[RPG] [300] Hogwarts' Next Generation [Speeltopic] [1] - Speeltopics

R O L L E N
Reservaties staan er nog niet bij!
Gryffindor
• James Sirius Potter || 6/16 - Solemnly
• Desmond Scott Finnigan-Thomas || 7/17 - LukeRHemmings
• Fred Arthur Weasley || 6/16 - WeasIey
• Curren Doncho Krum || 7/17 - SiriuslyBlack
• Nathaniel 'Campbell' Saunders || 6/16 - Philip
• Rose Jane Weasley || 5/15 - Starlord
• Lily Luna Potter || 4/14 - Aire
• Jade Fay Rosewood || 6/16 - JBarakat
• Molly Audrey Weasley || 6/16 - Baelor

Slytherin
• Scorpius Hyperion Malfoy || 5/15 - ShallNotPass
• Avery James Prescott || 7/17 - Clarick
• Vincent Nicholas Ginter || 6/16 - phoeni
• Alex Canopus Black || 7/17 - BIack
• Bonnie Grace Lisbon || 7/17 - Gunnulfsen
• Sarah Wolfe || 7/17 - Mignon
• Safirianna Justine Walke || 7/17 - QueenStark
• Hayden Crystal Hollingsworth || 6/16 - Solemnly
• Alison Elijah Woods || 6/16 - Philip

Ravenclaw
• Lysander Scamander || 6/16 - IamSherlocked
• Hugo Charlie Weasley || 4/14 - Gaskarths
• Dylan James Smith || 7/17 - Complexes
• Carter Aiden Cole || 7/17 - StiIinski
• Victoire Gabrielle Weasley || 7/17 - StiIinski
• Dominique Charlie Weasley || 7/17 - Baelor
• Tinleigh Elizabeth Florènce Gould || 6/16 - Dumbledore
• Roxanne Alicia Weasley || 5/15 - Daggers

Hufflepuff
• Teddy Remus Lupin || 7/17 - BIack
• Lorcan Scamander || 6/16 - IamSherlocked
• Louis Fred Weasley || 6/16 - Daggers
• Miller Theodore Kingsley || 7/17 - Dumbledore
• Evie Ngaio Robinson || 6/16 - LukeRHemmings
• Briana Alice Longbottom || 6/16 - Gaskarths
• Jennifer Colleen Prescott || 7/17 - Clarick
• Piper May Beauregard || 5/15 - WeasIey
• Emma Adaline Smith || 6/16 - Complexes

E X T R A


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S


Welcome home
De trein komt aan op het perron bij Hogsmeade, iedereen mag uitstappen en de koetsen nemen naar het kasteel waar een groot feest staat te wachten!

[ bericht aangepast op 23 aug 2015 - 10:53 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Gryffindor • 6th year • Prefect • ''Brother bear'

---

Mijn ogen bleven nauwlettend haar gezicht in de gaten houden. Zonder een geluidje te maken, keek ik toe hoe ze op haar lip beet terwijl ze nog steeds niks zei.
‘Ehm, Camp, het zit zo. Ik… Ik.’ Langzaam knikte ik bemoedigend met mijn hoofd tot het moment abrupt verbroken word door drie tweede jaars die voor de koets stonden als losgeslagen apen. Merlin; het was zeker spannend als je voor het eerste keer met de koets mocht.
‘Hebben jullie er problemen mee als we hierbij komen zitten? Alle koetsen zitten al vol?’ eigenlijk wilde ik nee zeggen en de koets dicht doen, maar voor ik actie kon ondernemen hoorde ik Jades stem al ‘Natuurlijk’ zeggen. Ik wist dat ze dit expres deed. Ik wist ook dat ze net zoals mij wist, dat ik haar zo wel te pakken nam. Misschien waren we beide klein en dun, maar ik was dan nog wel sterker dan haar, dus spreken zal ze toch wel moeten.
Meteen toen de tweedejaars plaats genomen hadden, kwam de koets in beweging. Zachtjes tokkelde ik met mijn vingers op de bank terwijl mijn blik over het terrein gleed waar de terzielers langs reden.
Eigenlijk was het allemaal maar raar. Ik wist nu al dat er niks is wat mij boos zou maken wat Jade zal zeggen. Zelfs al zou ze iemand dood gemaakt hebben. Waarschijnlijk zou ik haar nog verdedigen ook als ze voor de rechtbank gesleept zou worden. Ik wist echter wel beter dat dit niet het geval was. Ergens wist ik dat dit ook wel andersom voor Jade gold en toch was het moeilijk om mijn verwarrende gedachtes aan haar te vertellen. Het was veel makkelijker om te doen alsof ze er niet zijn als niemand anders er van wist dan wel. Toch had ik het gevoel dat er al veel mensen het vermoedde. Ik bedoel als zelfs James aan me vraagt of ik gay ben; en nog wel met albus. Op Albus, dat was werkelijk absurd. Iedereen leek te twijfelen aan me. Dat was iets wat langer dan vandaag duidelijk voor mij geworden was. Zelfs ikzelf begin te twijfelen. Ook al twijfel ik dan al jaren, het was beter om over iets na te denken dan iets meteen te labelen.

• • •

Zachtjes zuchtte ik waarbij ik mijn hoofd tegen de achterkant van de koets klapte. Meteen met di klap kwam de koets stil te staan waardoor ik direct naar buiten keek. Eindelijk. We waren er. Zonder nog de drie tweedejaars een blik waardig te gunnen pakte ik Jades hand stevig vast om haar de koets uit te trekken. In plaats van haar naar Zweinstein mee te trekken, nam ik haar richting het kruidkunde lokaal. Ook al was ik Prefect, zal het me niet deren als we hier betrapt werden. Ze konden toch nog geen eens punten aftrekken. Het schooljaar was nog niet begonnen.
Zachtjes liet ik Jades hand los bij de kassen waar ik me abrupt omdraaiden naar haar toe. Slechts een fractie van een seconde keek ik haar aan, voordat ik haar in een omhelzing trok. Stevig gleden mijn armen rond haar heen terwijl mijn ene arm diagonaal op haar rug lag.
‘Wat is er toch mis, Jadey? Je kan me alles vertellen.’ Weerklonk er zachtjes uit mijn mond hoewel ik haar daarmee niet losser liet. ‘Er is niks in de wereld wat je niet kan vertellen tegen mij, wat mij zal laten stoppen met houden van jou.’

[ bericht aangepast op 23 juli 2015 - 18:52 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Na de prefectvergadering had ik enkel nog maar wat rondjes gelopen door de trein en mijn boeken gelezen - ik was het liefst van te voren op de hoogte wat we zouden leren tijdens de lessen, zo kon ik me er al op voorbereiden. Mensen zeiden wel vaker dat ik een strever was, maar het boeide me vrij weinig. Het was niet omdat ik geen Ravenklauw was dat ik niet mocht leren. Dat was een juiste houding voor een klassenoudste - ambitieus, maar niet tot op het Zwadderich-ambitieus toe. Je moest kunnen zien waar te stoppen, punt. En dat zag ik. "Hey, Molly," riep Scotty. Ik glimlachte. Zo te zien had Dominique zich voornamelijk over de prefects ontfermd en Scotty over de eerstejaars. Ik herinnerde me mijn eerste dag nog beter dan ik zou willen. We waren met de bootjes naar Zweinstein gegaan en ik was in het water geplonsd. Gelukkig had iemand één of andere droogspreuk gebruikt, maar nog steeds iedereen wist het, tot mijn grote ongenoegen. Ik wist niet in welke mate dat nu veranderd was, maar ik wist wel dat de hoofdmonitoren er nu voor zorgden dat de eerstejaars in de Grote Hal aankwamen in de plaats van de leerkrachten. 'Hey!' glimlachte ik, terwijl ik hem een kus op zijn wang gaf. 'Gaan jullie nog steeds met de bootjes of met de koetsen? vroeg ik. Het leek me logischer, want je kreeg die gasten niet allemaal in één of twee koetsen. 'Ik geloof niet dat men er zo gediend mee zou zijn als ik meeging, maar we hebben nog de hele ceremonie om bij te praten.' Ik zag er nu al naar uit - mijn vakantie was niet bijster interessant geweest, maar het deed gewoon deugd Scott terug te zien en terug thuis te zijn. 'Ik vraag me af wie we dit jaar mogen verwelkomen bij Griffoendor.'

[ bericht aangepast op 23 juli 2015 - 23:30 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Elk jaar opnieuw probeerde ik de Terzielers te zien. Nadat ik Victoire er in ons vijfde jaar heilig had van proberen overtuigen dat er helemaal geen paarden - of zo noemde zij het toen toch, waren, had ik meteen research gedaan naar onzichtbare paarden en was ik bij de Terzielers uitgekomen. Enkel mensen die de dood gezien hadden, konden ze zien. Ik wist niet of ik ze wel wilde zien, maar ik wou weten hoe ze eruit zagen. Tot dat moment, dat ik ontdekt had wie ze nou wel kon zien en wie niet, had ik niet geweten dat Victoire het meisje überhaupt had zien sterven. Ze had het er nooit met me over gehad, maar ik had gedacht dat ze haar had verwond en zien bloeden, maar niet zien sterven. Het was zelfs nooit in me opgekomen dat dat ze naar het meisje was geweest in het ziekenhuis, of dat ze überhaupt al halfdood was voordat ze in het ziekenhuis belandde. Ik had besloten er niets over te zeggen tegen Victoire, maar ik wist hoe moeilijk ze het ermee had. Ik zou er nu ook niet over beginnen - ze was net aan het lachen en gaf me een kus op mijn wang, dus er nu over beginnen zou de hele sfeer verpesten. Wow Do, nu je Headgirl bent ben je wel een badass hoor. Eerst de patrouilles, nu leeraren trollen noemen. Het moet niet gekker worden," zei Victoire. Ik glimlach. Ik ben nooit het type slijmbal geweest - gelukkig. Als hoofdmonitor kon ik mijn eigen ding doen, ik amuseerde me ermee en dat maakte mijn dag goed. Ik moest niet denken aan het feit dat Victoire beter was dan ik - ik was hoofdmonitor. Maar misschien hadden ze het enkel gedaan om me te plezieren? Ik voelde me niet beter dan Victoire. Ik wist het niet, maar op dit moment kon het me vrij weinig schelen, hoogstwaarschijnlijk door de opluchting dat ik weer vier maand van mijn ma verlost was. God thank you. Ik moest genieten van dit moment, één van de zeldzame momenten dat het me allemaal niet veel kon schelen.
'Geef toe,' zei ik tegen Victoire, terwijl ik Teddy ook zijn blad toestak, 'dat mens is een trol.' Ik wist niet wat Tori er zo vreemd aan vond dat ik dat zei, want hoewel ik normaal vrij stil was, hield ik ervan statements te maken. Om heel eerlijk te zijn - ik zag meer uit naar de trol dan naar december, als ik weer thuis zou zijn.

[ bericht aangepast op 24 juli 2015 - 12:14 ]

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ik zit alleen in de koets, maar al snel zie ik Fred aankomen. Ik grijns meteen als ik mijn neef zie, al sinds we heel jong waren zijn we hele goede vrienden en dat is altijd zo gebleven. Ik heb samen met hem heel wat uren doorgebracht in de winkel van ome George, waar we alle spullen voor pranks bekeken en praatten over de beste manier om grappen uit te halen.
      "Fred in da house," zegt hij als hij binnen is.
      Ik lach "Dat werd tijd. We hebben elkaar al een hele dag niet meer gezien." Gisteravond was de hele familie samen, dus ik heb niet heel veel mensen moeten missen. "Ik heb een idee voor een prank waarmee we de Slytherins eens goed terug kunnen pakken," zeg ik tegen hem, waarna ik snel even kijk of ik een berichtje heb op whatsapp. Er is al zoveel gedoe en het schooljaar is nog nieteens begonnen. Wat is het toch dit jaar?
      De koets vertrekt en ik kijk naar het kasteel dat steeds groter wordt. Ik miste Hogwarts heel erg. Ik had echt nooit gedacht dat ik het zou zeggen en het doet mijn reputatie pijn, maar ik miste misschien zelfs te lessen. Oké nee dat gaat te ver. Ik klink nu net als Rose.

Cam: Would you be terrefied if a guy loves you, like Louis for example.
Me: No, why? And if Louis was yes, because he's my cousin.
Cam: That's not fair, the whole school is your family. But you know what I mean.
Me: Yeah I do. But no, I wouldn't be.
Cam: why wouldn't you be?
Me: becaus it's not really different than when a girl likes you

Ik staar naar het gesprek en weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik mag dan niet heel erg snel van begrip zijn, maar ergens krijg ik het gevoel dat hij op het punt staat te zeggen dat hij mij leuk vindt. Omdat ik geen idee heb wat ik moet doen, stuur ik een screenshot naar Rose. Zij weet altijd wat handig is om te doen en eerlijk gezegd is zij altijd degene die situaties oplost als ik ze weer eens heb verpest.
      Ik vraag aan Cam waarom hij het vraagt en hij zegt dat Louis bi is en hem misschien leuk vindt. Ik wil hem geloven, echt waar. Ik wil geloven dat alles simpel is en dat hij gewoon daarom over dit onderwerp begint, maar ik geloof het niet. Geen idee waarom ik het niet geloof, misschien omdat hij hiervoor ook al loog over dat hij Jade leuk zou vinden, wat een slechte leugen was aangezien ik alleen aan Jade hoefde te vragen of ze een vriendje had.
      Met Rose gaat het gesprek opeens over Evie en Cam en dat zij liever heeft dat ik iets met Cam krijg. Maar per ongeluk stuur ik een berichtje dat voor Rose bedoeld was aan Cam.

Me: I'm not saying Cam isn't fucking great. I'm just not gay, why don't you understand that?
Cam: Some part of me wants to ask why in lord's name you are gossiping behind my back and to who, and some part of me wants to be angry on the fact, you litterally think you are so perfect that everyone falls for you. Including me, as your friend. There is atleast one thing for sure, since you think I am gay, which is not, I would leave you alone. I don't give a fuck.
Me: Rose kept saying that you were in love with me and stuff. I just wanted to defend myself. And you are fucking great.

Ik kijk naar de laatste zin en vloek. Het klonk helemaal niet gemeen in mijn hoofd maar als ik het zo lees klinkt het net alsof ik Rose overal de schuld van geef. Snel stuur ik nog een berichtje om de schade te minimaliseren.

Me: okay that's not true. I freaked out because I thought you liked me and I didn't want to break your heart because you deserve way more than that so if you're gonna be mad at someone let it be me because I am the fucking idiot here who always fucks things up and I'm sorry. I don't know what to do to make it up to you.

Hij negeert me even en stuurt daarna dat ik hem alleen moet laten. Ik krijg de drang om mijn mobiel uit het raam te gooien en te doen alsof dit alles niet gebeurt is, maar dat is het wel. Ik heb alles verpest en dit keer is er geen weg terug meer. Rose zegt niet boos op me te zijn maar ik weet dat ze er klaar mee is dat ik iedere keer alles verpest en ik kan haar niet kwalijk nemen, want ik ben daar ook klaar mee. Ik weet niet wat het is, maar ik lijk alles alleen maar erger te maken als ik dingen goed probeer te doen.
      De koets stopt en ik wil er meteen uit springen, maar besef me dan pas weer dat Fred ook in deze koest zitten. "Sorry, ik leg het later uit, maar ik moet echt gaan," lieg ik. Ik kan later wel een goed excuus verzinnen waarom ik nu zo nodig weg moest, maar ik moet even alleen zijn. Alweer voel ik die vreselijke woede opkomen, maar nu is die niet gericht op iemand anders, maar op mezelf. Ik moest zo nodig weer alles verpesten en nu haat iedereen me. Ik heb echt geen idee wat er allemaal gebeurt is waardoor het zover gekomen is, maar ik voel me hopeloos.
      Ik begin te rennen, rennen zonder doel. Het is een manier waarop ik even aan niks kan denken. Eigenlijk wil ik nu gewoon gaan vliegen, maar ik heb mijn bezem niet en ik moet eigenlijk naar de Grote Zaal. In plaats van daarheen te gaan, ga ik naar de WC en gooi ik een plens water in mijn gezicht. Ik kijk naar mijn vuist, die er een beetje blauw en opgezwollen uitziet en aangezien ik niet mijn hele hand kapot wil maken, hou ik me in en sla ik niet nog een keer de muur.
      Ik blijf in de spiegel kijken, hopend dat er iets veranderd. Maa rik heb dit keer alles teveel verpest. Geweldig gedaan, James. Geweldig.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Desmond Scott Finnigan-Thomas
Gryffindor, Headboy, Shy puppy with separation anxiety
Molly had me gelukkig gezien en kwam al snel naar me toe. Mijn gezicht lichtte op toen ze naast me kwam staan en mijn wangen gloeiden al snel toen ze een kusje op mijn wang drukte. Ik sloeg zonder er bij na te denken een arm om haar middel en hield me dicht tegen me aan. Ik drukte een zacht kusje op haar kruin en glimlachte. We gaan inderdaad met de koetsen. Toch was ik minder blij met haar toevoeging. Ik wilde haar gewoon in mijn armen houden en niet meer loslaten. Natuurlijk moest ik vannacht controleren of de Slytherins op echt hun patrouille liepen. Toch kon ik haar tot dan hopelijk vasthouden. Ik keek haar met grote puppyogen aan. "Awh. Kan je echt niet mee?" smeekte ik haar pruilend. "Je bent een Prefect en ik wil je eigenlijk niet loslaten." piepte ik smekend. Ik had haar net weer in mijn armen, en nu moest ik haar alweer loslaten? Mooi niet! "Als je er problemen om krijgt, neem ik die op me. Kom alsjeblieft met me mee?" Het was alleen in een koetsje zitten samen, misschien wat flikflooien, maar mee niet. Ik hield mijn arm dan ook stevig om haar heen. Ik had inmiddels alle eerstejaars bij me. We hoefden nu alleen maar naar de koetsen te lopen, waar ik de in groepjes van 6 per koetsje weg zou laten gaan. "Straks gaan we naar de koetsen die jullie naar het kasteel zullen brengen. Jullie gaan in groepjes van 6 in een koetsje. Jullie merken vanzelf als jullie bij de school zijn. Als jullie wachten op de binnenplaats volgen Molly en ik in het laatste koetsje, zodat niemand achter zal blijven." vertelde ik de groep, voor ik nog even naar het meisje keek om wie ik nogsteeds een arm had geslagen. Zelfs al had ze weinig te vertellen, en ik had ook niet enorm veel te vertellen, maar het zou al fijn zijn om lekker te knuffelen en samen te zijn. Nu hopen dat zij het niet erg vond om tijd met me door te brengen. Tot nu toe had ze nooit geklaagd, maar ik maakte me er altijd toch nog wel zorgen over. Ik had nu misschien wel wat minder oog voor de kinderen, maar 25 meter lopen en dan een koetsritje was niet zo gevaarlijk... Toch?

---

Bowties were never Cooler

[ bericht aangepast op 26 juli 2015 - 20:20 ]

Edward "Teddy" Remus Lupin
Teddy • Hufflepuff • Feeling Awesome

      Hogwarts. Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik het kasteel in de verte zie liggen. Ik kleed me snel even om in mijn school uniform en voeg me dan bij Victoire en Dominique.
      'Hier, dit is jouw blad. Het is misschien niet proper, maar ik heb ervoor gezorgd dat Ravenklauw niet als eerst moest lopen. Iedereen is moe nu,' zegt ze. Ik kijk over Victoire's schouder meer naar het blad. Victoire kust Dominique op haar wang - een gebaar wat ik altijd meer vreemd heb gevonden, maar blijkbaar is het frans - en ik glimlach naar Victoire's zus. Ik vraag me af wat ze van het hele gebeuren tussen mij en Victoire vindt. Victoire steekt haakt haar arm in de mijne en voordat ik het weet wordt ik meegesleurd naar de koetsen.
      'Vanavond rusten we goed uit, we pitten gewoon door tot morgenmiddag, zien wat die trol van gedaanteveranderingen erop zegt.'
      'Wow Do, nu je Headgirl bent ben je wel een badass hoor. Eerst de patrouilles, nu leeraren trollen noemen. Het moet niet gekker worden.' Ik lach.
      'Ik ben het me haar ee- wat is er?' vraag ik als mijn blik kort op Victoire valt die tranen weg lijkt te vegen. Even lijk ik iets te missen tussen de twee meisje en ik vraag me af wat er aan de hand is, maar ik besluit niet te drammen en te wachten tot iemand het me verteld.
      'Geef toe,' reageert Dominique op Victoire. Ze overhandigd mij een blad, 'dat mens is een trol.' Ik bekijk welke uren ik moet doen en zucht zachtjes. Ik word al moe als ik hierna kijk en dan heb ik nog niet eens al het huiswerk meegerekend dat we dit jaar gaan krijgen. Gelukkig begint de koets op dat moment te rijden en ik kijk naar het kasteel dat steeds groter wordt in de verte.
      'Daar zijn we dan,' zeg ik zachtjes.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Toen we de koets uitstapte trok Campbell, nog voordat ik kon protesteren, mij mee naar het kruidkundelokaal. Een lokaal waar wij eigenlijk helemaal niet mochten komen buiten de lessen om. Een lokaal waar niemand ons zou storen. Ik wist dat ik het Campbell moest vertellen. Vroeg of laat zou hij het gaan merken, zou er achter komen. Maar ik vond het eng om het aan hem te vertellen. Dadelijk dacht hij dat ik gek was geworden of dat er iets ergs met mij aan de hand was.
Eenmaal aangekomen bij het lokaal trok Campbell mij bijna onmiddellijk in een omhelzing. ‘Wat is er toch mis, Jadey? Je kan me alles vertellen,’ zei hij zachtjes. ‘Er is niks in de wereld wat je niet kan vertellen tegen mij, wat mij zal laten stoppen met houden van jou.’ Ik zuchtte en overwoog om te zeggen dat er niks terug was. Of nog valser, om te vragen wat hij verborgen hield. Maar toch leken die twee opties niet eerlijk tegen over Camps, daarbij voelde hij mij perfect aan. Liegen was geen optie.
'Je gaat nu hoogstwaarschijnlijk denken dat ik gek ben,' begon ik zachtjes. 'Maar ik weet het niet.' Het makkelijkste gedeelte was gezegd. Nu de rest nog. Hoe ging ik dit allemaal in godsnaam uitleggen zonder gek te lijken? 'Ik weet niet hoe ik ze opeens kan zien. Althans ik herinner mij er tenminste niks meer van.' Ik zweeg even en bedacht in mijn hoofd dat het absurd klonk. 'Ik weet het allemaal niet, Camps. Ik mis vlagen van mijn geheugen. Ik herinner mij sommige dingen en dan is er plotseling een klein zwart gat, die zodra ik hem ontdek opeens gevuld wordt met herinneringen. En hoe langer er zelf over na denk, de herinneringen kloppen niet in het verhaal lijn. Alsof ze erin geplakt zijn.'
Ik maak mezelf los uit zijn omhelzing om zijn gezicht te kunnen zien. 'Het klinkt vast belachelijk maar je moet mij geloven. Ik weet niet hoe het kan, maar het is zo.' Ik keek hem recht in zijn ogen aan en probeer een klein glimlachje op te brengen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Gryffindor • 6th year • Prefect • ''Broken''

---

---

‘Je gaat nu hoogstwaarschijnlijk denken dat ik gek ben.’ Hoorde ik haar zachte stem de lege lokaal vullen, wat haast kippenvel op mijn armen opleverde. Direct schudde ik zachtjes mijn hoofd terwijl ze onverstoord verder vervolgde. ‘Maar ik weet het niet. Ik weet niet hoe ik ze opeens kan zien. Althans ik herinner mij er tenminste niks meer van. Ik weet het allemaal niet Camps. Ik mis vlagen van mijn geheugen. Ik herinner mij sommige dingen en dan is er plotseling een klein zwart gat, die zodra ik hem ontdek opeens gevuld wordt met herinneringen. En hoe langer er zelf over na denk, de herinneringen kloppen niet in het verhaal lijn. Alsof ze erin geplakt zijn.’ Met dat wurmde ze haarzelf los uit mijn omhelzing, terwijl ik ietwat verstijfd naar haar lieve gezichtje keek.
‘Het klinkt vast belachelijk maar je moet mij geloven. Ik weet niet hoe het kan, maar het is zo.’
Zachtjes schudden ik mijn hoofd. Ik wist niet wat ik moest denken, wat ik moest doen of wat ik überhaupt verwacht had dat ze zou zeggen. Ergens had ik gehoopt dat ik haar gewoon naar Grote Zaal mee had genomen. Een plek wat gevuld zal zijn met gelach en zonder zorgen. In plaats daarvan stonden we nu in een verlaten kruidkunde lokaal. Een plek waar het voor de zomerse avond nog redelijk koud was. Een plek waar alles behalve gelach was en vol met zorgen.
Nog steeds sta ik slechts stil waarbij mijn ogen in de twee paar grijze ogen voor me staarde, die zoals altijd even vriendelijk naar mij terug keken. Haast als een spiegelbeeld. In een soort trance keek ik naar haar lippen die ze probeerde in een klein glimlachje te vormen terwijl haar, haar zachtjes bewoog door de wind die door de kiertjes het gebouw door spookte. Waarom had ik dit nooit gezien, nooit gemerkt. Ik wil haar niet kwijt. Ik kon een gebroken hart door James wel overleven, maar niet zonder Jade.
Nerveus bracht ik mijn nagels naar mijn mond waar ik op begon te bijten. Een gewoonte die ik mijzelf nog steeds af probeerde te leren. Ik was een fucking klootzak. Zij zat hier mee, merlin mocht weten wanneer ze het me wilde vertellen. Zojuist in de trein misschien wel. Ik was alleen fucking met mijzelf bezig. Er is werkelijk geen persoon op aarde die me nu meer kon haten als ikzelf.
Vol frustratie schopte ik tegen een onschuldig tafeltje dat naast ons bevond waarbij een zachte vloek mijn mond verdween. Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet wat dit betekende, ik voelde me machteloos.
‘Waarom- hoe lang weet je dit al, waarom zei je het niet direct tegen me. Merlin, Jade..’ murmelde ik totaal van slag terwijl mijn tanden zich in de binnenkant van mijn wang boorde. Ik wil haar echt niet kwijt. Niet Jade en James. Met veel moeite hield ik de stekende tranen achter mijn ogen tegen, die daar een gigantische oorlog leken te voeren.
Onbegrijpelijk bleef ik met mijn hoofd schudden tot ik Jade impulsief weer in een stevige omhelzing trok. Niet duidelijk of ik haar om steun vroeg bij deze informatie of dat ik haar zo steun verleende.
‘We hebben nog zoveel dingen te doen samen, Jade. Ik wil je niet kwijt. We gingen samen oud worden, met alle soorten kattenrassen uit de wereld, die we samen zouden ontdekken. We zouden de meest fantastische avonduren beleven. Weet je nog.’ Herinnerde ik haar, aan onze eeuwenoude grap, dat middels meer pijn deed bij het idee dat we nooit deze krankzinnige idee na konden gaan leven. Ik wist dat dit misschien overdreven was, maar na mijn ouders wilde ik niemand anders meer verliezen. Geheugenverlies op een zo’n jonge leeftijd, dat kon niet goed zijn, maar misschien konden we nog een oplossing vinden. We konden er samen uit komen.
‘We kunnen naar de ziekenzaal gaan, leraren om hulp vragen, naar st holisto.. we komen er samen uit, Jade.’ Vervolgde ik koortsachtig terwijl ik mijn brein te hulp schoot voor mogelijke oplossingen, maar het enige wat ik vond was een grote grijze regenwolk die op knappen stond met allerlei paniekerige gedachtes. Ik kon James en Jade niet verliezen. Vooral Jade niet. Jade was mijn rots in de branding.
Zachtjes creëerde ik wat afstand tussen ons waarbij ik mijn handen op haar schouders zetten. Normaal liet ik haar altijd lachen, hoe verdrietig ze ook was. Dit was echter een totaal ander verhaal.
‘Je bent niet gek, Jade. We gaan dit samen oplossen. Samen staan we sterk. We gaan een oplossing vinden. Samen.’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell was een paar tellen stil en keek mij aan. Hij begon op zijn nagel te bijten, iets waar ik echt een hekel aan had en daarom sloeg ik zonder iets te zeggen zijn hand weg. Dat deed ik namelijk altijd.
‘Waarom- hoe lang weet je dit al, waarom zei je het niet direct tegen me. Merlin, Jade..,' begon Campbell na een stilte dat voor mijn gevoel echt een jaar leek. ‘We hebben nog zoveel dingen te doen samen, Jade. Ik wil je niet kwijt. We gingen samen oud worden, met alle soorten kattenrassen uit de wereld, die we samen zouden ontdekken. We zouden de meest fantastische avonduren beleven. Weet je nog. ‘We kunnen naar de ziekenzaal gaan, leraren om hulp vragen, naar st holisto.. we komen er samen uit, Jade.’
Ongelovig keek ik hem aan en schoot toen in de lach, totdat ik besefte dat er niks grappigs aan de situatie was en hield meteen op.
'Camps, allerliefste Campbell, ik ga niet dood,' fluisterde ik zachtjes. Ik keek hem recht in zijn ogen aan. 'Ik ben niet ziek.' Ik haalde een hand door mijn haar zodat alles naar een schouder verschoven werd. 'Ik denk,' ik zweeg even. 'Ik denk dat iemand een spreuk op mij heeft uitgevoerd. Ik weet het niet zeker.' Het voelde een opluchting om dit te zeggen. Om eindelijk met iemand over mijn probleem te hebben. 'Ik heb het alleen bij de tweede week van de vakantie. Ik kan mij herinneren dat ik met Emma naar het strand ben geweest, maar als ik het aan Emma vraag is het niet waar. Daarnaast stond bij ons op de kalender dat ik die dag samen met mijn broer naar Londen ging, maar dat kan ik mij dus niet herinneren.' Ik haalde mijn schouders op. 'Iemand heeft met mijn gedachten geknoeid, en ik kom er wel achter wat er aan de hand is. Maar ik ga niet dood. Met wie moet je anders voor duizenden katten gaan zorgen later?'
Ik omhelsde Campbell en gaf daarna een kus op zijn wang. Daarna was ik even stil.
'Is er iets wat jij mij wilt vertellen, Camps? Waarom heb je tegen James gelogen dat ik een vriend heb?'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Gryffindor • 6th year • Prefect • ''Scared by coming out to his best friend''

---

Van alle reacties die ik verwacht had; was dit er geen een van. Haar lach vulde de kruidkunde lokaal wat me toch wat geneerd naar mijn eigen arm deed grijpen, waar ik zachtjes over begon te wrijven.
‘Camps, allerliefste Campbell, ik ga niet dood.’ Fluisterde ze zachtjes, en hoewel ik haar erop wilde wijzen dat de meeste zieke patiënten dat ook tegen hun geliefden zeggen, snoerde ze me al de mond door enkel haar ogen in die van mij te haken en al haar, haar over een schouder te laten vallen, iets wat altijd enorm goed bij haar stond. ‘Ik ben niet ziek. Ik denk- ik denk dat iemand een spreuk op mij heeft uitgevoerd. Ik weet het niet zeker. Ik heb het alleen bij de tweede week van de vakantie. Ik kan mij herinneren dat ik met Emma naar het strand ben geweest, maar als ik het aan Emma vraag is het niet waar. Daarnaast stond bij ons op de kalander dat ik die dag samen met mijn broer naar Londen ging, maar dat kan ik mij dus niet herinneren.’ Langzaam knikte ik terwijl ik nu pas werkelijk besefte dat dit eenmalig was. Het was een keer gebeurd. Niet constant. Oh merlin- iemand heeft met haar gedachten geknoeid- ze was niet ziek, er was niks aan de hand. Alles komt goed.
‘Iemand heeft met mijn gedachten geknoeid, en ik kom er wel achter wat er aan de hand is. Maar ik ga niet dood. Met wie moet je anders voor duizenden katten gaan zorgen later?’ van pure zenuwen schoot er een zachte lach uit mijn mond, terwijl ze me in een omhelzing trok en een kus op mijn wang drukte. Merlin. Woorden schoten te kort hoe blij ik was dat dit bewees dat ze niet dood ging. Ik was anders echt kapot gegaan. Helemaal. Je kan beter een beste vriendin hebben dan een relatie, en Jade vervult deze functie perfect.
‘Is er iets wat jij mij wilt vertellen, Camps? Waarom heb je tegen James gelogen dat ik een vriend heb?’
Meteen bij haar zin verdween alle euforische gevoelens en vlogen mijn nekharen weer overeind die zojuist weer waren gaan liggen. Ongemakkelijk liet ik Jade los en wreef ik met mijn hand over mijn nek waarbij ik op het tafeltje ging zitten, dat ik zojuist nog geschopt had. Het was maar goed dat ik niet zo gespierd was als James, anders zou ik er waarschijnlijk niet meer op kunnen zitten. Langzaam voelde ik mijn wangen ietsjes rood worden op mijn waarschijnlijk nog bleke gezicht tot het besef van eerder weer omhoog kwam. Hij wist het; en het was duidelijk dat hij mij niet wilde, ook al was het niet zijn bedoeling geweest om mij het te appen. Ik vermoedde Rose gezien dat altijd zijn steun en toeverlaat was. Rose was geweldig, en ook al wist ik dat ze geheimen kon bewaren, wist ik ook dat ze niet kon liegen en dat baarde me enorm veel zorgen. Straks wist de hele school dat ik iets voor dé James Sirius Freakin’ Potter voelde; wat dat ook mocht zijn. Niet dat het veel uitmaakt.
Voor de zoveelste keer voelde ik hoe mijn telefoon tegen mijn been trilde en zonder Jades vraag nog beantwoord te hebben opende ik WhatsApp waar James boven aan stond. Twijfelend beet ik op mijn lip voordat ik toch maar op zijn naam drukte en zijn lap tekst tevoorschijn schoot op het beeld.

From James: Okay fuck it, I won’t leave you alone. Because I care about you and I’m going to do everything and anything I can to make it up to you. So even if you ignore me, I need you to know that. I mean it. You reminded me of that night with the lightning and I remembered something else. That night I made a promise: that I would always be your friend and that I would always protect you. I might not be a good person, but I keep promises. And I also want to keep this one.

Abrupt voelde ik mijn wangen nog roder worden dan ze al waren terwijl ik het appje herlas. Merlin, hij was zo lief, zo schattig, mooi sterk- zo niet van mij. Pijnlijk beet ik op mijn lip terwijl ik mezelf haatte dat ik puur door dit appje het sterk vertrouwde warme gevoel van binnen weer voelde bruisen. Hij wilt me niet, punt. Met dat drukte ik mijn scherm weer zwart, hoewel ik zeker wist dat ik die nog minimaal tien duizend keer zou bekijken. Puur om te kijken of het geen droom was geweest, of een verlangen van mijn geest. Oh merlin; ik haat mijzelf echt zo erg.
Nerveus draaide ik maar wat met mijn mobiel terwijl ik een zachte kuch liet horen om vervolgens weer niks te zeggen. Ik moest het tegen iemand vertellen, ik ging hier echt kapot aan, dat was een punt wat zeker was. Daarnaast was dit waarschijnlijk de enige en de laatste moment dat ik het Jade nog kon vertellen. Nu waren we nog alleen. Meestal waren we dat niet op Zweinstein, eigenlijk nooit.
‘ik.. ik- ehm.’ Begon ik zachtjes terwijl ik de neiging moest onderdrukken om niet op mijn nagels te gaan bijten, die Jade dan ongetwijfeld weer weg zou slaan, zoals altijd.
‘Ik- ik wil dat je dit eerst van mij weet..’ murmelde ik nog steeds wat afwezig terwijl ik mijn hand door mijn haar haalde. ‘Ik- het is toch onlogisch dat wij al zo lang vrienden zijn? Je bent hartstikke knap, lief, slim- alles gewoon wat een jongen in een meisje zoekt- en toch ben ik niet verliefd op je Jade. En.. en ik ben bang dat dat ook nooit zal gebeuren, op geen enkel meisje. Hoe perfect of geweldig ze ook zijn en hoe graag ik het ook wil..’

Sorry ik weet echt niet hoe het komt. Ik heb echt een handicap voor langdradigheid.

[ bericht aangepast op 28 juli 2015 - 0:59 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Na mijn vraag liet Campbell mij gelijk los. Hij ging op het tafeltje zitten. Zonder iets te zeggen pakte hij zijn telefoon. Niet wetend wat ik moest doen ging ik tegen over hem, op een ander tafeltje zitten en wachtte geduldig af of hij iets ging zeggen.
Na een tijdje ging Campbell's telefoon op zwart scherm en kuchte waarna weer een hele lange stilte volgde. Geduldig wachtte ik af terwijl ik zijn gezicht nauwlettend in de gaten hield. Zijn wangen waren rood, alsof hij zich ergens voor schaamde. Net op het moment dat Campbell niks meer ging zeggen begon hij te praten.
'Ik, ik wil dat je dit eerst van mij weet,' begon hij terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde. Ik knikte hem bemoedigend toe. 'Ik... het is toch onlogisch dat wij al zo lang vrienden zijn? Je bent hartstikke knap, lief, slim. Alles gewoon wat een jongen in een meisje zoekt... En toch ben ik niet verliefd op je Jade. En... en ik ben bang dat dat ook nooit zal gebeuren, op geen enkel meisje. Hoe perfect of geweldig ze ook zijn en hoe graag ik het ook wil...'
Toen Campbell aan het woord was had ik geen spier verroerd. Zonder iets te zeggen sprong ik van de tafel af en liep ik naar hem toe. Zachtjes legde ik mijn hand op zijn schouder en keek hem aan.
'Bedankt.' Mijn stem was niet meer dan een fluistering en ook al zei ik maar een woord. Dat woord betekende op dat moment veel voor mij. Hij had mij vertrouwt en hij het mij eindelijk durven te vertellen. Iets wat ik mezelf al een paar jaar lang afvroeg en nu wist ik het zeker. 'Je had mij dit toch allang eerder kunnen vertellen gekkie. Je bent nog steeds dezelfde Campbell, nog steeds mijn beste vriend. Dit veranderd precies niks tussen ons.' Ik glimlachte naar hem.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Gryffindor • 6th year • Prefect • ''Scared by coming out to his best friend''

---

Beschaamt keek ik naar mijn handen terwijl iedere seconde wel een minuut leek te duren, die weer stil kwam te staan toen ik een zachte hand op mijn schouder voelde. Ietwat verbaasd keek ik op waar Jade voor me stond. Het meisje bleef me met haar positiviteit verbazen.
‘Bedankt.’ Het was slechts een fluistering en toch was het hard genoeg voor mij om het te horen.
‘Je had mij dit toch allang eerder kunnen vetellen gekkie. Je bent nog steeds dezelfde Campbell, nog steeds mijn beste vriend. Dit veranderd precies niets tussen ons.’ Zachtjes knikte ik bij haar lieve woorden, voordat er een kleine glimlach op mijn gezicht ontstond. Ze had gelijk. Dit veranderde precies niks tussen ons. Precies niks, en dat was iets wat ik wilde.
‘Ik hou van je, Jade. Echt waar, zo veel.’ Fluisterde ik zachtjes terwijl ik toch ietwat verlegen naar mijn mobiel keek. Het voelde raar om zo open te wezen tegen een persoon sinds tijden. Jaren had ik al met een knoop in mijn buik gelopen en hoewel dit maar een persoon was, deed het toch een hoop met me.
‘Ik- ik had dat tegen James gezegd omdat- hij beweerde dat hij het wist dat- dat ik-‘ abrupt zweeg ik weer terwijl ik mijn vriendin veel betekenend aan keek. Misschien werd ik beetje bij beetje bewust van het feit dat ik niet voor het vrouwelijke ras viel; maar dat betekende nog niet meteen dat ik het wilde labelen of mezelf zo wilde noemen.
‘Dus ik- ik zei dat ik een crush op je had maar- maar dat je al een vriendje had.’ Beëindigde ik maar mijn zin waarbij ik toch wat nerveus aan mijn mobiel pulkte. Als er een ding zeker was, is het wel dat ik nooit over Jade gelogen had en hoewel het niet negatief was, maakte het me wel onzeker over onze vriendschap. Ik kon beter alles nu vertellen dan halverwege stoppen, hoewel het laatste veel aanlokkelijker was. Voor de zekerheid dat ik niet terug kon trekken, drukte ik mijn mobiel in haar hand- gezien ze toch wel de ontgrendel code wist, net zoals ik die van haar. Zachtjes veegde ik mijn pony wat aan de kant. ‘J-je mag alles lezen. Maar Jade ik moest wel- hij- hij ging vragen of ik Albus leuk vond en.. en.. dat soort dingen. Niemand mag het weten. Als ze het weten dan ga ik echt gepest worden. Ik slaap met James én Fred op de kamer, Jade. Als ze het weten, dan weet ik zeker dat ze dat liever niet meer hebben. Je weet hoe ze zijn en.. en James die weet het- of niet, ik weet niet precies en..’ ietwat paniekerig beet ik met mijn tanden de binnenkant van mijn wang kapot waardoor de bekende, ijzeren smaak van bloed door mijn mond gleed voordat ik mijn laatste moed bij een schraapte. ‘en hij denkt- ik denk dat ik hem leuk vind..’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

‘Dus ik- ik zei dat ik een crush op je had maar- maar dat je al een vriendje had.’ Campbell plukte nerveus aan zijn telefoon.
Ik had zijn uitleg, zonder te onderbreken, aangehoord en besefte mij nu pas hoe erg mijn beste vriend hiermee gelopen had. Ik voelde mij schuldig. Ik beet op mijn lip en plotseling drukte Campbell zijn telefoon in mijn hand.
'J-je mag alles lezen. Maar Jade, ik moest wel... hij... hij ging vragen of ik Albus leuk vond en... en... dat soort dingen. Niemand mag het weten. Als ze het weten dan ga ik echt gepest worden. Ik slaap met James én Fred op de kamer, Jade. Als ze weten, dan weet ik zeker dat ze dat liever niet meer hebben. Je weet hoe ze zijn en... en James die weet het- of niet, ik weet niet precies en...' Heel even was Campbell stil. 'En hij denkt- ik denk dat ik hem leuk vind,' beëindigde hij zijn verhaal.
Ik zweeg eventjes, alle informatie die ik zojuist te horen had gehad verwerkend.
'Natuurlijk zeg ik het tegen niemand. Je kan mij vertrouwen,' was mijn eerste antwoord. Daarna keek ik even naar zijn telefoon en dacht ik aan zijn laatste zin. Ik had het eerder die dag goed gezien. Hij voelde inderdaad iets voor James. Die gedachten deden mij pijn aangezien ik vrij wel zeker wist dat James nooit zo van hem zou gaan houden.
Aarzelend ontgrendelde ik Camps' telefoon. Ik las alles, over de ruzie, over de bedenkingen, de leugen over mij, over Fred en zijn bedenkingen. Het leek allemaal een grote soap serie. De serie over mijn beste vriend levens. Dit alles was allemaal onder mijn ogen gebeurd en ik had niks gemerkt. Het enige wat ik nu voelde was spijt, spijt dat ik er niet voor Campbell was geweest.
Nadat ik alles gelezen had, gaf ik de telefoon terug aan de eigenaar.
'Ik- ik weet eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen,' bekende ik eerlijk. 'Ik wil er voor je zijn, echt waar, maar ik weet niet hoe ik dit allemaal beter kan maken met woorden.' Ik beet op mijn liep terwijl ik nog meer spijt begon te voelen. 'Is er iets wat ik voor je kan doen? Op het geheim houden na?'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Gryffindor • 6th year • Prefect • Happy to have his best friend

---

---

Beschaamd staarde ik naar onder. Merlin, als ik mijzelf al zo erg schaamde voor wat ik zojuist verteld had, wat moest zij wel niet zijn bij het horen van dit verhaal, waar letterlijk de drama met bakken op de grond viel. James had gelijk, ik was té dramatisch.
‘Natuurlijk zeg ik het tegen niemand. Je kan mij vertrouwen.’ Met dat ontgrendelde ze mijn mobiel en opende ze mijn gesprek met James, die middels niet meer boven aan stond. Met een schuin oog keek ik toe naar de lappen tekst wat ze las. Over haarzelf, de ruzie en de bedenkingen. Ze opende zelfs het gesprek met Fred, waartegen ik diezelfde leugen had gebruikt over Jade als tegen James’. Iets wat nogal tricky was gezien Fred wel vrienden was met Jade, alleen James niet. Jade was dan ook waarschijnlijk het enige slimme meisje dat niet voor James’ gevallen was en ik wist nog niet helemaal zeker wat dat van mij maakte.
‘Ik- ik weet eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen.’ Beschaamd knikte ik naar mijn benen die op de tafel lagen, waar ik op zat. Ik voelde hoe ze mijn mobiel weer terug bij mij legde wat me meteen op mijn lip liet bijten. Ergens voelde ik me zo naakt, en dat puur omdat mijn beste vriend en merlin mocht weten wie nog meer, wisten dat ik misschien niet was als ik ze liet geloven. Wat ik mijzelf liet geloven.
‘Ik wil er voor je zijn, echt waar, maar ik wet niet hoe ik dit allemaal beter kan maken met woorden is er iets wat ik voor je kan doen? Op geheim houden na?’ Langzaam tilde ik mijn hoofd wat omhoog terwijl ik tot mijn verbazing een soort van spijt en berouw van Jades gezicht af kon lezen. Iets wat mij een klein glimlachje op mijn gezicht bezorgde terwijl ik mijn hand wat naar voren bewoog, om die van haar te pakken. ‘Gewoon door bij mij te zijn. Bakken ijs te eten tot we er bij neer vallen en de meest grootste chickflicks ooit te kijken, om mensen uit te lachen door hun stomme cliché problemen is altijd al een grote hobby van mij geweest.’ Zachtjes gniffelde ik, terwijl ik met mijn andere hand door mijn haar ging wat me nog steeds aan James’ liet denken. Hij moest werkelijk áltijd aan mijn haar zitten en het deed pijn hoe fijn en goed dat altijd aan voelde. Ook al zat mijn haar daarna voor geen meter en klaagde ik daar uren over in zijn bijzijn, zodat ik altijd een smoesje had om de spiegels van mijn vriendinnen te stelen.
‘Je kan me helpen door me niet te behoeden voor stomme fouten, zodat we later als oude bejaarden mensen in een stoel kunnen zitten terwijl Cupcake, Bagel en bean op onze schoot liggen te slapen omdat ze zat zijn om al onze verhalen aan te horen. Over mijn falende romantische momenten, waar we dubbel om liggen. Natuurlijk valt mijn kunstgebit dan in mijn glas met water, maar ik vertrouw er op dat jij die voor mij er uit vist.’ Plagend stak ik mijn tong uit terwijl ik van de tafel opstond om Jade mee te trekken naar de uitgang van het verlaten kruidkunde lokaal naar het grote kasteel wat zich Zweinstein noemt. De beste school voor hekserij en hocus pocus. Ietwat struikelend over de eeuwige hobbels die zelfs de jachtopziener niet eruit kon krijgen kwamen we eindelijk aan bij de ingang, waar gelukkig nog veel leerlingen stonden. Behendig als de chaser die ik vroeger was in de zwerkbalteam baande ik mezelf en Jade erdoor tot ik stil bleef staan bij de Grote Zaal waar ik even op mijn lip beet. Ik kon nu naar binnen gaan zonder mezelf zorgen te maken dat ik James zou moeten confronteren gezien die zichzelf had opgesloten in de wc. Zachtjes beet ik op mijn lip terwijl ik van Jade naar de deur keek waar ik maar even in hoefde. Even, al is het alleen maar even kijken of alles goed met hem ging. Jade zou het niet eens merken.
‘Ga jij maar alvast naar binnen, ik moet even naar de wc.’ Snel toverde ik een glimlach tevoorschijn waarbij ik Jades hand los liet en zachtjes een duwtje gaf in de grote zaal voordat ik me omdraaiden en naar de mannenwc’s liep op de eerste verdieping. Aarzelend legde ik mijn hand op de deurklink, waarbij ik nog even achterom keek, voordat ik de klink omlaag drukte en de wc binnenliep. Even keek ik zoekend om me heen voor de grote gestalte, tot ik hem aantrof op de grond bij de wc’s met zijn mobiel in zijn handen. Abrupt rolde ik met mijn ogen. Die idioot dat hij ook was. Met een zere hand lopen appen, dat zou zeker werken. Binnen een paar passen stond ik voor hem waarbij ik door mijn knieën hurkte. Behendig viste ik zijn mobiel uit zijn handen, om die in mijn broekzak te stoppen.
Even keek ik van zijn diep bruine ogen om weer snel naar zijn blauw gekneusde hand te kijken. Zachtjes tikte ik met mijn vinger even op de hand, voordat ik weer opstond om naar een onschuldige handdoek te grijpen die ik kletsnat maakte onder de koude kraan. Snel wringde ik de handdoek uit waarbij ik mezelf weer naar James liep om bij hem neer te knielen.
‘..Dat je werkelijk Lorcan vertrouwde om te komen, James. Ik bedoel, het is nogal duidelijk dat ik meer verstand van zulke dingen heb dan Lorcan, ik wil niet voor niks heler worden.’ Verklaarde ik toch mijn ietwat jaloerse gedachtes, terwijl ik de handdoek voorzichtig rond James’ hand legde. Met moeite dacht ik niet aan het feit hoe dicht bij we bij elkaar waren en hoe zijn adem over mijn blote huid heen streek terwijl ik de natte, koude handdoek zo zorgvuldig vast probeerde te maken, ietwat klunziger dan normaal.
‘Ik- ik kan het niet maken natuurlijk- daarvoor zou je echt naar de ziekenzaal kunnen, maar jou kennende wil je dat niet. Ook al zou dat een stuk beter zijn voor jou en je welzijn. We hebben ieder geval vandaag een ding geleerd, dat je hand niet sterker is dan een muur, James. Als je dat onthoud scheelt dat weer een hand voor de volgende keer.’ Met een klein glimlachje keek ik weer omhoog voordat ik deze keer mijn hand in zijn haar zetten, om deze keer zijn haren door te war te maken. ‘Die kreeg je nog terug, Potter.'

[ bericht aangepast op 31 juli 2015 - 23:34 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya