• Five maffia masterminds and their hybrid pets living in a luxury villa in London. Anything could happen...





    In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


    • Rollen•
    • Niall Horan • Maffia-CEO • IamGroot •
    • Zayn Malik • Zwarte-Panter-Hybride • Goner •
    • Liam Payne • • •
    • Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Styford •
    • Louis Tomlinson • • •

    • Michael Clifford • Maffia-Computernerd • MikeyClifford •
    • Luke Hemmings • Fennek-Hybride • Whisperings •
    • Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler •
    • Ashton Irwin • Walibi-Hybride • IamGroot •

    • Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • MikeyClifford •



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Hybrides zijn slaven en zullen dus niet snel als gelijken behandelt worden. Als dat wel gebeurt waarschijnlijk alleen in het geheim. Relaties beginnen niet zomaar en nooit zal alles koek en ei zijn in de villa van maffiabazen.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen IamGroot of Styford maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!


    • Het Begin •
    Het is vroeg in de avond op een prachtige heldere, toch enigsinds koude, woensdag en de hybriden zijn druk bezig met het verzorgen van het huishouden en het onderhouden van hun meesters, die elk hun eigen ding aan het doen zijn na het diner. Sommigen zitten misschien nog in de lounge na te praten over de dag met een glas whiskey, terwijl anderen zich liever even terugtrekken om wat bij te komen. Vanavond is er voor de 5 nog een belangrijke vergadering over de stand van zaken, een vergadering die elke week plaats vind, maar daardoor zeker niet minder belangrijk wordt, willen ze alles overal draaiende houden. Nu is er nog even tijd voor ontspanning, voor de meesters in elk geval, want of de hybrides tijd voor rust en ontspanning krijgen is volledig afhankelijk van hen en hun wensen.

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 13:22 ]


    Bowties were never Cooler

    Calum Hood

    Niall deed na zijn werk de bench open en onhandig klim ik eruit. Stil ga ik voor Niall staan."Je weet hoe het werkt, Calum. Je bent echt veels te ver gegaan, dus Mikey krijgt nog twee dagen met je, maar het beginnetje krijg je van mij." Ik knik zachthes en bijt op mijnn wang. Ik wist dar er nog striemen en korsten op mijn billen stonden. Ik kreeg het zo vaak dat het amper kon genezen. Als je je nu een weekje gewoon wist te gedragen, zou ik je iets toe kunnen geven, maar dat gaat niet als je je zo erg blijft misdragen. Fynn." zEgt hij. Schuldig kijk ik omlaag. Waarom hij met Fynn noemde geen idee. Met een trieste blik trek ik mijn broek en boxer omlaag en ga over zijn schoot. Ik slaak een zachte zucht en knijp mijn ogen dicht afwachtend op de pijn. Ik voelde de korstjes nog en viezigheid wat uit de korstjes kwam waardoor ze maar niet dicht gingen. Ik slik ik wilde dat hij ook trots op me kon zijn maar mijn karakter speelde tegen. Ik wilde gewoon een zachte halsband, soms een knyffel of een kriebel achter mijn oren dat ik gewoon rond mocht rennen. Maar jk wist dat ik het al verpest had en het zo weer zou gebeuren


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Niall Horan
    Ik wachtte in stilte tot hij over mijn schoot lag en aaide teder even over zijn bips. De korsten van een paar dagen geleden zaten er nog duidelijkop. "Ow jochie toch. Waarom blijf je zo dom doen? Als je een weekje je zou gedragen kon ik je soms buiten laten rennen, of je een zachtere halsband omgeven. Ik weet dat hybrides ook een menselijke kant hebben en tot nu toe heb ik jou en Ace behandelt zoals ik werd behandelt als groentje. Dat verdienen jullie al lang niet meer. Maar dat betekent niet dat ik zulke dingen over het hoofd kan zien of dat er geen consequenties zijn voor je daden." zei ik voor ik toch de stok in mijn handen nam. "Tien keer vandaag." zei ik voor ik de klappen begon uit te delen. Al snel werden zijn billen weer knalrood en begonnen zijn wonden weer te bloeden. Na tien keer hard geslagen te hebben legde ik de stok weer onder mijn buro en haalde een tube zalf uit mijn burolade. Ik nam wat in mijn handen en wreef het over zijn plekken. Dit zou het voor hem ook wat fijner laten voelen, ondanks dat dit straf was. "Ruim alsjeblieft de vaat op van deze kamer en ga dan maar lekker slapen. Ik verwacht morgen dat jij het ontbijt maakt, want Ace heeft vrij." zei ik voor ik voorzichtig zijn broek en boxer ophees. Ik zette hem voorzichtig weer op zijn benen en stond zelf op. Ik zou mogen ochtend vroeg de notities wel uitschrijven. Ik legde alle dossiers, mijn mobieltje, en mijn laptop in mijn burolade en sloot deze af met een slotje. Nog even aaide ik over Calum's hoofd en kroelde even achter zijn oor. "Een weekje, Cal. Doe het voor jezelf. Je zal er wat voor terug krijgen, beloofd." zei ik tegen de jongen voor ik met de sleutel van het buro om mijn nek het kantoor uit liep terug naar mijn slaapkamer. Ik was doodmoe en morgen zou het weer vroeg zijn. In mijn kamer zag ik Ace in mijn bed liggen, nog compleet aangekleed en wel. Ik glimlachte even en liep naar mijn bed. Zelf liep ik al in mijn slaapkleren, het was koud dus ik hield mijn trui lekker aan. Voorzichtig trok ik wel zijn shirt uit, zodat deze niet aan zijn verband zou gaan kleven als het bloed opdroogde. Ik deed het in de wasmand en poetste toen mijn tanden voor ik bij Ace in mijn bed kroop. Ik sloeg het dekbed over ons heen en krulde me tegen het warme lichaam van de Hybride op als een bolletje. Met een beweging deed ik het licht uit en al snel dreef ik weg in een diepe slaap, moe en verward, zeker over de laatste paar uren van de dag.

    [Zullen we skippen naar de volgende dag? Of moet iemand nog iets afhandelen?]


    Bowties were never Cooler

    [ik ben voor. moet ik meteen wat schrijven?]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    [Ik vind het prima. Ik zal even een skipberichtje schrijven. Dan kan je los als je wil]


    Bowties were never Cooler

    Het is de volgende ochtend rond een uurtje of half 7. Het is de normale tijd voor de hybrides om op te staan om zichzelf klaar te maken voor de dag en daarna ontbijt te maken voor hen en hun meesters. Iedereen gaat een drukke en zware dag te gemoed, al zal de dag voor iedereen anders zwaar zijn.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Er klopte iets niet. De lakens roken anders en het bed was zachter. Niet te vergeten dat ik tegen iemand aan lag opgekruld. Mijn hersens deden alleen teveel pijn om normaal na te kunnen denken en ik was te moe, Ik draaide me nog een keer kreunend om en opende een oog om op de klok te kijken. Ik wilde weer rustig mijn ogen sluiten en verder slapen, totdat ik me besefte hoe laat het was. Me wekker had allang af moeten gaan. Ik schoot overeind, maar door de snelle beweging, werd de druk op mijn hoofd enkel groter en leek mijn maag zich drie keer om te keren. Zo snel ik kon strompelde ik het vreemde bed uit en snelde ik naar de badkamer, waar ik net op tijd de wc haalde. Alles kwam eruit zetten en trillend liet ik me op mijn knieën zakken, terwijl ik de bril moest vasthouden. Toen ik eindelijk dacht dat het klaar was, kwam de tweede laag, maar het was vooral gal dat over was. Tranen stonden automatisch in mijn ogen en ik wist dat ik me nu enorme zorgen moest gaan maken. Ik was nooit ziek. ik was voor alles ingeënt en mijn dierlijke kracht was te overheersend voor een menselijk griepje. en het was niet dat ik iets verkeerds had gegeten, omdat ik nauwelijks at. Ik steunde vermoeid met mijn hoofd op de bril, nadat ik doorgetrokken had en moest eerst even bijkomen. Overgeven was echt het smerigste wat er was en ik voelde me er alleen maar beroerder door. Daarbij was die vieze nasmaak in mijn mond nu ook niet echt om van te genieten.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Ashton Irwin
    Harry was echt heel lief tegen me geweest na mijn compleet losgeslagen gedrag. Met een zacht gemompel van weltruste was ik in slaap gevallen en had ik eigenlijk niet gemerkt dat we enorm vies waren tot mijn wekker ging na een nacht compleet rustig te hebben geslapen en ik me voelde kleven. Ik opende langzaam mijn ogen en zag Harry schattig opgekrult in mijn armen liggen slapen. Ik zette mijn wekker uit en drukte nog een kusje op het voorhoofd van de krullenbol. Ik drukte een kusje op zijn lippen voor ik toch uit het bed kroop. Ik had best wat spierpijn, maar nu ik pas goed zag hoe hij eraantoe was. Overal stonden markeringen van gister op zijn lichaam, tandafdrukken, nagelafdrukken en handafdrukken. Hij mocht wel een lekkere dikke trui aan doen vandaag om het nog iets te verstoppen. Ik stopte hem nog even goed in en begon toen eerst even alles van gister op te ruimen voor ik in de douche sprong om toch mezelf flink goed af te spoelen en schoon te maken. Ik plankte namelijk helemaal van het zweet en het glijmiddel. Het voelde fijn om het warme water over mijn lichaam te laten stromen. Ik waste me grondig met zeep en shampoo voor ik de douche uit stapte en me eens flink uitschudde, wat ik eigenlijk niet mocht. Daarna droogde ik me lekker af en liep naar mijn kamertje om schone kleren en een schone bandana aan te doen. Ik zou als hij bezig was het bed wel verschonen en de kamer goed schoon schrobben. Toen ik weer helemaal schoon en droog was keek ik nog evne naar Harry voor ik naar beneden trippelde om daar voor ons ontbijt te maken. Voor hem maakte ik een schaaltje met fruit, wat yoghert met cornflakes en een mok thee en voor mezelf alleen wat fruit en een kop thee. Ik hield echt niet zo van cornflakes en yoghert. Ik had liever groentes en fruit. Ik zette alles op een dienblad en liep toen in stilte weer naar boven. In de ochtend was ik vaak niet heel spraakzaam, maar meestal at ik wel mijn ontbijt beneden voor ik Harry zijn ontbijt bracht. Toch voelde dat nu niet goed. Na zo'n nacht wilde ik ook graag met hem samen ontbijten. Ik hobbelde naar boven met het dienblad en ging met het ding op schoot op het voeteneinde van het bed zitten. Ik zette het dienblad weg en boog me over Harry heen om hem een kusje op zijn wang te geven en door zijn haren te aaien. "Harry. Wakker worden. Ik heb ontbijt voor je." zei ik met een glimlachje voor ik weer rechtop ging zitten en wachtte op een teken van leven van zijn kant. Wachtend trok ik vast een lade open om voor hem ondergoed, een lange broek en een trui te pakken. Het was allemaal wel zwart, maar dat droeg hij wel vaker en in die trui zouden de meeste van de tekenen van gister avond verborgen zijn. Alles kon hij niet verbergen, maar hopelijk genoeg om geen vraagtekens op te roepen bij de anderen. Dat zou namelijk problemen opleveren. Nu pas zag ik mijn halsband op de grond naast zijn bed liggen. Ik zuchtte en tilde het ding op. Zacht streek ik erover met mijn vingers. Ik wilde het ding echt niet om, maar ik wist dat het moest. Nu zat ik hier weer zoals zo vaak met een hand die over mijn halsband streek en de ander die over mijn brandmerk ging. Een zucht verliet mijn lippen. Rotding.


    Bowties were never Cooler

    Niall Horan
    Ik werd wakker van een luid en wel bekend geluid wat mijn gehoorgangen binnendrong. Iemand was aan het overgeven en best dichtbij. Direct zat ik rechtop en keek wat verwildert om me heen tot ik de badkamerdeur open zag staan. Ik sprong uit mijn bed, rillend van de kou, ondanks mijn warme kleding, en liep vlug naar de badkamer, waar ik een zeer onprettig taffereel aanschouwde: Ace hing over de wcpot heen met tranen in zijn ogen. Het duurde even voor ik alles kon bevatten. Gister leek het nog zo goed met hem te gaan, of in elk geval beter, en nu leek hij wel langzaam weg te glijden richting de dood. Ik liet me naast hem op de grond zakken en legde een hand op zijn rug. "Was dit het of zal ik een emmer halen voor in de auto?" vroeg ik aan hem. Of hij nu wilde of niet, we gingen per direct naar de doctor. Hij had al zijn inentingen tegen zowel menselijke als dierlijke kwaaltjes gehad en was nog nooit ziek geweest, voor zover ik wist. Daarom maakte ik me ook alleen maar meer zorgen om hem. Ik zou hem zo gewoon meenemen naar een van de auto's met de lift en hem naar het ziekenhuis brengen. Het kon me niets schelen dat ik niets had gegeten of dat het vroeg was of dat de jongen dat helemaal niet wilde. Ik ging hem hier niet zo als een hoopje ellende laten lijden. Dat was al te vaak gebeurt. Niet als het zo ernstig was, maar zo ernstig was he nog nooit geweest. Terwijl ik naast hem zat greep ik een pen en een postit uit een van de zakken van mijn sweater, die ik gister niet had leeggemaakt, en schreef snel een briefje voor Calum, dat hij ontbijt voor ons drieen moest maken, nette kleren voor mij, Ace en hemzelf moest klaarleggen en mijn kantoor moest klaarmaken voor de bespreking. Onderaan schreef ik wel dat als hij alles had gedaan er onder mijn bed waarschijnlijk nog een tennisbal lag waarmee hij mocht spelen zolang hij niets sloopte en binnen het huis bleef. Dat zou ik zo op de deur plakken als we gingen, maar eerst moest ik Ace klaar krijgen voor vertrek.

    [ bericht aangepast op 3 okt 2014 - 9:21 ]


    Bowties were never Cooler

    Calum Hood.

    Met vermoeide ogen lag ik wakker op bed tot het tijd was om op te staan. Gisteren wassvreselijk. Niall had me gevraagd om proberen een weekje in te houden. Ik zou mijn best doen maar ik zou een week niet redden. Drie dagen misschien nog wel vier. Ik denk even aan de woorden van gister.
    Ruim alsjeblieft de vaat op van deze kamer en ga dan maar lekker slapen. Ik verwacht morgen dat jij het ontbijt maakt, want Ace heeft vrij." Wat wilde ik graag een dag vrij,ik had het amper gekregen in mijn tijd bij Niall. Mijn ogen waren super zwaar,ik kon niet lekker liggen waardoor ik amper had geslapen. Als het eindelijk tijd is pak ik mijn eding en kleed ik me snel aan. De broek schuurde pijnlijk langs de wonden maar toch wasbhet fijn geweest dat Niall een zalfje erop gedaan had. Heel zachtjes loop ik naar beneden en zie een briefje. Ontbijt voor drie,nette klerenbklaar leggen en zijn kamer klaarmaken. Ik besloot deze week echt mijn best proberen te doen. Ondanks te pijn verscheen een klein lachje als ik het woord tennisbal zag staan. Snel maak ik het gewenste ontbijt klaar en loop naar zijn kamer. Ik hoor wat stemm in de badkamer maar negeer het even. Ik leg voor iedereen nette kleren klaar en daarna ruim ik de besprekingkamer op en zorg dat alles netjes klaar staat. Dan loop ik snel naar het bed en met een kwispelende staatt pak ik het balletje. Zacht maar snel ga ik naar mijn eigen kamer. Ikbzou me in moeten hoidenom niet te blaffen. Ik geef een duw tegen het balletje en met kwispelende staart ren ik erachter. Ik kluif er even op voor hij weer weg geduwd word en hele zachte piepjes verlaten afwn toe mijn mind


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Ace von Monroe
    Ik had het gister al moeten weten toen ik hoofdpijn en het koud kreeg. Het waten al dingen die aangaven dat er iets niet klopte en dit was het bewijs. Zweet liep over mijn voorhoofd en ik had het gevoel dat ik moest blijven overgeven, maar meer dan enkel kokhalzen en wat gal kwam er niet meer. Ik had de neiging me helemaal op de grond te laten zaken, in feutus houding en er nooit meer uit te komen. Ik had me een keer eerder zo gevoeld en dat was toen ik hier net was en Niall bijna het leven uit me had geslagen. Het was dus toch mijn nek die te laat behandeld was, of juist door het behandelen. Ik keek trillen op naar Niall die naast me was komen zitten en nu zachtjes over mijn rug wreef. Ik schudden zachtjes als teken dat het niet nodig was, maar nog geen seconde later kwam er een nieuwe lading uit. Ik was allang blij dat het meeste vloeistof was, omdat ik veel meer dronk dan at, maar het was even vies. Toen het eindelijk weer klaar was, was het enige wat ik wilde wat water en me tanden poetsen. De smaak zorgde er namelijk enkel maar meer voor dat ik moest overgeven. Hopeloos keek ik op naar Niall. Ik wilde niet naar de dokter maar ik wilde wel dat et ophield. Niet dat ik een keuze had. We wisten allebei dat hij me desnoods mee zou sleuren. Maar dokters waren voor mensen. Als hybrides ziek werden, werden ze meestal aan hun lot overgelaten omdat de doter te duur voor iemand was, die je zo kon vervangen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Harry Styles
    Voor het eerst in tijden sliep ik verrassend rustig, ik had mezelf in ieder geval niet wakker gegild, dat was al heel wat. De laatste keer dat -dat was gebeurd kon ik me niet eens herinneren. Daarom had ik wel meer slaap gekregen dan anders, aangezien ik nooit meer in slaap kon komen als ik eenmaal wakker was. Het zou goed een combinatie van de intense vermoeidheid, het fijne gevoel en de bescherming die zijn armen me gaven kunnen zijn, maar eigenlijk kon het me niets schelen. Ik was er alleen dankbaar voor. Ergens hoorde ik op een gegeven moment een wekker gaan, maar ik was nog te diep weg om er echt op te reageren. De enige beweging die ik maakte was me verder opkrullen uit een automatisme door het verlies van warmte tegen me aan. Wel raakte ik erdoor in een veel lichtere slaap en merkte ik onbewust meer van wat er gaande was. Toch wist ik voor even nog vredig te slapen tot ik langzaam wakker werd van meerdere geluiden in het huis, ze waren best zacht maar 's morgens was ik een redelijk lichte slaper. Ik weigerde te accepteren dat ik wakker was en hield mijn ogen dicht, hopend me nog eens om te kunnen draaien en weer in slaap te vallen. Ik was nog zo suf dat ik niet eens doorhad dat Ashton bij me was komen zitten en zelfs over me heen hing, dat merkte ik pas bij het kusje op mijn wang en zijn woorden. Langzaam opende ik een oog en wierp een blik op de klok, voor ik een klaaglijk geluid liet horen en de deken tot net over mijn neus op trok. "Nee, Ash. Vroeg," klaagde ik zacht met een ontzettend schorre stem. Dat kwam vast doordat ik die gisteravond teveel en te hard had gebruikt. Ik was alles behalve een ochtendmens, ik was een avondmens en haatte vroeg opstaan. Nu moest ik dat meestal toch wel, maar ik wist ook dat zodra ik me van mijn plek weg zou bewegen de spierpijn me zou overvallen. Daar had ik geen zin in, ik wilde dat hij weer bij me kwam liggen en nog even kon slapen, al had ik mijn ogen nog open en zag ik dat hij al aangekleed was. Met een zucht dat uit niets anders dan tegenzin bestond sloeg ik de deken gedeeltelijk van me af en kwam overeind zitten, waardoor ik gelijk histe door de pijn. Niet alleen door de spierpijn, want mijn achterste was nog flink gevoelig en pijnlijk door het slaan. Ik deed niet eens de moeite om mezelf te bekijken, wetende datvik er toch uit zou zien als een wrak. "Wat is de schade?" vroeg ik met een kleine glimlach, hij begreep vast wel wat ik bedoelde. Ik schoof wat naar hem toe zodat ik heel zacht mijn lippen op die van hem kon drukken, ondanks dat ik nu niet meer handelde uit wat mijn lichaam wilde kon ik hier geen genoeg van krijgen. Ik kon verder alleen echt geen conclusies trekken, wat ik verder wilde en of ik überhaupt iets voor hem voelde, als ik helemaal niks voor hem had gevoeld had ik de gebeurtenissen van gisteravond zeker niet toegestaan. Het was erg verwarrend en het was nog te vroeg om erover na te denken, daarvoor zou ik sowieso eerst wat gegeten moeten hebben en een douche hebben gehad. Daarna pas kon ik helder denken, op dit moment moest ik nog de slaap uit mijn ogen wrijven nadat ik terug trok. "Heb ik je wakker gemaakt vannacht?" vroeg ik, benieuwd of ik toch nog de nachtmerries had gehad. Zelf kon ik het me namelijk niet herinneren, maar dat was wel vaker, dan wist ik alsnog dat ik ze had gehad omdat ik mezelf ermee wakker had gemaakt, dit keer was ik niet zeker, wat heel vreemd en prettig tegelijk was. Alsof ik toch een soort rust had gehad.


    Because I love him, do I need another reason?

    Niall Horan
    Ik zag Ace bij mijn vraag zijn hoofd schudden, maar nog voor ik klaar was met mijn briefje voor Calum ging hij weer verder. Het zat echt niet goed en ik was echt bezorgt. Misschien hoorde het niet dat ik hem naar de doctor bracht, maar geld hadden we toch zat en ik wilde gewoon dat hij beter werd. Dan was toch de infectie van zijn nek erger geweest dan ik had gedacht. Ik bleef zacht over zijn rug aaien tot ik zijn hopeloze blik zag. Ik stond op en vulde een glas met wat water. Ik gaf het aan de jongen en hing toen vast het briefje op de badkamerdeur. Dan kon Calum vast aan de slag. Daarna richtte ik me weer op Ace. Ik haalde een emmer vanuit een van de kastjes. "Ik weet dat je niet wil, maar ik ga je echt niet aan je lot overlaten. Dat heb ik al veels te vaak gedaan." zei ik tegen hem en aaide door zijn zweetdoordrengte haren. Hij was echt een wrak. Als hij zijn glaasje water op had, zou ik hem op zijn benen helpen en meenemen naar een van de onopvallendere auto's. Dan konden we ons gewoon door de stad bewegen en veilig zonder problemen bij het ziekenhuis kunnen komen. Ik zou gewoon zelf rijden. Dat kon ik prima en ik ging Ace nu echt niet laten rijden. Als ik naar huis ging zo af en toe reed ik ook zelf, want eigenlijk altijd liet ik dan Ace en Calum hier. Maar een keertje, lang geleden, had ik Ace meegenomen, maar dat was zo'n ramp geweest, vooral bij de grens, dat ik dat echt niet meer deed. Daarbij hadden ze daar toch niets te doen, want daar was ik gewoon weer Niall. Geen titels of bijnamen. Over een maand stond weer een lang weekend gepland dat ik er niet zou zijn. Dan hoopte ik alles afgehandelt te hebben, dat alleen Mikey zo af en toe een update kreeg met een telefoontje, maar meer niet. Kijk, ik kon ook mijn mobiel meenemen, maar ik hield mijn familie en mijn werk strikt gescheiden. Ze wisten dat ik in de maffia zat, maar meer hoefden ze niet te weten en wilden ze ook niet. Nu was alleen het belangrijkst Ace bij een doctor en behandelt te krijgen. Hopelijk voor 10 uur, maar anders zou ik wel bellen dat ik later was.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Ik had het gevoel of ik elk moment dood kon gaan, zo slecht voelde ik me. Heel mijn lichaam trilde en voelde levenloos. Alle activiteit zat ik mijn hoofd, die elk moment leek te kunnen ontploffen. Alsof iemand mijn hoofd tussen een bankschroef had gedaan en hem steeds harder aandraaide. En dan was er nog mijn maag, die bij elke beweging protesteerde en dacht dat in een achtbaan zat. Ik zweten me kapot, maar had het stervends koud. Niall reikte me een glas water aan toen de rust in mijn maag wat was bijgekomen en spoelde eerst mijn mond. Het hielp alleen voor geen meter. ik nam een klein slokje, maar dat eindigde enkel in een proestbui. Met betraande ogen keek ik op naar Niall die er op stond om naar het ziekenhuis te gaan. En hoe erg ik ook niet wilde, ik wist dat ik geen keuze was. Dit was Niall zijn manier om het goed te maken. Ik zetten het glas op de grond en veegde mijn mond af met de achterkant van mijn hand. 'Het gaat wel weer.' Ik probeerde het toch. de dokter zou waarschijnlijk niet eens weten wat hij met me aanmoest. Niemand waarschijnlijk, want er waren artsen voor mensen en artsen voor dieren. Niet voor hybrides.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Niall Horan
    Zelf een klein beetje water ging mis. Dat zorgde ervoor dat mijn zorgen alleen maar groter werden. Ik aaide zacht over zijn hoofd en zag hem me zielig aankijken. Bij zijn woorden schudde ik mijn hoofd. Voorzichtig sloeg ik mijn arm om hem heen en hees hem langzaam op zijn voeten voor ik de emmer in zijn handen drukte. "Kom" zei ik zacht voor ik hem de badkamer uit leidde. Bij de kamerdeur stopte ik even om de jusite autosleuteltjes te pakken en voor de zekerheid een simpel pistool tussen mijn broekband te schuiven en onder mijn trui te verstoppen. Het zou niet nodig zijn, maar je wist maar nooit. Daarmee nam ik geen risico's. Daarna sloeg ik mijn arm weer om de hybride heen om hem richting de lift en daarmee richting de garage te leiden. Ik had de sleuteltjes van de audi in mijn hand. Het was misschien niet de minst opvallende auto, maar hij was gewoon zwart, had geblindeerde ruiten en zou toch minder opvallen dan een flink aantal van de andere wagens, al zat het stuur aan de verkeerde kant. Daarbij was een audi in London niet eens zo vreemd. Ik hoopte alleen dat we niet in de file terecht kwamen. Bij de lift drukte ik op het knopje terwijl ik het huis langzaam hoorde ontwaken. Toch kon het me weinig schelen. Ik wilde gewoon dat Ace weer beter zou worden en als een normale doctor dat niet kon, dan zouden we wel naar een dierenarts gaan, maar ik gokte er wel op dat een normale doctor dit kon oplossen. Misschien zou het wat extra geld kosten, maar dat kon me geen zak schelen. Ik wilde gewoon dat hij beter werd, meer niet. Ik nam Ace mee de lift in en daarna richting de audi. Hij zou zelf moeten gaan zitten hoe hij het prettigst zat en waar hij het prettigst zat. Het maakte mij namelijk echt niets uit.


    Bowties were never Cooler

    Ace von Monroe
    Mee was niets tegenin te brengen. Niall zou me naar het ziekenhuis brengen, of ik het nu wilde of niet. En het was niet dat ik niet beter wilde worden, ik wilde alleen niet naar het ziekenhuis. Ik hoorde daar namelijk niet. Ik liet me door Niall omhoog trekken en klemde mijn armen stevig rond de emmer die hij in mijn armen drukte. Ik liet me met hem meetrekken en strompelde wat achter hem aan. Tot ik besefte dat ik zonder shirt liep. Toen Niall zijn autosleutel zocht, pakte ik mijn shirt van gister van de grond en trok ik deze met moeite over mijn hoofd. Dat hij binnenste buiten zat en achterste voren, nam ik maar voor lief. Niall sloeg zijn arm om me heen en ik liet me door hem naar de lift leiden. Ik probeerde me maaginhoud binnen te houden en zo veel mogelijk mee te werken. Maar ik had de neiging mezelf hier op de grond te laten zakken en te gaan slapen. Ik leunde wat tegen Niall aan toen we in de lift stonden en probeerde zo goed als recht te blijven staan. Maar mijn benen voelde aan als pudding. In de garage wachten ik tot hij aangaf met welke van de tig auto's we gingen en strompelde uiteindelijk naar de bijrijders kant van de Audi. Ik liet mezelf in de stoel zakken en krulde mezelf op tegen de deur. Mijn armen wikkelde ik weer stevig om de emmer, terwijl ik vermoeid mijn ogen sloot. Ik had me nog nooit zo beroerd gevoeld.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''