MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ontsla je van je taak als mijn lijfwacht,' antwoordde Thranduil koeltjes. Het was niet dat hij zichzelf niet kon verweren tijdens een gevecht, maar hij had niets voor niets een lijfwacht en als zij zich liever om hobbits bekommerde dan kon hij niet langer van haar op aan. Hij begreep niet waarom er hobbits bij het reisgezelschap waren, maar het was niet zijn taak om hen weg te sturen. Ze mochten gaan en staan waar ze wilden, maar hij had er geen behoefte aan dat zijn eigen lieden daardoor hun taken verwaarloosden.

Every villain is a hero in his own mind.

Toen Ithilwen de woorden van Thranduil hoorde stokte haar adem. Van alle dingen die hij zou zeggen, had ze deze het allerminst verwacht. Het was duidelijk dat haar gevoel aan het begin van deze reis over dat hij om haar gaf onjuist was geweest.
'B-bedoelt u.... Stuurt u mij weg?' vroeg ze kleintjes terwijl ze de tranen in haar ogen probeerde weg te knipperen.

[ bericht aangepast op 3 feb 2015 - 15:07 ]

Thranduil slaakte een zucht toen hij zag hoe aangedaan ze was door zijn woorden. 'Nee,' zuchtte hij. 'Ik zal je niet zonder reden hebben meegenomen. Ik vermoed alleen dat het meer in je straatje ligt om hobbits te beschermen dan je koning.'
Ergens was het wel nobel dat ze zich om de zwakkeren wilde bekommeren, maar die halflingen waren op dit moment enkel een blok aan het been. Hij wilde dat hij zijn lijfwacht koste wat het kost kon vertrouwen en dat die hem boven alles beschermen, als de nood daarom vroeg, en niet afgeleid werd door anderen die hulp behoefden.

Every villain is a hero in his own mind.

Dankbaar sloot Ithilwen haar ogen en dacht een schietgebedje naar de goden. Ondanks dat ze niet veel vrienden had, zou ze het erg jammer vinden om Angel, Brennen, Hobson en Glordion achter te laten, ze begon om ze te geven.
'Ik... Ik hoop dat u een waardige nieuwe lijfwacht vind.' zei ze. De woorden kostten haar enige moeite, want ze wilde eigenlijk helemaal niet dat hij een goede nieuwe lijfwacht vond. Ze wilde dat hij geen geschikt persoon kon vinden en haar weer aan zou nemen, al was het alleen maar voor de eer. Ontslagen worden uit je positie binnen zo'n korte tijd deed je reputatie niet veel goeds. Toch schaamde ze zich voor haar gedachten en zweeg ze verder. Ze boog naar hem en keek naar Brennen, benieuwt of hij nog wat te zeggen had.

[Ik denk dat dat de spamsessie voor vandaag weer was. Hopen dat er een aantal mensen wakker zijn geworden en gaan schrijven ]

Galahad keek even om en glimlachte vriendelijk naar de jongen.
'Je mag me Galahad noemen,' antwoordde hij.
'Ik kom uit Imladris en ben gestuurd door heer Elrond.'
'Wat mocht uw naam zijn?'

'Glordion, zoon van Tunir.' Hij slikte even.
'Ik kom van het vernielde dorp en ik hoor eigenlijk nergens meer bij.'

Alles heeft betekenis, ook niets

Wat verbaasd sloeg Brennen het gesprek tussen Ithilwen en haar koning gaande. Hij wist niet goed hoe het tussen hen zat, maar het feit dat Ithilwen er wat ontzet uit zag, deed hem vermoeden dat het meer was dan Thranduil nu deed blijken. Wat nieuwsgierig sloeg hij hen gaande, volgde nauwlettend hun gesprek, maar hij behield een gepaste afstand.
Toen ze eenmaal haar aandacht op hem richtte, wist hij niet goed wat te zeggen. Hij wilde zijn woorden van medeleven ook liever niet tegen haar uiten in het bijzijn van de elvenkoning, die ook hem niet op z'n gemak deed voelen. Hij trok zich wat verder terug en hoopte dat Ithilwen hem zou volgen, wat ze uiteindelijk ook deed.
'Het spijt me te horen dat je bent ontslagen in de taak,' zei hij zachtjes tegen haar. 'Al zal er denk ik nog wel genoeg voor je te doen zijn hier, ook al ben je niet meer in zijn dienst. Ergens vraag ik me af of hij jouw dienst wel waardig is, als hij je zo gemakkelijk van je taak ontslaat.' Hij wilde haar wat moed inspreken en hoopte dat dat hem ook gelukt was.

Stenenlikker

Mayim had het gesprek tussen de twee Elfen aandachtig gevolgd en hoewel ze niet precies wist wat er tussen die twee speelde, had ze wel begrepen dat de Elfenvrouw op een behoorlijk oneervolle wijze haar positie was verloren. Ze draaide haar hoofd en tuurde de andere kant op en probeerde de opkomende spierkrampen zoveel mogelijk te negeren. Bij elke beweging die Glordions paard zette, leek het wel alsof iemand met een mes in haar buik stak.

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Ithilwen hield haar hoofd naar beneden toen Brennen tegen haar sprak. Ze wist zeker dat veel anderen hun gesprek hadden gehoord, en ze schaamde zich.
'Als er iemand waardigheid heeft, is het Thranduil wel. Ik vraag me eerder af of ik de taak als lijfwacht wel waardig was.' mompelde ze miserabel. Maar toch konden Brennen's woorden een klein glimlachje op haar gezicht tevoorschijn halen. Ze zuchtte.
'Mja, ik denk zeker dat er nog wel genoeg te doen is. Aangezien ik blijkbaar beter ben in het onderhouden van het gewone volk dan van de hoge heren, kunnen we misschien maar beter gaan kijken of iemand onze hulp nodig heeft. Er is vast wel iemand die wonden van het gevecht hebben opgelopen die verzorgt moeten worden.' Ze fronste even en wreef over haar been. 'En misschien dat jij even kan kijken naar de snee op mijn been, ik denk dat hij ontsmet moet worden. Volgens mij zit er iets van een ontsteking in of zoiets.'

Galahad fronste bij de laatste woorden en legde zijn hand even op het hoofd van de jongen.
'Je hoort hier nu bij,' zei hij, 'en ik zal ervoor zorgen dat je een nieuw huis vindt, waar je je weer thuis kan voelen, Glordion, zoon van Tunir.'

'Bedankt.' Glordion was vergeten hoe het was om ergens bij te horen en glimlachte.
'Waar zijn we eigenlijk en hoe ver moeten we nog?

Alles heeft betekenis, ook niets

Sha'rin was het woud in getrokken om wat hout te sprokkelen, terwijl anderen zich over de gewonden ontfermden. Ze stapelde zoveel mogelijk takken op als haar armen konden dragen. De bezigheid deed haar denken aan thuis en eigenlijk miste ze de woestijnen en de prachtige oases wel. De landen waren hier ook mooi, maar wezen haar er duidelijk op dat ze hier niet thuis hoorde, dat ze een vreemdeling was en dat anderen haar waarschijnlijk ook zo beschouwden. Ze was hier dan wel niet om vriendjes te maken, maar ze begreep wel dat vertrouwen in elkander belangrijk was tijdens een missie als deze en als ze haar als een buitenstaander bleven zien, zou dat haar uiteindelijk duur kunnen komen te staan. Ze was immers maar alleen - op Skylar na. Een jonge vrouw die hier niet eens had moeten zijn en enkel een smet op hun ras wierp.

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 16:05 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Lili was bezig met houtsnijden, ze vroeg zich af of ze nog verder zouden gaan rijden.

'De hoge heren kunnen zichzelf over het algemeen prima verdedigen,' merkte Brennen op. 'Misschien is het juist wel beter dat wij het gewone volk beschermen dan de hoge heren?' Van enkele van de lieden in dit gezelschap vermoedde hij dat zij inderdaad hun bescherming veel beter konden gebruiken dan iemand als Thranduil, die over het algemeen zichzelf prima zou moeten kunnen verdedigen. Had hij niet meegevochten in de slag bij Dagorlad? Dan zou dit gevecht met de orks weinig voor hem moeten hebben voorgesteld.
Na Ithilwen haar opmerking over de wond op haar been, zakte hij direct naast haar neer om ernaar te kijken. 'Natuurlijk kan ik ernaar kijken,' zei hij. Met haar hulp kon hij bij de wond komen, die er gleukkig niet al te lelijk uitzag, maar waar zeker wel wat aan gedaan moest worden.
'Kom maar mee naar de rivier, dan kan ik daar de wond schoonmaken. Hopelijk groeit daar ook nog ergens een plant die een ontsteking kan tegengaan. Mijn plantenkennis is alleen vrij beperkt, helaas. Dus als jij nog wat weet?'

Stenenlikker

'Ik kom uit het Noorden, uit de bossen die zich aan de randen van het dal Rivendel grenzen.'
Angel haalde gemakkelijk de wouden waar ze graag jaagde voor haar geest terwijl ze sprak.
'Daar hebben de Dúnedain zich de na de val van Arnor en het land Arthedain zich gevestigd. We zijn nog maar een klein groepje dan we eerst waren maar ooit zullen de Dúnedain weer over midden lopen, ongezien door de andere volken, maar toch daar om te helpen.'
Angel kon het niet helpen, maar een kleine glimlach sierde haar mond. 'Maar ik geloof niet dat u op een verhaal over de Dúnedain zit te wachten heer Oakenshield?' zei ze er achter aan.

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf