[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !


Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Matthew "Matt" Tyler Jones || District 4
"Bedankt.. Voor alles wat je tot nu toe voor me hebt gedaan.." fluistert Yva en dan loopt ze weg. Ik kijk haar verwonderd na en dan richt ik me op Luke die ook zijn eerste zet waagde. Het ging in een paar seconden, hoe hij zijn boog aanspande en de pijl vloog recht in mijn pijl en er hing nog maar een kleine hoopje hout aan. Dit verbaasde me niks, hij denkt dat hij goed is, ik zal hem wat laten zien. Razendsnel pakte ik een pijl en ik spande mijn boog, de pijl vloog met een krachtige snelheid in Luke zijn pijl en nog snel pakte ik er twee tegelijk bij en ook die vuurde ik af. Alle drie de pijlen eindigden in de roos en er was niks meer over van Luke zijn pijl. Ik glimlachte overwinnelijk en ik keek hem aan. "Geef je het al op?" vraag ik enthousiast en ik kijk zelfverzekerd naar de drie pijlen die perfect in de roos geboord zitten. Wat geniet ik hier toch van. Luke deed zo opschepperig, ik laat hem in het stof bijten. Als ik drie pijlen tegelijk in de roos kan schieten, dan kan hij er vast maar 1 of twee. Tja, ik geniet. Ik leek te zelfverzekerd van binnen maar niemand pakte mijn geluk en goede humeur van me af. En als ze het wel zouden doen dan kregen ze met mij en mijn pijl en boog te maken. Maar niemand zou het durven doen. Niemand.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Drie van Matt zijn pijlen eindigde in de roos.
      Waarschijnlijk had hij het idee dat Lucas één of andere opschepper was. - Dat dacht tenslotte iedereen van de beroeps. Nu was het in dit geval zo dat Matt dezelfde uitstraling had. 'Geef je het al op?' Matt verwachtte nu waarschijnlijk iets in de richting van dat hij geen opgeven kende, wat vaak ook zo was, maar nu hij hem te vriend wilde houden moest hij zich niet uitsloven.
      'Ja, je bent goed.' Hij meende het. Hij kon prima over weg met een boog, maar twee pijlen in één keer zou hem teveel worden. Als het messen waren geweest, oké. Maar met een boog ging het zijn kunsten te ver.
      'Jij je zin, jij wint.' Voor de grap schoot hij nog een pijl in een van de lege borden, die nog net in de roos eindigde ondanks het feit dat hij niet helemaal op aan het letten was. Hij zette de boog in het rek en haalde de pijlkoker van zijn schouder. Het meisje uit twaalf was inmiddels weer weg. Lucas had op de een of andere manier iets tegen haar, ze straalde iets uit waar door hij het liefst direct een mes tussen haar ogen wierp.
      'Ik heb serieuze concurrentie aan je in de spelen.' Het was geen leugen, het zou echt zo zijn. Hij hoopte maar dat er niet op werd gemerkt dat hij steeds "ik" zei in plaats van "we". Hij moest niet te veel vrijgeven over zijn plannen, maar een subtiele hint zou geen kwaad kunnen.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Ik ging een ring verder en opnieuw kwam er een mes op me afgevuurd, dit keer gericht op mijn maag. Alsof de stang waar de ringen aanhingen een tak was zwierder ik erop en rende gebalanceerd verder. Blijkbaar was dit verwacht, want opnieuw kwam er een mes op me afgevuurd. Ik maakte een salto over het mes en wonder boven wonder kwam ik heelhuids op de stang terecht, zonder eraf te vallen. Ik rende verder en zag dat het einde van de stang naderde. Ik zag een touw hangen en een grote bak vol water. Het zag er aardig diep uit.
Eenmaal bij het einde van de stang spring ik op het touw, en ik zwier naar de overkant. Mijn handen beginnen de grip aan het touw te verliezen, en beginnen te branden. Ik laat het touw los en kom op het nippertje aan de overkant terecht. Ik ren verder. Even later staat er voor mijn neus een hele rij kruisbogen, wat denk ik een groepje boogschutters moet voorstellen. Ze beginnen tegelijk met pijlen te schieten, gericht op mij. Ik maak een ratslag naar rechts, waarna er een pijl tussen mijn benen door gaat. Eenmaal overeind moet ik gelijk bukken voor een nieuwe pijl. Ze maken het me hier niet makkelijker op. En ik was er dol op.
Een nieuwe lading pijlen kwam mijn richting opgesneld, waarna ik ze allemaal ontweek. Ik rende verder en nét voordat de nieuwe lading pijlen kwam, was ik langs de kruisbogen. Ik rende verder en zag een klimmuur voor me. Ik begon met klimmen, wat niet zo makelijk was als het leek. De uitstekende rotsen waren spekglad, en ik was een paar keer bijna naar beneden gegleden. Ik pak een nieuwe rots boven me vast met beide armen, maar deze is een stuk gladder dan alle anderen. Mijn handen beginnen weg te glijden. Ik ben meters boven de grond, als ik nu val, dan gaat dat echt pijn doen, ook al ligt er een mat onderaan de muur. Mijn vingers glijden één voor een weg, tot ik de rots alleen nog maar met vier vingers van mijn rechterhand vastheb, wat ik niet lang meer zou volhouden.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Matthew "Matt" Tyler Jones || District 4
"Ja, je bent goed" antwoord Luke tot grote verbazing van mij. Meende hij dit? Gaf hij het op? Dat heb ik nog niet meegemaakt. "Jij je zin, je wint" zegt Luke verslagen en hij schiet nog even een pijl, in de roos. "Wow, eh, oké, dankjewel, ik accepteer het" zeg ik stotterend, niet verwacht op zijn antwoord. "Ik heb serieuze concurrentie aan je in de spelen" zei Luke en ik sta met open mond hem aan te gapen, dit heb ik echt nog nooit meegemaakt. "Ik ook aan jou, je bent goed" complimenteer ik hem en ik kijk hem aan. Hij zet de boog en de pijlenkoker terug in het rek en ik volg zijn voorbeeld, ik complimenteer hem nog even en dan kijk ik om me heen naar het volgende onderdeel. Plots zie ik Yva aan een rots hangen en ik zie dat ze het niet lang meer houd. Ik ren zonder nov te woord te zeggen van Luke vandaan en ik ga onder de plek staan waar ze terecht hoort te komen. "Yva! Spring maar in mijn armen! Ik vang je op!" roep ik naar haar en ik strek mijn armen vooruit. Als Yva gewond raakte was het mijn schuld, dan had ik geen moeite gedaan om haar te redden maar ik vang haar op. "Vertrouw me, ik vang je op!" roep ik naar haar en ik steek zo ver mogelijk mijn armen uit om Yva op te vangen, ik wil niet dat ze valt.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Matt leek verbaasd.
      'Wow, eg, oké, dankjewel, ik accepteer het.' Hij stotterde, waar bij Lucas zijn best moest doen niet in lachen uit de barsten vanwege het grappige gezicht wat hij er bij trok. Op de een of andere manier kon hij het niet laten steeds meer te neigen naar de echte Lucas in de buurt van Matt, maar hij wist dat hij zich in moest houden en zogenaamd gevoelloos moest blijven.
      'Ik ook aan jou, je bent goed.' Hij zette zijn boog weg en Lucas mompelde iets wat een bedankje voor moest stellen. Plots merkte hij twaalf op, die aan een rots vast hing. Hij rende op haar af, waarna Lucas hem even volgde om te gaan kijken wat er nou precies aan de hand was. Haar rechterhand had ze vast aan één van de rotsen en ze gleed haast weg. 'Yva! Spring maar in mijn armen! Ik van je op!' Riep Matthew naar boven. Luke schudde afkeurend zijn hoofd.
      'Gast, één van jullie breekt nog wat als jullie dat doen. Hoe sterk je ook bent, door de klap zak je gegarandeerd door je benen en valt ze als nog niet al te zacht.' Hij voelde met zijn hand aan de rotsen, die aardig glibberig aanvoelde. 'Beter zet je deze simulatie gewoon uit, werkt waarschijnlijk beter dan hier blijven staan en je armen breken.'

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Ik ga nu eten

Mijn vingers glijden één voor een van de rots af, tot ik onder me een stem hoor. "Yva! Spring maar in mijn armen! Ik vang je op!" Het is de stem van Matt. Matt. Mijn god wat was ik blij om zijn stem te horen. Het zweet drupte van mijn voorhoofd af. "Vertrouw me, ik vang je op!" Schreeuwde hij nogmaals, zodat ik - meters boven de grond hangend - hem nog steeds kon horen. Mijn ringvinger en mijn pink glijden van de rots af. Ik probeer hem nog met mijn andere hand te pakken, maar die glijdt er vrijwel direct weer vanaf. Ik kan met mijn voeten geen steun krijgen, want alle rotsen die ik heb gebruikt waren in de klimwand verdwenen. Man, wat was ik blij dat ik voor de expert-modus had gekozen. Mijn middelvinger en wijsvinger gleden van de rots af, en dus ook ik. Ik viel naar beneden, en echt het leek eeuwen te duren. De grond kwam dichter en dichterbij. Ik was totaal vergeten dat Matt onder me stond. Ik was me aan het voorbereiden op mijn dood.
Mijn leven flitste voor mijn ogen voorbij. Alle herinneringen aan mijn vader, mijn moeder en mijn stiefmoeder, en alle lessen die ik van mijn vader heb gehad. Mijn vaders lach is het laatste wat ik zie, voordat ik land. Maar ik ben niet dood, platgeslagen op de mat. Nee, ik lig in de armen van Matt. De jongen waarbij ik de rest van mijn leven bij in het krijt zal staan.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Voorzichtig loop ik richting de dummy, want als ik niet op pas krijg ik al een pijl door mijn borstkas heen voordat ik ook nog maar één stap in de arena heb gezet. Terwijl mijn hand de drietand de weer omklemt kijk ik over mijn schouder heen, iets wat ik misschien beter niet had kunnen doen. Exact op dat zelfde moment zie ik een jongen met omhoogstaand blond haar drie pijlen achter elkaar vol in de roos schieten. Ik merk pas dat ik mijn wapen fijnknijp als mijn blik er weer naartoe glijdt en zie dat mijn knokkels compleet wit zijn geworden. De onzekerheid en angst zijn niet het enige waar ik nu last van heb, woede neemt mijn lichaam nu ook gedeeltelijk over. Waarom? Waarom kan iedereen hier met gemak drie keer de roos raken en lukt het mij niet eens één keer. Ik heb hier mijn hele jeugd voor opgegeven, alleen maar om te leren hoe je dit moet doen en nu ik hier sta, kan ik het niet.
Hard trek ik de drietand uit de dummy en loop ik met grote stappen terug naar mijn plek. Zes jaar lang heb ik leren omgaan met dit wapen, maar nu ik het -het meeste nodig heb, lukt het niet. Ik knijp mijn ogen samen en voel dat ik weinig controle over mezelf heb. Mijn handen trillen van de woede en ook mijn concentratie is ver te zoeken. Mijn hand haalt harder uit dan dat ik dat de vorige keer deed, maar door mijn slechte concentratie schiet de drietand dit keer zelfs hard langs de pop heen en komt met een harde klap tegen de ijzeren muur terecht. Ik zie een aantal paar ogen op mij gericht staan, waarschijnlijk door het vele geluid wat mijn wapen maakte toen hij met het ijzer in contact kwam.
„Verdomme!” is het enige wat ik hard uit roep, zo hard dat het waarschijnlijk door veel mensen gehoord is. De druk is gewoon zo hoog dat ik niet normaal kan functioneren, waardoor ik boos wordt en het alleen maar slechter zal gaan.
Ik weet dat het er niet beter op zal worden als ik nu verder zal gaan, dus besluit maar even af te gaan koelen. In een beweging draai ik me om en begin ik mijn weg te banen naar een ander gedeelte van deze trainingszaal. Ik moet even stoppen met me druk te maken en op adem komen. Woede is hiervoor niet de oplossing.

[ bericht aangepast op 6 sep 2014 - 19:50 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Matthew "Matt" Tyler Jones || District 4
"Gast, één van jullie breekt nog wat als dat doen. Hoe sterk je ook bent, door de klap zak je gegarandeerd door je benen en valt ze niet al te zacht. Beter zet je deze simulatie gewoon uit, werkt waarschijnlijk beter dan dan hier blijven staan en je armen breken" zegt Luke en ik zucht even. "Ik wil liever dat ik iets breek dan dat zij iets breekt" antwoord ik en ik kijk naar boven, Yva haar vingers zijn inmiddels weggegleden van de rots en ze valt naar beneden. Mijn ogen worden groot van schrik en ik ga nog dichter op de mat staan. Ik sluit mijn ogen en ik strek mijn armen uit. Ik voel Yva in mijn armen vallen en ik voel ook mijn armen bijna bezwijken ookal is ze niet zwaar. "Argh!" roep ik en ik voel armen nu echt bijma bezwijken. Ik open mijn ogen en ik zie een geschrokken Yva in mijn armen liggen. "Ik heb je" zeg ik en ik pers er een kleine glimlach uit. Ik zet haar voorzichtig op de grond neer en ik zwaai even net mijn armen in het rond. Dat voelt beter. Ik had dit keer wel naar Luke moeten luisteren, maar ik wil niet dat Yva gewond op de grond eindigde. Liever dat ik zwaargewond ben dan Yva, ik zal alles voor haar doen. "Gaat het?" vraag ik aan haar en ik kijk haar aan. Uit mijn ooghoek zie ik Luke zijn hoofd schudden maar ik haal mijn schouders op.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Ik open mijn ogen, die ik uit angst had dichtgeknepen, en kijk recht in de ijsblauwe kijkers van Matt. Ik hoorde dat 2 aan het zeuren was, en betweter wilde spelen. Maar ik luisterde niet naar hem. Ik was helemaal gefocust op de zachte stem van Matt. Ik weet dat hij ook pijn heeft gehad. Want geloof me, ik ben met een aardig vaartje naar beneden gekomen. "Ik heb je" zegt hij met een kleine glimlach. Hij zet me voorzichtig op de grond en ik wankel nog een beetje na, man, ik was duizelig. Ik wreef even met mijn hand over mijn voorhoofd. Matt begon met zijn armen te zwaaien, wat ik heel goed begreep. Ik was nog een beetje soort van shock.
"Gaat het?" Vraagt hij, waarna hij met zijn blauwe kijkers in de mijne kijkt. Zonder na te denken loop ik naar Matt toe en begin hem te knuffelen. Wat ik niet echt snapte, want ik wist bijna niks van de jongen. Behalve dan dat hij zojuist mijn leven had gered dan. Ik heb geen idee wat Matt nu van me denkt, het enige waar ik nu op hoop is dat hij me niet van zich afduwt en wegloopt. "Bedankt.. Zo ontzettend bedankt..." fluister ik, zodat alleen Matt het kan horen.
Als ik - terwijl ik hem nog steeds aan het knuffelen ben, raar kind dat ik ben - schuin omhoog kijk zie ik de mensen uit het Capitool lachen. Lachen om mij. 'Kijk 12 niks kunnen' denken ze vast. Vieze, vuile verraders. In de arena zal ik ze nog wel eens laten zien wat ik kan. Maar niet nu, niet hier. Niet voor het oog van iedereen.
Ik kijk verlegen omhoog, naar de blauwe kijkers van Matt, duimend dat hij me nu niet verschrikkelijk raar gaat vinden en me in de arena gaat vermoorden.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Twaalf viel naar beneden.
      Matthew stapte dichter op de mat om haar op te vangen. Zijn armen bezweken haast onder de vaart dat het meisje naar beneden kwam, maar ze was blijkbaar licht genoeg om niets te breken. Hij zette haar neer en zwaaide even met zijn armen.
      Het kleffe gedoe tussen die twee skipte Lucas maar. 'Ik ehh, laat jullie wel alleen of zo.' Mompelde hij terwijl hij richting het messenwerpen liep. Hij begreep niet wat Matt in het meisje zag om haar steeds te willen redden. - Ze zou toch niet kunnen winnen. Als hij zich aan haar zou hechten zou hij het veel te moeilijk krijgen in de arena.
      Onder het luide gelach van de Capitol-mensen die Yva haar actie duidelijk grappig vonden liep hij naar het messenwerpen. Er stond iemand bij de borden, dus hield hij het maar op de simulatie. De simulatie bestond uit niet veel meer dan een grote mat met dummy's die zo waarschijnlijk zouden gaan bewegen. Hij nam wat messen in zijn riem en stapte de mat op.
      Een paneel verscheen uit de grond en Lucas zijn blauwe ogen gleden over de mogelijkheden. "Makkelijk - Middelmatig - Moeilijk en expert." Hij drukte de expert in en het paneel verdween weer in de grond, waarbij hij op zijn plaats moest gaan staan.
      De ogen van mensen kon hij in zijn rug voelen branden. Door het niveau wat hij had gekozen zou iedereen zich natuurlijk afvragen of hij niet gewoon een grote opschepper was die niks kon, of een grote opschepper die wel degelijk wat kon.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Matthew "Matt" Tyler Jones || District 4
Yva wankelt nog een beetje na, ik stond dicht en beschermend bij haar. Plotseling loopt Yva zonder reden naar me toe en knuffelt me. Ik schrok niet, nee, ik geniet. "Bedankt.. Zo ontzettend bedankt..." fluitstert ze zacht zodat ik alleen het hoor. Ik zie Yva uit mijn ooghoeken naar de Spelmakers kijken en ik streel haar haar even. Dan kijkt ze verlegen omhoog en ze kijkt me aan. "Erger je maar niet aan de Spelmakers" fluister ik en streel nog even haar korte blonde haren. Met mijn vinger til ik haar kin op zodat ze me recht aankijkt. Dan druk ik plotseling mijn lippen op de hare, hopend dat ze niet bang terugdeinst door mijn plotselinge actie. Dan haal ik voorzichtig mijn lippen van de hare af en ik knipoog naar haar. Ik buig me voorover en ik fluister iets in haar oor waardoor ik helemaal warm word vanbinnen. "Dit is de eerste keer dat ik een meisje heb gekust, maar jij bent het ideale meisje" fluister ik. Luke zou misschien nu wel kokhalzen van onze klefheid maar ik kan mijn ogen niet van Yva afhouden, ze is zo mooi, zo lief en zo schattig. Ze past perfect bij mij maar ik ben bang dat ze niet hetzelfde voor mij voelt als ik voor haar. Dan sla ik mijn armen weer om haar heen en ik hoop dat ze niet is geschrokken want we kennen elkaar nog maar twintig minuten. Hopelijk vermoord ze me niet in de arena, daar is ze te lief en te Yva voor.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Sofia Natalia Horsell || District 2

Eenzaam liep ik naar de lift, om naar de trainingszalen te gaan. Alleen zijn wat niet heel erg. Ik keek recht vooruit terwijl ik in de lift stond. Niks dat mij kon raken. Het was maar een jongen. Ik stapte naar voren, me niet realisereerend wat me te wachten stond. Ik liep straks rechtdoor naar de messenset. Ik gooide, ik raakte, maar me woede raakte ik niet kwijt. Ja, ik had raak gegooid, maar maakte het uit? Het wat maar een training, andere laten zien wat je kan was belangrijker dan echt iets leren. Zodra ik de messen terug had gooide ik ze weer naar het doel. Als ik dit al kon, waarom deed ik dit dan? Ik liep naar het klimnet, op zoek naar een grotere uitdaging. Ik kon mezelf zonder enige moeite optrekken aan het net, me benen waren geeneens nodig. Maar eenmaal klaar met de oefening liet ik me gewoon vallen, dook ik voorover en maakte ik een koprol voor ik mezelf weer overeind duwde. Grote hoogte, nkks gebroken, perfect toch? Maar het voelde niet goed genoeg. Ik had mensen nodig. Mensen om het vuile werk voor me op te knappen. Of iemand om me gewoon geamuseerd te houden, me af te leiden. Ik wist het niet. Ik zuchtte diep voor ik mezelf dwong om rond te kijken, op zoek naar iets waar ik wel zin in had, iets wat ik wel wilde oefenen, tijd in wilde steken, maar er was niks, helemaal niks.

---

We've lived in the shadows for far too long.

*Love is in the air, everywhere..*
Mwuahhaha, sorry, moest even :')

"Erger je maar niet aan de Spelmakers" zegt Matt, zonder dat hij me heeft losgelaten. Hij streelt mijn haar, waarvan ik kippenvel krijg. "Ik zou willen dat ik dat.." Nog voordat ik mijn zin af kan maken tilt hij met zijn vinger mijn kin op, zodat ik verplicht ben hem aan te kijken, waarna hij zijn lippen op de mijne drukt. Ik vergat de hele wereld om me heen. Ik vergat het idee dat ik over een paar dagen dood zou zijn. Ik vergat dat we in een trainingszaal waren. Ik vergat alles om me heen. Ik deinsde niet geschrokken achteruit, omdat het mijn eerste kus was en ook met een jongen die ik twintig minuten "ken", nee, ik genoot, het voelde goed. Niks in mijn lichaam zei dat het fout was.
Hij haalde zijn lippen weer van de mijne af, waarna hij naar me knipoogde. Hij buigt voorover en fluistert iets in mijn oor. "Dit is de eerste keer dat ik een meisje heb gekust, maar jij bent het ideale meisje." galmt door mijn oor. Opnieuw krijg ik kippenvel. Ik word helemaal warm vanbinnen en krijg een raar gevoel in mijn maag. Een gevoel wat ik nog nooit eerder heb gehad.
Hij blijft naar me kijken, en ik naar hem. Ik glimlach, waarna hij zijn armen om me heen slaat. Het kippenvel wil niet ophouden, ik heb me nog nooit zo prettig gevoeld. Als hij hetzelfde zou voelen voor mij als ik voor hem, zou ik het gelukkigste meisje op aarde zijn. Want ja, ik vond hem echt leuk.

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Een dummy schoot uit de grond.
      Door zijn snelle reflexen duurde het niet lang voor een mes de dummy liet verbrijzelen. Ze bestonden uit een reflectie van oranje gekleurde blokjes, maar hij wist zeker dat het pijn zou doen als hij hun wapens tegen zich aan zou krijgen. Op een platform dat Luke nog niet had opgemerkt verscheen de volgende vijand. Hij wist de bijl nog net te ontwijken voor hij werd geraakt.
      Met beide handen hield hij een mes vast dat zijn beide vijanden perfect wist te raken tussen hun ogen. Ze zakte in elkaar en de oranje blokjes vlogen alle kanten op om vervolgens te verdwijnen. Voor iemand uit een ander district zou dit te moeilijk zijn geweest, maar de grijns op zijn gezicht toonde aan dat dit voor hem nog te makkelijk was.
      Hij rolde weg voor een dummy die hem van achteren aan viel, die verder stapte en eindigde met een mes in zijn rug. Lucas draaide zich weer om en een mes eindigde in de ribben van een boogschutter waarvan hij de pijlen maar net wist te ontwijken. Hij dook weg voor iemand die inmiddels te dicht in zijn buurt was en zette een mes in zijn hals terwijl hij een aardige harde klap kreeg voor een voor hem nog onbekend wapen. - maar het deed pijn, dat zeker. Een blauwe plek zou hij er zeker aan over houden.
      De klap die hij had gekregen deed het hem er toe zetten dat hij sneller ging bewegen. De messen eindigde sneller tussen de dummy's hun ogen en ribben, sommige eindigde wapenloos door wapens die uit de lucht werden gegooid. Het ging zo enkele minuten door, tot de simulatie afgerond was.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Matthew "Matt" Tyler Jones || District 4
Ze glimlacht en ik voel me weer helemaal warm van binnen. Ik grinnik en ik kijk haar nog steeds aan. "Ik moet even naar het messenwerpen, daarna ga ik nog even boogschieten, kom je dan kijken?" vraag ik hoopvol aan haar maar eigenlijk hoefde ik het niet te vragen want ik wist dat ze ja zou zeggen. "Tot zo" zeg ik en ik geef haar nog een klein kusje en dan loop ik naar het messenwerpen. Ik keek naar de simulatie en ik zag Luke bezig met trainen. Ik ging bij één van de ramen staan en ik keek naar hem. Zijn technieken waren snel en sneaky, man hij is goed met messen, daarom wilde ik ook graag een bondgenootschap met hem beginnen. Als er iemand goed is in messenwerpen dan is Luke het wel. Hij wierp alle messen op de bewegende dummy's en wist ze allemaal te raken. Ik was onder indruk van hem, ik zou de dummy's zelf nooit raken met messenwerpen ookal stond het op de laagste stand. Met mijn pijlen en boog zal het denk ik wel gaan lukken als ik de simulatie op expert zou zetten. Ik ben geen opschepper maar drie pijlen achter elkaar volop in de roos schieten is toch wel echt wonderbaarlijk. Ik keek naar Luke die nog steeds bezig was met alle dummy's te doorboren met een mes. Mijn mond viel open van verbazing, hij is geweldig in dit. Als hij klaar was ga ik echt klappen van verbazing, zo goed is hij.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''