[RPG] Oxford Acadamy for Witches and Wizards [Speeltopic 2] - Speeltopics

Ergens in de bergen van Zweden staat een school. Een school speciaal voor jongeren van 10 t/m 18met een speciale gave: het beheersen van Magie. De school gaat onder de naam 'Oxford Academy'
De jongeren die hier naar school gaan leren hoe ze deze magie moeten gebruiken.
De school is opgericht 46 jaar na Wizarding War II omdat de wizarding populatie alsmaar groter werd en de drie andere europese scholen voor jonge magiërs de hoeveelheid leerlingen niet meer konden aannemen en zo veel jonge Tovenaars en Heksen geen lessen zouden kunnen volgen.

Rollen
Vrouwen
×Phoebe Dana Jacksons - TheHorcrux 6
×Cassandra Adira Zabini - Falahee 5
×June Mercendes - Vivir 4
×America Gaia Lazar - CharmedPaige 6
×Lillith `Lills` Genevieve Malfoy - Gently 2
×Silena Zoë Paetrix - Piaffe 5
×Hunter Lake Sharrow - Oneira 4
×Carfelia Lydia Romanoff - Sangster 10
×Lily Amanda Hale - Verityy 12
×Hope Cailla Elaine Woodward - Walker 17
×Aiden Luca Millefois - Descent 18
×Jade Ira Phernon - TheHorcrux 20
×Rose Sophia Cole - Verityy 20

Mannen
×Colton Lucifer DiRomano - Falahee 10
×Jackson Charles Vanderbilt - Forman 4
×Lewis Mercendes - Vivir 10
×Timothy "Tommy" Cleaver - Eloquentiae 8
×Nathaniel Dylan Phellon - Oneira 10
×Robin McAdair - xBooBear 15
×Max Veran Phubar - Rosea 15

Leraren
×Cevelle Appoline Delacour - Charms - 4
×Ric Alexander Jones - Potions - Verityy 15
×Mary Shawna Woodsen - Divination - TheHorcrux 12
×Eva Katherine Adams - Transfiguration - Verityy 13
×Louise 'madam' hagrid -Care of Magical Creatures - Natuurix 16
×Pernilla Tyra Kjellberg -Muggle Studies - TheHorcrux 18
×Christian Andersson -Anciens Runes 19
×Christopher "Chris" Redfield - DADA 7
×Daniel Stephen Morrison -History Of Magic 18
×Amanda Sprouse -Herbology 19
×Andréas Eriksson -Flying Lessons 19
×Stefan Hägg -Astronomy 19
×Erik Olsson -Arithmancy 19

Regels

×-OOC graag in het praattopic
×Minimaal 200 woorden per post
×Naamsverandering graag doorgeven in de topics
×Houd het realistisch, nieuwe leerlingen kunnen niet meteen vanaf dag 1 al verliefd zijn op iemand.
×18+ mag, maar hou het netjes en onder een spoiler of met waarschuwing voor degenen die dit niet graag lezen.
×Het Uniform voor de dames
×Het Uniform voor de heren.
×Kamerindeling

Topics

×Rollenstory / info story
×Praattopic
×Praattopic 2
×Praattopic 3
×Rollentopic

×Speeltopic 1

Maandag 29-09 8:15
Het weekend is voorbij gevlogen, leerlingen die in het zevende of achtste jaar zitten mochten zondag het kasteel verlaten met toestemming van de professoren. Het was een rustig weekend geweest, de leraren zaten veel op hun kantoren waardoor de leerlingen veel vrij spel hadden sinds er geen gangbewaker meer is.
Over een half uur is het ontbijt over en zullen de leerlingen nog een kwartier hebben om naar de lessen te gaan. De meesten zullen al een tijdje wakker zijn, sommigen hebben zich verslapen. Al met al: Het schooljaar is begonnen, er staat na vandaag veel huiswerk op je bureau en het word weer een druk jaar met veel dingen op de Planning.
Het bestuur van Oxford acadamy is streng, niet zo streng als op Durmstrang, maar zeker niet zo losjes als op Hogwarts.

Roosters
Maandag T/M Woensdag
Donderdag & Vrijdag

[ bericht aangepast op 4 dec 2014 - 20:09 ]

---

Little do you know

Max Veran Phubar

'Hebben jullie jaren niets gegeten ofzo?' vraagt Lily. Voor Silena en June zijn een paar uren inderdaad jaren in eet-tijd.
'Ehm,... Nee. We zijn echt verhongerd. We hebben dringend eten nodig voordat het te laat is,' antwoordt June. We richten ons allemaal op ons eten, en Silena en June eten alles in een recordtijd op. Het is gewoon eng, hoe ze alles zo snel naar binnen krijgen en het er niet meteen weer uit kotsen.
De gedachte vormt zich in mijn hoofd, maar ik voel al en boem. Het was niet zo bedoeld, naar mezelf. Maar toch...
Niet veel mensen weten van mijn voormalige anorexia. Silena. Tommy. That's it.
Want als ik het zou vertellen, weet ik, zal iedereen me een watje vinden. Welke jongen kotst zijn eten nou uit? De meeste jongens eten net zo veel als Silena en June.
Ook, niet net zoveel. Maar wel veel.
Mensen begrijpen het niet. Dat het niets te maken heeft met dun willen zijn, niet meer na een tijdje. Niet bij mij.
Maar het is over. Het is voorbij, en terug komen laten we het niet. Nee, niet meer.

---

“A queen will always turn pain into power.”

I want to post but I have to go to sleep ):

---

take me back to the basics and the simple life

---

"Het punt is, iedereen die het weet, haat me erom. Het was een ongeluk en mijn schuld. Mijn broer, Derek, en ik waren aan het rondvliegen en een beetje aan het overgooien. Ik gaf hem voor de grap een duw en hij viel in het meer. Ze hebben hem niet meer kunnen vinden." Ik slik, oké ik moest toegeven dat ik dit niet verwacht had. "Ik weet niet of het helpt maar ik haat je hierom echt niet Tommy. Ik heb je broer misschien niet gekent maar dit is geen goede reden om iemand te haten als het een ongeluk was"
"Er is geen reden om mij niet de schuld te geven. Ik ben degene die hem letterlijk het graf heeft ingeduwd."
"Zeg dat nou niet." Mompel ik. Mijn woorden zouden toch niks uitmaken, wist ik. Het beeld dat jij van jezelf had, zou niet veranderd worden door één iemand die het niet met je eens was. "Het spijt me" ik sla mijn ogen neer en wend mijn blik af. "Ookal kende ik Derek niet, weet ik zeker dat hij nooit had gewild dat je je zo voelt en dat je zo over jezelf denkt, dat weet ik zeker."

---

I like my choices. I hope she likes hers.

"Ik weet niet of het helpt maar ik haat je hierom echt niet Tommy. Ik heb je broer misschien niet gekent maar dit is geen goede reden om iemand te haten als het een ongeluk was" Ik kijk naar haar, niet wetend wat ik moet zeggen. Sinds het gebeurt is, haten ze mij erom. Mijn vader gebruikt elke mogelijkheid om het erin te drukken en mijn moeder en zusje negeren me simpelweg. Zelfs Derek zelf is levender voor hen.
"Zeg dat nou niet." Mompelt ze, maar ik schud mijn hoofd. Met een trillende hand wrijf ik over mijn gezicht en mijn wangen droog.
"Als je mijn ouders ook maar even ziet, heb je al door hoe het ziet. Ze haten míj niet. Ze haten het feit dat het mijn schuld is dat hij overleden is." Ik kijk naar Aiden. Waarom vertel ik haar dit? Ik kijk naar de grond. Waarom opeens nu?
"Het spijt me. Ookal kende ik Derek niet, weet ik zeker dat hij nooit had gewild dat je je zo voelt en dat je zo over jezelf denkt, dat weet ik zeker." Met een kleine glimlach kijk ik naar Aiden.
"Ik denk dat het voor jouw zus dat precies geldt."

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

---

"Als je mijn ouders ook maar even ziet, heb je al door hoe het ziet. Ze haten míj niet. Ze haten het feit dat het mijn schuld is dat hij overleden is."
"Heb je het er góéd met je ouders over gehad? Zonder schreeuwen en kapotte borden bedoel ik. Alweer ken ik je ouders niet, maar ik kan je ze toch vertellen hoe jij je erover voelt" ik merk dat ik mezelf zojuist heel belangrijk advies had gegeven "Dat je zegt dat je haar mist en dat je het zó graag anders had willen doen. Ehm.. Ik bedoel hem natuurlijk. Het spijt me. Ookal kende ik Derek niet, weet ik zeker dat hij nooit had gewild dat je je zo voelt en dat je zo over jezelf denkt, dat weet ik zeker."
Hij begint te glimlachen, ik haal opgelucht adem.
"Ik denk dat het voor jouw zus dat precies geldt." Ik lach ook, door mijn tranen heen. Die blijkbaar zijn begonnen te stromen.
"Dankje Tommy" ik kijk opzij "Ik wil dit gesprek niet grof onderbreken, maar de lunch is zo voorbij en ik moet zeggen ik lust wel wat"
Om mijn woorden kracht bij te zetten begint mijn maag te knorren. Ik lach en geef Tommy een zijwaardse knuffel.
"Weet je, als je wil, wil ik best mee naar je ouders om te... praten?"

---

I like my choices. I hope she likes hers.

"Heb je het er góéd met je ouders over gehad? Zonder schreeuwen en kapotte borden bedoel ik. Alweer ken ik je ouders niet, maar ik kan je ze toch vertellen hoe jij je erover voelt." Ik frons mijn wenkbrauwen en besef me dat na de begrafenis het onderwerp is verborgen, buiten de verwijten van mijn vader. "Dat je zegt dat je haar mist en dat je het zó graag anders had willen doen. Ehmm.. ik bedoel hem natuurlijk." Ik kijk naar Aiden.
"Het is nogal een taboe bij ons thuis. Ik wil geen oude wonden openhalen. Dat is niet aan mij de taak." Aangezien ik überhaupt de reden ben dat ze deze wonden hebben, voeg ik in mijn hoofd toe.
"Dankje Tommy. Ik wil dit gesprek niet grof onderbreken, maar de lunch is zo voorbij en ik moet zeggen ik lust wel wat." Haar maag knort en even grinnik ik. Ze knuffelt me van de zijkant en ik sla een arm om haar heen. "Weet je, als je wil, wil ik best mee naar je ouders om te... praten?" Ik kijk even naar haar, maar schud dan mijn hoofd.
"Ik denk dat niemand van ons nog klaar is om dat gesprek te openen. Maar dankje, voor het begrip." Ongemakkelijk wend ik mijn blik af naar de grond. "Zou je dit stil willen houden voor de anderen? Ik wil gewoon niet dat anderen, en June al helemaal niet, zo denken als mijn ouders. Ik denk dat je het begrijpt als ik zeg dat dit de enige plek is waar het je niet verweten wordt. Omdat ze het niet weten." Ik kijk Aiden aan. Nog steeds twijfel ik of dit wel de juiste actie was. Zij begrijpt het, omdat zij hier ook doorheen is gegaan, maar de anderen niet.
En ik weet niet of dat de waarheid wel waard is.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

---

"Het is nogal een taboe bij ons thuis. Ik wil geen oude wonden openhalen. Dat is niet aan mij de taak."
Mijn mond vormt een O. Zo waren de eerste maanden thuis ook, ze dachten dat ik Amy vermoord had en stopte hun problemen weg. In een kliniek, waar ik uiteindelijk een half jaar zat. Één woord: Afgreiselijk.
"Ik denk dat niemand van ons nog klaar is om dat gesprek te openen. Maar dankje, voor het begrip." Beantwoordt hij mijn voorstel.
"Zou je dit stil willen houden voor de anderen? Ik wil gewoon niet dat anderen, en June al helemaal niet, zo denken als mijn ouders. Ik denk dat je het begrijpt als ik zeg dat dit de enige plek is waar het je niet verweten wordt. Omdat ze het niet weten."
"Mij hoor je er niet over. Maar zou jij het ook stil willen houden, het ligt gewoon erg... gevoelig zegmaar."
"En nu gaan we eten" zeg ik terwijl ik Tommy de meiden Common Room uit trek "Laat Jones dit maar niet zien Cleaver, dan wordt het straks nog een half jaar nablijven"

---

I like my choices. I hope she likes hers.

"Mij hoor je er niet over. Maar zou jij het ook stil willen houden, het ligt gewoon erg... gevoelig zegmaar." Ik knik en glimlach lichtjes. Nog een keer veeg ik onder mijn ogen zodat het niet te erg te zien is. Een iemand die het weet is al genoeg.
"En nu gaan we eten." Ik word uit de Common Room getrokken, de gang op. Meteen kijk ik om me heen, in de hoop dat er geen leraar staat. Gelukkig is er niemand te zien, dus zijn we veilig. "Laat Jones dit maar niet zien Cleaver, dan wordt het straks nog een half jaar nablijven." Ik grinnik even en steek mijn handen in mijn zakken.
"Ach, veel erger kan het niet worden. Hopelijk kunnen we tijdens het nablijven nog aan school wat doen; dan hebben we daarnaast nog iets dat je een leven kan noemen." Tijdens het lopen kijk ik opzij naar Aiden, met een vermaakte grijns op mijn gezicht.
Nú begrijp ik wat mensen zeiden over iemand in vertrouwen nemen: je kan je gewoon ontspannen, omdat wat je eerst verborg, weet zij al.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

[Ik ga nu slapen, ik reageer morgen weer
That's so cute tho^]

[ bericht aangepast op 27 nov 2014 - 0:09 ]

---

I like my choices. I hope she likes hers.

Jade Ira Phernon || The New Girl || Outfit

Robin lacht om mijn reactie, waarop ik zachtjes grinnik.
"Moet je eten op je bord blijven? Dan vrees ik dat ik me nooit aan de regels heb gehouden. Hoe eet je eigrnlijk zonder dat je eten van je bord af gaat?"
"Uhh.. niet meteen je bord vol gooien en later gewoon wat extra opscheppen?" lach ik dan.
Er klinkt weer een woordenwisseling tussen het meisje en Rose maar ik negeer het. Het maakt me niet zoveel uit eigenlijk. Als ze willen bitchen doen ze dat maar.
Dan richt het meisje zich naar mij, zeggende dat ik een domme koe ben die in een verfpot is gevallen. Eerst kijk ik haar serieus aan, maar dan schiet ik in de lach. Het doet me niks, maar het is iets wat ik al vaker heb gehoord, niet heel creatief dus. Ze staat op en zegt nog iets tegen Rose waarna ze weg loopt.
"Die is ook weg" zeg ik als het blonde meisje om de hoek is verdwenen, "Dus Rose, jij bent ook vrienden aan het maken?" lach ik vervolgens.

---

Little do you know

Robin McAdair
"Uhh... niet meteen je bord vol gooien en later gewoon wat extra opscheppen?"
Ik lach. Ze heeft blijkbaar niet begrepen waar ik heen wil met mijn opmerking. Ik probeer het opnieuw. "Ja, maar als je eten niet van je bord af mag, hoe krijg je het dan in je mond?"
Nadat het blonde meisje nog een opmerking heeft gemaakt tegen Jade loopt ze weg.
"Die is ook weg" zegt Jade. "Dus, Rose, jij bent ook vrienden aan het maken?" Oké, het meisje dat er nog zit heet dus Rose en Jade kent haar blijkbaar. Ik houd mijn mond en zet mijn masker weer op. De Robin die het alleen prima redt, komt weer tevoorschijn. De Robin die ik al jaren ben. De Robin waar niemand om durft te lachen. Vandaag lijkt het wel alsof iedereen met mij wil praten en ik erbij mag horen. Dat beangstigt me want ik vrees dat ik erin mee ga en ik weet zeker dat het morgen weer voorbij is. Dan ben ik weer alleen. Ik mag dus van mezelf niet wennen aan de mensen, want ik word anders toch alleen maar teleurgesteld.

I know, nogal een prutpost

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Silena Zoë Paetrix

---

take me back to the basics and the simple life

Max Veran Phubar

Het fascineert me bijna, hoe snel Silena en June zoveel eten naar binnen krijgen. Mijn mufffin is nog lang niet op; als ik hem al op krijg.
'Eten jij,' zegt Silena, half lachend, maar een bezorgde blik schuilt in haar ogen. 'Aan een muffin plukken kan je niet eens eten noemen, Max .Hier, eet wat.'
Vervolgens belegt ze twee boterhammen met bacon en ei. Ze schuift het bord naar me toe, en een beetje zuchtend neem ik een hap. Alsof ik een klein kind ben en Silena mijn moeder is. Maar ik ben niet boos op haar ofzo, helemaal niet zelfs. Ik weet dat ze het doet om te zorgen dat het niet nog een keer gebeurt, en daar ben ik haar dankbaar voor. Weer vraag ik me af of ik ooit zonder Silena kan leven. Het klinkt waarschijnlijk een beetje overdreven, maar zonder haar had ik hier nu niet gezeten.
'Bedankt,' zeg ik. Al heb ik het niet over de boterham.

---

“A queen will always turn pain into power.”

"Wouw, ls je dwer nwaawr vwrawt. Ik hewb wal ewvwewn nwiks gewgetwen" zegt Silena met volle mond en waar ik 'Nou, als je het vraagt. Ik heb al best even niks gegeten' uit kan opmaken. Lachend schud ik mijn hoofd.
"Ehm,... Nee. We zijn echt verhongerd. We hebben dringend eten nodig voordat het te laat is" zegt ze met een zielige pruillip en een mislukte poging om het serieus te laten klinken. Mijn blik dwaalt af en toe af naar de deur en ik kijk nieuwsgierig wie er binnenkomt. Na een tijdje komt Lewis binnen en snel wend ik mijn blik af. Ik zie dat June een chagrijnige blik naar hem toe werpt. Dit is ook waarom het niet kan werken tussen ons. Ik kan het June niet aandoen en ze zal het me nooit vergeven als ik iets met hem krijg, dat denk ik tenminste. En hij heeft toch duidelijk laten merken dat hij me niet in zijn buurt moet hebben? Ik denk waarschijnlijk alleen maar dat ik van hem houd. Soms komen haat en liefde dicht bij elkaar in de buurt.
"Eten jij" hoor ik Silena lachend en bevelend tegen Max zeggen. Even vraag ik me af waarom ze dat zegt maar daarna kijk ik weer de zaal rond. Het zal wel een van die rare dingen zijn van Silena en Max. Voorzichtig kijk ik op en even kruizen de blikken van Lewis en mij voordat ik weer snel wegkijk. Ik pak nog een broodje en rustig smeer ik er wat jam op. Silena heeft geloof ik al haar tweede stuk pizza achter haar kiezen en June is bezig met haar zoveelste boterham. Als je van iemand verwacht weinig te eten zouden zij het wel zijn, ze zijn allebei super dun en ze eten ongelofelijk veel. Ik heb soms ook vreetbuien maar dat is vooral als ik me ongelukkig voel. Als vroeger mijn ouders voor de zoveelste keer weg waren en ik alleen achterbleef met een huiself die me een bloedverrader vond omdat ik omging met mensen die niet Pure Blood waren, had ik wel eens momenten waarop ik de hele koelkast leegat. Gelukkig zijn die momenten er nu niet meer, ik heb nu andere mensen op wie ik kan rekenen en mijn ouders heb ik toch niet perse nodig toch?
"Aan een muffin plukken kan je niet eens eten noemen, Max. Hier, eet wat" hoor ik Silena zeggen en ze schuift een bord met eten richting Max. Ze klinkt bijna moederlijk, alsof ze tegen een klein kind zegt dat die zijn groente moet opeten. En opeens voel ik me heel eenzaam, mijn moeder heeft nooit tegen me gezegd dat ik mijn groente moest opeten. Nooit.
"Ik ga even naar de wc" zeg ik tegen June, Max en Silena omdat ik gewoon even niet meer onder de mensen wil zijn.

[ bericht aangepast op 27 nov 2014 - 17:59 ]

---

-

Lewis Mercendes

Een tijdje lang zit ik een beetje ongemakkelijk in mijn eentje aan de tafel. Af en toe pak ik iets te eten om maar ergens mee bezig te kunnen zijn en ook neem ik kleine slokjes van mijn glas appelsap. Echt iedereen zit met elkaar te praten, iedereen behalve ik. Ik heb er mee leren leven, maar leuk is het niet. Ik kan niet stoppen met staren naar de tafel een eindje verderop, waar mijn zusje zit, en Lily. Ik richt mijn blik weer op het eten. Niet aan denken Lewis, gewoon niet aan denken. Mijn aandacht weet ik niet lang bij het eten te houden, dus mijn blik schiet weer naar het groepje verderop, waar Lily opstaat en wegloopt. Ik blijf even kijken om te zien of er nog mensen achter haar aankomen, maar voor de rest blijft iedereen zitten. Zonder nou echt te weten wat ik precies aan het doen ben loop ik ongemerkt de zaal uit, als zij al even weg is. Een hand schiet onder mijn vest door en haalt de roos tevoorschijn. Met een aantal snelle passen ben ik bij haar.
"Ehm, Lily." Komt er een beetje nerveus uit mijn mond. De roos laat ik een beetje ronddraaien in mijn vingers. Ik moet nu ook afmaken waar ik aan ben begonnen. "Ik vroeg me af.... Ik bedoel,.... Zou je misschien...misschien morgen ergens willen, eh, willen afspreken. Enne, een soort van date." Dat was er tenminste uit. Het was niet mijn beste zin ooit. Het was een verschrikkelijke zin. Ik heb het weer helemaal verkeerd aangepakt. Ik zie haar al lachen met June en nog velen anderen. Vlug kijk ik even naar mijn handen, waar ik de roos nog in heb. "En deze is voor jouw." Ik kom een paar stappen naar haar toe. "Alstjeblieft." Zeg ik terwijl ik de roos aan haar overhandig.

---

She was always looking for more..