'Wat zei je?' schreeuwt hij herhaaldelijk. Boos kijk ik hem aan. Nadat dat jongen uit twee hem van zich af geduwd heeft loop ik naar hem toe.
'Verdomme Noah wat doe je?' ik grijp zijn shirt beet en sleur hem naar achter.
'Wat denk je te bereiken? Je maakt géén enkele kans. Hij vermoord ons alle drie in dertig seconden als hij zou willen, en iedereen die je aan het roepen bent zou dat zo doen. Dus doe normaal en wees blij dat hij ons nog niet vermoord heeft.'

[ bericht aangepast op 17 sep 2014 - 16:03 ]
Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

17 sep 2014 - 0:13

WillNotLearn 19217

Cole Granger - Disctict 10
Mijn handen, die ik eerste tegen het doorzichtige materiaal van de buis gedrukt had vielen tegen mijn lichaam toen het platform onder mijn voeten zijn hoogtepunt bereikt had. Mijn ogen probeerden zo snel mogelijk de nieuwe omgeving in een keer in zich op te nemen. Alle tributen bevonden zich in een omgeving die leek op een grote zandbak, al was het spel dat erin gespeelt werd net iets anders dan het bouwen van zandkastelen. Mijn ogen dwalen van de zandere omgeving af naar de plaat onder mijn voeten, als je te vroeg van de plaat afstapte zou je opgeblazen worden. Ik dacht na over de mogelijkheid, en om toe te geven; het was verleidelijk. Tegen de tijd dat ik de domme gedachten uit mijn hooft schudde was de mannelijke stem die door de arena galmde al bij 10. 9, ik verschoof mijn voeten op het platform. 8, in welke positie zou je het best kunnen beginnen met rennen? 7, welke kant zal ik oprennen? 6, rechts misschien. 5, of toch links? 4, ik schudde mijn hooft even en probeerde mijn hooft leeg te maken. Ik keek langs de spullen die bij de hoorn lagen; pijlen, bogen, messen en een helehoop andere wapens dke ik nog nooit vast had gehad. Maar ook eten, medicijnen en spullen als dekens waren er te vinden. Als ik de kans had om bij de hoorn te komen en levend er weer weg te komen had ik misschien een poging gewaagt, maar ik zou het nooit winnen als ik tegenover één van de beroeps zou staan. Ze waren groter, sterker en hadden zich daarbij ook voor het grootste deel van hun leven voorbereid op de spelen. Een paar meter van de hoorn vangt iets paars mijn aandacht, een rugzak, ver genoeg bij de hoorn vandaan om de kans op een mes in je rug aardig te verminderen. De laatste drie seconden leken veel sneller om te gaan, en al snel renden er tributen alle kanten op, elk met hun eigen doel. Met mijn blik op het paarse voorwerp rende ik zo snel mogelijk die kant op, om vervolgens de paarse rugzak haastig om mijn schouder te gooien. Bij het rennem zakten mijn voeten steeds een beetje weg in het zand, en een paar meter van de plaats waar ik de rugzak hen gepakt verloor ik mijn evenwicht en viel ik in het zand neer. In mijn ooghoek zag ik een schim van een zilver voorwerp langs mijn oor vliegen, een stekend gevoel in mijn oor achterlatend. Het voorwerp dat in het zand was geland had veel weg van een ster met 5 scherpe punten. Ik pakte het voorwerp op terwijl ik haastig omhoog krabbelde en iets langs mijn oor voelde stromen; de ster had mijn oor net geraakt en zorgde ervoor dat er nu een stukje van misschien 3 milimeter van zijn linker oor miste. Eenmaal terug op zijn voeten keek hij even over zijn shouder; wat er zich achter zich afspeelde maakte hem misselijk, mensen die andere mensen vermoorden zknder er bij na te denken. Nogsteeds met een misselijk gevoel wende hij zijn blik af en rende hij verder, zijn ogen dit maal gericht op de bomen.
Het duurde even voordat het zand onder zijn voeten plaatsmaakte voor gras en toen hij eindelijk bij het bos was aangekomen liep hij nog even door voordat hij zichzelf de gelegenheid gaf om op adem te komen. Zijn hart voelde alsof het uit zijn lichaam zou springen. Angst en adrenaline gierde door zijn lichaam. Met zijn rug leunde hij tegen een boom terwijl hij om zich heen keek, het was veel beter dan de grote zandbak. Zijn spieren spanden zich toen hij maar een paar meter van hem vandaan iets hoorde ritselen, in zijn hand had hij de ster; klaar om te gooien naar wie dan ook.

Don't be like the rest of them, darling

Index RPG Actieve Topics Zoek