MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Nee, we hebben ze vast flink angst aangejaagd. Vandaag komen we geen vijanden tegen, dat verzeker ik u. Vandaag wordt een dag om te genieten, en niet meer dan dat!'

Ehriänae schudde haar hoofd, maar realiseerde zich te laat dat hij dat niet kon zien.
'Ik moet eerlijk bekennen dat paarden en ik het nooit goed met elkaar hebben kunnen vinden. Ze schijnen me erg lekker te vinden.'
Ze had in haar onderarm een flink litteken die de tanden van een paard hadden achtergelaten, maar in haar lange leven had ze zoveel andere verwondingen opgelopen dat het haast niet meer opviel en mettertijd was het vervaagd tot een zachtroze glinstering.

Every villain is a hero in his own mind.

Sorry Feanor ik heb je post totaal over het hoofd gezien

Thorin keek omhoog, wat hij absoluut niet prettig vond. De vrouw torende boven hem uit, maar hij wist dat daar niets aan te veranderen viel.
Haar vraag kende veel antwoorden, waarvan vele hem een ontroostbaar gevoel gaven.
'Wat zou je graag willen weten?'
Hij vroeg zich af wat haar intenties waren. Was ze gewoon beleefd? Nieuwsgierig? Wilde ze zich voorbereiden op de schatten die klaar lagen, met het voornemen hen te stelen?

Every villain is a hero in his own mind.

Weer was hij alleen, alleen in de wildernis, maar voor hem was dat niets nieuws. Brennen had al zoveel tochten door de wildernis gemaakt, alleen of met vrienden. Hij probeerde zichzelf voor te houden dat het deze keer niet anders was, maar eigenlijk was dat wel zo. Hij had van zijn vrouwe een taak gekregen, een taak waarin hij gefaald had. Hij had het reisgenootschap achter zich gelaten, zou hen voorlopig niet meer helpen. Echter was dit niet geheel zijn schuld, want hij had hen zijn diensten aangeboden, hij had ze gewaarschuwd voor de orks die hij toevallig op het spoor was gekomen. Maar ze hadden niet geluisterd, ze hadden hem beschuldigd een lafaard te zijn en dat was wel het laatste wat hij was.
Nu zat hij daar ergens onder de bomen te rusten, hij staarde naar het konijn dat voor hem lag. Hij wilde pas de volgende ochtend vroeg het konijn roosteren. Nu was de tijd nog niet om te eten en hij wilde 's nachts geen vuur aansteken, maar hij wilde doorrijden. Doorrijden naar een hem onbekend doel, daarom reed hij ook niet met haast, eerder met rust. Hij wilde niet terug naar zijn thuis, daar terugkomen zou bevestigen dat hij misschien toch een lafaard was. Maar terug naar de groep wilde hij eigenlijk ook niet, bang voor wat ze hem zouden zeggen.
Om zijn uiterlijk gaf hij al even niet meer: waar hij eerst zorgvuldig de baardgroei op zijn gezicht probeerde te verbergen, liet hij deze nu zijn gang gaan. Een lichte baard had zich weer langs zijn kaakrand gevormd. Ieder die geloofde dat hij een elf was, zou zijn mening bijstellen als diegene Brennen nu zou zien en hij wist dat. Maar hij gaf er niet meer om, wie zou hem dan eigenlijk ook gaan zoeken? Het was iets waar hij niet in geloofde.
Toch gebeurde dit. Op een moment dat hij even genoot van de rust en de stilte om hem heen, daar met zijn rug tegen een boomstam leunend, kwam er iemand zijn gezichtsveld binnen gereden. Het was Ithilwen en er was geen mogelijkheid meer voor hem om zich te verbergen, hij zou zijn geheim aan haar prijs moeten geven.

Stenenlikker

Ithilwen merkte dat ze zich begon te vervelen nu alle spanning weg begon te vloeien. Het was welliswaar fijn dat ze niet meer in gevaar verkeerden, maar het leek alsof de adrenaline haar aderen weigerde te verlaten. Opeens viel het haar op dat er iemand van haar soort miste; Brennen. Die had ze sinds het begin van de aanval van de Orcs niet meer gezien.Toen ze in haar geheugen groef, herinnerde ze zich weer dat hij weg was gereden omdat men hem voor lafaard uit had gemaakt. Ze fluisterde een boodschap in de oor van Larduin, hem vertellend dat ze achter hem aan ging. Toen zette ze Myrio aan tot een vliegende galop en reed ze in Oosterlijke richting.

Nog geen lange tijd later, ze vermoede enkel een half dagdeel, zag ze in de verte twee bewegende stipjes; een ruiter en zijn paard. Blijkbaar waren ze ongeveer dezelfde kant op gegaan en had Brennen niet erg hard gereden, in tegenstelling tot haar. Ze leunde wat naar achter en gunde zichzelf wat ruimte om uit te rusten van haar krampachtige ineengedoken houding die ze aan had genomen om haar paard zo min mogelijk te belasten. Myrio voelde zijn ruiter's bedoelingen aan en ging over in een draf. Brennen leek haar nu pas op te merken en keek op. Zijn gezicht was vermoeid en zijn schouders stonden strak onder een zware emotionele last die hij leek te dragen. Op zijn kaken begon een lichte baard te groeien, iets dat totaal niet bij een elf paste, en zijn ogen waren wat groter van schrik. Myrio ging over tot stap en ze sprong van zijn rug. Onmiddellijk liep ze naar de man toe en glimlachte opgelucht.
'Brennen, mellon nîn,' verzuchtte ze, 'ik ben zo blij je gevonden te hebben.' Ze knielde neer, pakte zijn, voor elven maatstaven, ruw geworden hand en fronste ongerust. 'Er is iets mis, ik voel en zie het aan je. Wat verontrust je geest?'

Kili was blij dat er geen gevaar meer dreigde, al vond hij dat wat spanning wel gezond was, zo bleven ze tenminste op hun hoede zonder te verzwakken.

Lili reed op een pony tussen Fili en Kili in. Ze voelde zich veilig maar wist dat de weg naar de Eenzame Berg niet zonder gevaar was.

Omdat hij niet wist wat hij moest doen, bleef Brennen maar zitten waar hij zat, afwachtend op wat Ithilwen zou doen, hoe ze zou reageren. Ze straalde opluchting uit, iets wat hij niet gauw kon plaatsen. Was ze nou serieus naar hem op zoek gegaan? Waar had hij dat dan aan verdiend? Hij had weinig betekent in de groep, had zich vaak afzijdig gehouden en was helemaal niet aanwezig geweest toen er een gevecht op het punt van uitbreken stond. Waarom zou ze het dan waard vinden om hem te gaan zoeken?
'Heel veel verontrust mijn geest,' antwoordde hij, nadat zij bij hem was neegeknield, zijn handen in de hare genomen. Hij keek haar echter niet aan, hij durfde dat niet, bang voor wat ze zou kunnen zien. Maar hj wist dat het al te laat was, ook al keek hij haar niet aan, de baard die zijn gezicht sierde, was alsnog zichtbaar. Hij zweeg even voor hij doorging, Ithilwen uiteindelijk wel aankijkend. 'Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik ben niet meer welkom in het reisgenootschap, maar ik durf niet nu al weer terug naar huis te keren.' Hij vertelde haar enkel nog steeds niks over zijn geheim, daar moest ze maar zelf over beginnen. Toch kon hij de neiging om zijn haar extra voor zijn oren te laten vallen niet onderdrukken. De onzekerheid straalde van hem af.

Stenenlikker

Sha'rin reed vooraan. Na de confrontatie met de orks reed ze het liefste voorop, zodat ze volledig op haar eigen oordeel kon vertrouwen. Ze wisselde met niemand een woord, maar bleef enkel in het gezelschap van de hengst die ze gestolen had. Hoelang zou het duren voordat ze de Eenzame Berg bereikten? Zou het tegen het einde van de maand geschied zijn? Ze hoopte het, want de reis begon haar wat te vervelen. Hoewel ze geen behoefte had aan gezelschap, merkte ze wel dat ze zich aan sommige anderen begon te irriteren en daarom leek het haar het beste als ze zoveel mogelijk afstand hield en gewoon haar opdracht uitvoerde.

Every villain is a hero in his own mind.

Geeft niks hoor

Angel:
'Ik weet niet eens waar ik zou moeten beginnen.' Ze staarde even voor zich uit.
'De Eenzame berg. hoe is hij aan die naam gekomen, en hoe was het leven daar en de draak, hoe heeft hij ooit uw koninkrijk kunnen overnemen?, waardoor werd hij aangetrokken?'
Met grote ogen keek ze naar de dwerg naast haar.

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Armitage --> Edoras

(Oh dear wat ben ik lang weggeweest, waarvoor mijn oprechte excuses ik had het nogal druk laat ons zeggen, de meeste hier weten vast hoe dit komt, maar goed daar gaan we nu niet over uitwijken ik ben terug dat ik het belangrijkste toch? We nemen Erebor weer in handen hell yea! ;p)

Skylar

Na wat leek dagen getreuzeld te hebben had iedereen zijn wonder verzorgd. Was men al weer beginnen trainen om aan te sterken en toen de dwergenkoning dan eindelijk het bevel gaf om verder te reizen gebeurde dit ook. Oh nee wacht, het moest wel drie keer gezegd worden. Maar wat maakte het ook uit Skylar bleef het buitenbeentje van de groep.
Hoe erg iemand haar ook irriteerde ze zou geen kick geven en liep dus onopgemerkt mee, toen ze drie niet zo onbekende dwergen in het oog kreeg waaronder Kili en zijn broer en zusje besloot ze zich bij hen aan te sluiten aangezien ze liever niet helemaal achteraan liep tussen al het onbekende volk.
'Wel zo zijn we toch weer vertrokken, gelukkig steekt jullie oom nog wat moeite in deze hele queeste of men bleef jaren op dezelfde plek als je het mij vraagt!' zei Skylar dan ook om het ijs weer wat te breken. Ze moest dan toch iets zeggen straks was ze op het einde van deze hele queeste vergeten hoe ze moest spreken al zou niemand daar echt om geven natuurlijk.

Those who don't believe in magic will never find it!

Hobson gaf niet meteen antwpord. Was het niet de bedoeling dat ze voort maakten? Zouden ze niet bezig moeten zijn met de voorbereidingen van het verslaan van de draak in plaats van te lopen lantefanteren? Hij was nog nooit op avontuur geweest en misschien waren het de zenuwen sie hem zoveel haast bezorgden. Hij had geen idee hoe het er aantoe hoorde te gaan. Misschien was het wel de bedoeling dat ze zouden ontspannen.
'Ik hoop dat we er snel zijn,' zei hij uiteindelijk. Ja, hij was bang en zenuwachtig. Langer reizen, betekende langer wachten... Meer nachten voor ze het grote gevaar zouden bereiken.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius trok zijn wenkbrauw op.
'Vanwaar het enthousiasme?' vroeg hij, 'ben je niet bang voor het gevaar dat je wacht?'

'Jawel,' gaf Honson toe. 'Juist daarom. Ik heb geen zin om er lang tegenop te zien.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes