[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !


Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Matthew "Matt" Tyler Jones • District 4
Ik keek naar Luke die de simulatie uiliep. "Je bent goed in mesenwerpen, veel en veel beter dan mij" zeg ik en ik kijk hem aan. Hij is geweldig in messenwerpen en ik in boogschieten. "Ik.. Ik vind je... Ik vind je leuk Matt.." hoor ik Yva's stem in mijn oor. Ik draai me om en grijns. "Ik jou ook Yva" zeg ik en dan ga ik terug naar de lift. Ik neem afscheid van mijn Bondgenoten en dan loop ik met Yva mee naar de lift. Ik druk op de knop met een 4 erop en ik kijk Yva aan. Dan kus ik haar, spontaan. De liftdeuren gaan open en ik kijk haar nog één keer aan en dan loop ik mijn verdieping in. "Fijn dat je er bent" zegt mijn mentor en ik knik. Ik heb hem nooit gemogen maar ik probeer aardig te doen. Ik ga zitten aan tafel en ik kijk naar de lekkere gerechten. Dit is het lekkerste wat ik voor de laatste keer in mijn leven eet, dus ga ik ervan genieten. Ik schep wat aardappeltjes met smeulende kaas op, met wat sla, een paar kippenpootjes en een pasteitje. Ik schrok alles naar binnen en mijn mentor kijkt afkeurend aan. "Een heer hoort niet zo te eten" zegt hij en ik rol met mijn ogen. "Laat me, dit is misschien het laatste dat ik ooit eet" zeg ik en hij zucht hoorbaar. Als ik alles op heb groet ik mijn mentor en ik loop mijn slaapkamer binnsn. Ik verruil mijn pak voor mijn zwarte boxershort en ik kruip in bed. Dan denk ik aan Yva en Luke, ik laat ze niet in de steek. Wat dan ook. Als ik wakker word zit ik vol energie. Ik kan er tegenaan. Ik doe de kleren aan die zijn klaar gelegd en als ik klaar ben met mijn persoonlijke hygiëne loop ik de slaapkamer uit. Vrij kalm, raar op deze dag. Ik groet mijn mentor en mijn mede tributen. Ik schrok 6 broodjes naar binnen en ik drink 3 glazen appelsap. Ik moest goed eten en drinken. Dan neemt mijn mentor onze tactieken door maar ik luister niet. Het dringt pas allemaal echt tot me door als ik in de buis sta. Ik heb afscheid genomen van mijn mentor en stylist. Nu kon ik naar buiten gebracht worden. De buis bewoog sneller dan ik had verwacht. Op een gegeven moment zag ik mijn stylist niet meer. Toen voelde ik warme lucht en werd ik verblind door het zonlicht. Ik keek met samengeknepen ogen de arena in. De Hoorn lag in een woestijn, het is een geweldig mooie arena.

[ bericht aangepast op 12 sep 2014 - 21:40 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Nadat ik een heel stevig ontbijt heb gehad, Effie maar bleef doorzeuren dat ik niet op de Hoorn af moest gaan en er een volgchip in mijn arm werd gespoten, stond ik angstig naar de glazen buis voor me te kijken. "Nog 20 seconden" Klonk het door de kleine ruimte. Ik begon te trillen. Ik draaide me om naar mijn styliste. Hij legde zijn hand op mijn schouder. "Het komt wel goed Yva." Ik ruk de hand van mijn schouder af. "Nee Raymond, het komt niet goed." Ik liep de buis in en de glazen deuren sloten voor mijn neus. Het platform onder me begon me omhoog te duwen. Ik zag Raymond mij verbaasd nakijken, en ik zwaaide sarcastisch na, tot ik hem niet meer zag.
Door het felle licht moest ik mijn ogen haast dictknijpen, maar toen ik mijn ogen weer normaal open kon krijgen, zag ik dat we ons bevonden in een stuk woestijn. Een eindje verderop was er rechts een bos. Links was het nog een stuk rennen tot een grote plas water, al had ik niet het gevoel dat dit zuiver water was. Om mijn pols zat een armband geklemd, waarvan ik nog niet wist wat het precies was, maar waarvan ik wel wist dat het niets goeds kon betekenen. Ik trilde nog steeds, ik was zo bang. Geef nooit op, Yva. Laat je ovelevingstechnieken aan hen zien. Laat het beest in je aan iedereen zien. Laat het Capitool boeten. Laat iedereen zien dat District 12 niet zwak is. Doe het voor 12, doe het voor ons, doe het voor mij. Spookt er door mijn hoofd. Dit had mijn vader gezegd tijdens het afscheid. Hier moest ik mijn kracht vandaan halen.
Ik voelde me zelfverzekerder worden. Ik voelde me sterker worden. Ik was niet meer die verlegen Yva. Nee, ik was een monster. Een monster dat deze Spelen ging winnen.
10...9...8...7...6...5...4...3...2...1...

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 8:19 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Olivia Heather Colton. ~ 10. ~ Makela, Noah, Matt en Luke.

      Zenuwachtig tik ik met mijn vingers op het tafeltje naast me, wat mijn stylist blijkbaar vervelend vind want hij slaat mijn hand weg.
Gestrest probeer ik in mijn kleren te komen, waardoor ik in de knoop raak. Rustig. Ik haal even diep adem en doe de kleren vervolgens goed.
      'Olivia denk eraan, níet naar de hoorn.' Om vervolgens dood te gaan van de honger en dorst. Héél slim.
'Jaja..' mompel ik zonder hem aan te kijken. Ik pak een flesje water en een appel van de tafel waar nog wat te eten staat. Als ik het op heb loopt mijn stylist naar me toe en doet vervolgens een grote ijzeren armband stevig om.
      'Wat is dit.' vragend kijk ik hem aan. Maar hij zegt niks, helemaal niks. Ga in de buis staan! Nog zestig seconden. Schalt er door de ruimte. Zenuwachtig neem ik plaats in de buis. 30. Ik werp mijn stylist nog een vragende blik toe, maar hij reageert niet. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2.. 1! De buis schiet omhoog en meteen word ik verblind door het felle licht, na even knipperen begin ik de omgeving te zien. We staan in een woestijn, verderop ligt een bos en ik kan in de verte water zien. Nu kijk ik naar de tributen om me heen. Niet normaal, hoevéél. Na even valt mijn blik op Noah die ik een kort knikje geef, en vervolgens zie ik ook Makela. Nu kijk ik voor me uit waar her en der spullen verspreid liggen. Op ongeveer tien meter afstand zie ik een dolk en een rugzakje. Die zijn van mij. Ik kijk naar de klok die steeds verder aftelt. 10.. 9.. 8.. 7.. 6.. 5.. 4.. 3.. 2..

---

Some infinities ar bigger than other. -John Green. [Redrosex -> Solise.

Het was onmogelijk om rustig te blijven ademen, hoe hard ze het ook probeerde. Alyx kon niet geloven dat ze dit moest doen. Over zo'n twee, nee, één minuut moest ze de buis instappen, en zou ze haar dood tegemoet stijgen. Ze voelde zich vreselijk. Niet alleen omdat ze hier nu stond; ook alsof ze haar broer en vader in de steek liet. Zonder mama hadden ze het al moeilijk genoeg gehad, maar zonder haar zouden ze meer pijn voelen dan ooit. Schuld was nu het enige wat ze voelde, gevolgd door angst. Niks was zeker. Maar één ding, en dat was dat ze niet zou winnen. Niet zou overleven. Dat kon niet. Daar had ze niet genoeg vertrouwen in, op het moment. Ja, ze wist hoe ze sommige wapens moest gebruiken. En oh, ze was ook wel snel, maar wilde ze overleven, dan moest ze een wapen te pakken krijgen. En daarvoor moest ze naar de hoorn rennen. Misschien was er dan nog iets meer zeker, want dat was iets wat ze absoluut niet zou overleven, hoe dan ook. Haar grijsblauwe ogen spiedden de ruimte rond voor haar stylist, of enig ander persoon, maar die hadden de ruimte zojuist verlaten. Het enige wat nog kalmerend op haar werkte was het koperen vlindertje, dat als een zwaar gewicht in haar zak bungelde. Ze nam het tussen haar vingers en draaide het driemaal rond. "30 seconden." De koele vrouwenstem galmde door de bijna lege ruimte. Angstig schoot haar blik naar boven, maar de bron van het geluid was onvindbaar. Toen hij voor de tweede keer kwam zocht ze niet langer. "20 seconden. Neem alstublieft plaats in de buis." Nu haalde ze diep adem, en liep met tergend langzame passen naar de buis. Toen ze er was liet ze haar tengere vingers even langs het glas glijden. "10 seconden." Met gesloten ogen stapte ze naar voren en plaatste haar voeten stevig in de buis. Voorzichtig deed ze het vlindertje terug in haar zak. De buis sloot zich om haar heen en ze voelde hoe de metalen plaat zich omhoog werkte. Haar blik wees omhoog. Alyx wachtte tot ze boven was, smachtend naar een glimp vam de Arena waar ze in zou belanden. En het stelde haar teleur. Toen ze eenmaal boven de grond uit was gestegen zag ze om haar heen niets anders dan zand. De hete zon brandde dwars door haar pak heen en ze voelde zich direct minder alert worden. Ze dwong zichzelf dat wel te blijven en vlug keek ze om zich heen. Ze zag de oogverblindende gouden hoorn. Daaromheen zag ze vijf verschillende ringen. Onbewust zocht ze naar haar wapen. Een dolk. Na even zoeken spotte ze het in de eerste ring, zo'n vijftien meter verderop. Ze was snel. Snel genoeg om het te pakken. Zelfs bij het aftellen bleef haar grijze blik zich vasthouden aan het glimmende wapen. De gong klonk in haar oren, en ze zette zich af om er heen te vliegen.

Alyxes Misty Cole

MADE WITH LOVE BY IVY

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 11:40 ]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

De gong klinkt in mijn oren en ik spring van mijn platform af, zo snel mogelijk rennend naar mijn doelwit. Ik had me bedacht dat als ik naar de Hoorn zou gaan, ik er in verband met de Careers nooit levend weg zou komen. Ik had mijn blik gevestigd op een langwerpige dolk, die mij ook wel fijn in de hand zou liggen, en een rugzak. Om de hoorn lagen vijf ringen, en mijn doelwit lag in de tweede, zo'n 35 meter hiervandaan. Ik zou hier niet zonder kleerscheuren vanaf komen.
Ik ren naar de rugzak toe met alle snelheid die ik heb, en als ik mijn bestemming heb bereikt sla ik de rugzak om mijn schouder en pak de dolk in mijn hand, die mij toch een beetje het gevoel van een zwaard geeft.
Opeens voel ik een scherpe steek in mijn zij, en ik schreeuw het uit. Iemand heeft een mes in mijn zij geworpen, en als ik opkijk, zie ik dat het de jongen uit 2 was. Als ik me goed kon herinneren was zijn naam Lucas. Ik ruk het mes uit mijn zij, wat me alleen maar meer pijn bezorgd. Ik stop het mes in een zijvakje van mijn rugzak en probeer weg te rennen, wat ineens niet meer zo makkelijk gaat. Bij elke stap kreun ik van de pijn.
Als ik even omkijk om te kijken of er niemand achter me aan zit, knal ik tegen een andere tribuut op. Ik lig op de grond, maar als ik weer bij ben lig ik in een mum van tijd bovenop de andere tribuut. Ik houd hem in de houdgreep met mijn dolk op zijn keel, klaar om hem door te snijden. Maar dan herken ik zijn ijsblauwe kijkers. Dan herken ik zijn lieve gezicht.
Dan herken ik Matt.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 12:05 ]

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Finn Darion Broanie ''Broanie'' // District 7
Ik sta in de buis. De spelen gaan zo beginnen. Hoewel ik de afgelopen weken best luchtig heb gedaan over de spelen, ben ik al de hele dag zenuwachtig. Ik kreeg haast geen hap door mijn keel, dus heb ik mezelf gedwongen om wat te eten.
Ik heb mezelf voorgenomen om ieder moment te koesteren dat ik nog niet in de arena ben, ook al sta ik in een glazen buis. Koester, koester, koester, begin ik hardop te denken. Mijn stylist, Hyro, of Hyron (ik heb nooit de moeite genomen om zijn naam te onthouden) staat naast de buis. 'Kom op Finn, je kunt dit best winnen,' zegt hij vrolijk met dat vreselijke capitool accent. Koester, koester, ik doe mijn ogen dicht.
'Nog 10 seconden,' hoor ik een stem zeggen. 'Nou, succes hé,' zegt Hyro, en hij zwaait. Die heeft geen greintje vertrouwen in mij, dat zie je zo.
Ik doe mijn ogen open. Het koesteren is voorbij, ik moet de arena in. Ik neem een diepe teug lucht, en adem die langzaam weer uit. Ik ben er klaar voor. De afgelopen weken heb ik alleen maar geoefend in vallen maken en wapens ontwijken. Dat leek me wel handig.
De buis gaat naar boven, en opeens sta ik op een platform. Vliegensvlug neem ik de arena in me op. Woestijn, bos, water. Zo zit hij ongeveer in elkaar, maar we zitten nu midden in de woestijn. Ik besluit om in één klap naar het bos te rennen.
'49, 48, 47...' hoor ik een stem aftellen. Mijn blik gaat naar de hoorn des overvloed, op zoek naar een touw of net. Hebbes, in de tweede ring. Ik slik even. Het net is keurig opgerold, zodat het nauwelijks ruimte in beslag in beslag neemt. Het touw ligt echter languit in het zand. Waarschijnlijk heeft iedereen die al gespot. De twee voorwerpen liggen niet heel ver uit elkaar, dus ik besluit ze beiden te pakken. Een stukje naast het touw ligt echter een rugzak. Shit, rugzakken zijn populair, omdat het handig is om je spullen ergens op te kunnen bergen, en ze meestal eten bevatten. Daar zullen dus veel tributen op af gaan, wat het weer moeilijker voor mij maakt.
'20, 19, 18...' Ik werp snel een blik op de tributen. Mijn mond valt open. Het zijn er echt heel veel. Ik neem opnieuw een diepe teug lucht, gadver, de lucht is warm, en adem die weer langzaam uit. Dan ga ik klaar staan. Mijn hart bonkt in mijn keel.
'10, 9, 8...' gewoon het touw en net pakken en wegwezen, dan komt het goed. '7, 6, 5...' het bos in, in een boom klimmen... '4, 3, 2..1' water zoeken... De gong gaat, en ik spring van mijn platform af het zand in. Ik probeer zo snel mogelijk naar de tweede ring te sprinten, maar door het zand kom ik moeilijk vooruit. Als ik bij de eerste ring ben heb ik nog geen verwondingen. Pas bij het begin van de tweede ring zie ik een jongen aanstalten maken om een mes naar me te gooien. In een reflex laat ik mezelf vallen, en het mes mist zijn doelwit. Maar de jongen heeft meer messen, en hij werpt er nog één. Ik spring opzij, maar het mes laat toch een diepe snee achter in mijn linker arm. Ik schreeuw het uit van de pijn en grijp naar mijn arm. De jongen heeft geen messen meer, en gaat op zoek naar andere wapens. Nu is mijn kans. Ik struikel haast over mijn eigen voeten als ik verder de tweede ring in sprint, en grijp het net. Zoals ik al had voorspelt zijn er twee mensen om de rugzak aan het vechten. Ik pak het touw en ren zo snel mogelijk naar het bos. Plotseling voel ik een stekende pijn in mijn arm. Ik kijk opzij en zie een dolk zitten, een paar centimeter van de snee vandaan. Het doet zoveel pijn dat ik niet eens meer scherp kan zien. Maar ik moet door, dus trek ik de dolk uit mijn arm, om het vervolgens uit te schreeuwen, en ren ik verder naar het bos.
Als ik de eerste ring uit ben besef ik dat het grootste gevaar wel is geweken. In het bos aangekomen ren ik nog een stukje door, tot ik niet meer kan. Ik laat me verslagen tegen een boom aanzakken. Ik zit onder het bloed, en mijn arm doet verschrikkelijk veel pijn. Ik ben zo dom geweest om de dolk te laten liggen.
Dus dit zijn de spelen? Veel bloed en weinig eten. Ik heb nu al verschrikkelijke dorst. Van ellende sluit ik mijn ogen, en val ik in een pijnlijke slaap.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 13:15 ]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Asmodom schreef:
Toestemmingslijst bloedbaddoden

Pyralis 'Pyr' fianna Velarde || District 1 - Vrouw district 4
Sofia Natalia Horsell || District 2 - Vrouw district 3 + Vrouw district 5 + Man district 6 + Vrouw district 7 + Man district 8
Lucas 'Luke' Schneider || District 2 - Vrouw district 1 + Man district 12 + Vrouw district 8
Thormund “Thor” Odius Beorn || District 2 - Man district 8 + Man district 9 + Man district 10 + Vrouw district 11 + Man district 11
Matthew ''Matt' Tyler Jones || District 4 - Man district 1
Carter Valentino Hayes || District 4 - Vrouw district 9
Vanessa Megan McAllister || District 7 - Vrouw district 8
Flynn Poynter || District 9 - Man district 3
Yva "Yv" Gray || District 12 - Man district 5 + Vrouw district 6
Alyxes ”Al, Alyx" Misty Cole || District 12 - Vrouw district 10

Even een herhaling omdat het bloedbad is begonnen. Nogmaals, doden zonder toestemming is tegen de regels. Verwondingen kunnen afgesproken worden in pb, gb of in het praattopic c;

Fijne hongerspelen allemaal. Mogen de kansen immer in jullie voordeel zijn!

---

Happy Birthday my Potter!

@Pabu
Een kleine herinnering, Ring 5 is het dichtste bij de Hoorn, Ring 1 er het verst vanaf
Dus als een tribuut op de Hoorn af gaat komt ie eerst door Ring 1, dan 2, dan 3, dan 4, dan 5 en dan is ie bij de Hoorn

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Quamar schreef:
@Pabu
Een kleine herinnering, Ring 5 is het dichtste bij de Hoorn, Ring 1 er het verst vanaf
Dus als een tribuut op de Hoorn af gaat komt ie eerst door Ring 1, dan 2, dan 3, dan 4, dan 5 en dan is ie bij de Hoorn

Oeps, dan had ik dat verkeerd begrepen. :x Ik zal het aanpassen.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Pabu schreef:
(...)

Oeps, dan had ik dat verkeerd begrepen. :x Ik zal het aanpassen.

Maakt niet uit hoor

---

I don't know if life is greater than death — but love was more than either

Nu pas voel ik wat alle andere mensen al die tijd ook hebben gevoeld. Zenuwachtig en toch ook wel iets wat bang ijsbeer ik heen en weer door de kamer waar ik op dit moment sta te wachten. De enige persoon die hier ook aanwezig is -is mijn styliste, die wel gek lijkt te worden van mijn gedrag. “Callie, kun je hier alsjeblieft mee ophouden. Hier maak je mij ook zenuwachtig mee,” klinkt haar hoge bekakte stem door de kleine kamer heen.
“Ik maak zelf wel uit wat ik doe ja. Jij hebt het recht niet om te zeuren over wat er gaande is, ík ben hier de gene die hoogstwaarschijnlijk dood gaat in deze fucking arena. Het enige wat jullie hoeven te doen is juichen als weer iemand dood op de grond neer valt.” Mijn stem klonk kalm maar tegelijkertijd ook vol woede. Er blijft even een stilte hangen in de kamer totdat er vanuit de luidspreker in de hoek een stem klinkt die me verteld dat ik plaats moet nemen in de buis. Mijn ogen worden gigantisch bij het zien van de nauwe buis in de hoek van de ruimte. Nooit van mijn leven dat ik daar in ga, dan kunnen ze me beter hier al meteen vermoorden.
Nadat er nog wat seconden zijn verstreken en ik nog geen enkele stap naar het glazen ding heb verzet klinkt er nogmaals een stem, alleen deze komt niet uit de luidspreker. “Ga je nog of blijf je hier staan wachten tot de bewakers je komen ophalen?” Ik voel een hand op mijn schouder die me omdraait. Ik kijk recht in de magenta kleurige ogen van mijn styliste. Voordat ze ook maar iets kan zeggen maak ik haar hand los en draai ik mijn rug naar haar toe. Ik zie nog net dat ze met een schuldige blik naar mij kijkt, en terecht. Ik hoop dat ze dit gevoel haar hele leven blijft voelen. Net als mijn ouders zich zouden voelen als ik dit niet overleef. Een rilling trekt weer door me heen als mijn gedachtes weer afdwalen naar mijn ouders, maar veel tijd heb ik hier niet voor. Ik hoor de deur achter ons open gaan en zie twee brede vredesbewakers de kamer binnen komen. Ze zeggen geen woord maar beide omklemmen ze een van mijn armen en zetten me in de buis neer. Voordat ik ook maar één keer uit kan halen naar deze mensen gaat de buis dicht en zit ik opgesloten. Mijn adem stokt in mijn keel en ik bonk op het onbreekbare glas in een poging er uit te komen. Ik heb mijn hele leven al last van claustrofobie en dit helpt daar niet bepaald aan mee. Terwijl mijn adem bijna op hol slaat, sluit ik mijn ogen in een poging tot rust te komen. 'Je bent hier zo uit. Het komt goed.' Zijn onder andere dingen die ik tegen mezelf zeg, maar veel helpen ze niet.
Tot mijn grote opluchting voel ik de buis niet veel later met een razend tempo omhoog gaan. Ik open mijn ogen maar word vrijwel direct verblind door het felle licht dat in mijn ogen schijnt. Ik ben niet alleen gedesoriënteerd door al het oneindige zand om me heen maar ook nog door het feit dat ik zonet een paniekaanval had. Ik kijk een keer om me heen in een poging rustig te worden. Bijna direct zie ik iets liggen waar ik vanaf het begin mijn zinnen al op gezet had, een bijlen set. Ik weet dat ik had afgesproken weg te gaan bij de hoorn of iets te pakken wat bijna binnen handbereik lag, maar veel tijd om hier over na te denken heb ik niet. 3..2..1.. Een luide gong klinkt in mijn oren en begin mijn sprint te trekken richting de bijlen. Let the Hunger Games begin.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 13:30 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Zijn handen frunnikte even enigszins zenuwachtig aan zijn shirt.
      Veel bijzonders hadden ze niet aan gekregen deze spelen. Ze hadden een simpel jack aan gekregen over hun shirt, wat betekende dat er meerdere soorten klimaten waren als Lucas het goed begreep. De jas zou uit kunnen, wat betekende dat hij hem grotendeels niet nodig zou hebben.
      Zijn mentoren waren te druk bezig met de andere tributen uit zijn district, dus Lucas was alleen. Enkel zijn stylist stond bij hem, een beetje te plukken aan zijn haren waar Luke enkel geïrriteerd van raakte. 'Neem plaats in uw buis, alstublieft.' De koele vrouwenstem galmde door de ruimte en Lucas zette zijn voeten op de zilveren plaat.
      Over enkele minuten zal het beginnen. Hij kon wraak nemen op de dood van zijn zus. Hij was niet uit op winnen. - Het enige wat hij wilde was het bloed van de andere beroeps zien vloeien. Ze hadden hem het enige persoon waar hij ooit om had gegeven afgenomen, en nu zou hij hun levens afnemen, hoe dan ook.
      Eenmaal boven moest hij zijn ogen enkele seconden de tijd geven te wennen aan het felle licht van de geprojecteerde zon in de arena. De hoorn lag midden in een woestijn. Zand was makkelijk rennen als het niet te los was, wat het in dit geval wel was. Hij zou zijn energie op de proef moeten stellen. Zijn ogen gleden direct naar de hoorn. Een glimmende boog stond tegen de wand aan, die moest hij hebben. Messen zouden wel in de hoorn liggen, dus die kwamen later wel.
      20.. 19.. 18... Hij maakte een handgebaar naar Matt, iets in de richting dat hij als hij zijn wapen had, weg moest wezen. Luke zou de rest zelf wel kunnen krijgen. 17... 16... 15... Hij knikte simpel naar de andere beroeps, als teken dat hij ze gezien had.
0. Luke kwam van zijn plaat af, om zo snel hij kon te beginnen met rennen. Op dit soort momenten was hij blij met het feit altijd regelmatig hard te lopen en ook tijdens de trainingen zijn conditie niet te hebben verwaarloosd, want sommige tributen waren nu al volledig buiten adem. - En ze waren nog niet eens bij de eerste ring.
      Toen Lucas bij de vierde ring aan kwam, zag hij een set werpmessen liggen. Hij rende er naar toe en griste ze van de grond, om ze in zijn riem te steken. Toen hij weer stond om rond te kijken, en zijn weg naar de hoorn half achteruit lopend vervolgde, kreeg hij Yva in het oog. Die meid moest dood, helemaal dood. Ze zou Matt afleiden of hem zo ver krijgen mee te mogen, en daar stond Lucas niet op te wachten. Hij nam een van de vele messen die nu in zijn riem zaten, en wierp die richting het meisje uit twaalf. Haar gezicht vertrok van de pijn en ze keek op zij, waar bij haar blik die van hem kort kruiste.
      Ze trok het mes uit haar zij en strompelde verder, maar aan haar gezicht te zien kreunde ze bij elke stap van de pijn. Een lichte grijns sierde Lucas zijn lippen, ze was nu nog niet dood, maar als ze niks aan de wond zou doen zou ze gegarandeerd dood bloeden.
      Eenmaal bij de hoorn, greep hij de boog vast en slingerde hij de pijlkoker over zijn schouder. Pijlen zou hij niet te kort komen, er zaten er zeker twintig in. Daarnaast zou hij vast wel iemand doden die pijlen had, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Zijn blik viel op een jongen van rond de zestien jaar, met een twaalf op zijn bovenarm. Lucas vroeg zich af waarom het district op mensen hun arm stonden, maar hij maakte er verder maar geen punt van. Hij zou zelf wel iets over de twee op zijn arm binden om te voorkomen dat iedereen flipte in zijn bijzijn. Het zou in zijn tegendeel werken als tributen wegrende bij het idee aan de beroeps. Doden ging makkelijker als ze even aarzelde voor ze weg zouden rennen.
      Zijn pijl doorboorde de borst van de jongen, die neer zakte in het zand. In een korte tijd was het zand rond hem rood gekleurd en blies hij zijn laatste adem uit. Een klein meisje dat amper twaalf kon zijn, kwam iets te dicht in zijn buurt naar Lucas zijn doen. Ze eindigde met een pijl door haar hals op de grond, dood.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Thormund “Thor” Odius Beorn || District 2 || De hoorn

Stilte heerst in de ruimte waar de buis is die mij naar de arena zal leiden. Ik heb niet de behoefte om te kletsen, dat heb ik sowieso bijna nooit en ook nu dus niet. Mijn stylist houdt ook wijselijk zijn mond. Misschien dat een aantal zielige tribuutjes nu huilend en jammerend met hun stylisten praten, maar ik ben niet bang, noch deze vent iets van dank verschuldigd. Natuurlijk, hij heeft zijn werk prima gedaan, maar zoals ik dat al benoemd heb, is het zijn werk. Hij hoort het dus ook goed te doen. Anders had hij een probleem gehad. Hoewel we natuurlijk niet onze stylisten, mentoren of begeleiders aan mogen vallen, zou ik hem het beslist duidelijk hebben gemaakt als ik niet tevreden was. Dat mocht hij dan immers wel weten. In ieder geval stap ik dus ook zonder iets te zeggen in de buis en kijk de man emotieloos aan. Hij steekt zijn duim naar mij op en opent nu dan eindelijk zijn mond om toch nog even iets te zeggen.
'Ik heb er het volste vertrouwen in, maar misschien is het toch wel leuk voor de kijkers als je er een beetje een show van maakt. Sponsors kunnen goed van pas komen,' zei hij kalm, waarop ik slechts knikte voor de buis aangaf dat hij bijna omhoog zou gaan en dit vervolgens ook deed. Het duurde enkele tellen voor ik daadwerkelijk boven was en de felle zon mijn gezichtsveld belemmerde. Gedwongen kneep ik mijn ogen tot spleetjes en nam de eerste teug warme lucht. Hitte vulde mijn longen en schoeide op mijn huid. Lichtelijk geërgerd kwam ik tot de conclusie dat we in een woestijn waren gedumpt. Iets wat het ons zou bemoeilijken tijdens zware inspanning, gezien het daar eigenlijk veel te heet voor was. Ach, we moesten het ermee doen. Mijn blik ging naar de hoorn, terwijl ik op de achtergrond het gewauwel mee kreeg over de spelen en het aftellen. Niet geheel interessant. Slechts het moment dat de gong ging was iets dat ik mee wilde krijgen. Ik richtte mij dus op het punt waar de beste wapens lagen. Al snel vond ik wat ik zocht. Op het moment kon ik geen andere ontwaren uit de troep die er lag, maar er lag er één. Speciaal voor mij; de strijdvlegel. Ik was er al vanuit gegaan dat niemand die echt kon hanteren. Het wapen was niet heel bekend bij mensen, vaak moest je eerst een plaatje laten zien voor ze begrepen wat ik ermee bedoelde, maar toch was hij aanwezig. Misschien juist omdat ik had laten zien dat ik hem goed kon gebruiken.
Een grijns sierde mijn lippen en ik maakte mij klaar om erheen te rennen. Ik had er vlak in de buurt genoeg bogen en pijlkokers gezien. Logisch, dat was juist wel één van de populairste wapens. Voor mij was het slechts handig deze te gebruiken om van afstand even dodelijk te zijn. Mijn favoriet was het niet. Al mijn focus lag dus op het speciale wapen. De adrenaline gierde door mijn lichaam en het was ontzettend lastig om de plaat nog niet te verlaten. Alles aan mij was klaar om te beginnen en het leek dus ook een eeuwigheid te duren voor het verlossende geluid kwam: de gong.
Totale chaos brak los. Iedereen begon als een gek te rennen naar hetgeen hij of zij het belangrijkst achtte en zo zette ook ik al mijn kracht in om naar voren te schieten. Op iedere stap volgde een sterkere afzet, waardoor ik haast over het zand vloog. De ondergrond maakte dit extra zwaar, in de woestijn rennen was vervelend omdat de losse ondergrond zorgde voor vertraging, maar toch. Ik was getraind in tegenstelling tot de meeste tributen en bereikte dus veilig de hoorn. Mijn vingers klemden zich om de schacht en met een simpele draai richtte ik mij op de tributen die later aankwamen dan ik. Eentje was verassend snel en dus al vlakbij, waardoor mijn reflex simpelweg ervoor zorgde dat de metalen bal met ijzeren punten snel in het rond zwaaide om vervolgens op het hoofd van de jongen te landen. Een regen van bloedspatten daalde op mij neer. Voor en kort moment las ik het cijfer op zijn mouw, dat nu onder het bloed zat en ontwaarde een elf.
Tevreden trok ik de nu besmeurde bal terug en keek om mij heen om een pijlkoker en boog te pakken voor ik te maken kreeg met de volgende tribuut. De schacht van de goedendag stak ik hierbij even tussen de riem die bij de broek was geleverd en ging de boog met pijlen over mijn schouder. Klaar om de strijd met de rest aan te gaan richtte ik mij nu weer op de tributen om mij heen. Nog iemand kwam aanrennen, maar de snelle beweging die ik nodig had om mijn boog klaar te houden en een pijl in zijn richting te schieten was niet genoeg voor de jongen uit acht. De pijl landde recht in zijn linkeroog. Dat waren al twee doden en een nog haast onaangetaste hoorn. Ook Lucas was al goed opdreef zag ik vanuit mijn ooghoek. Verder besloot ik maar op te letten dat er niemand langs mij heen glipte en zo goede spullen van ons wist te stelen. De beroeps konden wel voor zichzelf zorgen nam ik aan.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 14:26 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Matthew "Matt" Tyler Jones • District 4
Toen de gong ging rende ik meteen van de plaat af en sprintte naar een pijlenkoker vol pijlen en boog, die vlakbij de Hoorn lagen. Ik schoot een jongen uit District 1 neer, de pijl doorboorde zijn hoofd en hij lag dood op de grond. Ik pakte ook een rugzak van de grond en slingerde die om mijn schouders. Ik dook opzij voor een mes die iemand gooide maar de tweede poging van diegene slaagde wel. Het mes kwam in mijn been terecht en ik schreeuwde het keihard uit van de pijn. Met mijn kiezen op elkaar trok ik het mes eruit en gooide het op de grond. Zoiets had ik niet nodig. Mijn hand graaide naar een drietand maar een jongen met donkerhaar pakte die voor mijn neus weg. Ik had met hem een Bondgenootschap gesloten maar ik weet niet zeker of dat wel een goede zet was. Plotseling voelde ik iemand tegen me aan botsen en binnen een seconde lag ik op de grond met een dolk op mijn keel. Ik dacht dat ik dood zou gaan maar toen zag ik die blauwe ogen en het korte blonde haar. Yva. "Heey Yva" zei ik ongemakkelijk en ik krabbelde overeind. Ik keek om me heen of ik Luke zag. Eerst niet maar toen zag ik hem vechten met iemand. Ik rendd naar hem toe, met Yva achter me aan. "Luke!" riep ik om zijn aandacht te trekken maar hij bleef bezig.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

'Luke!'
      De stem van Matt klonk, en het enige wat Luke kon doen was hopen dat de beroeps het niet hadden gehoord. Hij negeerde de stem en wierp een mes richting een meisje uit tien, die het wapen vol in haar arm kreeg.
      Om de situatie in te kunnen schatten, moest Lucas even snel rondkijken. Thormund was met een andere beroeps bezig de hoorn te bewaken, waar Luke tot nu toe mee had geholpen. Hij scande de omgeving af op zoek naar een tas, tot hij een legerkleurige rugzak vond der grootte van een schooltas. Er zou veel in kunnen zonder dat hij er veel last van zou hebben. - Die moest hij hebben.
      Zijn linkerhand omklemde een van zijn messen voor het geval hij zou moeten gooien. Op zijn snelst begon hij richting de tas te rennen, om die van de grond af te grissen. Nu er niemand in de buurt stond nam hij snel de moeite beide hengsels over zijn schouders te werpen, zodat het niet van zijn schouders af kon glijden. Zijn blik ging nog een laatste keer naar de beroeps voor dat hij richting Matt begon te rennen.
      Door zijn snelheid kostte het hem moeite iets af te remmen, maar nu hij door kreeg waarschijnlijk achterna gezeten te worden greep hij Matthew bij zijn arm. 'We moeten wegwezen.' Het was misschien een overbodige waarschuwing, maar toch maakte Luke hem. Dat Yva nu in de buurt was stond hem niet aan, als ze zou blijven zou hij haar wel doden, dat moest gewoon. Ze mocht Matt niet afleiden deze spelen als hij een kans wilde maken te winnen. Bondgenoten die te druk met elkaar bezig waren zouden zijn dood kunnen worden.
      Lucas vroeg zich af wat zijn mentoren nu over hem zouden denken. Waarschijnlijk vervloekte ze hem nu hardop, maar van sponsors kon hij vrij weinig verwachten. Misschien zou hij wat geluk hebben en enkele sponsors van de beroeps behouden, zodat hij wat had als het echt nodig was.
      Halverwege liet hij Matt zijn arm los, maar bleef hij zelf rennen. Door de wond in zijn been was hij iets langzamer, maar Luke moest hem niet uit het oog verliezen. Hij bleef iets voor de jongen uit vier lopen terwijl het zand over ging in het lage gras van een bos.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 15:30 ]

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes